Add/odd welke medicatie?

Methylfenidaat

De eerste medicatiekeuze voor je zoon (áls er iets aan de hand is) lijkt mij methylfenidaat, Ritalin dus zeg maar. Overigens zou ik me niet te veel vastpinnen op de voorlopige diagnose. Zeker bij dat ODD-verhaal zet ik wat vraagtekens. Het klinkt meer als iets dat voortkomt uit de ADD.
Enne...bij onze zoon verbetert de medicatie vooral zijn stuitergedrag. Zijn concentratie is en blijft pet. Dus het lijkt me handig om andere manieren te onderzoeken waardoor je zoons concentratie vooruit zou kunnen gaan.
Ken je de site van Balans al? www.balansdigitaal.nl . Daar kun je veel informatie vinden, ook over medicatie. Veel succes volgende week bij de onderzoeken!

Kenmerken

De diagnose AD(H)D krijgt nogal eens mee: kenmerken van ODD. Dat betekent dat er een paar eigenschappen aanwezig zijn. Maar de diagnose is er dan niet.
Het belangrijkste deel van ODD is volgens mij dat er een 'geweten' mist. Een ADHD'er heeft het gevoel van 'o jee, dat had ik niet moeten doen' (het oeps). Maar dat heeft een kind met ODD niet. Die doet dingen juist berekend en niet impulsief. De kenmerken die verder bij ODD horen zijn ook nogal in overlap met ADHD.

Methylfenidaat is volgens mij ook het eerste wat gegeven wordt. Hoewel gezegd wordt dat kinderen dan juist meer bewust zijn van hun gevoel (er is meer rust).

Hier ook een heel emotioneel ADHD'ertje (met de H dus) die methylfenidaat krijgt, maar zeker ook met therapie voor de heftige emoties)

(kan zijn dat ik het niet helemaal goed verwoord hoor. geen persoonlijke ervaring met odd, wel wat in verdiept)

Hier

een ADHD-er met ODD. Ook hier werden de ODD kenmerken minder toen we met medicatie begonnen. Zoon heeft eerst merkloze methylfenidaat gehad. Dat ging redelijk. Later zijn we toch op echte Ritalin overgegaan, dat ging een stuk beter. In 2008 wilde zoon liever naar langwerkende medicatie, nog maar 1 keer per dag slikken. Hij krijgt nu Concerta en dat gaat super....zijn ODD zien we nu alleen nog als hij heel onzeker is, maar daar werken we aan!

Ik word er altijd zo wiebelig van

Hebben jullie dat nu ook? Ik word er altijd zo onzeker van, als ik denk aan eventuele andere diagnoses.
Als ik de post van Anna lees. Dat die odd-symptomen bijna weg zijn, behalve als hij onzeker is. Dan denk ik: 'Zou die jongen dan wel odd hebben? Of leek het alleen maar zo, omdat hij zo in de knoei zat met zichzelf?'
Wanneer 'heb' je een stoornis. Als je alle symptomen tijdelijk laat zien. Of 'heb' je het pas als het blijvend is? Kan odd genezen? Of had annazoon het niet echt, maar leek het erop omdat hij zo onbegrepen werd?
(Ik gebruik jouw zoon nu als voorbeeld, anna, maar daar bedoel ik niets persoonlijk mee hoor! Ik ken je zoon helemaal niet. Ik weet alleen wat ik hier lees. Ik misbruik hem ter illustratie van mijn twijfels. 'k Hoop dat je het niet erg vindt.)
Bij onze zoon dacht 'men' in eerste instantie ook aan odd, nu staat ass weer in the picture.
Ik word daar dan zo moe van. Zit ik weer allemaal artikelen op internet te zoeken over ass. Om te kijken of ik er iets van herken. Ja, ik herken wel iets, maar zo weinig, in zo'n kleine mate. Als je druk ben in je hoofd, dan heb je toch geen tijd om je bezig te houden met de beweegredenen van een meester bijvoorbeeld? Dat je die meester dan niet begrijpt, betekent dan toch niet dat je hem niet kán begrijpen?
Bleuh, ik hou meer van wiskunde. 1+1=2, lekker duidelijk.

