Weer werken maar hoe/wat?
Ik ben sinds de geboorte van mijn zoon (net 11, hb en ADHD) werkloos. Door allerlei problemen belandde ik in de WAO; eerst voor 80-100%, nu ben ik voor 25-35% afgekeurd.
Omdat ik altijd parttime heb gewerkt bedraagt mijn WAO uitkering maar zo'n 320 euro en daarbovenop heb ik van het UWV een toeslag aangevuld tot het sociaal minimum voor een alleenstaande ouder.
Gelukkig heb ik recht op bijzondere bijstand en allerlei toeslagen/gemeentelijke vergoedingen.
Sinds vier jaar heb ik via het UWV verschillende reintegratietrajecten gevolgd die om verschillende redenen niet succesvol waren.
Het UWV liet mij de laatste anderhalf jaar gelukkig met rust omdat ik die rust ook echt nodig had vanwege lichamelijke en geestelijke overbelasting; met name het alleen zorgen voor een zorgenkind is een belasting.
Nu het redelijk goed met zoon gaat en hij op de middelbare school is wil ik toch eindelijk echt eens iets voor mezelf gaan doen; mezelf weer ontwikkelen, niet alleen maar "moederen" en gewoon weer een leven opbouwen. Daarnaast zou het natuurlijk fijn zijn om weer mijn eigen geld te verdienen en uiteindelijk liefst ook financieel ruimer te komen zitten.
Afijn, ik heb spontaan gesolliciteerd op een parttime functie in de buurt en tot mijn grote verrassing ben ik uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek volgende week.
Heel erg spannend! Nu heb ik vroeger al heel vaak gesolliciteerd en gesprekken voeren kan ik wel. Ik kan mijn "gatenkaas CV" goed verkopen dus daar ben ik niet bang voor.
Wat ik mij wel afvraag is wat ik wel en niet kan zeggen in het gesprek over mijn WAO, handicap en situatie. Ik wil en ben altijd zo eerlijk mogelijk geweest en dat wil ik nu ook zijn.
Ik heb nu eenmaal een kind wat mij nog wel nodig heeft om bijvoorbeeld naar school te vertrekken, naar de voetbalclub te gaan, naar bijles etc. Er is niemand anders die hem zou kunnen opvangen of zorgen dat hij op tijd met al zijn spullen ergens veilig aankomt.
Daarnaast zijn er afspraken zoals straks de maandelijkse afspraak met de orthodontist etc. Daarmee moet ik rekening houden wat betreft werkdagen en -tijden.
Belangrijkste nog, hoe gaat het er financieel uitzien. Met parttime werken zal ik niet veel verdienen. Dat maakt mij op het moment ook niets uit zolang ik maar wel mijn recht op bijzondere bijstand en andere vergoedingen hou. Dus dan kom je op 110% van het sociaal minimum uit oftewel maar ietsje meer dan ik nu maandelijks binnenkrijg.
Stel dat het loon wel boven die norm ligt kom in in de beruchte armoedeval terecht en ga ik er per saldo behoorlijk op achteruit omdat het recht op die vergoedingen en bijzondere bijstand wegvalt en dat is nogal wat. Ook iets als huurtoeslag zal dan fors lager zijn.
Om er dan echt financieel op vooruit te gaan zal ik bijna fulltime moeten gaan werken en dat zit er niet in. Dat kan ik niet en dat wil ik trouwens ook niet. Zeker niet nu maar ook in de toekomst denk ik niet. Soweiso zal ik, als ik aangenomen word, enorm moeten wennen aan weer werken, de deur uit zijn en het combineren van opvoeding en werk. Ik ben er toch bijna 12 jaar uit geweest...
Ik weet dat ik via het UWV eerst drie maanden op proefplaatsing zou kunnen. Ik hou dan gewoon mijn uitkering en de werkgever hoeft voor mij niets te betalen. Neemt hij mij aan, krijgt hij een subsidie vanwege het in dienst nemen van een WAO'er/arbeidsgehandicapte.
