zoon van vriend en eigen kinderen

jullie zijn toen aan een volgende stap...

... maar niet alle kinderen zitten daarop te wachten. Die van jou zijn al wat ouder en krijgen steeds meer hun eigen leven, die van hem zijn een stuk jonger. Het feit dat je onregelmatig werkt maakt het allemaal ingewikkeld.

Jij vindt het gezellig om met z'n allen te eten, maar die gezelligheid is relatief: jij en jouw kinderen ergeren zich aan zoon van vriend. Vriend zit er niet zo mee; en ik denk toch echt dat die eetgewoonten best zullen opknappen mettertijd; sommige jochies vinden zulk gedrag stoer, het is hun manier om zichzelf te profileren en zoals jij het beschrijft zit hij niet zo lekker in zijn vel. Laat vriend er wat van zeggen en kijk zelf de andere kant op, terwille van de gezelligheid; zolang zoon niet op jullie bord spettert, lekker laten rotzooien, want hoe meer je je ergert, hoe lastiger het wordt en dan wordt het sowieso niks met de gezelligheid aan tafel.

Dat zo'n midweekje geen succes werd, ja dat is jammer, maar houd wel voor ogen dat jij en vriend elkaar helemaal zien zitten, maar dat jullie wederzijdse kinderen nergens om hebben gevraagd Niks is vervelender dan gezelschap wat je zelf niet kiest (!) opgedrongen te krijgen.

Het blijft nog even schipperen, dat is niet anders, Wijsheid en geduld gewenst.

Als broer en zus

Hoewel het leeftijdsverschil een rol zal spelen zou je ook kunnen bedenken en bespreken met je zoon en dochter, dat in sommige gezinnen broers en zussen zich ook mateloos kunnen irriteren aan elkaar. Dochter en middelste zoon bijvoorbeeld, mateloze ergernissen over allerlei zaken. Dochter heeft meestal gelijk, maar dat verandert middelste zoon niet (tot voor kort, nu lijkt de puberteit eindelijk bijna voorbij te zijn en gaat het beter). Ergernissen over rommel achterlaten, spullen kapot maken (per ongeluk), tafelmanieren etc. etc. zij 'vechten' dat uit als broer en zus, dat wil zeggen dat ze commentaar geven op elkaar, zich ergeren, soms ruzie maken en dan weer samen wat dingen doen.
Bromvlieg zegt: 'Niks is vervelender dan gezelschap wat je zelf niet kiest (!) opgedrongen te krijgen.' Nou ja, dat is bij de meeste gezinnen zo: kinderen kiezen elkaar niet uit, kinderen kiezen ouders niet uit en ouders kiezen kinderen niet uit. Je moet het met elkaar doen. En op zich is dat een prima situatie om te leren leven met elkaar. Ook met elkaars onhebbelijkheden.

Kortom: laat je zoon en dochter reageren als broer en zus op andere broer (en zus).

NB: de meeste sitauties waarin mensen elkaar 'uitkiezen' lopen ook weer slecht af of verwateren.

je moet het met elkaar doen

Lijkt mij in deze situatie niet zo'n handige insteek. Van een broer of zus kun je simpelweg meer verdragen omdat je die van baby af aan hebt meegemaakt, of hij/zij was er al toen je er kwam, of andersom. Dat maakt een wereld van verschil. Zelfs voor volwassenen (lees hoe ts over de zoon van vriend schrijft! Zo zou ze niet over een eigen kind schrijven.) dus voor kinderen ligt het al helemaal lastig. Een beetje meegaande kinderen gaan hier heus wel in mee, maar leuk zullen ze het niet vinden en de relaties onderling help je om zeep. Een beetje minder gedweeë kinderen kunnen de boel op z'n kop gaan zetten of trekken zich simpelweg terug. Ik zou het niet doen.
Wat ik wel zou doen ligt niet zo simpel. Ik zou iig proberen bij al je acties de kinderen een gevoel van regie te geven. Bijv. situaties creëren waarbij de kinderen (gezien de leeftijden is dat met die van jou het simpelst) kunnen kiezen. Dus niet je vriend plus aanhang bij jou laten komen, waarbij je eigen kinderen geen keuze hebben anders dan ze te verdragen, maar zelf naar vriend toe te gaan en je kinderen vragen mee te gaan, of uitjes verzinnen. De contact momenten iig voorlopig erg beperken, hoe jammer ook. En veel helpen, kom nou, je kunt je kinderen toch wel uitleggen dat 11-jarige jochies gewoon nog erg klein zijn en nog veel moeten leren, en ze subtiel op z'n goede kanten wijzen?

