Burnout (niet door werk) en werkgever zit dwars...
Door een complexe samenloop van omstandigheden in (vooral) mijn privé leven ben ik volgens mijn huisarts burn-out. Als ik kijk naar de klachten denk ik dat hij gelijk heeft, ik heb geen zin om nu alles te vertellen maar ik geloof wel dat het klopt. Ik kan werkelijk niets meer aan. Hij raadt me aan om me ziek te melden van mijn werk (onderwijs) en stuurt me naar een therapeut. Mijn leidinggevende is "not amused" en zet me onder druk om door te blijven werken, omdat ik "niet door werk ziek ben" en ook omdat het nu "alle hens aan dek" moet zijn op school. Ze vindt dat ik die 3 weken nog aan moet kunnen, over 3 weken begint de zomervakantie. Ze liet ook doorschemeren dat een ziekmelding mijn promotie naar een hogere schaal volgend jaar in gevaar zou brengen, omdat er "toch wel naar dit soort dingen gekeken wordt".
Ik twijfel heel erg: op het ogenblik slaap ik 2 keer 2 uurtjes per nacht, komt er werkelijk niets uit mijn handen en heb ik de concentratievermogen van een zeekoe met ADHD. Ik moest vandaag naar mijn werk voor het eerst in weken en kreeg onderweg een enorme paniek aanval, ik moest even uit de trein stappen en na 30 minuten pas weer in staat om erin te stappen. Wat is wijsheid in dit geval?
Yoeki
Gebeld door bedrijfsarts
En ik heb maandag al een video gesprek. Ze was ontzettend aardig, een verademing in vergelijking met de teamleidster. Dat was een van de medewerkers, ik hoop dat de arts net zo aardig is.
Ik was vandaag even in de weer met toetsen nakijken en heb geslapen. Verder niets, ja even gewandeld.
Yoeki
Mooi maar
ook wel logisch toch?
Een bedrijfsarts zit er alleen (als het goed is) om jouw beperking goed in te kunnen schatten in relatie tot je werk. Daarbij is een neutrale grondhouding handig en vriendelijkheid kost niks.
Je leidinggevende moet het belang van hele team verdedigen, dat is een andere insteek.
(en ja, ik vind ook dat dat beter vriendelijk kan, maar ik ken maar weinig leidinggevenden die dat bij iedere ziekmelding blijven)
Bizar dit
Gisterenmiddag even met collega gesproken die lief vroeg wat ze voor mij kon betekenen en of ze dingen kon overnemen.
Gisteravond whatsappje van dito collega: "kun je nu de documenten opsturen want ik wil in het weekend doorwerken?".....
Het gaat om plannen voor volgend schooljaar. Niet dringend iets dat in het weekend af moet. Zeker niet als ik aangegeven heb dat hoe privé en werk door elkaar heen lopen simds Corona voor mij moeilijk is.
Om 23.00 was ik dus nog documenten aan het verzamelen en doorsturen. En daarna heb ik collega op whatsapp op stil gezet.
Yoeki
Nee zeggen
Jouw probleem van gisteren was dat je geen nee hebt gezegd.
Lief van je collega dat ze iets wilde overnemen, maar daarna zette ze je onder druk en dat kan je nu niet hebben.
Je weet dat je bij whatsapp per persoon kunt instellen of je een piepje wil als ze een bericht schrijven? Of kunt instellen dat je nooit piepjes wil. Zo verminder je de druk van het willen kijken wat iemand schrijft als je een piep hoort.
Ik heb alleen man, moeder en kinderen op piep staan, de rest lees ik wanneer ik er zin in heb. Eens per dag. Bij dringende zaken kunnen ze me bellen.
Grenzen
“ Om 23.00 was ik dus nog documenten aan het verzamelen en doorsturen.”
Yoeki, dit is dus precies waarom jij een burnout hebt gekregen. Zie je dat?
Het is sowieso bizar als je om 23 uur documenten gaat doorsturen aan collega’s (zeer uitzonderlijke en super dringende situaties uitgesloten), maar als iemand jou ‘s avonds vraagt die te sturen terwijl het niet dringend is, doe je dat?
Dat is op zijn minst onverstandig.
Als je een burn out hebt moet je vroeg naar bed en veel slapen. Je lichaam moet zich kunnen herstellen.
