Adhd: structureren of niet?

Helemaal gelezen

Hoi,

Van morgen dit hele draadje gelezen, had al een paar keer een klein beetje gelezen, nu ff de tijd genomen. Veel herkenning maar ook een moment om even stil te staan bij dit onderwerp.

Ik vind het moeilijk om een evenwicht te vinden tussen structuur bieden, ook wel in de nek hijgen en los laten en vertrouwen op eigen inzicht.

Onze zoon is 13 en zit vanaf september in de brugklas. Hij heeft AD(H)D en PDD-NOS. We hebben hier in huis wel veel vaste structuren, dus de ochtend routine en avond routine bijv. Die weet zoon, maar voert het zonder herinnering zeer vaak niet uit. Huiswerk, daarmee probeer ik hem in een structuur te krijgen, goed of niet. Ik weet het niet. Wat ik wel weet na jaren zoeken naar oplossingen, dat als ik dingen loslaat bij zoon hij zelf ook alles los laat. Geen lichamlijke verzorging, huiswerk en taken uitstellen tot op het laatst en dan is er hele grote paniek. Hij leert er niet van als dingen fout lopen, in de zin van dat hij het de volgende keer dan anders aanpakt. Maar misschien komt dat wel omdat vangnet mama en altijd is om dingen op te lossen (echt mijn zwakker punt, maar weet ook dat de paniek heel veel energie kost van ons allemaal). Ik vind dit zo'n enorme moeilijke kwestie, hoe ver ga ik in sturen, helpen en wanneer moet ik meer loslaten.

Onze zoon doet het in vakanties heel erg goed. Zodra het woordje "moeten" uit de dag structuur is, dan is het een vrolijk en blij kind. Hij wil wel altijd weten waar hij aan toe is, vraagt dat ook veel, maar zodra de druk van school weg is, is het oké. In vakanties vraag ik dus ook weinig van hem en dat werkt. Maar als hij dus wel iets "moet" bijv. aamkleden, douche een taakje dan is het gelijk weer kont tegen de krib.

Hij heeft bijv. eindelijk geaccepteerd dat hij een horloge van mij moest dragen met het gaan naar het VO, wilde hij nooit. Al na 1 dag was hij er zo blij mee en scheelt het zoveel vragen om hoe laat is het, welke dag is het etc. het geeft hem ook enorm veel rust en ik merk echt dat het hem goed doet. Volgends mij komt hij zo ook de schooldagen door, door de tijd nu zelf te kunnen zien.

Ik geloof dat dit stukje wat ik nu typ een wir war van woorden is, haha hopelijk nog te begrijpen. Ik vind het dus een heel intressant onderwerp, maar het brengt me ook in verwarring.

Ik ga hier nog eens goed over nadenken en hoop nog meer reacties te lezen. Mijn man (geen diagnose, maar scoort op alles heel hoog wat ADD betreft) en ik denk vaak beide anders over dit onderwerp. Ik zit er teveel op (volgends hem en dat klopt ook deels wel) maar hij wil alles los laten en dat werkt ook niet (haha vind ik). De waarheid zal wel ergens in het midden liggen, maar hoe vind je die precies en wanneer doe je het goed.

Groetjes, Pinkelot

Pinkelot

Voor mij is loslaten/vasthouden de grootste uitdaging van het opvoeden van kinderen. En van het opvoeden van mijn adhd-er geldt dat in het kwadraat. Zoals zoveel dingen bij adhd-ers in het kwadraat gaan :S. Dus ik herken heel erg veel in jouw dilemma's.
Ik weet niet of je het al kent, maar hebben jullie weleens geprobeerd om het met de methode van Greene te doen. In het boek 'Het explosieve kind' beschrijft hij een methode om de middenweg te zoeken samen met je kind. In een gesprek, op een rustig moment (!), leg je hem van een concreet probleem (bijv, hygiene) uit wat je zorgen zijn. Dan laat je hem zijn kant van het verhaal vertellen, waarbij je geen tegenargumenten gebruikt (oei, moeilijk vind ik, ik ben van: 'ja maar,...') en dan ga je daarna, samen zoeken naar een oplossing waar je allebei tevreden over bent.
Mijn oudste (2 vwo) is bijvoorbeeld ook een ramp wat betreft haar huiswerk. We hebben afgesproken dat ik de verantwoordelijkheid met haar deel. Ik kijk mee in haar agenda en samen bepalen we wanneer ze het gaat doen. Ik herinner haar eraan om dan ook daadwerkelijk te gaan beginnen (weg die ds). En als ze bezig is en ik merk dat ze telkens afgeleid is spreek ik haar erop aan. Dat vindt ze nu niet meer vervelend, want we hebben dat samen afgesproken. Zij heeft zelf nog heel erg het gevoel dat het haar anders niet gaat lukken. Dat ze het niet kan helpen dat haar gedachten de hele tijd afdwalen. We hebben nu nooit meer ruzie over het huiswerk.'
'T is maar een suggestie hoor, maar die methode helpt ons om de waarheid in het midden in ieder geval een beetje te benaderen. En we hebben veel minder conflicten.

