Advocaat verplicht of niet?

Snap het niet meer

Begin inmiddels toch wel te twijfelen. Is nu al bijna een maand geleden dat ik die vraag over mediation en omgang voor mijn jongste bij de advocaat van mijn ex heb neergelegd en nog langer geleden dat ik dat aan mijn ex zelf heb gevraagd en weet nog steeds niets.

Spreek ex regelmatig, maar zodra ik over omgang met de kinderen of mediation begin, moet hij altijd toevallig net weg en krijg ik dus geen antwoord. Ok, laatst een keer over jongste dat ze maar moet wachten tot de rechtszaak en of mediation was hij ook 1 keer negatief, maar echte antwoorden krijg ik niet van ex. Zijn advocaat zou na zijn vakantie antwoorden, maar ook daar heb ik nog niets van gehoord. Zou goed kunnen dat ex hem net zo min antwoord als mij, maar ik snap het echt niet meer.

Ex wil omgang met de kinderen, dient dat verzoek in bij de rechtbank. Oudste 2 zitten er niet zo op te wachten, jongste wil graag af en toe. En die jongste blijft maar niet mogen komen... Inmiddels is ze er sinds januari niet meer geweest.

Wat kan de reden zijn dat iemand iets eist wat hij niet wil? Of wat hij in ieder geval nu niet wil, maar mogelijk pas na een rechtszaak? Kan dit een tactiek zijn? Ik ben nu al weer bang voor vanmiddag, vaak is de vrijdagmiddag het moment dat ik opeens bericht krijg en dan ga ik steeds op een rotmanier het weekend in. Hoop echt dat dit geen tactiek is en dat binnenkort de jongste eens naar haar vader mag en/of dat mijn ex mediation een kans wil geven.

bel die advocaat van ex op

net zo lang tot je 'm te pakken krijgt en vraag antwoord op je mail.
gr Angela
ps en maak een mapje aan in je mailprogramma met een regel dat al zijn mail direct daarin komt. Dat lees je pas maandagochtend.

Anoniem

"Waarom betaalt iemand honderden euro's om iets te eisen, maar wil hij alle dingen die ik zondermeer toe wil geven niet? "

Ik gok dat hij zich in zijn hoofd heeft gezet dat hij zielig is en jij vervelend, en dat hij van die gedachte geen afscheid wil nemen. Wat ook kan meespelen is dat hij een paar keer in de vriendenkring heeft lopen jammeren en vervolgens de gebruikelijke boodschap "maar dat moet je ook niet pikken, ga naar de rechter" te horen heeft gekregen. Dat heeft-ie gedaan, en nu gaat hij door, geheel los van praktische overwegingen.

Volgens mij spoort-ie gewoon niet helemaal.

Dat je niks van die advocaat hoort heeft als meest waarschijnlijke reden dat de advocaat gewoon steeds andere dingen heeft laten voorgaan. Een andere reden kan zijn dat hij inderdaad geen duidelijkheid krijgt van zijn eigen cliënt, maar dat zal hij jou niet zonder meer vertellen.
Bel m inderdaad op en leg uit dat jij toch wel heel graag een inhoudelijk antwoord wil op je verzoeken want dat jij nu niet weet waar je aan toe bent.

Als je er met bellen niet door komt - kan gebeuren - schrijf dan een kort briefje of mailtje. Bewaar een kopie.

Overigens, jouw vraag waarmee ik deze posting opende zou ik als het zover komt ook letterlijk zo op de zitting stellen. Mag je ex dat aan de rechter gaan uitleggen.

Groeten,

Temet

Zaterdag

Nu een keer geen post op vrijdag, maar op zaterdag. Nog niets van de advocaat, maar de stukken van de rechtbank zijn binnen. Zitting is al op 1 juli.

Maandag dus maar meteen contact met de advocaat van ex op nemen, daar heb ik immers nog geen antwoord van gehad.

Wel weer twee vragen voor hier:
- in de stukken die ik nu heb ontvangen, staat nog niets over het horen van de kinderen, tegen die tijd zijn er 2 12 geweest en zouden moeten worden gehoord. Komt daar apart bericht van en is zoiets doorgaans op dezelfde dag? Kinderen mogen toch ook schriftelijk hun mening doorgeven?
- kan ik bij die zitting iets vragen over de zomervakantie? Vakantie staat gepland voor begin augustus naar het buitenland. Nu heb ik nog geen toestemming van ex nodig, maar als hij gezag zou hebben toch wel? Straks krijgt hij net een paar dagen voor of tijdens mijn vakantie gezag, hoe kan ik daar mee omgaan?