Lastig

Het is toch wel een andere situatie dan in een 'gewoon' gezin. Van echte broertjes en zuses kun je vaak meer hebben omdat je die al langer kent en er een bepaald soort loyaliteit is. Daarnaast zeg je ook eerder wat tegen ze en maak je eerder ruzie. Deze kinderen zijn natuurlijk vreemden van elkaar en hebben nog niet echt een band. Dat is dus aftasten.
Als het een gezin zou zijn met alleen eigen kinderen dan zou de moeder gewoon het vies etende broertje terecht kunnen wijzen. De andere kinderen zouden dan waarschijnlijk broer ook wel duidelijk maken dat het zo niet kan. Dat is in deze situatie natuurlijk heel anders. De vriendin van vader zijn is een hele andere positie dan de moeder. Zij kan deze jongen geen tafelmanieren bijbrengen. Dat moet echt de vader doen. Ook de corrigerende invloed van oudere broers en zussen heb je hierbij niet. Jouw kinderen zijn tenslotte ook relatief vreemd nog voor de zoon van je vriend. Als een van mijn kinderen smerig zou eten dan zijn er wel broers en zussen die hem/haar duidelijk zouden maken dat dit niet acceptabel is. En dan zorgt ongetwijfeld voor ruzie maar dat kan want ze hebben nu eenmaal die band met elkaar. Voordat jouw kinderen dat kunnen, willen en zullen doen zal er heel wat meer water door de Tiber moeten stromen. Als dat al ooit het geval is.

Ik denk eigenlijk dat je weinig echt kan doen. Ik zou proberen voor volgende week een paar keer samen met je vriend af te spreken (en dan zonder jouw kinderen) en daarnaast een paar keer met je eigen kinderen wat leuks doen. Als je kinderen niet mee willen zou ik ze niet dwingen (daar hebben ze niet meer de leeftijd toe) maar dan zullen ze dus wel wat vaker alleen thuis zijn.

Misschien zou je nog iets kunnen bedenken waarbij niet gegeten gaat worden zoals een dagdeel met elkaar waarna jouw kinderen naar huis gaan?

En misschien toch eens heel voorzichtig met je vriend een gesprek aangaan over tafelmanieren. Als het echt zo bar en boos is dan zal daar toch eens aan wat moeten gebeuren en je vriend is de enige persoon die dat kan bewerkstelligen.

Het is natuurlijk maar tijdelijk. Over een paar jaar krijgt die jongen in de gaten dat wat hij doet niet acceptabel is en dan corrigeert het zich vanzelf. Dus voor nu maar een beetje laveren. Gezien de leeftijd van de kinderen is gezinsvorming toch al niet echt een mogelijkheid.

De regie

'Ik zou iig proberen bij al je acties de kinderen een gevoel van regie te geven.' Dat zou ik dus niet doen. Kom op, de kinderen zijn 16 en 20 jaar! Zij hebben recht op de regie over hun eigen leven, maar niet over het leven van hun moeder. Zoals Mirjam Lavell ooit prachtig beschreef: naarmate kinderen ouder worden wordt het huis weer meer van de ouders.
Kleine kinderen kunnen nog roepen: mamma, een spin. en dan komt moeder om de ongerieflijke situatie op te lossen. Maar kinderen van 20 en 16 jaar, die zouden toch zelf hebben moeten leren om te gaan met situaties die niet precies zijn zoals zij dat wensen.

