Ad(h)d

En wat is het dan

"Het nadeel vind ik dat alles zo op elkaar lijkt, een HB kind dat niet super in haar vel zit, een hoogsensitief kind en een ADD kind vertonen voor een groot deel dezelfde kenmerken. Tja en wat is het dan? "

Het is 1 pot nat.
Als een kind HB is, wordt sensorische int. stoornis (dat laatste is een andere manier van verwoorden wat men ziet bij kinderen in het spectrum add/adhd/autisme) opeens hoogsensitief genoemd. Een psycholoog en iedereen die naar het leren refereert, noemt het ADD en een fysiotherapeut en ergotherapeut behandelen het onder de noemer sens. int. stoornis. Maar het is het zelfde. De benadering is alleen anders. Hier overigens beide benaderingen nodig. Het is hetzelfde.

Overigens zijn veel kinderen met ADD etc ook heel slim. Sommigen ook HB. En sommigen zijn HB maar daarvan wordt het niet herkend. Dat moet ook wel als je alles moet onthouden in die ene minuut dat je je concentratie wel opeens de goede is. Die ene minuut moet je dan wel ten volle benutten.

Ayla

Mijn zoon is trouwens ook hoogsensitief. De combi hb/ADHD/hoogsensitief zorgt dus ook voor een continu pruttelende ketel van prikkels en indrukken van binnenuit die op ontploffen staat als er geen uitlaatklep is of genoeg rustmomenten en alles wat van buitenaf komt moet daar nog eens bij.
Alle indrukken worden versterkt, emoties van jezelf en van anderen ook en dan gaan die gedachtes in dat koppie ook nog eens met je aan de haal, ben je aan het filosoferen, wil je het naadje van de kous weten van alles en als je iets niet begrijpt dan is het hek van de dam en kan je je dom voelen, onzeker worden, onderpresteren en faalangstig worden. Want je bent natuurlijk ook nog eens een perfectionist.
En natuurlijk kan je je wel concentreren maar alleen in bepaalde situaties, op bepaalde momenten en vooral als het om iets gaat wat je leuk/makkelijk vindt.
Je weet als geen ander hoe wenselijk gedrag te tonen en wenselijke uitspraken te doen want je bent hb en hoogsensitief.
Heel vermoeiend. Voor het kind zelf, ook voor anderen. En met name als het gaat om school (en zeker de middelbare school straks) is het wel van belang dat de gebruiksaanwijzing van jouw kind helder is en dat men beschikt over de juiste handvaten om het beste uit je kind te kunnen halen. Daarom is een diagnose wel heel erg fijn en zelfs noodzakelijk. Evt. met medicatie want ook in ons geval zorgt de Concerta ervoor dat zijn ADHD de hb minder in de weg staat en hij ontvankelijker is voor de hulp, begeleiding etc.
Wat Ava zegt klopt ook: je kan evt. ook denken aan sensorische integratiestoornis-therapie door een gespecialiseerde therapeut. Of integratieve kindertherapie (hielp bij zoon best goed). Maar feitelijk is het allemaal aanrommelen zolang je niet weet hoe of wat.
Zonder diagnose, hulp en medicatie had mijn zoon nooit naar het Gymnasium kunnen gaan en was hij waarschijnlijk geeindigd in het speciaal onderwijs.

Ayla

Dat is ook het lastige. Bij mij gingen ooit de alarmbellen rinkelen omdat ikzelf hb en hoogsensitief ben, mijn zus hb is en ADD heeft en ik vrij veel gezinnen ken waarvan de kinderen hb zijn met ADHD of ADD. De vader van een gezin waarvan alle drie de jongens hb zijn met ADHD heeft zelf ook ADD en is hb (de moeder verzucht meer dan eens dat ze geen drie, maar vier kinderen heeft. Allemaal zijn dit officiele diagnoses gesteld door (kinder)psychiaters.
Toen zoon ruim zes jaar was werd hij gediagnosticeerd als hb. Ondanks alle maatregelen, verrijking, versnelling etc. bleven er bepaalde gedragskenmerken en symptomen bestaan waardoor ik dus een tijdje later besloot om hem door een kinderpsychiater te laten testen die gespecialiseerd was in hb en in ADHD.
Uit de vragenlijsten, gesprekken etc. bleek dat hij ontstellend veel ADHD-kenmerken vertoonde maar was het toch niet eenduidig en klaar als een klontje. De kinderpsychiater besloot toen om hem meteen een Ritalin-test te laten doen. Met ook een placebo.
De Ritalin sloeg duidelijk aan en dus zou het evident zijn dat hij wel degelijk ADHD had. Uiteindelijk is hij gediagnosticeerd met ADHD van het gecombineerde subtype.
Deze kinderpsychiater was toevallig ook gespecialiseerd in hoogsensitiviteit ook al is dat geen officiele DSM-diagnose. Zij zag meteen dat hij ook hoogsensitief is.
Allemaal geen verrassing voor mij maar wel her- en erkenning en een enorme stap in de goede richting.
Alle leraren van school werden ingelicht en ook zij kregen advies van diverse schoolbegeleidingsdiensten op het gebied van hb, hoogsensitiviteit en ADHD.
De stukjes van de puzzel zijn gewoon compleet. Dat geeft duidelijkheid en rust. Wat nu waardoor komt is niet eens belangrijk meer. Dit is mijn zoon en daar moet hij en iedereen om hem heen mee leren omgaan.
Hij is gewoon drie keer zo speciaal

Dat is het moeilijkste dat er is

Ik heb ook lang gehoopt en gedacht dat dochter dit gedrag bij zichzelf zou gaan herkennen en dat we haar dan zouden kunnen leren om tijdig op de rem te staan.

