Slaande ruzie met familie

Ik vond het een krachtig antwoord en je gevoel hierbij een goed uitgangspunt om met een therapeut of coach aan te werken.

Wat een verdrietige situatie.
Ik zou je ouders ook wat tijd geven hoor, het is niet niks. Hun vertrouwen in hem is weg (ik kan me er geen enkele voorstelling bij maken, mijn kind samen met iemand die mij mishandelde..)  en ze zijn zeer begrijpelijk bezorgd en bang. 
Ja, natuurlijk staan jullie te dicht op elkaar, maar dat is/was nu eenmaal zo en vast ook jouw keuze. (Zo klink je iig wel) 
Dus voor hen is het verlies erg groot, ook als velen van ons jullie nabijheid als ongezond bestempelen. 
Daarbij valt ook nog hun oppassen weg. Dat is echt veel. (vast voor hen)
Geef ze tijd zaken te verwerken. 
Veel sterkte, ik hoop oprecht voor je dat je man oprecht is en echt iets wil veranderen. 

Ik vind rouw een vrij extreem begrip. Ze doen net alsof je doodgaat als je bij je man blijft. Ja, hun vertrouwen is beschadigd. En terecht. Het is niet niks. Maar je man wil nu wel met zichzelf aan de slag en jij hebt er voor gekozen om hem die kans te geven en te gunnen. Dan heb je meer aan ouders die je daar in steunen en waar je op terug kunt vallen als het alsnog mis gaat dan aan ouders die je alvast gaan negeren omdat ze denken dat ze je kwijt raken (die van mij zouden mij wel kwijtraken als ze zich zo gedroegen). Het enige wat ze echt verliezen is hun zeggenschap over jouw leven. En dat had al veel eerder moeten gebeuren, want je bent volwassen. 

Ik vind rouw helemaal geen extreem begrip en juist passend bij de situatie. 
Voor mij persoonlijk is het ook allemaal niet zo herkenbaar, ben niet zo close met mijn ouders en mijn streven is mijn kinderen zo los en vrij mogelijk te laten. 
Dan nog heb ik genoeg fases van rouw gehad in mijn relatie met familieleden. 
Ook in de relatie met mijn kinderen, al benoem ik dat niet zo en al helemaal niet naar hen. Ik voel het wel. 
Maar dit verhaal toont toch duidelijk dat er sprake is van zeer hechte familie relaties.  Of ze ongezond zijn? Dat ligt er echt maar aan hoe ts dat ervaart. Als zij er blij mee is dan is er toch niets aan de hand. 
Hoe dan ook is het een heftige gebeurtenis geweest. Ik zou er persoonlijk stuk van zijn. Er is iets behoorlijk kapot gemaakt, en het wordt nooit meer zoals het was. 
Dat hoeft zeker niet negatief te zijn, uiteindelijk komen er misschien juist mooie dingen uit voort. Maar dat het nu voelt als rouwen voor de ouders vind ik niet meer dan normaal. 
Ze waren misschien ook dol op hem, gingen tenslotte steeds samen op vakantie etc. Ze zijn nu toch ook een schoonzoon ‘kwijt’ wellicht  voor hun gevoel. 
(En hoewel ik zelf dus niet zo probeer te zijn denk ik nu dat ik echt wel verdrietig zou zijn als relatie van dochter stuk loopt want vriendje hoort er inmiddels echt bij en ben erg aan hem gewend 

@Ariz, je stelt je nu heel zwart wit op alsof er geen tussenweg bestaat.
Toekomst kan ook op andere manier gegoten worden. Minder vaak oppassen, of verjaardagsvisite van je ouders op ochtenden dat je man werkt en zo rust creëert en de drank niet op tafel komt. Een overbruggingsperiode waar iedereen baat bij heeft; je gezin voorop.

Tuurlijk kunnen mensen ook rouwen om dingen die er nog wel zijn, maar op een andere manier dan voorheen of als iemand de keuze maakt om geen contact meer te willen en zelfs als je die keuze zelf maakt.
Het komt hier niet over alsof de ouders van Ariz erg blij zijn met haar vriend. Als je daadwerkelijk denkt en zegt dat een ondernemer heel de dag niks doet, dat hij niks waard is etc. past dat niet in het beeld van blij zijn met de schoonzoon.
Waar de ouders verdriet van hebben is dat hun dochter een andere keuze maakt dan zij zouden maken. Het zou wat zijn als alle ouders gaan rouwen om alle keuzes die hun kinderen anders maken dan zij zouden doen.