Baal wel dat dit soort dingen altijd in het weekend komen, word er altijd zo verdrietig van, weet dat dat mijn eigen fout is, maar toch. En dan zitting pal bij het begin van de vakantie.

Blij met jouw antwoorden

Ben echt zo blij met jouw antwoorden. Zijn tenminste echt antwoorden waar ik iets mee kan.

Voor wat betreft dat horen van de kinderen, zit ik een beetje in dubio. De oudste kan ik denk ik wel meekrijgen naar zo'n rechtbank, maar ik betwijfel of de middelste dat trekt. Juist de middelste wil absoluut niet naar zijn vader, maar hij probeert dus ook echt alles wat met zijn vader te maken heeft, te ontwijken. Emotioneel weet ik niet of hij zoiets aan zou kunnen en hij zou het zelfs op het moment waarop we willen vertrekken, teveel kunnen worden. Natuurlijk zou ik dat kunnen ondervangen door zijn verhaal zwart op wit te hebben en als hij op het moment niet mee wil, dat verhaal kunnen afgeven, maar hij heeft al laten weten liever zijn verhaal op papier aan te leveren. Hoop ook echt dat ze dat wel serieus nemen.

En wat je benoemt over niet uitvoerbaar bij voorraad verklaren, dat ga ik zeker meenemen. Het gezag vind ik namelijk echt een lastig punt, omdat ex tot nu toe nooit iets wilde tekenen, voor school, ziekenhuis of wat dan ook.

Ik ben zo bang dat we daarmee in de toekomst knel komen te zitten, bijvoorbeeld bij het aanmelden op een school. Natuurlijk heb je ook altijd flexibele scholen die minder moeilijk doen, maar in het verleden probeerde ex als ik iets nodig had (zoals een handtekening) en vaak wat voor terug te vragen. Alleen een handtekening als ik hem ff wat geld gaf ofzo. In een rechtszaak wil ik dat liever niet gebruiken, want ik kan het maar beperkt bewijzen, maar ik zie het al zo weer gebeuren. En ik ga echt niet met die verhalen bij de zitting komen, dan lijkt het toch alleen modder gooien, ik ga proberen een en ander zo feitelijk en beperkt mogelijk te beargumenteren, maar dat is wel mijn echte angst. Ik zie het al gebeuren dat dat ook meteen met die vakantie (we gaan vliegen) weer gebeurt.

Had zo gehoopt dat hij mediation wilde, dan konden we afspraken maken. Natuurlijk is het dan ook allemaal maar voor zover afspraken nagekomen worden, maar toch. Hoop die advocaat vandaag te kunnen bereiken.

modder

Je hebt terechte zorgen en ik zou die op de zitting ook gewoon uiten. Zeg er desnoods gewoon bij 'ja, ik snap dat ik dat allemaal niet bewijzen kan'.
Het is niet zo dat dingen alleen maar meetellen met spijkerhard bewijs en volledig terzijde worden geschoven als dat bewijs ontbreekt. Als jij dit punt opwerpt, is de kans groot dat dat aan je ex wordt voorgehouden. Goh meneer, mevrouw maakt zich zorgen om ..., hoe zit dat eigenlijk?
Dan zijn er twee mogelijkheden: ofwel hij geeft een antwoord waaruit blijkt dat jij gelijk hebt, ofwel hij ontkent volledig. In dat laatste geval sta je nog niet machteloos, want als hij doet alsof hij de soepelheid zelve is en je niet gaat lopen dwarszitten, dan kan je vriendelijk vragen of dat vastgelegd kan worden in het verslag (proces-verbaal) van de zitting. Hij heeft dan een toezegging gedaan en zal daar hopelijk niet op terugkomen, of als hij dat wel doet, kan hij daar zo nodig later mee om de oren worden geslagen.

wat je kinderen betreft: als je middelste echt niet wil gaan, moet hij inderdaad maar gewoon een brief schrijven. De bedoeling is dat hij zijn standpunt kan verwoorden. Als dat op schrift veel beter gaat dan in een gesprek, dan is dat maar zo.

Groeten,

Temet

Neutraal mogelijk

Had gehoopt een en ander zo neutraal mogelijk te kunnen formuleren, maarja, dan moet ik weer uitkijken dat ik mijn punt niet helemaal teniet doe. Hier zal ik de komende weken een keuze in moeten maken.

