Ouders gaan scheiden: volwassen kind
sorry voor de lange tekst!
ik ben 28 jaar. Ik woon nog thuis en ben enig kind. De laatste jaren zijn er ontzettend veel problemen thuis. Mijn ouders zijn oprecht hele lieve zorgzame ouders, maar als het ruzie is het ineenkeer voor 4 à 5 dagen aan 1 stuk. Ze roepen, verwijten en vaak word er ook geduwd en getrokken. Ze roepen op die momenten dan ook dat ze gaan scheiden.
Even wat context: mijn moeder heeft MS, maar is redelijk stabiel. Mijn vader is heel wat ouder dan mijn moeder. Hij heeft een beroerte gehad enkele jaren terug en heeft Parkinson. Omwille van de onhoudbare situatie thuis heeft hij een opname achter de rug in een psychiatrisch ziekenhuis. Hier is hij 6 weken verbleven en hebben ze hem onderzocht. Hier is helaas niets uitgekomen. De ruzies/woede/… zouden niet voortkomen uit zijn beroerte of parkinson of nog een andere ziekte. Hij is volledig gezond verklaard.
Wij vertrekken morgenochtend samen als gezin voor een weekendje weg. Dit doen we meermaals per jaar en staat al gepland vanaf begin dit jaar. Er is zaterdagnamiddag ruzie ontstaan en gewoon niet meer gestopt.
Maandagmiddag zag ik op mijn werk dat mijn vader een bericht had gestuurd dat het weer ruzie was, terwijl mijn moeder mij wilt gerust laten op het werk. Ik ben hen gaan bellen, maar ze bleven roepen/tieren terwijl ik aan de lijn was, een kwartier lang.
Ik besef dat ik ook fouten maak. Ik slaag mijn ouders of roep ongelooflijk hard. Uit onmacht, maar weet dat dit echt niet hoort. Ik vraag ze eerst altijd rustig om te zwijgen of te stoppen met ruzie maken, maar ze gaan maar door. Drie jaar lang is dat hier bezig met minstens maandelijks 3-5 dagen ruzie en al die kleinere ruzies tussenin nog niet meegeteld.
ik neem maandag contact op om te zoeken naar een psycholoog voor mezelf. Ik wil mijn ouders nooit meer slaan of zo schreeuwen, maar ze kleineren mij en maken mij kapot met woorden waar nooit enig bewijs van is. Als ze rustig zijn zijn het de liefste ouders.
Nu vertrekken wij morgenochtend dus op weekend samen. Mijn moeder is helemaal kapot, ook door mij. Mijn vader en moeder negeren elkaar ook zo veel mogelijk.
ik weet niet meer wat te doen.
ik ga binnen 3 maanden eindelijk alleen wonen. Ze weten dat ook. En toch is het allemaal niet goed genoeg en moet ik op deze manier het huis uit.
Ik maak fouten, het is ook mijn feit dat mijn ouders gaan scheiden. Dan ben ik alles kwijt dat ik nog heb. Mijn ouders zijn letterlijk de enigste mensen die ik nog heb in mijn leven en zij mij ook. Heb helaas al heel veel verlieservaringen achter de rug en vrees dat hiervan ook mijn verkeerde heftige reactie komt.
wat moet ik doen om dit weekendje weg zo normaal mogelijk te laten verlopen? En wat daarna?
Het wordt wel vervelend dat je voor de duizendste keer een bericht over hetzelfde onderwerp plaatst.
Ik wil alleen iets zeggen over deze zin: “Ik maak fouten, het is ook mijn feit dat mijn ouders gaan scheiden.”
Je moet dat niet denken, je maakt jezelf er ongelukkig mee en dat verdien je niet. Je ouders zijn volwassen en zijn zelf verantwoordelijk voor hun geluk en de manier waarop ze met elkaar omgaan. Als ze gaan scheiden is dat hun beslissing en komt het doordat zij niet gelukkig zijn met elkaar. Jij bent hun kind, ze moeten jou beschermen. Alsjeblieft, ga naar een huisarts of een huisartsassistent en laat hen je helpen iemand te vinden die je kan helpen om je eigenwaarde op te krikken. Je verdient zoveel beter dan leven in deze verschrikkelijke omstandigheden met huiselijk geweld.
Waarom zou je op dat weekend weg meegaan? Een weekend weg moet gezellig zijn, ontspannen, verbindend. Dat is het nu allemaal niet. Je bent niet verplicht om te gaan he? Laat je ouders lekker in hun sop gaarkoken. Jij blijft lekker alleen thuis, lijkt me heel gezond voor je.
