Arbeidsparticipatie van vrouwen
Hier een vervolg van de ot-discussie die in het draadje "help, ik ga in therapie" in Relaties begonnen is.
Dat allemaal nav een artikel in NRC van afgelopen zaterdag over het fenomeen dat Nederlandse hoogopgeleide vrouwen en masse niet of weinig werken, óók als er geen kinderen zijn om (veel) voor te zorgen.
Ingridt schreef:
"Eerlijk gezegd schat ik zelf in dat wanneer ik op mijn 70e of 80e terugkijk op mijn (arbeidzame) leven dat ik heel tevreden ben met mijn keuzes. Ik denk dat de periode waarin man en ik voor deze 100-0 verdeling tussen huishouden/gezin en carriere hebben gekozen in totaal niet langer dan een jaar of 10 zal duren. Met een beetje mazzel heb ik dan tegen de tijd dat ik met pensioen ga meer dan 30 jaar gewerkt. Misschien ben ik wel een trendsetter. Zo'n 2 trapscarriere met 'family break' heeft ook wel voordelen. volgens mij. Als ik op mijn 45 of 46e weer fris begin is mijn risico op inkakken dan wel vastroesten voorlopig behoorlijk klein."
Ik begrijp wat je bedoelt. Op zich ben ik wel voorstander van een flinke switch. Ik denk namelijk dat er weinig mensen zullen zijn die 40 jaar lang blij en gelukkig en gemotiveerd hetzelfde werk zullen doen. Dat was ook wat ik onlangs betoogde in het draadje over Wouter Bos. Ik heb in mijn discussies op mijn werk ook vaak de voorbeelden genoemd van de tbm's die moeilijk opnieuw kunnen opstarten, waardoor dit een heel interessante groep kan zijn om in te investeren.
Nu blijkt echter dat van al die tbm's of parttimers er maar een heel klein deel daarna weer full-speed gaat. Dat zie je in de statistieken. Dat werd ook genoemd in dat artikel in NRC. Gemiddeld genomen lijkt het wel alsof eenmaal minder of niet werken, zo goed bevalt dat je er ook niet meer aan gaat beginnen als de primaire noodzaake (opvoeden van kinderen) verdwenen is.
"Maar om mijn vraag aan jou dan ook maar even zelf te beantwoorden: Ik voel me absoluut geen luxepaardje. Ja, we hebben het goed als gezin. Ook financieel. En dat is luxe. Maar we hebben het allemaal goed zoals het nu even is. Niet alleen ik. Man en kinderen ook. En man noch ikzelf hebben het idee dat hij zich de pip werkt zodat ik de hele dag op de golfbaan kan staan of zo. En dat is idd de associatie die ik heb bij dat luxepaard. Dat iemand de hele dag op een stretchertje in de tuin ligt met een fles gekoelde witte wijn onder handbereik, terwijl de wederhelft 80 uur per week draait. Ik had ooit wel zo'n buurvrouw trouwens. Dat was naar mijn idee een luxepaardje. Ze had geen kinderen, en werkte net zoveel uren als haar man. Maar als ze thuis kwamen plofte zij idd linea recta op haar stretcher terwijl hij het gras maaide, de administratie bijwerkte, het eten kookte en de hond uitliet....Misschien (nou ja, ze zijn inmiddels gescheiden, dus je weet het niet) werkte dat voor hun goed, maar ik keek er toch altijd wat verbaasd naar. Maar man en ik vinden niet dat op dit moment een van ons 'de kantjes erafloopt' ten opzichte van de ander. "
Kijk, dit bedoel ik nu. Wat versta je onder een luxepaardje. Jouw beschrijving van die witte wijn en stretcher vind ik er wel onder vallen. Ik heb een aardige buurvrouw wiens man zich uit de naad werkt en zij stapt 's ochtends in haar Porsche om te gaan tennissen. De kinderen zijn allang volwassen. Haar man vindt dat vrouwen niet hoeven te werken. Zij vindt dat ook
Ze hebben een hulp voor het huishoudelijke werk.
De gemiddelde huisvrouw met kinderen in jonge leeftijd vindt er niet onder vallen. Om de doodsimpele reden dat je met jonge kinderen een zorgtaak hebt die voorkomt dat je echt vrije tijd hebt.
Ik merk overigens zelf hoeveel meer vrije tijd er ontstaat naarmate de kinderen ouder worden. Toen ze 1 en 4 waren, was een dag thuis veel vermoeiender dan werken. Toen ze 4 en 7 waren, was een dag vrij niet echt vrij, maar ongeveer even vermoeiend als werken. Nu ze 9 en 12 zijn, is een dag vrij een stuk vrijer. Ik kan boeken lezen (hoera), sporten etc. Ik kan me wel voorstellen dat je bij zo'n glijdende schaal je tijd steeds meer anders inricht, waardoor er geen duidelijk moment ontstaat om die stap te zetten om weer een baan te gaan zoeken. Je tijd vult zich namelijk meestal vanzelf. Nu plooi ik alles rondom mijn werk, maar als ik niet zou werken, dan zouden de nodige activiteiten me vanzelf opslokken.
