Ad(h)d

Kwartje viel hier op de kant..

Wij zitten net 1 stadium na jouw afweging. Ik heb ook getwijfeld en uiteindelijk gedacht dat het meer mijn treuzeling was dan iets anders. Als kind (hier beiden) geen ad(h)d heeft, is het duidelijk. Ook duidelijke welke aanpak (niet) nodig is. Als ze het wel heeft, is ook duidelijk welke hulp er gegeven moet worden. En ADD is inderdaad iets waar je niets aan kan doen. Maar het wordt wel vaak zo gezien en veroordeeld. En dat schijnt wel een reden te zijn voor veel faalangst, onzekerheden, verdriet bij kinderen met AD(H)D.

Voor ons dus wel een reden om in te sluiten of uit te sluiten. Maar ik heb ook jouw twijfel gedeeld. Herkenbaar. Aan de andere kant; heb je ook zoveel te verliezen? Meer te winnen, lijkt mij. Sterkte en succes met de afweging.

Tsja

Past het er nog bij, op het kind, een psychiatrische diagnose?
In dit geval zou ik het kind minstens een jaar of wat weghouden bij alle mogelijke peuten en logen en het vergrootglas achter in een kast gooien.
Zien anderen, bijv. familie en vrienden, ook zo'n probleemkind in jouw dochter? Vinden zij ook dat er aan alle kanten flink bijgeschaafd moet worden?

Maar

het één hoeft het ander niet uit te sluiten toch? Waarom zou het geen ADD kunnen zijn in combi met de HB?

Waarom?

Wordt er nu weer zo raar gereageerd door sommige mensen? Het is toch een serieuze vraag van Ayla. De psycholoog komt hier toch ook niet voor niets mee. Natuurlijk is het even slikken als Ayladochter nog een diagnose krijgt, kan ik me goed voorstellen. Maar aan de andere kant kan je haar ook weer beter helpen misschien. En zou het voor haar zelf veel uitmaken? Ze is nu ook al anders dan anderen, dus dit kan er dan ook nog wel bij, lijkt mij. Maar natuurlijk is het voor jullie wel even slikken. Denk er gewoon rustig over na en weeg de voordelen af tegen de nadelen. Succes!

Jeetje

Omdat Ayla geregeld schrijft over haar zorgen over dochterlief, lijkt een aantal mensen al besloten te hebben dat er met dochter niets aan de hand kan zijn. En dat een jaartje 'geen aandacht' de problemen wel zal oplossen.
Ik vind dat nogal kort door de bocht. We weten dat toch helemaal niet? Ik vind dat er erg makkelijk geroepen wordt dat ze het allemaal maar los moet laten en niet meer naar een therapeut moet gaan. Mocht Ayladochter inderdaad ADD of ADHD hebben, dan verdwijnen de problemen echt niet door 'los laten en er vooral geen aandacht aan te besteden'. Dat weten veel ouders in deze rubriek als geen ander. En kennen we niet allemaal uit eigen ervaring de goedbedoelde opmerkingen als 'ga eens naar een opvoedcursus' of 'ik zie niets bijzonders aan jouw kind hoor'.
Ayla, over wel of geen diagnosetraject ingaan, is al veel geschreven in deze rubriek. Misschien kun je eens in het archief neuzen, er zijn al veel nuttige dingen over geschreven. Het is in ieder geval een herkenbaar dilemma.

Slimme adhd-er

In wat ik hier weleens leest in Ayla's posts, herken ik heel veel van onze zoon.
Het blijkt, dat kinderen met hoogbegaafdheid het gedrag van allerlei stoornissen kunnen vertonen, als ze niet voldoende uitgedaagd worden. De problemen verdwijnen dan als er voldoende uitdaging is. Onze ervaring is anders.

