Geen intimiteit meer in relatie
hoi allemaal!
Ik kan vandaag niks anders doen dan huilen, ik ben radeloos. Mijn man en ik zijn nu 23 jaar samen. De intimiteit en seks waren er vroeger wel maar het kwam destijds met name van mijn kant. Ik kon daar wel mee leven, totdat ik het toch van zijn kant begon te missen. Hij toont geen enkele intimiteit vanuit zichzelf en we hebben al 2 jaar geen seks meer. We hebben een goedlopend gezinsleven (2 thuiswonende tieners) en hebben het praktisch goed op orde. Ik heb van alles geprobeerd, want volgens mijn man ligt zijn gebrek aan intimiteit/seks aan mij. Ik ben te moe/boos/druk/klaag teveel/zeur teveel/etc Alles heb ik gedaan om aan zijn wensen te voldoen. Niks helpt en het heeft altijd een andere oorzaak (ligt wel altijd aan mij( We hebben therapie geprobeerd maar ook dat hielp niet. Hij kan geen intimiteit aan mij geven en wil er ook niet over praten. Zodra ik erover begin zegt hij niks. Zwijgt en gaat na een uur verder over praktische zaken. Ik wil mijn gezin niet opgeven maar ik ben zo gefrustreerd 
Ik heb wel behoefte aan intimiteit en seks. Maar ja, bij mijn gezin weggaan heeft zulke enorme gevolgen, voor wat? Af en toe seks met een ander? Misschien vind ik wel nooit meer een leuke partner. Hè bah…ik kom er niet uit….Zijn er meer die dit herkennen?
MRI schreef op 12-09-2023 om 13:44:
[..]
Flanagan, het klinkt alsof je nog even je gram wilde halen? Je hebt gelijk: info delen uit andere draadjes is tegen huisregels. Ik besefte niet zo dat ik echt info deelde op dat moment. Als dat zo was, spijt me dat
Ik vind het inderdaad moeilijk om steeds te lezen dat iemand maar moet vechten voor een relatie waar zij zelf al zoveel gedaan heeft, steeds gekwetst wordt en dan ook nog de schuld krijgt. En dan van sommigen weer verder moeten zoeken en werken.
Sorry als ik je gekwetst heb.Ik stuur je nog even een pb
MRI, er is helemaal niemand in dit draadje die to stimuleert te blijven vechten.
Waarom wil je dat steeds lezen?
Flanagan schreef op 12-09-2023 om 14:33:
[..]
Ik las je pb voorafgaande deze post; kwestie is opgehelderd. Dank voor je pb.
En jij voor je antwoord. 
Ik word soms best onzeker van al die berichten over partners/exen met autisme die geen wederkerigheid bieden of dat niet zouden kunnen.
Ik geloof dat wederkerigheid de basis is van een relatie. Dat gaat niet vanzelf, maar ik denk dat ik mijn man ook best wat te bieden heb. Ik bedoel, ik was niet de laatste vrouw op aarde en zeker niet altijd een makkelijk mens, maar toch waren en zijn er voldoende redenen voor hem om te zeggen 'jij bent mijn ware liefde, met jou wil ik samen oud worden, een kind op de wereld zetten etc.'
Ik vind het echter te makkelijk om al mijn manco's bij mijn man neer te leggen en te zeggen 'zo ben ik nu eenmaal, deal er maar mee'. Zelf ook mijn best doen is onderdeel van wederkerigheid. Bijdragen aan optimale omstandigheden om te functioneren vergt ook een aandeel van mezelf.
MamaE schreef op 12-09-2023 om 17:52:
Ik word soms best onzeker van al die berichten over partners/exen met autisme die geen wederkerigheid bieden of dat niet zouden kunnen.
Trek het je niet aan, dat is niet meer dan een karikatuur van "de autist". In werkelijkheid is elke ASS'er anders en zijn er evengoed ASS'ers die juist uitblinken in wederkerigheid, of die gewoon gemiddeld zijn op dat vlak.
Marianne76 schreef op 12-09-2023 om 17:59:
[..]
Trek het je niet aan, dat is niet meer dan een karikatuur van "de autist". In werkelijkheid is elke ASS'er anders en zijn er evengoed ASS'ers die juist uitblinken in wederkerigheid, of die gewoon gemiddeld zijn op dat vlak.