Dat zie ik nu ook op school. Veel moeders die geen baan buitenshuis hebben, melden zich aan voor diverse klussen onder schooltijd. Ik kies vanzelfspreken de klussen voor of na schooltijd. Als je gewend bent om veel te plannen onder schooltijd, dan vraagt het een flinke wijziging als je opeens wel zou willen gaan werken. Als er dan geen dwingende (financiële) redenen zijn, dan wordt zo'n stap vermoedelijk langer uitgesteld.
Nou ja, wat bespiegelingen mijnerzijds.
Tihama
Ja, jared
MAN. Die man is er hoogstpersoonlijke verantwoordelijk voor dat ik tegenwoordig 1 dag per week voor mijn werk bezig ben met duurzaamheid. Het hoort helemaal niet bij mijn functie, maar ik heb met zoveel vuur gelobbied dat de directie het een uitstekend plan vond als ik daarvoor vrijgemaakt werd.
Hij heeft er ook voor gezorgd dat mijn man (die hem ook gelezen heeft) en ik de aanschaf van onze nieuwe keuken hebben uitgesteld om eerst de investeringen in zonne-panelen te doen.
Maar dit is écht off-topic. Gewoon Lezen. Echt.
Tihama
Pubers
Eerder in deze draad zegt Cobi: 'In mijn beleving vragen pubers net zoveel aandacht en zorg vragen als jonge kinderen. Fysiek minder vermoeiend, maar wel van een van een soort die minder makkelijk uitbesteden laat.' 100% mee eens!
Ik lees dan ook verbijsterd dat sommige ouders kennelijk zomaar 'cold turkey' van basisschool/BSO/NSO naar 'niks' gaan, zodra een kind van de basisschool vertrekt. Nou ja, een mobieltje ja.
En dat terwijl er dan jaren beginnen vol onzekerheid, grenzen zoeken met alle bijbehorende akkefietjes, een andere school, andere contacten, verwarrende hormomen, veel meer huiswerk, noem maar op.
Juist die jaren van 12 - 16/17 kun je ze niet maar wat laten dobberen! Tenminste, beslist niet allemaal!
Pelle's vraag
'Vraagje aan de vrouwen die nu full-time thuiszitten: heb je een idee hoe het over 5-10-15 jaar gaat? '
Dat is niet zo makkelijk als je het nu ziet. Zolang je kinderen (van welke leeftijd ook) om je heen hebt, is er een en al leven in de brouwerij. Maar als ze op vrij korte termijn vertrekken, ziet het leven van een TBM er wel héél anders uit en kan die zich even knap nutteloos voelen. Dat kun je je nu niet voorstellen, maar hobby's zijn pas leuk als het hobby's zijn. Oeverloze lege tijd werkt verlammend.
Maar ja, je weet iets pas als je het zelf meemaakt, helaas.
Tonny,cobi,tihama, etc
Mijn ervaring is idem. Qua (beginnende) pubers. Ik vind het erg prettig dat er juist nu in principe altijd iemand thuis is na schooltijd. En ik merk ook dat mijn beginnende puber daar erg wel bij vaart. En dat 'er zijn voor het geval dat' heel erg goed werkt. Misschien komt er een tijd dat ze (zoals Yta zegt) het fijn vinden om het huis regelmatig voor zichzelf te hebben. Maar daar is het mijns insziens nu nog veel te vroeg voor...
Ingrid
Lorwyn
>>Naar mijn idee is de vrouw gewoon altijd overal verantwoordelijk voor< <
Als je met dat idee in de wereld staat gaat het toch ook nooit wat worden?
Mannen hebben vaak een hoger inkomen. Maar hoe komt dat? Was dat ook al zo toen ze van school af kwamen? En moeten de vrouwen dan maar thuis gaan zitten of zou het misschien logischer zijn om te zeggen: "mijn manlijke collega doet het zelfde werk maar krijgt meer betaald, dat wil ik ook" Of ontstaan de inkomensverschillen misschien ook omdat de vrouwen minder werkten en dus minder ervaring hadden?
Ik denk echt dat een groot probleem van vrouwen is dat ze alles naar zich toe trekken en niets los kunnen laten. Als je op je werkdag niet de deur achter je dicht kan trekken en er op durft te vertrouwen dat je man het wel redt wordt de werklast inderdaad erg groot.