Onze slimme adhd-er vertoont wenselijk gedrag, juist doordat hij zo slim is. Hij kan door zijn intelligentie, zijn adhd enorm goed onderdrukken. Hij weet precies wat de (sociale) regels zijn en heeft een manier van reageren en gedragen in de klas, uitgedacht, waarmee hij aan alle regels voldoet. (De kleuterjuffen vonden hem 'een onopvallende jongen'. Thuis brak dag in dag uit de zelfbeheersing en was hij bijna niet te handhaven.) Als hij uitgedaagd wordt en in een stimulerende, veilige omgeving is, als hij zichzelf is, dan wordt hij DRUK. Als het aan hem ligt, gaat hij in een half uur, een hele dierentuin door, is hij niet langer dan een kwartier in een museum. Hij slurpt informatie op alsof het zuurstof is en schiet als een dolle van de hak op de tak.
Ayla's dochter wordt nu al minimaal een jaar (toch?) zoveel mogelijk op haar niveau benaderd. En als er dan toch problemen blijven, vind ik het wel raadzaam om verder te kijken. Want dat is wat ik vooral lees in de posts van Ayla: het gaat wel beter dan eerst, maar het is toch nog niet gelukt om het helemaal goed op de rit te krijgen. Er wringt nog iets. Het lijkt mij wel verstandig om daar naar op zoek te gaan.

Ayla

Ik heb ook een aantal van je postings in het verleden gelezen. Ik snap dus wel uit welke hoek Kaatje en Rodebeuk komen. Echter wij kennen je dochter niet, behalve uit de verhalen hier. Van deze afstand kan ik niet inschatten of er echt iets mis of niet. Dat kan niemand. Ik zou heel goed nadenken en proberen objectief naar haar gedrag te kijken. Heb je zelf het idee dat er iets aan de hand is? Als dat zo is dan zou ik haar wel laten testen. Hoogbegaafdheid sluit ADHD tenslotte helemaal niet uit. Het kan naast elkaar bestaan.
Waar je het kind laten testen is een volgende vraag. Ik zou daar heel voorzichtig mee zijn en het liefst een onafhankelijk psychiater zoeken die gespecialiseerd is in ADHD bij kinderen. Ik zou niet voor een orthopedagoog of de GGD kiezen.

Zelf hebben we ook lang geaarzeld voor we onze zoon lieten testen. Uiteindelijk wel gedaan en het is zover ik kan overzien een goede keuze geweest om hem te laten testen. Al zijn er zeker momenten geweest dat ik wilde dat we hem niet hadden laten testen ben ik nu toch wel tevreden. Het blijft een moeilijke materie.

Het opvallende van aarzelen om te testen is bij veel mensen toch dat ze bang zijn voor valse diagnoses. Dat begrijp ik goed. Het is niet hetzelfde als testen voor diabetes bijvoorbeeld waarbij je gewoon een 'ja' of 'nee' te horen krijgt. Er zijn kinderen die heel duidelijk ADHD hebben en kinderen die het heel duidelijk niet hebben. En dan is er nog het grijze gebied. Omdat er geen bloedtest is die het vaststelt en het allemaal gebeurd op basis van observatie kan ik me de angst voor een verkeerde diagnose wel goed voor stellen. Vandaar dat ik er ook zeker even over zou nadenken voordat ik mijn kind zou laten testen. Je hoeft de beslissing niet van vandaag op morgen te nemen. Lees er over, denk er over na, praat er over met neutrale derden (hier bijvoorbeeld!) voordat je een beslissing neemt...

Tijdens het traject kan je altijd nog stoppen en bedenk ook dat als je een diagnose krijgt en je twijfelt of het waar je a) altijd een second opinion kan vragen en b) je uiteindelijk helemaal niks hoeft met die diagnose. Het is alleen maar een stuk papier. Je kind veranderd er niet door.

Het kan ook zijn dat je gaandeweg wel degelijk het idee hebt dat je dochter ADHD heeft. In dat geval veranderd een diagnose ook niks natuurlijk. Je dochter blijft wie ze is. Echter dan kan je misschien wel gerichter bepaalde aanpassingen doen en de school vragen met bepaalde dingen rekening te houden.

Mocht je een diagnose krijgen hoef je de school hierover alleen te informeren als je dat zelf wilt. Je hebt geen verplichting dat te doen. Ik zou het zelf in de meeste gevallen wel aanraden maar bedenk goed dat een diagnose je echt nergens toe verplicht als je dat niet wilt.

Natuurlijk

begrijp ik de reactie van Rode Beuk en Kaatje.

ruim 1 jaar geleden toen ze getest werd op HB zijn is er ook kort gesproken over ADHD, de psychologe heeft toen gekeken of ze aanwijzingen zag maar vond haar idd erg snel afgeleid maar goed te corrigeren. Toen zeiden ze dat de slechte concentratie waarschijnlijk zou verdwijnen zodra ze werk op niveau zal krijgen. Ondertussen krijgt ze zoveel mogelijk werk op niveau maar het snelle afgeleide blijft. Zoals haar meester passend zegt: ze weet precies wie wat wanneer in de klas doet, dan weet ze ook nog wie met welke werkjes en hoe lang al in de gang bezig is, dan houdt ze ook nog in de gaten welke kinderen naar de bieb zijn en met welke boeken dat ze terugkomen en dan houdt ze nog in de gaten of de juf van de klas ernaast wel om half twaalf zoals normaal naar de wc gaat en dan moet ze ook nog haar werk doen.

