Ad(h)d

Retinal?

Ritalin, en ja, het is goed dat ze onderzoek gaan doen, maar ik hoop dat ze daarin ook meenemen wat er gebeurt als een kind GEEN medicatie heeft gehad.

Gutgut daar gaan we weer

"Er schijnt een vermoeden te zijn dat de hersenen minder groeien door gebruik van medicatie bij Adhd. Ik schrik hier wel van en zou mijn toch al zuinig etende dochter NOOIT deze medicatie geven of het moet wel heel erg mis zijn allemaal. ".
Er schijnt ook een vermoeden te zijn dat de (kleine) hersenen van mét Ritalin behandelde kinderen gróter zijn dan die van niet met Ritalin behandelde kinderen. Misschien moet je dus eerst de uitkomsten van het onderzoek eens afwachten voordat je hier losse flodders schiet? En zie ik in jouw opmerking een verband tussen matig eten en hersengroei? Dan moet je wel érg beroerd eten, wil dat daar effect op hebben, lijkt me.

Yep ava

Ik ben het helemaal met je eens.

Ik zie niet in wat er mis is met een goeie diagnose. Je kind verandert er niet door. Nee, het stelt je in staat om de wereld om je kind heen te veranderen. Ook als je niet voor Ritalin kiest. Wij zijn pas ruim 3 jaar na de diagnose begonnen met medicatie. En in die tussenliggende periode is er echt een heleboel gebeurd. Tuurlijk kun je ook een heleboel zonder diagnose, dat klopt. Maar dan ben je wel nog meer een blinde op de tast. Een diagnose biedt, zoals ik al eerder zei, handvatten. Al was het maar dat de ene ADHD-er de andere niet is en er uit de testen specifieke aandachtstgebieden naar voren kunnen komen.

En al die vermoedens mbt medicatie. Dat is zo makkelijk schieten. Ik vind het knap dat je nog de moeite neemt om te reageren. Ik kan dat allang niet meer opbrengen. Net zo goed als dat ik ook niet meer uitgebreid kan reageren als iemand mij vraagt of de ADHD bij mijn dochter ook ECHT is vastgesteld. Tja ik weet niet hoor. Ik ken eigenlijk niemand die de diagnose zogezegd bij een pak wasmiddelen gekregen heeft. Meestal gaat daar namelijk nogal het een en ander aan vooraf.Het is gewoon allemaal "hear say"

Billie

Billie: "Waarom is een diagnose zo heilig? Overigens ben ik er van overtuigd dat we de top bereikt hebben in diagnose-land. Steeds meer deskundigen zien de waanzin in van het ongelooflijk aantal diagnoses en nu voorzieningen verschralen, worden de positieve effecten van ettiketteren minder."
Ik weet niet waarom jij daar zo van overtuigd bent. Ik ben bang voor het tegendeel, zeker als ik in aanmerking neem dat de nieuwe DSM steeds meer 'normale' trekjes als mogelijke aanwijzingen voor een psychiatrische diagnose gaan opnemen.

Ava

Ik denk helemaal niet zwart-wit, ik vind jou juist erg stellig. Grappig dat je wél uitlegt waarom testen géén probleem zou zijn volgens jou, maar geen antwoord op mijn vraag geeft waarom niet-testen zo'n probleem zou zijn. Ik heb niet het idee dat je echt inhoudelijk op me reageert, dan blijven we langs elkaar heen praten en heeft reageren weinig zin.

Rosase

Voor jou eigenlijk hetzelfde. Jammer dat je niet inhoudelijk op me reageert; ik stel juist dat diagnosticeren je 'blind' kan maken. Ik snap dat eea gevoelig ligt maar zo is het lastig discussieren.

Sancy

Even het rijtje af- Sancy, dat zou ook kunnen. Maar ik pik ook signalen op vh tegendeel. De tijd zal het leren, ben wel benieuwd. Afgezien van wat ik zoal lees hoor ik ook van ouders die bij ggz terecht komen minder snel met een diagnose de deur uit lopen, wel met hulp. Dat was volgens mij tot voor kort bijna ondenkbaar.

Wat vinden anderen hiervan

Billie: Grappig dat je wél uitlegt waarom testen géén probleem zou zijn volgens jou, maar geen antwoord op mijn vraag geeft waarom niet-testen zo'n probleem zou zijn. Ik heb niet het idee dat je echt inhoudelijk op me reageert, dan blijven we langs elkaar heen praten en heeft reageren weinig zin.

Dat idee heb ik wel. Maar ik hoor het graag van anderen of dat ook vinden. Misschien komt jou reactie voort uit het krijgen van een onwenselijk antwoord. Eentje die niet in jouw plaatje past?

Heb ik iets gemist of heb ik geen antwoord gegeven? Ik hoor het graag want misschien zit ik totaal fout en moet ik nogmaals de reactie van Billie bestuderen.

Ava

Meuh, ik ga liever niet de woorden van de een afwegen tegen die van een ander, als je begrijpt wat ik bedoel. Wel was ik het roerend eens met je eerdere posting.