Heel fijn trouwens dat je de knoop hebt doorgehakt en binnenkort op jezelf gaat wonen. Als ik jou was zou ik serieus overwegen om de tussenliggende tijd in een vakantiehuisje te gaan zitten. Liefst zo ver mogelijk weg van je ouders. Wat een toxische relatie hebben jullie zeg. Je ouders veranderen waarschijnlijk niet meer, maar aan jezelf valt nog wel wat te sleutelen. Zeker als je onder hun invloed uit bent.
Vraagje nog: waarom in godsnaam bel jij vanaf je werk (!) naar je ouders als zij ruzie hebben, en waarom in godsnaam ga je dan ook nog een kwartier zitten luisteren naar hun getier?? Ik snap daar werkelijk helemaal NIETS van. En waarom stuurt je vader jou een bericht als zij ruzie hebben? Moet je dan optreden als scheidsrechter of zo? Echt, dit is zulk ontzettend raar en onvolwassen gedrag, van jullie allemaal! Hoe eerder je daar weg bent, hoe beter.
En jij bent niet verantwoordelijk voor hen. Ook niet voor hun scheiding. Dat is helemaal hun eigen ding. Laat het ze lekker uitzoeken. Bemoei je er niet mee, laat je er niet in meesleuren, en ga geen partij kiezen. Houd afstand en focus je op jezelf, daar heb je je handen al meer dan vol aan.
Laat je ouders het "gezellig" met zijn tweeën uitzoeken. Blijf dit weekend thuis en begin alvast je spullen op te ruimen en in te pakken. Kun je echt pas over 3 maanden weg, kun niet eerder vertrekken? Desnoods ergens logeren?
Je slaag je ouders , je bedoelt slaat? Tijd om op jezelf te gaan
Jij de deur uit en je ouders scheiden. Lijkt me eigenlijk de enige oplossing om dit huiselijk geweld tussen jullie drieën te stoppen.
wil40 schreef op 28-05-2025 om 23:33:
Jij de deur uit en je ouders scheiden. Lijkt me eigenlijk de enige oplossing om dit huiselijk geweld tussen jullie drieën te stoppen.
Dit inderdaad. Fijn dat jij eindelijk op jezelf gaat. Je bent niet verantwoordelijk voor je ouders en hun onderlinge ruzies. Wel voor je eigen agressie. Goed dat je hiermee aan de slag gaat.
Het is niet jouw schuld dat ze gaan scheiden. Je bent ook niet verantwoordelijk voor hun levensgeluk of ze iets verschuldigd. Wordt volwassen, maak eigen keuzes en maak je vooral los van hun.
wil40 schreef op 28-05-2025 om 23:33:
Jij de deur uit en je ouders scheiden. Lijkt me eigenlijk de enige oplossing om dit huiselijk geweld tussen jullie drieën te stoppen.
Daarin zie je dat ik zelf dus mee aan de oorzaak lig van de scheiding van mijn ouders. Ik ben er niet fier op dat ik slaag. Ik voel mezelf verschrikkelijk. Ik wil me laten helpen, maar zal voor altijd met het gevoel blijven lopen dat ik de oorzaak ben van hun scheiding.
Ik vind het jammer dat ze niet kijken hoe het is als ik 2 maanden op mezelf woon bijvoorbeeld. Hoe het dan gaat thuis als ik hier niet meer woon. Dan kan ik ook zeggen dat ik zelf alles geprobeerd heb om mijn gezin te redden. Ik sta helemaal alleen zonder hen en zij zonder mij. Niemand verdient dit. Zij niet en ik niet. Wij hebben altijd een enorm goede band gehad en nog altijd op rustige en normale dagen.
je hebt dit verhaal al vaker geplaatst, net wat anders wel ieder x. Je bent oud genoeg om uit huis te gaan, je blijft bewust in deze toxische omgeving. Geen advies gaat je helpen, want je wilt niks aan de situatie veranderen. Dan moet je het maar accepteren en je erbij neerleggen.
Annemerel, mijn advies zou ook zijn: ga niet mee met het weekend. Je bent een volwassen vrouw en kan die beslissing maken.
Je geeft jezelf de schuld van jouw rol in het huiselijke geweld in jullie gezin. Uiteraard is het niet goed te praten dat je slaat en scheldt. Toch wil ik je een ander perspectief meegeven: jouw ouders zijn niet in staat geweest om jou andere manieren te leren om met emoties of conflict om te gaan . Door de manier waarop zij met elkaar omgaan, niet in staat zijn om een conflict te de-escaleren maar juist voor escalatie zorgen, dat is wat ze jou geleerd hebben. Je zit in een hele symbiotische, ongezonde relatie met jouw ouders. De manier waarop zij jouw betrekken bij hun ruzies is niet oké. Zij zouden jou daar tegen moeten beschermen.
