zoon van vriend en eigen kinderen
Na een jaar latten zonder dat de kinderen erbij zijn, zijn wij toe aan een volgende stap. Elkaar ook zien als zijn en mijn kinderen er zijn.
Elkaars kinderen zien zonder onze eigen kinderen gaat prima. Maar alle kinderen samen zorgt voor (steeds meer) irritatie.
Mijn jongste (meisje 16) is er bijna altijd. Alleen als ik late diensten heb of nachtdiensten is ze bij haar vader en dan zien we elkaar niet. De dagen dat ik wel tijd heb, is ze er dus eigenlijk altijd. De oudste (zoon 20) woont grotendeels opzichzelf (studeerd in andere stad) en is er ook vooral als ik tijd heb. In mijn 'vrije' weekend. Het andere weekend werk ik. Dat vrije weekend van mij wisselt nog wel eens. Doorgaans werk ik 2 weekenden in de maand. En is de maand 5 weekenden heb ik er dus 1 extra vrij. Ook door vakanties wisselt het wel eens.
Hij heeft co-ouderschap en zijn weekenden zijn vrij 'stabiel' hij heeft de kinderen om het weekend en dan 6 dagen. Willen we soms een weekend samen zijn dan ontkomen we er dus niet aan dat alle kinderen 'samen' zijn. Of in ieder geval elkaar zien.
Nu zijn we onlangs een midweek weg geweest en dat was geen groot succes.
Mijn oudste heeft al aangegeven nooit meer mee te willen. Nou oke, daar heeft hij ook de leeftijd voor. Maar de jongste vond het ondanks dat we leuke dingen hebben gedaan, die zij ook leuk vond, ook niet meer voor herhaling vatbaar.
Zij irriteren zich vooral aan vriend zijn zoon (van 11), met zijn dochter (8) hebben ze geen enkel probleem. Die vinden ze wel lief en aardig. En daarmee kunnen ze het ondanks het grote leeftijdsverschil prima vinden.
Maar vriend zijn zoon gedraagt zich nogal kinderachtig en heeft geen enkele tafelmanier. Hij smakt, slurpt, boert en eet met de mond open. En als hij zijn zin niet krijgt, gaat ie zitten huilen en is met geen stok meer in beweging te krijgen. En dat kan om kleine dingetjes zijn hoor. Omdat hij moet helpen met afwassen ofzo. Zijn zoon maakt er een drama van alsof hij mishandeld wordt. En met dat soort gedrag zijn ze helemaal 'klaar'. Ook hebben ze na die 4 dagen samen aan tafel t even helemaal gehad met zijn geslurp en gesmak en willen alsteblieft de rest van de vakantie niet meer met hem aan tafel zitten.
En nu zitten we dus beiden in ons eigen huis terwijl we nog een hele week samen vakantie hebben.
Zijn kinderen willen best graag hier komen. Dat is het probleem niet.
En ik heb de tafelmanier van zijn zoon al een keer aangekaart, maar vriend zegt daar dan een paar keer wat van en veel veranderen doet het niet.
Normaal 'bemoei' ik me niet met de opvoeding van zijn kinderen. Het zijn 'zijn' kinderen, niet de mijne. Maar vind het nu toch wel erg lastig worden. Mijn vriend 'vist' al wanneer zien we elkaar en ik zal toch e.a. moeten aankaarten omdat hij anders niet snapt dat we elkaar deze week amper zien. Dit weekend dat is vrij gewoon we moeten de was allebei doen en boodschappen enzo. Maar ook hele volgende week en niet eens samen eten zal om uitleg vragen.
Ook vraag ik me af of ik wel moet meegaan met de kinderen. Ja ze hebben gelijk, hij éét écht vreselijk vies. Dat is een feit en niet overdreven. Maar het is de zoon van mijn vriend en die vinden ze wel tof en aardig. Dus misschien moeten ze daarom maar voor 1 of 2 keer de ogen en oren dichtdoen? Ik kan ook 's avonds of alleen overdag naar mijn vriend, we wonen vlak bij elkaar dus dat is het probleem niet. Dus als ik het accepteer en erin meegaan zou dat een oplossing zijn.
Maar ik vind het ook erg gezellig om b.v. met zijn allen te eten. Na een hele dag samen. Of moet mijn vriend iets aan het gedrag van zijn zoon doen? Mijn kinderen kunnen (natuurlijk) best alleen zijn, maar om ze dan altijd alleen te laten om naar vriend te gaan, dat vind ik ook jammer van de toch al weinige tijd die we samen hebben.
groeten anoniem
niet waard
Hier ook een ander geluid. Ik krijg nu eigenlijk een beetje medelijden met het 11 jarige jongetje, want wat is nou 11 jaar. Ik heb zelf een 13 jarige rondlopen die ook niet de beste tafelmanieren heeft. Smakken doet hij dan weer niet maar aan tafel moet er herhaaldelijk gewezen worden op: knieën niet optrekken, niet praten met je mond vol, niet vier keer van tafel aflopen voor allerlei onzin, mes en vork gebruiken..niet je vingers. Dit herhaalt zich iedere dag, dus ga niet zeggen dat dit perse iets met opvoeding te maken heeft. Zulke dingen blijven bij zoon niet hangen. Dan is hij weer gezellig aan het vertellen en vergeet hij die dingen weer, net als bv. het dopje op de tandpasta doen, lampen uit als je naar bed gaat.