Billie

Een nieuwe poging om mijn reactie op jou voor jou nog wat duidelijker te maken. Vooraf wil ik gezegd hebben dat mijn werk niet is 'het antwoord geven op de vragen van Billie' maar ik reageer op jouw standpunt. De vragen die jij hebt, zijn jouw vragen. Ik waak ervoor dat je mij verantwoordelijk maakt om jou een passend antwoord te geven dat niet alleen passen voor jou maar ook nog eens goed genoeg voor jou is. Sommige vragen kan ik wel beantwoorden en anderen niet: kennisvragen als in 'hoe werkt het brein' etc vraag dat aan een specialist. Ik wil hier reageren om mijn mening te verduidelijken.

"Grappig dat je wél uitlegt waarom testen géén probleem zou zijn volgens jou, maar geen antwoord op mijn vraag geeft waarom niet-testen zo'n probleem zou zijn."

Helaas zeg jij niet waarom niet-testen geen probleem voor jou is. Gezien jouw vorige reactie(s), las ik daarin dat niet-testen voornamelijk door angst voor een niet-passende uitslag ingegeven is. Aangezien je vooraf niet kan zeggen of een uitslag niet-passend is moet je eerste getest hebben om dat te concluderen. Dat kan geen reden zijn om niet te testen. Dat is een reden om te zoeken naar iemand die zorgvuldig test. En dat is best lastig, weet ik uit ervaring.

Daarnaast is er kennelijk voor jou nog een reden om niet te testen. Gewoon maar niet, dus? Voor als je het type bent dat liever niets weet. Kop in 't zand.
Stel je komt bij de dokter en die zegt dat al je klachten toch wel duiden op diabetes en vervolgens zegt.. "ach ja, weet je wat, we testen niet. Dus we weten niet of je last van diabetes hebt of dat het uitgesloten kan worden om vervolgens verder te zoeken. Maar rommel maar lekker wat aan". En dus weet je niet of je diabetes hebt, hoe je dan het beste geholpen kan worden. Het kan nogal een slok op een borrel zijn in je dagelijks functioneren. Dus hulp, ondersteuning, eventueel medicatie, inzicht in wat het met je doet en welke aanpassingen je in je dagelijks leven nodig hebt, is wel prettig. Daarbij heeft het ook als resultaat dat je niet zelf het ei hoeft uit te vinden dmv trial & error. Dat kan ook wel heel erg prettig zijn. Diabetes kan niet ingesloten en ook niet uitgesloten worden. Dus of het blijkt dat je een ijzer te kort hebt samen met een onregelmatige hartslag. Dat weet je dus niet.

ADHD kan behoorlijk je functioneren in de weg staan. Kinderen met ADHD hebben niet voor niets vaak last van faalangst, angsten, depressies etc. Dat is niet altijd duidelijk vanaf het begin. Met een goed onderzoek is dat inzichtelijk te maken. Ik ben blij dat het onderzoek hier klopt. Wij kunnen hier nu de juiste ondersteunig geven, wij kunnen de juiste ondersteuning vragen. Kind blij, wij blij.

Ik snap niet wat het probleem kan zijn met niet testen als je vermoed dat er iets aan de hand is. Tenzij je het allemaal liever niet wilt weten en dus niet wilt testen en dus niet wilt weten waarmee je een kind kan helpen. Is dat wat jij voorstaat?

Mocht dit ook geen reactie zijn die jij verwacht of hoopt, kan je me dan twee voorbeelden geven die volgens jou wel een passende reactie zouden zijn?

Oh ik zie dat ik ook genoemd word

Tja waarom niet? Je roept nogal wat en ik ben het gewoon niet met je eens. Dus wat moet ik daar nog aan toevoegen.Vind ook niet dat je echt vragen stelt.

Ik vertel het zoals ik doorleefd heb en hoef me niet te verantwoorden. Die behoefte heb ik in ieder geval niet.

Oef

Nogal vijandelijk sfeertje, ik snap dat niet zo. Je hoeft geen verantwoording af te leggen aan mij Ava, ik bevraag je slechts op een stelligheid die ik lees in je bericht, vandaar uit zou er een discussie mogelijk kunnen zijn. Dat is mi niet mogelijk als we het heel persoonlijk gaan spelen en ik voel me in een extreme hoek gezet (anti-testen etc) waar ik helemaal niet inzit.
Laatste poging: ik ben niet tegen testen, (is blijbaar niet duidelijk) ik ben wel voor voozichtigheid daarin. Niet slechts ingegeven door angst, al vind ik het net zo goed 'kop in het zand steken' om je ogen te sluiten voor nadelen en risico's van testen. (die risico's had ik ook wel benoemd lijkt me) Net zo goed stel ik vraagtekens bij de voordelen van testen. (vraagtekens dus; geen tegenwerpingen) Nogmaals; ADHD is een optelsom van gedragingen, óók voor een tester. Dat gedrag zou je, theoretisch, ook zonder testen kunnen zien en begeleiden. Ik snap dat een kader soms uitkomst kan bieden, maar imo is het niet zaligmakend en zul je toch goed moeten blijven kijken om maatwerk te bieden. Een kader is soms makkelijk voor een hulpverlener. Maar we hebben het wel over kinderen, niet over een simpel recept voor boerenkool. Of een simpel antwoord op diabetes, daar is nl een simpel, eenduidig antwoord op. De vergelijking gaat wat mij betreft totaal niet op.
Verder vind ik het nogal een theoretisch verhaal dat een goede tester goed test. De praktijk werkt helaas anders. Er zijn veel ouders die pas veel te laat erachter komen wie goed test en vooral wie niet. Juist in die kwetsbare fase waarin je zorgen hebt over het functioneren van je kind weet je de weg vaak helemaal nog niet. En het is niet bepaald een 'baat het niet dan schaadt het niet-verhaal'.

