Alweer mis op de 1e schooldag

Begrip

Hier pas nog een nacht wakker gelegen vanwege suffe dingen die de volgende dag uiteraard weer bleken mee te vallen. Het blijft moeilijk om het niet te veel te veralgemeniseren en er zelf je schouders over op te halen.
Wat me wel opvalt is dat er zo makkelijk straf wordt gegeven in plaats van een oplossing te bieden die passend is voor kinderen: ze moeten zich maar aanpassen wat ze dan toch echt niet kunnen.
En verder dat volwassenen het vaak vreselijk kunnen overdrijven en er veel meer van maken dan het is. En uit onbegrip kinderen op scherp kunnen zetten. Maar dat is dan toch weer onbespreekbaar.
Ook kinderen met autisme moeten zich vooral aan de regeltjes houden ook al zijn ze op scherp gezet door medeklasgenoten en een strakke juf.

Balen

Is dit regulier onderwijs?

Waar was de leerkracht toen het andere kind zich steeds bemoeide met jouw zoon? Waar was de juf toen zijn stoel opzij werd getrokken? Triggers waar jouw zoon uiteindelijk op reageert. Logisch dat zijn emmertje volraakte toch? Maar hij is wel de enigste die straf krijgt terwijl de andere niks krijgt. Voor een kind die het zwart/wit ziet niet logisch. Op deze manier wordt het een heel lang schooljaar.

Ik keur het niet goed dat jouw zoon ging schoppen, dat mag gewoon niet. Maar de aanleiding tot het schoppen zie jij wel, ziet de juf dat ook? Dat ze zelf had moeten ingrijpen? Dan was jouw zoon niet gaan schoppen en had hij nu niet met een rot gevoel gezeten. Ziet ze dat niet? dan begrijpt ze te weinig van ASS en wordt het tijd dat er iemand is die haar kan helpen.

(ja, ik heb er ook jaren tegen aangelopen, leerkrachten die het niet zien en zoon iedere keer de dupe was)

Karmijn

Door jouw verhaal (heel helder en dank!) besef ik nu dat deze manier van kijken niet gangbaar is.. zo zie je maar weer, soms gaan we ervan uit dat anderen net zo denken als wij. Dus bedankt voor de tip: misschien moet ik zoiets eens hardop zeggen op school.

Overigens vind ik iemand net zolang tergen tot hij ontploft heel kwalijk: inderdaad pesten. Wat je beschrijft over je kind (die zo te lezen moeite heeft met schalen (passend afstemmen) van zijn woede (die mij terecht lijkt)) heel herkenbaar. Het is natuurlijk verdrietig dat dit al op de eerste school aan de hand is. Aan de kant: je kan er nu wel gelijk wat aan doen.. ipv dat het sluimert gedurende het schooljaar en je je vinger er maar niet op kan leggen. Wees extra alert zou ik zeggen en ga in gesprek met school hierover.

Triest (lang verhaal)

Wat herken ik hier mijn jongste zoon in

Die heeft (autist, he...) snel last van storend gedrag van anderen. Dat storende gedrag kan heel subtiel zijn. Op speciaal onderwijs zitten kinderen die bijvoorbeeld als een mantra tegen hem blijven zeggen: je bent dik, je bent dik, je bent dik... Of een kind dat steeds tegen hem aan zit te duwen.

En hij houdt zich in, zegt er dan wat van, en uiteindelijk ontploft hij. En dan heeft hij het gedaan.

Wat is het dan jammer dat men alleen het ontploffen ziet en niet de dingetjes waaróm hij is ontploft!