'Ik zou vervolgens met vriend duidelijk bespreken wat de gevolgen zijn van het gedrag van deze jongen voor mijzelf en het contact met mijn kinderen. De ik boodschap dus.' Dit is geen ik-boodschap: de zoon van 20 zegt dat hij daar niet meer gaat eten en moeder moet dat probleem nu voor hem oplossen. Waarbij zoon (en dochter) een enorme machtspositie hebben gekregen. zij hoeven hun wensen/eisen maar op tafel te leggen en moeder moet het gaan oplossen. Nogmaals: dit zijn geen kleine kinderen meer.

Ik zou echt tegen zoon hebben gezegd: stel je niet aan; en als het je stoort dan zeg je er zelf maar wat van. En voet bij stuk houden: dit wordt mijn leven. Moeder krijgt ook niet de regie over de liefdes van haar kinderen. Wie weet waar ze mee thuis komen.

Tsjor

tsjor

Ik voel wel wat met je mee, ik denk dat het voor die jongen van 11 veel indrukwekkender is als een jongen die 9 jaar ouder is zegt dat wat hij niet doet niet bij zijn leeftijd past. Dat helpt wellicht meer dan dat zijn vader het zegt. Wel is het handig om dit niet te doen waar iedereen bij is maar even 1 op 1: 'mannen onder elkaar van dezelfde leeftijd' dus. Dus niet op een opvoedende wijze maar op een 'broederlijke' wijze, even een duwtje het rechte pad op waar iemand een stapje vanaf week.

Maak het niet te groot!

gesprek

We hebben er gisteravond over gesproken. Het is ook niet dat ik dat niet wil. Maar meer dat ik me afvraag óf ik me wel ermee moet bemoeien en of ik wel mee moet gaan in de klachten van mijn kinderen. Ikzelf irriteer me er nog niet zo enorm aan, ik vind het storend en meer niet. En kijk zoveel mogelijk de andere kant op. Maar met zijn zoon ergens uit eten gaan ofzo dat zou ik al niet doen cq niet willen. Ik zou me schamen voor anderen. Hem corrigeren doe ik niet, ik voel me daar niet geroepen toe.
Ik heb tegen vriend gezegd dat mijn kinderen met zijn zoon het niet prettig vinden aan tafel om bovenstaande redenen. Vriend geeft aan dat hij dat begrijpt, maar dat zijn zoon altijd zo eet en dat correctie tot nu toe geen resultaat heeft. Ja bij zijn ex eet hij net zo. Dat drama gedrag is ook doodgewoon (zo noemen mijn kinderen het). Tot nu toe was het allemaal niet opvallend, als ze hier zijn laat ik ze gewoon helpen. Het is mijn huis dus mijn regels, zo hebben we het afgesproken en het werkt. Ik zeg na het eten dat iedereen zijn eigen troep opruimt en dat doen ze allemaal. Ook zijn kinderen. Dat gaat wél goed.
Bij hem thuis doen ze helemaal niks. Ook niet bij hun moeder. Dat schijnen ze doodnormaal te vinden (ik niet). Ze smeren nog niet zelf een boterham. Ook dingen als je eigen speelgoed/troep/schoenen etc. opruimen accepteren ze (bij vriend thuis doen ze dat ook niet). Misschien is het ook een kwestie van als je ziet dat anderen het wel doen (mijn kinderen) dat dat meehelpt om het gewoon te vinden. Dat dramagedrag is dus tot nu toe hier thuis niet voorgekomen. Ik heb dat wel al vaak gezien als ik bij vriend was en zijn kinderen zijn er. Maar dan is het zijn huis-zijn regels. En zal het me een zorg zijn.
En ze komen graag hier. Dat zegt vriend en ik zie het ook wel, ze vragen ook vaak wanneer gaan we weer naar jouw? Ze vinden het gezellig denk ik, hier is meer roering, gebeurd meer, komen mensen binnenvallen, of we doen een spelletje of gaan dansen op gekke muziek of wat dan ook. Of de halve buurt komt opeens wat drinken in de tuin, inclusief kinderen.
Dat het nu zo opviel, was omdat je in een andere omgeving bent/ander huis. Dat van ons allemaal is.
Maar hier komen gaat lastig worden als mijn kinderen niet meer het zijn zoon aan tafel willen zitten. Als ze hier zijn zullen we ook samen moeten eten. Ik zie het niet zitten dat ze al voor het ontbijt naar eigen huis moeten om te gaan eten.
Vriend gaat met zoonlief praten en uitleggen dat mijn kinderen het geen onverdeeld genoegen vinden met hem aan tafel te zitten en dat dat moet veranderen wil hij nog hier bij ons komen en zijn.
Vriend denkt dat dat wel indruk zal maken en dat hij dat erg zal vinden, juist omdat hij graag hier komt. En dan beter zijn best zal doen. Tot nu toe boeide correctie hem niet.
We zien elkaar allemaal pas vrijdag weer. Tot die tijd doen we t maar ff zonder kinderen. Een middagje, een avondje/nachtje daarbij houden we t deze week. Dat vonden zijn kinderen al jammer. Ze hadden best vandaag al hierheen gewild. Mijn kinderen vonden het prima. Mee naar vriend doet alleen jongste en dan nog soms. Doorgaans blijven mijn kinderen in hun eigen huis. Daar hebben ze ook de leeftijd voor denk ik.
En dan komen ze vrijdag en eten en slapen hier.
We zullen zien.
Ow en by the way. Ook hier hebben ze allemaal een eigen kamer. Daarvoor is mijn huis groot genoeg. Ik heb 5 slaapkamers, dus dat kan net. Inclusief speelgoed (van mijn eigen kinderen over)dat nu dus van hen is. Zelfs meer dan ze in hun eigen huis hebben.
hartelijk dank voor de hulp, anoniem