Ik denk dat jouw mening flink interfereert met jouw preceptie van wat anderen denken. Als je zelf vindt dat je kinderen en cariere niet kan combineren en de bso dumpen vindt kan ik me goed voorstellen dat je gevoelig bent voor opmerkingen uit je omgeving en ze interpreteert als commentaar. Hoezo zou jij een slechte moeder zijn als je kinderen naar de bso/kdv gaan en je partner geen slechte vader?
Je eigen instelling doet veel met je perceptie van de mening van anderen. Ik vind niet dat ik m'n kinderen dump, en heb er ook nog nooit commentaar op gehad. Toeval of interpretatie? Het enige wat ik iedere keer tegen kom is dat mensen me vragen hoeveel ik na de zwangerschap ga werken. "Nou gewoon dat wat ik voor de zwangerschap ook werkte. Mijn partner gaat overigens minder werken: Is mijn standaard antwoord. Ik interpreteer dat niet als commentaar, maar wijt dat aan stereotyp denken.
In de meeste gezinnen
werkt de vrouw uberhaupt Full-time al dan niet met het zogeheten "deeltijdbaantje". Het wordt alleen niet altijd betaald met geld, wel een hoop liefde.
Ik werk 24 uur en zorg daarnaast volledig voor het huishouden inclusief kindlief en 2 honden en ik studeer. Manlief werkt gemiddeld 70 uur in de week en is afgepeigert als hij thuis komt (terwijl ik dan na een werkdag de was sta op de vouwen, hahaha). Men wil dolgraag dat de vrouw meer uren gaat draaien en dus de generatie thuisblijfmoeders (de naam alleen al!) wil uitdunnen. Vergeten wordt vaak, en dan praat ik vauit mijn gevoel, dat ik dit patroon niet tot mijn 76e ga volhouden (ook omdat mijn werk zowel lichamelijk al geestelijk zwaar is). Je kan mij niet vertellen dat wij vrouwen het makkelijker krijgen naarmate de kinderen groot worden. Kleine kinderen klene zorgen, grote kinderen grote zorgen nietwaar? Een kind in de puberfase zal door de enorme verandering in zichzelf en de omgeving (school, nieuwe vrienden etc) met zo veel dan wel niet meer begeleiding nodig hebben als nu mijn 5 jarige die ik heel makkelijk voor de tv kan zetten bij wijze van spreken zodat ik wat klussen kan doen. Mijn man heeft wel eens gezegt toen ik vergeten was (lees gewoon geen tijd had) iets te halen voor hem : maar schat, je bent de hele dag vrij geweest? VRIJ, ik zou willen dat het zo was! Ik heb hem dus op papier eens laten zien wat er allemaal in huis gedaan moest worden en hem uit de droom geholpen van dat we hier ene leger kaboytertjes hadden die alles netjes opruimde....hij heeft het nooit meer gezegt. In mijn ogen is ook een moeder die niet werkt dus gewoon volledig "aan het werk" en zeker geen luxe paardje of jullie moeten toevallig een blikje kaboutertjes over hebben?
Hoger inkomen van mannen
Dat heeft een aantal oplopende oorzaken
1. Mannen zijn vaak een paar jaar ouder dan hun vrouw
2. Mannen hebben vaker een hoger opleiding dan hun vrouw (daar is trouwens een kentering zichtbaar)
3. Mannen onderhandelen beter over hun salaris
4. Mannen kiezen vaker studies waar de betaling beter is
5. Mannen worden bevoorrecht bij promoties omdat werkgevers verwachten dat die investering beter terugbetaalt dan bij vrouwen.
6. Mannen wisselen vaker van baan om loopbaanredenen. Vrouwen doen dat minder omdat zwangerschapsperikelen dat moeilijker maken.
7. Vrouwen kiezen vaker voor de overheid vanwege gunstige parttime mogelijkheden, maar de publieke sector betaalt minder goed dan de private sector (gemiddeld)
8. Vrouwen hebben vaker de neiging te verwachten dat een werkgever hun inzet en talent wel ziet, terwijl mannen actiever om financiele beloning voor hun inzet vragen.
Tegen de tijd dat een gemiddelde relatie praat over kinderen krijgen, hebben al deze oorzaken het inkomensverschil al veroorzaakt. De discussie aan de keukentafel begint dan al op achterstand.
Tihama
Emma
****** ik wil wel graag mijn éigen geld op mijn éigen rekening. Die zekerheid zou ik absoluut nodig hebben
***
Daar zit al een groot verschil, ik heb het niet over mijn of zijn geld, maar ons geld. Uit betaald en onbetaald werk.
Pubers
Mijn dochter is vier dagen per week om 16.15 uur thuis uit school en één keer om 14.50 u. Dan heeft ze nog drie keer per week leerlingenraad/sport/muziek na school. Ik denk dat ze een uur of vier per week alleen thuis is.