Ik ben gewoon super enthousiast; heb er zin in en wil die baan heel graag. Ik wil gewoon weer aan de slag. Ik zorg gewoon dat het mogelijk is met mijn zoon (ik weet nog niet hoe maar ik denk liever in oplossingen dan in problemen) en dat het financiele plaatje klopt. Maar ik zou heel graag wat tips, adviezen en feedback willen. Alvast bedankt
Mee op weg
bij ons in de stad hebben ze het project MEE op weg. Gaan vrijwilligers met kind trainen om een bepaald traject te fietsen of af te leggen met het OV. Wie weet hebben ze dat in jouw woonplaats ook wel. Ervaring is o.a. dat kinderen het vaak sneller leren van een vrijwilliger, omdat ouders allerlei beren op de weg zien.
groetjes van Purk
Denken in oplossingen
niet in problemen. Ja, klinkt makkelijk, weet het, als moeder van 2 zorgenkinderen. Maar ik heb dus altijd gewerkt, vanaf hun geboorte gewoon doorgewerkt. Nou heb ik wel mazzel met mijn werkgever, daar ben ik eerlijk in, zeker in de periode dat het met oudste nog heel slecht ging en ik regelmatig gebeld werd omdat hij op school niet te handhaven was. En ook bij man doen ze gelukkig niet moeilijk. Veel scheelt dat wij al goodwill hebben opgebouwd, ze weten wat ze aan ons hebben. En dat zul je eerst moeten opbouwen.
Ik hoop dat het je lukt Elisa, die baan! Zou helemaal super zijn, en je zal zien dat het met je zoon ook lukt.
Oplossingen
Fijn dat jullie meedenken! Een paar dingen: nee, ik ga niet in het gesprek uitwijden over mijn situatie, zorgen en problemen. Dat heb ik nooit gedaan maar ik ben wel eerlijk over mijn (arbeids)handicap maar ik stip wel de voordelen aan tov een werkgever. Geen werkgever die er ooit een probleem van heeft gemaakt.
-Wat sociaal netwerk betreft: nee, dat heb ik niet. Ik ga wel de buurvrouw vragen die een sleutel heeft van ons huis (ik heb een sleutel van haar flat en geef haar plantjes water als ze weg is etc.) of ze iets zou kunnen en willen betekenen.
-Ik leg altijd de spullen van zoon klaar. Evt. met behulp van briefjes of een lijstje met zaken waar hij aan moet denken.
-Als er op school lessen uitvallen komt zoon naar huis; hij belt dan eerst. Het afgelopen jaar zijn regelmatig lessen uitgevallen; ook de eerste lesuren. Op school gaat het verder goed maar hij krijgt extra hulp, aandacht en begeleiding. Hij raakt nog steeds af en toe spullen kwijt en ik hem hem een keer op moeten halen omdat hij zijn fietssleutels (ook de reserve) was kwijtgeraakt.
-Voetbal is ontzettend belangrijk voor hem; het is veel meer dan een hobby; zeker op het niveau waar hij nu voetbalt. Hij zat eerst op een club vlakbij huis maar hij is dus gescout en geselecteerd en voetbalt nu bij een club die hem voorbereidt op een eventuele latere overstap naar het professioneel voetbal. Hij traint drie keer per week anderhalf uur. Reistijd is meer dan een half uur. Een andere club of trainingstijden is dus geen optie en ik had al gevraagd of hij met andere ouders mee zou kunnen rijden maar dat kan niet omdat die niet in de buurt wonen.
-Dat van die fiets buiten zetten is een goede oplossing. Nu maar hopen dat hij hem niet vergeet op slot te zetten
-Ik zal eens MEE bellen. Ik heb er wel eens eerder contact mee gehad en zal vragen hoe of wat.
Zo komen we er wel, bedankt!
Elisa
Wat ik voorzichtig probeer te zeggen is dat je oude situatie wel de mogelijkheid gaf om voetbal op deze manier aan te pakken. Ook voor de hobby die voor mijn zoon het belangrijkste is en waar hij aardig mee kan komen moet hij veren laten (minder lang of frequent trainen) - omdat wij het als gezin niet kunnen opbrengen om daar meer ruimte voor te maken. Wij werken gewoon, en hebben de nodige mantelzorgtaken, plus nog wat dingetjes.
Ik zeg dus niet dat je zoon van voetbal af moet, maar ik denk dat je ook daar wat minder in alles of niets kunt denken.
Wat het klaar leggen voor zoon betreft: bedoel je dat je dat alleen doet of doe je het samen met hem?
