Zucht... mijn zus heeft een bemoeizuchtige vriend en ik heb ruzie
Mijn zus (eind 40) en ik (halverwege de 40) hebben altijd een goede relatie gehad. Zij is lang getrouwd geweest en is op haar 40e plotseling door haar man in de steek gelaten voor een ander. Ik was toen al een tijdlang gescheiden en in de periode na haar scheiding gingen we intensief met elkaar om.
Een jaar of twee na haar scheiding begon ze met daten via een datingsite. Niks voor mij, maar zij vond het leuk en spannend. Na een tijdje ontmoette ze via die site een man waarmee het klikte. Ik was hartstikke blij voor haar... tot ik hem leerde kennen. Hij bemoeide zich werkelijk OVERAL mee: de opvoeding van mijn kind, wat voor auto ik reed, mijn gewicht, de intelligentie van mijn vriendinnen en of ik daar wel mee om zou moeten gaan, je kunt het zo gek niet verzinnen. Na een tijdje kregen de vriend en ik daarover flinke aanvaringen. Gelukkig ging het na twee jaar uit.
Daarna kwam er een nieuwe vriend, die helemaal bezeten was van gezondheid. En ook die ging zich bemoeien met van alles in mijn huishouden: de samenstelling van mijn maaltijden, de snacks die ik op feestjes serveer, de hoeveelheid alcohol die hij dacht dat ik consumeer, maar ook bijvoorbeeld over het feit dat mijn kind melk drinkt, want dat is puur gif volgens hem. Wijs geworden door vriend nummer 1 probeerde ik deze nummer 2 met humor op zijn plek te zetten, maar dat kwam niet aan, zodat ik ook met deze vriend van mijn zus uiteindelijk woorden kreeg. Mijn zus koos zijn kant, ze was smoorverliefd. Gelukkig voor mij (sneu voor mijn zus) dumpte deze kerel haar na anderhalf jaar.
Wij hebben een kleine familie en mijn ouders (allebei nog gezond) vinden het fijn om feestdagen als kerst met het gezin te vieren (pa, ma, zus, ik en kinderen, maar ook de vriend die op dat moment bij zus hoort). Ik zit dan altijd voor de lieve vrede met de vriend van het moment aan tafel en probeer mijn kind te beschermen tegen zijn bemoeizucht. Tussen mij en de ex-man van mijn zus ging het overigens altijd prima (en ook met de mannen van mijn vriendinnen kan ik het uitstekend vinden).
Sinds een paar maanden heeft zus weer een nieuwe vriend. En helaas alweer zo'n bemoeizuchtig type én gezondheidsfreak. Zo kreeg ik al een ongevraagd telefoontje van een met hem bevriende diëtiste. Let wel, ik heb wat overgewicht, maar pas nog in een gewone maat en mijn kind is helemaal niet dik. Een vriendin van mij die in de farmaceutische industrie werkt kreeg al te horen wat hij van die industrie vindt en een andere vriendin, een heerlijk type, mocht wel wat minder uitbundig zijn.
Ik was het zat en heb hem verteld wat ik ervan vond. En toen brak de hel los. Mijn zus liet mij weten dat ik jaloers was op het feit dat zij wel een man heeft en ik niet en ik beet haar toe dat als zij haar mannen niet van www.bemoeizuchtige-eikels.nl zou halen, het leven er een stuk beter op zou worden. Daarna heeft ze het verhaal heel eenzijdig aan mijn ouders verteld. Mijn ouders houden helemaal niet van 'gedoe' en hebben mij gevraagd mijn excuses aan te bieden en voortaan niet zo jaloers te zijn op mijn zus. 'Niet zo flauw doen hoor,' krijg ik dan te horen.
Het ziet er niet naar uit dat het voor kerstmis uit gaat met deze vriend. Mijn moeder rekent erop dat we straks weer vrede op aarde zitten te spelen.