Veranderen
Het gezinsleven is niet iets statisch. Het veranderd in de loop van de jaren en dus veranderen ook de behoeftes. Ik heb zelf in de afgelopen kwart eeuw dat ik kinderen heb heel verschillende combinaties gehad, alleenstaand fulltime werkende en studerende moeder, parttime werken in combinatie met fulltime werkende man, thuis blijven in combinatie met fulltime werkende man, parttime werken in combinatie met parttime werkende man en fulltime werken in combinatie met fulltime werkende man. Alles heeft z'n voor- en nadelen en op die momenten leek het de beste keuze.
Of thuisblijven luxe is? In zeker opzicht is het natuurlijk wel een luxe. Het betekend namelijk dat er twee partners zijn en dat een van die partners genoeg verdiend om het gezin te onderhouden. Dat is luxe. Genoeg mensen die zo weinig verdienen dat ze echt allebei moeten werken om rond te komen of alleenstaande ouders die geen keuze hebben. Dus het thuis kunnen blijven van een van de partners is altijd een luxe keuze.
Dat wil niet zeggen dat de thuisblijvende partners verder een enorme luxe en relaxt leven leidt. Dat hangt helemaal af van de fase waarin je zit. Met twee peuters en een baby thuisblijven is weinig luxe aan en is dit enorm vermoeiend maar met alleen één baby is het al weer een stukje relaxter met meer mogelijkheden voor jezelf. Hou ouder de kinderen hoe relaxter lijkt mij. Iemand die thuis is met alleen een paar pubers heeft inderdaad enorm veel tijd over die je zelf kan indelen. Dat is inderdaad een luxe.
Thuisblijven voor korte tijd zou ik zelf wel doen maar zeker niet langer dan een paar jaar. Dan is het gewoon heel lastig om weer een baan te vinden op hetzelfde niveau dan daarvoor tenzij iemand een dusdanig specialistische opleiding heeft waar heel vraag naar is dan er weinig concurrentie is. Anders mis je gewoon toch een paar jaar salaris, pensioen, carrière opbouw en ontwikkeling. Ik denk dat dit voor een paar jaar wel te overbruggen is maar als je bijvoorbeeld al meer dan 5 jaar volledig thuis bent zal het lastiger worden die achterstand in te halen. Nu interesseert natuurlijk lang niet iedereen dat en ik ben er van overtuigd dat je ook na jaren thuis te hebben gezeten best wel weer werk kan vinden mits je flexibel genoeg bent maar je levert vaak wel salaris en pensioenopbouw in.
Persoonlijk zou ik dit niet willen. Ik heb een paar jaar thuis gezeten en ik heb altijd een ongemakkelijk gevoel gehouden ten opzichte van het uitgeven van het salaris van mijn man. Niet als het ging om de huur, spullen voor de kinderen, boodschappen maar wel als het ging om spullen voor mezelf. Dat is geen gevoel wat mijn man mij ooit heeft gegeven maar wel wat ik zelf had.
Ik heb er overigens geen spijt van dat ik die periode niet heb gewerkt. De omstandigheden waren toen dusdanig dat het beter was dat ik thuis blijf. Groot, druk gezin en een zieke baby die veel zorg nodig had was een combinatie waarom ik er toen voor heb gekozen om een poos niet of nauwelijks te werken. Financieel geen goede keuze maar in andere opzichten wel.
Maylise
Pubers
Ik vind niet dat je voor pubers thuis moet blijven. Ik denk juist dat oudere kinderen meer flexibiliteit mee brengen. Zelf maak ik ook de keuze om straks weer meer te gaan werken.
Op dit moment werk ik veel freelance en veel vanuit huis dus ik ben wel vaak lijfelijk aanwezig maar dan wel aan het werk en mijn werkweken zitten tussen de 20 en 65 uur in al naar gelang het zo uitkomt. Dat is handig te combineren met opgroeiende kinderen omdat ik gewoon thuis veel aanwezig ben. Ik ben dan niet de hele tijd beschikbaar maar in noodgevallen ben ik wel als achterwacht daar. Dat is handig als de kinderen ouder en zelfstandiger worden.
In September krijg ik een andere baan waarbij ik weer veel meer buitenshuis ga werken. Officieel 35 uur per week maar in de praktijk verwacht ik rond de 45 uur te gaan zitten waarvan een deel wel flexibel thuis is. Dat lijkt veel maar omdat een deel flexibel is in te delen valt het wel mee.
