
koentje
20-02-2011 om 12:04
Als je kind een ander pijn doet....
Hoe voelen jullie je dan?
Mijn zoon gaat gelukkig maar af en toe uit zijn dak en kan dan flink te keer gaan. Meestal is er wel een hoop aan vooraf gegaan, wat het min of meer verklaarbaar maakt.
Ik voel me natuurlijk toch verantwoordelijk. Enkele maanden geleden heeft hij een begeleidster van de opvang zo geschopt dat zij twee weken met haar gekneusde pols weinig kon doen. Ik schaamde me echt kapot en moest bijna huilen toen ik haar de eerste dag zag met haar arm in de mitella.
Ik probeer mijn zoon er ook op zo'n manier erop aan te spreken dat hij zich verantwoordelijk gaat voelen en iets probeert te bedenken om het goed te maken.
Andere kinderen heeft hij eigenlijk nooit zo vaak echt schade toegebracht; er is wel eens iets gebeurd maar niet zo dat er echt fysieke schade was. Toch voel ik me daar ook heel naar over, dat een ander kind pijn heeft door hem. Ondanks het feit dat ze hem dan ook vaak wel hebben lopen uitdagen. Geen enkel kind verdient fysieke afstraffing vind ik; maar als er is gepest en uitgedaagd voelt het toch anders voor mij. Het gebeurt heel soms ook dat koentje-zoon een ander kind in het loopje een schop of mep geeft; puur omdat hij boos is door iets anders. Dat voind ik dan echt heel naar voor die kinderen.
Dat een ander kind zich niet veilig voelt op de opvang bijv. doordat het mijne zich agressief gedraagt.....
Anderzijds merk ik dat ik ook wel een gevoelens heb van ergernis naar de begeleiding. Als ik bijv. in het verhaal terughoor dat er een duidelijke opbouw van spanning is geweest bij Koentje-zoon, en zij hebben niets gedaan om op die spanning te reageren... Of er zijn duidelijk te veel prikkels geweest waardoor de situatie uit de hand is gelopen.
Ik voel dan behalve schuld; ook ergernis: het idee van 'Had dit of dat anders gedaan en je had jezelf en andere kinderen of groepsleiders MAAR OOK MIJN ZOON deze nare ervaring kunnen besparen'
Kijk, mijn zoon is dan de agressor; maar voor hem is ervaring er ook een van controleverlies en iemand pijn te hebben gedaan, dus een nare negatieve zelfbeeld-afbrekende erv aring waar ik vreselijk van baal. En waardoor ik ook een soort van boosheid kan voelen naar de volwassene die het in dat geval niet heeft kunnen stoppen.
En wat ik ook altijd opvallend vind: Vaak gaat het weer een tijd goed na een incident. Iedereen is weer even geconfronteerd met het belang van de juiste benaderingswijze van mijn zoon. Iedereen weet weer even; oh ja, hem moet ik op tijd uit de situatie halen voor het uit de hand looppt: met het incident nog vers in het geheugen.
Maar na verloop van tijd zie je soms de aandacht weer verslappen en krijg je zelf het gevoel, oh jee, zal dat goed gaan. Het is niet altijd heel specifiek aan te geven waar hem dat nu in zit, maar soms heb ik al het idee om te roep:'Jongens, blijf alert! Hanteer de afspraken zoals we die gemaakt hebben...' Maar het blijft lastig om dat aan te geven, omdat je er zelf niet bij bent. Ik wil ook niet betweterig over komen maar soms zou je willen waarschuwen voor iets wat er aan komt, maar wat je niet kan benoemen.