Idd, er zijn genoeg niet-autisten die moeite hebben met overleggen waardoor bv onenigheid ontstaat. Meestal omdat ze dat niet van huis- uit hebben meegekregen. Daarbij geldt ook; niemand is perfect. Maar ik geloof wel in ruimte tot verandering als diegene gaat inzien dat het anders iets heel moois gaat kwijt raken.
MamaE schreef op 12-09-2023 om 17:52:
Ik word soms best onzeker van al die berichten over partners/exen met autisme die geen wederkerigheid bieden of dat niet zouden kunnen.
Ik geloof dat wederkerigheid de basis is van een relatie. Dat gaat niet vanzelf, maar ik denk dat ik mijn man ook best wat te bieden heb. Ik bedoel, ik was niet de laatste vrouw op aarde en zeker niet altijd een makkelijk mens, maar toch waren en zijn er voldoende redenen voor hem om te zeggen 'jij bent mijn ware liefde, met jou wil ik samen oud worden, een kind op de wereld zetten etc.'
Ik vind het echter te makkelijk om al mijn manco's bij mijn man neer te leggen en te zeggen 'zo ben ik nu eenmaal, deal er maar mee'. Zelf ook mijn best doen is onderdeel van wederkerigheid. Bijdragen aan optimale omstandigheden om te functioneren vergt ook een aandeel van mezelf.
Begrijpelijk. Het is nogal generaliserend om zo over autisten te spreken. Maar het kan lekker makkelijk zijn om alle problemen in een relatie daarop te schuiven. Het is eigenlijk niet zoveel anders dan “ja maar mannen zijn nu eenmaal…” of “vrouwen kunnen…”.
Tja ik was degene die vroeg naar 'goh hoe is dan een relatie met een gebrek aan wederkerigheid' Dan lijkt er gehint te worden naar dat ik alle autisten maar over éen kam zou sturen. Maar het is een vraag he?
Ik vraag er naar omdat vriendinnen gewag maken van een gebrek aan wederkerigheid. Ook wordt hier gevraagd of er wel naar autisme is gekeken omdat ts man zo weinig wederkerig is. Dus het lijkt me niet zo vreemd dat ik er naar vraag en werp de (verhulde) beschuldiging over dat ik iedereen over een kam scheer van me.
Overigens had mijn vader ook de diagnose autisme en die man was inderdaad heel anders dan een neef en een kennis van me. Dus dat weet ik op zich heus wel.
Natuurlijk zijn niet alle mensen met autisme hopeloos in wederkerigheid.
Het lijkt wel vaker zo want hun sociale code is nu eenmaal anders. (En daar zitten natuurlijk heel veel gradaties in zeker nu er zo breed gediagnosticeerd wordt. )
Autisme is ook nooit een excuus. Wel een factor om mee rekening te houden, anders kun je er beter mee stoppen.
Maar wij mensen krijgen problemen schijnbaar slecht opgelost, ook in relatie. Niet voor niets gaan mensen zoveel uit elkaar en wordt er zoveel gebruik gemaakt van (relatie) therapie. Dat is toch ook prima?!
Voor de mens met autisme kan het nog een stapje (of 50) lastiger zijn. Ze hebben net als zoveel mensen soms wat hulp nodig. Maar gewone (relatie) therapie werkt vaak averechts want programma is nu eenmaal niet op hen afgestemd. Ik zou werkelijk waar niet weten waarom je niet juist in deze situatie meer op maat gemaakte hulp in zou schakelen. Juist ook omdat kans van slagen relatief groot is bij deze groep. Ze willen vaak wel (intimiteit en contact) maar weten soms niet goed hoe of laten zich overspoelen door teveel andere zaken.
Ik heb dit draadje met zoveel verdrietige herkenning gelezen…
Ik ben 60+, actief op veel terreinen (werk, sport, vrienden) maar niet op seksueel gebied. Al bijna 30 jaar samen, volwassen kinderen.