Het moment is nu ook juist voor zo'n overstap. De kinderen zijn groter en hebben me echt minder nodig. Maar natuurlijk laat ik mijn jongste twee kinderen niet helemaal aan hun lot over 
Ze zijn dan bijna 11 en net 14 jaar. Ze kunnen dus best een uurtje of twee alleen thuis zijn. Dat is echt geen probleem. Ik weet nu nog niet hoe het zal gaan maar als ze structureel hele middagen alleen zijn en dat niet aankunnen verzinnen we wel weer een oplossing. Dat hoeft alleen niet in te houden dat ik minder ga werken.
Maylise
Streven: zelfontplooiing
Ik geloof dat ik er mijn hele leven tot nog toe naar gestreefd heb mezelf te ontplooien. De keuze van mijn vakkenpakket, maar ook mijn studiekeuze waren vooral gebaseerd op mijn eigen interesses. Ik heb nooit gekeken naar wat het zou kunnen betekenen voor mijn latere positie op de arbeidsmarkt.
Dit in tegenstelling tot de jongens uit mijn klas van toen. Velen van hen zijn destijds geneeskunde gaan studeren, niet uit liefde voor dat vak, maar omdat dat een garantie op een goede baan, en vooral een goed inkomen, betekende. Zelfs de specialisatie werd op basis van die overweging bepaald. Zelf wilde ik heel lang ook 'medicijnen' gaan studeren, en ik zag mijzelf ook al wel vrouwenarts of kinderarts worden, vooral uit ideologische overwegingen. Ik wil zelf tenslotte als vrouw ook niet naar een mannelijke vrouwenarts. Uiteindelijk zag ik mezelf niet de minstens vijftig uur praktijk doen (in die tijd was het nog zo dat artsen in opleiding gigantische urenaantallen werkten, en dat je als vrouw daar nog een schepje bovenop moest doen), juist omdat ik ook nog zoveel hobbies had.
En diezelfde overweging heb ik nu in mijn leven ook. Behalve dat ik het gewoon leuk vind om met mijn eigen kinderen om te gaan, om ze meer te zien dan alleen een paar uur quality time per week of per dag, wil ik ook erg graag lezen, tekenen, hou ik ervan bepaalde sierraden te verzamelen (internet, kost veel tijd), werk ik graag in de tuin, hou ik ervan in mijn huis te klussen. Hoewel ik nu werk doe dat ik echt heel leuk vind streef ik er eigenlijk altijd naar minder te werken en meer aan mijn hobbies te kunnen besteden. Eigenlijk heb ik stiekem een heel andere ambitie, en hoop ik ooit met mijn hobby geld te kunnen verdienen trouwens.
Ik denk dat ik nooit fulltime een baan zou kunnen hebben, gewoon omdat ik dat niet wil, en het niet (meer) bij me past. Mijn huidige situatie: ik ben al heel lang zzp'er, werk soms heel weinig tot niets en soms maak ik weken van 60 uur.
Ik weet niet of ik exemplarisch ben voor hoe vrouwen hun arbeidsleven beleven? Zou het ook iets met leeftijd te maken kunnen hebben? Toen ik jong was wilde ik ook geen baantjes van meer dan 24 uur. Ik had nog wel meer te doen. Maar nu zie ik jonge meiden toch vaak volledige banen hebben. Of heeft het met opleidingsniveau te maken?
Tranen trekken
De tragiek viert weer hoogtij (als immer bij dit soort onderwerpen 
Nu hebben we het al over 'pubers aan hun lot overlaten' en 'ze hebben meer zorg nodig dan ooit'. Ik praat veel met mijn pubers, zie ze veel en doe veel met ze. Ik ken hun vrienden en weet wat ze bezighoudt. Maar dat is prima te combineren met 's middags werken, geloof me. Pubers gaan veel later naar bed en zijn vaak veel later thuis dan kleintjes en hebben heel andere noden (niet meer halen en brengen, geen zwemles, etc.), dus je bent echt veel flexibeler met werken terwijl je tóch kunt steunen en begeleiden.
En natuurlijk is een kersverse brugklasser nog maar een oepie dat best wat steun kan gebruiken! Maar dat hoeft niet persé vijf dagen per week om drie uur
Izar
"Net blij dat ik voor het moment de boel een beetje op orde heb, wat betreft zorg, werk en genoeg inkomen, krijg ik nu alweer stress over het feit dat mijn oudste over anderhalf jaar naar de brugklas gaat en dan schijnbaar meer zorg nodig heeft dan nu."
Grinnik. No worries, mate;-
Mijn opmerking over die cold-turkey van buurtgenoten was precies wat het was: cold-turkey. Ik weet dat de directeur van de basisschool ons hierop wees. Neem ruim de tijd om de overgang goed te regelen. Dat kan betekenen dat je op de middelbare meer regelt of juist dat je vanaf groep 8 alvast begint met loslaten. Als je het laatste niet gedaan hebt, dan kun je voor vreemde verrassingen komen te staan.