Ik heb al zitten kijken of ik niet ergens naar een warm oord op vakantie kan met kerst, maar het is allemaal veel te duur. Als ik op de man af zeg dat ik gewoon geen zin heb om met vriend 3 om te gaan/kerst te vieren heb ik maandenlang gedoe. Mijn ouders nemen daar absoluut geen genoegen mee (zoals ik in het verleden meerdere malen heb ondervonden).
Het is dus mooi weer spelen of maandenlang drama. Wat zouden jullie doen?
De gulden middenweg
Voor iemand van jouw leeftijd heb je overduidelijk nog te weinig autonomie binnen jouw familie. Dat zal deels aan je familie liggen, maar zeker ook aan een gebrek aan assertiviteit bij jou. Ik zou zeggen: laat niet langer met je sollen door op een beschaafde manier grenzen te stellen.
Rode krullenbol
Rode krullenbol
Hoe doe ik dat, op een beschaafde manier grenzen stellen? Je heb namelijk erg gelijk. Ik heb geen bal te vertellen binnen de familie. Stel ik grenzen, dan walsen ze er met z'n allen gewoon overheen. Houd ik voet bij stuk, dan heb ik maanden ellende. Het enige wat ik nog kan verzinnen is het contact compleet verbreken, maar dat is het me ook niet waard. Zowel ouders als zus hebben ook veel goede kanten en zijn lief voor mij en mijn kind. Ik moet alleen niet 'moeilijk' doen.
Nou kweenie maar
Ik heb met dit soort dingen toch wel het idee van: één keer is een incident, twee keer is toeval, drie keer is een patroon en kan het de moeite waard zijn om even stil te staan bij hoe het precies in elkaar zit. Een paar van mijn gedachtes:
- Gezonde voeding en kritisch zijn naar de pig pharma is nou eenmaal hip, nee niet bij iedereen maar er zijn veel meer mensen mee bezig dan -zeg- tien jaar geleden. Dikke kans als je nieuwe mensen ontmoet dat ze daar op één of andere manier mee bezig zijn.
- overgewicht is niet ideaal, ook al is het een beetje (wat natuurlijk subjectief kan zijn). Als je het om kunt draaien, jouw eigen gezondheidsideaal zou kunnen neerzetten (bv door juist de balans te zoeken en nadruk te letten op hoe je je voelt) kun je misschien juist in een mooie dialoog krijgen. Dus ipv het gesprek continu afwijzen het vanuit een bepaalde invalshoek opzoeken.
- Als je zo close bent/was met je zus kan ik me voorstellen dat je heel graag je band goed houdt. Wat heb je daar voor over? Zijn er niet andere manieren om met deze situatie om te gaan dan confronteren (wat je al hebt gedaan) of vermijden (wat je nu van plan bent) waardoor je wel met elkaar kunt omgaan zonder dat het echt onaangenaam wordt. Bijvoorbeeld door het gesprek aan te gaan, je excuses te maken voor je uitval en te vragen om rekening te houden met jouw voorkeuren en allergieën qua gespreksonderwerpen.
Nou ja zoiets dus
Assertiviteit
Een cursus assertiviteit zou jou eventueel kunnen helpen bij het (op termijn) doorbreken van ingesleten gedragspatronen.
Hoe kan het dat jouw oudere zus DRIE keer een relatie aangaat met iemand die zich met JOU gaat bemoeien? Ik heb heel wat zwagers maar niemand bemoeit zich met wat ik eet, wat ik weeg, wat voor auto ik rijd en hoe intelligent mijn vriendinnen zijn.
Hoe vaak zie je zo'n vent eigenlijk dat die de tijd krijgt om zich met jou te bemoeien?
Andersom
Mijn zus is getrouwd met een man die zich soms ergert aan zijn bemoeizuchtige betweterige schoonzus. Op de een of andere manier trekt mijn zusje dat soort mensen aan, want zowel haar man als haar vriendinnen hebben graag het laatste woord. Misschien komt dat wel doordat ze dat gewend is van haar zus 
Gelukkig leidt het nooit tot ruzie want we zijn inmiddels allemaal oud en wijs genoeg om ook te kunnen agree to disagree.