Snap het wel hoor

ik denk inderdaad dat het ODD verhaal versterkt werd door het onbegrip van zoons omgeving, wij en school...De vrouw waar hij nu integratieve kindertherapie van heeft heeft er een mooi schema voor getekend....zoon bestaat uit een heleboel bolletjes....al die bolletjes staan voor een eigenschap of gedraging. Een aantal bolletjes zijn donker gekleurd. Meestal liggen die ingekapseld, als hij zich goed voelt dus.....Jaren geleden waren alle balletjes donker gekleurd....het gedrag wat hij toen liet zien, dat was zijn veilige haven....Nu komen die bolletjes dus alleen op momenten dat hij zich onveilig voelt, omdat die bolletjes hem vroeger veilig lieten voelen, uit hun kapseling....(tis moeilijk uit te leggen zo, zij tekende het en toen klonk het heel plausibel)....

Wat mij betreft mag de ODD ook wel weg bij zoon hoor. Maar of het echt weg is? Feit is, wij begrijpen hem beter, school begrijpt hem. De omgeving heeft zich dus meer aangepast aan hem. Maar er komen momenten dat de omgeving nog niet is aangepast, of zich niet wenst aan te passen.....en wat dan?

Antwoord aan allen

Bedankt voor de reacties! Ik wil graag nog wat toelichten (sorry beetje lang verhaal geworden):
We zitten niet in het begin van het diagnosetraject, we zijn al bezig vanaf het zevende levensjaar en mijn zoon is nu 13. Maar we worden voor mij gevoel steeds dwarsgezeten in de vooruitgang, omdat de hulpverleners vasthouden aan de scheiding tussen mij en mijn ex man als oorzaak van de gedragsproblemen van mijn zoon. Terwijl ik denk dat er weldegelijk een ADD/ODD verhaal aan ten grondslag ligt. Ik denk alleen dat de scheiding een trigger is geweest.
Ik zal het verhaal een beetje schetsen: Mijn zoon was tot zijn 5e jaar een lief aanhankelijk jongetje wat iedereen charmeerde met zijn mooie bruine ogen en lieve gedrag.
In zijn 5e levenjaar zijn wij gescheiden en is ook zijn zusje geboren en zijn we ook nog eens verhuisd, dus ook een andere school. Hoe ontneem je een kind zijn veiligheid? Maar het was niet anders….
Sinds die tijd is mijn zoon erg veranderd in zijn gedrag, het werd een “boos jongetje” en kon op school niet meer meekomen. Hij kreeg overal de schuld van en werd de zondebok van de klas. Hij sloeg kinderen “zomaar”en toonde geen berouw. Hij kreeg last van tics en kon niet meerdere opdrachten tegelijk meer uitvoeren.
We zijn door de huisarts doorgestuurd naar de RIAGG, waar de oorzaak vastgesteld werd op de scheiding en hij moest maar een sociale vaardigheidstraining volgen, welke totaal geen nut heeft gehad. Zelfs de RIAGG gaf dit toe.
Ik heb gevraagd om een second opinion en we zijn toen bij het kindertherapeuticum terecht gekomen in Utrecht. Zij wilden perse het verslag van de RIAGG hebben, terwijl ik juist blanco wilde beginnen omdat ik het niet eens ben met de oorzaak scheiding. Hun diagnose was dus ook oorzaak scheiding en kenmerken van ADD/ODD.
Hierna heb ik zelf hulp gezocht bij het Trajectum in Veenendaal om wat tips te krijgen voor de opvoeding en om het wat gezelliger te krijgen in huis. Dit is inmiddels afgerond, maar tevreden over de diagnose en het gedrag van mijn zoon ben ik nog steeds niet en nu heb ik dus een nieuw intakegesprek bij Meerkanten, een GGZ instelling bij ons in de gemeente.

Ik heb aardig wat ervaring in de GGZ door mijn werk, maar alleen met volwassenen. Dus ik weet heel goed wat ADD/ADHD/ODD e.d. inhouden. Ik zie heel duidelijk welke kenmerken mijn zoon heeft, maar de hulpverleners komen telkens met de scheiding als oorzaak. Maar daar KAN ik dus niks mee!! Nu dus een laatste poging bij een nieuwe instelling, in de hoop dat er daar wel naar ons geluisterd wordt. Ik wil zo graag dat er met ons word meegedacht naar een oplossing...

