Zo verliefd maar zo in de war
ik weet echt niet meer wat ik met mijn gevoelens aan moet.
Ik ben al sinds een aantal maanden vreselijk verliefd op een onzettend leuke vrijgezelle man. Hij zet mijn wereld op zijn kop. We flirten onschuldig en verder is niet "gelukkig" niet gekomen. Ik schrijf gelukkig want ik ben getrouwd. Mijn relatie is uitgedoofd en we hebben redelijk wat strubbelingen soms. Maar om nou bij hem weg te gaan zie ook niet zo zitten. Elk huwelijk heeft zijn ups en down. Zo ook de onze.
Ik weet dat het absoluut niet netjes in naar mijn man maar ik kan mijn gevoel niet uitschakelijk en eerlijk is eerlijk ik geniet ook verselijk van de aandacht die ik krijg. Het is fantasties om je weer mooi en begeerlijk te voelen.
Ik weet niet zo goed wat ik met mijn verhaal wil zeggen. Blijkbaar moet ik het gewoon even kwijt. Het is zo vermoeiend deze situatie.
Mijn leuke man en ik hebben niet met elkaar gedeeld wat we voor elkaar voelen. Maar we weten wel allebei dat het zo is. Ik geloof oprecht dat hij respect heeft voor het feit dat ik getrouwd ben, want anders had hij allang een stap verder gewild... Maar toch blijft het zo moeilijk. Net of je gevangen zit. Ik vraag me dan ook vaak af of dit het nou is van het leven. Als ik zo ondersteboven ben van deze fijne man hoe kan ik het dan nog 40/50 jaar een fijne en gelukkige tijd hebben met mijn echtgenoot.
Sorry voor mijn klaagzang. Ik verwacht geen tips, maar alleen een plekje om mijn verhaal kwijt te kunnen. En hopelijk misschien wat herkenning van andere die in zo'n situatie zitten.
Ja daaaaag
je moet dit vertellen aan je man. Dat je verliefd bent maar dat je niets gedaan hebt nog en dat je julie huwelijk weer spannend en leuk wil maken omdat je dit en dat tekort komt.
En dan eens kijken wat er dan nog te redden en te doen valt. Kan best een flinke periode knap kloten worden zo thuis maar dwing jezelf met elkaar te praten en maak er wat van !
Nou kom op en niet stom gaan doen.
Heel moeilijk
ik weet uit ervaring dat het heel moeilijk is wanneer je verliefd bent op een ander. Het is mij een aantal jaren geleden ook overkomen en het was onvoorstelbaar heftig. Heb op het punt gestaan mijn gezin in de steek te laten. Had al een andere woning gevonden om zo dichter bij deze man te zijn. Toen het puntje bij paaltje kwam kon ik het niet. Achteraf ben ik zo blij dat ik niet ben vertrokken. Ondanks dat ik nog bijna dagelijks aan deze man denk en ik verschrikkelijke liefdesverdriet heb gehad, ben ik blij dat ik nog zit waar ik zit.
Sterkte ermee, maar probeer je ook te realiseren wat je allemaal kunt aanrichten én dat verliefdheid je écht dingen kan laten doen waarvan je later denkt; hoe kon ik?
Nog even dit
zolang er niets gaande is zou ik juist niets vertellen, wat kan je man ermee?
Ik zelf
heb toevallig laatst met vriend hier over gehad, dit nav iets dichtbij op dit gebied (zo kloten, met een gezin en verliefdheid buiten de deur).
En we hebben elkaar beloofd het altijd te vertellen, als er dus iemand verliefd wordt, het dus wel vertellen voordat het verder gaat. Ik vind het menselijk om verliefd te worden, ook als je dus al x jaar bij elkaar bent. Het is mi ook een teken dat er thuis iets niet goed gaat en daarom wil ik het weten.
Dina
praten.
Altijd hetzelfde liedje
"Als ik zo ondersteboven ben van deze fijne man hoe kan ik het dan nog 40/50 jaar een fijne en gelukkige tijd hebben met mijn echtgenoot."
Die verliefdheid gata vanzlef over. dat doen verliefdheden namelijk altijd.
De vraag is dus, of je je leven wil laten bepalen door kortdurende verliefdheden of niet. Het mag hoor, van mij, maar ga dan gewoon scheiden en lekker scharrelen.
Is het al
tijd voor de klapstoeltjes, rose en borrelnootjes?
