Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

Mantelzorg en emancipatie.

De laatste tijd valt me iets steeds vaker op in verhalen die ik hoor over mantelzorg.

Als er een medische kink in de kabel komt, (iemand wordt ziek)dan is het meestal een vrouw die een stapje terug doet.

Zo las ik laatst ook een draadje in zorgenkinderen. Moeder vroeg zich af hoe een zorgenkind met haar werk te combineren, en zij werd pardoes geviseerd om op carrière gebied pas op de plaats te maken, door een andere moeder die hetzelfde heeft gedaan. Ook kwam nog een derde verhaal langs, waarin het wederom de moeder was die thuis bleef toen een zorgenkind tussen wal en schip viel.

Hierdoor krijg ik soms het idee dat een zorgen kind vaak einde/pauze carrière is... Voor de moeder althans. Niet voor vader, of althans niet in die mate.

En als een ouder iemand begint te kwakkelen, wordt er meestal naar (schoon)zus/dochter gekeken. Waar is de zoon/broer/neef?

Natuurlijk overleef je een pauze in de carrière wel, maar het zet je toch op een achterstand. En zo'n achterstand is op zich ook niet erg. We moeten niet met zijn allen CEO willen worden. Maar toch steekt het, omdat die achterstand vooral vrouwen treft. Gevalletje 'niet eerlijk'.

En nou schrijf ik het allemaal wel een beetje gechargeerd op. Zo zal het meestal in goed overleg gaan. En zullen de meeste moeders graag die stap willen zetten. Of zijn er tal van praktische redenen.(Zo kan ik me bedenken dat een zorgenkind extra kosten met zich mee brengt, een zeer onhandig moment om de hoofdkostwinner een stap terug te laten doen.. in Nederland is dat vaak de man).

Maar dat neemt niet weg dat al die individuele verhalen een treurig totaalplaatje op leveren. Een eigen carrière is een groot goed, maar kennelijk kan een vrouw dat alleen als er niemand in de omgeving ziek zwak of misselijk is...

En ja, daar kan ik me best boos over maken.

Wat vinden jullie daarvan?

Hier het draadje waar ik het over had. http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/NFshowpost.cgi?sinds=7&template=1&actueel=1&archief=0&thread=175613&forumsel=14&forum=14&post=2891138


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Mee eens

Ik vind dat je helemaal gelijk hebt.

En dat het meestal in goed overleg gaat zal wel wezen, maar dat goed overleg leidt wel verrassend vaak tot dezelfde uitkomst. Net als het goede overleg over de gedeelde zorg voor kinderen overigens. En dat "graag" op zich nemen - tja, het moet toch gebeuren en die zorgbehoevende kan het ook niet helpen etc. Cognitieve dissonantie zal er soms ook wel bijzitten denk ik. Als je je in die positie hebt laten manoevreren voel je je allicht beter als je vol overtuiging kan zeggen dat je het graag doet.

Groeten,

Temet

Klopt henk

Ik vond ook dat het personeel van het verpleegtehuis idiote dingen van ons als mantelzorgers verwachtte. Dat staat even los van man/vrouw maar het betekent wel dat feitelijk minimaal 1 en mogelijk meerdere kinderen van een zieke bejaarde feitelijk alleen nog tijd over houden voor een klein baantje.
En ja, als vrouwen dan al de kleinere baan hebben zul je altijd zien dat... enzovoort...
OH en voor er nu mensen over me heen vallen: ik weet best dat die mensen niet anders kunnen, dat is nu eenmaal hoe de zorg nu is ingericht.

Henk 82

Henk 82

07-07-2012 om 21:35 Topicstarter

8-daagse werkweek

"En dat "graag" op zich nemen - tja, het moet toch gebeuren en die zorgbehoevende kan het ook niet helpen etc. Cognitieve dissonantie zal er soms ook wel bijzitten denk ik. Als je je in die positie hebt laten manoevreren voel je je allicht beter als je vol overtuiging kan zeggen dat je het graag doet."

Goed punt. Mensen schikken zich toch in hun lot.

Al moet ik zeggen dat ik het zelf ook graag over heb voor mijn naasten. En dat die veel belangrijker zijn dan welke 'carrière' ook. Maar toch... voor de een geldt het 'belangrijk' wel en voor de ander niet.

Als een man zich in zijn werk verder wil ontwikkelen heeft hij weinig te vrezen van de mogelijkheid dat zijn plannen doorkruist worden door ziekte van een nabij familielid. Veel minder dan een vrouw in dezelfde positie in ieder geval. En dat vind ik erg.

Want wat heeft je geslacht te maken met wat je leuk en belangrijk vindt in het leven? Je wordt als het ware door je geboorte voorgesorteerd voor een bepaalde rol.

Ik denk bijvoorbeeld dat als een dementerende meneer verkommert, de schuld vaak bij zijn ene weigerachtige dochter wordt gelegd, ongeacht hoeveel weigerachtige zonen hij heeft. Ik kan het mis hebben natuurlijk. Maar ik zie bijvoorbeeld ook dat bij zielige toestanden in de kinderopvang, altijd de schuld bij de werkende moeder wordt gelegd, en zelden bij de eveneens werkende vader.

Deels is het dus inderdaad dat baantje dat toch al klein is, deels is het toch een sociale druk. En met een ouder wordende bevolking en de tekorten in de zorg wordt de kans dat je als vrouw ooit wordt opgeroepen voor de 'zorgplicht' er niet kleiner op..

