Asperger
Hoi,
Sinds enige tijd weten wij dat onze zoon van 9 Asperger heeft. Nu we er veel over gelezen hebben, valt er veel op zijn plaats. Ik begrijp waarom hij soms op een bepaalde manier op een situatie reageert en wij weten nu hoe we op driftbuien ed kunnen reageren.
Ik merk echter wel dat hij in het sociale verkeer steeds vaker vastloopt. Hij kan ook gewoon heel irritant aanwezig zijn en onbeleefd op andere mensen overkomen. Steeds meer kinderen vinden hem niet meer aardig. Hij wapent zich tegen zijn eigen onzekerheid door zich heel onverschillig op te stellen of door zichzelf compleet te overschreeuwen. Doordat hij zelf hartstikke bang is om gepest te worden, kan hij anderen op een vervelende manier dwars gaan zitten.
Ik vind het moeilijk om overal waar ik kom, moppers over hem te krijgen, al zie ik wel dat hij dat, door zijn beperkingen, over zichzelf afroept.
Voorzichtig zijn we mensen aan het inlichten om wat begrip voor hem te vragen. Voorzichtig, want zoon wil absoluut niks van zijn diagnose weten en al helemaal niet dat anderen ervan weten.
Nu wilde ik starten met een beloningsysteem. Ik wil 6 punten gaan aanpakken waar hij dan een aantal stickers voor moet halen om uiteindelijk een cadeau te krijgen. Met 6 punten is er altijd wel eentje die goed gegaan is op een dag en ligt de nadruk niet zo enorm op de dingen die minder gegaan zijn.
Nu ben ik wel bang dat ik hem ga overvragen. Dat ik meer van hem verwacht dan hij kan waarmaken. Van de andere kant zal hij toch wel een keer moeten leren om niet meteen boos te worden als hij iets moet doen wat hij niet wil en dat hij soms mee moet doen met dingen waar hij geen zin in heeft, bijv bij de sporttraining.
Hoe gaan jullie daarmee om? Hoe leer je kinderen met asperger omgangsvormen aan zodat ze niet keer op keer tegen irritaties op blijven lopen? Hoe gaan jullie er zelf mee om als er voor de zoveelste keer kinderen/ouders aan de deur staan te klagen over je kind?
Ik zit hier heel erg mee. Ik blijf hem dingen uitleggen, hoe hij iets beter kan aanpakken of hoe hij het beste kan reageren op anderen. Alhoewel ik best weet dat het bij hem meer een kwestie is van niet kunnen, en veel minder en kwestie van niet willen, ben ik soms diep van binnen ook best teleurgesteld als het weer eens misloopt. Meteen voel ik me dan weer schuldig naar hem toe.
Ik hoop dat ik wat ervaringen kan delen met anderen, het valt me allemaal best zwaar. Binnenkort start zoon met therapie, hopelijk gata het dan wat beter met hem (en mij!)
Brak
Niet te veel ineens
Hoi Brak,
Mijn zoon heeft geen asperger, dus ik kan je misschien niet verder helpen. Wat ik wel weet is dat het met een beloningssyteem ontzettend belangrijk is om kleine, concrete en haalbare doelen te stellen. Zes dingen door elkaar heen, dat lijkt me gewoon te moeilijk om te begrijpen. Dan gaat er altijd wel iets niet goed. Het is juist de bedoeling dat het kind bijna altijd wel beloont wordt. Dat het dus vooral positief is. Ook is het denk ik belangrijk om goed door te spreken met je zoon.
Misschien kun je beter wachten tot de therapie begint en kun je in overleg met de behandelaar een beloningsysteem opzetten?
Pippin
Brak
wij hebben samen met onze begeleidster een sova training binnen het gezin gedaan. Doel was om de punten te oefenen en niet dat het meteen in de praktijk goed ging (dat doel is voor een Asperger wel heel erg moeilijk), beloning kregen ze als ze de hele week hadden geoefent en mee hadden gedaan. De praktijk komt dan later wel.
Overigens 1 punt per week, absoluut niet te veel verwachten, niet dat het meteen goed gaat, geef hem mogelijkheid om te oefenen.
Sterkte
Juist positief
Er is juist voor 6 doelen gekozen om elke dag minstens een of twee positieve punten te kunnen halen. Het is voor onze zoon erg frustrerend als hij misschien een aantal dagen achterelkaar geen stickertje kan verdienen. Op deze manier haalt hij ze misschien niet voor alle doelen elke dag, maar toch altijd wel voor een paar. Alles wat misgaat hoeft dan maar heel kort benoemt te worden, terwijl je wat meer nadruk kunt leggen op de dingen die juist wel goed verlopen zijn.