Nogmaals billie

Billie:
Dat is mi niet mogelijk als we het heel persoonlijk gaan spelen en ik voel me in een extreme hoek gezet (anti-testen etc) waar ik helemaal niet inzit.

Het was niet duidelijk wat je tegenwerpingen zijn en waarom. Nog steeds snap ik ze niet helemaal. Ik denk dat je een denkfout maakt die voor jou heel logisch is maar er voor zorgt dat ik nog altijd aan het tiepen ben voor je.

Ik moet zeggen dat je verhaal op mij overkomt als iemand die het ADHD-verhaal niet zelf doorleeft heeft. Misschien hik je er tegen aan? Je vragen zijn terecht maar voor mij niet altijd even to the point op het (onderdeel) waarop je ze stelt.

Billie:
Verder vind ik het nogal een theoretisch verhaal dat een goede tester goed test. De praktijk werkt helaas anders.

Dat zeg ik in elk geval niet, dat een goede tester test. Een goede therapeut kan goed de data voor zich interpreteren. Want wel of geen ADHD bijvoorbeeld is niet een zwart-wit verhaal. Ik ben het met je eens dat dit mensenwerk is. Nogmaals; zoek een goed mens uit, met ervaring ipv 'laten we maar niet testen want het is zo moeilijk'.

Billie:
Er zijn veel ouders die pas veel te laat erachter komen wie goed test en vooral wie niet. Juist in die kwetsbare fase waarin je zorgen hebt over het functioneren van je kind weet je de weg vaak helemaal nog niet.

Dat klopt: is ook de ervaring hier. Maar dat los je niet op door wel of niet te testen. Het kan lonen om tijd te steken in de vraag waar je het kind laat testen. Ouders kunnen geholpen zijn door met mensen te praten met ervaring hierin, deskundigen en ervaringsdeskundigen. Een goede huisarts op dit gebied is een grote steun.

Billie:
Laatste poging: ik ben niet tegen testen, (is blijbaar niet duidelijk) ik ben wel voor voozichtigheid daarin. Niet slechts ingegeven door angst, al vind ik het net zo goed \'kop in het zand steken\' om je ogen te sluiten voor nadelen en risico\'s van testen.

Voorzichtigheid: waarom? waarvoor? dat komt niet duidelijk naar voren. En nee dat was niet duidelijk dat je niet tegen bent. Maar voorzichtigheid, snap ik niet goed. Ik ken geen andere voorbeelden dan dat ouders er voorzichtig mee zijn. Bij ons was het niet zo dat met het gemak waarmee wij een pak melk kopen, wij ook laten testen. En ook niet: goh tijd over, wat zullen we deze week eens met de kinderen doen? Testen? Voordat 'testen' al boven komt drijven, hebben ouders en kind al vaak een weg afgelegd. De ouders die wij hebben leren kennen zijn ouders die juist voorzichtig zijn. Ik ken ook een paar kinderen waarvan ik als leek wat dingen zie, waar de kinderen het lastig hebben maar waarvan de ouders graag alles willen af doen met, ach het zal wel een fase zijn.

Billie:
(die risico\'s had ik ook wel benoemd lijkt me) Net zo goed stel ik vraagtekens bij de voordelen van testen."
(vraagtekens dus; geen tegenwerpingen) Nogmaals; ADHD is een optelsom van gedragingen, óók voor een tester. Dat gedrag zou je, theoretisch, ook zonder testen kunnen zien en begeleiden.

Een tester test en een therapeut (die test) interpreteert de gegevens. Iedereen kan testen. Niet iedereen kan goed interpreteren. Daarom is het belangrijk iemand te treffen die dmv studie, dmv ervaring, dmv persoonlijke kwaliteiten goed kan interpreteren.

En bij ons ging die test niet over 1 nacht ijs. Hier zijn er weken over heen gegaan met informatie verzameld vanaf de geboorte.

