Zit er doorheen.
Ik hoop op een luisterend oor en mogelijk een klankbord hier.
Al jaren gaat het op en neer tussen mijn man en mij. Twee keer waren we bijna uit elkaar gegaan. Daarna ging het altijd een stuk beter, maar nu is het weer zo ver. Ik ben weer op het punt beland dat ik wil kappen. Gisteravond hadden we weer een heftige ruzie. Ik ben het zo zat, maar het is niet eenvoudig. We zijn al 8 jaar getrouwd en hebben een zoontje samen. Daarbij ben ik bang dat mijn oordeel en gevoel wordt beïnvloed door hormoonschommelingen. Ik neem sinds bijna 2 jaar medicijnen i.v.m. borstkanker die mijn hormoonhuishouding zodanig beïnvloeden dat ik overgangsverschijnselen heb, met het bijbehorende korte lontje, hoge pieken en dalen qua emoties... Hoe weet ik nu wat het juiste gevoel is? Als ik het helemaal zat ben, dan lijkt dat gevoel het juiste, als we in rustiger vaarwater zitten, dan lijkt weer dát gevoel te kloppen.
Ik heb me een tijdje vastgehouden aan het idee dat je geen grote beslissingen moet nemen tijdens ernstige ziekte, maar dat is nu achter de rug. Ook dacht ik een tijd, zolang ik die stemmingswisselingen heb kan ik beter geen besluit hierover nemen in de hoop dat ik op den duur zou wennen aan die medicijnen, maar dat gebeurt niet, integendeel, het lijkt alleen maar erger te worden (ook andere bijwerkingen). Hoe lang moet ik dit nog volhouden?
En dan nog iets, wat in mijn karakter zit, ik weet nooit iets heel zeker. En dat ben ik ook zo zat! Waarom kan ik niet een besluit nemen, wel of niet met hem samen door, en daar bij blijven. Er niet meer over twijfelen.
Begrip, herkenning, advies?
CDhoesje
Belangrijk
Als ik het goed begrijp heb je een ernstige ziekte overwonnen. Dat is natuurlijk fantastisch. Kan het zijn dat je mede daardoor nu heel diep aan het nadenken bent over hoe je nu verder moet met je leven? Ik denk dat het heel belangrijk is om dat inderdaad te doen. Neem daar ook gewoon de tijd voor. Hoe denkt je man over een eventuele scheiding?
Zo boos
Hoi niemie,
Ik ben een type die eigenlijk altijd nadenkt over hoe nu verder. Dus ja nu ook. Is inderdaad belangrijk, zeker nu na die ziekte. Ik hoop dat ik binnenkort eens een knoop kan doorhakken, welke het ook is.
Hoe mijn man erover denkt weet ik niet. Ik heb hem na de ruzie van gisteravond nog niet gesproken. Gisteravond zei hij dat ik mijn zoon helemaal voor mezelf mocht hebben, dat hij nog duizend kinderen kan krijgen. Ruzie begon ook om ons zoontje, omdat man geen overwicht heeft over hem. Toen kreeg ik de schuld terwijl hij zelf een slap karakter heeft.
Maar wat moet ik nou met zo'n opmerking dat hij nog 1000 andere kinderen kan krijgen? Bedoelt ie het als een dreigement? Ik zei nog tegen hem: ga maar, maar dan wel NU. Maar hij ging natuurlijk niet, volgens mij veel te bang alleen te zijn.
Sorry dat ik zo zit te spuien maar ik zit hier te rillen van boosheid.
Knurf
Dat vraag ik me nu juist af, hoe goed zijn die zogenaamd goede periodes? Is het niet maar doorgaan uit angst een vergissing te maken, uit angst alleen te zijn (bij allebei) of voor ons kind, of door praktische problemen want waar moet hij gaan wonen? We wonen in de randstad...
Ik weet weinig zeker, maar ik weet wel dat hij niet "de ware" is voor mij. Maar weet niet in hoeverre ik zoiets in het leven moet verwachten. Ben maar kort verliefd op hem geweest en het gevoel van houden van is erg ver te zoeken. Ik mis van alles in hem waar ik ontzettend behoefte aan heb. We kunnen bijna nooit meer lekker samen lachen bijvoorbeeld. Hij is niet teder of aanhankelijk. Hij stelt zich niet ondersteunend op naar mij toe in moeilijke tijden (behalve dan wat huishoudelijke taken overnemen). Hij heeft een hele andere kijk op het leven dan ik... ik kan nog wel even doorgaan.
Je zal nu wel denken: waarom ben je dan in hemelsnaam met die man getrouwd? Tja, verstandsverbijstering door verliefdheid denk ik. Toen we een tijdje terug in zo'n zelfde dip zaten heb ik geroepen: het zou verboden moeten worden om te kunnen trouwen als je verliefd bent! Zo denk ik er echt over. En ik had het moeten weten, jaren ervoor heb ik ook al domme dingen gedaan door verliefdheid!
Tjonge
Dan lijkt het erop dat niet alleen je man een slap karakter heeft!