Tirza
Tirza
ik snap hem niet !! vertel vertel
Geniet van de energie
Het is vermoeiend, maar je hebt vast veel energie momenteel. Het is ook een goede boost om jezelf weer lekker te verzorgen. Verder lekker zwijmelen en sterk zijn: er verder niets mee doen.
Ik zie ook niet het nut ervan in je partner te vertellen: een verliefdheid kan iedereen overkomen, slecht huwelijk of niet. Je partner kan er inderdaad niet zoveel mee. Als je wel een slecht huwelijk hebt, kun je beter je concentreren op de problemen die je daar hebt. Vertellen dat er een ander op de achtergrond een rol speelt is dan een beetje gemeen: je suggereert dat je ook andere opties hebt, terwijl die eigenlijk niet relevant zijn: je wilt toch niet weg bij je partner.
Een vriendin van mij is net heftig verliefd geweest en heeft het aan haar man verteld. De verliefdheid werd er bij haar niet minder op. Wel werd die man ontzettend onzeker en ging maanden daarna nog steeds de hele tijd vragen of ze nog steeds verliefd is. Hij is wel ontzettend afgevallen en ging eindelijk weer sporten, dus het heeft toch iets opgeleverd 
Ja!
Dat komt mooi uit, net nu het feuilleton is afgelopen. Ga ervoor Anna, en laat ons lekker meegenieten van dit aanstaande drama in tig bedrijven. Even doorzetten, verstand op nul als je denkt aan al het verdriet in de familie, kinderen zijn zó flexibel...
Alvast een kijkje in de toekomst: eerst ga je voor een keertje afspreken, dan voor een keer sex, je gaat het je partner niet vertellen (tenslotte heeft hij er helemaal geen last van, je bent nu aardiger dan ooit tegen hem)(en dat geldt ook voor de sex), hij komt er toch achter en is enorm gekwetst...
De rest..
..verklap ik nog niet, eerst wijn en nootjes.
Herkenning
''ik geniet ook verselijk van de aandacht die ik krijg. Het is fantasties om je weer mooi en begeerlijk te voelen''
Dat gevoel is idd heerlijk, en heb ook het nodige meegemaakt door verliefd te worden,maar het is het allemaal niet waard, ga naar een parenclub samen, dan doe je het met zn 2en, en daar krijg je ook heel veel aandacht!
Succes
Manda
In deze rubriek is deze vraag ongeveer een maandelijks ritueel. En het verloopt heeeeeel vaak hetzelfde. (zie ook de posting van Yta). Vandaar dat een poosje terug iemand eens opperde om bij de zóveelste "mijn man begrijpt mij niet echt meer en ooooo wat is die nieuwe man toch geweldig"-soap de stoeltjes, rose en nootjes te voorschijn te halen, zodat we wat te doen hadden tijdens het afwikkelen van de verhaallijn.
Puur cynisme dus. Niet aardig, wel vaak treffend.
Tirza
Ga toch weg met die nootjes en rosé
Ik vind dat de nootjes en de rosé nu toch echter te snel van stal worden gehaald. Anna is verliefd en schrijft het hier, maar gedraagt zich (nog) niet als de gebruikelijke mutsen. Dus geef haar een kans om haar verhaal te doen.
Marieke
Hardlopen, endorfinen enzo
Ben ik de enige die zo eens in de zoveel tijd helemaal verliefd is op een ander( M/V), terwijl ik een prima relatie heb (al ruim 20 jaar). Ik ben er zeker van het mijn echtgenoot ook wel (meer dan) eens overkomen is. Ik pieker er niet over om het hem te vertellen, noch het object van mijn aanbidding. En zoals Tinus al schreef; het gaat altijd weer over. En dat terwijl ik regelmatig hardloop en mij nooit verveel 
. Het is gewoon dat er meer mooie, leuke, interessante en grappige mensen rondlopen op de wereld en dat ik daar niet ongevoelig voor ben. Ik geniet ervan, maak lol, maar geen haar op mijn hoofd dat ik het leven van mijn lief en mijn kinderen overhoop ga gooien. Geen soap van mij dus
Helemaal eens met marieke
ik vind het ook merkwaardig dat er niet zoveel herkenning is. Ben ook regelmatig verliefd op andere mannen. De ene keer wat heftiger dan de andere keer. Daarom kan ik het ook relativeren: zelfs al zou ik mijn man verlaten voor een andere meneer, ooit zal ik weer verliefd worden op weer iemand anders en je kan wel aan de gang blijven met mannen inwisselen. Ik heb een ontzettend leuke en lieve man, die ik voor geen goud kwijt zou willen.
