Achterlijke week, ik lig er wakker van

Ja haha

En weet je wat ik ook altijd zo fijn vind? Al die mensen/hulpverleners gaan met mij om alsof de afspraak met hen de enige is die ik die week buiten mijn 'normale agenda' om heb. Dus dingen worden op korte verzet of afgebeld, ze willen van mij een reactie of een normaal gesprek of weer nieuwe inzet.. allemaal dingen die ik niet op kan brengen.

Had laatst ook zo'n week met op 4 dagen een extra afspraak. (ik werk drie dagen). 2x voor jongste, 1x voor oudste, 1x voor mezelf. En dan zeggen ze ook vaak dat ik Mijn Partner Mee Moet Nemen. Of dat we samen nog een keer moeten komen. En volgende week willen ze dat we mijn vader uit het verpleegtehuis komen halen. Op een dag dat mijn broer voor de klas staat en mijn man en ik allebei werken. "Ja, vervelend misschien voor u maar daar kunnen we geen rekening mee houden".

Ik begin dus tegenwoordig vaak gesprekken met een kort introotje over dat ik het allemaal heel belangrijk vind maar dat de week toch ook voor mij maar 7x24 uur heeft.

Nu klinkt het alsof ik die gesprekspartners van alles in de schoenen schuif, maar ik bedoel meer dat stressgevoel van rugtegendemuur. Algemeen.

En daar grijp je precies de hoofdreden waarom ik vorig jaar uiteindelijk met een enorme burnout kwam te zitten en begin dit jaar voor 12 weken naar een herstellingsood ben gegaan. De eeuwige spagaat tussen zorg, werk en huishouden was me heel lelijk opgebroken... Vooral het "oordeel" dat ik als single mom ook nog eens financieel onafhankelijk moet blijven en vervolgens elk betaald klusje aannam (met zo'n agenda is het onmogelijk een baan van 9 tot 5 te hebben) om in godsnaam maar uit die bijstand te blijven.

In het herstellingsoord heb ik geleerd prioriteiten te stellen. Dit houdt o.a. in dat ik mijn gezin en mijn eigen welzijn op de eerste plaats heb gezet en alleen nog het hoognodige doe qua werk, waardoor ik straks met opgeheven hoofd de bijstand zal inwandelen.

Heb je een partner? Deel de zorg met hem (wij moeders hebben immers een aangeboren neiging teveel naar ons toe te trekken ).
Is werken absoluut noodzakelijk? Ook al is het belangrijk als vrouw financieel je eigen broek op te kunnen houden, het is nog belangrijker er als moeder te zijn voor je "zorgenkinderen" én goed voor jezelf te zorgen ('s nachts het huis versieren omdat je overdag moet werken is NIET goed voor jezelf zorgen).
Je hebt verschillende keuzes. De belangrijkste zijn: je kinderen uitbesteden (misschien wel uit huis) zodat je kan blijven werken en financieel onafhankelijk kan blijven, je werk aanpassen zodat je kinderen de zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben of jezelf blijven wegcijferen zodat je zowel werk als zorg kan doen. Misschien heb je nog wel andere keuzes die het je wat makkelijker kunnen maken. Niets doen en als een octopus in spagaat door blijven gaan is ook een keuze
Ik weet zeker dat je bij sommige keuzes schreeuwt: "Dat nooit!" Maar besef wel dat je altijd een keuze hebt. En dat álleen jij (en je partner) die keuze kunnen maken. Niet je baas, je omgeving, de maatschappij, de heersende opinie over hoe moeders tegenwoordig moeten leven. Alleen jij (en je partner).

Sterkte!

Fladder: grinnik

goh, ik kan alleen nog maar heel hard lachen over deze onderwerpen geloof ik. Seffe denken, of ik die ken. Nou ja, meestal gewoon dat ze totaal oogklepperig doen alsof het onderwerpje waarvoor ik daar op gesprek ben het ENIGE is dat mijn dagen vult. Maar dat wat jij citeert hier is daar natuurlijk een uitdrukking van. Wat een enorme losers toch allemaal. Getsie. Niet die mensen persoonlijk, maar hoe we ooit hebben kunnen toelaten dat alles maar in stukjes stukjes gehakt wordt en dan nog een protocolsaus eroverheen.

Even denken, wat zei die zuster gisteren. ja, dat u allemaal nog in de rouw bent over de dood van uw moeder drie maanden geleden, en dat uw kinderen allebei vastlopen in het onderwijs, en dat u en de andere mantelzorger allebei veel tijd voor uw werk nodig heeft, sja, vervelend, maar daar hebben wij natuurlijk niets mee te maken.

