Afspraak kinderpsycholoog en privacy

Privacy

Ik zal er wellicht te makkelijk over denken maar ik ben altijd heel open en eerlijk geweest over de problemen en zorgen rondom zoonlief (ADHD, hoogbegaafd, hoogsensitief en angststoornis). Iedereen (school, artsen, vrienden, buren, naschoolse opvang) weet het. School moet het weten want je moet afspraken onder schooltijd melden zodat het geen ongeoorloofd verzuim is. Ik heb er nooit problemen mee gehad, integendeel. Alleen maar het volle begrip en medewerking. Ik heb ook altijd toestemming gegeven bij de diverse instanties en hulpverleners om informatie bij derden op te vragen. Zo weet iedereen hoe en wat zonder dat bepaalde belangrijke informatie onvolledig of onjuist is. Dat dikke dossier vind ik juist een prettig idee. Via dat dossier en de huisarts ben ik zelfs aan onze huidige, goede hulpverleners gekomen! Want wat bleek: onze huisarts had een zoontje met vergelijkbare problemen... Mijn ervaring is dus dat openheid en eerlijkheid juist gezorgd hebben voor de juiste hulp. Het feit dat iedereen weet wat er aan de hand is zorgt ervoor dat de neuzen allemaal de goede kant uitwijzen en dat zoonlief en ikzelf goed gesteund worden. Maar nogmaals, dat is mijn ervaring en mijn persoonlijke instelling.

Hier

De huisartsenbrief hebben wij zelf ook gekregen. Dat is echt geen dik dossier. Gewoon een korte toelichting van diagnose en behandeling. Wij komen niet in het landelijk electronisch patientendossier, dus het is alleen voor gebruik van onze huisarts en zijn waarnemers.
Ik denk dat je naar de school toe bijna wel iets moet zeggen. Je kunt natuurlijk een andere reden verzinnen waarom je dochter er niet is die dag, maar dan dwing je haar te liegen. Je kunt het wel heel beknopt houden: 'Dochter krijgt een onderzoek bij een psycholoog. Als er informatie is die voor school van belang kan zijn, zullen we dat in vertrouwen aan jullie mededelen.'
Verder hebben wij op alle informatie die we aan school gaven heel groot 'vertrouwelijk' gezet. Wij waren eerst wel zo naif dat we een onderzoeksverslag aan school hebben gegeven. Dat zou ik nu NOOOOIIIT meer doen. Het ging een eigen leven leiden. Inmiddels is het uit zoon zijn dossier verwijderd.
Wij zijn niet zo heel erg open naar school toe. Door ervaring wijs geworden. Ze zijn toch te dom om te snappen wat er precies aan de hand is. We houden het bij eenvoudige tips die ze kunnen gebruiken om zoon te begeleiden. Zelfs dat geeft al problemen. En verder geven we heel direct, zakelijk en duidelijk feedback als ze het weer eens hebben verprutst. Dat laatste helpt nog het beste. Maar dat is helaas steeds weer nadat het mis is gegaan.

Communicatie

Voor de ADHD-diagnose werd idd ook aan de juf gevraagd om observatielijsten in te vullen. Bij de medicatietrial van Ritalin idem (twee weken lang iedere dag een vragenlijst). Voor de WISC-II test werd zoonlief een dagdeel op school geobserveerd. School heeft zelf ook contact gezocht met de diverse hulpverleners en andersom, alles met mijn toestemming. En via hun contact met de kinderpsychiater heeft school ook een adviesbureau voor hoogbegaafdheid ingeschakeld, waar niet alleen mijn zoontje wel bijvaart, maar ook de vele andere hb kinderen op school. Overigens moet zoonlief eens per twee weken een dagdeel school verzuimen omdat we naar het behandelcentrum moeten en dat is geen enkel probleem. Ik vind het gewoon bijzonder fijn dat de communicatie-lijnen zo kort en helder zijn voor alle betrokkenen met als resultaat dat het nu zo goed gaat met zoonlief; zowel op school, op de naschoolse (die ook van begin af aan betrokken en geinformeerd zijn) en thuis.