Barvaux

' ik denk dat het voor die jongen van 11 veel indrukwekkender is als een jongen die 9 jaar ouder is zegt dat wat hij niet doet niet bij zijn leeftijd past.' Dat denk ik ook. en de wijze waarop, dat zou zoon van 20 zelf moeten bedenken of zelf bedenken dat hij daar advies over vraagt. Hij is in elk geval op een leeftijd dat hij ins taat geacht moet worden om om te gaan met lastige situaties of advies te vragen hoe hij daarmee om kan gaan. Als een peuter stampvoetend weglopen omdat iets hem niet bevalt, dat zou ik dus niet accepteren.

Daarbij ga ik ervan uit dat jij als ouder vooral invloed hebt op je eigen kinderen. Dat wil zeggen dat anoniem haar focus het beste kan richten op: hoe gaan mijn kinderen hiermee om en hoe kan ik ze leren om daar anders mee om te gaan, zodat de hele situatie niet escaleert en onmogelijk wordt. Zij moeten zich volwassen gaan gedragen, daar hebben ze de leeftijd voor (maar natuurlijk nog niet alle capaciteiten). anoniem heeft minder invloed op het gedrag van de jongen van 11 jaar. Al het gespeculeer over hoe het komt dat die jongen zo doet, zelfs de diepte-analyse ingaan over de geschiedenis van een eerdere relatie en het mogelijke effect op het huidige eetgedrag, laat dat even. Dat is niet de belangrijkste focus voor anoniem nu. Die moet zijn: de opvoeding van haar eigen kinderen op weg naar volwassenheid.

Overigens zou ik wel tegen vriend zeggen: mijn zoon (en dochter) hebben een probleem met het eetgedrag van jouw zoon; ik heb hen geadviseerd om er zelf iets van te zeggen, dus mocht dat gebeuren dan weet je ervan. Op die manier hebben anoniem en nieuwe vriend een gezamenlijk probleem, namelijk de mogelijk aanstaande botsing tussen de kinderen, waarbij ieder weer een eigen focus heeft: anoniem let op hoe zoon en dochter het aanpakken en vader kijkt hoe zijn zoon het opneemt.

Dan laat je het probleem liggen waar het ligt, namelijk tussen de kinderen; waarbij de ouders hun eigen rol blijven houden, namelijk het opvoeden van hun eigen kinderen.

