Adhd-er moeilijk naar "vreemde" kinderen

Yep

Herkenbaar. Maar bij Zoon hier is het dnek ik meer gewone verlegenheid (en ook mssch toch beetje auti). Hij durft niet goed op andere kinderen af te stappen (mede omdat hij door zijn gestuiter in het verleden vaak negatieve reacties kreeg). Ik moet hem altijd even een drempel over helpen (lees: het contact voor hem leggen, de openingszin zeggen oid) en dan gaat het prima. Hij vindt het gewoon heel moeilijk raakvlakken te vinden met andere kinderen en ik vind het geen probleem hem er (bijv.) op te wijzen dat een nabijspelend jongetje al een heeeele tijd geinteresseerd naar Zoons vergrootglas zit te kijken en dat hij mssch ook even erdoorheen wil kijken. En dan zijn ze vervolgens vaak urenlang zoet.

Verwachting bijstellen?

Ja, verlegen is ie van zichzelf inderdaad ook wel. Dat helpt ook niet mee. Eigenlijk, als ik het goed overdenk, wil IK dat hij met kinderen uit de buurt speelt, hij heeft er zelf minder behoefte aan. Zegt dat ie liever met zijn eigen vrienden speelt. Misschien moet ik mijn verwachtingen dan maar wat bijstellen? Aan de andere kant, hij mist een hoop lol hier in de buurt (vriendjes wonen allemaal verderop). En op de camping helemaal.
Hoe oud was jouw zoon ook alweer, Stelle? En heeft hij ook "pure" adhd? Kan het er ook mee te maken hebben dat contact leggen teveel prikkels oplevert voor die adhd-hoofdjes?

O wat een herkenning. Wij moeten onze zoon ook altijd naar buiten 'dwingen'. De kinderen in de buurt vindt hij maar niets. Hij heeft er niets mee. Met zijn grote zus speelt hij graag in de tuin. Maar het maken van contact is niet moeilijk voor hem. Hij staat makkelijk te kletsen met vreemden. Zolang hij zich er niet van bewust is. Eigenlijk interesseert hij zich niet zo in die kinderen. Hij doet wat hij wil doen.

Wat ik vooral herken is het selectieve. Mijn zoon is ook echt een zwart/witdenker blijkbaar. Als hij iemand zijn 'vriend' noemt, is het er ook echt een. Hij geeft daar een bepaalde waarde aan. Het is dan ook met liefde, echt waar.

Over het buiten spelen. Hij is op dit moment een echte lego-junk. De hele dag zit hij te bouwen. Hij is er niet van af te krijgen. Wel leuk voor hem, en waarschijnlijk ook rustgevend. Maar als we even wat met het gezin willen fietsen is het met geruzie.

Pippie

"vriend"

Ja, dat herken ik ook. Als X iemand een vriend noemt, dan is het ook ware liefde. Zelfs kinderen waar hij elke week mee speelt, noemt hij als volgt: "dat zijn kinderen die ik ken. Mijn vrienden zijn Y en Z."
Misschien voelt zoon de aarzeling van de andere kinderen (als hij, als onbekende, mee wil spelen) inderdaad wel haarfijn aan, en zit 'm daar het probleem in. Ik zal er eens op letten.
Wel fijn om te horen trouwens dat zoonlief hier toch niet zo uniek in is. Ik dacht al dat ik de enige was die zijn kind af en toe dwong om buiten te spelen.

Hier

Zoon zoekt wel contact met anderen, maar soms wat onbeholpen, onhandig (rare gekuiden maken, gekke bekken trekken), maar meestal komt hij er wel mee weg. Hij is 9. Wel heeft hij een paar vriendjes die hij "vriend" noemt en met wie hij geregeld speelt, maar hij kan ook een tijdje niet afspreken, omdat hij zijn "vrienden toch al zo vaak ziet." Hij heeft de meeste vrienden in de buurt wonen, kan er zelf naar toe, zitten bij hem in de klas.
Wel merk ik, dat andere kinderen wel eens moeten wennen aan hem en hem pas later opzoeken, na hem aanvankelijk te hebben genegeerd. Maar dan klikt het wel.
Sinds hij medicatie heeft, komt hij ook met kinderen met wie hij voorheen niet speelde, thuis.
Buiten spelen zal hij niet snel uit zichzelf doen, maar als er een vriendje vraagt of hij buiten komt spelen, dan weet hij niet hoe snel hij zijn jas en schoenen moet zoeken en aantrekken.

