Zorgenkinderen Zorgenkinderen

Zorgenkinderen

Lees ook op
Asper

Asper

26-02-2012 om 17:51

Asperger

Mijn zoon,19j, een sociale jongen, heeft sinds een klein jaar een meisje, ik vond het nogal vreemd dat ze zo heel weinig elkaar zien (wonen wel vrij ver van elkaar) maar zelfs in vakanties zien ze elkaar maar ongeveer 1x in de maand. Zoon zal nooit iets negatief van zijn meisje zeggen,hij wil er met mij ook niet echt over praten, maar ik zie dat hij er op een bepaalde manier toch wel van afziet. Ze zou asperger hebben. Hoe moet ik dit zien ? Hoe kan ik helpen ? Zou hij deze relatie niet beter stopzetten ? (hijzelf denkt dan nooit meer een meisje te krijgen, maar dat is absurd, hij is een knappe intelligente jongen, hij lijdt nu onder een zeker 'gemis' het lijkt stroef te lopen...)

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Relatie

Je zoon is 19 en heeft een relatie met een meisje met Asperger. Tja dat kan een vreemde wereld lijken. Toch zou ik je zoon daar vrij in laten en hooguit naast hem staan. Het klinkt nu alsof jij er niet blij mee bent en dan zou ik als kind ook afstand nemen. Dit is zijn ervaring en hij zal zelf tot de conclusie moeten komen of hij de relatie al dan niet wil voortzetten. Misschien helpt het als je een beetje meer begrip kunt opbrengen voor je zoon en zijn relatie zonder daar direct een oordeel bij te hebben. Dan heb je meer kans dat hij daarin ook zaken met jou deelt.
En als hij in de relatie tekort komt dan zal hij daar zelf zijn weg in moeten vinden denk ik. Een oordeel van jou kant, behalve steun voor zijn keuze, kan de zaak alleen maar compliceren.
Ik zou mijn zoon wat relatieverhalen vertellen uit de familie voor zover je daarvan op de hoogte bent. En als hij daar open voor staat.

Asper

Asper

26-02-2012 om 18:53

Afstand

Het is niet dat ik er 'niet blij mee ben', voor zover ik iets van asperger weet zijn er ook positieve dingen aan (eerlijk, trouw...??) Maar ik voel ergens een wrong. Als ik gewoon eens voor een vrije dag vraag of ze niets afgesproken hebben, is het voor hem moeilijk daar weer ontkennend op te antwoorden, ik denk dat hij zich dan toch wat in de kou voelt staan. Ik zwijg er dus meestal over, vraag er niet te veel naar. Maar vind het erg dat het niet verliefdheid maar gemis is welk overheerst. Hijzelf is een jongen welke nooit boos is of ruzie maakt, profiteert zij dan daar niet van. Het komt soms over alsof ze enkel de "naam" wil hebben dat ze verkering heeft, maar er verder niets mee doet. Ik wil het enkel begrijpen, ik kijk van op afstand toe, maar begrijp het niet. Mijn man en ik zijn al 25jaar liefst zo veel mogelijk knuffelend samen...
Verhalen van asperger ken ik niet, ook haar familie ken ik niet

De naam

Mogelijk dat je zoon het ook wel prettig vindt om in naam een vriendin te hebben die verder niet zoveel eisen stelt. En ik snap wel dat je je er zorgen over maakt maar het zijn jonge mensen die aan het ontdekken zijn of ze een relatie kunnen opbouwen. Al te zorgelijk van jou kant maakt het voor hen moeilijker omdat ze dan ook nog met jou rekening moeten houden. Ken je het meisje eigenlijk wel?
En ja, al te knuffelig kon ze weleens niet zijn maar wat vind je zoon daarvan? En het kan ook nog weleens zo zijn dat ze dat bewaren voor hun eigen samenzijn en niet als publieke demonstratie.
Mijn zoon heeft Asperger en heeft ook wat afstandsrelaties gehad hoewel op jongere leeftijd en dan was het contact met name via internet, skype of met de webcam aan als ze huiswerk zaten te maken of elkaar muziek stuurden of zelf muziek zaten te maken. En met zijn huidige vriendin is hij juist erg knuffelig. Ik heb mijn zoon altijd aangemoedigd om direct mijn telefoonnummers door te geven zodat ik kennis kon maken met ouders en gelukkig zit dat er goed in. Maar als iemand 19 is lijkt me dat ook wat lastiger.
Het zal er van afhangen wat je zoon zelf van een relatie wil en of ze elkaar daarin kunnen vinden of dit stand houdt en een beetje wonderlijk zal het best weleens overkomen maar mensen met Asperger kunnen ook groeien in een relatie vooral als het op deze leeftijd al zo duidelijk is. Het kan wat beredeneerd overkomen omdat ze vaak veel zaken moeten uitpuzzelen of beredeneren in plaats van intuitief aanvoelen, waar het vaak aan mankeert, maar dat kan ook juist een bijzondere verdieping in een relatie zijn. En soms komt het intuitieve aanvoelen en de warmte als ze ouder zijn omdat er soms gewoon een vertraging inzit die de kans moet krijgen.
Ik heb een oom die getrouwd is geweest met een meisje dat psychische problemen had waarvan ze vroeger zeiden: als ze maar getrouwd is dan komt het wel goed. Die lieve oom heeft haar getrouwd maar ze is haar hele leven wat bijzonder en teruggetrokken geweest. Ze hebben een zoon gekregen die ook wat bijzonder is. Inmiddels is die tante overleden maar mijn oom spreekt nog steeds met veel warmte en liefde over zijn overleden vrouw ondanks dat de familie er altijd met gefronste wenkbrauwen omheen heeft gestaan. Dat soort verhalen bedoel ik. Hoeft niet perse om Asperger te gaan.

Afstand

Ik kan mij voorstellen dat je het apart vindt, een verkering waarbij je elkaar maar één keer per maand ziet. Mijn dochter heeft asperger en die zegt rustig een afspraak met haar vriendje af op dagen dat zij zich niet goed voelt en alleen wil zijn. Als een jongen te verliefd doet en te aanhankelijk is haakt zij af. Ik denk dat zij best zou kunnen leven met een verkering op afstand met af en toe een afspraak. Dat zal langer stand houden dan met een jongen die haar minstens een keer per week wil zien.
Maar ik vind het wel rot voor zo'n jongen als dochter afzegt en merkbaar minder behoefte heeft aan elkaar zien. Ik weet niet of dat door de asperger komt of omdat ze op dat moment misschien toch niet zo verliefd is. Mijn dochter vind het zelf ook lastig onder woorden te brengen. We praten er wel over, en ik probeer uit te leggen hoe verliefdheid normaal gesproken voelt en dat het heel normaal is dat een jongen haar dan vaak wil zien. Maar afdwingen dat zij dan toch de afspraak niet afzegt is nog zieliger voor zo'n jongen, dan is zij echt niet gezellig. Afspraken met vriendinnen zegt zij overigens ook weleens af, maar minder misschien omdat die niet aan haar willen zitten, haha.

Tineke

Tineke

27-02-2012 om 11:50

Los van asperger

Ik vind het wel goed als je met puber kunt praten over verliefdheid, relaties. Dus als je ziet dat zoon verdrietig is over de relatie, waarom begin je daar dan niet het gesprek over? Het kan een hele opluchting zijn als er iemand naar hem wil luisteren. "Ik vind het zo jammer voor je dat jullie dit weekend niks hebben afgesproken, maar wat vind jij daar eigenlijk van?"

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.