Overal waar ze is horen we dat ze zo springerig is, niet lichamelijk maar geestelijk. ze is niet extreem druk maar gewoon met 20 dingen tegelijk bezig. De familie herkent dit zeker maar het heeft natuurlijk ook een schattige charme

Tot nu toe hebben we het altijd behandeld als een zij effect van het HB zijn, de verstrooide professor, ze loopt naar boven om haar tanden te poetsen draait zich halverwege om om iets anders te doen en vergeet helemaal wat ze in eerste instantie zou doen.

Ik heb er inderdaad moeite mee om haar met nog iets op te zadelen maar van de andere kant is het ook weer niet eerlijk als ik het niet doe.
Man is er wat nuchterder in, we vullen alles in en kijken ter zijner tijd wel wat er uit komt.

Ayla

Tot nu toe hebben we het altijd behandeld als een zij effect van het HB zijn, schrijf je. Denk je dat dat anders zal worden als je weet dat ze AD(H)D heeft? Bij mijn zoon van 14 hebben we het pas laten onderzoeken toen hij vastliep op school en er zelf last van had. Maar kwa aanpak hebben wij zelf eigenlijk niks wezelijks veranderd. De enige (positieve) verandering is zijn medicatie.

Mijn dochter

Mijn dochter van 10 vertoonde hetzelfde gedrag als jouw dochter. We kregen ook van school steeds te horen dat zebsnel afgeleid was, zeer ongeconcentreerd, vlindertje. Ze zou motorisch niet in orde zijn, therapie moeten etc. Bij mij ging het mijn ene oor in, andere uit. Inderdaad klopte het wat ze zeiden (behalve datbze motorisch juist erg goed is!), en thuis ook duizend dingen tegelijk doet, heb ik het naast mij neergelegd. Ze was eeen blij kind, geen reden om eraan te sleutelen, vond ik.
Afgelopen jaar is het alsof de mist is opgetrokken. Ze doet prima haarbwerk, gaat goed op school, de juf was verbaasdte horen dat er vroeger een probleemgeval vanwerd gemaakt.
Nu denk ik: zouden ze inderdaad ADD of zoiets hebben gevonden als ik haar had laten testen? Vast. Ik denk dat je bij zo'n jong kind als jouw dochter nog lastig is om echt te weten of er meer mis is dan gewoon vlindergedrag. Ik vermoed dat als je haar laat testen, er inderdaad wat gevonden wordt. Maar niet omdat er wat mis is het haar.

Wel herkenbaar

oudste is ook niet het prototype ADHD-er, dus van het stuiterige, maar hij is inderdaad wel hyperactief in het denken, om zich heen kijken, alles zien wat er om hem heen gebeurt, alles er uit flappen, kwebbelen, friemelfriemel enz enz enz. Zoon zag de eenden voorbij vliegen zeg maar, elke mug, een vliegtuig om tig kilometer hoogte, de olifantjes onder schoenen van het buurmeisje. Om doodmoe van te worden

Je man heeft gelijk

Het is maar een etiketje en je bepaalt zelf wat je ermee doet. Aan wie je het vertelt en aan wie niet.

Het grote voordeel van wel laten testen is, dat je iets kunt gaan doen met de uitslag. Je dochter is HB, wordt als HBer behandelt en blijkbaar blijft er toch nog iets niet helemaal goed gaan. Karmijn beschrijft het heel goed, vind ik.

Voor een kind met ADHD/ADD zijn speciale handvatten beschikbaar. Ik vind dat je je kind tekort doet als je geen gebruikmaakt van de mogelijkheden om te onderzoeken of die handvatten haar kunnen helpen. En dat gaat met diagnose een stuk makkelijker.

Ik zou idd wel kritisch kijken of de wijze van diagnose stellen bij jullie past. Wij hebben goeie ervaringen met ggz, maar dat kan per regio zomaar verschillen.

Overigens kan het natuurlijk ook zeker geen kwaad om het boek van Rodebeuk te lezen. Maar laat je daardoor niet in slaap sussen. Jij bent de enige (samen met je man dan) die werkelijk kan bepalen of verder onderzoek niet nodig is.