Als onze normen niet veranderen, gaat dit een forse rem zetten om de emancipatie vrees ik.

"Ik vond ook dat het personeel van het verpleegtehuis idiote dingen van ons als mantelzorgers verwachtte. Dat staat even los van man/vrouw maar het betekent wel dat feitelijk minimaal 1 en mogelijk meerdere kinderen van een zieke bejaarde feitelijk alleen nog tijd over houden voor een klein baantje."

Er is te weinig geld. We moeten wel. Maar dan moeten we ook de consequenties onder ogen zien. Of het betekent dat een heleboel mensen minder in staat zullen zijn belasting op te brengen, of we blijven handenvol geld aan de zorg af dragen.

De politiek lijkt nog steeds te denken dat het en/en is. En we werken allemaal fulltime om de economie naar grote hoogten te brengen, en we zorgen zelf voor onze zieken en ouderen. Dat kan mi.alleen als je de 8-daagse werkweek in kan voeren ; )

Quin van der Veer

Quin van der Veer

07-07-2012 om 21:59

De meestverdienende

Ik vind het persoonlijk geen gek idee als de meestverdienende wat uren inlevert. Al dan niet tijdelijk. Tenslotte verdient die persoon vaak toch wel genoeg. En netto hoeft dat vaak niet eens zo ernstig veel uit te maken. Hoe meer je verdient, hoe meer belasting je betaalt tenslotte.
Geen haar op mijn eigen hoofd trouwens die er over denkt uren in te leveren, zelfs al ben ik de trotse bezitter van een "Zorgenkind". Maar ik heb dan ook een flexibele werkgever waardoor ik meestal onder schooltijden mag werken. Of soms thuis. Indien er gezorgd of getherapeut moet worden ben ik bereid om werktechnisch water bij de wijn te doen, maar ik verwacht dan wel hetzelfde van mijn partner. Dus 50/50. Nu moet ik wel zeggen dat wij ongeveer hetzelfde inkomen hebben.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

07-07-2012 om 22:22

Niet duidelijk

Dat ik bereid ben om werktechnisch water bij de wijn te doen, betekent dus niet dat ik dan uren zou willen inleveren. Wel dat ik mijn verlofdagen daar dan aan zou kunnen besteden. Of extra dagen kopen, andere dagen werken... maar dit alles in nauw overleg met mijn partner. Hij doet dan de maandagen, ik de dinsdagen etc. Bijvoorbeeld natuurlijk.

Henk 82

Henk 82

07-07-2012 om 22:22 Topicstarter

Flexibiliteit

"Ik vind het persoonlijk geen gek idee als de meestverdienende wat uren inlevert. Al dan niet tijdelijk. Tenslotte verdient die persoon vaak toch wel genoeg. En netto hoeft dat vaak niet eens zo ernstig veel uit te maken."

Zelfs financieel lijkt het me geen slecht idee, zeker op de lange termijn niet. Want hiermee voorkom je ook dat de minst verdienende steeds verder achterop gaat raken.

Uiteindelijk brengen twee redelijk lopende carrières meer op dan een carrière en een 'klein baantje'. Maar dat is puur financieel geredeneerd.

Maar mooi zoals je het geregeld hebt! Die zelfstandigheid is denk ik een aspect dat nog wel eens over het hoofd wordt gezien. Hoger op de ladder heb je vaak meer mogelijkheden/vrijheid om je werk om je kind te plannen dan lager op de ladder.

Het is niet per se slecht voor een kind als beide ouders werken. Denk ik.

Als een minstverdienende gas terug doet zal dat wel rust opleveren voor een kind.. Maar de toekomst is ook belangrijk. Wat als er een scheiding komt?

Het lijkt me dat je juist als klassieke bijstandsouder moeite hebt je kinderen te geven wat ze nodig hebben, omdat veel niet vergoed wordt, waar ze wel baat bij hebben. En dan heb ik het nog niet over de 'werkervaringstrajecten' die nu zo hip zijn bij gemeentes. Denk niet dat je daar veel ruimte krijgt om alles om je kind heen te plannen.

Maar goed, ik dwaal nu af. Mij is het niet te doen om te zeggen wat beter is(50/50 of een ouder helemaal stap terug). Ik vroeg me gewoon af dat als er een stapje terug wordt gedaan, het bijna altijd om een vrouw gaat.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

07-07-2012 om 22:30

Henk

Ik ben echt een beroerde gesprekspartner als het om emancipatie gaat. Het is voor mij volledig vanzelfsprekend dat alles 50/50 gaat. Qua huishouding in het algemeen dus, en daar valt kinderzorg ook onder. Hoe intensief die zorg ook is.
Volslagen off topic: je loopt hier nu al een tijdje rond, je komt op mij over als iemand die een geweldige vader zou kunnen zijn.

kamille

kamille

07-07-2012 om 22:42

Helaas is dat wel eens zo, ja

Ik ben er van overtuigd dat er situaties zijn waarin de mantelzorg wél gelijk is verdeeld. Helaas is dat niet overal zo. Bijvoorbeeld als er mensen zijn die zich zéér stijfkoppig achter hun werk verschuilen, zoals mijn ex toen bleek dat ook wij "zorgenkindertjes" verwekt hadden.