Ik vind ook dat er wat flauw wordt gereageerd. Anna verschuilt zich toch niet achter smoezen zoals "ik kan hier geen weerstand aan bieden" en "ik heb eindelijk mijn soul mate gevonden". Ze wil gewoon bij haar man blijven. Ondertussen kan het wel vermoeiend zijn zulke heftige emoties te voelen.
Heb een keer ooit een cursus gedaan waarbij gesteld werd dat je gedachten je emoties beinvloeden. Het gaat er dus om je gedachten te controleren. In een eerder draadje heeft iemand geschreven dat ze het "eenzijdig uitgemaakt heeft en huilend een bak ijs heeft gegeten". Ik heb de bak ijs truc ook geprobeerd: in mijn eentje een halve bak Ben & Jerry ijs opgegeten (weliswaar niet huilend). Daarna dacht ik elke keer als ik weer aan hem dacht: "Stop, het is uit, je hebt toch niet voor niets dat bak ijs opgegeten". Dat heeft ontzettend geholpen.
De verliefdheid is nu beter te verdragen. Ik krijg geen buikpijn meer als ik die man zie. Ik probeer hem als de pest te vermijden en absoluut niet aan te kijken.
Ik hou mezelf maar voor dat de pijn die je voelt omdat je verliefd bent op een ander veel kleiner is dan al het pijn bij elkaar die jij en je gezin krijgt als je er aan toegeeft.
Heb je trouwens ooit de film Ladies in Lavender gezien? Gaat over een oude dame die verliefd wordt op een jonge violist. 's Nachts droomt ze dat ze weer jong is en met hem door een bloemenweide ligt te rollebollen. 's Ochtends kijkt ze weer verdrietig in de spiegel. Volgens mij zal ik ook ooit zo eindigen.
Wat kinderachtig..... (ot)
Hoe sommige reacties hier zijn!! Ik ben hier meestal alleen een meelezer, maar als je weinig zinnigs te melden hebt en over de rug van iemand die op zich toch al met zichzelf in de knoop zit even grappig probeerd te zijn dan denk ik dat je toch wel eens over jezelf mag gaan nadenken. Pak dus die nootjes en je rose en houdt je opmerkingen voor je. Jullie zijn hier misschien ''oudgedienden'', maar daarom kun je nog wel normaal of gewoon niet reageren toch? En ditzelfde draad komt niet maandelijks terug, nu is het namelijk Anna, de volgende keer is het ienniemie en ga zo maar door, achter elk verhaal zit een ander mens en daardoor is het dus een ander verhaal.
Welnee, juf volwassen vrouw
De ervaring leert dat het heel verhelderend kan werken om jezelf en je verliefdheid in breder perspectief te zien. Dat kun je op allerlei manieren duidelijk maken, ook door te verwijzen naar zeventig eerdere draadjes. Jij mag dat op jouw volwassen manier doen, en daar mag je het wat mij betreft bij houden.
Fijn
Het is fijn om te lezen dat er fijne en vriendelijke reacties tussen staan. En dat er mensen zijn die of mijn verhaal herkennen of die zich op zijn minst proberen te verplaatsen en dat ik, hoe triets het ook is, niet de enige ben. Wat mensen het is echt triest om in zo'n situatie te zitten. Ik heb er niet om gevraagd om verliefd te worden en hij ook niet. Maar nu zit ik er wel middenin.
Het ene moment zit je gevangen in een prachtige dagdroom om je vervolgens weer te beseffen dat het niet kan. Wat zou het fijn zijn dat als ik mijn gevoel uit kon schakelen maar dat kan ik niet.
Liat
wat een mooie zin:
Ik hou mezelf maar voor dat de pijn die je voelt omdat je verliefd bent op een ander veel kleiner is dan al het pijn bij elkaar die jij en je gezin krijgt als je er aan toegeeft.
ik vertrouw er maar op dat het zo werkt...
Tuurlijk heb ik weleens draadjes voorbij zien komen over alle ellende die je ermee veroorzaakt door vreemd te gaan. Maar alle harde reacties die hierboven staan werken bij mij niet... Ik wil juist lezen hoe vrouwen die dit hebben meegemaakt er doorheen zijn gekomen zonder hun man te bedriegen...