Bezig bijtje

Ik zou het doen zoals Pippin schrijft: geef aan dat je naar een psycholoog gaat en dat je eventueel noodzakelijke zaken t.z.t. met school zult bespreken. Meer uitleg hoef je niet te geven. Als je naar de dokter of tandarts gaat, leg je toch ook niet precies uit wat er aan de hand is?
Wij zijn aan de ene kant heel open naar school ('hij is een ochtend naar de psycholoog'), aan de andere kant absoluut niet. Rapporten en evaluaties gaan zeker niet naar school. Toen we vorig jaar weer een periode logopedie afrondden, kregen we tot onze verbazing een extra kopie van de evaluatie mee. Voor school. Die kopie hebben we dus zelf gehouden. Ik geloof niet dat het een toegevoegde waarde heeft dat in schooldossier van zoon komt te staan dat hij logopedie niet zo leuk vindt, en niet gemotiveerd is om te oefenen.
We hebben verder een heel open verstandhouding met de leerkracht van onze zoon over zijn problemen op school. Ze accepteert hem zoals hij is, en samen denken we na over aanpassingen, zodat hij beter kan functioneren. Ook heeft ze een keer een vragenlijst ingevuld en die hebben we samen uitgebreid besproken. Ze weet ook dat hij nu medicatie heeft en houdt deze weken keurig bij wat haar opvalt nu hij die medicijnen heeft. Die openheid vind ik erg belangrijk. Maar we beperken ons wel tot heel concrete schoolse zaken. Psychologische analyses en rapporten voegen daar (op dit moment) niets aan toe - die krijgt de school dus niet. Wij zijn er erg huiverig voor dat hij op school een duimendik dossier krijgt en daarmee - ten onrechte - het predikaat krijgt een heel ingewikkeld kind te zijn. Dat is hij namelijk niet, hij is gelukkig geen 'zwaar' geval.

Ik moet zeggen

Ik moet wel zeggen dat ik eerst weinig, toen veel en nu "medium" openheid naar de school geef.
Wat in elk geval belangrijk is, is dat je je realiseert dat een leerkracht als het goed is wel vaker met dit bijltje heeft gehakt (bij onze school zitten diverse "zorgenkinderen", al dan niet met rugzak, wel allemaal met eigen gebruiksaanwijzing). En je hebt de leerkracht ook nodig om de problemen op te gaan lossen, dus je kunt haar er niet volledig buiten houden. Een beetje openheid is dus wel praktisch, bovendien zou je anders hele nuttige input van juf's kant kunnen mislopen. Houd de informatieverstrekking wél in eigen hand en geef nooit (kopieën van) rapportages aan de school.
Veel sterkte ermee, je hebt al een grote stap gezet!

Eerst niet

We hebben het in eerste instantie ook niet gemeld op school. Afspraken gemaakt buiten schooltijd. Wij wilden niet dat ons kind bij voorbaat al een "stempel" opgeplakt zou krijgen. Eerst de testen gedaan en in een later stadium school ingelicht. Deze hebben toen alsnog formulieren ingevuld.
Bedankt voor de tip om dossier niet zo maar aan school te geven. Het is nog niet in ons bezit, maar ik zal nu zeker eerst goed doorkijken of het betrekking heeft op school.

Bedankt!

Ik ga er toch ietje opener over zijn naar de school toe. Het is zo dat de school niet echt een probleem ziet met dochter. Daarom zie ik het nut er niet van in dat School vragenlijsten over dochter van psycholoog ontvangen. Aan de andere kant is ze wel veel tijd op school natuurlijk dus logisch dat ze gegevens van school wil. Docher heeft momenteel een erg leuke juf op school die een heel goede uitwerking op dochter heeft. Tijdens het 10 minuten gesprek heeft juf al mijn zorgen over dochter (wat betreft het afwezig zijn, traag lezen, geen vrienden etc) weggewuifd met het is zo'n leuke aparte meid en de klas vindt haar wel grappig en accepteert haar, dus dat komt nog wel. Positief van de juf, maar mijn twijfel blijft.

Liever wil ik eerst kijken of er iets aan de hand is en daarna school hierover vertellen. Maar iets meer openheid kan misschien toch geen kwaad