Wat vind jij trouwens, moet ik nog gaan klagen over de slechte verzorging van mijn moeder vlak voor haar dood? Ik ben zoooo in dubio. Ik wil niets doen wat me energie kost maar er is nu een nieuwe protestbeweging over de behandeling van ouderen en de reactie in de VK van gisteren van een of andere directeur dat de familie de bestaande klachtfaciliteiten te weinig gebruikt dat prikkelde me enorm... ik weet het, als ik het zo opschrijf zeg jij meteen nee natuurlijk.

Ja, zeg

het leven laat zich regelmatig niet in *jouw* agenda proppen. Het is hier ook heel vaak andersom. Mijn agenda staat in dienst van de fysio, de logo etc.. Als het te lang zo gaat, dan raak ik ook richting burnout.

Judith-t

Het is allemaal "in het belang van het kind" dat we ons in de vreemdste bochten wringen.
Fysio, begeleiding etc. hebben ook een volle agenda. En dat wringt. Ik begrijp het best wel. En ik weet geen oplossing, behalve dat dat soort instanties sneren à la "mevrouw moet prioriteiten stellen" voor zich moet houden.
Ik heb inmiddels wel geleerd kritisch te kijken naar alle vormen van begeleiding die mijn kind "moet" krijgen. Heb zelfs een zorgverlenersinstantie de laan uitgestuurd omdat de eurotekens in hun ogen iets te groot werden en ze er zelfs niet voor terugschrokken de boel te manipuleren om maar weer iets nieuws uit de kast te rukken.
Ook heb ik geleerd dat je als ouder van een zorgenkind (of twee, drie, vier...) nou eenmaal niet aan het ideaalplaatje kan voldoen. Maar ik moet bekennen dat dat wel door schade en schande is gebeurd.

Dendrork (ot)

"Wat vind jij trouwens, moet ik nog gaan klagen over de slechte verzorging van mijn moeder vlak voor haar dood? Ik ben zoooo in dubio. Ik wil niets doen wat me energie kost maar er is nu een nieuwe protestbeweging over de behandeling van ouderen en de reactie in de VK van gisteren van een of andere directeur dat de familie de bestaande klachtfaciliteiten te weinig gebruikt dat prikkelde me enorm... ik weet het, als ik het zo opschrijf zeg jij meteen nee natuurlijk."

Hihihi, misschien verras ik je wel

Alleen JIJ kan namelijk bepalen of jij daar je tijd en energie in wil steken. Aan de ene kant: je hebt nogal wat meegemaakt, en het is niet niks wat er is gebeurd. Ik kan me goed voorstellen dat je dit wil aangrijpen om, mogelijk, de algemene situatie te helpen verbeteren waardoor de kans kleiner wordt dat dit bij anderen ook gebeurt. Ik gebruik mijn persoonlijke ervaringen daar ook voor en blijf van de daken roepen wat ik geleerd heb. Dat is een bewuste keuze.

Aan de andere kant: een mensch heeft maar een beperkte hoeveelheid energie en die hebben we al zo hard nodig voor ons gezin en onszelf. Daarom klim ik niet altijd het dak op om te roepen, ook al heb ik soms kromme tenen. Ik beken dat ik mezelf af en toe vast moet binden, maar het leven is keuzes maken. Niet alleen qua agenda, maar ook qua "voor jezelf/je rechten/je naasten opkomen".

Ik denk dat alleen jij kan bepalen wat je met je ervaring doet: het in stilte verwerken, of ook het dak opklimmen en aandacht blijven vragen voor misstanden die je hebt meegemaakt en de lessen die je hebt geleerd, met als mogelijk doel anderen bewust te maken van wat er mis kan gaan en misschien zelfs wel voorkomen dat het vaker gebeurt?

Sterkte ermee!

Fladder (o.t.)

Ik denk dat ik het ga doen. Maar ik denk niet dat ik er iets mee kan voorkomen. Het was namelijk structureel slechte zorg. Ze behandelden mijn moeder ten onrechte als een revalidatiepatient,lieten haar soms 2 uur wachten voor een toiletbezoek (bij vragen hierover was dat beter voor haar???), bezorgden haar onnodig pijn (ze moest blijven zitten terwijl ze wilde liggen) en namen haar terminale status niet serieus (volgens hun had ze nog een hele tijd voor zich, terwijl ze nog maar 2 weken heeft geleefd in het hospice). Oh en ik werd uitgekafferd als ik, zoals afgesproken, buiten bezoektijd kwam. Dat was 4 weken voor haar dood. Maar ja, dat wisten we toen niet.
Ajakkes.
Ik wacht er nog een paar maanden mee.

LJ: sorry voor de inbraak.

Oh en lj

...neem het met de dag.

Ik weet het, open deur. Maar het is het enige dat werkt.
Dat, en goed slapen. Dus dat versieren daar moet je niet te ver mee gaan.