Waar jij vanuit gaat is dat voordat je onderzocht hebt wat een kind heeft, jij al weet dat het kind ADHD heeft (en geen ADD, geen vleugje Asperger of Autisme of geen vleugje ADD met motorische onhandigheid waardoor het kind z'n kin niet goed omhoog kan krijgen (en dus geen oogcontact met je kan maken!)? Of dat het te maken heeft met iets anders: bijv een kind met een gebruiksaanwijzing, anders dan ADHD/ADD/Autisme etc? Misschien heeft het kind wel last van lichte epilepsie van een snel dalende suikerspiegel etc.. waardoor het in de klas niet goed op kan letten.

Daarmee bestempel jij jezelf misschien wel als iemand die dat wel kan weten, zien en zeggen. En dat als jij het zegt, de door jou gestelde diagnose ook 'gewicht' heeft bij een kinderarts die meteen medicatie voorschrijft. Als dit jou belevingswereld is, snap ik wel waarom jij denkt dat een goede diagnose zo makkelijk te krijgen is! En als het zo makkelijk gaat, snap ik ook wel waar jij bang voor bent.

Heb je zelf ervaring met een kind met ADHD zonder diagnose en de juiste hulp? Hoe (en waar!) heb je dat voor elkaar gekregen. Dit is voor ons het probleem (geweest). Er was geen diagnose en (dus) de onderwerpen die wij aansneden werden niet serieus genomen bij de huis-tuin en keuken hulpverlening die wij tegenkwamen. Omdat ze het niet konden interpreteren. En het afdeden met 'gewoon wat strenger zijn'. Daar werd ons kind heel ongelukkig van. Want het was niet dat hij het niet wilde (hij wilde ook niet boos zijn en niet slaan etc) maar hij kon niet anders. En dat zagen wij.

Billie:
Ik snap dat een kader soms uitkomst kan bieden, maar imo is het niet zaligmakend en zul je toch goed moeten blijven kijken om maatwerk te bieden. Een kader is soms makkelijk voor een hulpverlener.

Billie:
Maar we hebben het wel over kinderen, niet over een simpel recept voor boerenkool. Of een simpel antwoord op diabetes, daar is nl een simpel, eenduidig antwoord op. De vergelijking gaat wat mij betreft totaal niet op.

Precies, we hebben het niet over boerenkool! Ik heb het over mijn kind! Mijn verhaal, mijn ervaring. Mijn kind is niet jouw boerenkool! Dat jij mijn kind vergelijkt met boerenkool, is wel heel persoonlijk. Was mijn kind maar zo gewoon en doorsnee etc als boerenkool. Wat een heerlijk leven om doorsnee te zijn. Om met simpele dingen (aardappelen, kool en worst) een maaltijd te vormen die goed genoeg is. En juist deze opmerking, geeft mij het idee dat jij geen idee hebt waar je het over hebt. Maar je permitteert wel er een mening over te mogen hebben.

Een ding wat ik geleerd heb van alle huis, tuin en keukenhulpverlening is dat het hebben van een mening zonder inzicht, zonder ervaring het aller gemakkelijkste is. En dat heeft ons heel veel energie en verdriet gekost.

Kennelijk vind jij diabetes simpel maar dat is het niet geweest. Het is een aandoening die heden ten dage nog actueler is dan voorheen. En waarvan vroeger onbegrip over was (dan eten ze maar minder/meer etc..!). En over een paar jaar denken we ook zo over het aantonen van het missen van een stofje waardoor er iets is dat ADHD/ADD/ etc genoemd wordt.

Misschien moet je er zelf eens wat tijd en energie in steken (genoeg te vinden aan ervaringsverhalen op het internet) in plaats van hier een discussie over aan te willen gaan, perse)?

Ava

Ik vind je op een erg onprettige manier communiceren. Het gaat nu niet om jouw kind, of het mijne (door jou al in een hoek gezet, ervaring genoeg, mag ik dan wel meepraten?) Dit draadje gaat volgens mij over een ander kind, het kind van Ayla. Waarbij jij op een bepaald moment in de discussie opwerpt dat niet-testen erger is dan testen bij vermoedens van, en ik reageer op deze stelligheid. Of probeer dat te doen, maar het lukt niet zo goed op deze manier.
Je verdraait mijn woorden, en dan valt er moeilijk te praten. Zo stel je dat ik diabetes simpel zou vinden. Ik zei dat het antwoord op diabetes simpel en eenduidig is, (uiteraard relatief!) dat is iets anders. Er is weinig discussie tussen medici over hoe om te gaan met diabetes. Het is ook evident dat wel weten in dit geval beter is dan niet weten. Je kunt het ook niet zien zonder onderzoek. Ik stel alleen dat die vraag bij ADHD voor mij niet zo simpel te beantwoorden is.
Maar weet je, laat maar. Ik vind het jammer dat je je door mij ondervraagd voelt. Daar leid ik uit af dat je je aangevallen voelt, en dat is echt niet de bedoeling. Ik denk dat we dit draadje behoorlijk aan het vervuilen zijn.

Dat denk ik ook

Dat we het draadje vervuilen.