Ben er nu wel achter dat dat dus voorlopig echt niet gaat gebeuren, als het ooit al gaat lukken.

Ik ga op zo'n moment de discussie niet aan en ben net een grammofoonplaat die blijft hangen met een arm die naar boven wijst. Mijn dochter weet echter op zo'n moment wel dat haar gedrag niet door de beugel kan, ze is alleen niet bij machte om het te stoppen. Helemaal zeker weten doe ik het niet, maar ik denk wel dat dit iets is dat in de loop der jaren verbeterd is bij haar. En bovendien heb ik ook altijd aangehouden dat als ik vind dat ze flipt dat ze dan ook flipt. Ik ga daar met haar geen discussie over aan. En niet luisteren is echt een sanctie.

Wij hebben heel lang met pictogrammen gewerkt, waarmee we dus ook sturing gaven aan haar dagindeling en gedwongen rustmomenten in bouwden. En ik blijf erbij dat vooraf afspraken maken belangrijk is.

Wat wij ook hebben afgesproken is dat dochter met haar handen een t mag maken als het haar teveel wordt. En dat er dan direct gestopt wordt. En ik heb als tegenafspraak dat ik die t ook mag maken als ik vind dat haar gedrag teveel wordt (lees als ze flipt).

Rosase

Hier hebben we ook jarenlang gewerkt met picto's, planborden, weekoverzichten en de regels zwart en wit duidelijk op papier zetten. Rust en regelmaat. Dat heeft zeker geholpen.
Ook op school had zoon een rustig plekje waar hij zich kon terugtrekken als het nodig was en een rode kaart in de klas als het hem teveel werd. Verder werd en wordt er geen probleem van gemaakt dat zoon gewoonweg niet stil kan zitten en het liefst op zijn knieen zit.

Thuis heeft hij nooit geflipt en op school ook niet. Ik weet dat hij af en toe even rust nodig hebt en dan laat ik hem ook met rust. De kindertherapeute heeft hem zelfhypnose geleerd en ontspanningstechnieken. Hij heeft als het ware een beetje geleerd een soort schild om zich heen te trekken als het hem teveel wordt.

Ayla

Het is ook lastig om inderdaad er achter te komen wat er precies aan de hand is. Bij mijn zoon was het behoorlijk duidelijk en de ADHD diagnose kwam dan ook niet als een verrassing. Wat wel als een verrassing kwam was dat uiteindelijk het grootste obstakel in zijn school carrière niet de ADHD was maar dyslexie. Als mensen horen dat hij ADHD heeft dan denkt iedereen gelijk dat het heel zwaar voor hem moet zijn. Terwijl in de praktijk dyslexie hem veel meer problemen veroorzaakt.

Wat ik bedoel te zeggen is dat het vaak heel moeilijk is om te zien wat nu alle problemen veroorzaakt.

Een kind wat zich om allerlei redenen niet fijn voelt zal sowieso ander gedrag vertonen dan een kind wat zich wel goed voelt. Aan de andere kant kan een goede diagnose voor de juiste handvaten zorgen dat een kind zich beter gaat voelen.

Ik snap goed waarom je aarzelt. Hoogbegaafd is inderdaad geen stoornis. Een van mijn kinderen is officieel hoogbegaafd. Toch is hij absoluut geen zorgenkind en het gaat prima met hem op school. Hoogbegaafdheid zelf is niet perse iets wat voor problemen moet zorgen. Echter als je kind zich niet begrepen voelt dan kan het problemen veroozaken. Hoogsensistief, tja, wat zal ik daar van zeggen... het is geen erkende stoornis en ik heb nooit een degelijk onderzoek gelezen wat het bestaan daarvan aantoont. Maar goed dat is verder niet belangrijk.

Daarentegen is het natuurlijk wel zo dat een kind wat zich niet echt prettig voelt in allerlei opzichten bepaald gedrag kan vertonen wat kan lijken op het gedrag van een erkende stoornis.

Zolang we diagnoses stellen naar aanleiding van observaties en vragenlijsten blijft er altijd een grijs gebied bestaan. Het is niet alsof we met een bloedtest aan tonen dat iemand wel/geen ADHD heeft.

Vandaar dat ik me je aarzeling goed kan voorstellen. Immers een stoornis wordt vastgesteld door het gedrag van het kind te observeren. Als dat gedrag ergens anders vandaan komt dan zal een verkeerde diagnose geen enkele oplossing bieden.

Lastig dus. Ik zou het misschien toch nog even aanzien.