Ik ken teveel kinderen die tot en met de laatste lesdag in groep 8 naar de BSO gingen. De middelbare school vraagt al genoeg veranderingen. Het is wijs om dan te zorgen dat je sommige veranderingen spreidt.
Ik heb dat overigens ook gedaan. We zijn in groep 7 al begonnen met hem een uurtje eerder van de opvang te laten vertrekken, zodat hij leerde om te gaan met een uurtje alleen thuis. Ook hebben we de TSO langzaam afgeschaft, maar wel met controle op afstand.
Je kent overigens het verhaal van mijn zoon, dus onze keuze heeft ook sterk te maken met zijn specifieke probleem.
Tihama
Inkomen van mannen en emancipatie
Als ik de redenen van Tihama optel kan ik alleen tot de conclusie komen dat het inkomensverschil tussen mannen en vrouwen voornamelijk veroorzaakt wordt doordat mannen en vrouwen VOORDAT er kinderen komen al andere keuzes maken.
(met uitzondering van punt 6 zwangerschap treedt hopenlijk meestal op na de discussie aan de keukentafel)
Ik interpreteer dat als dat vrouwen vooral kiezen voor de banen en opleidingen die ze leuk vinden, maar dat geld daarbij een ondergeschikte rol speelt. Maar waarom stoppen de vrouwen dan (toch nog vrij massaal) met werken als ze kinderen krijgen. Is de leuke baan dan niet leuk genoeg meer? Of zijn het alleen de financiele aspecten die dan mee spelen.
Ik moet in het kader hiervan altijd denken aan het Yentl syndroom. Yentl moest zich als man verkleden om haar opleiding te kunnen doen (stiekem) De essentie daarvan is dat als je de zelfde rechten/mogelijkheiden/begeleiding als een man wilt krijgen je je als een man moet gedragen.
Misschien moet het emancipatiebeleid zich niet richten op het aan het werk krijgen/houden van vrouwen met kinderen maar juist op de fase daarvoor. Hoe zat het ook alweer? Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid.
Zelfs punt 6 speelt al veel eerder, hanne
Na 5 jaar bij mijn eerste werkgever, was ik toe aan een next move. Maar we hadden plannen voor kinderen. Ik zag het niet zitten om de overstap te gaan maken en dan binnen 1 jaar na indiensttreding zwanger te zijn, wetend dat dit zelden gewaardeerd wordt.
Dus ik stelde mijn move uit. Uiteindelijk ben ik pas 3 jaar later gewisseld.
Het eerste jaar was proberen zwanger te worden.
Het tweede jaar was ik zwanger.
Het derde jaar was het eerste jaar van onze niet-slapende zoon.
Tegen die tijd draaide ik in mijn functie volledig op routine. Dat was prettig omdat zwangerschap en niet-slapen tol eisten, maar het waren dus we 3 jaren 'carriere-achterstand'.
Het is overigens allemaal goed gekomen
Tihama
Hoe leuk is de baan?
'Maar waarom stoppen de vrouwen dan (toch nog vrij massaal) met werken als ze kinderen krijgen. Is de leuke baan dan niet leuk genoeg meer?'
Oh ja, dat gevoel herinner ik me nog van ooit. Ik dacht toen 'Juffen zijn er in overvloed, maar mijn kind heeft maar één moeder en dat ben ik. Dus hoe leuk juf zijn ook kan wezen, ik wil nu bij haar zijn.'
Terzijde - een échte juf ben ik niet, ik ben een betere moeder dan juf, haha. Ik heb een diploma en als ik inval, doe ik belist mijn best; maar als ik mijn leven over zou doen, had ik een andere opleiding gekozen.
Tonny
wat let je !
Ik ken een dame die nadat haar kinderen het huis uit gingen een nieuwe studie begon en daarna een eigen praktijk opbouwde. Ze is nu over de 60 en vindt haar werk enorm boeiend.
Emma
Ik weet het niet hoor maar ik ken toch erg veel vrouwen die werken ook voor zelfontplooiing (en na kinderen krijgen of tijdens naast werk nog studies en opleidingen doen, ja ik nu zelf ook). En of dit luxe is, ze hebben allemaal een partner die ook werkt.
Maar draai het om, ik zou niet alleen willen werken om het werken, om het geld zeg maar. Je wilt je toch altijd ontplooien? Het zal bij mij wel diep zitten maar werken voor het geld, nooit gesnapt. Maar dat ik dit redeneer vanuit een luxepositie dat is dan wel weer zo...