Ik ben laatst met een uitje geweest waar hij erg veel last had van rondstuiterende (jongere) kinderen om zich heen. Hij gaf toen al een paar keer te kennen dat het hem teveel werd. Ik heb op een nette manier gevraagd of de kinderen misschien een stukje verderop konden gaan keten en kreeg toen de moeders (vriendinnen van elkaar) over me heen, die me verweten dat ik mijn kind slecht opvoedde en dat hij van alles zelf uitlokte met zijn gedrag. Ik denk dat jullie het wel herkennen. Ik ben er verder niet op in gegaan en heb geprobeerd mijn zoon af te leiden, wat niet goed lukte want we zaten nogal op elkaars huid (in een gebouwtje, buiten stromende regen). Er was wel een andere ruimte, maar daar was voor een kind alleen (mijn zoon dus) niks te doen. Die andere kinderen hadden er wel lekker door kunnen spelen en dollen, maar blijkbaar zag ik dat verkeerd.
Op een gegeven moment was er een vrouw (niet één van de moeders) die ingreep en vriendelijk tegen de kinderen zei: "Jullie zijn leuk aan het spelen, maar hij heeft er last van, waarom gaan jullie niet lekker dáár spelen?" Van een vreemde werd het wel geaccepteerd, ook door de moeders, maar ik zat inmiddels met een zeer gestressed kind.
De situatie is anders dan op school, maar er zijn wel gelijkenissen. Namelijk: dat het autistische kind in de kou staat in een situatie die makkelijk had kunnen worden opgelost. In het geval van jouw kind: een ander kind dat hem continu op de huid zat. In ons geval: een groep drukke kinderen die beter in een andere ruimte konden gaan spelen. In beide gevallen: niemand (behalve de moeder, en in mijn geval godzijdank een buitenstaander) die zag dat dat autistische kind heel erg in de knel kwam met alle explosiegevaar van dien.

Dergelijke uitjes zal ik niet meer doen Ik heb geleerd dat je bepaalde, voor anderen normale, dingen beter niet meer kan doen als je een kind hebt dat anders is. Maar dat kan je met school niet doen. Dat is verplichte kost, daar kan ik hem niet weghalen. En zodoende zit ik met een kind dat regelmatig gestressed en overstuur uit school komt wegens stormpjes in glazen water die voor hem altijd heel vervelend aflopen.

Waarom zijn leerkrachten, zelfs in het speciaal onderwijs, niet bewust van de kleine signalen vooraf waardoor een kind door het lint gaat?

Nu is het ontplofde kind (met of zonder de moeder) de kwaaie pier en moet die zijn excuses aanbieden. Schoppen mag niet, maar het kwam niet uit de lucht vallen.

Als kind zou ik me ongelooflijk in de steek gelaten voelen!

Ja, het waarom...

dat is ook waar ik met zoon nu tegenaanloop, zij zien alleen de plof, niet de waarom van de plof. En wordt het hem aangerekend....

Anna, ken je deze al?

"Ja, maar hij lokt het ook wel uit..." als iemand zowaar in de gaten krijgt dat er wat aan de plof vooraf is gegaan...

Sorry, lieve mensen, ik ben momenteel even niet positief, maar heel erg verdrietig om dat kl***-autisme...

Och ja...

helaas ken ik die ook, hier dan niet vanwege het autisme, maar vanwege de ADHD...Zo kan de leerkracht het slecht hebben dat zoon altijd iets moet zeggen, hier thuis hebben we dat ook, vanwege zijn impulsiviteit moet hij altijd iets zeggen, overal op reageren....

Tja

Inmiddels ben ik wel weer wat gekalmeerd, maar ook huiverig voor de dag van vandaag. Ik heb wel een conclusie genomen en dat is dat ik het nog meer voor zoon ga opnemen. Ik heb hem eigenlijk altijd voorgehouden dat wat hij doet qua negatief gedrag niet mag en niet kan. Legde deels de schuld bij zoon, dat hij fout reageert en eerder om hulp moet vragen. Maar nu ben ik het zat en ga ik het ook meer terug leggen op het bordje van de juf. Als er weer eens wat gebeurt ga ik naar school en wil ik dat er ook eens naar het gedrag van de klasgenootjes gekeken wordt. Deze kinderen weten van zijn autime en weten van zijn overgevoeligheid voor prikkesls en weten dat het hem te veel kan worden als ze hem zo op zijn huid zitten. Deze kinderen zitten vaak fout en lokken gedrag uit. Dat moet maar eens aangepakt worden!!
Zoon zou vandaag tegen het kind zeggen: sorry voor het schoppen van gisteren, dat had ik niet mogen doen, maar ik wil dat jij mij met rust laat en je niet met mij bemoeit. Ik ben benieuwd!
Fijn dat jullie mijn gevoel en frustratie herkennen. Belle Epoque.....jouw verhaal kan mijn verhaal zijn...ik heb zo'n moeite met andere moeders als je begrijpt wat ik bedoel...........vooral bij zoon op school zijn ze heel erg.