Voor ik hem ontmoette was ik seksueel vrij, genoot erg van het vrijen, de fysieke verbondenheid. In het begin hadden we een redelijk normaal sexleven, al was het niet het in vuur en vlam staan dat ik bij andere relaties had. Mijn man is niet zo avontuurlijk (licht uit, kort voorspel etc) maar het was wel fijn. Over de loop der jaren is het steeds minder geworden. Als we vreeen was het eigenlijk altijd op mijn initiatief. De drempel werd hoger, en het ongemak ook. Zo, zo, zoveel gesprekken (altijd doordat ik het weer aankaartte) - geprobeerd te achterhalen waarom het zo is. Ja, kille jeugd, maar jemig, werk er aan of laat het achter je. Val je op mannen? Nee, is hij heel stellig in. Autisme? Nee, hij heeft online test gedaan en daar kwam t niet uit (terwijl ik in hem en ook vader/broers echt autistische trekjes zie, moeite met oogcontact etc). Zelfs kwetsend gezegd dat vorige vriendinnen hem een goede minnaar vonden - 2x is een relatie va hem gestopt omdat zij vreemging maar hij heeft daar geen conclusie uit getrokken.
Ben best assertief en outspoken maar loop hier met kousevoetjes. Want ook bij mij werd de schuld neergelegd: ik wilde te vaak (1 x maand??), legde teveel druk bij hem. Voel me dus al jaren en jaren niet meer vrij om mezelf te zijn in bed. Talloze malen aangegeven hoe belangrijk het voor me is, dat ik geen broer-zus relatie wil. Dat het mij zo veranderd heeft dat ik niet eens meer wil dat hij me bloot ziet, er is veel gene terwijl ik dat nooit had. Na een gesprek belooft hij weer beterschap, komt dan op zaterdagavond (altijd, nooit een andere avond) tegelijk met mij naar bed (normaliter gaat hij pas laat naar bed). En gaat dan lepeltje lepeltje liggen. That’s it. Ik heb al vaker aangegeven dat een hand op mijn heup geen erogene zone is, en dat strelen fijn is. Niets uit zichzelf. En als hij dat doet (deed, want al lang geleden) aait hij mijn schouder. Heel lang, op dezelfde plek, tot het gaat irriteren. Geen beweging naar borsten, of andere erogene zones.
Bij therapeuten geweest, maar dat werkt een paar weken en dan doet hij niet meer wat de opdracht was (elke dag een knuffel oid) - en moegestreden stop ik dan ook. Er zijn hele dagen dat we elkaar niet aanraken. En doordat het zo moeizaam is werd het ook steeds meer awkward, moest fysieke weerzin overwinnen want mijn behoefte aan sex is er wel maar sex met hem is wel op een dieptepunt. Ook aangegeven dat hij duidelijk andere seksbehoefte heeft dan ik, maar dat ook ok is als hij me knuffelt terwijl ik mezelf bevredig of zo. Ook dat doet hij niet. Na weer een ruzie heeft hij recent een afspraak met een seksuologe gemaakt waar hij in november heen kan. We hebben al 3x eerder therapie gehad - maar wie weet helpt dit.
Meteen is hij ook gestopt met tegelijk naar bed, of een knuffel. Alsof het nu niet ‘hoeft’ en dat het dus als zo’n verplichting voelt waar hij meteen onderuit duikt is zo pijnlijk.
Vannacht bedacht dat ik nu toch echt Second Love ga bekijken - maar kwam dit draadje tegen dus hier, onder andere nick, even mijn hart uitgestort.
Gek, dat er zo’n standaard beeld is van ‘hij wil altijd’ maar dat gezien de reacties hier, dat dus vaak niet het geval is.
en sorry huisjeb, zo’n lang verhaal in jouw draadje - maar het kwam zo vol herkenning bij me binnen…
Autumn schreef op 22-10-2023 om 09:39:
Ik heb dit draadje met zoveel verdrietige herkenning gelezen…
Ik ben 60+, actief op veel terreinen (werk, sport, vrienden) maar niet op seksueel gebied. Al bijna 30 jaar samen, volwassen kinderen.
Voor ik hem ontmoette was ik seksueel vrij, genoot erg van het vrijen, de fysieke verbondenheid. In het begin hadden we een redelijk normaal sexleven, al was het niet het in vuur en vlam staan dat ik bij andere relaties had. Mijn man is niet zo avontuurlijk (licht uit, kort voorspel etc) maar het was wel fijn. Over de loop der jaren is het steeds minder geworden. Als we vreeen was het eigenlijk altijd op mijn initiatief. De drempel werd hoger, en het ongemak ook. Zo, zo, zoveel gesprekken (altijd doordat ik het weer aankaartte) - geprobeerd te achterhalen waarom het zo is. Ja, kille jeugd, maar jemig, werk er aan of laat het achter je. Val je op mannen? Nee, is hij heel stellig in. Autisme? Nee, hij heeft online test gedaan en daar kwam t niet uit (terwijl ik in hem en ook vader/broers echt autistische trekjes zie, moeite met oogcontact etc). Zelfs kwetsend gezegd dat vorige vriendinnen hem een goede minnaar vonden - 2x is een relatie va hem gestopt omdat zij vreemging maar hij heeft daar geen conclusie uit getrokken.