Natuurlijk doe je mee met de kerst
Je gaat je toch niet laten wegjagen door een vervelende zwager?
En je kunt ook niet verwachten dat zwager wegblijft omdat jij hem niet mag.
Lees je in op assertiviteit en gebruik de kerst als oefenstof. Maar wel met mate want het moet wel gezellig blijven.
Na de kerst kun je weer zelf bepalen wanneer je toe bent aan contact met je zwager. Daarvoor speel je mooi weer.
Niks geen mooie dialoog
Iemand schrijft hierboven dat je een mooie dialoog kunt krijgen en je eigen standpunt over het voetlicht kan brengen. Wat mij betreft een totale no-go.
Je laat je dan in een positie dwingen dat jij jouw standpunt moet verdedigen over waarom je niet op dieet wil bv. Zijn ze nou belatafeld. Niks uitleggen, niks verdedigen, niks mooie dialoog. Mensen die zo geschift zijn dat ze uit zichzelf een diëtiste op je afsturen, die moet je niet de ruimte geven om met je in debat te gaan.
Elk argument dat jij aandraagt is nl weer voer voor verdere discussie. Dus de oefening in assertiviteit zou wat mij betreft voor jou moeten zijn om enkel en alleen te zeggen
"Kees, mijn leven en keuzes stel ik niet ter discussie. Wat jij doet moet jij weten. Laten we het over iets anders hebben, gaan jullie nog op vakantie?"
En dat steeds herhalen. Dat is moeilijk genoeg. Dus telkens als zus of Kees zegt dat ze het alleen maar goed bedoelen, en dat je gewoon eens moet proberen om zus if zo te doen ga je niet in discussie maar herhaal je vriendelijk maar beslist bovenstaand riedeltje. Als een kapotte grammofoonplaat.
Ja en..
Leer 'oh' zeggen. Je luistert even en dan moet je nodig een kop koffie halen of drinken voor je kind en verandert van zitplaats en begint een gesprek met iemand anders.
ja of
bedank hem heel vriendelijk, overdreven en beleefd voor zijn fantastische advies en schenk je nog een glas wijn in.
(en nee, je ouders zijn niet de mensen die je regie moeten gaan geven, zullen ze wellicht nooit gaan doen, voor ouders blijf je kleine meisje. Regie, die neem je gewoon zelf.)
je laat het gebeuren
....tenminste, mij zou zoiets nooit overkomen. Hoe kan het nou dat andere mensen zich zo met jou bemoeien? Stel jij je op de een of andere manier zo onzeker/afhankelijk op dat mensen met ongevraagd advies komen? Het lijkt erop dat je zo lang het allemaal maar opkropt tot de bom barst bij jou. Merkt de familie wel dat je je zo ergert aan al die bemoeizucht, of geven ze je oprecht goedbedoelde tips?
Misschien moet je daar iets aan doen.
En hoe kan het dat een diëtiste nu ongevraagd iemand belt... ik kan me dat haast niet voorstellen, tenzij je ergens een signaal hebt gegeven dat op prijs te stellen. Ik weet niet hoe dat precies gegaan is, maar ik zou toch in jouw geval eerst mijn zus gesproken hebben en tegen haar vertellen van wat haar vent nou weer heeft gedaan. Ofzoiets.