Ach

Belle Epoque: wat vind ik dit verdrietig. Het is ook moeilijk om aan te zien op het moment zelf maar ook de gevolgen ervan. Zulke dingen kunnen het (weinige) zelfvertrouwen ook nog een knauw geven. En ook de positie in de klas. Hoe doen jullie dat? Of is daar geen energie meer voor (waar ik me wel wat bij voor kan stellen). Of zit dit zo naast dit onderwerp (maw nieuw draadje aanmaken)?

Andere kant

Zoon hier is heel lang gepest op de basisschool ondanks dat school in de meeste gevallen heel goed zag wat het aandeel was van andere kinderen. Dat werd vaak goed uitgezocht maar dan was het alweer te laat.
Dat is goed gekomen in de bovenbouw.
Op de middelbare school werd ik helemaal blij. Niet alleen werd uitgezocht wie bij welke incidenten op welke manier betrokken waren maar ook wat die kinderen nodig hadden om zich wel goed te gedragen. En ook werd zoon gemonitored of hij zich wel goed wist te handhaven. Direct lik op stuk geven, zonodig zich verwijderen uit een situatie en zonodig een volwassene om hulp vragen. Het aanleren van vaardigheden om met een situatie om te gaan waarin een kind gepest wordt kan behulpzaam zijn en kun je misschien ook wel zelf.

Aanpak?

Annej, dan heb je zeker geluk gehad met die middelbare school of is dat gangbaar tegenwoordig?

"Het aanleren van vaardigheden om met een situatie om te gaan waarin een kind gepest wordt kan behulpzaam zijn en kun je misschien ook wel zelf."
Nou, dat vind ik in het geval van pesten niet heel makkelijk: dat vergt wat studie. Ik heb noodgedwongen vorig jaar (kort)verdiept in het onderwerp 'pesten'. Veel links maar niet echt een heel goed (veel bureaus die hulp bieden of verzamelsites over het onderwerp waar heel veel links het niet meer deden). Mijn vraag aan jou: waar vind je informatie over zo'n onderwerp? je kan er nogal veel kanten mee op. Zo heb ik begrepen dat elke school een pestprotocol zou moeten hebben maar velen er geen hebben.. (en dan nog, wordt het vaker niet dan wel nageleefd).
Hier zitten ze nog op een leeftijd dat je kan overwegen de ouders in te lichten maar dat is dadelijk ook over.

Judith

Ik heb geluk gehad met de middelbare school. Autismeklas op reguliere school. Zoon natuurlijk ook maar voor mij was het ook een verademing.
En inderdaad we hadden de basisschool ook uitgezocht omdat er een pestprotocol aan de muur hing. Maar het vereist toch een grotere motivatie en kennis van leerkrachten en ouders om daadwerkelijk te zorgen dat pesten ophoudt. Ik heb geen bureaus of websites maar enkel en alleen gezien hoe ze dat op de school van mijn kinderen oplostten door met alle kinderen te praten en alle ouders in te lichten die bij een incident betrokken waren. En een kind kreeg een vaardigheden training en mijn zoon werd gemonitored. Daar kan geen richtlijn tegenop.
Jammer genoeg wordt de pedagoog nu vervangen door jeugdzorg met leerplichtambtenaar. Of die wat met pesten zullen kunnen is nog maar de vraag.

