13 jarige zoon met ASS
Hoi,
Mijn zoon van 13 heeft sinds zijn 6de de diagnose ASS gekregen. Wij weten het dus al een tijdje en in het algemeen gaat alles vlotjes: hij volgt gewoon onderwijs en haalt behoorlijke punten, zijn gedrag is ook min of meer in orde. Ik merk dat IK meer en meer moeite heb met zijn anders zijn op social vlak.
Concreet voorbeeld, hij heeft mij niet gefeliciteerd met mijn verjaardag. Ik weet dat mensen met ASS anders denken, dat hun prioriteiten anders liggen en dat ze niet altijd even goed kunnen aanvoelen wat voor een ander belangrijk is, maar toch, het doet pijn. Vooral omdat hij de verjaardag van zijn papa (wij zijn gescheiden) nooit vergeet. Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar stel mij dan de vraag waarom mijn verjaardag minder belangrijk is dan die van zijn papa. Als ik hem de vraag stel, kent hij het antwoord zelf niet. Een tijdje geleden hebben we alle belangrijke verjaardagen in zijn agenda gezet met de uitleg dat het normaal is dat hij ze niet allemaal kan onthouden. Hij kreeg dus wel een 'bericht' via zijn gsm dat het mijn verjaardag was, maar heeft toch geen sms'je gestuurd of zo om mij te feliciteren. Voel mij zo schuldig....wil hem niet meer 'belasten', maar wil hem toch aanleren dat bij een verjaardag felicitaties horen en eventueel een kado (moet geen geld kosten, een zelfgemaakt iets is even veel waard).
Ik voer dus dikwijls gesprekken met hem en leer hem waarom bij sommige gebeurtenissen sommige acties horen, zoals verjaardag --> felicitaties. Probeer hem duidelijk te maken dat mensen zoiets belangrijk vinden, net zoals men 'dank je' zegt als men iets krijgt. Of 'goededag' bij het binnenkomen.
Maar ik heb het gevoel dat ik niets anders doe dan hem terechtwijzen, de les spellen...enz. Dit terwijl hij bij zijn papa zelden dit meemaakt - papa heeft zelf ASS en ziet meestal het probleem niet...
Hoe ga ik hier best mee om? Voel mij zo schuldig...
Zonnig77 schreef op 19-12-2022 om 22:18:
dank jullie wel voor de reacties.
Ik heb er zeker met zoon over kunnen praten. We hebben samen een lijstje gemaakt met regels/afspraken voor op/met visite. Ik merk dat hij dat een beetje awkward vindt, maar ook heel fijn. We komen er wel… ik ben alleen soms zo moe. Van het context uitleggen… verwachtingen bespreken… ik moet (en wil) dit veel meer los gaan laten. Dat is echt lastig. Een balans tussen dat en hem beschermen.
Hebje hulp voor jezelf? Kun je regelen dat je ontlast wordt? Ik heb twee dochters met ASS en ik herken dat je daar heel erg moe van kunt zijn. Ik heb teveel van mijn dochters gevraagd en teveel van mezelf gevraagd.
Uiteindelijk woont één dochter sinds ongeveer haar 18e in een gezinsvervangend huis, waar ze eerder twee keer per maand logeerde. Dat gaf mij een rustmoment en haar een automatische sociale interactie met de andere bewoners daar. Ze is er helemaal opgebloeid, uiteraard nadat de verandering haar eerst zwaar viel. En mij ook. Zo verdrietig. Maar het logeerhuis was echt een uitkomst!
Andere dochter heeft geen verstandelijke beperking, maar die moet ik binnenkort bijvoorbeeld nog even vertellen dat je niet in je pyjama met je gezichtsmasker in de woonkamer kunt bivakkeren als er bezoek is. Ik weet al wat de eerste vraag gaat zijn: “waarom niet?”. Ook moet zij stevig begeleid worden met het zoeken van een baan. Ze heeft haar diploma maar er komt weinig actie want ze weet niet welke acties ze moet ondernemen. Ik zie het niet als ‘gewoon’ ouderschap maar eerder als mantelzorg,dat helpt.
WendelmoedM schreef op 20-12-2022 om 16:23:
[..]
Overigens geef jij hier ook weer blijk van dat autisten zich aan moeten passen omdat niet-autisten dat niet kunnen of willen, dus ze moeten maar gewoon aanvoelen wat er gewenst is ook al is dat bij de buren wellicht alweer anders. "Doe normaal" is de meest vage kreet die er is. Als je niet van tevoren duidelijk kan aangeven wat er van iemand verwacht wordt, stuur dan hooguit vriendelijk bij en veroordeel niet.
Wees je ervan bewust dat anderen geen gedachten kunnen lezen en niet automatisch exact dezelfde set van "normaal" hanteren als jij.
Als je je kinderen voorbereidt op de verschillende sociale situaties, dan weten ze wat ze moeten. Dan staan ze ook niet angstig te stuntelen als ze ineens naar een begrafenis moeten bijvoorbeeld.Ja, ASS kinderen zijn een behoorlijke belasting. Nee, het is geen rocket science. Er is ook genoeg literatuur over, en dat komt allemaal neer op: wees duidelijk.
Dat is toch niet de strekking van mijn verhaal?
Helaas leven we niet in een wereld die zich aan de ander aanpast. Elk kind, met of zonder ASS, heeft ouders nodig die hem of haar wegwijs maken in de wereld. Bij de een gaat dat makkelijker dan bij de ander. Ik ben ervan overtuigd dat kinderen met ASS ook leerbaar zijn in dit soort zaken. Ze zullen de sociale context niet leren aanvoelen (of misschien ten dele leren herkennen) maar om het maar alvast op te geven en zeggen, zal wel, lekker belangrijk, zoek het maar uit en de wereld past zich maar aan jou aan..? Dat is wel sneu en onnodig. Dan wordt het houden van een baan of een vriendschap onnodig moeilijk gemaakt. Want heb jij veel vrienden die in de bioscoop HARD PRATEN, gedurende de film schijnen met hun telefoon, smakken, telefoongesprekken voeren ed?
En verwacht je zo iemand regelmatig door vrienden mee naar de bioscoop wordt gevraagd? Ik denk het niet. Dat is jammer en verdrietig en wat nog meer maar het is wel de realiteit. Een schijnwereld voorspiegelen daar heeft niemand wat aan.
Ik heb de wereld niet gemaakt en ik kan de wereld niet veranderen. Het enige wat ik kan doen is een kind tools meegeven om het zo goed mogelijk zelf te doen.
Doe normaal is een duidelijke aanwijzing (of afwijzing) maar niet duidelijk welk gedrag gewenst is. Wat voor de een duidelijk is, is voor de ander niet duidelijk. Maar met elkaar sociale regels afspreken, kan toch duidelijk zijn juist voor mensen met ASS. Het lijkt mij een win-win situatie.