Oeh

Ja, nou, ik herken het, en dan heb ik nog niet eens wat te klagen.
2 Weken geleden ben ik nog erg boos geweest op Jeugdgezondheidszorg. Zoon moest zijn 9-jarigen vaccinatie hebben, jaaaaa, dat kan écht alleen maar op woensdagmiddagen, dan moet u maar vrij nemen. Hoezo vrij nemen? Denk je soms dat ik geen leven heb, los van mijn kinderen? Ik was echt pissed. En ik mocht niet de dag erna komen, zelfde plek, zelfde organisatie, toen moest ik toevallig met jongste naar het CB, die moest ook geprikt worden. Neeeee mevrouwtje, u moet zich maar aanpassen, álle kinderen hebben tenslotte op woensdag een ouder thuis, dus dat is reuze goed bedacht van ons, alle prikken op woensdagmiddag uitdelen.
Nou, dit was even mijn frustratie, verder heb ik eigenlijk niets te klagen, want wij lopen de deur van de hulpverlening nou niet bepaald plat. Anyway, we zijn binnenkort eindelijk aan de beurt bij Curium dus misschien piep ik dan wel anders.

Fladder

"Het is allemaal "in het belang van het kind" dat we ons in de vreemdste bochten wringen.

Fysio, begeleiding etc. hebben ook een volle agenda. En dat wringt. Ik begrijp het best wel. En ik weet geen oplossing, behalve dat dat soort instanties sneren à la "mevrouw moet prioriteiten stellen" voor zich moet houden."

Dat is ook zo. Als je 9kind) niets hoeft, kom je in zo'n spagaat. Mensen die vinden dat het leven te plannen is, hebben volgens mij nooit iets meegemaakt van deze orde.

Dendrok o.t.

Waarom meld je het niet bij die website? Dan doe je in elk geval iets met je vervelende gevoel over dat verpleeghuis. En je stuurt die mail daarna aan de directie van het verpleeghuis. Je gaat dan geen officiële klachtenprocedure in, maar doet wel iets met het geheel.
Ooit had ik geen puf om een dergelijke klachtenprocedure aan te gaan na het overlijden van mijn schoonouders. Kan nog kwaad worden over bepaalde zaken. Maar wij zaten toen zo op de bodem van alles, een absoluut dieptepunt van ons incasseringsvermogen, dat we het gewoon niet meer konden opbrengen om formele stappen te ondernemen.

Mijn zoon van negen is nog steeds niet ingeent

...dat viel in de week na de diagnose van mijn moeder. Vorig jaar juni of juli. Idd een vaste dag in de week.

Je kon wel makkelijk meedraaien een ronde later. Zelfde dag dan weer.

Laatst heb ik een afspraak verzet voor schoolartsbezoek: kon ALLE dagen van de week ????? viel van mijn stoel..
Oh, die zonder inenting is al bijna weer 10 hahaha.

Judith

"Mensen die vinden dat het leven te plannen is, hebben volgens mij nooit iets meegemaakt van deze orde."

Klopt. Daar is een spreekwoord van. Iets met stuurlui, wal en zo

Wat ik doe als ik zo'n week heb is vooral niet te veel nadenken. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan maar ik merk dat het wel helpt. Niet alles van te voren doornemen en plannen maar juist alles in kleine stapjes doen. Dat maakt het allemaal wat minder overweldigend.

Een vriendin heeft me ooit dat advies gekregen toen mijn zoontje ernstig ziek was en een operatie moest krijgen. Ik vroeg haar hoe ik dit allemaal moest gaan regelen en gaan doen en dat ik het absoluut niet aan zou kunnen. Mijn vriendin zei toen je hoeft het ook niet allemaal aan te kunnen. Het enige wat je nu moet doen is een tas inpakken met spullen voor het ziekenhuis. Als je dat hebt gedaan is het enige wat je moet doen met de auto naar het ziekenhuis rijden. Daarna zie je dan weer verder wat de volgende stap is.

Het helpt mij echt maar ik ben er nog niet even goed in altijd helaas. Soms maak ik me toch te veel zorgen en dan gaat alles weer door elkaar zitten.

Verder ben ik ook niet bang om afspraken te verzetten als dat nodig is. Bijna niks is zo urgent dat het perse vandaag moet. Vaak kan het ook morgen of volgende week wel.

Natuurlijk heb je er soms een week tussen zitten met afspraken die allemaal wel echt moeten en met weinig ruimte voor jezelf. Dan pas ik mijn strategie van niet te ver vooruit denken en alles in kleine stukjes verdelen toe.

Daarnaast helpt bij mij bidden. Ik hoef de kracht niet uit mezelf te halen. Hij geeft mij kracht.