Tsjor

Probleem en oplossing

'Ze zeggen het mij en vinden dat (denk ik) ook grotendeels een taak van zijn vader.'
Anoniem, het werkt altijd slecht als de een een probleem ziet en de ander voor een oplossing moet zorgen. Het is niet de taak van de vader om ervoor te zorgen dat jouw zoon en dochter met plezier aan tafel komen zitten. Sterker nog: vader weet niet eens dat het probleem is, dat zoon en dochter niet aan tafel willen gaan met zijn zoon. Hij kan het dus ook niet oplossen.
Het helpt als je ervoor zorgt dat vader en jij hetzelfde probleem zien en dat kun jij hem vertellen. Dat probleem is dus niet alleen maar het eetgedrag van zijn zoon, maar ook de reactie van jouw kinderen daarop. Dat probleem is niet alleen opgelost als zijn zoon anders eet, want voor je het weet struikelen je kinderen weer over iets waar ze een probleem mee hebben. Je kinderen zullen dus ook iets moeten veranderen/leren, namelijk om met de kinderen van hem om te gaan, ook met eventuele ongenoegens.

Tsjor

erg zwart wit

Als je kinderen regie geeft dan bepalen ze toch niet je leven? Naar mijn idee zit er een enorme wereld tussen je volledig aanpassen aan (de grillen van) je kinderen en je kinderen een ongewild nieuw gezin door de strot duwen. Ik zou er zelf voor kiezen die laatste paar jaar met mijn kinderen nog een beetje leuk door te brengen.
En met regie bedoel ik dus: (voor de slechte verstaander) wel je eigen leven leiden en de kinderen meer keuze geven daarin al dan niet mee te gaan. De tegenpartij niet uitnodigen was maar een voorbeeld, wellicht niet nodig met zoveel ruimte, maar uiteraard pas je de praktijk aan op de praktijk.
En natuurlijk laat je het er niet bij en probeer je de relaties te verbeteren, maar ik zou hierin niet teveel duwen.
Ik had er zelf als kind niet aan moeten denken in zo'n situatie geduwd te moeten worden, maar natuurlijk is dit ook erg kind-afhankelijk. Ik zou me terug getrokken hebben.

al zestien

Het zal je kind maar zijn dat door zijn tafelmanieren voorkomt dat vader samen gaat wonen met zijn vriendin.
Ik zou het geloof ik gewoon niet doen, nog een paar jaar wachten.
Als het mijn jongen zou zijn zou ik die kinderen niet meer mee willen. Wat een nesten.

De oudere kinderen hebben dus meer ruimte nodig. Als dat kan kun je nog overwegen om ze dat bij jou thuis te geven.
Geef ze een eigen kamer waar ze ook gewoon kunnen verblijven. En zonodig eten als ze zich storen aan de tafelmanieren van een klein kind. Dan maar niet mee aan tafel. Naar je kamer, kun je vast wennen voor als je de deur uit bent.

samen aan tafel

Ik begrijp niet dat het samen aan tafel zitten zo belangrijk is, dat alles daarvoor moet wijken. Ik zou die vanzelfsprekendheid loslaten en meer tussen oplossingen zoeken.
Wij hebben vijf kinderen en onderlinge ergernissen aan tafel komen vaak voor. Wat we doen:
De ouders gaan t.o. de mondopen kauwer ziten, zodat de anderen daar minder mee geconfronteerd worden.
Tijdens het eten muziek aan tegen smakgeluiden.
Als je klaar bent met eten, mag je van tafel, dan neem je gelijk je bord mee naar de keuken. ( mijn kinderen zijjn druk, rusteloos en hebben niet altijd energie voor uitgebreid tafelen)
Als iemand zich aan iemand ergert, dan ben je eerlijk en zeg je dat, zonder de ander af te branden. Gelijk. 'Pietje, je eet met je mond open, ik vind dat erg onsmakelijk. Wil je met je lippen op elkaar kauwen.' De ander probeert het dan minder te doen of geeft uitleg. Ikzelf had vroeger altijd een verstopte neus, met mijn mond dicht kauwen gaf mij het gevoel adem tekort te krijgen. Dan helpt het trouwens om kleine hapjes te nemen, heb ik ontdekt.
Als er een periode van opbouwende ergernis is, zoals in jullie geval, eten wij wat vaker aan de kleine tafel, allemaal wat verder uit elkaar. Dat geeft lucht.
Dat laatste zou ik in jullie geval voorlopig even doen, of de groten lekker apart laten eten, voor of na jullie.
Het is toch zonde dat het zo moet gaan, mij zou het dat niet waard zijn, dan maar niet gezamenlijk aan tafel.