Toen de kinderen nog klein waren hadden we in de schoonfamilie ook een zorgvrager. Een volwassene van middelbare leeftijd die lelijk aan het verkommeren was. Niemand gaf thuis, en ik kon het niet aanzien dat die persoon zo afzakte, dus daar ging ik weer. Ik ben hier helaas te ver mee gegaan en dit ging heel erg ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik was dag en nacht bereikbaar voor artsen en buren als die persoon weer eens wat had en dat brak me uiteindelijk verschrikkelijk op.
"Gelukkig" stierf de persoon onverwacht, waardoor ik, vergeef me mijn cynisme, ontslagen werd van de opgelegde zorgplicht. Dat dat "achter het werk verschuilen" maar betrekkelijk was, bleek toen vervolgens de erfenis en de boedel verdeeld moest worden. Toen konden ze opeens wél plotseling vrij regelen.

Achteraf gezien had ik me niet zo lorence Nightingale-achtig moeten opstellen. Dan hadden de instanties zoals thuiszorg waarschijnlijk meer zorg kunnen geven.

Maar toen bleken onze kinderen extra zorg nodig te hebben. Ik was inmiddels gescheiden en werkte weer (was er een tijd tussenuit geweest door ziekte). Wie een "zorgenkind" heeft weet van de mallemolen, daar is vorige week hier op dit forum ook over geschreven. Ik was toen één van de mensen die zei dat ze qua werk hard gas terug heeft moeten nemen.

Reden: de vader van mijn kinderen verschool zich opnieuw achter zijn werk. Was het nou weer die middelbare man geweest die zorg nodig had, dan had ik, met de wijsheid die ik inmiddels had, me terughoudend opgesteld en gewezen naar thuiszorgorganisaties. Maar het ging hier wel om een stel kinderen, MIJN (onze?) kinderen, die verschrikkelijk vast dreigden te lopen! Ik kon kiezen: of pleegouders zoeken die niet zo in een spagaat zaten, of mezelf opnieuw over de kop rennen, of mijn carrière drastisch inperken. Ook mijn werk als ZZP-er kon ik niet goed doen. Het begeleiden van kinderen met een "kruisje" is heel intensief als je er alleen voor staat en er waren dagen dat ik van gesprek naar gesprek hobbelde, van mentor naar psychotherapeut naar psychiater naar godweetwie, terwijl ik eigenlijk naar klanten moest.

Ja, zeer eenzijdig, helaas. Maar ik wist inmiddels al lang dat pa er was voor de lusten en ma voor de lasten. En dan kan je op je kop gaan staan, aan een dood paard kan je niet trekken. Bij dat middelbare familielid had ik, achteraf gezien, mijn handen er vanaf kunnen trekken zodat de instanties niets anders konden dan ingrijpen. Maar met je eigen kinderen? Zou jij dat kunnen, Henk?

Door de crisis en, opnieuw, ziekte bij mij werd ik "geholpen" in mijn keuze. Ik werk inmiddels veel minder, en ja, dat heeft ingrijpende financiële gevolgen gehad, maar ik heb wel bereikt wat ik moest bereiken: voor elk zorgenkind passend onderwijs en goede begeleiding, deels door professionals, deels door mijzelf.

Henk, ik had het graag anders gezien. Maar als het enige dat je van de vader kan krijgen een enorm grote bek is, opstoken van de kinderen ("je moeder wil alleen maar mijn centen", nota bene, ik heb geen partneralimentatie!) en uitsluitend mooi weer komen spelen als er iets te vieren of te halen is. Bijvoorbeeld tijdens de feestelijke afsluiting van een jaar dagbehandeling stond meneer opeens vooraan, terwijl hij gedurende dat hele jaar weigerde alle afspraken te bezoeken, de ouderbegeleiding te volgen en dat soort dingen. Maar toen ons kind afscheid nam van die dagbehandeling stond hij opeens vrolijk de vlotte vader uit te hangen! En het drong niet eens tot hem door toen één van de sociotherapeuten (die hem dor had!) heel duidelijk vroeg: "En wie bent u, meneer?"

Ik had het graag anders gewild. Maar als jij een alternatieve oplossing weet: laat maar horen!

Er bestaan ook nog wel varianten hierop. Een vriendin in mijn vorige woonplaats is enig kind. Haar moeder is intensief aan het dementeren en vriendin kan daar de hele dag achteraan. Ze is niet meer getrouwd, en heeft ook geen broers en zussen, dus ze staat er echt letterlijk moederziel alleen voor. Dan valt er niets te verdelen...

En wat, als je een baan hebt waaruit je niet KAN weglopen? Als je bijvoorbeeld zelf in de zorg werkt, of in het onderwijs ("jongens, even rustig doorwerken, juf moet even haar vader van straat plukken"), of vrachtwagenchauffeur? Dan is het niet eens "achter je werk verschuilen" zoals mijn ex zo graag doet, maar echt niet op stel en sprong weg kunnen.

Verder, en dat staat ook in dat topic, zijn niet alle kinderen gebaat bij telkens wisselende begeleiders of buitenshuis-opvang. Dat bleek bij één van mijn kinderen het geval.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

07-07-2012 om 22:49

Gelijklopende carrieres

Wat jij zegt over gelijk op gaan qua carriere heeft inderdaad vele voordelen. Niet alleen voor als je onverhoopt moet gaan mantelzorgen natuurlijk. Je bent onafhankelijker van elkaar, je weet veelal beter de weg in het zakelijke leven waardoor je mogelijk sterker in je schoenen staat als gesprekspartner bij zorginstellingen. Of ze nemen je serieuzer. Het werkt natuurlijk 2 kanten op: je werkervaringen neem je mee in de mantelzorgrol, en je mantelzorgervaringen kun je weer toepassen in je werk. En dat geldt uiteraard voor mannen én vrouwen.
Maar misschien doen veel vrouwen wel echt vrijwillig een stapje terug indien nodig, zou kunnen hoor. Ik niet, ik kom lekker bij op het werk van de inspanningen thuis. Wisseling van spijs doet eten.