Ava: je hebt het beter uitgelegd dan ik ooit zou kunnen.
En Billie: Ava geeft heel duidelijk antwoord op de vraag waarom wel testen meer biedt dan niet testen. Testen is niet een soort lakmoesproef: je houdt er een teststaafje tegenaan en als dat verkleurd dan heeft je kind ADHD. Testen gebeurt heel breed en is (vooral voor de ouders) nogal omvangrijk. Man en ik hebben bladzijdes vol met vragen moeten invullen. En op basis van de antwoorden en het bijbehorende gesprek waarin we het een en ander konden toelichten is het gehele spectrum verkleind tot de voorlopige diagnose ADHD. En deze is daarna bevestigd in een psychologisch onderzoek. Dochter heeft er niet zo veel van gemerkt. Een keer een huisbezoek waarin een mijnheer ook haar kamer wilde zien. En 3x een ochtend wat testjes invullen bij een andere mijnheer. Voordeel van de diagnose is de kapstok. Bij zwemles konden ze echt niets met haar totdat ik het woordje ADHD liet vallen en toen kon de zwemleraar het ineens beter plaatsen, liet haar wat meer met rust en nam af en toe de moeite om het nog eens speciaal aan haar uit te leggen. En zo kan ik nog tal van voorbeelden bedenken. Een etiketje maakt het voor de buitenwereld en daarom dus ook voor het kind makkelijker. Dat is raar, dat is jammer, maar dat is nu eenmaal zo.

En natuurlijk had ik best op de zaken vooruit kunnen lopen en al voordat we de diagnose op zak hadden kunnen zeggen dat ze ADHD had. Alleen, ik wist het zelf eigenlijk ook niet zo. Dus wat had ik dan moeten zeggen: asperger, ppd-nos, adhd, gewoon speels? Aan dat alles is namelijk gedacht en pas gaande het traject werd een beetje duidelijk uit welke hoek de wind waaide. Je kunt wel een beetje zelf gaan dokteren, maar uiteindelijk werkt het nog altijd het beste om het sleutelen over te laten aan de mensen die er voor geleerd hebben en zelf over hun schouders mee te kijken. Althans dat is wat wij ervaren hebben. Je kunt een beetje dit proberen en je kunt een beetje dat proberen, maar het is geen proefkonijn. Het is mijn kind en dat verdient gewoon een behandeling die bij hem of haar past en geen trail en error (of althans zo min mogelijk).

En bovendien: nu hebben we de diagnose en verder niets. Zoals ik al eerder zei was het traject daar naar toe voor dochter amper belastend. En nu verandert er eigenlijk ook weinig tot niets voor haar: Ze is gewoon zo als ze is. We voeden haar op met de handvatten die we via mediatietherapie gekregen hebben, zijn uiteindelijk toch met medicatie begonnen. En vertellen aan de buitenwereld alleen wanneer wij dat nodig vinden wat voor etiketje ze heeft. Het merendeel van de mensen om haar heen weten van niks en dat is wat mij betreft prima zo.

Billie, nou moe

Zit ik me lens te schrijven om Billie uit te leggen hoe ik het ervaren heb (daar komt mijn kennis vandaan naast allerlei boeken etc).. staat Billie de toon niet aan, vervuil ik het draadje (wie is er nu begonnen in deze draad?) en wordt me verweten dat ik het over mijn eigen kind heb. Maar op de inhoud ga je niet in. Nee dat verwijt je heel makkelijk de ander: dat die niet doet wat jij nalaat.

Ik had dat moeten doen wat sommigen voor mij al deden: je negeren. En op z'n hoogst 2 regels meedelen waarom.
Gatverrrrrruhdemmuh. Bleuh.
Zoek het zelf uit, zeg.

Rosase

Ik snap het. Voor jullie vast ook de juiste optie geweest. Toch twijfel ik daarover wb Ayla. (voor zover je dat al kunt beoordelen via dit forum) Maar dat is misschien teveel ingegeven door persoonlijke ervaring.

Billie

Vertel Ayla dan jouw/jullie persoonlijke ervaring; daar heeft ze meer aan dan deze discussie.
Ik doe er voor de expliciete vriendelijkheid een smiley bij.

Billie

Ik twijfel niet. Daarvoor herken ik teveel in Ayla's dochter.

Bovendien zie ik echt het probleem niet. Als het goed is voegt de diagnose alleen maar iets toe. Dus wat heeft Ayla dan te verliezen?