Ik heb wel apps van mijn ex waarin hij mij chanteert, maarja, als ik die in de strijd gooi, ben ik toch wel bang voor de tegenreactie van mijn ex. Hij kan gewoon goed liegen. Daar moet ik gewoon hoe dan ook op voorbereid zijn.

Dat chantabele is in feite iets waar ik heel bang voor ben, maar als ik hem zo scherp formuleer, streef ik misschien mijn doel voorbij?

Ik ben wel benieuwd hoe mijn ex dat gezamelijk gezag voor zich ziet. Hij wil de kinderen en mij geen werkend telefoonnummer van zichzelf geven. Hij heeft een mobiel, maar dat nummer mogen wij niet hebben (waarom is mij onbekend). De kinderen en ik kunnen hun vader niet bellen, alleen appen als hij wifi heeft. Ex zegt dat ik in geval van nood zijn vriendin maar moet bellen, maar daar woont hij volgens eigen zeggen niet meer. Persoonlijk heb ik hier best moeite mee. Natuurlijk hoop ik niet dat een van de kinderen ooit onverwacht naar het ziekenhuis moet, maar in zo'n geval had ik graag hun vader rechtstreeks gebeld, gezag of niet.

Ex wil overigens ook niet zeggen waar hij nu wel zou wonen. Hij geeft sinds dit hele rechtszaak gedoe speelt opeens aan dakloos te zijn, terwijl hij de afgelopen 2 jaar gewoon samenwoonde (in de praktijk dan, op papier is hij dakloos sinds ik hem bij ons heb laten uitschrijven). Volgens de rechtbankpapieren zou hij nu weer op het adres van zijn ouders wonen, maar dat is slechts een postadres voorzover ik weet. Hij zegt zelf ergens in een grote plaats te wonen, waar ik hij geen familie heeft of vrienden had. Ik kan moeilijk overal aan gaan bellen in geval van nood.

Hoe zou dat met gezag moeten gaan? Moet ik dan maar appen dat er iets getekend moet worden? Dat vind ik persoonlijk niet werkbaar. Heb het laatst zoals eerder aangegeven een keer geprobeerd. Heb hem geappt dat er binnen een dag of 10 een aanmeldingsformulier voor school getekend moest worden en of hij die ook wilde tekenen. Eerst een paar dagen geen reactie, vervolgens de reactie 'ik zou niet weten hoe of waarom ik zou tekenen'. Heb aangeboden om met dat formulier naar een station bij hem in de buurt te gaan, maar ik kreeg toen als reactie dat hij dat niet nodig vond, ik moest maar gewoon zelf zijn naam onder dat formulier zetten. Wie zegt dat dat anders is als hij wel gezag heeft?

In feite is die situatie dus wat ik vrees en eigenlijk wil ik dat vooral benoemen. Zal vast niet genoeg zijn, maar ik ga mijn best doen, al hoop ik nog steeds op mediation.

Theater

Je kunt ook nog 'theater' overwegen: edelachtbare, over het gedeeld gezag, als ouders hebben wij NOG NOOIT gezamenlijk een formeel benodigd besluit kunnen nemen over de kinderen. Vader is onbereikbaar, geeft zijn telefoonnummer niet of is het alweer kwijt, is dakloos en heeft geen adres, of heeft wel een adres maar alleen voor de post.
Heerlijk als de kinderen meer contact met hun vader kunnen hebben, het is hun vader, maar zelfs dat bestaat niet.
Dochter wil haar vader heel graag zien, maar de laatste smoes is: wacht maar op de rechter.
Ik geef vader alle kans op contact met zijn kinderen en zal dat altijd blijven doen. Geeft u vader gedeeld gezag dan voorzie ik eindeloze procedures in de toekomst vanwege benodigde vervangende toestemming.

hoezo theater

Maar daar is toch niks theaterigs aan? Dit zijn precies de zorgen die er leven. Het enige theaterige is het "edelachtbare", zeg maar gewoon mevrouw/meneer de rechter, maar verder zijn dit dus de problemen waar je voor vreest, en dat die zorgen zijn reëel. Benoem ze ook. Dan is het vervolgens aan je ex om daarop te reageren.