Ben best assertief en outspoken maar loop hier met kousevoetjes. Want ook bij mij werd de schuld neergelegd: ik wilde te vaak (1 x maand??), legde teveel druk bij hem. Voel me dus al jaren en jaren niet meer vrij om mezelf te zijn in bed. Talloze malen aangegeven hoe belangrijk het voor me is, dat ik geen broer-zus relatie wil. Dat het mij zo veranderd heeft dat ik niet eens meer wil dat hij me bloot ziet, er is veel gene terwijl ik dat nooit had. Na een gesprek belooft hij weer beterschap, komt dan op zaterdagavond (altijd, nooit een andere avond) tegelijk met mij naar bed (normaliter gaat hij pas laat naar bed). En gaat dan lepeltje lepeltje liggen. That’s it. Ik heb al vaker aangegeven dat een hand op mijn heup geen erogene zone is, en dat strelen fijn is. Niets uit zichzelf. En als hij dat doet (deed, want al lang geleden) aait hij mijn schouder. Heel lang, op dezelfde plek, tot het gaat irriteren. Geen beweging naar borsten, of andere erogene zones.
Bij therapeuten geweest, maar dat werkt een paar weken en dan doet hij niet meer wat de opdracht was (elke dag een knuffel oid) - en moegestreden stop ik dan ook. Er zijn hele dagen dat we elkaar niet aanraken. En doordat het zo moeizaam is werd het ook steeds meer awkward, moest fysieke weerzin overwinnen want mijn behoefte aan sex is er wel maar sex met hem is wel op een dieptepunt. Ook aangegeven dat hij duidelijk andere seksbehoefte heeft dan ik, maar dat ook ok is als hij me knuffelt terwijl ik mezelf bevredig of zo. Ook dat doet hij niet. Na weer een ruzie heeft hij recent een afspraak met een seksuologe gemaakt waar hij in november heen kan. We hebben al 3x eerder therapie gehad - maar wie weet helpt dit.
Meteen is hij ook gestopt met tegelijk naar bed, of een knuffel. Alsof het nu niet ‘hoeft’ en dat het dus als zo’n verplichting voelt waar hij meteen onderuit duikt is zo pijnlijk.
Vannacht bedacht dat ik nu toch echt Second Love ga bekijken - maar kwam dit draadje tegen dus hier, onder andere nick, even mijn hart uitgestort.
Gek, dat er zo’n standaard beeld is van ‘hij wil altijd’ maar dat gezien de reacties hier, dat dus vaak niet het geval is.
Wat rot voor je. Ik heb dit ook meegemaakt. Heel deprimerend. Ik zou ophouden met hopen en inderdaad iets voor jezelf regelen een minnaar dus. Ik denk alleen dat het wel handig is, daar gewoon eerlijk in te zijn. Hoe zou je man reageren?
Autumn, op een gegeven moment is het natuurlijk wel klaar. Hij wil gewoon geen seks meer. En ook van intimiteit lijkt weinig sprake. Waar dat precies aan ligt maakt niet uit. Jullie hebben van alles geprobeerd maar hij is er gewoon klaar mee. Nogmaals een therapeut om iets aan te leren waar hij geen plezier aan kan beleven is zinloos. Niemand wil seks met een partner die eigenlijk geen zin heeft. Dat voel je gewoon en is kwetsend. Dat merk jij ook. Het doet iets met je eigenwaarde.
Hij kan dit voor zichzelf bepalen. Maar natuurlijk niet voor jou. Geef hem dus gewoon aan dat jij voor dat deel iemand anders gaat zoeken. Het betreft een basisbehoefte die hij op geen enkele manier kan vervullen. En waarin hij al jarenlang tekort is geschoten.
Autumn schreef op 22-10-2023 om 09:39:
Ik heb dit draadje met zoveel verdrietige herkenning gelezen…
Ik ben 60+, actief op veel terreinen (werk, sport, vrienden) maar niet op seksueel gebied. Al bijna 30 jaar samen, volwassen kinderen.
