Ass en negatieve gedachten
Ik heb een 7-jarige zoon, die voorlopig wekelijks 1x naar de ortopedagoog gaat, om over gevoelens te leren. Wat haar vooral opvalt, en wij ouders moeten dat bevestigen, is dat zoon vaak erg negatief doet en regelmatig negatieve commentaar geeft:
bv. tov. zus: haar tekeningen zijn niet mooi (en ze zijn echt wel mooi), als zus (net 5 jaar) woordjes leest “is dat makkie want het zijn maar korte woordjes”, als ze vlotjes de maanden van het jaar opzegt "kon hij dat al veel vroeger" (niet dus), kindje x schrijft lelijk, dit of dat is maar raar, al heeft hij 5 keer achter elkaar een spel gewonnen, als hij verliest ‘verliest hij altijd’... .
Als hij boos is, belandt hij dan ook in een negatieve spiraal. Gelukkig is hij hier nog makkelijk uit te krijgen maar de pedagoge heeft gezegd dat dit gedrag naar de toekomst moet worden omgebogen. [In haar achterhoofd ziet ze een depressieve tiener denk ik].
Dat ombuigen is echter wel gemakkelijker gezegd dan gedaan. Herkent iemand dit en/of heeft iemand tips. Ik weet ook niet of dit typsich is voor ASS?
Fladderbeestje
Sinds kort heeft een van onze kinderen de diagnose asperger gekregen. Waarschijnlijk volgt er voor nog een kind die diagnose. Mag ik vragen hoe jij hoopt te leren daar mee om te gaan?
Voor de diagnose schreef ik de boze buien toe aan het puberen. Nu ik het vanuit het asperger bekijk.. zie ik het, hoe moeilijk het is. Een onverwachte wijzing in de planning.. niet een boze reactie uit egoïsme, maar paniek, omdat het niet zo gaat zoals gedacht. Maar nu moet ik er dus meer over leren. Hoe, wat, waar? Wat is er mogelijk? Gesprekken bij de psych volgen nog, maar voor begeleiding voor ons ouders is er nog niks uitgesproken.
(mocht er dadelijk nog een diagnose volgen, dan gaan we in een half jaar van "gewoon" naar 1 pdd-nosser en 2 aspergers... ik begin een beetje te begrijpen waarom ik zo moe ben en niet toe kom aan andere dingen)
Ook herkenning
Onze zoon met adhd is soms ook zeer negatief. Jouw voorbeelden zijn heel erg herkenbaar. Bij hem komt het duidelijk doordat hij een zeer negatief zelfbeeld heeft. Dat is natuurlijk heel erg moeilijk voor zo'n mannetje en hij richt alle negativiteit dus naar buiten.
We zijn er al een hele tijd mee bezig om zijn zelfbeeld te versterken, langzaam wordt het beter. Het is echt een zaak van de lange adem helaas.
Pippin
Maar hoe?
pippin, wat je zegt over een negatief zelfbeeld zal mss. wel kloppen, al weet ik niet zeker of zoon echt onzeker is over zichzelf. Al ziet hij mss. wel dat zijn zus vlotter is (ik vraag mij af of hij dat echt beseft?). Je schrijft dat je probeert het zelfbeeld van je zoon te veranderen, maar hoe doe je dat?
Ik probeer vaak positieve opmerkingen te geven, en dingen te zeggen als 'als je wil, kan je wel'. Maar andere tips zijn zeker welkom.
Een lang verhaal met open einde 
Tja sasvangent, dat is niet zo makkelijk te vertellen. Ik zal een poging doen, met hulp van een stuk dat zoons psycholoog heeft gegeven.
Het eerste is veiligheid geven. Structuur, regelmaat, voorspelbaarheid. Consequent zijn, maar ook rechtvaardig. (Als zoon zijn computertijd op is en hij zit net in een heel spannend stukje, hem toch wel even dat stukje af laten sluiten bijvoorbeeld) Invoelend zijn en het goede voorbeeld geven. (dus niet jezelf en anderen afkraken)
Het tweede is zelfwaardering bevorderen. Dit doen we door exclusieve tijd met hem door te brengen, interesse te hebben in zijn belevingswereld. (ik weet nu van alles over pokemon bijvoorbeeld) Respectvol tegen hem zijn (het heeft zoon bijvoorbeeld verschrikkelijk geholpen toen we hem meer persoonlijke ruimte gingen geven), waardering uiten.
