zo verdrietig
Weet niet goed waar te beginnen, het is ingewikkeld.
Mijn vader is een moeilijke man, nu aardig op leeftijd. Ik heb geen contact meer met mijn broer, zie dan ook zijn zoontjes weinig. Ik zie ze heel soms bij mijn ouders, daar komen ze geregeld. Vooral de oudste, een kwetsbaar gevoelig nogal onhandig kind. Thuismilieu is denk ik hard voor hem, zoekt wat beschutting bij mijn ouders. De andere neef van me is een rauwdauwer, veel op straat en hoewel hij het ook niet makkelijk zal hebben is het qua aard juist een heel sterk kind, komt wel veel in de problemen.
Nu de jongens rond pubertijdsleeftijd zitten wordt het nog moeilijker voor mijn ouders, het was altijd al lastig voor hen de jongens samen te hebben. Ze blinken niet bepaald uit in pedagogische vaardigheden, en mijn vader is dus heel lastig en kan zomaar driftig worden. Verwacht heel veel vd jongens en kan heel kwetsend zijn als ze niet voldoen. Ik heb al heel vaak geprobeerd met mijn ouders te praten hierover. Probleem is dat ze dan heus wel een beetje luisteren en het redelijk met me eens lijken, maar er lijkt niets te blijven hangen blijkt dan een volgende keer.
Ik houd mijn ouders scherp in de gaten wat mijn kinderen betreft, maar heel bizar gaan ze daar heel anders mee om. Hebben ze ook een andere rol in, nooit op gepast ed. Mijn kinderen logeren wel geregeld daar. Mijn kinderen gedragen zich veel beter in de ogen van mijn ouders, zijn rustiger etc. Maar ze kunnen ook veel meer van ze hebben. Mijn zoon is bijv op een heel ander vlak weer heel moeilijk en absoluut niet de ideale kleinzoon voor mijn vader, toch gaat hij met respect met ze om.
En nouja, dat respect lijkt dus te missen in de omgang met neefjes, en dat vind ik zo verdrietig. Nu is er blijkbaar weer een grote aanvaring geweest tussen mijn ouders en de neefjes. In mijn ogen om iets onbenulligs. De kinderen worden dan in de ogen van mijn ouders brutaal en ondankbaar, en zien niet dat het nog kleine jochies zijn die mogen worden opgevoed!
Het zal mijn ouders ook wel teveel worden, ze worden oud. En de jongens samen zal vast niet meevallen. Maar het kan dus best zijn dat het bij mijn ouders nog prettiger voor ze is dan thuis, ik heb daar geen zicht op. Het zegt me wel iets dat oudste neef daar toch zoveel wil zijn. Mijn kinderen zouden nooit meer willen gaan als er zo met ze zou worden omgegaan. Oudste neef is net begonnen op middelbaar, en er komen al signalen dat het goed fout aan het lopen is, voor hem vind ik het allemaal zo erg.
Nuja, lang verhaal, ik zie geen oplossing. Is er ook niet, maar zou zelf graag iets willen doen. Heb zelf dus nauwelijks contact met de neefjes, toen ze jonger waren hield hun moeder dat wat af. Nu is het lastig omdat ze absoluut niet matchen met mijn kinderen. Maak me zorgen en voel me machteloos, iemand nog een invalshoek? (Ze wonen ook niet echt om de hoek)
Niet mee bemoeien.
Je oudste neef komt er nog steeds graag en veel schrijf je. Jou kinderen zouden niet meer gaan, dat kan,maar je neefjes denken er blijkbaar anders over en komen trouw. Jij hebt geen contact meer met je broer en ziet je neefjes weinig. Ze matchen ook totaal niet met jou kindeten. Het gaat niet zo goed op school, thuis hebben ze het "hard". Dit zijn allemaal conclusies die je trekt uit "van horen zeggen", dat neem ik aan, omdat je ze sporadisch ziet bij je ouders.
Misschien is er sprake van een "haat-liefde verhouding" tussen neefjes en grootouders. Of ze worden anders benaderd omdat het totaal andere kinderen zijn?