Slap
Haha, bedankt dat je mijn gevoel van zelfwaarde nog een beetje verder de grond in trapt, maar je hebt ergens wel gelijk dat ik het zover heb laten komen. Ik voel me/ben wat dit betreft niet bepaald een sterk persoon nee.
Verkeerde keuze
CDhoesje, je zegt dat je bang bent de verkeerde keuze te maken als je zou kiezen om te scheiden. Kan je nu dan (voor jezelf) bedenken wat je zou missen aan je man als jullie niet meer zouden samenwonen?
Nu niet
Op dit moment kan ik dat niet bedenken nee, maar zoals gezegd, weet ik niet wat aan de hormoonschommelingen te wijten is, en wat niet. Eigenlijk moet ik eerst voorbij deze ruzie en tegen de tijd dat het weer rustig is heel kritisch gaan kijken naar wat we nu met elkaar hebben. Misschien kan ik dan je vraag goed beantwoorden.
Cdhoesje
onderstaande zou ik zo neergetypt kunnen hebben.
Ik weet weinig zeker, maar ik weet wel dat hij niet "de ware" is voor mij. Maar weet niet in hoeverre ik zoiets in het leven moet verwachten. Ben maar kort verliefd op hem geweest en het gevoel van houden van is erg ver te zoeken. Ik mis van alles in hem waar ik ontzettend behoefte aan heb. We kunnen bijna nooit meer lekker samen lachen bijvoorbeeld. Hij is niet teder of aanhankelijk. Hij stelt zich niet ondersteunend op naar mij toe in moeilijke tijden (behalve dan wat huishoudelijke taken overnemen). Hij heeft een hele andere kijk op het leven dan ik... ik kan nog wel even doorgaan.
Je zal nu wel denken: waarom ben je dan in hemelsnaam met die man getrouwd? Tja, verstandsverbijstering door verliefdheid denk ik. Toen we een tijdje terug in zo'n zelfde dip zaten heb ik geroepen: het zou verboden moeten worden om te kunnen trouwen als je verliefd bent! Zo denk ik er echt over. En ik had het moeten weten, jaren ervoor heb ik ook al domme dingen gedaan door verliefdheid!
Te snel gedrukt
Ik herken het wat je schrijft en zit daar zelf ook al jaren mee.Helaas ook ik weet niet het juiste antwoord.Wist ik het maar.Je bent in ieder geval niet de enigste.Ik wou dat ik je advies kon geven,maar kan alleen meeleven en het heel goed begrijpen.
Eerst proberen communicatie te verbeteren
Scheiden brengt weer allerlei nieuwe problemen met zich mee. Ten eerste is een scheiding traumatisch voor kinderen en zal je zoontje hier last van krijgen, ten tweede hakt het er financieel in, en tot slot zul jij je zoontje minder zien omdat hij zo af en toe bij je man zal zijn.
Ik denk dat je eerst alles geprobeerd moet hebben om je relatie te verbeteren, voordat je gaat scheiden. Je hoeft nu ook geen besluit te nemen, die twijfel moet wel een alarmsignaal voor je zijn om serieus aan je relatie te werken.
Ik heb een tijd geleden bijv. met mijn man afgesproken dat tijdens ruzies ik zal proberen kalm te blijven en hij zal proberen zich op het probleem op dat moment te concentreren en niet gaan generaliseren "Jij doet altijd .." "Jij bent een ....". Sindsdien gaat het stukken beter hier.
Ik vond zelf het boek "Relationship Rescue" van dr. Phil heel behulpzaam.
Probeer eerst op een positieve creatieve manier je problemen op te lossen. Haal wat boeken bij de bieb over relatieproblemen of ga in therapie.
Beetje lang geworden
@heel even ano: Bedankt, het deed me erg goed je berichtje te lezen. Ik ben niet de enige. Dat scheelt enorm.
@Knurf: Hij zei inderdaad dat hij dat van die 1000 andere kinderen uit boosheid zei. Maar het berust wel op frustratie of verdriet omdat we geen andere kinderen kunnen krijgen i.v.m. de medicijnen die ik nog jaren moet nemen. Bovendien wil ik niet nog meer kinderen. Na een heel zware post natale depressie vind ik het te riskant. Neemt niet weg dat het hem erg dwarszit.
Voor de duidelijkheid, ik heb hem niet verweten dat hij geen overwicht heeft over ons zoontje, maar dat hij dat op mij afreageert. Ik heb me er in eerste instantie niet mee bemoeid, moest me keihard op mijn lip bijten om niks te zeggen want zoontje riep me hartverscheurend "Mammie mammie!" helemaal overstuur. Mijn man wou sorry horen, mijn zoontje (4 jaar) zei sorry maar daar was mijn man nog niet tevreden mee omdat het niet uit zichzelf kwam. Toen was de maat voor mij vol en heb gezegd dat het zo niet kon.