En het derde is hem vaardig en zelfstandig laten zijn. Keuze mogelijkheden aan hem geven, verantwoordelijkheden geven, de kans geven om nieuwe dingen te ervaren en leren. Doelen stellen en behalen, zelfstandig dingen laten doen, hem laten helpen.
Onze zoon is verder heel erg opgeknapt toen hij ontdekte waarom de dingen soms zo moeilijk bij hem gaan. Dat hij adhd heeft. Dat het wel jammer is dat hij vaak gefrustreerd is, maar ook wel logisch en begrijpelijk. We belonen hem nu voor dingen die bij de andere kinderen normaal zijn. 'Gewoon in de klas zitten en je werk doen' is voor hem een topprestatie, daar kan hij dus beloningen mee verdienen.
Verder zijn we gestopt met dingen zeggen als: 'Doe niet zo druk! Hou op! Doe normaal! Waarom doe je toch altijd .....? Waarom kun je nu niet gewoon.......?' Hij gaf zelf aan dat hij daar een verschrikkelijke hekel aan heeft als mensen zo tegen hem praten.
Verder was het heel belangrijk voor hem dat we hem wat meer loslieten. We controleerden veel te veel, wilden veel te veel bepalen voor hem. Uit angst voor ontsporingen. Nu hij veel meer ruimte krijgt, blijkt hij toch wel voor het gene te kiezen wat het beste voor hem is. Hij is heel erg slim, dus hij snapt best dat je moet eten, douchen en slapen.
En verder heel veel met hem praten over hoeveel er van hem gehouden wordt. Wat zijn waarde is in ons gezin, in ons leven en hoe leuk en interessant hij is.
Het is echter heel erg lastig om de negatieve spiralen waar hij in kan zitten (en wij met hem) te doorbreken. En mijn eigen natuurlijke reaktie op zoons gedrag veranderen is het moeilijkste wat ik in mijn leven heb gedaan.
Zonder professionel hulp was dat nooit gelukt. En we zijn er nog niet...
Pippin
Hier ook!
Nou, heel herkenbaar, hoor. Onze zoon (9) met Asperger kan ook zo ontzettend negatief doen tegen zijn zusje. Zusje is toch al een onzeker ding, dus niet erg bevordelijk voor haar zelfbeeld..
Overigens is hij ook zo negatief ten opzichte van zichzelf. Zo is onze spriet volgens zichzelf veel te dik en ontzettend lelijk. Volgens mij pure onzekerheid, maar ontzettend moeilijk te doorbreken. Hij is er volgens mij echt van overtuigd.
Verder kan hij sowieso ontzettend dwarsdoen, zeker als hij weet dat ik iets van hem "moet". Bijvoorbeeld als hij naar de tandarts moet, niet gaan tandenpoetsen, het napoetsen voor mij onmogelijk maken en dan zeggen dat hij gewoon niet gaat. Sommige dingen moeten nu eenmaal, daar is geen ruimte voor om over te onderhandelen. Nu bereid ik hem al voor, hij weet ruim vantevoren dat hij erheen moet, maar het kost enorm veel moeite om hem toch mee te laten komen. Hij gooit gewoon de kont tegen de krib.
Ik hou het best lang vol, die positieve comnmunicatie en het helpt ook echt. Ik weet ook dat straffen bij een kind met Asperger niet veel zin heeft. Positief gedrag belonen is veel waardevoller. Ik vind het heel moeilijk de juiste manier te vinden om dat negatieve, dwarse gedrag aan te pakken.
Nu zeg ik wel vaak iets in de trant van: we kunnen nu 2 dingen doen: of ik zet je gewoon in de auto, we blijven boos op elkaar en laten de middag verpesten, of we gaan nu een nieuwe start maken. Als je nu met me meegaat naar de tandarts, kun je daarna nog lekker buiten spelen.
Meestal kiest hij dan wel voor de nieuwe start, maar soms ook niet. Hij trekt dan werkelijk het bloed onder mijn nagels vandaan, zeker als ik de druk voel dat we echt ergens hen moeten. Hoe doen jullie dat????
Brak
Bij ons
is het eten altijd een probleem. De eerste rond schep ik op, willen ze nog wat, dan scheppen ze zelf op. Dat levert voor dochter (asperger) dan altijd een probleem op, als ze ziet dat de andere dreigt het laatste te pakken. Hé, ik wil ook nog wat.
Nu weet ik waar de reactie van af komt, opzoek naar een oplossing dus.