Verder ben ik totaal oneens met Maan. Ik heb geen vrienden die veel/obsessief met goede voeding bezig zijn en al helemaal geen die mij erop wijzen dat er een paar kilootjes af kunnen. Ik denk ook niet dat ik vrienden zou kunnen zijn met iemand die kritisch kijkt naar wat ik eet. Dat is ook te belachelijk voor woorden, ieder moet voor zichzelf weten wat hij eet en wat hij weegt! Als iemand een probleem ervaart met zijn figuur/gewicht, begint die daar uit zichzelf wel over als hij erover wil praten. Een mooie dialoog...brr. Uit welk psychologische blaadje komt dat nou alweer?
inderdaad
Hoe irritant het ook is, blijkbaar geef je een signaal af dat mensen het bij jou kunnen doen. Ik ben dus helemaal voor die assertiviteitscursus. Hoewel patronen het moeilijkste te verbreken zijn bij je familie, dus voor kerst ga je dat niet redden.
Ik zou voor kerst echt er niet bij gaan zitten hoor. Wat een stomme verplichting. Met kerst shoppen in Londen of Parijs? Hoeft niet zo duur te zijn hoor 
Rol van je zus
Wat ik me nu afvraag is welke rol je zus hierin speelt. Ik krijg toch sterk het gevoel dat zij met haar vrienden over je praat op een manier dat zij denken dat ze je ongevraagd van advies kunnen dienen. Misschien heel goed bedoeld, dat ze zich zorgen over je maakt, maar het kan de toon zetten in hun gedrag naar jou toe.
Zus
Komt dit echt allemaal vanuit de (ex)vriendjes van jouw zus? Of is het jouw zus die zich zorgen om je maakt en de vriend die dat verwoord? Ik zou haar eens vragen of zij zich zorgen maakt en welke zorgen dat dan zijn. Of heeft zij geen zorgen maar worden de adviezen vanuit iets anders gegeven?
Ik kan mij voorstellen dat je niet zit te wachten op dit soort zogenaamde adviezen. Eigenlijk zijn ze nogal betuttelend, alsof jij een kind bent. Toch kan je het beste er vanuit gaan dat zij dat oprecht goed bedoelen, in hun optiek. Wat niet betekent dat hun optiek de juist is.
Toch zou ik allereerst vriendelijk bedanken dat zij tijd en energie stopt in goede adviezen en dat als je ooit een advies op die punten nodig hebt, je weet bij wie je aan kan kloppen. Tot de tijd dat jij bij hen aanklopt, heb je liever een gelijkwaardige relatie. De adviezen missen hun doel: ze zorgen ervoor dat jij het gevoel krijgt dat jij (en dat wat in jouw verlengde ligt (vriendinnen, kinderen)), niet goed genoeg bent zoals jij bent, je kinderen en vrienden ook niet. Misschien is dat niet de bedoeling maar dat is nu eenmaal het effect. Dus, bedankt maar nee, bedankt.
TS: Het is dus mooi weer spelen of maandenlang drama. Wat zouden jullie doen?
Ik ben heel slecht in mooi weer spelen dus ik zou een reden bedenken hoe ik onder het etentje uitkom (of het heel kort houden) door bijvoorbeeld een lunch op die dag voor te stellen.
alleen bij familie
Het gekke is dat ik bij vrienden/vriendinnen en hun partners nooit dit soort toestanden heb. Daar kan ik blijkbaar wel duidelijk maken wat de grenzen zijn. Of mijn vrienden zijn van het type 'leven en laten leven', dat kan natuurlijk ook. Mijn familie is van het soort: 'dat mag ik toch wel zeggen? Het is toch zo?' En als je zegt dat ik er niet van gediend ben moet ik niet zo flauw doen of niet zo aangebrand reageren.
Mijn zus is in de afgelopen jaren erg bezig gegaan met gezondheid en voeding. Ze is inmiddels graatmager en heeft trouwens ook al bloedarmoede en vitamine B gebrek gehad. Dus zo gezond is het allemaal niet. Eet je een stukje vis, dan heb je 'dood dier' op je bord. Zeg je dat je dat soort praat niet zo gezellig vindt tijdens het eten, dan is het 'hoezo, het is toch zo?'
