Arbeidsparticipatie van vrouwen
Hier een vervolg van de ot-discussie die in het draadje "help, ik ga in therapie" in Relaties begonnen is.
Dat allemaal nav een artikel in NRC van afgelopen zaterdag over het fenomeen dat Nederlandse hoogopgeleide vrouwen en masse niet of weinig werken, óók als er geen kinderen zijn om (veel) voor te zorgen.
Ingridt schreef:
"Eerlijk gezegd schat ik zelf in dat wanneer ik op mijn 70e of 80e terugkijk op mijn (arbeidzame) leven dat ik heel tevreden ben met mijn keuzes. Ik denk dat de periode waarin man en ik voor deze 100-0 verdeling tussen huishouden/gezin en carriere hebben gekozen in totaal niet langer dan een jaar of 10 zal duren. Met een beetje mazzel heb ik dan tegen de tijd dat ik met pensioen ga meer dan 30 jaar gewerkt. Misschien ben ik wel een trendsetter. Zo'n 2 trapscarriere met 'family break' heeft ook wel voordelen. volgens mij. Als ik op mijn 45 of 46e weer fris begin is mijn risico op inkakken dan wel vastroesten voorlopig behoorlijk klein."
Ik begrijp wat je bedoelt. Op zich ben ik wel voorstander van een flinke switch. Ik denk namelijk dat er weinig mensen zullen zijn die 40 jaar lang blij en gelukkig en gemotiveerd hetzelfde werk zullen doen. Dat was ook wat ik onlangs betoogde in het draadje over Wouter Bos. Ik heb in mijn discussies op mijn werk ook vaak de voorbeelden genoemd van de tbm's die moeilijk opnieuw kunnen opstarten, waardoor dit een heel interessante groep kan zijn om in te investeren.
Nu blijkt echter dat van al die tbm's of parttimers er maar een heel klein deel daarna weer full-speed gaat. Dat zie je in de statistieken. Dat werd ook genoemd in dat artikel in NRC. Gemiddeld genomen lijkt het wel alsof eenmaal minder of niet werken, zo goed bevalt dat je er ook niet meer aan gaat beginnen als de primaire noodzaake (opvoeden van kinderen) verdwenen is.
"Maar om mijn vraag aan jou dan ook maar even zelf te beantwoorden: Ik voel me absoluut geen luxepaardje. Ja, we hebben het goed als gezin. Ook financieel. En dat is luxe. Maar we hebben het allemaal goed zoals het nu even is. Niet alleen ik. Man en kinderen ook. En man noch ikzelf hebben het idee dat hij zich de pip werkt zodat ik de hele dag op de golfbaan kan staan of zo. En dat is idd de associatie die ik heb bij dat luxepaard. Dat iemand de hele dag op een stretchertje in de tuin ligt met een fles gekoelde witte wijn onder handbereik, terwijl de wederhelft 80 uur per week draait. Ik had ooit wel zo'n buurvrouw trouwens. Dat was naar mijn idee een luxepaardje. Ze had geen kinderen, en werkte net zoveel uren als haar man. Maar als ze thuis kwamen plofte zij idd linea recta op haar stretcher terwijl hij het gras maaide, de administratie bijwerkte, het eten kookte en de hond uitliet....Misschien (nou ja, ze zijn inmiddels gescheiden, dus je weet het niet) werkte dat voor hun goed, maar ik keek er toch altijd wat verbaasd naar. Maar man en ik vinden niet dat op dit moment een van ons 'de kantjes erafloopt' ten opzichte van de ander. "
Kijk, dit bedoel ik nu. Wat versta je onder een luxepaardje. Jouw beschrijving van die witte wijn en stretcher vind ik er wel onder vallen. Ik heb een aardige buurvrouw wiens man zich uit de naad werkt en zij stapt 's ochtends in haar Porsche om te gaan tennissen. De kinderen zijn allang volwassen. Haar man vindt dat vrouwen niet hoeven te werken. Zij vindt dat ook
Ze hebben een hulp voor het huishoudelijke werk.
De gemiddelde huisvrouw met kinderen in jonge leeftijd vindt er niet onder vallen. Om de doodsimpele reden dat je met jonge kinderen een zorgtaak hebt die voorkomt dat je echt vrije tijd hebt.
Ik merk overigens zelf hoeveel meer vrije tijd er ontstaat naarmate de kinderen ouder worden. Toen ze 1 en 4 waren, was een dag thuis veel vermoeiender dan werken. Toen ze 4 en 7 waren, was een dag vrij niet echt vrij, maar ongeveer even vermoeiend als werken. Nu ze 9 en 12 zijn, is een dag vrij een stuk vrijer. Ik kan boeken lezen (hoera), sporten etc. Ik kan me wel voorstellen dat je bij zo'n glijdende schaal je tijd steeds meer anders inricht, waardoor er geen duidelijk moment ontstaat om die stap te zetten om weer een baan te gaan zoeken. Je tijd vult zich namelijk meestal vanzelf. Nu plooi ik alles rondom mijn werk, maar als ik niet zou werken, dan zouden de nodige activiteiten me vanzelf opslokken.