nesteldrang en zelf zeggen

Ik vind dat jullie wel veel aannames doen. Er worden een beetje teveel conclusie's getrokken die niet zo zijn.
Wij hebben geen enkele nesteldrang zoals iemand het noemde. Geen plannen om te gaan samenwonen. Niet in de nabije toekomst in ieder geval. Meer dan dit, elkaar zien en dingen samen doen willen we de komende jaren zeker niet. We hebben beiden een eigen huis, gezin en leven en daartussen in proberen we samen dingen te doen en te zijn.
Verder gaan onze plannen niet.
En mijn kinderen hebben een oplossing voor het gesmak aan tafel. Ze eten zelf gewoon ergens anders. Oudste op zijn eigen stekkie of bij vrienden en jongste bij haar vader of vriendinnen.
Dat ze er niet voor kiezen om het zelf te zeggen is denk ik zelf ook een goede inschatting van hun. Het gaat om een jongetje van 11, die zich (dat denk ik) niet eens zo heel erg bewust is van zijn tafelmanieren. Hij eet zo en zo is het, het is geen opzet dat hij zo eet. Hij weet niet beter. Een onzeker jongetje ook. Dat zie je aan alles, zijn houding, gedrag etc. Als oudste vrienden op bezoek heeft durft hij niet eens zich voor te stellen. Zoon moet hem bij de hand nemen en m voorstellen en zeggen wie hij is. Hij kijkt tegen deze oudere kinderen op. Dat blijkt uit alles. Zij doen hun best dat hij zich op zijn gemak voelt. Dat zie ik en het lijkt te werken. Hij komt hier graag.
Zomaar even plomverloren commentaar geven op hoe hij eet had denk ik niet het gewenste effect gehad (van netter eten) maar hem vooral erg doen schrikken en misschien zo'n huilbui en hem w.s. wederom onzeker gemaakt. Dat is waarom ze dat niet gedaan hebben.
Nu vriend met hem praat is hij in ieder geval voorbereid/op de hoogte en zal hem m minder verassen.
Het was ook wel de bedoeling dat ze het erna zelf zeggen. En dat zullen ze ook heus wel aardig doen en zo dat het hem in ieder geval niet enorm van slag brengt want daar heeft niemand wat aan.
Dat ik het oplos (zoals sommigen het noemen) is gewoon omdat ik de oplossing van de pubers zelf niet zo geweldig vind (we eten wel ergens anders, toedeloe).
Het voelt alsof ik mijn pubers het huis uit jaag door de kinderen van mijn vriend hier te laten blijven. Dat is natuurlijk ook niet zo en dat weet ik wel, maar toch voelt het voor mij niet helemaal jofel. Ik heb er in die zin dus ook last van.
Buiten dit alles, als we voorlopig ervoor kiezen om gewoonweg niet meer samen te eten dan zal dit alsnog in de toekomst gebeuren.Denk ook maar aan feestdagen enzo. En het lijkt me niet meer dan logisch dat we ons allemaal een beetje schikken. Die van mij door de andere kant op te kijken en zich niet meer te ergeren. En zijn zoon door een beetje zijn best te doen op zijn tafelmanieren.
Mijn kinderen weten ondertussen dat vriend met zijn zoon praat en vinden het tof en willen erna hun best doen het te negeren en er eventueel aardig wat van te zeggen. Ze vinden mijn vriend ook leuk en het eigenlijk ook wel gezellig als ze er zijn en het zelf ook jammer als dat helemaal niet meer zou gebeuren of kunnen door dit ene lastige dingetje. Dus we hopen er nu het beste maar van.
Anoniem