Hmmm, chippie
"Een kind dat op het VO zit kan toch wel bedenken dat hij kleren aan moet, schooltas mee moet nemen en dat het handig is om iets te eten voor hij weggaat en huis op slot doen. Dat zijn vier dingen. Tja, als je het altijd voor hem doet, wordt hij er nooit verantwoordelijk voor. Dat geldt voor ADHD en voor niet ADHD kinderen." Dat vind ik wat kort door de bocht. Sommige ADHD-ers vergeten 's morgens zowat waar hun hoofd zit, laat staan dat ze die 4 dingen zelfstandig kunnen uitvoeren.
Om naar die zelfstandigheid toe te werken lijkt met wel iets dat van belang is, maar je maakt mij niet wijs dat Elisa dat niet al lang probeert. Nu is er echter opeens een grote noodzaak, dus stok achter de deur!
Ik had uit het bericht van Elisa trouwens begrepen dat de werktijden per definitie van half 10 tot half 6 waren, maar dat blijkt dus niet zo te zijn. En dat zou de zaak oneindig veel makkelijker maken, als ze kan werken tot een uur of 3.
En dan nog
naast het feit dat haar zoon ADHD heeft, is hij ook "pas" 11, ja, hij zit op het VO, dat is vanwege zijn HB en klassen overslaan, maar al met al is het nog steeds een kind van 11. En mijn kind van 11 was ook heel anders dan nu hij 13 is!
Hoe dan ook, er zijn best mogelijkheden, ook voor dat voetbal.
Wat ik bedoel
voetbal is hier ook een onderdeel van ons leven. Zoon2 voetbalt ook erg graag. Hij zit niet in een selectie of wat dan ook, maar ook niet in een heel laag team. Ik heb ook alles op alles gezet om er voor te zorgen dat hij allebei de trainingen per week kan volgen, dus ik snap Elisa daarin wel. Als mijn zoon geselecteerd zou zijn zou ik dat ook willen doen. Hoe dan ook.
Rodebeuk
Het klopt dat in deze situatie het mogelijk was om het voetbal op dit niveau mogelijk te maken en dat hij deze unieke kans kon nemen. Helaas is het wel alles of niets op dit niveau en ik ga het mijn zoon niet aandoen om zijn grote passie en droom en wellicht toekomst te laten varen.
Het klaar leggen van dingen doe ik uiteraard zoveel mogelijk samen met hem. Een kwestie van alle handelingen duizenden keren samen doen totdat het hopelijk een keer beklijft. Alhoewel het bij sommige ADHDers nooit beklijft...
Werktijden
De advertentietekst was heel summier dus ik heb nog geen idee in hoeverre de dagen/uren/tijden vaststaan danwel flexibel zijn. Dat is uiteraard een van de belangrijkste dingen om te vragen in het gesprek.
Tja het overviel me allemaal nogal omdat ik 's ochtends de mail stuurde met de sollicitatie en ik 's middags al een uitnodiging kreeg voor volgende week Ik had dat absoluut niet verwacht...
Elisa
Dat soort dingen bespreek je niet in het eerste gesprek. Het eerste gesprek gaat over het werk. Bedenk waarom ze jou moeten aannemen voor deze baan. Wat motiveert je, hoe doe je je werk, wat voor collega ben je.
Alsze interesse hebben dan pas bij een tweede gesprek of arbeidsvoorwaardengesprek bespreek je werktijden. Je zegt in webversie gesprek niks over je zoon, over je salaris, over dat je nu haren niet hebt gewerkt.
Liora
In dat geval is het simpel
...mensen die al werken moeten soms "unieke kansen" voor hun kinderen afslaan, omdat het niet lukt om voldoende inkomen te verwerven als het kind voluit de hobby induikt.
Dus als je je afvraagt hoe andere mensen het doen die werken met kinderen, dan ligt daar al een deel van je antwoord. Ze schuiven.
Keuzes maak je niet voor altijd. Het ene jaar is er meer ruimte voor iets dan een ander jaar. Natuurlijk moet je kansen grijpen, maar als ieder mens in zijn leven maar één unieke kans zou krijgen dan lag de goot helemaal vol.
Ik wens je verder veel succes, ik heb hier wel gezegd wat ik wilde zeggen.