Opruimen doet hij (protesteert wel) maar nooit uit zichzelf. Zo is hij altijd geweest. Heerlijk gezellig en sociaal kind maar de concentratie is niet helemaal je van het. Hij heeft ook oudere zus die vaak genoeg met vriend hier is. Zus zegt weleens lachend wat tegen hem maar ik zou het niet echt leuk vinden als vriend hem daar serieus op aan zou spreken.
Weet je zeker dat het een kwestie is van niet opvoeden en niet iets van onmacht, onkunde, vergeten hoe het hoort?
Ik zou het niet te groot maken. Het is toch gezellig samen, zou zoiets echt reden kunnen zijn voor dat jochie niet meer te laten komen, dat vind ik triest.
Mijn advies zou zijn: of je wijst hem er af en toe met een grapje op of je laat vader het wat serieuzer aankaarten. En dan zou ik niet praten over niet meer mee mogen of oudere kinderen die niet mee aan tafel willen zitten.
Verdraagzaamheid
Hoewel ik zelf erg aan goede manieren hecht en er mijn kinderen veel op wijs (doen niet altijd wat ik wil en mijn man ook nie, wat het extra moeilijk maakt), bedenk ik bij het lezen van dit draadje: gaat het nou om de goede manieren van de 11-jarige jongen of de verdraagzaamheid van de oudere kinderen?
Ik denk dar vader de goede manieren van zijn zoon kan bespreken en moeder (ts) het aspect verdraagzaamheid met haar oudere kinderen.
Ik weet natuurlijk niet hoe erg het smakken etc. van de 11-jarige is en hoe hij verder is (want dat is iets dat bij mij wel mee zou spelen).
kinderen op bezoek
Ik denk ook dat vooral de 11 jarige zelf last heeft van de hele andere opvoeding die hij thuis krijgt/gekregen heeft.
Wat dat betreft vind ik het al heel wat dat hij zich hier redelijk makkelijk schikt in de voor hem toch nieuwe regels en manier van wonen/leven hier.
Voordat we over gingen tot dit samen zijn met beide gezinnen hebben vriend en ik daar ook afspraken over gemaakt. Zijn huis, zijn regels idem dito voor de mijne. Had het helemaal niet gewerkt om hier te zijn volgens onze regels, dan hadden we wat meer daar kunnen zijn om het wennen wat langzamer te laten verlopen b.v.
Maar mijn huis is gewoon meer geschikt. Het is groter, er is meer speelgoed en vermaak en er kan hier buiten gespeeld worden en er is een grote tuin waar je kan barbeknoeien enzo.
Dat 11 jarige dus nog steeds graag komt vind ik al heel wat, als ik nu enorm op die tafelmanieren ga hameren, weet ik niet of hij nog wel zo graag komt.
Vriend zelf kwam nog met een ander idee, gewoon wat 'makkelijker' doen met eten. Wat vaker patat (mag je met je vingers eten toch?) en barbequen of soep met broodjes. Maaltijden waarbij (hopen we) het lastige punt tussen onze kinderen wat minder opvalt.
Vriend wil zelf met de moeder van de kinderen ook kortsluiten over die tafelmanieren (heeft hij een goede band mee hoor) zodat ze allebei hier e.a. in kunnen sturen.
Wij denken beiden dat het geen kwestie is van even wat zeggen en het veranderd, dit zal een langere periode nodig hebben voor dat dat veranderd. Iets wat je al jaren zo doet..........dat kan je toch niet in een paar dagen zomaar aanpassen? Zeker niet als het onbewust gebeurd, niet met opzet.
Tot die tijd moeten mijn kinderen zich maar een beetje schikken en proberen we om t probleempje heen te laveren met die wat makkelijkere maaltijden en door ze bij elkaar uit het zicht en gehoor te zetten (kleine zusje ertussen, dan de mijne).
We zullen het vrijdag zien en beleven. Want dan zitten we weer voor het eerst sinds de vakantie samen aan tafel.
Volgens mijn kinderen is t oke, en kunnen ze na een weekje rust 't wel weer handelen.
Anoniem
Goed zo
Ik vind dat jullie het zeer goed aanpakken. Alles gaat met beleid. Er wordt gekeken naar alle kinderen. En ja, je mag van de oudsten zeker verdraagzaamheid vragen, maar volgens mij gebeurt dat ook. Ze gaan naar vrienden of vader tijdens het eten. Maar er zijn echt momenten in een jaar dat het leuk is om samen te eten. Het hele samen zijn gaat met beleid. Knap hoor.
En ja, ik vind ook dat je van een jongen van 11 mag verwachten dat er bepaalde tafelmanieren zijn. Kom op, 11, en geen medische reden.
Misschien vreemd, maar toen onze kinderen kwamen at de oudste, toen 4 met mes en vork. Misschien wat extreem, maar als het geen effect heeft dat er iets van gezegd wordt tot zij. 11de, wanneer dan wel?
Ik ben voor de patat, pizza en bbq!