Bij werken voor het geld denk ik aan mijn schoonvader die zich vroeger in een niet al te goede baan rot werkte om snel het huis af te betalen. Vervolgens deed hij 40 jaar hetzelfde werk en ging uitgeblust met de VUT. Als hij wat had geinvesteerd in opleiding had het hem uiteindelijk meer opgeleverd. Toch zonde vind ik maar goed zo was vroeger de arbeidersmentaliteit die hij meekreeg. De opmerking die zijn vader (opa van man) maakte: ook al heb je maar 5 cent verdient, heb je in ieder geval niets opgemaakt.....
Emma
Partner en ik verdienen beide, ik denk dat ik ongeveer 2/3 van het inkomen verdien.
Ik denk dat het wel een beetje klopt wat Hanne zegt. De keuzes vóór de werkfase verschillen al. Zie overigens mijn eerdere bijdrage, waarin ik aangeef hoe de jongens uit mijn vroegere klas hun keuze voor hun studie motiveerden: zekerheid op een baan, en ook zekerheid op een groot inkomen (dat was ook belangrijk). En ik keek alleen maar naar wat ik leuk vond, ik zag (en zie nog steeds) mijzelf niet alleen maar puur iets doen om het geld. Ik moet het leuk vinden, en ik vind heel veel dingen leuk, die ik ook allemaal wil blijven doen.
Luxepositie? Misschien. Maar ik ben met een redelijk laag inkomen ook tevreden hoor.
Te snel geklikt
En ik lees nu net de bijdrage van margriet. Zo zie ik het dus ook. Volgens mij is dat het doel van het leven, jezelf te ontplooien en te ontwikkelen, steeds weer en meer andere facetten van jezelf te ontdekken, en dan ook niet alleen maar aan jezelf te denken.
Ik vind dat geen luxe, ik vind dat iedereen die mogelijkheden zouden moeten hebben. Iedereen in deeltijd, dat is mijn ideaal.
Keuzen
Ik heb in mijn beroepskeuze wel degelijk het salaris mee laten wegen. Ik vind ook heel veel dingen leuk, dus als ik dan toch heel veel dingen leuk vind, dan kan ik beter kiezen voor die studie die mij het beste salaris bood.
En toen ik afgestudeerd was kon ik kiezen uit 3 banen. Alle 3 de banen vond ik leuk, maar het verschil in salaris was ruim 30%. Ik heb gekozen voor de hoogste.
Immers: als ik zoveel leuk vond, waarom dan niet kiezen voor degene met het beste inkomen?
Hoe komt het toch dat vrouwen dit minder vaak doen? Is dit opvoeding? Is dit cultuur?
Ik ken vrouwen die op hun 18e bij de studiekeuze al nadachten over de combi werk-kinderen. Die bijv. bewust kozen voor het onderwijs omdat je dan vrij was in de schoolvakanties. Maar zijn dat er nu veel of weinig die dat doen? Betekent dit op grote schaal echt verschil?
Tihama
Hmm, achtergrond misschien?
Mijn vader was docent en schrijver, hij probeerde altijd zo min mogelijk te werken, zodat hij zoveel mogelijk kon schrijven.
Mijn moeder was altijd aan het studeren. Ze werkte ook, maar wilde gewoon altijd maar leren, meer weten, meer ontdekken.
Ik heb eventuele kinderen in mijn leven absoluut niet laten meewegen in mijn studiekeuze, maar toen ze er eenmaal waren, hee, toen vond ik ze leuk en wilde ze gewoon meemaken. Zoals ik al schreef, ik vind mijn werk nu bijzonder leuk, en toch streef ik altijd naar minder werk en meer vrije tijd, niet om rond te lummelen hoewel ik dat ook heerlijk vind, maar ook om andere dingen verder te ontwikkelen.
Ik vind werk eerlijk gezegd een noodzakelijk kwaad.
Mirreke en margriet
Ik plof plompverloren in deze discussie maar om het even heel banaal te zeggen: je doel in dit leven is te zorgen voor nageslacht. Dat heb je gedaan. Misschien heb je daarnaast nog een doel, maar dat kan net zo goed betekenen dat je jaar in jaar uit hetzelfde doet. Als je met jaar in jaar uit hetzelfde te doen iets kunt betekenen voor wie of wat dan ook ben je nuttig geweest. Zelfontplooiing is mooi hoor, zeker doen, maar dat hoeft niet via een baan te gaan.
Margriet, ik denk dat ik het fijn voor je moet vinden dat je niet begrijpt waarom mensen zuiver voor het geld werken. Ik vind het verwijt naar je schoonvader toe, of misschien meer de groep mensen waar hij een voorbeeld van is, nogal onredelijk. Niet iedereen is in staat om werk, gezin en opleiding te combineren. Een opleiding kost ook geld en dat had hij op het moment dat het had gemoeten niet volgens mij. Mijn vader heeft zich ook via zelfontplooiïng e.d. opgewerkt tot iemand die goed verdiende. Wij hebben daar zeker van mee genoten doordat we niets te kort kwamen. Toch denk ik dat zijn broer, arbeider en minder inkomen, een leukere man was.