Henk 82

Henk 82

07-07-2012 om 22:58 Topicstarter

Quin

"Volslagen off topic: je loopt hier nu al een tijdje rond, je komt op mij over als iemand die een geweldige vader zou kunnen zijn."

Dank je #bloos#.

Om het compliment terug te geven: Je bent helemaal geen beroerde gesprekspartner als je daar van uit gaat. Zou zou het bij iedereen moeten zijn.

Al vrees is dat dit soort ongelijkheden niet alleen maar uit de onderhandelingen tussen partners voort komen. Het maakt ook uit hoe de rest van de maatschappij er tegenaan kijkt. 'Egoïsme" wordt mannen een stuk makkelijker vergeven dan vrouwen.

Henk 82

Henk 82

07-07-2012 om 23:15 Topicstarter

Kamille

Kamille, jou verhaal onderstreept eerder wat ik zeg dan dat het een tegenvoorbeeld is.

Even ter verduidelijking van een potentieel misverstand:
Ik neem het vrouwen ab-so-luut niet kwalijk dat zij de genen zijn die 'toegeven'. De schuld ligt eerder bij de mensen die vanuit een comfortabele situatie niet hoeven toegeven, en dat dat ook niet doen.

Met 'comfortabele situatie' doel ik hier op de verschillende verwachtingen over man en vrouw. Bij een man gaat men er eerder van uit 'dat hij zijn werk heeft' en niet zomaar alles om kan gooien om voor persoon x te zorgen. Bij vrouwen wordt dat wel eerder verwacht. Daarom denk ik dat een man in een betere positie is om zijn poot stijf te houden.

Waardoor de vrouw in het verhaal zich vaak beseft: als ik het niet doe gebeurt het niet. En ja, natuurlijk laat je dan je ouders of kinderen niet in de kou staan. Dat deel snap ik volledig!

De reden dat je je in de eerste plaats in zo'n situatie gemanoeuvreerd wordt door maatschappelijke verwachtingen, en andere mensen die niet thuis geven, dat is waar ik problemen mee heb.

Niet met het feit dat je voor je eigen kinderen door het vuur gaat. Dat zou ik ook doen!

"Een vriendin in mijn vorige woonplaats is enig kind. Haar moeder is intensief aan het dementeren en vriendin kan daar de hele dag achteraan. Ze is niet meer getrouwd, en heeft ook geen broers en zussen, dus ze staat er echt letterlijk moederziel alleen voor. Dan valt er niets te verdelen..."

Dit soort dingen komen natuurlijk ook voor. Toch denk ik niet dat dit bijdraagt aan de scheve verhouding. Als je vriendin een man was geweest had ze precies in hetzelfde schuitje gezeten.

Ik zeg niet dat het in alle gevallen scheef verdeeld is. maar in heel veel gevallen wel.

kamille

kamille

08-07-2012 om 00:18

Henk

Henk, maak je geen zorgen over misverstanden, ik begrijp je heel goed en voel me absoluut niet misbegrepen of aangevallen of zo. Ik vind het juist een heel goede discussie! En ik denk graag met je mee, want ik zie het ook om me heen. En vraag me af hoe dat komt.

In het geval van mijn schoonfamilie verscholen ook de vrouwen zich achter "ik moet werken", "geen tijd" en "te druk". Ik kreeg wel last van schuldgevoel. Was dat omdat ik vrouw ben? Maar de andere vrouwen dan? Of was het omdat ik als "aangetrouwd iemand" anders dacht dan hen over mantelzorg en werk?
Misschien was het egoïsme, misschien waren ze beter in staat om prioriteiten te stellen dan ik. Ik weet het niet, ook niet nu ik er achteraf op terug kijk.

Wat de mantelzorg voor kinderen betreft: ik heb zelf ervaren in de contacten met "lotgenoot-ouders" dat er ook mannen waren die gewoon een deel van de mantelzorg op zich namen. Niemand die daar raar van op keek. Sommige vaders namen zelfs het grootste deel van die mantelzorg op zich. Hun vrouw (of exvrouw) zagen we zelden. Vaak vanwege "werk". Ook daar werd niet raar van op gekeken.

Maarrrrr......... Ik heb geen enkele mantelzorgende vader in een spagaat zien liggen. Een aantal werkende moeders lag wél in die spagaat, en niet alleen alleenstaande moeders zoals ik.
Er werd wel aandacht aan besteed als men (in dit geval de behandelaar of de sociotherapeut) merkte dat er een spagaat ontstond en de ouder (in praktijk dus altijd de moeder) overbelast raakte: "Waarom doe je dat niet sámen met de vader?" Het antwoord ging vaak gepaard met tranen. Vader wilde niet, vader zat in de ontkenning ("dat kind mankeert niks, maar jij........"), vader kon niet gemist worden op het werk... En dan haalde moeder maar weer bakzeil.