Die rechters zijn ook niet helemaal achterlijk natuurlijk. Het blijft bizar dat een nadrukkelijk verzoek om mediation geen fatsoenlijk antwoord krijgt, even bizar is het dat jongste vader wil zien maar niet mag komen, en ouders die de andere ouder geen werkend telefoonnummer ter beschikking willen stellen voor noodgevallen kunnen ook op opgetrokken wenkbrauwen rekenen. Ex heeft een en ander uit te leggen. Maar dan moeten de juiste vragen/bezwaren wel opgeworpen worden tijdens de zitting. Dat is geen moddergooien.

Wat die appjes betreft, je kan ze uitprinten en meenemen (in tweevoud in dat geval), je werpt het punt ('hij werkt nooit ergens aan mee of hij moet er iets voor terug') leidt tot een keiharde ontkenning kan je opmerken dat je daar al bang voor was en om die reden toch maar wat voorbeelden hebt uitgedraaid. Even oplezen, daarna kopie overhandigen aan rechter en aan advocaat.

Nee, je wil niet overal een enorm nummer van maken. Maar nogmaals, je zorgen zijn reëel , en die mag je dan ook gewoon voor het voetlicht brengen. Theater is niet nodig, de waarheid is triest genoeg.

Groeten,

Temet

sorry tekstfoutejs

Mevrouw/meneer de rechter,

Over het gedeeld gezag, als ouders hebben wij NOG NOOIT gezamenlijk een formeel benodigd besluit kunnen nemen over de kinderen. Vader is onbereikbaar, geeft zijn telefoonnummer niet of is het alweer kwijt, is dakloos en heeft geen adres, of heeft wel een adres maar alleen voor de post, of onderhandelt over geld of andere gunsten in ruil voor zijn toestemming.
Heerlijk als de kinderen meer contact met hun vader kunnen hebben, het is hun vader, maar zelfs dat bestaat niet.
Jongste dochter wil haar vader heel graag zien, maar de laatste smoes is: wacht maar op de rechter.
Ik geef vader alle kans op contact met zijn kinderen, ik geef vader zelfs geld mee voor de kinderen als hij dat nodig heeft voor reiskosten en uitjes, en zal dat altijd blijven doen. Geeft u vader gedeeld gezag dan voorzie ik eindeloze procedures in de toekomst vanwege benodigde vervangende toestemming.
Te beginnen met de vakantie die valt rondom de uitspraak. Mogelijk kunt u die alvast toestaan, dat scheelt weer een kort geding.

de waarheid spreken en pleiten voor geen gezag is goed

Tot nu toe heb ik je houding met bewondering gelezen. Het lijkt me een bijzonder lastig geval (de situatie / de ex zelf). Ik vind het prachtig dat je je niet door je omgeving (of door eigen rotgevoelens) hebt laten verleiden om de strijd harder te maken. Of om het uberhaupt een strijd te laten worden.
Ik vind dit echt een voorbeeld voor velen.

Maar inmiddels begin ik me wel af te vragen of er nog een goede reden zou zijn om zo bang te zijn 'met modder te gooien' (eigenlijk: de waarheid te spreken omdat je zorgen heel reeel zijn) en om zo ongelooflijk voorbeeldig te zijn dat je weinig vervelends over zijn houding in wil brengen.
Ik vind het persoonlijk ook erg goed dat je telkens positief en welwillend wil zijn (en niet zo'n moddergooiende ex die de strijd verhardt), ik denk met name omdat dit de man is waarmee je kinderen wilde en hebt gekregen? Omdat je lieve kinderen toch echt een deel van hem zijn? Of voel je je nog ergens schuldig over?

Ik denk dat de laatste adviezen (weer) erg goed zijn, van Temet en AnneJ.
Omdat je zo je best doet het goede te doen en wel zeker contacten tussen hem en de kinderen stimuleert, maar goede redenen met goede argumenten hebt om gezamenlijk gezag geen goed plan te vinden, zou ik niet zo bang zijn om om een moddergooiende ex te lijken.
Het schemert echt wel door in je woorden en je houding, als je vriendelijk vertelt hoe het echt zit (je wil zeker contact, je wil ook veel op de hoogte houden, je wil geen gezag want hij werkt erg tegen). Duidelijk, vriendelijk, en zeggen hoe het echt zit.
Als ik dat zo hoor hoop ik dat hij geen gezag krijgt en hoop ik ook dat hij ten goede bijdraait en weer een vader voor zijn kinderen wil zijn.
Veel sterkte!

zwart maken

Zwart maken doe je bijvoorbeeld door dingen groter te maken dan ze zijn, door niet-gefundeerde verdachtmakingen rond te strooien, en door met leugens te smijten.