Ik vind het alleen erg moeilijk om die doelen vast te stellen. Wat is haalbaar voor hem en wat niet? Een van de doelen is bijv. dat hij zonder geschreeuw en weglopen en geruzie meegaat naar de therapie. Hij mag best zeggen dat hij geen zin heeft of dat het volgens hem geen nut heeft, maar ik wil niet elke week enorme scenes voor ik hem op de fiets heb. Dat moet volgens mij uiteindelijk wel haalbaar zijn, al zal het de ene keer beter lukken dan de andere keer. Moeilijker wordt het met doelen in het sociale verkeer. Bijv. niet meteen boos worden als iemand iets doet of zegt wat jij niet leuk vindt, maar vragen waarom iemand dat doet of zegt. Nu is hij nog erg opvliegend van aard, heeft een erg kort lontje als iets anders loopt dan dat hij had verwacht. In hoeverre kan ik verwachten dat hij dit kan ombuigen? Het is belangrijk dat hij eraan werkt om op school, thuis, sport en met vriendjes te kunnen functioneren, maar zo slecht tegen onverwachte dingen of veranderingen kunnen, wordt ook weer veroorzaakt door zijn Asperger, wat hij nu eenmaal bij zich draagt.
Brak
Maar brak
'Het is voor onze zoon erg frustrerend als hij misschien een aantal dagen achterelkaar geen stickertje kan verdienen.'
Hoi Brak, het lijkt misschien wel gezeur, maar ik denk echt dat je de doelen te hoog stelt. Als je doelen stelt die je zoon niet gaat halen, dan zijn ze fout voor een beloningssysteem. Het moet om dingen gaan die al goed gaan, maar niet altijd. Of je kunt gaan werken met bijna goed, goed en uitstekend.
Je voorbeeld over therapie bijvoorbeeld:
Ik zou eerst met zoon (weer?) gaan bespreken waarom hij naar therapie moet. En daarbij aandacht besteden voor de redenen waarom hij er zelf niet heen wil. In de vorm van empathie: 'Joh, ik snap best dat het niet leuk voor je is...' Wat zijn de vijf dingen die je het vervelends vindt aan de therapie?'
Vervolgens zou ik zoon gaan belonen als hij goed meewerkt aan de therapie: 'Dat vind ik zo knap van je, ik weet dat je het niet leuk vindt, en toch doe je het, geweldig!' En dan zou ik vandaar uit, na een paar weken gaan uitbouwen naar het arriveren op therapie, het gedrag onderweg en vervolgens naar het geheel.
Je moet echt hele kleine doelen stellen, zodat het kind denkt: ' Dat is mooi die beloning heb ik al in mijn zak!' Vervolgens, als hij het niet haalt, inderdaad daar niet uren over doorpraten. Gewoon: 'Jammer joh, volgende keer beter.'
Als je de doelen te moeilijk maakt, heb je geen beloningssysteem, dan heb je een systeem waarin je je kind straft voor de dingen die niet goed gaan.
Succes met alles, Pippin
Brak
Ik vind je doelen eigenlijk ook wel heel erg hoog. Hier zijn we qua sociale vaardigheden begonnen met: probeer iemand aan te kijken als hij tegen je praat, hoe laat je weten dat je luisterd? etc.
Naar therapie gaan: ik heb onderhand geleerd dat het bij onze Asperger heel goed werkt om de dingen op te schrijven en uit te werken. Zet op papier waarom hij naar therapie moet, waar hij heen moet en wat er van hem verwacht wordt. Ze ook op papier welk gedrag je niet wenst te zien en laat hem daar een kruis doorzetten.
Grappig is hier dat afspraken die mondeling gemaakt zijn en niet nagehouden kunnen worden wel werken op het moment dat ik ze op papier heb gezet (en dan ook over hoe hij zich ergens dient te gedragen).
Het sociale waar hij in vastloopt moet volgens mij in hele kleine details uitgelegd wordne en verteld wat wel kan en wat niet. Dan niet alleen aangeven wat hij niet moet doen, maar ook wat hij dan wel kan doen.
Het is best lastig hoor! Heb je hier geen begeleiding bij? Onze activerende begeleidster helpt ons om dat soort dingen te ontrafelen en hem dat te leren.
Sterkte!
Inderdaad
je legt de lat veel te hoog. OOk hier werk ik met een beloningssysteem. Maar 1 doel per dag. Voor Asperges is het veel te verwarrend om 6 doelen tegelijk te moeten doen. Dan maar een dag geen sticker, is voor hem veel duidelijker hoor. succes