Mijn neven en nichtjes hebben ook een andere verhouding met hun grootouders dan mijn zoon. Ook mijn zoon is sociaal wat onhandig en druk. Zelf zie ik ook "mankementen en verschil van opvoeden" onderling, tussen broers en zussen. Ik bemoei me er niet mee, doen ze ook niet met mijn zoon. Ook jou kinderen en jou opvoeding zal niet 100% zijn toch? Wie weet wat je ouders daarover tegen je broer zeggen?
Je vindt je ouders opvoedkundig totaal niet pedagogisch. Ik vind dat ook iets vreemds. Hebben ze het met jou en overige kinderen dan zo slecht gedaan? Ben jij zo slecht terechtgekomen?
Gewoon genieten als je je neefjes ziet en er verder niet mee bemoeien.
Ik struikel
Over de zin:' kleine jochies die nog mogen opgevoed'
Het gaat over pubers he? Een beetje aanpak kan geen kwaad. Je klinkt nogal soft eigenlijk. Je hebt zelf een ander soort waarbij dat misschien prima mached, maar zij zijn heel anders zeg je al.
Inderdaad lijkt niet mee bemoeien, een goede tip. Niet dat je ouders het prima doen, maar ze gaan natuurlijk anders om met die jongens omdat ze er vaker zijn en voelen blijkbaar prima aan dat met jullie kinderen een aanpak beter matched.
Meer omgaan met elkaar, betekent altijd ook meer irritaties. Ga er niet tussenzitten!
Waarom heb je trouwens slecht contact met broer en vrouw?
ja verhalen
Ja ik hoor veel van verhalen, maar zo gaat het vaak toch? (Ik ben idd niet bij neef in de klas aanwezig)
Dat mijn ouders het pedagogisch onhandig (in mijn ogen idd) aanpakken vind ik niet zo erg, maar ik weet dus hoe driftig mijn vader kan zijn. Nu had hij tegen de jongens gezegd ze voorlopig niet meer te willen zien, ik vind dat heftig. Hij krijgt daar dan snel spijt van, maar het is wel gezegd, tegen voor mij toch nog jonge jongens. De oudste pubert misschien net een klein beetje, maar die vind ik wel erg jong nog emotioneel en zoals gezegd kwetsbaar. Ze moeten overigens zeker 'aangepakt' maar juist daar zijn mijn ouders niet goed in waardoor dingen uit de hand lopen en mijn vader dus heel emotioneel reageert. Mijn ouders verwachten dat de jongens zich uit zichzelf goed gedragen, volgens mij veel teveel gevraagd.
Ik weet ergens ook wel dat ik me er niet mee moet bemoeien, maar vind het wel erg moeilijk. Heb ergens ook wel het gevoel dat ik neef in de steek laat ergens.
Verhaal met broer is lang en ingewikkeld. Broer krijgt leven niet op rit en wil geen contact met mij en ook niet aangeven waarom niet. Met de moeder van neefjes (ex van broer) heeft het nooit geklikt en is contact verwaterd na hun scheiding, problemen hebben we nooit gehad met elkaar maar wel heel verschillende leefwerelden.
Je weet er veel te weinig van...
Je weet er veel te weinig van en hebt veel te weinig contact met degenen die verantwoordelijk zijn om hier ook maar iets mee te kunnen. Alleen als je de boel wilt laten escaleren, dan moet je je erin mengen.
band
Als je wat wil doen voor je neefjes, dan moet je zorgen dat je daar weer een beetje band mee krijgt. Door ze bij jou te laten logeren en/of wat leuks met ze te gaan ondernemen als ze bij je ouders zijn. Je kan je ouders nu eenmaal niet echt opvoeden hoe ze met die kinderen moeten omgaan (daarom laat ik mijn kinderen niet logeren bij mijn ouders) Uiteraard kan je wel proberen om begrip te kweken voor die kinderen.
Je neefjes zullen waarschijnlijk al gauw vanzelf niet meer willen komen als ze onheus behandeld worden.
Waarom ben je zo verdrietig? Als die jongens blijven komen vinden ze het misschien wel minder erg dan jij dat vindt? Of zit er oud zeer van vroeger? Of omdat je denkt dat ze het thuis nog slechter hebben?
