After-vakantie-dip

Geen tips

wel herkenning. Gillen, schreeuwen, zus pijn doen, ruzie uitlokken, ontploffen waneer opgeruimd moet worden... was ik nog maar op de camping in Frankrijk. Ook al ging het daar ook niet altijd lekker.
Hopelijk gaat de dip weer over wanneer school begint. Bij ons verdubbelt de stress dan .
Je komt echt wel uit de dip, probeer te denken aan alle dingen die het leven ooit de moeite waard maakten.

Misschien

moet je ze wat meer voorbereiden op de overgang. Tijdens de vakantie bijv. al duidelijk maken hoe het dagprogamma eruit ziet als jullie weer thuis zijn. Bepaalde bezigheden inlassen als beloning. Ze hoeven toch nog niet naar school?

Herkenning

Jouw gevoel komt mij bekend voor. Is het voor het eerst dat jij je zo voelt? Ik heb dit met periodes. Ook juist in de vakantieperiode. Wat ik niet moet doen, maar wat ik toch doe: ik vergelijk teveel met andere kinderen. Wij hebben 1 zoon met aan autisme verwant gedrag.Ik zie juist in de vakantie andere kinderen heerlijk samen spelen, spontaan en sociaal zijn. En dan valt het onsociale van mijn kind mij des te meer op. Zolang hij zijn eigen gang kan gaan, gaat het goed, maar zodra er ergens rekening gehouden moet worden met anderen, wordt het lastig voor hem. Het kost veel energie, om steeds maar alles in goede banen te leiden. Om steeds weer bij te sturen, uit te leggen waarom hij bepaalde dingen niet kan zeggen of doen. Ik heb soms het gevoel dat ik heel hard weg zou willen rennen en niet meer terug komen. En toch wil ik dat niet echt, het is mijn gevoel van onmacht over een situatie op dat moment waardoor ik me zo voel. Op momenten dat ik de grip verlies op het gedrag van onze zoon. Op de momenten dat ik merk dat het me niet lukt om het zo aan te pakken als ik het zou willen doen.
Je geeft aan dat je hulp zou willen, puur voor jezelf. Ik denk dat het verstandig zou kunnen zijn om die hulp te zoeken bij een psycholoog. Ik heb dat een aantal jaar geleden ook gedaan, toen ik deze gevoelens te vaak had naar mijn zin. Ik had het idee dat ik mijn kind pas goed kon helpen als ik vertrouwen in mezelf had en mezelf goed voelde. Dat ik dat nodig had om ook weer positief naar hem te kunnen kijken en er zo beter voor hem te kunnen zijn op de momenten dat hij het nodig had. Het heeft mij door een moeilijke periode heen geholpen.
Misschien is het bij jou iets van tijdelijke aard, kom je weer in het ritme dat gewoon is voor jullie en was jouw gevoel een overgang van "voelen hoe het ook kan zijn" naar de realiteit van de dag. Maar mocht jouw gevoel niet weggaan of vaker terugkomen, dan zou ik zeker hulp van een psycholoog overwegen als ik jou was.

Moe en tijd

Ik kijk dit nog de vakantie aan. Ook een eerste week school. Hopelijk gaat dit snel weg. Het gaat nu wel al iets beter hoor. Maar ik slaap een gat in de dag. Gelukkig kan dat ook. Mijn man is ook nog thuis in de ochtend.
Het klopt ook wel dat ik vergelijk met anderen. Maar het is tegelijk dat alles zo 'gewoon' is in de vakantie. Vooral mijn angstige dochter. Ze is zoveel losser daar, heerlijk voor haar. Minder afhankelijk van ons. In het sociale is ze weer de oude en het is zo'n extreem verschil. In de vakantie merkte ik dat wel bij bijvoorbeeld een speelplaatsje. Dan staat ze namelijk vast als een zoutpilaar. het is ook behoorlijk pijnlijk eigenlijk. De school zal straks alles weer terug brengen in dat. School is een heel nare plek voor haar.

Nog een weekje kans om flink bij te slapen. Het zal wel opnieuw een soort van acceptatieproces zijn wat in mij opkomt.

Bedankt voor jullie reacties. Soms voel ik me zo ondankbaar. Want tegelijk heb ik gewoon heel leuke, creatieve kinderen. Echt

ik herken het wel, heb er zelf de hele week ook al weer last van.
Je valt zo snel weer terug in je oude patroon. Wilt het vakantiegevoel vasthouden, de ontspanning, het niets hoeven en moeten, en het lukt niet..
Ik voel me ook depri dat we weer thuis zijn, en de kinderen zijn ook weer hun oude zelf

Vakantie naar huis brengen

Gaia, toch lees ik dat het om meer gaat dan (alleen) een dip. Er gingen zaken echt beter op vakantie, ik denk dat dat je confronteert met zaken die hier, thuis, dus níet goed gaan. Ik denk dat je daar aan moet (kunt?) gaan staan, hoe zwaar het ook is. Er zijn redenen voor waarom je dochter daar zoveel beter functioneert dan hier. Die zul je moeten aanpakken. School bijv, dat mág, en hoeft niet naar te zijn. Misschien (ik verzin maar wat hoor) voelt die verantwoordelijkheid je nu zwaar. Ik ken het!! Toch ´moet` je daardoor heen. Diep in je hart weet je vast wel wat je moet doen.
Heel veel sterkte!