Stelle o.t.

Zeg Stelle, heb jij dus ook kinderen van 6,75 en vrijwel 2 jaar? Precies als bij ons dus. Eén junikind en één aprilkind.

Guinevere (ot)

Ja, klopt! Hier een mei-OudsteZoon en een juni-JongsteZoon. (En ja, dat verschil in leeftijd heeft eea te maken met de aard van de oudste )

Niet dwingen!

Zoals ik het zie is je zoon niet bepaald contact-arm; hij is al 4 tot 5 dagen onder de pannen met afspraken en bso... ik zie het probleem dan ook echt niet. Natuurlijk is het leuk als hij vriendjes in de buurt heeft, maar hoeveel contacten moet je hebben? en hoe intensief moeten die dan zijn? Hij mag toch ook wel eens lekker op zichzelf zijn? of verveelt hij zich dan?
Een kind buiten de deur zetten en dwingen om buiten te spelen en dat ook nog eens met andere kinderen te doen vind ik heel raar, ze zetten een volwassene toch ook niet in een kroeg vol vreemden met het gezegde "en ga nu maar lekker spelen" het is wel zo leuk als er iemand is die je kent of die je op weg helpt.
Ik zal er ook wel wat scheef tegenaan kijken hoor. Zelf heb ik twee kinderen van 6 en 7, beide autistisch. Ze hebben weinig aansluiting in de buurt, maar hebben daar ook totaal geen behoefte aan. Als ze op school samen hebben gespeeld of gewerkt is het eigenlijk wel genoeg. Speelafspraakjes maken we wel eens met kinderen van school, maar hooguit 1x in de week. Verder spelen ze alleen of met z'n tweeen. Ze zijn graag buiten, maar mengen zich niet met de andere kinderen, ze spelen er hooguit een beetje naast. Ik vind dat soms wel moeilijk om te zien, maar ik kan het ook niet veranderen, gelukkig worden ze ook niet gepest in de buurt, ze zijn gewoon "aanwezig" op straat en doen hun eigen "spel".
Als ze wat groter zijn denk ik wel aan een vereniging hier in de buurt om wat meer contact in de buurt te krijgen, maar ook dat vinden ze erg moeilijk... vriendjes van school wonen allemaal verder weg.
Sorry het is een heel verhaal geworden. Wat ik wil zeggen is dat jou zoon eigenlijk best al veel doet, en zomaar buiten spelen is niet voor alle kinderen zo gemakkelijk als het lijkt.
groetjes Tess

Dat is het dilemma, tess

Dat is nu precies het dilemma, Tess...
Als hij namelijk wél door mij over die drempel heen wordt geduwd, dan heeft ie het zo ontzettend naar zijn zin met het spelen met de buurtkinderen. En het is inderdaad ook vaak zo dat ie zich op bepaalde momenten verveelt. Dan moet ik van hem op zondagmorgen voor een afspraak zijn vriend gaan opbellen (waar hij al 5 dagen per week mee speelt). Ik zeg dan dat er buiten op straat genoeg andere kinderen zijn om mee te spelen, maar die stap om erop af te gaan is kennelijk te groot voor hem. Als hij nu niet leert om over die drempel heen te stappen, wordt het later dan niet nog moeilijker?
Overigens: ik ben echt reuze blij en dankbaar dat hij een aantal zeer goede vrienden heeft! En dat het spelen met die kinderen probleemloos verloopt (allemaal "gewone" kinderen).

Stelle

Ah, dan is het toch een klein beetje anders, de kleine hier wordt in april 2 en de oudste in juni 7.
Hier komt het leeftijdverschil niet door de ADHD van de oudste, maar ik kan me dat wel levendig voorstellen. Mijn zus heeft ook een moeilijk oudste kind en die heeft echt járen gewacht met het volgende kind, ze hadden hun handen al vol.
Ik ben wel blij dat de kleine hier geen adhd lijkt te hebben. En het is reuze goed voor de oudste om een kleine broer te hebben! Hij leert spelenderwijs verantwoordelijkheid, zorgzaamheid, rekening houden met broertje, en ga zo maar door. Een betere therapie bestaat niet voor 'm.