even verwijderen

Ja, ik ben makkelijk met dat soort situaties. Als een jongen van 11 notabene (die echt wel weet hoe het hoort, tenzij er echt medische redenen zijn) zo verschrikkelijk zit te slurpen, te smakken en met open mond zit te eten….gewoon verwijderen van tafel. Punt. Ga mar lekker op de gang eten; in ieder geval ergens waar je hem niet kunt horen totdat hij netjes met zijn mond dicht kan eten.

en

Mocht het mannetje zich van geen kwaad bewust zijn dat hij dat doet, is daar een schone taak voor papa om hem het e.e.a duidelijk te maken. Gewoon rustig uitleggen dat dat niet hoort en aangeven hoe het wel hoort en wat de consequenties zijn van zijn gedrag. Houdt het manneke zich daar niet aan, verwijderen van tafel; net zolang totdat hij het wel doet.

Niet bemoeien met de opvoeding want het is zijn zoon

Wat me opvalt in deze topic, en ook in andere, is dat in samengestelde gezinnen allen de eigen kinderen worden opgevoed. Zoonlief van vriend komt in bovenstaand topic meer dan eens bij TS thuis eten. Waarom kan daar niets van worden gezegd? Ik "voed" zelfs de schoolvriendjes hier op. Gewoon terloops zeggen: kan je ook eten met je mond dicht, hier in ons huis eten we altijd onder smakken...
@TS zou het een idee zijn om zoiets te zeggen?

Geen zin in

Ik vermoed dat die jongen, bijna-puber, 'expres' loopt te dwarsbomen omdat hij er helemaal geen zin in heeft om gezellig samengesteld gezinnetje te spelen. Daar kun je volgens mij weinig tegen doen. De harde methode zorgt ervoor dat hij misschien helemaal niet meer wil komen. Meeste kans op succes is vermoedelijk door een eerlijk gesprek met zijn vader. Waar zit het pijnpunt en is er een manier waarop hij zich wel, af en toe eens een keer, fatsoenlijk wil gedragen aan tafel met zijn allen?

Nee

Volgens mij heeft TS geschreven dat dat niet netjes eten al langer een probleem bij die jongen is, toch? Dus niet opstandigheid. Of vergis ik me nou?

geloof ik ook niet katniss

Het lijkt er op dat die jongen juist graag bij de TS wil eten.

ja hij komt hier graag

Nee ik geloof daar ook absoluut niet in, dat het opstandigheid is.
De kinderen van mijn vriend komen hier graag.
En ik ben het deels met vakantieganger eens, ik zeg er ook wat van als er andere kinderen hier mee-eten. Dus inderdaad, mijn huis, mijn regels geld bij ons ook.
Ik doe dat ook wel met andere situaties. Thuis helpen zijn kinderen nooit mee in het 'huishouden', de enige taak die de 11 jarige heeft is de afwasmachine uitpakken 3 keer per week en zijn eigen speelgoed opruimen. En dat laatste stuit doorgaans ook op veel verzet en drama. Hier doen ze dat wel. En tot nu toe zonder drama.
Ook tot verbazing van vriend, w.s. een combi van dat ze hier graag komen en zien dat mijn kinderen het wel doen.
Maar ook bij dingen als tafel dekken, afruimen, even wat pakken van andere plek wat nodig is bij eten, tafel afvegen, vraag ik of ze helpen. Net zoals mijn kinderen. Zulke dingen doen wij doorgaans met z'n allen. Als de een bezig is, vraag je t even aan een ander.
Bij hun is hun vader bezig en niemand helpt.
Er voelt zich ook niemand geroepen om te helpen.
Mijn kinderen (die dat gewend zijn) komen dan erbij staan voor de gezelligheid of bieden aan even wat te doen.
Dit is een andere situatie, opeens ben je dagen samen. Het gaat niet om alleen een keer mee-eten. Het zijn zoveel meer dingen.
En je kan moeilijk de hele dag blijven aansturen en overal wat van zeggen.
Ik heb er al verschillende keren wel wat van gezegd (zijn eetgedrag) en dan doet ie 3 minuten z'n best, volgens mij kost m dat nog moeite ook en vervalt dan weer in hetzelfde. En hoe lekkerder, hoe luidruchtiger.
En de gezelligheid is me ook wel wat waard, die wil je niet onderbreken iedere keer. Ik heb er ook minder last van dan de kinderen, denk ik.
Het is dus ook niet zo zeer een correctieprobleem, het is meer een opvoed-ding denk ik.
Taak voor vriend en niet voor mij dus.
anoniem