Thuis en daar

Ik heb dat ook afgevraagd. Ik zal een voorbeeld geven. We sliepen in een caravan. Iedereen dus bij elkaar. Ongeveer tegelijk naar bed. Hier, in ons huis, is de slaapkamer van dochter boven. Dat is voor haar te beangstigend. Alleen naar boven lukt haar niet. Ze ziet allerlei enge dingen. daar ook, maar omdat we in de buurt waren door de kleine ruimte was het anders.
Daar waren we vnl met gezin samen. Op school zijn veel kinderen bij elkaar en is het een druk heen en weer. Daar niet. Bij een speelplaats ervoer ze het juist weer wel en zag ik haar angst ook daar terug (sociale angst, blokkeren).
School is naar voor haar. Ook al gaat ze er gewoon naar toe zonder allerlei toestanden.

Zoon... had daar het vrije komen en gaan. Dat is in huis anders. Hij speelt hier niet buiten. Speelt thuis en moet dan ook eerder bijvoorbeeld opruimen. Dat is daar eigenlijk niet zo ter sprake geweest.
We hebben een vakantie gehad van 'niets hoeven doen'. Het is iets wat niet steeds gaat lukken in het alledaagse.

Ik kan daar niet heel veel van hierheen brengen. Het is de last die zwaar valt, niet zo zeer de verantwoordelijkheid.

Maar toch

Sorry dat ik zeur hoor, maar ergens meen ik gewoon een stuk te herkennen, een bepaald gevoel. Een soort van onmacht. Maar misschien heb ik het helemaal mis hoor.
Je zou het dan iid kunnen ´uitslapen` en dan weer verder, gewend weer. Je kunt ook aan de slag, hoe maak je het voor haar veiliger thuis zodat ze ook daar meer autonomie krijgt, hoe kan school veilig worden of moet het een andere school. Hoe kan zoon thuis meer vrijheid krijgen. Tuurlijk is thuis niet altijd leuk en moet er vanalles, ik heb zelf wel het gevoel na een moeilijke tijd eindelijk een beetje te weten wat mijn kinderen nodig hebben, (en er ook naar te handelen ipv steeds maar te jamaren) dat geeft een gevoel van macht en geeft enorm veel energie weer. Ik dacht ook vaak; het is nu eenmaal zo. Nee!! Het kan echt beter, dat heb je op vakantie wel gezien!

Jee alberta

Mmm het is jammer dat je conclusie is dat wij daar helemaal niet mee bezig zijn. Juist heel veel. Dochter krijgt therapie (gericht op meer autonoom zijn, angsten aan kunnen, wat langer willen leven etc.), begeleiding en op school heeft ze twee keer in de week een coach. Het komt heel naar over dat je mij 'aan het jammeren' vindt terwijl ik niets heb gezegd over wat wij allemaal voor onze kinderen doen. Ik denk niet 'het is nu eenmaal zo'. Ik snap niet zo goed waar jij vandaan haalt dat ik dat denk. Alsof ik het hier bij laat.

Het irriteert me zelfs hoe je praat en het voelt als een aanval. Het enige wat ik hier heb geplaatst is de overgang van de vakantie naar weer het alledaagse (met al die hulptroepen etc.).

Best lekker om hier even over een dip te praten hoor, het kwijt te kunnen. Dat wil niet zeggen dat wij er niets aan doen om verbetering te krijgen.

Een bos planten

Ik herken het volkomen. Wij zaten in een bungalow, lekker overzichtelijk, midden in een bos. Onze zoon met ADHD kon gillen en schreeuwen en rennen in de tuin van 750 m2.
Ik kan geen bos planten en de tuin niet verlengen, dan krijg ik ruzie. Het huis is niet gelijkvloers.
We zijn wel op zoek naar een volkstuin, maar de ruimte krijgen we niet meer terug. Eenmaal thuis is het allemaal een stuk ingewikkelder. Ik ga dan een eind fietsen met hem, maar als we thuis zijn en een kwartier uitgerust, dan rent en gilt hij alweer. Dus niets kan die plek vervangen.

Kan je toch gewoon niets aan doen?