Maar ondertussen...

...is Ayladochter nog heel jong. En op die leeftijd is het vlinderen heel erg normaal. En op die leeftijd is het ook heel gebruikelijk om iets als 'concentratie' te oefenen. Dat kan op veel verschillende manieren, van iedere dag een draadje wol borduren tot iedere dag een bladzijde (of desnoods een halve) lezen. Jonge kinderen hoeven dit nog niet te kunnen, maar ze moeten het -spelenderwijs- wel oefenen.
Daarnaast is ze een snelle denker. Dat wat andere mensen éen voor éen bedenken, bedenkt zij tegelijkertijd. Het is geen wonder als je dan in de uitvoering steeds een andere gedachte volgt. Bij de trap oplopen, kan zij waarschijnlijk ondertussen minstens twintig leuke plannetjes bedenken. Slimme mensen zijn vaak heel snelle denkers. Dat is geen psychiatrische afwijking, dat is een gave.
"De verstrooide professor" is niet voor niets een bestaande uitdrukking. Je kan niet van zo'n slim kind verlangen, trager te denken (een voor een). Je kunt haar wel een taakgerichte houding aanleren. Maar dat is niet iets wat zomaar spontaan zal lukken. Dat is een kwestie van oefenen. Een bladzijde lezen zonder ondertussen 100 andere dingen te gaan doen. Een draadje wol borduren en dat netjes afmaken voor je opstaat. Etc.
Ik denk dat het een serieus gevaar kan zijn, dat zij op basis van haar heel snelle denken, misplaatste diagnoses opgeplakt krijgt. En dan? Medicatie?

Leerproces

Voor een groot idee ben ik het ook wel met Kaatje eens. Concentratieproblemen en vlinder gedrag zijn in zekere zin normaal en het kind kan leren hier anders mee om te gaan.
Ik denk dat dit de onderscheidende vraag kan zijn: Leert en ontwikkelt Ayladochter voldoende (ik bedoel NIET cognitief leren) en is haar zelfbeeld positief en realistisch?
Wij hebben een dochter waar misschien ook een etiketje op te plakken valt, maar omdat wij voor haar deze onderscheidende vragen met JA kunnen beantwoorden, laten wij het zo. We helpen haar wel, we lossen haar problemen met haar samen op en we vertellen haar, dat het best zou kunnen dat zij ook iets heeft van de adhd die in onze familie rondwaart. Maar we gaan nog niet kijken of dat etiketje werkelijk past. Want haar karretje rijdt.
Onze zoon daarentegen, stond vast, leerde niet meer, zijn zelfbeeld was rond het absolute nulpunt en zijn leven was een ramp voor hem. Bij hem was het etiketje een sleutel, die zijn karretje weer vlot trok.
Maar als het karretje toch al rijdt, zou ik het lekker laten rijden.
Aan Ayla en haar man is het om te beoordelen of het karretje rijdt, en of de snelheid hoog genoeg is. Op een forum kun je daar natuurlijk weinigs zinnigs over zeggen.

Eens met karmijn

Karmijn: "Leert en ontwikkelt Ayladochter voldoende (ik bedoel NIET cognitief leren) en is haar zelfbeeld positief en realistisch?"
Ik zou zelfs het woordje 'voldoende' weg willen laten. Dus: "ontwikkelt Ayladochter?"
Als het antwoord 'ja' is, dan is het echt niet onverstandig een poos niets te doen. Behalve dan liefde, zonlicht en water geven. Laat haar dan maar lekker vlinderen.

Ja dat is misschien een goeie vraag

Ik denk dat wij ons die vraag ook onbewust gesteld hebben en dat het antwoord daarop in ons geval nee was.

Dochter was overigens nog jonger dan Ayla-dochter (namelijk 6). Maar wellicht ook extremer in haar gedrag. Dat is namelijk moeilijk te bepalen hier op het forum.

Ik herken echter wel heel veel van de verhalen van Ayla, ik geloof dat ik dat ook wel eens eerder heb aangegeven.