Voor ik hem ontmoette was ik seksueel vrij, genoot erg van het vrijen, de fysieke verbondenheid. In het begin hadden we een redelijk normaal sexleven, al was het niet het in vuur en vlam staan dat ik bij andere relaties had. Mijn man is niet zo avontuurlijk (licht uit, kort voorspel etc) maar het was wel fijn. Over de loop der jaren is het steeds minder geworden. Als we vreeen was het eigenlijk altijd op mijn initiatief. De drempel werd hoger, en het ongemak ook. Zo, zo, zoveel gesprekken (altijd doordat ik het weer aankaartte) - geprobeerd te achterhalen waarom het zo is. Ja, kille jeugd, maar jemig, werk er aan of laat het achter je. Val je op mannen? Nee, is hij heel stellig in. Autisme? Nee, hij heeft online test gedaan en daar kwam t niet uit (terwijl ik in hem en ook vader/broers echt autistische trekjes zie, moeite met oogcontact etc). Zelfs kwetsend gezegd dat vorige vriendinnen hem een goede minnaar vonden - 2x is een relatie va hem gestopt omdat zij vreemging maar hij heeft daar geen conclusie uit getrokken.
Ben best assertief en outspoken maar loop hier met kousevoetjes. Want ook bij mij werd de schuld neergelegd: ik wilde te vaak (1 x maand??), legde teveel druk bij hem. Voel me dus al jaren en jaren niet meer vrij om mezelf te zijn in bed. Talloze malen aangegeven hoe belangrijk het voor me is, dat ik geen broer-zus relatie wil. Dat het mij zo veranderd heeft dat ik niet eens meer wil dat hij me bloot ziet, er is veel gene terwijl ik dat nooit had. Na een gesprek belooft hij weer beterschap, komt dan op zaterdagavond (altijd, nooit een andere avond) tegelijk met mij naar bed (normaliter gaat hij pas laat naar bed). En gaat dan lepeltje lepeltje liggen. That’s it. Ik heb al vaker aangegeven dat een hand op mijn heup geen erogene zone is, en dat strelen fijn is. Niets uit zichzelf. En als hij dat doet (deed, want al lang geleden) aait hij mijn schouder. Heel lang, op dezelfde plek, tot het gaat irriteren. Geen beweging naar borsten, of andere erogene zones.
Bij therapeuten geweest, maar dat werkt een paar weken en dan doet hij niet meer wat de opdracht was (elke dag een knuffel oid) - en moegestreden stop ik dan ook. Er zijn hele dagen dat we elkaar niet aanraken. En doordat het zo moeizaam is werd het ook steeds meer awkward, moest fysieke weerzin overwinnen want mijn behoefte aan sex is er wel maar sex met hem is wel op een dieptepunt. Ook aangegeven dat hij duidelijk andere seksbehoefte heeft dan ik, maar dat ook ok is als hij me knuffelt terwijl ik mezelf bevredig of zo. Ook dat doet hij niet. Na weer een ruzie heeft hij recent een afspraak met een seksuologe gemaakt waar hij in november heen kan. We hebben al 3x eerder therapie gehad - maar wie weet helpt dit.
Meteen is hij ook gestopt met tegelijk naar bed, of een knuffel. Alsof het nu niet ‘hoeft’ en dat het dus als zo’n verplichting voelt waar hij meteen onderuit duikt is zo pijnlijk.
Vannacht bedacht dat ik nu toch echt Second Love ga bekijken - maar kwam dit draadje tegen dus hier, onder andere nick, even mijn hart uitgestort.
Gek, dat er zo’n standaard beeld is van ‘hij wil altijd’ maar dat gezien de reacties hier, dat dus vaak niet het geval is.
Jeetje, dit is bijna precies mijn verhaal. Ik kan me zo goed voorstellen hoe "half" je je voelt als je lijf niet mee kan doen in wie je bent. Ik begon op gegeven moment alles wat niet aardig was als afwijzing te voelen - misschien was het dat ook, misschien zat het in mijn hoofd. Maar ik voelde me zo onzeker door het gedrag van ex, even zijn best doen en dan weer terugtrekken. Daar werd ik allemaal ook geen leuker mens van. Uiteindelijk trok ik de afwijzing niet meer en heb de stekker eruit getrokken. Dacht "ga jij nu maar eens voelen hoe het is om afgewezen te worden" en "ik trek straks elke vent m'n bed in". Nah, dat was een koude kermis. Mijn ex had meteen een ander en ik ben na 7 jaar nog steeds alleen, en nog steeds geen intimiteit. En een kapot gezin. En een paar "inzichten". - of misschien wel vraagtekens - rijker.