Philou
20-02-2011 om 13:39
Nso
Koentje, dat is mijn grote angst (geweest): mijn kind zo overprikkeld dat het zou exploderen. Ik moet zeggen dat ik niet zo heel veel gedaan heb want -gelukkig- belde op een dag de NSO met de mededeling dat een van mijn kinderen niet gelukkig leek om vervolgens te vragen 'en wat kunnen wij doen om het hem hier naar de zin te maken'. Heel professioneel. Toen heb ik om een gesprek gevraagd, uitgelegd wat er viel uit te leggen over kind en gezegd dat er eigenlijk wat handvatjes waren om iedereen, ook de leiding, blij te maken (en minder tot niet overbelast) en of ik de NSO een keer met onze therapeut wilde praten want die weet precies wat passend is voor mijn kinderen. Sindsdien is er groot respect van ons naar NSO en andersom en het gaat, nog altijd grillig maar in harmonie. Hoe anders is dat op school, waar niemand die instelling heeft! Daar krijgen wij het dan ook niet van de grond, lijkt wel. Hoe dan ook, misschien heb je wat aan deze ervaring. Helaas niet heel veel praktische tips voor je.

Guinevere
20-02-2011 om 13:42
Is dit...
Is dit een reguliere BSO, Koentje? Ik krijg het gevoel dat ze niet ingesteld zijn op iets bewerkelijker kinderen die snel overprikkeld zijn.
Ik neem aan dat je al een gesprek hebt gehad met de leiding? Misschien moeten ze voor hem een vast ritme aanhouden. Eerst relaxen, dan even wat doen, dan weer (alleen) relaxen en dan weer wat doen, oid.
Ik weet niet hoe het voelt als je kind anderen pijn doet trouwens, maar ik kan me voorstellen dat je je er rot bij voelt.

Juanna
20-02-2011 om 18:10
Mijn zoon ook
Mijn zoontje is helaas ook vaak agressief naar anderen toe. Kinderen of volwassenen. Vaak is er een aanleiding maar een ander ziet dat niet zo. Ik weet hoe hij is en hoe hij denkt en reageert maar een ander weet dat niet en daarom ziet die het niet op tijd aankomen. Vooral andere kinderen zien dat niet. Ik kan hem daarom ook nooit zonder goede begeleiding met andere kinderen laten spelen. Want het kan ook wel goed gaat natuurlijk.
Wat ik moeilijk vind is dat de ouders van de andere kinderen mij er op aanspreken als er weer iets is gebeurd. Ik voel me dan zo machteloos, want ik weet dat mijn kind dat doet, maar ik kan er ook (op afstand) niks aan veranderen. Als ik er bij ben kan ik snel ingrijpen. Meestal ben ik dan nog op tijd maar ook niet altijd.
Mijn ervaring is dat de leerkrachten/klasseassistenten op school en de begeleiders op de BSO of vakantieopvang wel goed op hem inspelen. Als het toch misgaat is dat omdat ze op dat moment met een ander kind bezig waren. Want er is niet overal 1 op 1 begeleiding natuurlijk.
Is het bij jou een gewone BSO of een speciale BSO? Als het een speciale BSO is dan vind ik dat je de begeleiders er wel op kunt aanspreken, dat ze zich beter aan de gemaakte afspraken kunnen houden omdat je zoontje dan minder snel gefrustreerd en overprikkeld is. Als het een gewone BSO is denk ik dat je al heel blij mag zijn dat hij nog mag komen en dat ze er voor hun doen toch nog zo goed mee omgaan. Ze zijn daar dan immers niet voor opgeleid.

T&T
20-02-2011 om 21:13
Moeilijk en herkenbaar...
Helaas heb ik er zelf een keer pal naast gestaan toen mijn zoon een kind van het klimrek afduwde... dus ik spreek hem daarop aan "dat mag je niet doen, je doet hem pijn en zo wil hij niet meer met je spelen" waarop hij dan antwoord "ik wil toch niet met hem spelen".
Verder genoeg voorvallen hoor, als ik een kind hoor huilen ga ik meteen kijken of mijn zoon erbij betrokken is, erg he?! Er is echt altijd een aanleiding, maar dat is voor anderen vaak niet duidelijk, ook nemen kinderen zijn waarschuwingen niet serieus; als hij zegt "ga weg" is dat ook precies wat hij bedoeld! als een kind dan toch achter hem aan blijft lopen gaat het mis, terwijl dat kind natuurlijk niks fout heeft gedaan op zich.
Hij is autistisch, maar hij moet ook gewoon opgevoed worden, en slaan en schoppen mag nou eenmaal niet! op school hebben ze hem goed in de hand, bso redelijk, en dat is al een hele opluchting.
groetjes, Tess