Tja

leert en ontwikkelt, tja, dat is een goede vraag, cognitief, ja, de rest? poeh ik weet het niet, ligt eraan wat je bedoelt. Ieder kind onwikkelt zich, het is niet zo dat dochter in haar kleutertijd is blijven hangen, in tegendeel zelfs.
Is haar zelfbeeld positief en realistisch? nee. Er zijn dagen dat het goed gaat met haar maar er zijn dagen dat ze roept dat ze dood wilt en niet meer wilt leven. Puur uit vermoeidheid omdat haar hoofd niet stopt. Dodelijk vermoeiend voor haar.
En ik weet dat het dan de vermoeidheid is wat spreekt maar een 7 jrige moet dat gewoon nniet denken

Ayla

Je vraagt me af wat ik bedoel met dat niet cognitieve leren. daarmee bedoel ik de dingen als: plannen, organiseren, tijdsbesef, omgaan met onverwachte situaties, zichzelf vermaken, zich aan de regels houden, sociale signalen goed interpreteren, het scheiden van feit en emotie (uit je laatste post blijkt dat niet zo lekker te gaan nog), omgaan met uitgestelde aandacht. dat soort dingen. Hoe verhoudt zich dat in vergelijking met LEEFTIJDsgenoten? Ik vind dat je daarmee niet moet vergelijken met klasgenoten, omdat ze een klas heeft overgeslagen. en, hoe was dit een jaar geleden bijvoorbeeld, zit er groei in?
Ik bedoel niet dat je die vragen hier zou beantwoorden trouwens. Ik bedoel dat je die waan jezelf zou kunnen stellen. En aan de leerkracht, misschien wel door middel van die vragenlijsten?

Storende fout

Het moet zijn:
'Ik bedoel dat je die VRAAG jezelf zou kunnen stellen.
Over dat zelfbeeld overigens. Ik herken de uitspraken en ik ben het met je eens dat het zorgelijk is, als een kind dat soort dingen zegt. Onze zoon deed dat soort uitspraken ook en 'het ging niet vanzelf over'.
Ook het feit dat ze zo moe is, vind ik opvallend. Het dagelijks functioneren kost haar dus onevenredig veel energie. Een stoornis als ADHD/ADD kán daar een oorzaak van zijn.
Onze zoon was ook altijd doodmoe na een dag school. Dat had hij al vanaf de peuterspeelzaal.
Na ja, allemaal lastige beslissingen voor jullie. Sterkte ermee!

Uitdaging

Ik geloof niet dat basisschool-leerstof ooit serieuze uitdaging kan bieden voor een hoogbegaafd kind. Een klas overslaan is leuk, wat plustaken is leuk, wat verdieping is leuk, maar echt zwoegen/zweten/peinzen op lastige vraagstukken is natuurlijk heel wat anders.
Als ze echt kan bijten in de stof, kan het zijn dat ze een stuk gelukkiger wordt.
Ik geloof dat als je nu voor een AD(H)D-diagnose gaat, dat de kans bijna 100% is dat je die krijgt. Tegelijkertijd ben ik ervan overtuigd dat de kans net zo groot is dat het een misdiagnose is (dus ook bijna 100%).
Ik weet dat de vergelijking niet klopt, maar een serieus hoogbegaafd kind voelt hetzelfde als een normaal intelligent kind dat zich steeds moet conformeren naar ernstig verstandelijk gehandicapten. Tuurlijk word je daar niet een stralend blij kind van. En daar veranderen peuten en logen niets aan. Integendeel, je zelfbeeld kan daar ook flink van kelderen. "Ik ben niet goed zoals ik ben."

Bovendien

zitten er niet alleen maar positieve kanten aan diagnoses. Er wordt in z'n algemeenheid vaak te zwaar aan getild, terwijl ze van oorsprong meer bedoeld waren als werkhypotheses om een kind beter te kunnen begeleiden. Maar al te vaak wordt het gezien als een opstap om een kind in te kaderen, en er standaard trucs op los te laten. De noodzaak goed naar je eigen kind te blijven kijken wordt een stuk minder. (op scholen bijv hanteren ze steeds vaker standaard protocollen) Bovendien raakt je blik (en net zo goed die van anderen) een beetje vertroebeld door diagnoses. Moeilijk uit te leggen.
Hier iig ervaring met een kind dat hb scoort en een diagnose heeft, zij het een andere. Ik zou het niet nog eens doen.
Als je denkt dat je kind baat heeft met tips en trucs uit die specifieke hoek, is er niets dat je let om die uit te proberen. Ook kan de school vanalles uitproberen zonder een diagnose. Het enige dat iid lastig is is medicatie, maar persoonlijk zou ik eerst een heleboel andere zaken uit de kast trekken voor ik daar uberhaubt maar aan zou denken. Ik zou dus vooral goed gaan bedenken wat je wilt *bereiken* met een diagnose.