Net als jij vraag ik me af: wat moeten we hiervan denken?

Maatschappelijke verwachtingen? Misschien wel, maar ik denk het niet. Ik denk o.a. dat het een gevalletje Mars/Venus is. Dat veel mannen een andere arbeidsethos hebben dan vrouwen.

Stel dat er sprake is van een jaarcontract waarbij je bang bent dat je die kwijtraakt als je mantelzorg gaat doen en moet gaan schuiven met je uren. Waarom zegt een man dan makkelijker "werk gaat voor, straks als ik een vast contract heb gaat het makkelijker" en stort zich volledig op het werk, terwijl de vrouw sneller óf kiest voor "dan maar geen carrière" óf in spagaat naar een zekere burnout hobbelt? Die arbeidsethos van Mars en Venus? Of toch de invloed van die maatschappij? Of maken vrouwen zich te druk en kunnen mannen de stress makkelijker van zich af zetten waardoor ze die spagaat niet zo snel krijgen en alles beter kunnen combineren?

Henk, ik vraag het me net zo af als jij en ik heb een heel verhaal geschreven, maar eigenlijk is dat gewoon hardop denken. En ik denk graag samen met je mee! dus wees niet bang Integendeel!

dc

dc

08-07-2012 om 09:50

En ambitie?

Even vanuit mezelf geredeneerd heb ik geen sterke ambitie. Ik heb werk altijd wel leuk gevonden, maar nooit de drift gehad me omhoog te werken. Verstandelijk wel, maar mijn gevoel zat er nooit bij.

Nu ben ik een heel erg ambitieuze man tegen het lijf gelopen, en sinds een paar jaar ben ik gestopt met werken. Niet eens voor mantelzorg, maar voor de zorg van 3 kleine kinderen in een land waar part-time werk niet te vinden is.

Nu kan ik mijn man kwalijk nemen dat hij me in die positie heeft gemanoeuvreerd. In het begin werkte ik nog voltijd, en kon hij nooit vrij nemen voor iets met ons kindje, dus was ik altijd degene die een stap terug deed. Hij werkte (en werkt) een stuk meer dan 40 uur per week, is regelmatig een aantal dagen de hort op (zeker 2 per week), dus het huishouden kwam ook na de voltijd baan meer op mij terecht. Want als hij thuis was, dan speelde hij met onze kinderen, en dat vond ik eigenlijk belangrijker dan dat hij de wc ging soppen zeg maar.

Sinds we naar engeland zijn verhuist (voor zijn werk), ben ik gestopt met werken, en ik vind het heerlijk. Ik weet dat het slecht is voor mijn carriere (welke?), maar ik geniet volop voor huis en kinderen zorgen, zonder op zaterdag naar de supermarkt te moeten, en om 10u 's avonds nog met het wasgoed bezig te zijn. En vooral om niet altijd moe te zijn wanneer ik mijn kinderen zie. Want dat had ik de eerste jaren enorm (ook nog een postnatale depressie gehad na de 2e wat ook niet hielp).

Ik kan mijn man van alles kwalijk nemen, maar als ik gewoon eerlijk naar mezelf kijk ben ik ontzettend blij dat ik een man heb die financieel genoeg binnen brengt zodat ik niet hoef te werken. En dat voor een moderne nederlandse meid met een universitaire opleiding, best wel taboe natuurlijk. Ik vind dat een vrouw een keuze moet hebben, maar waarom is voor je eigen kinderen zorgen een soort schande geworden? En kan je dat enkel "verantwoorden" als je geen opleiding hebt en kinderen hebt die extra veel aandacht nodig hebben?

Wel zou ik het heel erg fijn vinden dat je als de jongste voltijd naar school gaat, je hulp zou krijgen om werk te vinden. Eventueel gericht wat aan je cv werken mbv mensen die weten wat op dat moment goed in de markt ligt. En een belastingvoordeel voor werknemers die herintredende moeders weer aan het werk helpen.

Henk 82

Henk 82

08-07-2012 om 11:36 Topicstarter

Arbeidsethos

"Henk, ik vraag het me net zo af als jij en ik heb een heel verhaal geschreven, maar eigenlijk is dat gewoon hardop denken. En ik denk graag samen met je mee! dus wees niet bang Integendeel!"

Zeker niet!

Je hebt ook wel een punt denk ik, dat een deel
van het probleem bij de arbeidsethos van vrouwen ligt. Misschien voelen vrouwen eerder 'dat ze niet gemist kunnen worden' bij sociale situaties, terwijl mannen dat hebben bij werksituaties.

En natuurlijk passen niet alle situaties in mijn grote theorie. Er zijn genoeg vrouwen die ook 'egoïstisch' zijn. Hoewel, egoïstisch? Soms is het ook een gevalletje van 'door schade en schande wijs geworden'. Mantelzorg trekt een zware wissel op je. Ik vind het heel begrijpelijk dat mensen dat offer niet willen maken voor iemand die niet binnen hun eigen directe kringetje valt (ouders, kind partner).

Ik vind het wel verontrustend trouwens, hoe mensen er bovenop moeten zitten dat een gehandicapt/dement familielid de juiste zorg krijgt, zelfs als die in een instelling woont. Er zijn ook gehandicapten/dementerenden zonder zo'n 'netwerk'. Die kunnen vaak niet voor zichzelf op komen, en er is dus ook niemand die dat voor ze doet. Verkommeren die maar een beetje?