Liora
Dan is er wel wat veranderd in al die jaren want ik heb nog nooit twee gesprekken gehad; altijd maar een waarin al deze zaken aan bod kwamen. Uit mijn CV maken ze uiteraard meteen op dat ik sinds 2001 niet meer heb gewerkt. Ik heb altijd op detacheringsbasis of op uitzendbasis gewerkt voor kortere tijd en dit was altijd een van de eerste dingen die in het gesprek ter sprake kwam. Plus natuurlijk over de dagen/tijden en een indicatie van de hoogte van het salaris.
Wellicht dat het in bepaalde branches gebruikelijk is om een tweede of arbeidsvoorwaardengesprek te houden maar niet in de sectoren waar ik altijd in heb gewerkt.
Elisa
Vraag dan gelijk aan het begin van het gesprek hoe de procedure zal verlopen, dan weet je waar je aan toe bent en welke kaarten je wel/niet op tafel moet leggen. En misschien kun je sowieso aangeven dat jijzelf een 2e gesprek prettig zou vinden, indien er wederzijdse interesse is. Tenslotte wil je niet gelijk met dat 3-maanden verhaal aankomen, lijkt me.
Chippie
Wat voel je je aangevallen.Ik zeg gewoon hoe ik ertegenover sta. En we lijken het niet eens te zijn. Dat is een contatering, meer niet.
Wat rechts betreft zei jij dat je wel begrijpt dat er rechts gestemd wordt (vrij uit mijn geheugen) en daarop reageerde ik met dat ik dat nog steeds niet begrijp.
Elisa
het is inderdaad verschillend. Maar een tweedeling zie je wel heel vaak. Soms ook eerst een 'klik'-gesprek, dan een voorwaardengesprek. Dat klik-gesprek is dan kort, want als je niet doorwilt hoef je ook geen voorwaarden te bespreken.
Anyways, ik zou me concentreren op waar jij goed in bent en wat dat inhoudt voor die functie. vooral de verbinding leggen.
Rodebeuk
Iedereen heeft natuurlijk zijn/haar prioriteiten. Maar er zijn maar heel weinig jongens die geselecteerd worden. Hij is nu een van de zeer weinigen die deze kans heeft gekregen als tussenstap naar een carriere in het profvoetbal en aangezien het welzijn en het geluk van mijn zoon het belangrijkste is voor mij probeer ik uit alle macht dit in te passen in ons leven en dus ook als het gaan om mijn evt. baan.
Rodebeuk
Als een kind zoveel talent heeft dat een prof toekomst denkbaar is, dan lijkt mij dat je alles op alles zet om daar aan mee te werken. Voetbal is gelukkig niet zo'n kostbare sport dat je er een dubbele baan voor moet nemen. Het mag geen reden zijn om niet aan het werk te gaan uiteraard, maar ik zou echt álles in het werk stellen om kind op voetbal te houden.
Elisa
Ik had het er even met mijn man over. Hij heeft geen ervaring met jongens als jouw zoon (talentvol, maar met 'gebruiksaanwijzing'). Hij opperde dat je met zijn club moet praten om te kijken wat de mogelijkheden zijn. Wie weet komen ze met een mooie oplossing.
Voetbal
Elisa, ik hoop van harte voor je zoon dat zijn voetbaldromen uitkomen. Het is alleen wel zaak dat jullie allebei realistisch blijven over zijn kansen in dit opzicht (en dus ook in hoeverre je er alles voor moet opgeven, desnoods je eerste echte baan in twaalf jaar tijd). Ik heb met heel wat puberjongens gewerkt die drie keer in de week bij grote eredivisieclubs voetbalden (inderdaad soms, niet in alle gevallen, met busjes opgehaald). Laten we zeggen dat het er in de afgelopen 15 jaar een stuk of twintig waren. Van die twintig is er welgeteld een (1) geslaagd in de eredivisie, al speelt hij nu bij een club die heel laag in het rechterrijtje staat. Ik heb het ook van de begeleiding heel vaak gehoord. Juist omdat het percentage jongens dat uiteindelijk van voetballen een beroep kan maken (laat staan een carriere) heel erg laag ligt, is het zaak om bijvoorbeeld school niet te verwaarlozen en eventuele alternatieven te blijven overwegen voor als je niet doorstroomt naar het volgende niveau.