fout bij vader en moeder

"Thuis helpen zijn kinderen nooit mee in het 'huishouden', de enige taak die de 11 jarige heeft is de afwasmachine uitpakken 3 keer per week en zijn eigen speelgoed opruimen. En dat laatste stuit doorgaans ook op veel verzet en drama. "
"Bij hun is hun vader bezig en niemand helpt. Er voelt zich ook niemand geroepen om te helpen."

De kinderen van je vriend zijn dus altijd op alle fronten ontzien door hun vader en moeder en hebben nooit wat hoeven doen…tot nu toe dan. Kinderen weet niet beter dan dat het altijd prima gevonden werd door hun ouders. Altijd gepamperd dus. Weten zij veel.

Daar heb jij en je kinderen nu de lasten van. Kinderen snappen er niets van. Je vriend heeft nu de taak om daar wat aan te gaan doen…wat zeker niet makkelijk gaat worden.

mwoah

"Daar heb jij en je kinderen nu de lasten van. Kinderen snappen er niets van. Je vriend heeft nu de taak om daar wat aan te gaan doen…wat zeker niet makkelijk gaat worden."

Nee daar heeft het jongetje van 11 nu last van! Hij kan er niets aan doen en omdat hij opeens wordt geconfronteerd met een hele andere manier van opvoeden (niet perse beter maar anders) komt hij in de knel. Het is duidelijk dat hij wel wil en ik zou het toch wat rustiger gaan brengen en er geen breekpunt van maken. Hij wil komen, hij helpt ook, hij accepteert het maar hij zal dat thuis niet gaan doen omdat het daar niet hoeft. Gewoon verschillend opgevoed.

Helemaal eens met Barvaux

En je moet ook niet te snel willen, denk ik. Verandering heeft tijd nodig.

En ach

Met tijd komt ook vast de oplossing. Hij gaat echt wel leren dat netjes eten toch best wel belangrijk is. En dat kleutergedrag niet wenselijk is. Ben alleen bang dat dat wel de hard-way gaat worden. Pubers onderling zijn meestal niet zo van de fluwelen handschoenen.

ja maar

Kan best zijn dat het puur om een verschillende opvoeding gaat (al lastig genoeg) maar kan ook best zijn dat jochie gewoon wat moeilijker op te voeden is. Hier ook zo'n onzeker exemplaar, en hoewel meehelpen hier absoluut de norm is is hij het daar toch niet mee eens- en blijft het een strijdpunt. Ik geef niet op maar snap soms wel dat anderen dat wel doen. Bij anderen thuis zal hij toch meer proberen mee te doen, is heel gewoon. Vreemde ogen dwingen toch. En hoewel zoon imo niet vies eet eet hij ook niet heel netjes. Heb daar veel in geprobeerd maar gaat vaak ten koste van goede sfeer en gezelligheid (zeker bij onzekere kinderen!) dus ik laat het ook wel wat gaan nu.
Aanbieden om te helpen doet mijn zoon bijv maar zelden. (en ik vrees alleen maar omdat hij weet dat ik dat toch soms van hem verwacht, en nu ben ik ziek en dan vraagt hij toch geregeld of hij iets voor me kan doen..) Mijn dochter biedt het veel vaker aan of begint uit zichzelf, maar ook niet altijd.