Hoewel je dus zeker nu, eenmaal volwassen, zelf ook verantwoordelijkheid draagt voor hoe jij je gedraagt, ben je ook slachtoffer van hoe jouw ouders op dit aspect gefaald hebben. Zij zullen heus ook lieve ouders zijn op bepaalde momenten, maar dit is eigenlijk gewoon mishandeling, ook naar jou toe.
Het is dus ontzettend goed dat je op jezelf gaat, én psychologische hulp hebt gezocht. Je zult je moeten gaan losmaken en je kunt daar vandaag nog mee beginnen. Ga niet mee op het weekend, maar kies voor jezelf: om gezond te worden, en geef de ruzie van jouw ouders niet extra brandstof. Bij escalatie loop je weg, je gaat niet als scheidsrechter spelen of je ouders proberen te kalmeren. Dat is niet jouw rol.
Ik ben het eens dat het verstandig is om in de 3 maanden dat je nog niet in je nieuwe huis kunt om tijdelijk ergens anders te gaan wonen.
Het gaat je nog veel tijd en energie kosten om dit patroon los te laten, maar om in de toekomst zelf gezonde relaties aan te kunnen gaan, is dat echt nodig.
Heb je iemand om je heen met wie je een vertrouwensrelatie hebt? Een collega, vriendin, of iets dergelijks?
Je bent niet de oorzaak van hun scheiding en ook niet verantwoordelijk voor hun levensgeluk en het feit dat ze buiten jou geen contacten hebben (tenzij je dat actief tegenhoudt, maar dat lijkt me niet aangezien ze een telefoon hebben en jij overdag werkt, dus ze kunnen mensen bellen en afspreken als ze dat willen). Je had al veel eerder uit deze omgeving moeten gaan. Op jezelf gaan wonen is normaal, dat wil niet zeggen dat je je ouders in de steek laat of hun huwelijk verwoest. Als je ouders niet zonder jou kunnen is dat hun probleem waarmee ze moeten leren omgaan.
Annemerel11 schreef op 29-05-2025 om 05:26:
[..]
Daarin zie je dat ik zelf dus mee aan de oorzaak lig van de scheiding van mijn ouders. Ik ben er niet fier op dat ik slaag. Ik voel mezelf verschrikkelijk. Ik wil me laten helpen, maar zal voor altijd met het gevoel blijven lopen dat ik de oorzaak ben van hun scheiding.
Ik vind het jammer dat ze niet kijken hoe het is als ik 2 maanden op mezelf woon bijvoorbeeld. Hoe het dan gaat thuis als ik hier niet meer woon. Dan kan ik ook zeggen dat ik zelf alles geprobeerd heb om mijn gezin te redden. Ik sta helemaal alleen zonder hen en zij zonder mij. Niemand verdient dit. Zij niet en ik niet. Wij hebben altijd een enorm goede band gehad en nog altijd op rustige en normale dagen.
Als jij er niet meer woont worden ze niet meer geslagen door jou, dat is al een verbetering en blijf dit weekend gewoon thuis. Je hele verhaal is schrijnend maar geen reden om je ouders te mishandelen want dat doe je wel , dus zorg dat je de komende weken zo veel mogelijk niet thuis bent, focus je lekker op je eigen stek, ga lekker de action/leen bakker doorstruinen, kleuren uitzoeken bij de karwei enz. Bemoei je niet met ze
kaatjecato schreef op 29-05-2025 om 08:47:
Annemerel, mijn advies zou ook zijn: ga niet mee met het weekend. Je bent een volwassen vrouw en kan die beslissing maken.
Je geeft jezelf de schuld van jouw rol in het huiselijke geweld in jullie gezin. Uiteraard is het niet goed te praten dat je slaat en scheldt. Toch wil ik je een ander perspectief meegeven: jouw ouders zijn niet in staat geweest om jou andere manieren te leren om met emoties of conflict om te gaan . Door de manier waarop zij met elkaar omgaan, niet in staat zijn om een conflict te de-escaleren maar juist voor escalatie zorgen, dat is wat ze jou geleerd hebben. Je zit in een hele symbiotische, ongezonde relatie met jouw ouders. De manier waarop zij jouw betrekken bij hun ruzies is niet oké. Zij zouden jou daar tegen moeten beschermen.
Hoewel je dus zeker nu, eenmaal volwassen, zelf ook verantwoordelijkheid draagt voor hoe jij je gedraagt, ben je ook slachtoffer van hoe jouw ouders op dit aspect gefaald hebben. Zij zullen heus ook lieve ouders zijn op bepaalde momenten, maar dit is eigenlijk gewoon mishandeling, ook naar jou toe.
