Ad(h)d bij meisjes en tevens erfelijkheid

Op beide vragen

ja...het is heel goed mogelijk. Bij ons op school ook een gezin, alle 4 ADHD. 1 zoon heeft ook PDD-NOs erbij. Diagnose van ouders is gekomen na de diagnose van oudste zoon. Jongste zoon is onlangs voorzien van diagnose...

ADD wordt inderdaad bij meisjes vaak pas laat ontdekt...ik hou mijn dochter in die zin ook wel in de gaten....

Klopt idd. Bij AD(H)D speelt de genetische factor een hele grote rol. De kans is heel groot dat meerdere leden van een gezin of familie AD(H)D hebben als een iemand er is mee gediagnosticeerd. Dat is hier ook. Mijn zus was 44 toen er bij haar ADD gediagnosticeerd werd (op haar eigen verzoek is ze getest want ze werd gek van zichzelf en van haar leven). Het gaat nu geweldig met haar en ze slikt Concerta. Bij meisjes is de uitingsvorm van AD(H)D vaak anders en wordt vaak pas veel later als zodanig herkend.
Toen werd mijn zoon gediagnosticeerd met ADHD en nu blijkt de zoon van mijn zus ook ADHD te hebben.
Mijn moeder vertoont behoorlijk veel trekken van ADHD maar is nooit gediagnosticeerd.
Je kan je uiteraard laten onderzoeken op AD(H)D als je zekerheid wilt hebben danwel er iets aan wilt doen. Dus als je er zelf last van hebt. Voor mijn zus was het een opluchting: ze was niet overmatig impulsief, niet dom, niet lui en ongeinteresseerd maar ze had ADD. De diagnose, de therapie en de medicatie hebben haar de kans gegeven om een tweede leven te beginnen en ze is gelukkiger dan ooit.

Ja, bizar...

Ga maar alvast stevig in je schoenen staan, want de opmerkingen komen nog wel: "zie je wel, als je maar zoekt vind je in ieder kind een stoornis", en "tja, ik heb die vader ook altijd al raar gevonden" en zo kan ik er nog wel een paar opnoemen.
Wij zijn de auti-familie, aangenaam! Mijn kinderen hebben allebei een vorm van autisme, zowel mijn man als ik hebben ook best wel wat trekken (hij meer als ik), ook mijn zus, mijn vader, mijn neefje... het enige neefje/nichtje dat niet in het autisme spectrum past heeft adhd.... dat is bizar of niet dan?
Zijn wij dan zo'n familie die zo graag etiketjes plakt? hebben we het circuit zo opgezocht? welnee! voordat ik kinderen had ging mijn kennis over autisme niet verder dan "rainman", en zo is mijn dochter natuurlijk niet!
Wat een geluk dat buiten het auti gen we ook een redelijke intelligentie hebben meegekregen compensatie gedrag, daar redde je het vroeger mee. Ik heb wel eens de neiging gehad om alle diagnoses overboord te gooien als klinkklare onzin, want het is toch ook idioot, als je ouders niet 1 normaal kleinkind hebben! ja gaat toch ook twijfelen aan jezelf? maar goed, een paar dingen die ik intussen zeker weet: het is erfelijk! het bestaat al heel lang (en niet sinds 20 jaar of zo toen ze er een naam aan gingen geven), en er is heel goed mee te leven.
Erkenning van adhd en autisme is volgens mij echt belangrijk, je hebt er rekening mee te houden, net zo goed als dat je rekening houd met iemand zonder benen (die laat je ook niet de chachacha dansen). En daarna moet je toch zo goed mogelijk integreren in onze maatschappij.
Tess