Grens leggen
Dina schreef: "Ik ben beslist geen koude kikker, maar er werden gewoon meteen een aantal dingen uitgeschakeld omdat ik niet beschikbaar was, hij niet of allebei. En dan is er geen verliefdheid."
Je verwoordt het goed. De mutsen op OOL (diegenen hun tweelingziel hebben gevonden enzo en zich verbeelden dat nog nooit iemand anders dit heeft meegemaakt, want anders zouden ze precies zo doen als zij enz.) denken dat emoties hen overkomen en dat de heftigheid van de emotie bepalend is voor of je er wel of niet aan toe geeft. Wat jij beschrijft is dat je hoe dan ook verantwoordelijk bent voor je eigen handelen, ook voor je irrationele en emotionele kant.
Maar ik leg mijn grens wat verder Ik laat mensen wel verder bij mij binnenkomen, maar weet zeker dat ik niet naar zal handelen, het nooit met die persoon zal bespreken. Mocht ik denken dat het toch te ver gaat, dan breek ik met die persoon en ban hem uit mijn gedachten.
Maar door die grens anders te leggen deel ik meer intimiteit met andere mensen en dat maakt mijn leven rijker. Maar mijn huwelijk vormt het emotionele thuis van mijn kinderen en als dat bedreigt wordt komt de leeuwin in mij boven Daar blijft iedereen af!
Het zal dan wel mijn tekortkoming zijn
dat ik niets voor mij kan houden en in mijn slaap ook nog eens praat dus ik zou mij knap ellendig voelen als ik zoiets groots (want dat is het voor mij wel) als een echte verliefdheid voor mij moet houden en dat thuis dan moet uitschakelen.
nee ik heb er niets mee, gewoon vertellen en wat maken van de relatie die al jaren duurt en veel waardevoller is dan zo'n man die even langs schuift.
Mijn zus heeft 2 jaar een verhouding gehad
met een andere getrouwde man. Kilo's viel ze ervan af. Ze was broodmager van alle zenuwen en heftige emoties die ze met niemand kon delen.
Dus, ja, met iemand erover praten kan inderdaad een goed idee zijn. Mijn man zou te gekwetst zijn, dus in mijn geval zie ik hem niet als de aangewezen persoon. OOL is dus een fijn alternatief, mits je niet teveel belachelijk wordt gemaakt of preken krijgt.
Misselijk
Blijf even steken in een aantal 'komische' reacties halverwege de draad (borrelnootjes, leuk: feuilleton). Allerlei problemen mogen hier de revue passeren, van tepelkloofjes tot kapotte wasmachines, maar zodra de liefde in het spel komt (of ingedutte huwelijken), dan worden ironie en sarcasme van stal gehaald. Moet dat>
Volgens mij gaat Anna tot dusver aardig ethisch verantwoord om met haar probleem.
Voor wie het een stom of onvoorstelbaar (of zelfs komisch) probleem vindt: get outta here, het is niet jullie kopje thee kennelijk. Maar ga je niet ginnegappend zitten vergapen aan andermans problemen, die getuige het aantal mislopende huwelijken nou niet direct vergezocht of hypothetisch van aard zijn.
Verder shcaar ik mij achter degenen die pleiten voor 'niet vertellen thuis'. Zolang gevoelens niet zijn omgezet in daden is er nog niets concreets. Zodra je gevoelens uit gaat spreken (t.o.v. elkaar en t.o.v. echtenoten of echtgenotes) wordt het wél concreet.
Als je huwelijk je veel waard is, maak het probleem dan niet concreet, zou ik zeggen. Hoe moeilijk dat ook is.
En nog eens herkenning
want ook ik ben al vaker tijdens mijn huwelijk verliefd geworden op een ander. Beide keren was het wederzijds en beide keren hebben we er niks mee gedaan behalve misschien wat vaker bij elkaar in de buurt staan of zitten of elkaar wat vaker aanspreken. Beide keren heb ik mijn man niks verteld over de gevoelens voor de ander en zelf hoef ik het ook niet te weten als mijn man verliefd zou worden op een ander. Ik zou er alleen onzeker door worden denk ik.