Als je alleen een hamer hebt, wordt elk probleem een spijker

Ayla, ook mijn HB'er heeft adhd.

Voor ik je vertel wat wij gedaan hebben, eerst een vraag aan jou: hoeveel ervaring heeft deze psychologe met HB kinderen. Heeft ze een praktijk met bijna uitsluitend hb'ertjes of heeft ze nauwelijks specifieke ervaring en denkt ze dat alle kinderen hetzelfde zijn? In het eerste geval kun je het onderzoek rustig laten doen, in het tweede geval zou ik uiterst terughoudend zijn met zo'n jong kind. De enige reden om het adhd etiket nu al te halen, is dat je wilt dat ze medicatie krijgt. Alle andere methoden kun je ook zonder etiket proberen.

Een ongelukkige hb'er kan adhd gedrag vertonen. Je weet nog maar kort (een jaar of zo, toch?) dat je dochter hb is. Ze wordt op school nog maar kort anders benaderd. Je hebt nog allerlei andere dingen lopen met haar. Ik zou zeggen geef dat allemaal eerst de kans om te zien of het werkt. Blijven er na afloop van alle trajecten nog problemen dan is dat het moment om adhd alsnog te laten onderzoeken.

Een kind met adhd wordt maar al te gemakkelijk afgeschreven en dan worden andere dingen niet meer onderzocht en ondernomen. Ken je het spreekwoord "als je alleen een hamer hebt, lijkt elk probleem op een spijker?" Als je eenmaal het etiket adhd hebt, wordt elk probleem dat je hebt op rekening van die adhd geschoven.

Wij hebben gekozen om eerst alles in omgeving dochter goed te maken. Dus goede school, andere problemen aangepakt, veilige sociale omgeving, kinderen om vriendschappen mee te sluiten (wat niet hetzelfde is als willekeurige klas- en buurtgenoten), acceptatie van hoe ze is door haarzelf en door ons. Toen dat allemaal in orde was en ze dus in principe gelukkig was, bleven er restproblemen over die heel duidelijk op adhd wezen. Ze was toen 10. Nu met medicatie gaat het op school veel en veel beter. Maar toch vind ik niet dat we daar eerder mee hadden moeten beginnen. Een aantal andere problemen waren dan waarschijnlijk niet herkend en aangepakt geweest.

Je schrjift dat je dochter haar gedrag aandikt bij de psychologe. Daar leg je wel een vinger op een zere plek. Want moet je dan handelen op aangedikt gedrag?
Ik zie eigenlijk maar een paar opties:
Of ze voelt zich niet op haar gemak bij deze mevrouw. Angst en stress beïnvloeden haar gedrag én de psychologe is kennelijk niet in staat dat te herkennen.
Of ze is een uitstekende comediant en geeft een showtje weg.
Of ze voelt zich bij deze mevrouw zo veel meer op haar gemak dan thuis dat ze in de behandelkamer eindelijk haar ware gezicht laat zien.

Welke optie is de juiste?

Trouwens met medicatie mag je nog grotere inslaapproblemen verwachten.

Nou een heel lang verhaal. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Slapen

Wat Hesa over medicatie zegt, herken ik niet. Maar hier dan ook de laagste dosis op dit moment. Het is eerder andersom: nu de kinderen minder geprikkeld de dag door kunnen, slaapt het beter (door). Wel met de aanmerking dat voorlopig alleen in de ochtend lichte medicatie.
De angst voor allerlei mogelijke problemen voert een beetje de boventoon (slaapproblemen, misdiagnoses). Als je denkt dat er wat aan de hand kan zijn, wat is erger dan testen? Niet testen. Maar zoek wel een goed adres uit waar je dat laat doen.

Ava, waarom?