Rosase

Het is niet dat ik (en anderen!) in dit draadje geen argumenten hebben gegeven om niet te testen. Daar mag je het best mee oneens zijn maar dat is een ander verhaal.
De combi hb en ev stoornis is een lastige. (en er is nog relatief weinig onderzoek naar gedaan) In dit draadje wordt genoemd dat Ayla's dochter cognitief voldoende wordt uitgedaagd, dus dat hb-gerelateerde problematiek niet meer aan de orde zou kunnen zijn. Zoals K.Heksevet al terecht opmerkt, is het maar de vraag of ze voldoende uitgedaagd wordt.(of een doorsnee bs dat kan) Maar het is niet alleen een gebrek aan passende leerstof waardoor een hb kind in de knel kan komen. Ze leren ook op een andere manier, denken volgens een hoop deskundigen anders en zitten vaak emotioneel ook net anders in elkaar. Dat alles vergt een net wat andere aanpak bij sommige kinderen. Ongewild en onbedoeld kan er vanalles uitgeprobeerd worden dat net niet werkt m.a.g. dat 'probleemgedrag' vergroot wordt. Eea kan dan zeer gaan lijken op een stoornis,terwijl het dat van oorsprong niet was.
Mijn persoonlijke mening is dat dit zeker niet alleen opgaat voor kinderen met hb, maar dit even terzijde.
Het risico van een diagnose kan voorts zijn dat er geen of weinig inspanning nog verricht wordt om dit kind goed te begrijpen of omgeving aan te passen. Een diagnose lijkt een deur naar aanpassingen, en dat zal het ongefwijfeld ook vaak zijn. Net zo goed sluit het deuren, want probleemgedrag wordt gevat onder de noemer 'stoornis', dus kunnen (en hoeven) we daar niets aan te doen cq van te verwachten. Verwachtingen naar het kind toe worden ook aangepast, en zéker gevoelige slimme kinderen hebben dat meteen en feilloos door. Kinderen voldoen graag aan verwachtingen. Bij een misdiagnose kan dat erg vervelende consequenties hebben.
Mijn zoon heeft een diagnose autisme. Mensen die niets van autisme weten (waaronder een heleboel leerkrachten) kunnen niets met de diagnose. Mensen die wel wat van autisme (menen te) weten, zien in mijn kind een kind dat iig veel autistischer is dan hij werkelijk is. Mensen kijken graag door een (koker)bril. Mijn zoon wordt zeker niet gezien zoals hij is. Je kunt het niet uittesten, maar mijn gevoel zegt dat dat zonder diagnose makkelijker was geweest.
Een diagnose niet op school laten weten, zoals geopperd in dit draadje, ik kan me daar niets bij voorstellen. Bij probleemgedrag op school kom je daar toch niet onderuit?
Verder klinkt het simpel; je herkent je als ouder in een diagnose of niet. Maar zo simpel is het niet altijd. Ik heb een heleboel zaken die uit onderzoek naar voren kwamen niet herkend. Maar als ouder ga je dan ook aan jezelf twijfelen, hier iig wel. Die twijfel voelt je kind ook weer enz.

Kan net zo goed andersom werken

Doordat een kind naast hb nog een andere stoornis kan hebben, kan het zijn dat de aanpassingen die gedaan worden geen doel treffen (of hooguit maar slechts gedeeltelijk) omdat er nog een onderliggende stoorzender meespeelt die niet aangepakt wordt.

Verder vind ik jouw insteek nogal negatief. Het is niet dat ik het er niet mee eens ben. Ik geloof eerder dat het zo'n vaart niet zal lopen. En dat je er voor een groot gedeelte zelf bij bent hoe je ermee omgaat. Je onderschat ouders van zorgenkinderen nogal, lijkt me.
Ik ben dus gewoon nog niet overtuigd.

Overigens is ADHD met psychologische test volgens mij redelijk eenduidig aan te tonen. Mijn dochter viel bijvoorbeeld duidelijk uit (en ook echt substantieel) op het moment dat ze twee opdrachten tegelijk moest uitvoeren. Dat staat verder los van hb-zijn. Ik ga ervan uit dat een goede tester wel meer van dit soort trucjes op voorraad heeft.

Blijf er bij dat het belangrijk is dat Ayla (of wie dan ook) naar iemand moet gaan die ervaring heeft met de problematiek (dus kritisch kiezen) en zelf moet blijven nadenken.

Voor de leerkacht heb ik de stoornis van mijn dochter overigens nooit verborgen gehouden. En het is inderdaad zo dat men daar doorgaans niet veel vanaf weet, dus daar steek ik in het begin van ieder schooljaar veel energie in. En die energie betaalt zich uit in de rest van jaar. En ik ben er echt van overtuigd dat ik zonder dat etiketje lang niet zo veel gehoor zou vinden bij de leerkracht. Die denken dan toch eerder, ja zeg ik heb nog 29 andere kinderen in de klas, die kan ik echt niet allemaal een speciale behandeling gaan geven. Terwijl ze daar voor kinderen met een etiket wel open voor staan. Dat is mijn ervaring, en de ervaring van mijn vriendin die een kind heeft met een gebruiksaanwijzing waar geen stoornis op te plakken valt.