Dat zie ik nu ook op school. Veel moeders die geen baan buitenshuis hebben, melden zich aan voor diverse klussen onder schooltijd. Ik kies vanzelfspreken de klussen voor of na schooltijd. Als je gewend bent om veel te plannen onder schooltijd, dan vraagt het een flinke wijziging als je opeens wel zou willen gaan werken. Als er dan geen dwingende (financiële) redenen zijn, dan wordt zo'n stap vermoedelijk langer uitgesteld.
Nou ja, wat bespiegelingen mijnerzijds.
Tihama
Knokken
Ja, veel vooroordelen blijven in stand door ons eigen gedrag. Het probleem met vechten tegen vooroordelen is dat het je veel energie kost en dat je vaak zelf niet eens het profijt hebt.
Ik was tijdens mijn studie de enige vrouw temidden van 200 mannen. Ik kreeg bij het slagen een extra bos bloemen van de rector omdat het voor het eerst in de herinnering was dat er ooit een meisje het eindexamen gehaald had. Er begonnen er elk jaar wel een paar, maar om een onverklaarbare reden (!) verdwenen die altijd nog voor de herfstvakantie begon.
Met diezelfde rector had ik in het eerste jaar meerdere keren rond de tafel gezeten om te praten over de berg aan problemen die ik te overwinnen had, puur omdat ik een meisje was. Hij heeft geluisterd en maatregelen genomen. In het jaar na mij waren er 6 meisjes die ook alle 6 geslaagd zijn. Zij hadden niet de problemen die ik had omdat ik die bevochten had.
Ik ben daarna gaan werken in een pure mannensector. Daar moest ik me ook weer helemaal opnieuw bewijzen. Ik wist 1 ding heel zeker: als ik nu van baan wissel, dan zal ik wéér bergen vooroordelen moeten bevechten. Dat is in deze sector nu eenmaal zo. Om er daar nog een zwangerschap aan toe te voegen: dat zag ik niet zitten.
Ik heb inmiddels ontdekt dat er veel bedrijfstakken zijn waar vrouwen wel een normaal deel van het bedrijf vormen. Waar men zich niet lam schrikt als je meldt dat je zwanger bent (zoals mijn directeur deed).
Mijn man kreeg overigens ook nul op rekest toen hij 1 dag minder wilde werken (amerikaans softwarehuis). Maar hij heeft gewoon zijn recht op ouderschapsverlof opgeeist. Dat vonden ze in de VS niet leuk. Dus hij kreeg te horen dat hij zijn carriere dan wel kon vergeten. Dat vond hij niet leuk. Maar ik heb gezegd dat ik het best eerlijk vond als hij nu een keer consequenties voelde zodat ik het een keer niet zou voelen. En dat vond hij ook wel eerlijk. Toen hij ruim een jaar 4 dagen werkte, kwam toch dat aanbod voor promotie. Zijn vrije dag mocht blijven, maar hij zou dan wel veel vaker van huis zijn. Dus dat heeft hij geweigerd, want inmiddels vond hij het veel te aangenaam om samen met de kinderen thuis te zijn. Zijn woorden: "Dan maar minder carriere, mijn gezinsleven is me meer waard". Kijk, daarom hou ik van hem
Er is geen daad zonder consequenties. De enige echte vraag is steeds wat je zelf nu echt WIL. Helaas weten we dat vaak niet echt omdat onze cultuur ons allang gevormd heeft.
Tihama
Emma b
Ja, tuurlijk, die kant vergeet ik te melden. Als je full-time werkt als vrouw zijn gaat ook alles thuis natuurlijk gewoon door.
Als ik ooit het potje kabouters vind stuur ik ze naar je door! 
)
Maar het ging mij er even om dat er altijd gezeur zal blijven over wel werken/ niet werken, partime werken/ fulltime werken. Het feit blijft dat je als vrouw zowiezo fulltime werkt als dan wel of niet betaald.
Eigen keuzes maken!
Weten jullie eigenlijk allemaal wat je collega's verdienen?? Daar doet iedereen toch geheimzinnig over?
>niet op de cent, maar ik weet wel in welke schaal ze zitten.
Mijn man heeft voor zijn deeltijd-contract gevochten, er is een zaak van gemaakt, en omdat hij een precedent zou scheppen heeft zijn baas gelijk gekregen! Hij heeft meteen ander werk gezocht en gelukkig gevonden.
> Argument 'precedent' is raar. Nu is er toch ook een precedent gecreeerd, maar dan in het voordeel van de werkgever. Waar/bij wie is er een zaak van gemaakt?