Ontplooien
In mijn werk kon ik mij echt niet ontplooien.Er moest steeds meer gedaan worden door steeds minder mensen.Ik kon mijn werk (verpleging) nooit doen zoals ik goed achtte.En dat is enorm frustrerend.Ontplooien doe ik wel,daarvoor is werk niet zaligmakend.Dat is echt een enorme misvatting,dat je alleen jezelf kunt ontplooien door betaald werk.
Groetjes,bastet
Kaaskopje
Grappig dat je dat als verwijt zie naar mijn schoonvader zo is het totaal niet bedoeld.
Het is een man met capaciteiten en ik vind het zonde dat mede door de sociale druk hij niet tot zelfontplooiing is gekomen. Een opleiding had hem zelf niet veel gekost, in zijn baan waren genoeg doorgroeimogelijkheden intern. Maar omdat de hele familie het zo deed, werd dit ook van hem verwacht. En werkte hij veel over terwijl hij in die tijd waarschijnlijk beter had kunnen studeren. Het gaat dus niet om zijn eigen keuzes hierin maar om de sociale (lees familie) druk van buitenaf.
Bastet
Ik zeg niet dat je perse je moet ontplooien door werk, de genoemde vrouwen deden ook nog allemaal een opleiding en studie.
De manier waarop je je ontplooit is voor iedereen verschillend en iedereen doet dit op zijn eigen wijze.
Trouwens als je in je werk niet kunt ontplooien kun je ook iets anders gaan doen of een opleiding of studie volgen of TBM worden 
. Tja en dat vraagt wel investering.
Denk maar eens aan Lidwientje, aan haar moest ik gisteren denken knap hoe zij alles combineert.
Tihama
Volgens mij gaf je het antwoord al eerder, vrouwen kiezen eerder voor een baan in de non-profitsector, zoals onderwijs en zorg. En hoeveel dat scheelt met het bedrijfsleven = veel!
Familie
Ik ken inderdaad ook familiesituaties waarin de ouders melden "Ik heb het zo gedaan, waarom is dat niet goed voor mijn kind?" Moeder had op de land- en tuinbouwschool gezeten, waarom zou je in vrédesnaam uitzoeken of je kind iets anders in zijn mars heeft?? Ik vind dat onbegrijpelijk. Of: waarom zou kind doorleren, ik ben er ook gekomen zonder opleiding?... Wonderlijk.
Keuzes en vooroordelen
Ik vraag me toch af of we door de keuzes die we maken niet veel vooroordelen in stand houden.
Tihama was van plan kinderen te krijgen en stelde daarom een wisseling van baan uit omdat snel daarna zwanger worden niet gewaardeerd zou worden.
(overigens, volgens mij had je het gesprek om de keukentafel al gehad, de beslissing om kinderen te 'nemen' was al genomen)
De man van Lorwyn 'mocht' van zijn baas niet minder gaan werken. En ondanks dat een werkgever dat alleen bij zwaarwegende bedrijfsfactoren kan weigeren hebben ze het er blijkbaar bij laten zitten.
Het inkomen van Lorwyn was in de tijd dat ze fulltime werkte minder dan dat van haar mannelijke collega's. Waarom TOEN niet aan de bel getrokken?
Als je op die manier je op blijft stellen dan blijven de vooroordelen toch in stand, en wordt het mi. ook een self-fulfilling prophecy.
Misschien heb ik wel hele bijzondere ervaringen, maar 2 van de 3 zwangerschappen kwamen bij mij werktechnisch niet handig uit. Bij de eerste zat ik op een tijdelijk contract (wat verlengd werd) Bij de 2e was m'n project net afgelopen, en moest ik vanuit m'n zwangerschap solliciteren. De dag dat m'n verlof eindigde had ik een nieuwe baan. Mijn cariere heeft daardoor nauwelijks onder m'n zwangerschappen geleden. Maar als ik me door vooroordelen had laten leiden (als je zwanger bent wordt je contract niet verlengd, als je zwanger bent word je toch niet aangenomen) had ik nu nogsteeds op m'n oude baan gezeten.
Manlief kon in eerste instantie ook niet minder gaan werken (is enige in z'n functie, dus niet onlogisch dat hij niet een dag minder kan werken). Maar zodra hij zag dat zijn vrouwelijke collega's het wel mochten heeft hij weer aan de bel getrokken, en na veel 5'en en 6'en kan het nu wel. Maar hij heeft er wel wat voor moeten doen.