Waarom is niet testen per definitie erger bij het vermoeden van een mogelijk positieve uitkomst? Waarom is een diagnose zo heilig? Overigens ben ik er van overtuigd dat we de top bereikt hebben in diagnose-land. Steeds meer deskundigen zien de waanzin in van het ongelooflijk aantal diagnoses en nu voorzieningen verschralen, worden de positieve effecten van ettiketteren minder. Het enige voordeel dat dan over blijft van een ADHD diagnose is iid medicatie. En niemand kan ontkennen dat het bizar is dat zovéél kinderen medicatie krijgen, ik hoop dat meer artsen terughoudender worden hierin.
Ik hoop dat we ernaartoe gaan om meer probleemgericht te gaan denken en werken, en daar minder de kapstokken voor nodig te gaan hebben. Vergis je niet, ADHD is slechts een kapstok, vooralsnog. Ook voor veel artsen is het maar een optelsoms van gedrag dat gezien wordt.
Waarmee ik zeker niet wil zeggen dat onderzoek etc altijd maar overbodig is en niet zinvol. Maar ik snap niet zo goed wat er *erg* aan is om níet te onderzoeken. Zeker in dit geval. (en je bent absoluut niet de enige natuurlijk, vandaar ook dat ik de vraag stel. Ik denk dat juist door de heersende mening van zo'n beetje'*iedereen* wij uiteindelijk toch met onderzoek hebben ingestemd. Het heeft ons niets gebracht, en ik weet zeker dat we verder waren geweest nu zonder diagnose. ADHD is, voor zover het iets *is*, niet te genezen. Je moet ermee leren omgaan, dat kan ook zonder etiketje. (maar in dit geval bij Ayla's dochter ben ik ook zonder meer van mening dat eea nu niet goed uit elkaar te houden is, dus echt te vroeg)
Overigens zijn slaapproblemen echt heel bekende bijwerkingen.

Reactie

De psychologe waar ze loopt is iemand van een groot bureau, een heel aardig meisje, het enige wat denk ik mee zou kunnen spelen in ayladochter haar gedrag is dat de psychologe haar echt als een klein kind benaderd, in die mate zelfs dat ik er de kriebels van krijg. Ik heb echter nog niet de moed gehad om te zeggen dat ze ayladochter als een ouder kind moet benaderen. Ze laat zeker daar haar echte gezicht niet gezien, ze geeft een show weg. Ik heb ook al aangegeven dat dit niet haar normale gedrag is.
Ik wil dochter niet aan de medicijnen hebben, dat is ook niet mijn bedoeling hiermee. De psychologe gaf echter aan dat als er ADD uitkomt er een andere benadering nodig is, maar jullie hebben gelijk als jullie zeggen dat we die benadering ook al kunnen proberen zonder etiket. Ik weet dat als ik die vragenlijsten nu ga invullen er een grote kans is dat daar ADHD uitkomt. Maar ik ben het ook ermee eens dat de kans op een misdiagnose gewoon groot is.
Kaatje heeft gelijk als ze zegt dat een HB kind gewoon nooit 100% op haar plek zal zitten op een gewone school, bij ons geldt dit in ieder geval. Maar wat betekent dit, nog 3 jaar aanklooien en kijken of het op het vervolgonderwijs beter gaat en als het dan niet beter gaat alsnog verder onderzoeken.
Je kunt dochter geconcentreerd hebben maar daar heb je veel voor nodig, aparte werkplekken, prikkelarm, beloningssystemen, we zijn er dus ook al mee bezig, ook omdat de school ziet dat dochter normaal gewoon niet de rust in haar hoofd heeft om haar taken te kunnen maken.

ik denk dat ik de vragenlijsten nog niet invul en eerst eens kijk hoe de aanpassingen op school lopen en hoe het de komende maanden gaat.

Zoon oogt hier *klein*, jong. Het gebeurt hier vaker dat hij erg klein wordt benaderd. Hij gaat zich dan ook totaal anders gedragen, alleen is het bij hem dan meer terugtrekgedrag. Je ziet dan als het ware precies wat je *wilt* zien, een klein jong ventje. (en dat doet hij zeker niet bewust)
Vraag je eens goed af wat je precies wilt. Ik snap je vraagstellingen, maar in hoeverre kan een diagnose uitkomst bieden? Wat zou het jullie precies op kunnen leveren? Dat zijn vragen die je jezelf goed moet stellen vind ik, en daarbij de nadelen en risico's meenemen. Een onderzoekster kan je daarbij maar heel beperkt helpen. Tuurlijk wil ze onderzoeken, onderzoeken is haar vak.
Ik vind niet dat je dochter veel nodig heeft. De zaken die je noemt vind ik eigenlijk heel normaal. Maar ik weet ook wel dat dat op school niet altijd zo gevonden wordt. Leerkracht van zoon moest wat lachen om zoon toen die om een aparte plek vroeg om zijn toetsen goed te kunnen maken. Ik denk dat veel kinderen baat hebben bij die dingen. Thuis pas ik die dingen iig automatisch toe, zonder er bij na te denken. Hoewel ik zeer terughoudend ben met beloningssystemen, en dat is ook maar amper nodig hier mits zoon iets heeft waar hij voldoening uit haalt. Hij heeft het heel erg nodig de betekenis van iets te doorgronden. Is het in zijn ogen zinloos én niet leuk dan wordt het lastig. En tsja, zinloos is het al snel als je zaken moet herhalen die je in één keer ook wel snapt.
Iemand die je kind niet voor vol aanziet, daar zou ik niet mee verder gaan. Het heeft mi geen zin haar te corrigeren hierin. Haar beeld is gevormd en de verhoudingen liggen vast. Dus ik zou hoe dan ook verder zoeken, als je echt hulp wilt. En dan iig iemand die goed bekend is met hb, en valkuilen ed kan doorzien.