Misschien zie je mijn posting als moedwillig op jullie feestje regenen. Zo is hij niet bedoeld. Ik proef alleen uit jouw postings dat je wel heel veel ophangt aan dat voetbal ("het welzijn en geluk van mijn zoon").
Voetbal
Ik heb een aardig goed beeld van het (professioneel) voetbal en ik heb de afgelopen jaren met heel veel trainers, coaches, jeugdcoordinatoren en noem maar op gepraat. Ik (en zoon zelf) weet hoe klein de kans daadwerkelijk is om door te breken, op dat niveau te blijven en succes te hebben. We zijn erg nuchter en realistisch daarin. We hebben ook heel duidelijk afgesproken dat het goed afronden van zijn middelbare school voorop staat.
Volgende week hebben we al een gesprek staan met zijn huidige club over hoe en wat verder. Zij willen hem absoluut niet kwijt dus hopelijk kunnen zij alternatieven/oplossingen aandragen voor het geval dat.
Terug naar zijn oude club is geen optie want hij is dat niveau ongroeit. Hij voetbalt voor zijn plezier en voor zijn ontwikkeling; dat kan je niet los zien.
Het voetbal heeft hem zo veel goeds gebracht; het is echt altijd meer dan zomaar een hobby geweest. Alleen als hij voetbalt voelt hij zich "vrij" en kan hij 100% zichzelf zijn. Het is moeilijk uit te leggen en je voor te stellen maar het is wel een van de dingen die hem als voetballer speciaal maakt. Er zijn ontelbare jongens met talent maar slechts weinigen hebben dat ongrijpbare wat maakt dat ze er altijd en overal bovenuit steken en hij heeft dat dus.
Mocht het niet anders kunnen dan zou ik een baan ervoor laten schieten. Werken kan ik altijd nog.
Ik kan me voorstellen dat veel mensen dit niet kunnen begrijpen maar het is ook moeilijk oordelen over een situatie en personen die je alleen van een paar woorden kent.
Ik blijf ondertussen goed over bepaalde zaken nadenken, ga wat telefoontjes plegen volgende week en met zelfvertrouwen het gesprek aan. Mocht het niets worden zal ik er echt niet van wakker liggen. Hoe dan ook is het een opsteker en een "learning moment" en dat neem ik toch maar weer mooi mee.
Elisa
Meen je dat nou serieus? Werken kun je altijd nog, hmmm. Ik ben helemaal niet van de dankbaarheid enzo en ik vind ook dat we met zijn allen moeten zorgen voor mensen die niet (financieel) voor zichzelf kunnen zorgen, maar jij bent gezond genoeg om in ieder geval deels voor je eigen inkomen te zorgen. Dan vind ik het best wel schokkend, eigenlijk schandalig, als je zo'n uitspraak doet over dat je altijd nog kunt werken. Ik weet nog dat we járen geleden, onder andere nicks, ook eens zo'n discussie hebben gevoerd. Er is in je instelling weinig veranderd, merk ik (en dat terwijl ik zoveel milder ben geworden).
Pardon?
"Mocht het niet anders kunnen dan zou ik een baan ervoor laten schieten. Werken kan ik altijd nog."
Pardon?
Eh?
'Mocht het niet anders kunnen dan zou ik een baan ervoor laten schieten. Werken kan ik altijd nog.
Ik kan me voorstellen dat veel mensen dit niet kunnen begrijpen maar het is ook moeilijk oordelen over een situatie en personen die je alleen van een paar woorden kent.'
Don't shoot the messenger maar werken kun je niet altijd nog. De mensen die het niet kunnen begrijpen; daar zitten ook werkgevers en leidinggevenden tussen. En de arbeidsmarkt is niet heel erg geweldig op het moment. En de overheidsmaatregelen neigen op dit moment er niet naar dat mensen die kunnen werken maar dat niet doen de komende decenia in deze luxepositie kunnen blijven.
Ik ken je situatie niet goed en ik juich elk initiatief toe van iemand die gaat werken als hij/zij dat eerder niet deed. Ik bedoel bovenstaand niet als ontmoediging maar als aanmoediging.