Ik ga....

Heerlijk mensen, bedankt voor alle reacties. Ik ga helemaal niets veranderen in de slechts licht gestructureerde aanpak van zoon. Over een jaar of 5 als ie gaat puberen gaan we hem wél meer in de nek hijgen met zijn schoolwerk, om eruit te halen wat erin zit. Tenminste, dat gaan we proberen . Voor de buitenschoolse zaken moeten we het toch vooral in het overlegmodel zoeken, werkt inderdaad het beste om samen naar een werkbaar model te zoeken. Zelfs nu is dat al succesvol.

Huiswerk oefenen

Guinevere, misschien is het goed om in je achterhoofd te houden dat ze op de basisschool ook al huiswerk krijgen. Dat is voor onze zoon een heel goed leermoment geweest (het duurde een half jaar voordat hij het echt accepteerde)! Op het VO kun je je dat niet meer veroorloven.

Pippin

Hoi Pippin,

Bedankt voor je reactie. De methode van Greene hebben we niet geprobeerd, maar je omschrijving van samen dingen bekijken weer wel. Ik kijk met zoon ook elke middag samen in zijn agenda, overleg met hem wat hij moet gaan doen, bijv. als eerste ed. Dan stuur ik hem naar boven en kom tussendoor nog een paar keer kijken. Anders is hij al ergens halverwege de trap afgeleid met van alles, laat staan op zijn kamer. Hij weet de regels, maar heeft toch dat stukje extra stimulans nodig. Als hij eenmaal bezig is, dan maakt hij ook wel al zijn maakwerk achter elkaar. Het echte leren heeft hij nog meer sturing nodig. Hij geeft aan dat hij het fijn vind hoe ik hem zo help, al schopt hij er natuurlijk ook wel tegen aan haha.

Over de lichamelijke verzorging heb ik ook wel zo'n soort gesprekje gehad, alleen niet dat zonder tegenargument geven (oeps daar zal ik eens op letten). Maar goed zoon vond schrik niet 1x in de 4 dagen een schone onderbroek aandoen eigenlijk meer dan voldoende. Ik heb hem al vaak uitgelegd dat hij toch niet wil dat mensen gaan zeggen dat hij stinkt. Ik zeg dat wel eens en dan is hij woest, dan leg ik hem ook uit dat ik het beter kan zeggen dan bijv. kinderen op school. Idem met douche, hij vind 1x in de 2 weken wel genoeg, ik niet. Ik ben al heel blij als ik hem er 2x per week onder krijg. Dat gaat dus wel met orders. Ik moet er dan ook bijzeggen dat hij ook zeep en shampoo moet gebruiken, anders doet hij dat niet, zucht.

Ik zal toch eens dat boek gaan lenen bij de bieb, ik heb die titel nu al zo vaak voorbij zien komen. Maar soms heb ik gewoon geen puf meer om aan zoiets te beginne. We hebben hier 3 kinderen, maar de oudste telt al voor 3 :o) Dus mijn energie is vaak wel op 's avonds.

Groetjes, Pinkelot

Nausicaa

Zeer herkenbaar wat je schrijft over jou zoon. Jou zoon is al een stuk ouder las ik, dus jij bent ook alweer verder met hem. Maar het is wel heel moeilijk als een kind niet leert van dingen die fout gaan, of misschien pas veel later. Onze zoon wil nog wel heel graag op school, gelukkig. Maar zonder sturing gaat dat mis.