Het is dus ontzettend goed dat je op jezelf gaat, én psychologische hulp hebt gezocht. Je zult je moeten gaan losmaken en je kunt daar vandaag nog mee beginnen. Ga niet mee op het weekend, maar kies voor jezelf: om gezond te worden, en geef de ruzie van jouw ouders niet extra brandstof. Bij escalatie loop je weg, je gaat niet als scheidsrechter spelen of je ouders proberen te kalmeren. Dat is niet jouw rol.
Ik ben het eens dat het verstandig is om in de 3 maanden dat je nog niet in je nieuwe huis kunt om tijdelijk ergens anders te gaan wonen.
Het gaat je nog veel tijd en energie kosten om dit patroon los te laten, maar om in de toekomst zelf gezonde relaties aan te kunnen gaan, is dat echt nodig.
Heb je iemand om je heen met wie je een vertrouwensrelatie hebt? Een collega, vriendin, of iets dergelijks?
Lees dit een paar keer aandachtig door, Annemerel. Kaatjecato zegt precies waar het op staat.
Annemerel11 schreef op 29-05-2025 om 05:26:
[..]
Daarin zie je dat ik zelf dus mee aan de oorzaak lig van de scheiding van mijn ouders. Ik ben er niet fier op dat ik slaag. Ik voel mezelf verschrikkelijk. Ik wil me laten helpen, maar zal voor altijd met het gevoel blijven lopen dat ik de oorzaak ben van hun scheiding.
Ik vind het jammer dat ze niet kijken hoe het is als ik 2 maanden op mezelf woon bijvoorbeeld. Hoe het dan gaat thuis als ik hier niet meer woon. Dan kan ik ook zeggen dat ik zelf alles geprobeerd heb om mijn gezin te redden. Ik sta helemaal alleen zonder hen en zij zonder mij. Niemand verdient dit. Zij niet en ik niet. Wij hebben altijd een enorm goede band gehad en nog altijd op rustige en normale dagen.
To heb je een diagnose? Waarom ben je alleen? Je bent nog geen 30 , tijd zat om leuke vriendschappen op te bouwen, je klinkt heel puberaal in je denkwijzes. Is er een reden dat je nog niet op jezelf woont behalve dat je je ouders niet in de steek wilt laten, wat geen reden is natuurlijk want volwassen worden en uitvliegen is geen in de steek laten.
Op jezelf gaan wonen als je ongeveer 18-25 bent, is de normale gang van zaken. Dat heet volwassen worden. En dat heeft niks te maken met je ouders in de steek laten. Jij bent NIET verantwoordelijk voor het vermaak of levensgeluk van je ouders. Als zij dat beweren, houden ze er ongezonde en onware denkbeelden op na.
Je ouders moeten hun eigen vriendschappen sluiten en onderhouden, en jij de jouwe. Je hebt werk, en heb je ook hobby's, ga je naar een sportvereniging? Zo niet, ga dat doen! Het is belangrijk voor je lichamelijke en geestelijke gezondheid. Daar ontmoet je mensen, en op die manier maak je nieuwe vrienden. Je leeft nu in een piepklein, zeer ongezond wereldje. Open je wereld, begin aan je volwassen leven.
29-05-2025 om 05:26
wil40 schreef op 28-05-2025 om 23:33:
Jij de deur uit en je ouders scheiden. Lijkt me eigenlijk de enige oplossing om dit huiselijk geweld tussen jullie drieën te stoppen.
"Daarin zie je dat ik zelf dus mee aan de oorzaak lig van de scheiding van mijn ouders. Ik ben er niet fier op dat ik slaag. Ik voel mezelf verschrikkelijk. Ik wil me laten helpen, maar zal voor altijd met het gevoel blijven lopen dat ik de oorzaak ben van hun scheiding.
Ik vind het jammer dat ze niet kijken hoe het is als ik 2 maanden op mezelf woon bijvoorbeeld. Hoe het dan gaat thuis als ik hier niet meer woon. Dan kan ik ook zeggen dat ik zelf alles geprobeerd heb om mijn gezin te redden. Ik sta helemaal alleen zonder hen en zij zonder mij. Niemand verdient dit. Zij niet en ik niet. Wij hebben altijd een enorm goede band gehad en nog altijd op rustige en normale dagen."
Nee, jij bent niet de oorzaak van de eventuele scheiding van je ouders. De wisselwerking, de dynamiek in het gezin is ongezond. Ga op jezelf wonen, neem wat meer afstand van hun huwelijk en bouw je eigen leven op. Zoek hulp voor jezelf, je onzekerheden, je angsten, je afhankelijkheid. Die hebben we allemaal, maar bij jou overheersen ze en beïnvloeden ze je ontwikkeling.
Als je ouders morgen dood zijn moet je ook alleen verder, zorg dat je sterk genoeg bent om dat aan te kunnen.