Dr. Phil zegt dat als je doet wat je altijd deed je krijgt wat je altijd kreeg maar ik vrees dat hij daar vooral mee bedoelt dat het niet automatisch beter wordt als je niks doet, en dus soms wel slechter.
Tot zover wat mi feiten zijn.
Daarnaast geloof ik dat de overgrote meerderheid van onze opvoeding gaat door 'voor te leven'. Als jij gaat werken laat jij hem zien:
- dat je onafhankelijk en zelfstandig kunt zijn
- dat je je levenlang kunt ontwikkelen, leren en verbeteren
- dat er uit elke situatie een uitweg is voor diegenen die durven doen
Kortom, je leert hem vissen. Als je al je kaarten inzet op de kleine kans op een voetbal carrière geef je hem kans op een paar jaar vis.
Your call
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Niet over beginnen
Ik zou over geen van de zaken die je noemt beginnen in een eerste gesprek. Ik zou puur inhoudelijk praten over de baan en je CV. Als zij beginnen over je WAO verleden (en dat zullen ze vast doen) dan is dat een mooi moment om dat gedeelte uit te leggen. Over zoon/voetbal/werktijden zou ik het niet hebben. Beginnen zij over werktijden dan kun je benoemen welke dagen/tijdstippen jou het beste uitkomen maar blijf altijd benadrukken dat je flexibel bent. Stel niet gelijk harde eisen. Als ze je echt graag willen hebben en dat laten blijken zit je in een wat betere positie om de werktijden te krijgen die je wilt.
Voetbal
Als je zoon echt een uniek talent heeft dan zal de club alle mogelijke moeite willen doen om hem te behouden en zullen dus vast mee willen denken aan een oplossing. Ik heb in mijn omgeving meerdere keren gezien dat een kind met een talent op gebied van sport en muziek enorm werd geholpen door trainers/clubs/leraren als de ouders om verschillende redenen (financieel/sociaal) niet zo'n grote rol konden spelen. Voor een echt speciaal talent willen ze heus wel moeite doen. Het is voor een club toch ook heel belangrijk om hem houden.
Ps mbt luxepositie
Het is niet dat wel zeggen dat ik denk dat een ieder die kan werken en dat niet doet in een luxepositie zit. Ik ken teveel onvrijwillig werklozen om dat te durven zeggen.
Het woord luxepositie ontglipte mijn toetsenbord omdat ik zat te denken aan die mensen die zich in een luxepositie wanen, niet aan al die mensen die maar wat graag zelf anders zouden willen.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Voetbal
Als het voetbal zo belangrijk is voor het zelfvertrouwen van je zoon en zijn functioneren zou ik er ook alles aan doen om te zorgen dat hij dit kan blijven doen. Neem het niet te zwaar op maar ik denk dat er vast wel een mouw aan te passen is. En als het over arbeidstijden gaat zou ik er gewoon rekening mee houden. Je gaat parttime werken. Dan is het niet raar als je ook nog andere verplichtingen hebt. Ga er voorlopig gewoon vanuit dat je je uren zo werkt dat het voetbal van je zoon er niet onder lijdt. En wat ook altijd nog kan is dat je je zoon brengt en daarna weer terug gaat naar je werk?
Eerlijk
Ik neem gemiddeld 5 mensen per jaar aan. Als ik maar iets proef wat ik bij jou proef, dan zijn we binnen 5 minuten klaar. Je kunt nog zo hard roepen en mooi omschrijven dat je 'zo graag' wilt werken en dat je je gatenkaas-cv kunt verkopen, met deze instelling red je het echt niet. Dat is een luchtballon die een beetje recruiter met twee prikjes leegprikt...
Voetbal (ot)
Hoi Elisa,
Bij welke selectie speelt jouw zoon eigenlijk? De Ajax jeugd?
Liora
Huh?
"Ik begrijp niet waarom sommigen daar zo over vallen. Elisa zegt toch niet dat ze in de bijstand rolt als ze niet werkt? Ik neem aan dat haar man genoeg verdient om het gezin te onderhouden. "
Nou, misschien omdat er vziw nooit een meneer Gemani in beeld geweest is en Elisa een alleenstaande ouder is? Misschien ook omdat Elisa naar eigen zeggen gebruik maakt van bijzondere bijstand en dus deels door de samenleving onderhouden wordt?