Asperger en stelen
Heerlijke twee dagen gehad bij vrienden van me (dochter van 7 en ik, man weg voor werk), stoppen we op de weg naar huis bij een benzinepomp, kom ik er achter dat dochter Pokemonkaarten van haar vriendje heeft gestolen. Ik ben zo ongelofelijk boos geworden (nog boos trouwens) en dochterje schoot helemaal in de paniek, boosheid, verdriet. Ik ben omgedraaid, teruggegaan en ik heb haar ze keurig terug laten brengen, met een sorry en dat ze dit nooit had mogen doen. Wat natuurlijk met enorm huilen en boosheid gepaard ging. En toen weer terug naar huis en ze kon alleen maar uitbrengen (100 keer) dat ik niet meer van haar hield. Voelt ze dat echt zo? Of is dat haar ultieme chantagemiddel? Het gaat altijd zo als ik boos op haar ben, dat ze gaat zeggen dat ik niet meer van haar hou. Ik heb haar meerdere malen gezegd dat ik altijd van haar hou, ook nu ik zo boos ben, maar dat mama liegen en stelen echt het ergste vindt wat er is. Drama! Een autorit van anderhalf uur voelt dan als een week. Ik weet dat kinderen soms iets pikken maar dat is toch niet op deze leeftijd? En met asperger heb ik geleerd van de psych voorzichtig te zijn met straf omdat alles zo extreem bij haar binnenkomt, zeker als moeder boos wordt. Dus door die voorzichtigheid geen straf erop gezet. En nu denk ik, had ik dat wel moeten doen? Zijn hier ouders van asperger-kinderen die advies hebben? Of hier ook voor hebben gestaan?
Groetjes, Gonzo
Heel goed: geen straf
Hoi Gonzo,
Als ik het zo lees, vind ik het heel goed dat je geen straf gegeven hebt.
Zeven is volgens mij geen rare leeftijd om je niet te kunnen beheersen als een ander kind iets moois heeft. (ik zag bij Basisschoolkinderen ook een draadje over stelen, een jongen van zeven jaar)
Bovendien ben ik ervan overtuigd dat een Autisme Spectrum Stoornis altijd ook een ontwikkelingsachterstand inhoudt.
Onze Aspergerdochter is nu 10, maar zit qua ontwikkeling naar mijn idee op 8 jaar, zeker twee jaar achter. Voelt jouw kind ook jonger dan ze is? Dan is het stelen ook weer beter te verklaren, dan hebben we het eigenlijk over een kleuter.
Ik kan me voorstellen dat je het heel naar vindt, maar zou toch proberen er wat neutraler naar te kijken. Ze heeft het gedaan, je hebt uitgelegd dat het niet goed is, de kaarten zijn teruggegeven. Ik zou zeggen: klaar.
Het is makkelijk te zeggen vanaf de zijlijn, maar er zo'n heftige emotionele toestand van maken, zou mijn keuze niet zijn. Geen ouder houdt van stelen of liegen, maar alle kinderen doen het wel eens. Dat zijn dan kansen om je kind uit te leggen welk gedrag wel en niet kan.
Ik zou deze zaak als afgedaan beschouwen. Hopelijk heeft ze ervan geleerd. Zo niet: dan komt er wel weer een nieuw leermoment.
groet,
Dihanne
Dank dihanne
Je hebt gelijk. Ik moet rustig blijven. Maar het is momenteel zo'n emorionele rollercoaster met mijn dochtertje. En die vrienden van me zijn zo lief voor me geweest dat ik denk ik wat heftiger reageer omdat het juist bij hun zoontje gebeurde. En momenteel gebeurt er thuis zoveel dingen die lastig zijn met onze dochter, dat ik er even van instortte, geloof ik.
En ik heb de zaak afgedaan. Vlak voor we thuis waren heb ik haar gezegd: Dit is het laatste wat ik er over zeg, ik wil dat je dit nooit meer doet en nu gooien we er zand over.
En of ze zich jonger voelt? Ik heb geen idee. Moet nog wennen aan het asperger, en voel me erg onzeker. Dat zal mijn reactie ook wel verklaren. Maar dank je wel voor je reactie en je nuchtere woorden!
Groet,
Gonzo
Gelukkig...
Beste Gonzo
gelukkig dat je mijn reactie kan waarderen, ik vroeg me af of ik wel begripvol genoeg was.
Ik begrijp het echt, met onze dochter heb ik ook zo vaak gedacht: GRRRRR, waarom doe je dat nou zo!!!
Maar boosheid van mij roept bij haar alleen maar onveiligheid en opstandigheid op. En ze verandert haar gedrag er ook niet door, dus het werkt niet.
Veel begrip, zachtheid, humor en praten over wat fout gaat levert bij ons het beste resultaat op. En dan nog zet ze zulke kleine stapjes vooruit.
Maar je moet het wel op kunnen brengen om rustig te blijven, en als je zelf veel stress hebt, dan lukt dat gewoon niet. Dus wel heel fijn dat vrienden je zo ondersteunen, misschien zijn er nog wel meer mensen in je omgeving die dat nu even zouden willen? Zou ik mooi gebruik van maken!
groetjes,
Dihanne
Wat ik zou doen
Gonzo, ik zou er wel op terug komen. Ik zou haar gezien haar leeftijd en zéker gezien haar diagnose het voordeel van de twijfel geven en ervan uitgaan dat ze niet goed besefte wat ze deed. Praat eens met haar, laat haar haar verhaal eens doen. (ik hoor alleen het jouwe) Ik ben er bijna zeker van dat je versteld zult staan!
Het is gebeurd, dat is helemaal niet erg. Zowel niet haar *stelen* als jouw boosheid. Belangrijk lijkt me wel hoe je dit vervolgt. Zorg dat je haar vertrouwen terugkrijgt, neem haar serieus, leer ervan.
Overigens denk ik dat jouw woede veel erger voor haar is dan een, eerlijke, straf. Die woede snapt ze niet.
Dank je wel alberta
Ik ben er gisteren nog kort op teruggekomen. En wat blijkt, ze is haar Pokemonkaarten kwijt. Nu is dat totaal geen excuus, wat ik gisteren ook weer rustig kon uitleggen, maar ik begrijp het tenminste nu. En dat helpt mij. En haar want een rustige mama is voor haar veel beter 
Ze zei ook dat ze het nooit meer zou doen. Maar wat ik moeilijk vind is dat ze niet begrijpt dat dit vervelend is voor haar vriendje want die was de kaarten kwijt. En ik merk aan mezelf dat ik dat weer moeilijk vind; dat ze eigenlijk alleen onder de indruk is van boze mama en dat ze zich niet kan inleven in hem.
Maar goed, de diagnose is nog vers dus ik moet mijn weg nog vinden en hopelijk gaat me dat vlot lukken...
Dank je wel voor je reactie Alberta!
Groetjes, Gonzo
Fijn
dat je nog met haar gepraat hebt. Wat kan het lastig zijn he!
Heel moeilijk ja
Ja, dir vond ik een moeilijke situatie ja. Te meer omdat het het zoveelste moeilijke situatie was met mijn asperger-dochtertje. Het is soms heel pittig. Maar we krijgen haar wel groot
Groetjes gonzo