Misschien

Misschien is het eens goed te gaan kijken bij een bureau dat gespecialiseerd is in hb. Bij jou in de buurt heb je Vacare te G (ik zal het afkorten ter herkenning) en ik weet niet of ze nog bestaan maar in de buurstad IE Quest. Ik vermoed dat er in jouw woonplaats ook wel iets is.
Ik heb in ieder geval spijt dat ik destijds niet ben weggegaan bij een gewoon bureau en overgestapt ben naar zo'n bureauook al was mijn kind net niet hb, wel op verbaal gebied. Daardoor worden dergelijke kinderen nog wel eens verkeerd ingeschat.
Zij was net zoals jouw dochter op de basisschool. Ze heeft het absoluut niet gemakkelijk gehad daar, ze heeft alleen niet versneld, ook al had dat wel gekund. Op de middelbare school gaat het een stuk beter met haar, hoewel ze nog steeds wel chaotisch en druk kan zijn. Ook is haar concentratie niet alles. Maar voldoende om lekker te gaan op het gym.
Vlgs de kinderpsychiater heeft dochter geen adhd maar komt de onrust voort uit de v/p-kloof die zij heeft (had?). We laten haar lekker gaan.

Misschien......

Je dochter kan omdat ze hb is misschien wel beter leren omgaan met haar eventuele Adhd. Waardoor er met wat kleine aanpassingen het al beter kan gaan. Ik zou zeker een boek lezen over structuur bieden aan kinderen die chaotisch of druk zijn. Heeft iemand een tip welk boek? Aan medicatie zou ik echt niet beginnen. Dit doe je toch alleen als het allemaal echt niet lukt en kind op school niet mee kan komen en zich heel ongelukkig voelt. Ze zijn nu net begonnen aan een onderzoek van het effect van Retinal op de hersenen. Er schijnt een vermoeden te zijn dat de hersenen minder groeien door gebruik van medicatie bij Adhd. Ik schrik hier wel van en zou mijn toch al zuinig etende dochter NOOIT deze medicatie geven of het moet wel heel erg mis zijn allemaal. Kijk ook eens naar erfelijkheid. Heeft ze het van jou of je man Kan ook zeer confronterend zijn. Oeps ik ben zelf ook zo..... Ik heb zelf 3 hb dochters waarvan ik altijd weer krijg te horen op school dat ze afwezig, in een eigen wereld zitten, slordig, lelijk handschrift, sociaal niet zo handig zijn. Oojee denk ik dan, heb je het over mij? Ja, mijn arme man roept altijd. Wat is er toch met jullie??? Zo moeder zo dochters. Ik ga pas kijken of ze eventueel Adhd hebben als ik zeker weet dat ik een psycholoog heb die ervaring heeft met Hb en Adhd.
Vragenlijsten vind ik ook link, misschien heeft je dochter wel heel ander gedrag als ze bv op een Leonardoschool zou zitten. Kleine groepen met minder prikkels. Ze moet zich toch steeds weer aanpassen op school. Vrienden die zijn zoals zij is, kan ook de oplossing zijn. Ze zal zich heus wel anders voelen, alleen al door het hb zijn.
Mijn dochters zijn ook het type van de clown uithangen en erger gedrag vertonen zodra we bij een huisarts, psycholoog, tandarts binnen lopen. Steeds moet ik weer opnieuw grenzen aangeven. Wat wel en niet kan en wat wel en niet sociaal wenselijk is. Dus heel herkenbaar.
Neem de tijd om erover na te denken, ik ben er ook nog niet uit