Maar er is hier natuurlijk gewoon wat aan de hand, en dat onder het tapijt vegen werkt niet. Conflicten de-escaleren is een goed idee, struisvogelpolitiek is weer niet handig, de grens trekken tussen die twee is niet altijd makkelijk. Maar niet elke scheiding is een vechtscheiding en niet alle kritiek is zwartmaken.

Iha is het geen goed idee om te roepen dat de ander een psychische stoornis heeft tenzij er een diagnose op papier ligt of de ander dat zelf al toegeeft, verder is het ook geen goed idee om ongewenst gedrag van de ander te presenteren als uiting van diepe slechtheid van die ander.

Maar het benoemen van onwenselijk gedrag moet kunnen. Over de mogelijke oorzaak van dat gedrag kan je dan verder zwijgen. Of je ex contact met je jongste afhoudt omdat hij het niet aankan, een persoonlijkheidsstoornis heeft, of een vuile ploert is - het doet er niet toe, en daarin wroeten helpt niet echt, en ergert de rechter. Maar dat hij contact afhoudt, terwijl hij claimt het te willen, dat is wel relevant en moet je dus melden.

Idem met zorgen over gebrek aan medewerking als er gezamenlijk gezag zou zijn.

De angst voor de vechtscheiding en de escalatie moet niet zover gaan dat kritiek op de ander in een procedure niet zou mogen. Laten we wel zijn: als het allemaal koek en ei was, liep er nu geen rechtszaak.

groeten,

Temet

Niet fysiek bang

Voor de duidelijkheid, ik ben niet fysiek bang voor ex en ik ben ook niet bang dat hij de kinderen iets aan zal doen. Denk dat mijn angst meer bij mijzelf ligt, ik ben bang voor hoe goed ex kan liegen en dan niet zozeer voor die leugens als wel hoe ik mij daar door laat raken.

@annej ook aan jouw stukje heb ik veel, al zou ik het zelf niet zo snel als theater doen. Veel van wat je schrijft zou ik recht uit mijn hart kunnen zeggen, die inhoud is inderdaad waar ik voor sta, is geen theater bij nodig. En hoef niet te zeggen dat er dan veel procedures uit zullen komen, maar ik ga knel komen en de kinderen dus ook.

Rechtszaak

Ik sluit mij helemaal aan bij Temet en AnneJ.

Het noemen van gedrag dat ongewenst is, is geen modder gooien of zwartmakerij. Zeker niet omdat jij het niet gebruikt om je kinderen bij hun vader weg te houden.
Misschien dat je kunt aangegeven dat je best open staat voor de mogelijkheid om in de toekomst ook gezamenlijk gezag te hebben, maar dat je het liefste eerst ziet dat er een goede omgangsregeling is en dat jullie communicatie verbeterd. Zonder goede communicatie is gezamenlijk gezag erg moeilijk en kan zelfs schadelijk zijn voor de kinderen.

Ik heb veel respect over hoe jij naar de situatie kijkt. Soms kan omgeving goed helpen, soms gooien ze alleen maar olie op het vuur. Ik heb een 50/50 regeling met mijn ex. Sommige mensen in mijn omgeving begrijpen dat niet. Ik begrijp dus ook hoe moeilijk dat kan zijn.

Heel veel sterkte!

@temet

@temet Dat is dus die grens die ik nu probeer te verkennen, bij mezelf, maar ook met behulp van jullie antwoorden. Ik kan niet gaan zeggen dat ik geen gezag voor mijn ex wil, zonder een reden te benoemen. Die reden is er en die wil ik ook wel benoemen. Daar is kritiek voor nodig. Maar wat mij betreft puur feitelijke kritiek en geen kritiek vanuit mijn emotie.

Als het om een ander gaat, kun je dingen gemakkelijk van een afstand bekijken, helicopterview is dan geen probleem. Bij mezelf vind ik dat lastiger. Ik moet mijn emotie eruit halen, maar probeer ook de dingen niet vanuit mijn emotie te bekijken.

En ja, ik zal kritiek op ex moeten geven, maar waar is het zakelijk en waar is het emotie, die grens vind ik bij mezelf gewoon lastig. Jullie hebben gelijk dat ik niet door moet slaan te ver richting de voorzichtige en aardige kant, misschien is dat ook een valkuil voor mij, juist omdat ik angstvallig die andere kant probeer te vermijden.