Verder krijg ik een naar gevoel van zo’n vraag. Die collega lijkt jou ook een schuldgevoel aan te willen praten, zo van “jij bent ziek, dus moet ik in het weekend werken”. Bah!
Gelukkig dat je zelf ziet dat het iets is dat niet urgent is en dus helemaal niet dit weekend hoeft.
Wel jammer dat je er dan toch ‘s avonds laat aan mee werkt.
Dat had je beter zaterdagochtend kunnen doen.
Was jij de enige die die documenten kon doorsturen?
Ik denk dat jij via de huisarts moet regelen dat je heel snel met een psycholoog of zo aan de slag lunt aan het werken van het bewaken van je grenzen. Dat is echt hard nodig, denk ik.
“ En daarna heb ik collega op whatsapp op stil gezet.“
Dat is dan weer verstandig.
Ik zou alle collega’s en leidinggevende nu al blokken op whatsapp, tenzij het echte vriendinnen zijn geworden.
Communicatie met leidinggevende kan per mail. Mocht ze bellen, dan zou ik haar weigeren en in automatisch antwoord (kan je nu al instellen! Zou ik nu maar meteen doen) reageren met:
Het komt niet gelegen, kan je een mail sturen?
Ik heb geen ervaring in onderwijs
maar lees wel in media dat veel scholen kampen met een serieus personeelstekort.
Tegelijkertijd moet de planning voor volgend jaar ook geregeld worden, iets dat me ingewikkelder lijkt dan voorheen.
Dat zoiets in weekenden gedaan moet worden lijkt me niet zo vreemd. Zeker niet als collega werk voor jou overneemt, dat kan ze vast niet zomaar bij haar eigen werk plakken.
Ze vraagt jouw documenten zodat ze zelf op tijd kan gaan werken. Of dat manipulatie is kun je helemaal niet stellen.
Misschien ging zij ervanuit dat het voor jou geen grote klus was, je documenten doorsturen.
Kortom misschien alleen maar wat miscommunicatie. Lijkt me niet zinvol daar allemaal negatieve plakkers op te zetten.
Boze opzet
Ik ga er ook helemaal niet van uit dat het boze opzet van je collega was om je om die documenten te vragen, zij realiseerde zich waarschijnlijk niet hoeveel moeite jou het kost om die documenten door te sturen.
Maar omdat anderen niet jouw grenzen kunnen bewaken, moet je dat zelf doen.
En Stelle, jammer dat er personeelstekort is op scholen, daar heeft Yoeki nu even niks aan, zij is ziek. En dan is het aan haar leiding om de taken te verdelen en het werk te laten doen door anderen, daar hoeft Yoeki zich niet schuldig over te voelen.
Soms is het makkelijker om je beide armen te breken, dan zien mensen dat je niet achter de computer kan.
Schuldig?
Nee natuurlijk niet, wie heeft het daar over?
Dat heeft toch ook geen zin.
Maar rekening houden met is iets heel anders.
En wat echt niet gaat, gaat natuurlijk niet.
Die uitdaging heeft iedereen, om zijn eigen gezondheid tov de buitenwereld te beschermen.
En het meeste is natuurlijk niet vanzelfsprekend of duidelijk voor iedereen.
Dat je met gebroken armen niet achter computer kan is 1, maar of je dan wel andere dingen kunt doen is een vraag waarvan het antwoord afhankelijk is van vele aspecten.
Zelf heb ik bijv ernstige rugklachten, ook onzichtbaar en niemand die rekening met mijn klachten kan houden, dat moet ik volledig zelf organiseren.
En mijn suggesties zijn ook voor ts haar welzijn zelf bedoeld. De combi burnout en arbeidsconflict is nu eenmaal niet fijn. En ook is het fijn als je je collega's een beetje achter je voelt staan. Dat komt van 2 kanten, als jij iig steeds maar weer de intentie laat blijken dat je ook oog hebt voor hen dan krijg je meestal ook meer krediet.
Ipv fors grenzen aangeven kan je insteek bijv ook zijn: wat fijn dat je werk van mij wil overnemen en dat zelfs in je weekend.. Ik doe mijn best je alles op tijd te bezorgen maar helaas weet ik niet of me dat gaan lukken gezien mijn klachten.
En of je dan daadwerkelijk aan de gang gaat of zelfs helemaal niet, dat maakt verder niet zoveel uit.