Anna
Verliefdheid overkomt je niet, zomaar spontaan. Het is de lotto-jackpot niet die ineens zomaar valt. Verliefdheid heeft te maken met bepaalde stoffen in je hersenen en die gaan vrijelijk stromen op het moment dat je je bepaalde dingen inbeeldt met bepaalde meneren (of mevrouwen). Verliefdheid kun je (net als andere emoties) ook opwekken, kijk maar eens naar acteurs. Als die liefdesscenes met elkaar spelen, worden ze vaak ook echt verliefd. Je brein volgt je handelingen.
En dat is mijn oprechte mening. Inderdaad, de nootjes zijn wellicht nog wat prematuur. Maar wat mij betreft heb je wel even een wakeupcall nodig voor de gedachte: dit overkomt mij zomaar.
Tirza
Tirza
Dat zijn een hoop stelligheden die volgens mij met eenzelfde stelligheid en met het volste recht weersproken kunnen worden.
Trouwens
Anna legt helemaal niet de nadruk op 'dit overkomt mij zomaar', maar op 'wat moet ik hier nou mee'. Dat is anders dan het verliefde gejubel dat je hier ook wel eens aantreft (van mensen die vinden dat ze daar recht op hebben en dat anderen niet zo moeilijk moeten doen). Bovendien geeft ze zelf ook al aan dat e.e.a. inderdaad met scheurtjes in haar huwelijk te maken kunnen hebben.
Dan heeft ze toch niets aan een giebelend publiek dat niet verder komt dan: word wakker! Volgens mij is ze hartstikke wakker. Ze heeft het alleen moeilijk en vraagt zich af of er mensen zijn die dit herkennen en in die situatie gedaan hebben. Hopelijk inclusief de ingeslagen paden die achteraf zo slim niet bleken.
Reactie
Wauw Starry Night jij weet het echt goed te verwoorden zeg... Sommige dingen schrijf je beter dan dat ik zou kunnen. Ik vind het super dat je het voor me "opneemt". (net als sommige andere trouwens!!!)
De reactie van Tirza tja... hij komt niet aan hoor... Het is ook niet waarom ik heb gevraagd. Ik kan totaal niks met zo'n reactie. Ik ben niet op zoek naar een wake-upcall. Blijkbaar word ik door jouw geschaard onder het kopje van de vrouwen die hier posten en denken dat het ok is om met hun geile hoofd (sorry) achter die man aan te rennen. Maar dat doe ik niet.
En verliefdheid overkomt je wel... Je kunt het nog zo mooi analyseren maar zoals analistisch al jij het beschrijft zo gebeurt het niet in je buik en in je hoofd. Ik weet niet of jij ooit buiten je relatie verliefd bent geweest maar als dat niet zo is dan kun je echt niet weten hoe ik me voel. En dan kun je ook niet begrijpen waarom iemand zegt het overkomt je. Want dat doet het wel... Je gaat niet (als je een partner hebt) in de kroeg, op het werk of in de sportschool zitten rondschuimen en denken nou wie zou ik eens helemaal overrompelen met complimentjes en geflirt want met die man zou ik weleens........
En nogmaals om even op Starry Night haar woorden terug te komen. Ik deze posting gestart in de hoop herkenning te vinden en ook een soort van oplossing om dit te doorkomen, waarbij ik in mijn huwelijk blijf zonder met die ander iets te doen.
Zonnetje
Ook jij schrijft dingen op die ik herkenbaar vindt..
Je schrijft dat je 2 keer verliefd bent geweest tijdens je huwelijk... Dit is gelukkig mijn 1ste keer. Tuurlijk zijn er weleens mannen die leuk zijn maar dat heeft iedereen en dan ben je niet verliefd. Dit is mijn 2e keer dan ik echt verliefd ben...Zo erg dat ik of vlinders heb of buikpijn. Uiteraard heb ik die buikpijn omdat niet weet wat ik ermee aan moet. Gek word ik ervan. Het is zo ontzettend heftig. Ik wist helemaal niet meer dat het zo heftig kon zijn. Ik maak mezelf maar wijs dat het komt omdat het een verboden liefde zou zijn en daardoor spannend ofzo. En ik daarom me nog verliefder voel. Maar of dat de echte reden is weet ik niet.. Ik lijk met deze man meer gemeen te hebben en meer op één lijn te zitten dan met mijn eigen man. (een gevaarlijke gedachte misschien) Sinds we kinderen hebben is er veel verandert over de manier waarop we allebei tegen het leven aan kijken en als je dan ziet hoe een man ook kan zijn dan is dat fijn.