Overigens heeft ex wel de diagnose borderline, ben zelf nog naar zijn behandelaar geweest voor een gesprek, maar ex ontkent dat dus en ik krijg zijn dossier natuurlijk niet. Dat wil ik dus ook niet roepen. Overigens is dat hele etiket wat mij betreft ook niet het probleem, wel het bijpassende gedrag.

de angst

Wat misschien kan helpen is je realiseren dat je argument 4 weliswaar onderaan zet, maar volgens mij de motor is achter alles. En het is heel sterk dat je zo goed weet uiteen te rafelen wat je belangrijk vindt, wat je voelt, hoe je je sterk houdt. Dus hou dat vol, het is echt indrukkenwekkend hoe goed je dat doet.

Maar de angst is volgens mij de basis. En dat is voor jou niet goed, voor het resultaat niet goed én voor je kinderen niet goed. Zij weten het niet, maar het beïnvloedt jouw handelen en welk doel je witl behalen.

Dus: als je niet die angst had wat zou je dan het beste vinden?
En hoe kun je dat zodanig 'oefenen' en voorbereiden dat jij uitstraalt dat je zorgen hebt, maar geen angst?

gr Angela

Oneens wat betreft de motor

@Angela67: Ik ben het oneens met je dat de angst de motor voor mijn beredeneren zou zijn. Natuurlijk heb ik daar ook over nagedacht, al langer. Ik wil mij namelijk nooit laten leiden door angst. Je schrijft zelf ook dat jij denkt dat dat zo is, zeker weten kun jij dat niet. De enige die dat echt zou kunnen weten ben ik zelf en zelfs voor mij zelf is het lastig om dat zeker te weten.

Ik wil niet dat angst mijn doen bepaalt en juist die wil, zou mijn gedachten kunnen bepalen. Het zou normaal heel goed kunnen dat ik echt die angst laat bepalen wat ik doe, maar dat zelf niet wil zien. Juist dat onderscheid vind ik altijd vrij lastig om bij jezelf in te zien, zie je de dingen die je ziet of die je wilt zien?

Waarom ik toch zeker denk te weten dat de angst in dit geval zeker niet de motor is? Dat denk ik op te maken uit mijn vergelijking die tussen de 'adviezen die ik aan mezelf geef' en de manier waarop ik tegen de situatie van anderen aan kijk en de adviezen die ik hen geef. In de situaties van die anderen, speelt mijn angst geen rol. Het zijn bijvoorbeeld ook dingen die ik bepaalde mannen heb geadviseerd, die eigenlijk in hun verhaal meer de rol van mijn ex hebben (niet in gedrag, maar de partner die wat kinderen betreft het onderspit lijkt te delven). Die andere mensen adviseer ik hetzelfde soort dingen als ik mezelf adviseer. Ook in andere situaties zie ik het terug in mijn gedrag dat ik dit soort beslissingen neem, ook als de angst geen rol speelt.

Mede daarom denk ik zeker te weten dat de angst zeker niet de motor is. Toch wilde ik die angst hier wel benoemen, juist omdat ik me er wel bewust van ben. En al is het geen motor, ook dit aspect beïnvloedt mijn gedachten. Al zal ik het zeker niet uitstralen als angst.

En ik ben er echt van overtuigd dat wat ik doe juist wel goed is voor de kinderen. Natuurlijk dat is subjectief en dit kan ik nooit zeker weten, maar juist voor die kinderen wil ik dit hele gedoe zonder ruzie doorkomen. Daar speelt de angst sowieso geen enkele rol bij. Die reden die ik op plaats 2 had staan, is in feite de voornaamste reden.

Rug recht houden

Het is echt wel even wennen, maar ik denk dat je het beste realistisch kunt zijn. Je ex weet ook heus zelf wel dat hij op een aantal fronten niet zo handig functioneert, zonder dat openlijk te erkennen komt dat op hem ook vast wel redelijk over.
Je biedt hem in elk geval de kans om zijn vaderschap in te vullen en de kinderen niet bij hem weg te houden.
Het is een lastige positie maar het went echt.
Bovendien heb je kans dat ook zijn omgeving met hetzelfde advies komt: wees een vader voor de kinderen maar laat de opvoeding en de beslissingen aan moeder over. Waar mogelijk kun je hem altijd nog betrekken.
Maar dat wel duidelijk is dat jij er over gaat.
Lijkt me niet handig om daar enig misverstand over te laten bestaan. Ook niet om je ex te pleasen of niet boos te maken.
Je hebt zelfs kans dat je ex respect voor je krijgt omdat je je zo stabiel opstelt.
Nou ja, allemaal projectie natuurlijk, zo werkt het hier met mijn ex.
Ik help mijn dochter om ook vooral duidelijk en concreet te zijn tegen haar vader en er niet om heen te draaien. Anders wek je maar valse illusies en gaat vader door op een door hem ingeslagen pad waarvan jij niet duidelijk maakt dat jij daar niet in mee gaat.

