Als je het zelf zat bent

Zeker

Jazeker herken ik dat! Vooral in de "avondspits". Ik zeg het wel. Ik vind het een goede zaak als de kinderen (IADH/NADH) leren dat ik ook maar een mens ben. Meestal zeg ik ronduit dat ik een zware dag heb gehad en dat ik er op dat moment gewoon even NIET meer tegen kan. Dat ik rust wil hebben, dat er even niemand tegen me moet praten. De oorzaak van die uitgeblustheid is dan natuurlijk niet een van de kinderen, maar dat ik zélf moe ben. Tenminste, dat zeg ik.
En als ik zoon met ADHD even niet in mijn buurt kan verdragen verzoek ik hem wel om even op zijn kamer te gaan stuiteren. Of buiten. Boodschapje laten doen werkt ook.
Verder probeer ik zoonlief in zijn algemeenheid te laten nadenken over de gevolgen van zijn gedrag. Gewoon door hem te laten benoemen wat er gebeurde. Het gebeurt nog wel eens dat hij bijvoorbeeld de kamer binnen komt en dat de rustige sfeer in één klap over is. Krijsend broertje, geflipte ouders, boze zoon. Tja, meestal heeft dat dan dus wel te maken met "iets" dat zoon deed. Ik hoop dat deze aanpak vrucht zal afwerken zodat hij kan inbinden op momenten dat het nodig is. Zoals wanneer mama er even niet meer tegenkan.

Afwerken

Ja, afwerken is natuurlijk afwerpen he!

Wegloopplek

Zoon en ik bleken dezelfde wegloopplek te hebben als het ons teveel wordt. Daar kunnen we dan wel weer om lachen. Ik ga liever even daarheen dan een kind te slaan, als ik soms die neiging krijg (gelukkig niet heel vaak, maar toch). Ze snappen dan ook wel dat ze te ver zijn gegaan. Soort time out voor mama.

Gevoelens

Ja natuurlijk laat ik mijn gevoelens merken; de goede alsook de minder goede. Het zijn menselijke gevoelens en ze horen er allemaal bij; mogen er allemaal zijn. Ik heb geleerd dat het juist averechts werkt om maar met een glimlach rond te lopen en te faken. Los van het feit dat zoonlief daar zo doorheen prikt. Ik benoem het wel altijd en zorg ervoor dat hij het niet op zichzelf als persoon betrekt. Het is ook niet zijn probleem, maar het mijne. Ik ben degene die er mee om moet gaan; hij niet.
Verder zeg ik gewoon dat hij me maar even met rust moet laten. Dat begrijpt hij uitstekend want dat gevoel heeft hij natuurlijk zelf ook wel eens. Ik ben op het moment aardig overspannen en logisch dat mijn kind dat oppikt. Hij mag weten waarom ik zo overspannen ben en hij mag ook weten dat dat nu eenmaal kan gebeuren. Je kind "beschermen" heeft niets te maken met je kind afschermen voor normale, valide menselijke emoties. Zolang je open en eerlijk bent is er mi niets aan de hand. Vaak komen uit de kleine gesprekjes hierover hele goede, fijne gesprekken voort. Hij heeft er absoluut geen last van want hij weet omgekeerd ook dat hij met alles bij mij kan komen en dat het ok is om verdrietig/boos/gefrustreerd te zijn. Dat je best aan die gevoelens toe mag geven. Niemand hoeft zich daar schuldig over te voelen. Juist door erover te praten en/of even een momentje voor jezelf te nemen voorkom je dat het escaleert en je je wel schuldig moet voelen. Ik vrees alleen dat ik een heel makkelijk, begripvol kind heb wat dat betreft; ik heb hem nog vrijwel nooit straf hoeven geven

Oh ja

Gaia schreef:
"Hoe doen jullie dat? Laten jullie het merken aan je (zorgen)kind wanneer je verdrietig/boos/uitgeput bent? En zo ja, heeft jullie kind er dan last van, is het slecht/verkeerd om dat te laten merken?"

Ja, regelmatig en ik voel mij er ook schuldig over. Het is menselijk, het gebeurt nu eenmaal maar de schuld en het schuldgevoel hoort niet bij niet bij het kind. Kinderen nemen dat vaak automatisch op zich. Volgens mij is het voor kinderen helder als je sorry zegt en uitlegt wat jij niet hoort te doen. Ik zeg regelmatig tegen mijn kinderen 'als jij x doet dan gebeurt het wel eens dat ik boos/geirriteerd/.. raak, dat hoort niet, sorry". Of ik zeg iets als 'als ik druk ben (met koken etc) en jullie praten tegen mij of maken ruzie, dan zit mijn oren vol en dan kan ik even niet meer fijn doen, sorry. Ik moet daar iets aan veranderen, ben aan het kijken hoe maar ik heb het nog niet gevonden. In de tussentijd kijken jullie daarom vaak tv als ik kook/brief lees/ etc..

Sorry, bedoelde pippin!

oeps, sorry, niet goed gekeken.

Oh ja hoor

Ik barst wel eens in tranen uit als ik het idee heb dat ze alle 3 net zo lang zitten te zieken tot dat ik in tranen uitbarst.
Ik ben het idd wel eens zat. Maar ik ben altijd heel duidelijk: ik hou van jou, maar ik ben het gedrag zat!
Jou vind ik lief, dit gedrag niet!
HEt zeij hier zeker niet de makkelijkste mannen om mee samen te leven, maar wel de allerliefste en knapste. Want ze zijn ontzettend ADHD maar zo fijngevoelig, zo warm sociaal, zo medelevend, zo vol liefde. Vooral oudste ( die zonder medicatie echt over de top irritant is, door zijn niet te bedwingen inpulzen) is het meest zachtaardige, meevoelend persoon die je ooit zal zien. EEn aai over mijn bol, een kus op mijn wang, een arm om mijn schouder van hem en mijn dag is weer goed.