Strotje
21-02-2011 om 16:45
Tess en koentje
Ja herkenbaar. Vorig jaar heeft mijn zoon mij vanuit het niets mijn keel dichtgeknepen omdat hij een snoepje wilde en ze op waren. Hij had geen idee van de impact. Ik ben heel boos geworden waardoor hij me los liet. (ook uit schrik) en heb hem weggestuurd naar boven. Mijn man kwam net op dat moment thuis en die heeft hem verteld dat hij het nooit weer mocht doen. Dit gedrag vloeide voort uit het gedrag van een jongen bij hem op school destijds. Dit knulletje greep zijn klasgenootjes bij de keel als hij zijn zin niet kreeg. Dus puber kopieerde dit gedrag en paste dit toe bij ons thuis. We hebben hier heel lang over gesproken met hem. Hij had enorm veel spijt want toen hij begreep dat dit gedrag was wat absoluut verboden begon hij zich te realiseren dat het dezelfde impact op mij heeft wanneer hij bij zijn keel werd gegrepen. Wij hebben hem niet gestraft omdat ik begreep hoe het bij hem werkte. Wel hebben we hier heel veel over gesproken. Inmiddels heeft hij het nooit weer gedaan.

koentje
23-02-2011 om 10:54
Mijn zoon
zit al op een speciale opvang, 8 kinderen twee leiding. Toch is hij soms wat overprikkeld en kan het uit de hand lopen als hij zo is en er gebeurt iets, zonder dat dat goed in de gaten loopt. Over het algemeen ben ik heel tevereden over de opvang. Dat het wel eens uit de hand loopt is bijna niet te voorkomen. Ik kan zelf ook niet alles altijd overzien.
Maar bij bij zijn logeeropvang hebben ze wel eens een dagje uit gepland, waarbij ze de hele dag in een pretpark zijn geweest,met voor zijn groepje een nieuwe leidster, pas om een uur of 8 in de avond teruggaan naar de logeerplek, waarna er nog gekookt en gegeten moet worden. Ja, dan is het niet gek dat het uit de hand loopt; moe, baldadig, geen vaste structuur,honger....
Op zo'n moment ben ik vooral geergerd dat ze dat zo doen.
Anderzijds herken ik dat van mezelf ook dat het nu eenmaal wel eens anders loopt dan je plant...

Kobalt
23-02-2011 om 14:18
Koentje
Ik herken het gevoel wel. Vooral als volwassenen om zoon heen, hem afrekenen op zijn gedrag, wat ontstaat doordat zij zich niet aan de afspraken houden. Dat kan me woedend maken.
Hoe is er verder op gereageerd? Wordt het je zoon kwalijk genomen? Of zien ze zelf in dat zij ook een rol in het geheel gespeeld hebben?
Ook hier laten we het zelf ook weleens zo uit de hand lopen, maar ik probeer dan altijd ook een excuus aan zoon te geven. Iets van: 'Het is verkeerd dat je je zus hebt geslagen, maar ik begrijp wel hoe het gekomen is. Ik had eerder voor duidelijkheid moeten zorgen, want dat had jij nodig, dat zag ik niet, sorry daarvoor. Ik zal proberen te voorkomen dat het een volgende keer anders gaat.'
Ik heb een keer het boek 'Alleen een moeder kan van zo'n jongen houden.' Dat is geschreven door een Australische adhd-er. Die raadt ouders van adhd-ers aan om heel veel bossen bloemen te kopen, om het weer goed te maken als hun zoon het weer eens verpest heeft met een impulisieve actie. Die schrijver maakte het wel heel erg bont in zijn jeugd, maar ik vond het wel een grappig boekje. Van de andere kant bekeken, zeg maar.