En vergeet niet

Mensen die zich super charmant en sociaal opstellen en makkelijk vanuit de heup aanvallen en liegen, hebben zich dat aangeleerd om zich te kunnen handhaven. Op een redelijke manier kunnen ze het niet.
De kunst is om kalm te blijven, je niet te gaan verdedigen, en het je niet persoonlijk aan te trekken ook al gaat het over jou, verrek geen spier, en zorg dat je, op onderwerp, mogelijk bewijs kunt overleggen van wat je beweerd.

Uitzicht op gezag

Ik zou ook geen uitzicht geven op gezag, mits vader laat zien dat hij zich goed gedraagt. Als het echt goed gaat kun je altijd weer naar de rechter, zonder dat er een 'project' aan hangt waar je onenigheid over kunt krijgen. Want ex zal al snel menen dat hij er nu toch al alles aan gedaan heeft.
Ik zou die herhaalde procedures juist wel benoemen, alleen al omdat je in dezelfde zitting al zekerheid wil over de vakantie om een procedure te voorkomen.
Je hoeft je niet kleiner te maken dan je bent, en het is uiteindelijk ook in je nadeel als je je ex in de mist houdt over je bedoelingen.
Het voordeel is dat je het nu in publiek doet en men ziet hoe ex daar mee omgaat. Kon nog weleens heel duidelijk zijn, ook voor de rechter.
En kan een hoop onduidelijkheid bij je ex over jou bedoelingen voorkomen.
Ook als de rechter wel gedeeld gezag besluit. Mocht ex dwarsliggen ga je naar de rechter. Je laat je niet intimideren.
Maar wel de geruststelling dat je ex zijn kinderen niet kwijtraakt.

Geen probleem

Ik ga er van uit dat het geen probleem gaat zijn om mijn rug recht te houden en dergelijke, wennen gaat het ook niet zijn. Ex is al meer dan 2 jaar ex en daarvoor was het juist ook al nodig om mijn rug recht te houden. Verwacht wat dat betreft weinig nieuws. Ex weet al wat hij aan mijn heeft, hij kent me goed genoeg. Hij weet precies hoever hij bij me kan gaan en weet ook dat ik jem voor wat betreft de kinderen niet in de weg zal zitten.

Waarom dan toch deze zaak? Vraag ik me ook wel eens af. Zou serieus geen rechtszaak nodig zijn denk ik.

Heb overigens het idee dat ik, door hier in dit topic over mijn gevoelens uit te wijden, de indruk geef dat ik de kern verlies. Dat is niet het geval. Heb dat helder. Omgang voor de kinderen vind ik voor wat betreft de jongste geen probleem, voor wat betreft de oudsten wil ik zoveel mogelijk aansluiten bij hun wensen. Voor wat betreft gezag voorzie ik problemen bij gedeeld gezag, die kan ik helder uiteen zetten, zonder zwart te maken, maar dat gaat echt helder worden. Een en ander wil ik zonder advocaat, vandaar dat ik wel procedurele vragen heb. Veel daarvan zijn al beantwoord, maar er zullen er nog wel wat volgen. Bovendien blijft jullie input wat betreft argumenten bruikbaar.

Moet me vooral niet gek laten maken. Is immers nog steeds zo dat ik voor een groot deel al bied, waar ex om vraagt. Tot op heden weigert hij dat echter allemaal. Ik ben benieuwd waarom en ook waarom hij dat na de uitspraak wel zou willen. Heb gewoon heel weinig te verliezen, zelfs met dat gezag zou er wel een oplossing komen als dat echt nodig is, dan heb je altijd die procedures nog die jullie benoemen.