Jouw verhaal is zo herkenbaar (enigszins ot)

Ook gescheiden, dezelfde diagnose, ook twijfel over de diagnose. Ik vind het een lastige kwestie, omdat ik niet mijn zoon nog eens door een molen wil laten halen, vooral omdat zoon dat zelf niet meer wil. Moet ik het er dan maar bij laten zitten? Dat voelt ook niet goed. Maar ik zie even geen andere weg. Daarbij telt het blijkbaar dubbel dat hij als kind, voorafgaand aan de scheiding, ook nog huiselijk geweld heeft meegemaakt. Volgens informatie van het GGZ, ontwikkel je daardoor ook allerlei stoornissen, waaronder (je raad het al) ADHD en ODD. Conclusie: naast een scheiding en alles daaromheen, krijg mijn kind dit jaren later ook nog op zijn brood, door toedoen van zijn ouders. Mijn zoon heeft na opnieuw binnenstebuiten te zijn gekeerd, dus de diagnose ADHD/ ODD gekregen. 5 jaar daarvoor had hij diagnose ADD. Diagnose ADD kon ik prima plaatsen, ADHD daar kan ik ook in meegaan. Ik heb naar informatie op internet gezocht betreffende ODD, contact met stichting balans opgenomen, ben naar een informatieavond van Balans over ODD geweest, maar ik zie het niet bij onze zoon, de agressie of bewust tegendraads/ boos gedrag, die hij zou hebben tegenover mij of anderen. Ik heb meer het idee dat mijn zoon zich in de penarie werkt door zijn impulsieve gedrag, enigszins gebrek aan sociale vaardigheden en zijn uitermate jonge gedrag voor zijn leeftijd. Dit heb ik neergelegd bij de instelling, waar we via Jeugdzorg terecht zijn gekomen. Volgens hen is zijn gedrag juist wel zorgwekkend, omdat hij fouten altijd bij een ander zoekt en geen schuld bij zichzelf zoekt. Okee, dat stukje zie ik ook, maar om hem daarom het stempeltje "kind met een agressieve gedragsstoornis" te geven... Met de juiste behandeling zou hij helemaal van ODD af kunnen komen. Nu maar hopen dat hij de juiste behandeling krijgt, zodat zijn geweten zich "naar behoren" gaat ontwikkelen. Ik ben nog niet overtuigt, maar wel blij dat hij een behandeling krijgt. En met een beetje geluk kan hij door de behandeling beter met zijn ADHD omgaan.
Terugkomend op jouw vraag: mijn zoon (12) heeft eerst ritalin geslikt en vaart nu al een goed jaar wel bij Concerta. Wel heeft hij hierbij melatonine nodig, omdat hij minder goed in slaap komt. Op dit moment wil de kinderarts hem een hogere dosis geven, omdat school aangeeft dat zoon snel is afgeleid in de klas. Zoon wil geen hogere dosis, zegt dat hij zich hierbij goed voelt en schoolcijfers zijn eigenlijk boven verwachting. Ik sta fijn, als moeder, tussen dokter, school en zoon in. Wat zoon wil, is mijn leidraad wat dat betreft, dus voorlopig geen hogere dosis.

An, ken je het boek "Kinderen en gedragsproblemen" van Martine Delfos? Daarin wordt prachtig het verschil uitgelegd tussen een gedragsprobleem en een gedragsstoornis. Kort gezegd: het eerste wordt veroorzaakt door de omgeving. Het tweede door de aanleg van het kind. ADHD is een gedragsstoornis. Dit kan dus never nooit ontstaan door zaken/gebeurtenissen in de omgeving.
Het boek vind ik een aanrader om te lezen, en voor die GGD waar je met je zoon geweest bent lijkt het me zelfs dringend noodzakelijk.

Guinevere

Ik weet ondertussen het verschil tussen een gedragsprobleem en een gedragsstoornis. Toendertijd viel het me nogal rauw op mijn dak. Ik ben het helemaal met je eens, in maart spreek ik de desbetreffende persoon weer, ik zal het boek haar aanraden. Dankjewel.