Ayla

Ik heb niet de hele discussie gelezen maar als ik het goed begrijp is jouw dochter hb en zou er wellicht ook iets als ADD of ADHD kunnen spelen maar twijfel je om dit te laten testen.
Als jouw dochter op mijn zoon lijkt (en ik herken heel erg veel in je postings) lijkt me het zeker zinnig om te laten testen. Omdat ADHD (of ADD) het hb zijn enorm in de weg kan zitten met alle nare, frustrerende gevolgen, reacties etc. van dien. "Ja maar hij is toch hb dus dat zou hij makkelijk moeten kunnen?" Nee, want hij heeft ook ADHD. En daarom komen veel eigenschappen en kwaliteiten van het hb zijn nauwelijks of helemaal niet uit de verf. Met name belangrijk op school!
Ja, het klopt dat hb en ADHD veel overlappende kenmerken hebben en dat eea vaak misgediagnosticeerd wordt. Vandaar het wijze advies om te laten testen bij professionals met kennis van zowel hb als ADHD.
Mijn zoon werd toen hij ruim 6 was zeer hb getest en anderhalf jaar later liet ik hem toch ook testen op ADHD.
Het is een klote-combi eerlijk gezegd. Maar de diagnoses hebben veel goede dingen opgeleverd, met name als het gaat op het gebied van leren en school. Tips, adviezen, extra hulp en begeleiding en zelfs een rugzakje. Iedereen weet dat zoon hb is en ADHD heeft; daar doen we helemaal niet moeilijk over. Deze combi komt vaak voor; ik ken in mijn directe vrienden- en familiekring al vijf gezinnen waarvan een of meerdere of zelfs alle kinderen uit een gezin hb zijn met ADHD of ADD. Mijn zus heeft ook ADD en is hb. Is nooit herkend en erkend vroeger dus ze heeft een lijdensweg gehad op diverse scholen, niet afgemaakte opleidingen, -tig dingen geprobeerd en nooit afgemaakt etc. etc. Ze dacht en kreeg ook vaak te horen dat ze lui was, ongeinteresseerd, dromerig, impulsief en dom terwijl ze dat allemaal beslist niet is.
Hb zijn is geen zegen maar hoeft ook geen straf te zijn, ADHD is geen zegen maar je kan er wel redelijk mee leren leven. Dat geldt ook voor die combi maar dat is dan twee of zelfs drie keer zo lastig.
Kennis is macht en meten is weten. Als jij of iemand anders een vaag vermoeden uitspreekt van misschien ook ADHD, testen. Niet geschoten is en blijft altijd mis. Succes!

Asc

Ik heb er op dit moment nog niets mee gedaan, ook omdat ik twijfel over het goede oordeel van de psychologe, dochter voert te veel een theaterstuk op daar. Dat neemt natuurlijk niet weg dat er ADD trekjes inzitten, vooral in perioden dat het niet goed gaat en daar kom ik bij mijn tweede twijfel punt. Als het namelijk goed gaat, ze krijgt voldoende uitdaging, ze heeft haar rustpunten op school, haar eigen werkplekje, dan gaat het wel, ze blijft een vlinder maar het gaat wel. Ik denk dat school al veel dingen toepast bij ayladochter die voor ADHD kinderen van toepassing zijn en dat helpt. Vorig jaar hebben we met school wel gesproken over hoogsensitiviteit en de school gaf toen aan dat ze dat wel bij dochter terugzagen, hadden echter niet voldoende ervaring om daar echt gericht mee om te gaan.

Ik heb nog 1 vraag; dat ontplofgedrag. Voorbeeld: dochter had woensdag de hele middag super gespeeld met 2 meiden uit de buurt, van het ene huis naar het andere, geweldige uren gehad. Maar toen ze thuis kwam, ontploffing. Ik was aan het koken en had kleine broer en kon er niet goed op reageren. Ze ging volledig door het lint, vloog naar boven, toen weer naar onder. Maakte ruzie met kleine broer en die vond het prachtig want hij kon grote zus even flink opstangen . Ik heb haar toen naar haar kamer gestuurd maar dat ervaart ze dan als een straf terwijl ik haar uit de situatie wil halen, maar op dat moment valt gewoon echt niet te praten met haar. Pas na een half uur huilen was ze weer redelijk benaderbaar en konden we met haar praten. Dat vind ik zo moeilijk, dit gebeurt ene paar keer per week en ik kan het niet altijd ondervangen of voorkomen. Gisteren had ze sportdag, ik heb haar bij thuiskomst meteen in bad geduwd met een penny zodat ze tot rust kan komen maar dat gaat gewoon niet altijd.
Ik had gehoopt dat die psychologe haar kon leren aan te voelen wanneer het op is en ze even alleen moet zijn, maar verder dan een spanningsthermometer maken zijn ze nog niet gekomen.

Rare titel

was niet helemaal de bedoeling,, ik ben weer 3 dingen tegelijkertijd aan het doen

Herkenbaar

Wat ik in ieder geval doe is met dochter vooraf een afspraak maken over wat er moet gebeuren op het moment dat ze ontploft. Op het moment zelf valt er namelijk nergens meer over te praten en dan is het wel handig om ergens op terug te vallen. En om zelf rustig te blijven, maar dat is het moeilijkste dat er is, vind ik....