Waarom

De gedachtegang van sommige mensen is onnavolgbaar. Soms kom je er ineens later achter hoe het werkelijk zit maar verder zou ik me er niet zo druk om maken. Het is 'eigen innerlijke dynamiek' die zorgt voor de raadsels waar je voor komt te staan.
Soms heeft het zin om het concreet te vragen. Alleen 'waarom' is een lastige. Het is soms moeilijk te benoemen. Je kunt wel proberen te vragen wat er aan vooraf ging of wat er toe heeft geleid.

Toch waarom

In dit geval lijkt die waarom-vraag me toch relevant, en dan boeit het me juist weer niet echt wat er aan vooraf ging of wat er toe heeft geleid. Ex wil omgang met de kinderen, begint daar zelfs een rechtszaak voor, terwijl ik hem die omgang altijd zonder meer heb willen geven. Dit is nooit een probleem geweest, ex wilde ze echter vaak niet. Oudste twee willen inmiddels zelf minder/niet meer, jongste wil nog wel en mag met alle plezier en toch weigert ex dat. Die moet wat hem betreft al maanden wachten, tot die rechtszaak.

Volgens het verzoekschrift ben ik diegene die het contact tegenhoudt. Ik wil gewoon dolgraag benoemen dat ik er alles aan gedaan heb om de kinderen naar hun vader te laten gaan en wil ook heel graag weten waarom jongste nu al maanden niet mag komen en na de uitspraak opeens structureel zou kunnen komen.

Het hoe en waarom van het gedrag van ex hoef ik heus niet op tafel, maar ik vraag me echt af of jongste daar na een uitspraak wel mag/kan komen. Nu heeft ex al maanden geen tijd en gelegenheid om dat meisje zelfs maar een middagje te ontvangen.

Ik ben heel benieuwd naar het antwoord op die vragen en ik denk dat dat antwoord nog wel eens relevant zou kunnen zijn voor de rest.

Overigens snap ik nog steeds niet waarom ex me nooit gewoon gevraagd heeft of ik een omgangsregeling wilde, dan hadden we gewoon in een uurtje iets op papier kunnen zetten, waar hij ook blij mee was. Dat is echter zo'n waarom vraag waar ik toch nooit een antwoord op zal krijgen, maar ik heb hier zelfs een brief van een half jaar geleden liggen, waarin ex zegt dat hij heen omgang en dergelijke wil, als ik het huis maar op mijn naam zou zetten (wil ik ook, heb zelfs een door ex getekende overeenkomst, maar helaas ex weigert te tekenen bij een notaris, tot ik verklaar dat ik al zijn schulden overneem, zonder dat hij me daar inzicht in kan geven en ik ben niet van de blanco cheques), maar zo dacht hij dus een half jaar geleden nog over de omgang met de kinderen... Overigens heeft hij die brief zelf al in het dossier op laten nemen, dus daar kan ik wel iets over benoemen. Kinderen zijn namelijk geen wisselgeld.

Die brief

Die hele brief was in mijn gedachten al wat naar de achtergrond verdwenen, maar die brief is serieus bizar. In het begin heeft die brief mij flink bezig gehouden en ik overdrijf niet als ik zeg dat elke jurist/advocaat die ik tot dusverre om advies heb gevraag en die die brief zag, zich hardop afvroeg of ex zelf wel wist wat hij daar schreef.

Ex stuurde die brief op het moment dat zijn vriendin hoogzwanger was en hij wilde op dat moment zo snel mogelijkvan ons af. Hele brief zal ik hier niet herhalen, die zat zo vol fouten, dat ik hem als niet-jurist al lek kon schieten, maar kwam er op neer dat ik huis en schuldenproblemen mijn naam moest zetten, dan zou ex afstand doen van al zijn'rechten en plichten' waaronder dus omgang en gezag.

Die brief is op de juiste manier beantwoord en daar zitten geen fouten in, dat is het probleem niet, wordt ook niet meer als argument benoemd,maar zou ik dit zelf niet als voorbeeld kunnen benoemen, dat dat gezag dus een goed half jaar geleden nog die waarde had?

Koehandel

Je ziet zelf dat je ex omgang en gezag als koehandel gebruikt.
Dat kun je ook in je verhaal kwijt.
En het bewijs alleen desgevraagd laten zien.
De man spoort niet. Ik zou het toch bij de feiten proberen te houden en niet proberen te begrijpen waarom dat zo is. Eigen innerlijke dynamiek. Onnavolgbaar.
Je krijgt zelf hersenkreukels als je dat maar blijft proberen te doorgronden.
En je zoekt er teveel achter.