Andere keren dat het gebeurde dat hij geen overwicht had heb ik hem altijd gesteund door zoontje te zeggen dat hij moet meewerken, en soms achteraf tegen mijn man te zeggen hoe hij het misschien anders kon aanpakken.
"maar hij heeft jou en jullie zoon toch maar mooi door jouw ziekte heen geholpen. Toch?" Hij heeft in huis dingen van me overgenomen ja. Daar ben ik dankbaar voor want daar had ik absoluut de energie niet meer voor. Maar wat betreft emotionele ondersteuning, of helpen meedenken over behandelingen en dergelijke, nee dat was echt erg weinig. Hij heeft me naar het ziekenhuis gebracht voor mijn operatie, maar is nooit meegeweest naar 1 van de 28 bestralingen. Hij is 1x meegeweest naar een controle-gesprek in het ziekenhuis na heel veel aandringen. We hebben amper over de ziekte gesproken, ik heb alle beslissingen over de behandeling alleen genomen. Hij heeft niet 1 keer iets opgezocht of nagevraagd over de ziekte. Verwacht ik te veel van hem, is dit niet weinig?
"Je lijkt op zoek naar stokken om de hond mee te slaan, en niet naar manieren om het voor jezelf, voor je man, en, belangrijker nog, voor je zoon prettig leefbaar te maken." Misschien heb je gelijk, ik weet het niet. De ruzie/onenigheid is na verschillende gesprekken nog niet afgelopen en ik kan nog niet voldoende afstand nemen om er helder over te denken.
@Mammie "Scheiden brengt weer allerlei nieuwe problemen met zich mee." Dat weerhoudt me er ook van inderdaad om te snel zo'n ingrijpend besluit te nemen. Maar ik heb al vaker op dit punt gestaan en mijn man weigert enige hulp van buitenaf zoals relatietherapie.
Ik moet zeggen dat de communicatie tussen ons al enorm is verbeterd de afgelopen jaren. Waar het voorheen geheid uitmondde op knallende ruzie, kunnen we het nu een stuk rustiger houden. Maar als ik zoals vanmorgen van hem hoor dat hij expres dingen naar mij niet doet (zoals wat tederheid, knuffelen e.d.) omdat hij niet tevreden is over ons sexleven, terwijl dat ook enorm is verbeterd de afgelopen tijd (en hij vind dat zelf ook) dan knap er wat in mij. Ik vind het zo achterbaks en gemeen.
Doet me een beetje denken aan het boek
van Kluun. Daarin beschrijft hij ook hoe veel mannen niet weten om te gaan met de kanker van hun vrouw. Een bijv. ging ook niet mee naar de therapie en ging uiteindelijk van zijn vrouw scheiden.
Weet je waarom je man toen niet meeging? Misschien kun je het eens vragen, maar inderdaad proberen geen verwijten te maken. Iets in de trant van: "Ik wil je niet aanvallen, maar ik wil gewoon begrijpen hoe jij je toen voelde toen ik die therapieen deed, want om eerlijk te zijn was ik toen heel teleurgesteld dat je toen niet meeging, maar ik wil meer begrip voor je opbrengen, door naar jouw kant van het verhaal te luisteren".
Sterkte!
Cd-hoesje
Je schrijft: "Ik heb me een tijdje vastgehouden aan het idee dat je geen grote beslissingen moet nemen tijdens ernstige ziekte, maar dat is nu achter de rug." Ik denk dat 'het' niet achter de rug ís. Het doormaken van zo'n ziekteproces verandert je voorgoed, je moet die medicijnen slikken, en er is altijd nog de angst dat 'het' terugkomt en je wereld (en die van je kind)
weer op zijn grondvesten zal doen schudden.
Niet iedereen kan even goed met zijn veranderde zelf opschieten. Voor je man zal dat ook niet eenvoudig zijn.
Als hij tijdens je ziekte die confrontatie al uit de weg ging, zal hij het waarschijnlijk nu ook moeilijk vinden dat er nog steeds (onzichtbare) gevolgen zijn.
Ik heb gezien hoe op zich heel aardige mannen het hun vrouwen onbewust kwalijk namen dat ze ziek geworden waren. Natuurlijk is dat niet eerlijk en hoogst onredelijk, dat snappen ze zelf ook wel! Maar zulke gevoelens kunnen zich toch opdringen. Want ook hij had het zich allemaal vast anders voorgesteld.
Het gevaar bestaat dat jij bezig bent dit alles een plaatsje te geven en daar een groei in doormaakt terwijl je man 'stilstaat'. Dan groeien jullie steeds verder uitelkaar. Je kunt proberen met hem in gesprek te gaan en ook de minder leuke dingen die jullie aan elkaar en aan jezelf hebben opgemerkt onder ogen te zien.
Zelf heb ik vorig jaar kunstzinnige therapie gedaan en daar veel aan gehad. Misschien kun je ook iets vinden wat bij je past en waar je de knoop van emoties, angsten, bijwerkingen en lichamelijke klachten een beetje kunt ontwarren. Dan komt er misschien ook duidelijkheid over je relatie met man en zoon.