Zorra

Het lijkt mij inderdaad een rare gewaarwording, dat je er op zo'n manier achterkomt. Aan de andere kant is adhd de meest erfelijke psychiatrische stoornis. Ik geloof dat iemand met adhd 77% kans heeft dat zijn kind het ook heeft. Dus dan is het heel erg logisch, dat er meer mensen in een gezin, of een familie last van hebben. Het is in ieder geval duidelijk dat broertjes en zusjes van adhd-ers bijna altijd ook kenmerken van adhd hebben. Het zou dus opvallender zijn, als je niets zou herkennen in je eigen gezin.
Hier is het heel anders. Mijn schoonvader ziet het zelf niet zo in, maar eigenlijk is het voor iedereen die hem kent wel duidelijk dat hij adhd heeft. Het is echt een prototype. Impulsief, altijd bezig, van de hak op de tak en, doordat hij nooit 'behandeld' is en absoluut geen inzicht heeft in zijn eigen gedrag, is het een hele egocentrische man geworden. Wel een lieverd hoor, niet egoistisch, maar het gaat altijd over hem.
Mijn man gaat er volgens mij wel veel beter mee om. Hij heeft volgens mij ook adhd, maar hij ervaart er niet zo veel beperkingen meer van. Hij heeft wel een hele zware jeugd gehad, met onderpresteren op school en gedragsproblemen.
Van mijn kinderen heeft mijn zoon een diagnose. Maar zijn grote zus is veel hyperactiever dan hij. Zij zit echt nooit stil en heeft ook problemen met concentreren en ophouden met iets. Kleiner zusje heeft ook concentratieproblemen. Zij is de enige met opmerkingen in haar rapport erover.
Toch hebben wij er vooralsnog voor gekozen om voor die twee meiden niet een traject in te gaan. Ze merken wel dat sommige dingen lastiger voor hen zijn, dan voor een ander. Maar sinds we dat expliciet benoemen en ook erkennen dat dit wel degelijk door 'kenmerken van adhd' kan komen, hebben ze er eigenlijk wel vrede mee, voorlopig. Als dit anders wordt, gaan we alsnog een traject in met hen. Het probleem ervan is, dat zo'n diagnose uiteindelijk ook weer niets oplevert. Ze hebben allebei zo weinig problemen, dat ik medicatie niet aan de orde vindt. En dan blijf je dus hangen bij de gedragsaanpassingen en -begeleidingen. Die schudden wij nu eigenlijk wel uit onze mouw. Dus ik ben ook voor de meiden een soort plaatsvervangende frontale cortex. Ik help hen met organiseren, herinneren en structuur. We zijn positief en blijven kalm. Wat kan je verder nog doen?

Hier ook

2 zoons met diagnose ADHD 1 zoon nog in de onderzoeksfase, maar inmiddels weet ik er genoeg van af om te zien dat hij het vast ook heeft
Hier een man met hele grote concentratie problemen, hij kan niet plannen, is chaotisch, altijd moeilijke leerling geweest, slimme vent, maar het komt er niet uit zeg maar.
Ik zelf: druk, kan me heel goed concentreren, kan heel goed plannen, wel wat slordig, maar goede leerling geweest, wel wat impulsief maar gecontroleerd, eerder dus spontaan.
Kortom eigenlijk zijn onze zoons een precies kruising van man lief en mij. Maar van mezelf weer ik wel dat ik in mijn jeugd nooit noemenswaardige problemen het gehad op school enzo om het adhd stempel te kunnen krijgen.
Manlief zou best wel eens add kunnen hebben, want hij is echt vreselijk dromerig, afwezig, kan geen hoofd en bijzaken scheiden.. echt heel typisch
Wij zeggen dus altijd de add hebben ze van hem en de H van mij.
Er vallen geen appels van peren bomen!