Misschien dat mijn zus inderdaad naar haar vriendjes uitstraalt dat ze mij wel even 'de waarheid' kunnen (of zelfs moeten) vertellen. Ik vind het wel raar dat ze dat dan ook gaan doen. Toen ik hem aansprak op die diëtiste reageerde hij nogal verbolgen en hij snapte totaal niet dat hij een grens over was gegaan. En vervolgens was mijn zus weer boos dat ik hem erop had aangesproken. Vriend 3 heeft trouwens ruzie met zijn moeder en met zijn schoonzus (vrouw van zijn broer), dus waarschijnlijk hebben die ook last van zijn bemoeizucht.
Mijn moeder wil alles graag gezellig houden en met de mantel der liefde bedekken. Gezellig het gezin bij elkaar, gezellig eten en drinken, het liefst nog liedjes zingen bij de piano. Ik gun haar dat van harte, maar ik vind het zelf niet zo gezellig op deze manier. We wonen overigens allemaal in hetzelfde stadje, dus gelegenheid genoeg om elkaar te zien. Misschien wordt het tijd om te verhuizen...
gezellige kerst?
Ik denk dat de kerstmaaltijd helemaal niet zo gezellig wordt met iemand die zanikt over wat er op je bord ligt. Of gaan je ouders linzensoep met biologische bleekselderij serveren, met een glaasje regenwater?
Niet gaan, zou ik zeggen. Je bent gewoon een weekendje weg! (Goedkoop shoppen in Parijs haha 
) Ga een andere dag naar je ouders om het te compenseren.
klinkt op zich wel gezellig
Zou je dat echt allemaal op willen geven? Het klinkt alsof je zus er nog niet aan gewend is dat ze niet meer de dienst uitmaakt in julie relatie, omdat jullie nu volwassen zijn. "Maar het is toch zo" is natuurlijk een dooddoener en volstrekt onwaar: het is hun mening en niet meer dan dat.
ALs je niet besluit te verhuizen, ben ik bang dat je toch voet bij stuk moet houden. Dan maar "flauw". Hier heeft ook een jongere zus zich onder het juk van een oudere uit gewerkt - gelukig nog op kinderleeftijd - en ik kan je vertellen dat dat flink wat vuurwerk heeft gegeven. Het was jarenlang echt niet gezellig. Maar het resultaat is wel de moeite waard: een gelijkwaardige relatie die waarschijnlijk ook in de volwassenheid goed stand zal kunnen houden.
Misschien dus toch maar doorbijten totdat ze het eindelijk snappen. Steeds als ze weer beginnen, geef je dat weer aan. Daarbij kun je in je hoofd denken: "Mama heeft nee gezegd", want ze gedragen zich echt als kleine kinderen die niet kunnen verkroppen dat jij nu je eigen beslissingen neemt. Als jij ze ziet als zeurende kinderen kan je er misschien wel beter tegen. Ik ben ook niet zo assertief en doe dat altijd met zeurende types (gelukkig niet in mijn eigen familie).
Lijkt me toch kandidaat voor de grammofoonplaat methode.
verzin er een die bij je past en blijf hem herhalen:
"Jouw ideeën over gezond leven komen niet overeen met de mijne"
Ja, maar het is toch zo.
"Nee, ik denk van niet."
Ja maar ...
"Onze ideeën komen niet overeen en daar gaan we niet uit komen dus laten we gezellig een liedje zingen bij de piano."
Gezellig varieren op het thema: Nee, niet geinteresseerd.....
Mijk
P.S. Lijkt me ook dodelijk vermoeiend! Maar assertiviteitscursussen zijn duur en jij krijgt er een gratis. De raarste dingen die die kerel zegt onthoud je om met een lekker glas wijn en goede kaas/noten whatever met een vriendin keihard over te lachen..
Eigen keuzes maken
Inderdaad Mijk. Voeg er nog aan toe: Gelukkig zijn we allemaal volwassen en mogen we onze eigen keuzes maken.