Judith

Zoon gaat nu naar speciaal voortgezet onderwijs en komt van speciaal basisonderwijs. Heeft t/m groep 4 in het regulier onderwijs gezeten, zijn broer (eveneens asperger) heeft regulier basisonderwijs afgemaakt.
Beide jongens zijn volslagen kapot gepest op het regulier onderwijs. School stond machteloos omdat ze alleen het pesten op het schoolplein en in de klas konden tegengaan en niet op straat.
Inmiddels is het pesten verleden tijd, maar buiten spelen doen ze al jaren niet meer.
Speciaal onderwijs is gelukkig wel een veiliger plek voor jongste, maar dat stukje missen ze helaas nét. Jongste heeft daar de laatste twee jaar wel een soort van respect opgebouwd omdat hij een speciaal talent bezit (geen details, vanwege eventuele herkenbaarheid).
Wat oudste betreft: die werd op het speciaal voortgezet onderwijs, waar hij naar de reguliere basisschool heen ging nooit gepest, maar begon zelf wel neigingen tot pesten te vertonen, zijn speciale "talent" is dat hij verbaal sterk is, maar ook dat hij een bijzonder scherpe tong kan hebben en iemand zo volledig kan afbranden. Dit is gelukkig in de kiem gesmoord.

En wat de rest betreft: ik heb het inmiddels weer van me af kunnen zetten. Heb nog wel overwogen om een apart draadje hierover te openen, maar ik wil het voor mezelf nu even loslaten. Het is gebeurd en ik ben die ene vrouw die ingreep heel erg dankbaar: zo kan het ook! En wat domme moeders betreft: ook dat wil ik nu loslaten, want het deed me te erg denken aan de moeders van de pestkoppen die zeiden "ze lokken het zelf uit" en vervolgens unaniem besloten mij het leven zuur te maken.

Er zit iets teveel verdriet achter dat weer even boven kwam vanmorgen, en dat ik nu weer los wil laten. Vandaar dat ik geen topic zal openen, het ligt te gevoelig bij me en ik wil dat gevoel niet verder aanjakkeren, want dan ga ik misschien te emotioneel en ongenuanceerd worden. En daar heeft niemand wat aan

Weglopen

Wat bij onze zoon overigens goed gelukt is, wij hebben hem geleerd om uit de situatie weg te lopen. Als er dus iets is wat bij hem frustraties oplevert en waardoor hij zichzelf niet meer in staat acht zichzelf te beheersen, loopt hij weg uit de situatie. Hij gaat dan naar een afgesproken veilige plek. De school wilde het kantoor van iemand die er soms wel en soms niet is (duh, dat werkt natuurlijk niet). Zoon heeft toen zelf voor een andere plek in de school gekozen.
Veel leerkrachten hadden moeite met deze afspraak, maar aangezien de ambulant begeleider hem geweldig vond, konden ze er niet onderuit. Volwassenen en vooral leerkrachten, willen bij een kind dat moeilijk gedrag vertoont, altijd puntjes scoren. Dan willen dat het kind naar hen luistert, terwijl zij uitleggen dat het gedrag onacceptabel is. Dat gedrag van de volwassenen maakt de zaak vaak alleen maar erger en is compleet nutteloos. Het is veel zinvoller en verstandiger om de zaak rustig en waardevrij te bespreken, als de gemoederen bedaard zijn en de volwassene ook geen adrenalinestoot meer heeft.
onze zoon wist overigens vanaf zijn vierde jaar al precies welk gedrag wel of niet acceptabel was. Juist het feit dat het onacceptabel was, zorgde ervoor dat hij het gedrag vertoonde. Dat was precies voor hem de reden om het te doen. 'Ik ben woedend op de rekenles, want die is stom. Ik wil iets heel ergs doen, ik moet iets ergs doen, anders barst ik. Weet je wat dat stomme schrift, rats, zo die is kapot.' Op die manier ging het.
Straffen is alleen zinvol als het kind het nog niet snapt. Als een peutertje iemand slaat, is het zinvol om hem op de trap te zetten, dan leert hij dat slaan onwenselijk gedrag is. Een kind van acht dat slaat, wéét allang dat het onwenselijk gedrag is. Het is zonde van je energie om daar nog aandacht aan te besteden. Je kunt die energie beter steken in het voorkomen van situaties waarin het kind gaat slaan en het aanleren van alternatieve gedragingen (weglopen uit de situatie bijvoorbeeld).
Misschien staat de leerkracht open voor bovenstaande logica? Succes ermee.