Ik zou zeggen: doe iets met de band met jouw neefjes.
verdrietig
Tsja waarom..kan best oud zeer zijn maar het doet me gewoon verdriet dat mn oudste zo hard aangepakt wordt, jongste weet ik niet of het hem wel raakt, beschermt zich iig beter door al niet veel meer te komen.
En als de kinderen niet meer gaan doet me dat weer verdriet voor mijn ouders, bizar, ik weet het.
Mijntje, ik zal eens gaan puzzelen of ik iets met het contact met neefjes kan, wrs is dat het enige dat ik kan idd. Lastig vind ik dat wel. Mijn moeder is neef steeds op aan het voeden als ik hem zie, neef moet dan verplicht iets tegen mij zeggen etc. Neef doet dat dan gewoon niet, mijn moeder weer wat gestrest etc, de sfeer is nooit ontspannen. Ik krijg nauwelijks de kans om hoi tegen neef te zeggen, ze regiseert gelijk ons contact of praat over hem waar hij bij is. Voor mij geen makkelijke sfeer om contact te leggen met een toch al minder toegankelijk kind.
Logeren is helaas echt geen optie meer. Neef was laatst met opa en oma hier op bezoek en dat liep al moeizaam, er is niets dat hij gemeen heeft met mijn kinderen. Eigenlijk vindt hij alleen voetballen leuk en daar heeft mijn zoon weer net een enorme hekel aan. Zoon is ook lastig in contact en niet soepel. Toen ze jonger waren ging dat iets beter, maar toen mochten de neefjes dus nooit hier logeren van hun moeder, jammer. Ze hebben weinig samen opgebouwd.
Familie/vrienden.
Jij hebt een hele kleine familie en wilt de banden graag sterk hebben. Je kan een leuk contact met je neven niet afdwingen, ook niet tussen de neven en jou kinderen.
Hier een grote familie met onderling respect, ook voor elkaars kinderen. Sommige neven en nichten hebben onderling contact, anderen totaal niet.
Familie krijg je, vrienden zoek je zelf uit.
Misschien wil je teveel, het moet leuk en gezellig zijn, want het is familie. Misschien komt het ooit, als ze volwassen zijn. Als voetballen minder belangrijk is, of jou zoon wordt meegaander en soepeler. Het is dan aan hun om familiebanden hechter te maken als ze dat zelf willen. Jij hebt geen band met je broer, dus je blijft qua contact met de neven afhankelijk van opa en oma, het is niet anders. Dat je er verdrietig van wordt is vervelend. Je moet bijvoorbeeld zelfs afwachten of je eigen 2 zoons later een goede band hebben. Familiebanden zijn soms lastig en je moet voor jezelf uitmaken in hoeverre je jezelf laat beinvloeden.
Dat zou ik dus maar niet doen
...dat van die band opbouwen met die neefjes enzo.
Waarom niet? Omdat je op slechte voet staat met beide ouders waarbij het ongetwijfeld van twee kanten komt dat je op slechte voet staat. Door je nu als de extra lieve belangstellende tante te gaan opstellen ga je in feite aan die kinderen trekken en breng je ze in een lastig parket.
Loslaten is de grootste dienst die je die kinderen kunt bewijzen.
contact
Contact hoeft niet meteen groots te zijn (logeren, op visite)? Een kaartje zo nu en dan, een kadootje als er een jarig is. Een klein gebaar, zonder verwachtingen, kan het voor de andere partij makkelijker maken om een stapje jouw richting op te gaan. Als dat niet nu is, dan misschien later, als de neven volwassen zijn en hun eigen beslissingen kunnen maken.
die overwegingen
spelen zeker mee, het is ook niet voor niets dat we zo weinig contact hebben. Vandaar dus ook dat ik aangaf te willen gaan puzzelen of ik nog iets kan doen, zie zelf ook niet 123 mogelijkheden en wil zeker geen dingen afdwingen. Ook niet tussen de kinderen onderling, vind het ook geen probleem dat het niet matcht. Kadootjes en kaartjes doe ik wel regelmatig. Verwacht ik zeker niets van terug, ik verwacht sowieso niets van neefjes zelf.