Henk 82

Henk 82

08-07-2012 om 12:01 Topicstarter

Ambitie

Ik zeg ook niet dat je ambitie en een carrière moet hebben, dat dat beter is dan tbm zijn. Dat is weer een andere discussie.

Waar het mij om gaat is dat de vrouwen die wel ambities buiten het gezin nastreven, sneller die ambities doorkruist zien als iemand in de nabije omgeving ziek wordt. Sneller dan mannen in ieder geval.

Even wat cijfers erbij. Volgens het CPB is 58% van alle mantelzorgers vrouw. Nog niet eens zo scheef verdeeld dus.

Toch denk ik dat die cijfers niet alles laten zien. Hier rekenen ze vanaf 8 uur per week zorgen Als 2 ouders een IADH kind hebben verlenen ze vaak beide genoeg zorg om alle twee binnen die definitie te vallen. Dat zegt nog niks over welke partner nou gas terug heeft genomen. Ik heb wel het idee dat het in dit geval vaak einde/pauze voor de carrière van moeder is. Maar, misschien vallen ook die cijfers mee.

Ik ben zelf een paar dagen niet in staat te reageren, maar als ik terug ben zal ik zeker lezen/reageren. De discussie is op gang gekomen, dat is in ieder geval een goed punt.

Henk 82

Henk 82

08-07-2012 om 12:03 Topicstarter

dc

dc

08-07-2012 om 14:08

Maar is dat zo?

Zien de vrouwen die echt ambitieus zijn sneller hun ambities doorkruist, of leggen ze zich sneller neer bij andere dingen, omdat ze niet zo ambitieus zijn?

Is er hier een vrouw die echt ambitieus was en die door omstandigheden haar carriere op een halt heeft gezet, terwijl de partner gewoon doorging?

Ik heb het idee dat OVER HET ALGEMEEN GESPROKEN, vrouwen niet enkel voldoening en zelfwaarde halen uit hun werk, en dus prima zonder carriere kunnen, en mannen vaak echt hun zelfrespect en alles halen uit hun werk. Ik vind dat mannen en vrouwen gelijke kansen moeten hebben, maar ik heb niet het idee dat mannen en vrouwen gelijk functioneren.

Maar ook denk ik dat het in nederland zeer slecht is geregeld met kinderopvang. Om de zoveel jaar wordt het weer veranderd, en zijn er wachtrijen, en kunnen veel mensen (vaak vrouwen) niet eens zoveel werken als ze willen. En als je toch al niet of part-time werkt, dan pak je snel nog even de mantelzorg voor iemand anders erbij op. En draai dat maar weer eens terug.

Carriere

Carrière is iets waar ik maar weinig greep op heb. Het heeft ook vaak te maken met het kennen van de juiste mensen, het juiste moment je kans benutten, inschatten waar die kansen liggen. Een kans krijgen van de juiste mensen die jou aanmoedigen.
Ik herken dat je juist door carrière te maken soms juist meer vrijheden hebt maar het kan nogal wat koelbloedigheid vragen om dan door te zetten.
Als je je aandacht toch al moet verdelen tussen je thuisfront, je kinderen en familie, is zo'n moment ook zomaar voorbij. Voor veel mannen, die toch wat monomaner met hun werk omgaan ligt het dan wat meer voor de hand denk ik. Maar het heeft ook te maken met de verwachtingen van je omgeving.
Maar het ideaalbeeld is er wel om beiden een carrière te hebben, en de aandacht en de zorg voor de familie en de kinderen te verdelen.
Jammer, dat is mij niet gelukt. Ik hoop dat het in de tijd voor mijn kinderen weer een stukje beter gaat en ik stimuleer ze om daarin elkaar te steunen en hoe mensen daar verschillend in kunnen zijn en dat het een beroep doet op je gevoel voor rechtvaardigheid.
En dan ben ik wel tevreden dat ik goed werk heb, voor mijn 2 bijzondere kinderen kan zorgen en bovendien een bijdrage heb kunnen leveren aan de laatste zorg voor mijn ouders. Dat is voor mij breed en uitdagend genoeg.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

08-07-2012 om 18:55

Verbaas mij ook

Ik kreeg ook een beetje de kriebels toen ik het betreffende draadje las. Maar goed, het advies was vanuit de eigen ervaring. Daar zal dan wel een reden voor zijn.

En eerlijk is eerlijk. Als er iets voor de kinderen geregeld moet worden, plan ik dat meestal. En meestal op een dag dat ik kan.

Hier loopt het allemaal eigenlijk wel. Maar ik heb altijd gezegd dat als er iemand uren zou moeten gaan leveren, mijn man dat zou moeten zijn. Nu is mijn uurloon hoger dan dat van hem, dus dat roept wel wat makkelijker...

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

08-07-2012 om 19:24

Dc - kinderopvang in nederland

Ik ben al zo'n 13 jaar klant in kinderopvangland. En kan je vertellen dat ik die verhalen van jou over de kinderopvang echt niet herken.

Qua wachtlijsten is het de laatste jaren alleen maar beter geworden en okee het is wel weer wat duurder, maar voor de rest ook best goed geregeld.

Ik denk echt niet blij terug aan de situatie van 13 jaar geleden, toen je afhankelijk was van de beschikbaarheid van gesubsidieerde gemeenteplaatsen of welwillende, meebetalende werkgevers.