Weglopen

Inderdaad Karmijn, ook zoiets, dat volwassenen dan juist hun punten willen scoren of kinderen aan de regeltjes willen houden waardoor de zaak verder escaleert.
Mijn zoon mocht van tafel als hij overliep, het was vaak al een wonder als hij aan tafel zat, bijvoorbeeld als mijn ouders kwamen eten 1x in de week. Jammer dat mijn moeder dat nooit begrepen heeft en zoon dan probeerde tegen te houden, boos en verongelijkt.
Toch is het voor mij alleen een tussenstadium. Hopelijk komt zoon zo ver dat hij leert om zich in zijn hoofd te distantieren en zijn kalmte te hervinden als hij geprovoceerd wordt. Toekomstmuziek.

Weglopen van een conflict

@karmijn: ik snap dat weglopen soms een betere optie is, zeker bij kinderen die allang aan het overlopen zijn voor er mot uitbreekt. Toch heb ik er moeite mee: je leert er niets van (maar misschien leer je er ook niets van als je overloopt en bij blijft staan, of leer je zelfs iets dat je niet zou moeten leren (escaleren tot het slaan bijv.). Ik heb er ook moeite mee, omdat kind dan niet voor zichzelf opkomt op die manier, voor zichzelf (eigenwaarde) en ook richting de anderen (respect). Dan kan ook gebeuren dat kinderen ruzie gaan zoeken omdat het 'winnen' makkelijk gaat. Of gebeurt dat niet? Ik ben benieuwd hoe je hier mee omgaat (als het al speelt natuurlijk).

@Annej: misschien heb ik het al een keer gevraagd, weet ik niet meer. Maar is het mogelijk dat om je een keer prive een vraag te stellen?

Voor jezelf opkomen

Je maakt een punt Judith, weglopen kan geen alternatief zijn voor: voor jezelf opkomen en dingen uitpraten.
Maar als zoon overprikkeld is, kan hij ook niet voor zichzelf opkomen en dingen uitpraten. Het enige wat hij dan kan is om zich heen slaan en dingen kapot maken. Hij begint dan bij figuurlijke dingen, dan gaat hij nare dingen zeggen, mensen kwetsen en relaties beeindigen. Hij eindigt bij letterlijk om zich heen slaan en dingen kapot maken. Dat wil je niet.
Dus...
Hij loopt weg, hervindt zichzelf. En dan komen we er later (de volgende dag) met hem op terug. Nu is het nog zo, dat wij als ouders dat 'erop terugkomen', met hem moeten doen. Hij kan het nog niet zelf, excuses aanbieden, dingen uitpraten en dergelijke. Maar het is wel de hoop en bedoeling dat hij dat de komende jaren gaat leren.
Of weglopen een oplossing is, is natuurlijk afhankelijk van de heftigheid van het gedrag van het kind. Onze zoon is niet eens zo zeer fysiek agressief, maar hij kan echt hele nare dingen zeggen tegen mensen. Niet eens zozeer scheldwoorden, maar echt kwetsende opmerkingen, die mensen tot het diepst van hun ziel raken. Daar heeft hij later dan negen van de tien keer enorm spijt van.

Herkenbaar

Ik heb niet alles gelezen maar het verhaal van annooniema is wel herkenbaar. Wij hebben nog vakantie maar vorig jaar aardig wat mis gegaan. Zoonlief zei: Juf kijkt door een zwart papier de klas in en ze heeft alleen een gaatje waar ze mij ziet. Wat de andere doen ziet ze niet. Gelukkig zijn we dit jaar van haar af.
Ook moest ik eens op school komen omdat zoonlief een kind had aangevallen (vreemd hij is nooit agresief). Kreeg heel wat te horen, maar begreep het pas toen ik van een andere leraar kreeg te horen dat hij helemaal in een hoek gedrukt was door de andere kinderen. En dat verteld de juf dan niet (nee, hoor, hij kon gewoon weg lopen). Ik hoop dat we haar niet meer tegen komen en ja, hoor er is gepraat heel veel maar ze schijnt het niet te snappen. Gelukkig nog anderhalve week vakantie!