Wat ik heel moeilijk vind en ik hoop dat ooit dat kwartje gaat vallen, is dat hij heel snel het bijltje bij dingen neer gooit. Ik zit zelf totaal anders in elkaar, dus dat kost mij soms wel veel moeite om te zien. Mijn man doet dat trouwens ook, ik weet dat dat er bij hoort. Maar pffff moeilijk hoor.

Bedankt voor je reactie, groetjes Pinkelot

Mies

Jij ook bedankt voor je reacties, goed om te lezen over jou pubers :o) Het gaat allemaal goed komen, zoon is verder een heel lieve jongen, alleen die extra dingen maken het vooral voor hem, maar ook voor ons soms lastig.

Groetjes, Pinkelot

Structuur

Persoonlijk denk ik dat iedereen baat heeft bij structuur, ADHD of niet. Maar de een heeft wat meer structuur nodig en de ander kan toe met minder. Een paar jaar geleden, toen wij ambulante hulp kregen van een orthopedagogisch centrum, heb ik geleerd zoveel mogelijk structuur aan te brengen in de vorm van vaste tijden van eten en het ophalen van de naschoolse, het gebruiken van pictogrammen, weekplanners, lijstjes etc. Alles een vaste plaats (wat al zo was want ik ben vrij ordelijk en gestructureerd van mezelf Alsmede als het vantevoren duidelijk aangeven wat er wanneer gaat gebeuren. Dat werkte erg goed bij zoonlief (ADHD, hoogbegaafd en hoogsensitief). Maar wat ook belangrijk is om te leren dat onverwachte dingen altijd kunnen gebeuren en het leren omgaan met afwijken van de structuur. Dus langzamerhand, nadat de structuur erin zat soms ervan afwijken. Daar had en heeft zoonlief nog het meeste moeite mee maar het gaat steeds beter. Ik geef hem nu zelf af en toe de ruimte maar hij kan er niet zo goed mee omgaan. Veranderingen vindt hij niet leuk. Het is dus dubbel; aan de ene kant moeten ook ADHDers leren om zelf enige structuur aan te kunnen brengen, want zo gaat dat ook in het echte leven (taakplanner maken voor schoolwerkjes, opruimen etc.), aan de andere kant moeten ze leren dat niet alles altijd gaat zoals gepland of verwacht. Maar niet alleen ADHDers hebben daar moeite mee Het heeft ook zeker te maken met het karakter van iemand en iedereen is nu eenmaal anders. Mijn zoontje is snel overprikkeld en afgeleid en op zijn tijd houdt hij wel van gekke, drukke dingen maar hij vaart ook wel bij orde, rust en regelmaat. Op dit moment vind ik het toch het belangrijkst dat hij leert rust in zijn kop te krijgen zodat hij kan functioneren. Medicatie alleen is niet de oplossing. Structureren kan iedereen tot op zekere hoogte leren. Dus nee, structuur werkt niet belemmerend hier, integendeel. Orde, duidelijkheid en structuur kan juist heel rustgevend werken. Maar er moet ook van af geweken kunnen worden zonder al te veel problemen. Net als met grenzen stellen. Enige mate van flexibiliteit kan en moet kunnen.

Structuur/houvast

Ik merk wel aan zoon dat hij houvast vindt bij bepaalde gebeurtenissen, die verspreid zijn over de week. Is het vandaag op school dát programma, dan is het dus dinsdag en kan ik een speelafspraak maken. Dat werk.
Verder ben ik zelf chaotischer dan mijn ADHD-er, dus wat dat betreft speelt karakter vast wel een rol. Ik denk overal aan, maar niet langer dan een seconde of 3, en dan denk ik weer aan iets anders. En volgens mij kan ik dus nog wat leren van mijn zoon, haha.
Het blijft in elk geval lastig, een adhd-er heeft aan de ene kant prikkels (en uitdaging) nodig om zich lekker te voelen, terwijl hij/zij aan de andere kant weer niet te veel prikkels moet krijgen omdat dat teveel onrust en afleiding geeft. Het antwoord zal wel in de veilige, rustige basis zitten en van daaruit kun je heerlijk variëren.