Je ouders kunnen toch nog gewoon op hun kleinkind passen, jij kunt bij hun op bezoek, ze kunnen bij jullie komen als je vriend er niet is. 

Het verschil is dat jij hem na inkeer nog een kans wil geven om te laten zien dat hij met zichzelf aan de slag gaat en kan veranderen en dat je ouders hem die kans niet willen geven. Het is niet zo dat jij het opeens oké vindt dat hij agressief werd. Dat vind ik een wezenlijk verschil.

Waak ervoor dat jouw ouders jouw gevoel niet als pressiemiddel gaan gebruiken.
Krijg nu een beetje het gevoel dat als het ze linksom niet lukt, ze het rechtsom gaan proberen. 
En dan contact verbreken als pressiemiddel gebruiken om jou de scheiding door te laten zetten.

Sorry To, je bent ongetwijfeld een veel te grote lieverd, maar ik krijg ontzettend de kriebels van het gedrag van je ouders. 
Ze willen drama. Door al die jaren je man te veroordelen, hem op te hitsen en als hij dan (hoe fout ook) reageert de verdrietige onschuld uit te gaan hangen. Rouwen? Om een kind dat leeft, gezond is, hulp zoekt en zich bewust is dat er zaken moeten veranderen? Zonder zelfreflectie op wat ze zelf hebben gedaan om dit zo uit de hand te laten lopen?

En jij voedt het drama. Door erbij te blijven zitten. Door niet voor jezelf op te staan maar mee te gaan in alle emoties. Wanneer gaat het nu over jou, over wat jij wil? Wil jij je ouders nog zien? Dan kan dat. Als zij weten dat ze niet moeten stoken en wroeten in jouw relatie. Wil jij dat je kind zijn grootouders ontmoet? Zelfde voorwaarden. Wil je man niet mee? Zijn probleem, maar je gaat niet voor hem dat regelen.

En zo ook in je eigen relatie. Goed dat jullie in therapie gaan, want daarmee kun je onderzoeken wat deze relatie voor je betekent. Maar bewaak echt je eigen gevoel en benoem gerust hoe voorvallen als die op de vakantie waar hij dronken (!) wegreed en deze ruzie, jóu pijn doen. Hoe angstig ze je maken, hoe voorzichtig je misschien bent om hem maar niet boos te maken. 

Net zoals het lijkt of  je bij je ouders heel voorzichtig bent. Tijd om voorzichtig op jezelf te worden, ipv op de rest van de wereld. 

Ik snap de zorgen van je ouders over het agressieve gedrag van je man en zijn boze buien na drank echt wel. Zeker als iemand dat zelf niet wil zien en er niet aan wil werken. Voor mij zou dat een voorwaarde zijn om überhaupt aan een kind te beginnen en als je had willen scheiden had je daar wat mij betreft alle reden toe gehad.
Maar hij is tot inkeer gekomen en wil nu wel aan zichzelf werken. Dat is positief. Jij wil hem die kans geven. Dan moet je daar ook duidelijk in zijn tegen je ouders. Dat jij hem die kans gunt en geeft omdat jij dat wil en daar achter staat. En dat het aan je man is om die kans te grijpen en dat het anders alsnog exit relatie is.
Je ouders zetten je nu onder druk om een keuze te maken waar je niet achter staat. 
En hoewel ouders vaak het beste met hun kinderen voor hebben, doen ze niet altijd wat het beste is. Omdat ouderschap ook zoeken is naar de juiste balans en vooral loslaten (en er zijn als vangnet als je valt). Wat ze nu doen is geen oplossing. Je voelt je hoe dan ook schuldig. Als je weggaat naar je man en kind toe, als je blijft naar je ouders toe. Kortom; wat je ook doet, het is nooit voor iedereen goed en je komt niet eens toe aan wat jij zelf wil. 

Misschien een hele privé vraag, maar hebben je ouders veel zorgen over jou gehad toen je nog jong was en thuis woonde? Ik zie bijvoorbeeld nu ik ouder ben dat mijn ouders mij veel moeilijker los konden laten dan mijn zus en ook dat ze minder vertrouwen hebben in mijn zelfredzaamheid, al ontkennen ze dat zelf.