Wegwuiven

Nog even een opmerking die licht off topic is. Bij ons op school hebben ze de problemen met onze zoon ook tot en met november groep 5 weggewuifd. Ja, hij was wat eigenzinnig, ja, hij was soms geirriteerd. Dat zagen ze wel, maar verder was ik een zeurpiet die haar kind thuis niet aankon. Op school hadden ze geen probleem, mijn zorgen werden weggewuifd, een opvoedcursus werd aangeraden. De redenatie was: 'Ja, op school wordt natuurlijk veel structuur geboden, dat heeft hij nodig blijkbaar.'
Toen is zoon binnen vier weken van 'een kind dat nauwelijks opvalt', verandert in 'zo'n soort kind hoort op deze school niet thuis' (uitgesproken met een vies gezicht en op een snauwende toon).
Het kan verkeren. Bij ons op school zijn ze in ieder geval níet in staat om verder te observeren dan de oppervlakkigheden van aangepast gedrag. Maar ik weet dat dat gelukkig ook anders kan hoor!
Nu weten we dat onze zoon op school onder grote spanning staat, die inhoudt, opkropt, wegdrukt en zich thuis ontspant. Omdat hij zich thuis wel veilig voelt. En wij(met name ik, want de moeder is vaak de klos, maar ook de andere gezinsleden) kregen dus alle narigheid over ons uitgestort zodra hij thuiskwam. En ik maar denken dat het aan mij lag.....
Die wegwuivende opmerkingen zouden ze niet moeten doen. Het plaatst moeders/ouders in een isolement en je voelt je al zo alleen. Leerkrachten zouden ouders en hun zorgen serieus moeten nemen.

Wegwuiven (ook tikkeltje ot)

Dat wegwuifgedrag (leuk nieuw OO-woord trouwens) kom ik ook regelmatig tegen. Op school niet, daar overdreven ze alles juist, weet ik veel wat ze allemaal dachten dat onze zoon mankeerde, maar het was nogal veel. Ik kom het juist veel tegen bij kennissen/vrienden/familie. Elk gedrag dat onze zoon namelijk wel eens vertoont, hoort volgens hen bij de normale kindergedragingen, en kan dus op dezelfde manier worden aangepakt. Tja, maar onze zoon heeft toch echt niet voor niets die ADHD-diagnose... Wel fijn trouwens dat niet iedereen gelijk ziet dat onze zoon niet aan het standaardplaatje voldoet, dat is de prettige kant van deze medaille. Het kost dan alleen nogal wat overredingskracht om ze te overtuigen dat ADHD-gedrag toch echt wat verder gaat dan regulier kindergedrag.

Wegwuiven

Kan een leerkracht het ooit goed doen? Steen en been wordt (ook hier op Ouders Online) geklaagd over leerkrachten die - bij iedere dingetje dat ook maar enigszins afwijkt - aan de bel trekken. Over schoolartsen die aankaarten dat een kind opvalt. Over IB'ers die een kind niet begrijpen. Er zijn hier zo vaak draadjes van ouders die een volstrekt normaal kind hebben, en door de leerkrachten in een hoek worden geduwd om met hun kind een traject in te gaan. Terwijl ze gewoon verlegen zijn, dromerig, lekker druk, speels, gevoelig of wat dan ook maar. Er wordt tegenwoordig zo snel geroepen dat er 'iets aan de hand' is met een kind.
En nu wordt hier in dit draadje een leerkracht aangehaald die zich blijkbaar niet zo snel zorgen maakt. Die vindt dat een kind best een beetje anders mag zijn. Die het gedrag van dit betreffende kind blijkbaar niet direct problematiseert. En nu heet het 'wegwuiven' en dat mag ze niet doen... Kan een leerkracht het ooit goed doen?

Inbraakje

Hoor hier niet maar was even getriggerd door de discussie. Ik had deze discussie laatst met een bevriende juf. Hoe komt het toch dat juffen het nooit goed doen, was haar vraag. Uiteindelijk constateerde we dat juf het niet goed doet als ze ouders niet serious neemt. En in die zin is het wegwuiven volgens mij hetzelfde als op alle slakken zout leggen. Je luistert niet naar ouders en stelt je superieur op.

Ik heb er voor doorgeleerd en zie dat er met dit kind iets mis is.

Ik heb er voor doorgeleerd en zie dat er met dit kind niets mis is.

Exact hetzelfde gedrag.... beter zou zijn. Ik maak me zorgen over kind hoe zien jullie dat? en OP school gaat het best goed met Pietje denken jullie dat ook?

Mijk

Precies

Ik ben het helemaal met Mijk eens. Het pijnpunt zit voor mij bij het serieus nemen van ouders.

Ja, eens met mijk

Mijk weet het perfect te beschrijven.
Ik denk wel dat het heel moeilijk is voor een leerkracht om de goede toon hierin te vinden. Bovendien heb je het over iemand zijn kinderen, dat ligt sowieso heel gevoelig. Wat een leerkracht in elk geval niet moet doen: bagatelliseren, vermoedelijke diagnoses e.d. noemen (zelf dokteren), blijven hangen in je eigen beeldvorming over dit specifieke kind.