Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Pubermoeder

Pubermoeder

22-05-2014 om 11:53

Andere kind ook laten onderzoeken?

Mijn oudste dochter heeft de diagnose PDD-NOS gekregen en er is sprake van een disharmonisch intelligentieprofiel. Daar krijgen we nu hulp bij. Aan de ene kant ben ik verbaasd over de diagnose, omdat ik eigenlijk haar gedragingen nooit heel vreemd heb gevonden en die in grote mate herken bij mezelf en mijn andere kind, maar ik zie wel dat ze anders reageert dan leeftijdsgenoten. Zelf ben ik heel aardig terecht gekomen, en ik kan uit de voeten met mijn sterke en zwakke punten.
Ik twijfel nu vooral of ik mijn jongere kind ook moet laten onderzoeken. Zij is in sociale omgang veel sterker dan haar oudere zus, maar veel heftiger in haar reacties op overprikkeldheid. Ze kan van het ene op het andere moment ontploffen en dan is er ook weinig meer mee te doen. Daarbij krijg ik van school signalen dat ze heel snel afgeleid is en ze laat heel wisselende resultaten zien in haar schoolwerk.
Toch is ze over de gehele linie een heel blij kind, en qua opvoeding weten we ook hoe we haar moeten benaderen.
Wat is wijsheid? Ga je nu al onderzoeken zodat je weet waardoor haar gedrag veroorzaakt wordt, of wachten tot het misschien wel mis gaat en ze bijv. een verkeerd schooladvies krijgt t.z.t.

Karmijn

Karmijn

22-05-2014 om 16:05

hier

Wij hebben dat (nog) niet gedaan.
Dochter gedijt tot nu toe goed van de benaderingswijze die bij onze zoon ook werkt. Voor medicatie zijn de problemen bij lange na niet heftig genoeg.

Omdat ze toch wel wat worstelt met haar zelfbeeld "waarom ontglipt me dit toch iedere keer', hebben we het met haar wel vaak over adhd. Ze herkent ook veel in de ervaringsverhalen van volwassen vrouwen met adhd op twitter en tumblr. Maar tot nu toe is deze herkenning voldoende voor haar. Ze heeft nog geen behoefte aan een professionele diagnose. Onze werkdiagnose is genoeg voor haar.

begeleiden

Ik zou haar niet laten onderzoeken maar wel zorgen dat je eigen vaardigheden en kennis toenemen. Kinderen met autisme worden makkelijk met onbegrip omringd en ontwikkelen daar vaak foute strategien door. Ja zeggen, om er vanaf te zijn, en dan nee doen, en dan van 'liegen' beticht worden. Sociaal wenselijk gedrag. Niet realistische opvattingen over de gang van zaken en daardoor voor andere mensen foute representaties en verhalen over situaties. Ze kunnen makkelijk verdwalen. Ik heb er nu een paar ontmoet en ik vind het gewoon verdrietig. Want om daar vanaf te komen is heel erg moeilijk. En het maakt de begeleiding als er echt iets is ook veel moeilijker.
Met name zijn kinderen die niet zelf een intuitieve tegenreactie hebben geneigd meer te imiteren van anderen. En dan maakt het geen verschil wie ze dan imiteren.
Het is in elk geval handig om goed uit te zoeken waar ze nu tegenaan loopt en wat dat dan precies is. Want waarom raakt ze afgeleid in de klas? Wat gebeurt er dan? Is de stof te saai? Of snapt ze juist niet wat er van haar gevraagd wordt?
Je kunt haar dat vragen en dan wordt je vanzelf wat wijzer over de manier waarop ze denkt.
In elk geval is het belangrijk om je kind de signalen van dreigende overprikkeling te leren herkennen zodat ze uitbarstingen kan leren voorkomen. Ook leren hoe ze daarmee om kan gaan.
Dat kun je zelf als je daar voldoende zicht op hebt en anders kun je daar voor haar hulp bij zoeken.
Mijn zoon heeft veel gehad aan haptotherapie en mindfullness. En omdat hij wist dat hij autisme heeft kon hij daar zelf ook over nadenken hoe hij daar zelf mee om kon gaan, met onze hulp.
Er zijn veel praktische strategien, als een rustige plek zoeken in de klas. Je pauze met een wandeling benutten en niet op een schreeuwerig schoolplein blijven staan. Op tijd naar bed, zonodig 's middags uit school even slapen of iets rustigs doen.
Heel lang gingen de kinderen uit school verplicht naar hun kamer om even bij te komen.
Niemand mocht ze dan storen, zelfs ik niet, zelfs niet even aankloppen.
Maar ook hebben we een oud kastje. Als het echt allemaal overgelopen is op een dag kan zoon thuis komen en die kast een enorme dreun verkopen. Dat gebeurt misschien 1x per jaar. Maar dan heeft hij zich extreem moeten in houden.
Dus nee, een diagnose lijkt me niet, maar wel je verdiepen in de andere manier waarop een kind denkt en reageert en oplossingen zoekt.

communiceren

En oefen je om concreet, letterlijk, en emotioneel neutraal te communiceren.
Maar ik realisser me ook dat dat moeilijk is als je kind het echter verder wel goed doet.
Mijn kinderen kunnen er tegenwoordig veel beter tegen als ik ook weleens iets te heftig iets zeg. Of een te groot verhaal houdt. Maar ze kunnen er ook zelf rustig wat van zeggen: mam, teveel informatie, mam nu even rustig.
Maar ik let er nu minder op omdat het niet acuut wat uitmaakt, met mijn kinderen gaat het goed.
Maar als er iets is moet ik direct weer in de 'houding'. Aangeleerd in een tijd dat we allemaal in de stress zaten, maar heel effectief gebleken.

Herkenning

Ik had je verhaal geschreven kunnen hebben. Hier een zoon met pdd-nos en een disharmonisch profiel. Zijn broertje is een sociaal, over het algemeen een vrolijk en gezellig kind. Maar vertoont sinds een tijd(2 jaar ongeveer)gedragingen die zijn broer ook heeft en met name zijn driftbuien zijn heftig.
In eerste instantie dachten wij dat school te moeilijk voor hem was. Na onderzoek van het onderwijscentrum bleek zijn profiel disharmonischer dan dat van zijn broer. School blijft lastig maar juf doet haar best.
Toch hebben wij en de hulpverleners die ons met oudste hielpen besloten om verder onderzoek te doen. Het was duidelijk dat jongste niet lekker in zijn vel zit. De vraag is alleen of dat bij hem van binnenuit komt of dat het door de thuissituatie komt. Broer is een half jaar opgenomen geweest waar broertje het heel moeilijk mee heeft gehad. Ook is de relatie tussen de broers niet optimaal mede door de gedragsproblemen van oudste. Tel daarbij op dat deze problemen er ook voor zorgden dat het thuis niet altijd even gezellig was/is.
Toch denken wij en de hulpverlening niet dat jongste een stoornis heeft en hebben we besloten nog niet te testen. Wel zijn er gesprekken met hem geweest. We zijn nog aan het wachten op de conclusie van deze gesprekken. Aan de hand daarvan, beslissen we verder.

nog een reden

Als het niet strict noodzakelijk is zou ik me helemaal niet begeven in de jeugdhulpverlening vanwege het kindermishandelingscomplex waar je mee geconfonteerd kunt worden en dat kost vreselijk veel onnodige negatieve energie en dat kan je op elk moment in zo'n traject overvallen. Zolang het thuis en op school met jou ondersteuning goed gaat zou ik me daarbuiten houden. Teveel risico op een onrustig leven.
Bij twijfel niet doen.

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.