Zorra

Zorra, ik zou het even laten bezinken. Neem er rustig de tijd voor, je hoeft je niet te haasten!
Toevallig zat een collega van mij laatst in een zelfde soort situatie. Hij kwam ook vrij plots tot de conclusie dat hij vast AD(H)D heeft. Ook flinke stress en onzekerheid, eigenlijk net zoals jij nu beschrijft. Na een aantal weken kwam hij tot de conclusie dat hij helemaal geen zin heeft een een diagnose: hij weet van zichzelf precies hoe hij in elkaar steekt. Wat voegt zo'n etiket daar nog aan toe? Het besef 'dat het waarschijnlijk ADHD is', is voor hem voldoende.
En ik kon mij dat eigenlijk heel goed voorstellen. Mocht je medicatie overwegen, dan is het natuurlijk anders en heb je (waarschijnlijk) die diagnose wel nodig.
Hier een zoon met ADHD-diagnose; wel de enige in het gezin, én in de families. Hoewel mijn vader en broer nu beiden zeggen dat zij er toch ook wel veel van zichzelf in herkennen, ha ha. Autisten hebben we trouwens wel behoorlijk veel in de familie. Maar dat schijnt wel weer een link met ADHD te hebben. En wie weet met onze zoon... zie mijn draadje van (eer)gisteren. Hij heeft toch ook z'n minst de nodige autistische trekjes. Ach ja, voor wat het allemaal waard is met die etiketjes. Het is en blijft gewoon hetzelfde kind.

Ah zorra

zal ik je onze familie even uit de doeken doen ?

Ja, je kan een hele familie vol ADHD-ers, ASS-ers, NLD-ers, DCD-ers enz hebben! Ik zit er middenin...

Ja, het is lastig, het is wennen, maar ach, het is ook reuze gezellig en makkelijk. Ik hoef mijn familie niet meer te overtuigen, ze snappen het volledig, en het voordeel is, dat er bij hen net zo'n duidelijke structuur als thuis heerst. Heerlijk voor de kids!

Autisme tiert weelderig in onze familie

Aan de kant van mijn man, zowel autisme als ADHD.

Families!

Ik lees hier van verschillende mensen waar autisme en adhd flink in de familie zit...
Hebben jullie nooit getwijfeld? of die diagnoses wel kloppen, of jou familie misschien de normale is en al die anderen gek? waarom?
Ach, gekke vragen misschien... maar ik ben het autisme op een gegeven moment met een forse korrel zout gaan nemen. Dat wil zeggen; tot er weer eens iets voorvalt waaruit zooo duidelijk blijkt dat jou kinderen toch wel heel anders zijn dan gemiddeld, en dan zo'n lieve begripvolle opa hebben die heel hard roept "JAA dat kan toch ook niet!!! wat vragen ze tegenwoordig ook van die kinderen, dat kan(of kon) ik ook niet!"
Tess

Tess

Neuh, als ik naar mijn schoonvader kijk dan is hij het schoolvoorbeeld van autisme. Ik heb geen seconde getwijfeld.

Tess

Natuurlijk twijfel ik nooit.
Kijk, IK ben normaal. Mijn schoonfamilie niet, dat mag duidelijk zijn. )))
Wat is normaal? daar kun je nog gezellig over door keuvelen. Maar feit is, ik zie bij de mensen die ik bedoel, wel duidelijk dat ze tegen problemen in hun leven oplopen, die niet anders te verklaren zijn, dan door die stoornis. Als je het plaatje van adhd op die problemen legt, denk je: AHA, nu snap ik het!
En zo ook bij mijn dochters. Bekeken vanuit een adhd perspectief, zijn hun problemen ineens een stuk beter te begrijpen en vooral: hanteerbaarder. Maar dat wil niet zeggen dat ik vind dat deze mensen allemaal 'een diagnose moeten halen'. Volgens mij is dat helemaal niet nodig. De gedachte: 'Ach, ik heb ook kenmerken van adhd, misschien komt het daar wel door.' Kan wel helpen.