Wringen

Ik herken dit allemaal zo. Waarom lukt het niet om de wereld zo aan te passen dat onze zorgenkinderen op hun best funcitioneren? Natuurlijk wil je dat als ouder. Maar het lukt maar niet. De school, de buurt, de woning, de medicijnen. Er zijn allemaal factoren waar je als ouder maar een beperkte invloed op kunt uitoefenen en die krijg je vaak niet ideaal. (of je moet heel erg veel geluk hebben)
Maar ik vraag me dan gelijk af: Zou het wel zo goed zijn, als alles ideaal was? (schrale troost, ik weet het). Kinderen leren door frustratie. De baby wil een autootje pakken wat buiten zijn bereik ligt en gaat dan kruipbewegingen maken. Als er een liefhebbende moeder in de buurt is, die dat autootje aan baby gaat geven, leert het kind later kruipen.
Dat geldt voor zorgenkinderen ook. Ze leren van al die frustraties. Al die verre van ideale situaties vragen om oplossingen, vragen om 'omgaan met je stoornis'. Dat is tot op zekere hoogte nuttig. Maar bepaalde dingen zullen ze nooit leren, of met heel veel moeite. En dat betekent dan ook: heel veel frustratie, veel meer dan bij een gemiddeld kind. Dat is hard, dat is oneerlijk. En dat is niet de schuld van de ouders!
En ik herken het zo, de woede en het verdriet erom.
Dus blijf je als ouder wringen, je blijft zoeken naar oplossingen, naar sleutels die ervoor kunnen zorgen dat je kind gelukkiger wordt. En als er een soort van status quo is, dan ga je juist weer rommelen met die sleutels. In de hoop dat het allemaal uiteindelijk toch nog redelijk 'normaal' zal worden voor je kind.
Het is een zaak van de lange adem. Het is een zaak van blijven denken, blijven doelen maken, blijven aanpassen en toch ook blijven frustreren bij je kind. Ophouden is geen optie, opgeven kan niet. Niemand anders doet dat voor je, als ouder ben je de verantwoordelijke. Je bent de reddingsboei van je kind, waar hij of zij zich aan vastklampt. Dat is heftig.
En als je dan terugkomt van een geslaagde vakantie, dan komt het allemaal weer keihard om je oren.
Sterkte allemaal.

Ja pippin

Het is precies zoals je het zegt. Zo herken ik het ook. En wat Lilajolie vertelt is ook zo waar.
Mijn dochter vertelde, toen we in de vakantie onze grootste wens aan elkaar vertelden, dat ze graag een heel strand voor zichzelf, alleen, zou willen. Al zou het kunnen (zoals het bos), zou het dan zo goed zijn? Inderdaad voor een vakantie heerlijk, even die frustraties niet en rust. Maar daarna het echte leven weer.

Trouwens, ik heb de draad weer behoorlijk opgepakt. Gelukkig maar.

Positief bedoeld

Jammer Gaia dat je je aangevallen voelt, was zeker niet mijn bedoeling. Nogmaals, ik dacht alleen wat te herkennen, vergeet het als ik het mis heb. Was zeker niet vervelend bedoeld, en natuurlijk ga ik er niet vanuit dat je nu niets doet.

Alberta

Ik heb ook wat overgevoelig gereageerd waarschijnlijk. Was ook niet de bedoeling. Ik sta er al weer heel anders tegen over.

Herkenning

Ik herken alles! Ook het niet meer wakker willen worden, de zware last, het enorm trots zijn op je kinderen, de gevoeligheid op de reacties. Ik ervaar een grote last (dochter ADHD/MCDD). Ik heb mijn leven lang gevochten om met mijn overgevoeligheid om te gaan. Ik had zo mijn manieren gevonden en daar was ik trots op. Doordat ik voor mijn dochter hele andere structuren moet handteren, kan ik niet meer op mijn maniertjes terugvallen en komt ook mijn ADHD en gevoeligheid weer helemaal terug en lijkt het alsof we samen weer van voren af aan moeten beginnen. Vaak wordt de erfelijkheid in deze vergeten. Ik vind vooral de herkenning heel zwaar in de last. Ik zie ook op tegen de eerste schoolweken. Ik zie zelfs al een beetje op tegen de decemberperiode. Ik hou me vast aan de herfstvakantie die we nu al geboekt hebben.

Gelukkig nog even geen school!

Gelukkig mogen wij nog een weekje, ik moet nog even niet aan die school denken. We moeten op zoek naar een andere, dat is wel duidelijk. Maar hoe weet je waar het wel goed is voor mijn kind? Mooie verhalen hebben ze allemaal.

Pffff...nog maar even genieten van een kind dat nu haast normaal lijkt. Ik krijg zelfs complimenten over hem. Vandaag in een winkel legde hij een medewerker rustig uit wat voor sport hij wilde gaan doen en waarom, en je zag die medewerker helemaal wegsmelten. Hij zei tegen me dat het zo'n bijzonder kind was...ja, dat is hij zeker, maar nu was dat een keer positief bedoeld. Van zulke momenten geniet ik!