Zij ervaart naar haar kamer sturen ook als straf en dat kan ik me ergens ook wel voorstellen. Ik heb met haar besproken waar ze dan wel naar toe zou kunnen gaan en ze heeft zelf ervoor gekozen om in zo'n geval op de bank te gaan zitten. Ik twijfel een beetje of dit wel de juiste oplossing is, maar heb besloten om deze oplossing het voordeel van de twijfel te geven en dat heb ik ook zo met haar besproken.

Staat verder een beetje los van de discussie, maar sinds ze aan de ritalin is, flipt ze overigens een stuk minder.

Ik vind verder niet dat je direct naar een psycholoog moet voor een test voor je dochter. Wat ik in ieder geval vind is dat je het in je achterhoofd moet houden en de situatie goed moet volgen. Er rinkelt een alarmbelletje in je achterhoofd en dat moet je serieus nemen. Je kunt het een tijdje negeren en het aanzien, maar als dit blijft duren vind ik je in slaap laten sussen door alle geruststellende woorden die hier geuit worden niet verstandig. Dan zou je er m.i. iets mee moeten doen.

Verder ben ik, maar dat zal vast geen verrassing zijn, het helemaal eens met Elisa.

Probleem

Is dat ze het op dat moment niet herkent als ontplofgedrag, ze vindt alles onrechtvaardig en oneerlijk en niemand begrijpt haar. Dus ik kan wel van te voren afspraken met haar maken over terugtrekken als ze ontploft maar als ze op het moment dat ze ontploft het gedrag niet herkent dan heb ik er weinig aan.

Ayla, gewenst/verwacht gedrag

Ayla, laatst las ik een artikel over hoogbegaafde kinderen en het gedrag dat zij gaan vertonen. Het gedrag lijkt dan voor ons op maatschappelijk geaccepteerd gedrag, waaronder ook het gedrag dat past bij stoornissen. Dat gedrag herkennen we, kunnen we plaatsen en begrijpen, dus begeleiden.
Maar die begeleiding is natuurlijk wel wat schraal voor HB-kindjes. Ik ben benieuwd wat een Leonardo-klas zou doen voor haar.
En ik weet niet of het gewoon is, maar ik vind de combinatie hoogsensitief en hoogbegaafd heel natuurlijk klinken. Dat betekent dan ook, dat als ze een speelafspraak heeft, dat jij de tijdbewaker bent én dat ze direct na de speelafspraak zich moet terugtrekken om bij te komen. Linea recta naar haar kamer, dat is de afspraak, en als het lukt: woordeloos. Want ieder woord kan al teveel zijn. Daarna pas praten, vertellen over de belevenissen en nieuwe moet-taakjes.

Ayla

"Ik had gehoopt dat die psychologe haar kon leren aan te voelen wanneer het op is en ze even alleen moet zijn, maar verder dan een spanningsthermometer maken zijn ze nog niet gekomen."

Dat is inherent aan een stoornis en vooral aan een stoornis als ADD/ADHD.
Deze manier van aanpakken kan alleen als het gedrag is (en dan nog). Het is typisch iets voor ADD/ADHD. Het is een uiting van een vaardigheid die er niet is. In het laatste geval is er een andere aanpak nodig. In ons geval: het is bij kind vermijdingsgedrag en om goed te vermijden leert het kind manipuleren. Dat laatste is (zelf) aangeleerd (uit noodzaak, een overlevingsstrategie). Bij een kind met ADD is het manipuleren aan te pakken als het eerste uitgepuzzeld is. Het gaat bij ons vooral om het 'waarom' als eerste en daaruit volgt het gedrag. En niet om het 'dat' als eerste. Ehrm, ik hoop dat je me kan volgen.

Reactie

Ik weet dat de combi veel voorkomt en ik hou er half half ook al rekening mee dat dit bij haar zo is, ook omdat ik zelf gewoon heel veel ervan herken. Het is voor mij ook iedere keer leren. Ik weet dat als ze uit school komt ik niets moet vragen, ook niet meteen aan huiswerk moet laten beginnen. Eerst rustig in haar eentje bijkomen. Pas na het avondeten is ze klaar voor die dingen. Misschien moet ik dat ook gaan toepassen na andere zaken, bijvoorbeeld speelafspraken. Haar speelafspraken indimmen vind ik moeilijk, ik ben zo blij dat ze eindelijk een beetje interesse toont in buurtkinderen en zich niet steeds binnen verstopt.
Het nadeel vind ik dat alles zo op elkaar lijkt, een HB kind dat niet super in haar vel zit, een hoogsensitief kind en een ADD kind vertonen voor een groot deel dezelfde kenmerken. Tja en wat is het dan?

Tja een Leoklas, volgens mij zou dat haar goed doen, ze baalt ervan steeds diegene te zijn die ander werk doet, andere kinderen vinden het stom dat zij minder van het gewone werk moet doen en dan andere projecten moet/kan draaien. Ze moesten deze week affiches maken voor school, de kinderraad. Dochter had erop geschreven: meer begrip voor hoogbegaafde kinderen in de klas