Twijfel

Nee, over ADHD-diagnose van zoon heb ik geen twijfel. Het is overduidelijk dat hij in 'dat hokje past'. Want zo blijf ik het zien hoor: een diagnose betekent dat iemand op basis van allerlei eigenaardigheden in een hokje kan worden geplaatst. Kind doet niet 'raar' omdat het ADHD heeft, welnee. Kind doet raar, en daarom heet het dat kind ADHD heeft. Maar goed, da's een heel andere discussie.
De autisten in mijn familie (zoals mijn neven) zijn 'goed gelukte' mensen. Ze zijn niet standaard, ze hebben hun eigenaardigheden, maar kunnen verder prima functioneren en zijn tevreden. Toen de eerste van hen (op volwassen leeftijd) zijn diagnose kreeg, ging er wel een schokgolf(je) door de familie heen. Jeetje, X is autistisch, wat nu? Tot die tijd was hij gewoon een wat aparte vogel geweest, nu werd het opeens als iets ernstigs ervaren. Dat vond ik wel opvallend. Dingen werden opeens ook uitvergroot, zijn eigenaardigheden werden toen als 'ziekte' beschouwd, het kreeg zo'n lading. 'Dat komt door zijn autisme.' Na een tijdje ging dat wel over hoor, zeker toen er nog meer diagnoses in de familie kwamen.

Ja en ja

Dat zijn de antwoorden op je vragen

Bij ons is dochter het eerst gediagnostiseerd. Maar wel laat. Ze is al 10. Ik heb er jaaaren tegenaan gehikt. School verklaarde me een beetje voor gek.Kinderarts niet die zag het meteen. Nu ze meestal ritalin neemt, merk je pas hoe een pilloze dag verloopt. Dan vraag ik me af hoe ik haar gedrag ooit tamelijk normaal heb kunnen vinden. Ook de juffen op school hebben een giga verandering gezien.

Toen zij zo ontzettend blij was met ritalin is man zich ook gaan laten testen. Maar daar is wel een paar maanden zielestrijd aan voorafgegaan. Ben ik nog wel die ik ben als ik die pillen neem? Wie ben ik zelf en welk deel van mij is voortdurend onderdrukt en aangepast? Dat soort vragen worstelde hij heel erg mee, en nog. Ik ook wel hoor. Ik ben toch met hem getrouwd zoals hij nu is. Afgrijselijk chaotisch maar ook lekker gek. Dat willen we niet kwijt. ALs ik een super geordende man had gewild, had ik die wel uitgezocht (dat zou saai zijn)

Maar uiteindelijk geeft de diagnose je helderheid over je leven. Het belangrijkste kenmerk van adhd vind ik toch wel dat je 200% inspanning moet leveren voor 50% resultaat. Het is heerlijk als je door de ritalin terug kunt naar inspanning = resultaat.,

oudste is een stuiterbal maar jongste: lekker rustig, goed gehumeurd, nooit problemen BEHALVE concentratieproblemen. Juf schrijft in haar rapport "je kunt goed werken als je op een heel rustig plekje zit".
Ik weet het, zij heeft het ook.

77%

trouwens, 77% erfelijkheid lijkt me wel een tikje veel. Dan zou de hele wereldbevolking het zolangzamerhand moeten hebben.

Erfelijkheid

'ADHD komt in sommige families vaker voor dan in andere families. Uit erfelijkheidsonderzoek onder tweelingen en adoptiekinderen is vast komen te staan dat er bij ADHD sprake is van een erfelijke factor tot ongeveer 80%. Dat wil zeggen dat ongeveer 80% van de verschillen tussen kinderen wat betreft ADHD-kenmerken in een bepaalde samenleving door erfelijke factoren bepaald wordt. Ter vergelijking: de erfelijke factor van lichaamslengte is ook ongeveer 80%.

Kinderen met een ouder met ADHD hebben een acht keer zo grote kans om ADHD te krijgen als het gemiddelde kind. Hoewel er inmiddels een aantal kandidaat-genen bekend zijn die een verhoogd risico op ADHD geven, zijn bij lange na niet alle bij ADHD betrokken genen bekend.'

Van www.balansdigitaal.nl.
Ik heb het maar even opgezocht, maar met die 77% zat ik dus niet helemaal fout.