Dc, over voldoening & ambitie en zo

je schreef: 'Ik heb het idee dat OVER HET ALGEMEEN GESPROKEN, vrouwen niet enkel voldoening en zelfwaarde halen uit hun werk, en dus prima zonder carriere kunnen, en mannen vaak echt hun zelfrespect en alles halen uit hun werk. Ik vind dat mannen en vrouwen gelijke kansen moeten hebben, maar ik heb niet het idee dat mannen en vrouwen gelijk functioneren.'

Grappig. Ik ben ruim 10 jaar TBM geweest en herinner me dat oten ik gestopt was met werken het minstens 2 jaar heeft geduurd voor ik het normaal vond als ik nieuwe mensen ontmoette om niet te kunnen vertellen dat ik natuurkundige was & manager in het internationale bedrijfsleven was. Zo raar. dat ik klaarblijkelijk zoveel ophing aan mijn baan. Vond het ook wel heel bevrijdend toen dat over was. En opeens een beetje bekrompen als je mensen (idd meestal mannen) tegenkwam die zonder hun baan in hun eigen ogen 'niks' waren.

Enfin, in september ga ik dus (na die 10 jaar 'niks') weer aan de slag. Benieuwd of die baan weer zo'n major onderdeel van mijn 'ik' gaat worden, of dat het nu wat meer in balans is. ik denk & hoop het laatste.

Ingrid

Anders

Anders

08-07-2012 om 20:49

Ambitie

Mijn grootste ambitie ligt bij mijn gezin. Drie kinderen onder de 10 en ik wil dat ze zo min mogelijk 'last' hebben van het feit dat man en ik allebei werken. De opvang hebben we goed geregeld. We hebben een lieve oppas die hier al 6 jaar komt. Kost wat maar dan heb je ook wat! We hebben ook huishoudelijke hulp. Drie dagen in de week heb ik dus opvang (3 x 3 uur per week) en de rest van de tijd kunnen we ook besteden aan het gezin.
Ik houd me ook vaak voor dat de kinderen - doordat we allebei werken - zeker mee profiteren van het feit dat ik werk. Sport, muziekles, leuke uitstapjes, vakanties, studieverzekering, etc het draagt direct bij aan hun welzijn. Maar ik merk dus dat ik voor mezelf dingen goedpraat. Dat is dan misschien toch de invloed van buitenaf?
Aan de andere kant: ik kijk zelf ook naar bepaalde situaties. Er zitten meerdere kinderen bij ons op school die om 8 uur naar voorschoolse opvang worden gebracht en om 6 uur bij BSO worden opgehaald, vijf dagen per week bijna 52 weken per jaar. Tja, dat zou ik echt niet kunnen verkroppen. ik merk dat mijn ambitie wel in maximaal 30 uur moet passen.

dc

dc

08-07-2012 om 20:52

Ginny - kinderopvang

Ik heb zelf geen ervaring met kinderopvang in nederland, maar ik weet van mijn zus dat ze donderdag's niet kon werken, omdat er dan geen NSO beschikbaar was voor een van haar kinderen. En een vriendin van me had 1 kind op creche 1 en een ander op creche 2, want op geen van beiden was plek voor haar andere kind. Dit was allemaal vorig jaar, en ze sukkelen allebei nog steeds door.

Misschien zijn het uitzonderingen, maar het tekent mijn beeld natuurlijk enorm.

Mijn man zorgt ook

Eerder toen de kinderen jonger waren was het vooral mijn man die inspringt en insprong als ze ziek waren. Dat was vooral omdat hij makkelijker vrij kon nemen in zijn baan...Maar misschien is de oorzaak wel dat ik werk met ouderen en het idee dat die op mij zitten te wachten is bepaald niet prettig, voor mij moét er iemand anders werken...man's werk kan best een dagje wachten Toen oudste erg ziek werd was het eerst man die z'n ouderschapsverlof aansprak...daarna pas ik.
Maar zorg eromheen 'regel' ik meestal, ik kan gewoon beter organiseren dan man. Heb beter het overzicht en zie meer oplossingen.
Qua mantelzorg...dat hebben we nog niet...Maar in ons 'huis' krijgen mensen die geen 'netwerk' hebben een eigen vrijwilliger of vrijwilligers aangewezen die dan de mantelzorg doen. Maar die mantelzorg bestaat vooral uit begeleiden naar ziekenhuis voor onderzoek of 's meenemen om te wandelen ofzo. En dat is het wel. Dingen als gesprekken en beslissingen daar staat zo iemand 'alleen' in of er moet nog een ver familielid zijn die niet lijfelijk aanwezig kan zijn (in buitenland b.v.) dan worden die erbij betrokken telefonisch of per mail...Maar dat is het qua noodzakelijke mantelzorg wel. De rest word allemaal opgelost door personeel of door standaard klussen die vrijwilligers altijd al doen (t.v. aansluiten ofzo, urine wegbrengen etc.)
groeten albana

tonny

tonny

09-07-2012 om 11:38

Het lastige van mantelzorg is

dat je nauwelijks weet hoelang het gaat duren (soms jááren!) en hoe zwaar de last gaat worden. Dat is een groot verschil met kinderen grootbrengen, die worden - uitzonderingen daargelaten- steeds zelfstandiger, met mantelzorg is het net andersom en nog redelijk onvoorspelbaar ook.