Zijn ze nou helemaal betoeterd!
soms
zeg ik dat ook bijna letterlijk: "ik heb nee gezegd". Of, in jouw geval: "ik heb gezegd dat ik geen behoefte aan advies heb." En als ze je dan aanstellerig o.i.d. vinden, blijf je die zin herhalen. Of inderdaad het avies van AnneJ: je moet nodig even wat halen in de keuken en gaat dan bij een ander zitten.
Ik ben bang dat je best een beetje bot moet zijn en dat het ook een tijdje niet zo gezellig zal zijn. Een soort verlate puberteit. Als je daar met kerst geen zin in hebt, kan je die beter mijden. Dan maar gedoe. Je kan ook kerst juist als een goede oefening zien, en je doet er je moeder een plezier mee. En wie weet is er inmiddels toch iets geland en houdt iedereen de lippen stijf op elkaar, of is iemand anders ineens de pineut. Je weet maar nooit.
Denken, niet zeggen
TS:
Ze is inmiddels graatmager en heeft trouwens ook al bloedarmoede en vitamine B gebrek gehad. Dus zo gezond is het allemaal niet.
Kennelijk worstelen ze zelf ook met hun gezondheid en is dat niet zomaar hun thema. Dit en wat je schrijft, zou ik wel denken (haha) maar beter niet zeggen. Liever complimenteer jij ze met hun betrokkenheid, zorgzaamheid en hun kennis als inleiding van een bedankt, maar nee bedankt. Aangezien jij hen een compliment geeft, is het wat lastiger om boos te worden over het tweede deel van de boodschap. Zorg dus dat het eerste deel goed en duidelijk overkomt dan komt het tweede deel ook goed en duidelijk over.
Als die boodschap niet overkomt, ben je in elk geval vriendelijk en duidelijk geweest over je grenzen. Of hun oren daarnaar staan is een tweede.
Fruitella
Da's een goeie, die splitsing in twee mededelingen (eerst positief, dan negatief)! Kan ik ook gebruiken.
En verder de kapotte grammofoonplaat, met in je hoofd een plaatje van zeurende kinderen die om een snoepje blijven drammen. Het snoepje dat ze willen is dat jij toegeeft of boos wordt. En dat krijgen ze niet.
Ook altijd mooie antwoorden:
"Ik zal er later eens over nadenken, maar nu liever even niet."
ik vermoed dat deze man dan gaat bellen
dus ik zou hem niet aanmoedigen, je wilt er toch helemaal niet over nadenken. Zo'n zin is leuk voor iemand die je toch nooit meer gaat zien maar niet in familieverband...
Mijk
haha
Dat doe ik bij mijn kind wel eens."Ik zal erover nadenken... ik heb nagedacht en het antwoord is NEE."
Het kerstmaal is trouwens ook altijd bron voor irritatie, maar dan tussen mijn zus en mijn moeder. Mijn moeder kookt vrij fantasieloos, maar prima te eten. Mijn oplossing is altijd om gewoon allemaal wat mee te nemen, dan hoeft ma niet alles te doen en kan zus haar eigen kiemgroenten meenemen. Maar zus is het dan weer niet eens met de dierlijke producten die op tafel komen. Want dan moet ze naar dood beest kijken.
Dat weekend Parijs wordt steeds aanlokkelijker
Ga iets anders samen doen
Haha, ik zou geloof ik een andere kerstactiviteit met zus regelen, maar NIET eten. Kerststallententoonstelling ofzo? Maar serieus, zonder wederzijds respect voor elkaars eetgewoonten gaat dit nooit gezellig worden. Dat snappen de anderen toch hopelijk ook wel?
Alternatief is dat zus een prachtig vegetarisch kerstmaal kookt en meeneemt, dan zijn jullie van al het gedonder af. Jij maakt een vleesloos voorafje en je moeder een uitbundig dessert. En dan niet kinderachtig zeuren dat je liever reerug eet he!
Op tweede kerstdag ga je dan lekker bourgondisch eten met je moeder. Ook een mogelijkheid.