"het valt niet mee hé mam"

Fijn

Dat doet me goed, die herkenning. Het is toch altijd fijn om te weten dat je niet de enige bent die weleens overloopt.
Ik weet niet eens meer hoe ik aan die 'wijsheid' kom. Maar in mijn hoofd zit de norm: het niet goed is voor kinderen om hun ouders te zien huilen. Nou, dan is hier de schade al aangericht (
Maar daardoor heb ik steeds als ik emotioneel bij hun in de buurt ben, het gevoel dat dit fout van mij is. En dan lees ik jullie posts en zie dat het bij jullie ook gebeurd. En inderdaad Elisa het kan toch ook niet goed zijn om de hele dag met een tandpastaglimlach op te lopen. Dat is onecht en dan verlies je volgens mij het werkelijke contact met je kind.
De waarheid zal wel weer eens in het midden liggen? Niet goed om de hele dag te tieren en te snotteren, maar het is natuurlijk ook niet goed om zo'n plastic barbie moeder te zijn. Ik ken een Amerikaans gezin en die vrouw zegt écht tegen haar kinderen: 'Where is your happy face?' Brrrr Ik maak daar weleens een grapje over met mijn zoon. Zo wil ik ook niet leven.
Weet je wat ik zou willen? Dat het niet meer nodig was. Dat ik op dagen als dinsdag de tijd stil kon zetten en alle problemen op kon lossen. Ik wil eigenlijk een soort Tita Tovenaar zijn geloof ik.

Precies pippin

Je wilt kunnen toveren. En als je dan merkt dat je niet kunt toveren gaat het vaak opeens weer beter, want er valt dan een hele last van je af. Anders probeer je te toveren zonder dat het lukt. Zoals op dinsdag, en dan raak je steeds meer in de stress doordat dat stokje niet lijkt te werken.

Aanvaarding

Zoonlief en ik zitten sinds kort bij dezelfde therapeut; hij integratieve kindertherapie en ik de "volwassen" versie (combi van hypnotherapie/psychotherapie/RET/EMDR etc.).
Het eerste wat zij noemde was weer leren "vrienden zijn met jezelf". Wat een ontzettede eye-opener! Je mag er zijn, je emoties mogen er zijn; ook de minder "goede" en minder prettige! Accepteer ze en leer er op een gezonde manier mee omgaan. Verstop ze niet want dat maak je de last voor zowel jezelf als voor degenen die naast je staan alleen maar zwaarder. Leer je kind ook dat het mag huilen, boos worden maar op een gezonde manier. En op tijd. Niks opkroppen. Praten. Alles benoemen en duidelijk maken dat als je kritiek hebt, je dit hebt op het gedrag en niet op het persoon en waarom.
Leer geestkracht te ontwikkelen (niet wilskracht) om met tegenslagen om te gaan. Wees lief voor jezelf; niet zo streng. Accepteer dat de dingen altijd anders gaan dan je zelf zou willen en probeer niet te domineren of te controleren. Sturen mag maar voor de rest moet je het "laten gaan". Ga niet voor perfectie; het gaat om geestlijke groei en niet om geestelijke volmaaktheid.
Goh; ik voelde me kilo's lichter na een sessie en zoonlief? Alsof hij op wolkjes zweefde. Ik heb hem in geen tijden zo blij gezien, zo opgelucht. Hij slaapt opeens ook zoveel beter en wordt ook weer blij wakker. Ondanks de problemen die er natuurlijk nog zijn; die kunnen niet weggetoverd worden Maar aanvaarding; het niet meer vechten tegen- dat geeft al zo'n rust in je hoofd...

Ja elisa

Dat is mooi wat je schrijft. Wel moeilijk hoor. Maar het heeft heel veel met de reden van mijn post te maken. Ik krijg het gevoel dat ik het ingewikkelder maak dan nodig is. Al die frustratie en gevoelens bij de kinderen, maar ook bij mijzelf. En dan weer geergerd en boos op mijzelf worden, omdat ik het niet lukt om altijd rationeel te blijven.
Je hebt gelijk, daar moet ik niet boos om worden, het hoort erbij. Het is niet 'fout' of 'goed'. Het is er gewoon. En, rode beuk heeft gelijk, het gaat het beste als je het onder ogen ziet en accepteert.
Nou, dat is een mooi leerdoel...
Ik blijf erbij, het valt niet mee, dat leven.

Ben ik weer

Pippin, ben je wellicht te streng voor je zelf? Te perfectionistisch? Wel aan je zelf blijven denken hoor! Je kunt ook nog mee naar het logeerweekend voor gestresste moeders trouwens..
Verder moet ik bekennen dat ik het af en toe vooraf al niet zie zitten. Ik heb vaak 5 kinderen tegelijk over de vloer, waarvan er 2 met diagnose en eentje waarbij het vermoedelijk ook niet helemaal in de haak is. Ik merk dat ik dan tegen de kinderen niet echt leuk meer doe. Het gaat nu beter, want ik neem gewoon vooraf een valeriaantje...kan ik er toch iets relaxter mee omgaan.

Guinevere

Je hebt gelijk hoor. Veel te streng voor mezelf.
Ach ook voor mij is het een leercurve. Het helpt in ieder geval om hier mijn gedachten op een rijtje te zetten en jullie meningen te lezen, bedankt allemaal.
Het is zwaar, het ouderschap in het algemeen is zwaar, maar voor een zorgenkind zorgen maakt het allemaal nog heftiger.
We gaan verder,we zetten door, blijven zwemmen!