Ik ken één man met een zeer goede baan die ervoor koos wegens ernstige ziekte in zijn naaste omgeving vervroegd met pensioen te gaan om voor deze mensen te kunnen zorgen. Het leek erop dat het lang zo gaan duren, maar in korte tijd waren ze beide overleden. Deze man had trouwens geen 'keus', er waren geen zussen.

Dat vervroegd met pensioen gaan wordt trouwens ook veel minder makkelijk anno nu.

Ik ben het met Henk eens wat de man/vrouw kwestie betreft op mantelzorggebied; ik ken nauwelijks mannen die minder gaan werken/ hun ambitie op een lager pitje zetten vanwege mantelzorg.
Het maakt ook veel uit of ze een beetje in de buurt wonen én hoeveel tijd hun eigen gezinsleven/samengestelde gezin kost.
Verder hangt het samen met prioriteiten stellen, dat blijkt heel verschillend uit te vallen.

Die achtdaagse werkweek ja. Pfoe, klinkt me niet aantrekkelijk in de oren.

Maylise

Maylise

09-07-2012 om 13:25

Ik ben na de geboorte van onze jongste dochter een aantal jaar thuis gebleven omdat zij zo ziek was en veel zorg nodig had. Ik ben hier de meest verdienende partner. Dat ik thuis bleef was een deels een samenloop van omstandigheden want ik zou sowieso al van baan gaan wisselen dus ik had mijn toen huidige baan al min of meer afgesloten. Deels was het ook inderdaad omdat het van mij verwacht werd en mijn man het nooit gedaan zou hebben. Hij verdient minder dan ik en toch zou hij nooit zijn baan opzeggen om thuis te gaan zorgen. Dan haalt hij desnoods een achternichtje ergens vandaan die dan fijn voor de kinderen mag zorgen. Als hij thuis is doet hij genoeg maar zijn werk opzeggen zie ik hem echt niet doen.

Ik heb geen spijt van dat ik een paar jaar ben thuis gebleven en daarna ook nog een paar jaar wat minder heb gewerkt. het was toen noodzakelijk voor mijn dochter en die jaren waren ook mooi.

Het heeft me echter zeker een achterstand gegeven op de arbeidsmarkt. Dat is nog bemoeilijkt door een aantal andere keuzes. Ik heb nu wel weer het gevoel dat ik op het juiste pad zit. Ik werk nu ook weer gewoon fulltime.

Toen mijn schoonmoeder ziek en stervende was heeft mijn man heus wel meegeholpen maar zijn zussen hebben het grootste deel van de verzorging gedaan. Nu werkten die sowieso niet allemaal dus dat ging ook wel.

Mijn kinderen zijn nu ouder dus zij kunnen nu meehelpen in het huishouden en met het zorgen voor mijn moeder. Dat scheelt dus. Daarnaast is het voordeel van een baan op wat hoger niveau dat je deels ook meer flexibiliteit hebt. Ik kan vrij makkelijk vrij nemen of vanuit huis werken. Daar staat tegenover dat ik ook regelmatig 's avonds en in het weekend thuis nog werk. Toch kan ik het goed plannen om de kinderen en mijn moeder heen.

tonny

tonny

09-07-2012 om 15:29

Komen en gaan verzorgingshuis

Als je familielid een appartement in een verzorgingshuis gaat bewonen of overleden is, dan moet je als naasten alles uit je handen laten vallen en ogenblikkelijk in actie komen: in één week tijd moet de kamer leeg (dat is dus de week van de begrafenis) , en er is ook één week tijd om in te huizen. Inclusief schoonmaken, gordijnen, vloerbedekking, noem maar op - en de lastige beslissingen over wat kan mee en wat niet.

Een week is ruim tonny

Er word vanuit de vergoedingen namelijk maar 1 dag betaald, de dag van opname en de dag ná het overlijden (huur van het appartement). De rest komt dus uit 'eigen zak' van het verzorgingshuis. 6 dagen bekostigen ze dus zelf. Maar je mág er best langer over doen hoor...moet je alleen de daghuur betalen voor elke dag dat je er langer over doet...Dat is net zoiets als dat je dubbele lasten hebt met een ander huis...dan betaal je 1 maand dubbel, je oude en nieuwe huis. Bij dit verzorginghuis 'krijg' je zelfs 1 week de tijd...gratis en voor niks.
groeten albana

Limi

Limi

09-07-2012 om 20:07

Hoe zit het

Ik heb mijn vader al bijna 20 jaar niet meer gezien. Mocht hij zorg nodig hebben, gaat er dan iemand zoeken of hij ergens kinderen heeft?

Limi

Dat vragen ze aan hém. Dus als hij ja zegt en je adres geeft zullen ze vanzelf contact met je opnemen, zegt hij nee dan hoor je w.s. niets. Maar als de nood aan de man is blijken ouders tóch vaak te denken dat ze 'rechten' kunnen ontlenen aan familiebanden. Heb zelf al eens een keer contact opgenomen met een dochter die was opgeven door een nieuwe cliënt als contactpersoon en die iemand had al járen niets van haar vader gehoord en weigerde dus ook gewoon...was zelfs boos op mij dat ik belde...Later bleek er wel een nichtje te zijn waar deze cliënt goed en veelvuldig contact mee had. W.s. had de cliënt in de consternatie van de opname toch meteen aan zijn dochter gedacht als eerste aanspreekpunt. En niet aan dat nichtje dat toch veel meer in aanmerking kwam gezien de relaties onderling.
groeten albana

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.