Ik vind zelf dat we alles redelijk verdelen, maar onze omgeving vindt vooral dat we een aantal dingen niet doen zoals ze horen (die conservatieve familie weer 
).
> Daar moet je dus lak aan hebben.
Ik zie ook om me heen, en lees ook veel op dit forum en krijg toch echt het idee dan je als vrouw op alle momenten aan het kortste eind trekt.
Vrouwen verdienen minder, we doen meer huishoudelijk werk, de meeste zorg van de kinderen komt op onze schouders neer, mantelzorg is meestal ook voor de vrouw, meehelpen op school komt vaker op vrouwen neer.
En ja er zijn vrouwen zat die het allemaal zelf naar zich toe trekken, maar het neemt nog steeds niet weg dat het gewoon nog zo is, en als vrouwen het niet doen, doen mannen het vooralsnog ook niet.
> Als (ruwweg) de helft van de bevolking vind dat het niet nodig is om energie in dingen te steken moet je je misschien afvragen hoe belangrijk het is. Misschien moet de conclusie dan zijn dat het dan maar niet gebeurt. Voor sommige dingen is dat lastig. Je kan een hongerig kind niet negeren. Maar dan wordt er dus niet gezogen of afgewassen, of misschien moeten de boodsschappen bezorgd worden. En wordt er op school niet geholpen met het versieren van het lokaal voor de sint of de kerst oid.
Ik kan me voorstellen dat je geen tijd hebt voor die fulltime baan, dan storten we in.
> klopt!! Dus moet je dingen laten vallen.
Oorzaken
Chris:
"Uit onderzoek in de V.S. naar de situatie in 1970 vergeleken met 2003 blijkt dat gezinnen met kinderen in 2003 minder geld besteden aan kleding, eten en huishoudelijke apparatuur dan in 1970, maar wel 75% meer aan woonlasten, 80% meer aan gezondheid en 100% meer aan kinderopvang. Daardoor is het besteedbare inkomen gedaald ten opzichte van 1970, en dat met twee inkomens in plaats van één in 1970. De situatie van de middenklasse in de V.S. is niet hetzelfde als in Nederland, maar er zijn wel een aantal overeenkomsten.(bron: Spaarblog)."
het is jammer dat hier niemand op in is gegaan. De stelling van antropoloog Marvin Harris (http://en.wikipedia.org/wiki/Marvin_Harris) is, dat feminisme niet heeft veroorzaakt dat er meer werkende vrouwen zijn, maar dat de toename van werkende vrouwen het feminisme hebben veroorzaakt -zie voor een samenvatting hier http://www.chss.iup.edu/sociology/Faculty/Sanderson%20Articles/Harris-Meet-Darwin.htm, doorscrollen naar punt 5 (de rest staat in het boek Why Nothing Works: The Anthropology of Daily Life). Een citaat:
5. The women’s movement. Harris (1985) has made a notable attempt to explain the origins of the women’s movement and feminist ideology in Western societies since the end of World War II. Harris rejects the notion that it was feminist ideology that arose first. Rather, feminism as a set of ideas emerged from preceding structural changes in the position of women. The starting point is the capitalist economy and the changes it began to undergo in the 1940s. The most important change relevant to the position of women was the shift toward a more service and information oriented economy. Once this shift got underway, capitalists sought a new type of worker, particularly one that would be highly subordinate and who could be paid a relatively low wage. Women fit best because they were used to being in a subordinate position to men and because they were seeking work primarily to supplement their husbands’ incomes rather than to be the sole breadwinner. Women were thus gradually drawn into the labor force. However, because of inflation and the greater difficulty of families in maintaining their standard of living, women also sought work themselves, and so this was another force bringing women back into the sphere of economic production, a sphere from which they had been largely cast out with the emergence of intensive agricultural societies. As women entered the labor force in greater and greater numbers, at least two things began to happen to their consciousness. First, they began to realize that there was an entire sphere of existence beyond the home that offered opportunities for achievement and self-realization beyond being a housewife and mother. In addition, women also began to realize how little they were paid vis-à-vis men, i.e., they came to be aware of the forces of gender discrimination. Thus was the ideology of feminism born.
Harris’s analysis rings true to me because it seems to fit the evidence very well. In the late 1940s only about one woman in nine who was married woman and who had small children was in the labor force, but by the early 1980s this had increased to one woman in two and by the late 1990s had increased to almost two women in three. Moreover, these changes were occurring not only in American society, but throughout Western Europe as well, and women’s movements and feminist ideologies also arose in those countries. The progress of the women’s movement and feminism seems to parallel in almost step-by-step fashion the changing sexual composition of the labor force. The causal sequence specified by Harris – that feminist ideology followed rather than preceded the changing sexual composition of the labor force – seems to be correct as well, since feminism was rather tepid at the beginning and has grown more and more intense and powerful as labor force changes have occurred.