Wat intimiteit betreft, afgelopen zondag was op NPO 2 Dokter Ruben. Over Congoleze vrouwen die bijna allemaal structureel veerkracht worden door hun man. En dan overvalt het me wel weer. Ik was ongelukkig doordat mijn ex man niet wilde vrijen, deze vrouwen hebben evenmin intimiteit. Wel gedwongen sex. Wat is eigenlijk erger? Nu zou ik zeggen, dat laatste. De vrouwen blijven bijna allemaal bij hun man omdat ze hun kinderen niet kwijt willen. En precies dat is mij overkomen. En daar heb ik zo enorm veel pijn van. Nog steeds geen intimiteit en nauwelijks contact met mijn kinderen.
Na mijn scheiding heb ik wel gedate. 1x hele fijne sex gehad maar de man wou alleen dat en dan liefst even op vrijdag in de lunchpauze. De laatste ging alleen maar een uur lang op en neer, toen had ik het wel gehad. Want sex is dus niet hetzelfde als intimiteit.
Ik heb ook een cursus tantra gedaan. Dát had ik graag tijdens mijn huwelijk willen doen! Ook hier, intimiteit gaat over veel meer dan sex, over veiligheid en verlangen erkennen en herkennen en liefdevol naar jezelf zijn. Dat was ik in mijn huwelijk al lang niet meer. En dat de ander niet verantwoordelijk is voor het vervullen van jouw verlangen.
En ik realiseerde me na mijn scheiding dat het handiger was geweest om tijdens mijn huwelijk nog weer op zoek naar mezelf te gaan. Ik denk dat het makkelijker of beter is om jezelf terug te vinden op de plek waar je jezelf bent kwijtgeraakt.
Enfin. Een groot deel uit mijn vriendenkring is ondertussen ook verhuisd. Vrijgezelle vriendinnen zijn gaan samenwonen waardoor ik ze nauwelijks meer zie. Getrouwde vriendinnen blijken meer naar getrouwde vriendinnen te trekken en het blijkt als 60+ verdraaid lastig nieuwe netwerken op te bouwen. Daarbij heb ik fysiek nogal wat beperkingen waardoor ik een heleboel niet meer kan. Dat was een scenario waar ik totaal niet op gerekend had.
Zou ik met de kennis van nu ook zijn gaan scheiden? Ik betwijfel het. Ik zou vooral aandacht aan mezelf gaan besteden, en kijken of ik op een andere manier de huidhonger zou kunnen stillen. Seconde love heb ik een blauwe maandag geprobeerd, maar de enige date die ik daarmee heb gehad vond ik verre van aantrekkelijk🤷♀️.
wow, wat een openhartig verhaal Elledoris. Het heeft me ontzettend geraakt, en aan het denken gezet.
Wat verdrietig ook, vooral omdat die stap je uiteindelijk zoveel gekost heeft - en niet opgeleverd waar je op gehoopt had; een relatie met de intimiteit die je in je huwelijk hebt gemist.
Op de meest verdrietige momenten heb ik natuurlijk ook overwogen om er een punt achter te zetten, met het idee ‘liever alleen, dan zo eenzaam binnen een relatie’. Tegelijk realiseerde me dat dat ook niet zaligmakend is. Allereerst weet ik dat onze kinderen er erg veel moeite mee zouden hebben, ik zou dat niet willen riskeren. Ik houd erg van harmonie en ze hebben dus ik geen idee van wat er tussen ons speelt.
Verder heb ik onder mijn vriendinnen ook 2 alleenstaande die aangeven dat alleen zijn niet fijn is, zeker als 60+.
Dus wat dan wel? Ik heb me aangemeld op 2 van die websites. Word niet blij van wat ik als profielen zie. Maar wel een optie die ik ga onderzoeken.
Ik ben je dankbaar voor jullie input. En vooral Elledoris: je verhaal is zo binnengekomen. Ik wens je alle goeds!