Ik begrijp dat niet iedereen iets daarmee kan omdat niet iedereen gelooft maar voor mij is dat wel de bron waar ik elke dag weer de kracht vandaan haal. Ik kan het niet maar Hij kan het wel. Dat geeft zoveel rust.

Maar alles is kleine stappen verdelen en niet te veel proberen na te denken over alles helpt ook echt goed. Ik ben nog altijd blij met mijn vriendin en de hulp die ze me toen geboden heeft.

Dat klopt, wat sera zegt

wij gaan dat als vanzelf doen, als de omstandigheden ons ertoe dwingen. En dan kijken we elkaar aan, zo van het is weer zover.

Want je geeft dan echt niets op. Niet alleen het nutteloze gedenk, wat juist fijn is om op te geven, maar ook alles extra's voor jezelf gaan er weer vanaf. Bah.

Ik mag...

Morgenochtend om 10 over elf voor de 9 jaar prik, gelukkig ben ik toevallig vrij. Maar de woensdagmiddag had wel handiger geweest!

Heerlijke reacties!

Ik ben echt gewoon niet de enige. Klopt hoor dat je gewoon je tas moet pakken en daar moet gaan waar je toevallig heen moet. Ik vind het werken dan ook wel verademing, omdat ik niet weg 'kan' daar en dus niets 'kan' regelen. De grap is dat ik werk met probleemkinderen en zelf vier kinderen heb waarvan drie iets mankeren.
De oudste heeft een groot probleem, ze is heel erg moe, gaat niet naar school en wil absoluut niet dat ik wegga. Maar ik regel hele goede zorg voor haar, dus ik wil graag werken (ik heb het over 20 uur per week hoor)
Is dat slecht?
We gaan maar weer door!

Quin (over prikken)

door een verhuizing hebben we de 1e prikmogelijkheid voor oudste gemist, de oproep van het jaar daarop kwam ook erg slecht uit. En daarom mochten we een gewone afspraak op het regiokantoor maken. En die afspraak kun je dus gewoon op je eigen tijd maken. Is alleen wel iets verder weg.
Ik zou deze gewoon laten lopen, en volgend jaar afwachten. Misschien kun je dan iets met je werktijden, en als dat niet lukt kun je op een andere dag afspreken.
Voor ons was dat uiteindelijk ook veel beter dan zo'n massaal prikgedoe, daar kon/kan oudste ook helemaal niet tegen.

Fladder (o.t.)

Dat niet uit je woorden komen is een heel stuk opgeknapt volgens mij! Wat ben jij lekker op dreef de laatste tijd Leuk!

En sterkte iedereen met de agendaperikelen. Het lijkt me heel pittig. Zeker omdat er vast ook nog afspraken zijn waar je ook nog zinnige dingen moet zeggen en op moest letten dat de tegenpartij de plank niet misslaat..

Mijk

Prik (lichtelijk zwaar off topic)

Die prik heb ik alsnog voor die lastige dag kunnen regelen, door zoon met een vriend te laten meegaan om de prik op te halen. 't Is toch een harde bikkel wat dat betreft, dus hij hoeft zijn eigen moeder er niet persé bij te hebben.
En welke dag ze ook kiezen voor hun prikacties, er is altijd wel een ouder die het niet goed uitkomt, dat is zo. Alleen moeten ze dan wel de flexibiliteit opbrengen om op een andere dag ergens anders die prik te komen inhalen. Ik mocht met zoon bij de huisarts langs, als ik dan wel even zelf wilde betalen voor de prikken. Later kreeg ik te horen van de CB-arts dat ik wel degelijk op de hoofdlokatie langs had mogen komen met zoon, op een andere dag. Kwestie van onjuist ingelicht worden door de medewerkster die ik aan de telefoon had. En ook niet klantvriendelijk.

Werken

Zelf vind ik het heel belangrijk om te werken, gewoon om niet alleen maar "moeder" te zijn. En zeker bij een kind dat zorg nodig heeft denk ik dat het belangrijk is om op de een of andere manier uit de situatie thuis te stappen. Je kunt jezelf voor "zo'n" kind wel deels wegcijferen, maar ik denk dat je er niemand een plezier mee doet door steeds volledige consessies te doen aan wat de buitenwereld (hulpverlening) van je vraagt. Neemt niet weg dat je soms gewoon niet anders kan dan meegaan in hun niet altijd praktische tijdschema's. Wat dat betreft is het wel fijn als je je werktijden enigzins flexibel kunt indelen. Maar mijn flexibiliteitsgrens wordt wel fors overschreden als ze denken dat ik een halve dag vrij neem om mijn zoon een prikje van nog geen 5 tellen te laten krijgen. Of dat ik daar "even" 95 km retour voor van en terug naar het werk ga rijden. Was het een belangrijk psychologisch of medisch onderzoek geweest, dan had ik daar natuurlijk heel anders over gedacht.