Autisme is geen excuus voor slaan en duwen

Ik herken

dit probleem. Andere kinderen kunnen het soms niet laten om uit te dagen en huilend weg te lopen als ze hun zin hebben gekregen. En bij mijn zoon is het ook zo dat andere kinderen gauw ophouden als meester of juf eraan komen en dat kan hij nou net niet. Je zult zelf ook het gesprek aan moeten gaan. Als jouw zoon geslagen heeft of geduwd, moet je niet alleen maar concentreren op zoon die sorry moet zeggen.
Na het sorry zeggen aan het andere kind vragen'wat is ervoor gebeurd? dan doen ze allebei hun verhaal en kun je het andere kind ook zeggen dat pijn doen nog steeds niet mag, maar dat het wel uitgelokt wordt door bepaald gedrag.
Kun je je zoon misschien leren om niet direct te duwen maar even flink te schreeuwen of zelfs iemand even vast te pakken zonder direct te knijpen? Dat hij meer intimiderend optreedt?
Het is en blijft waarschijnlijk moeilijk. succes!

Tess

Moeilijk inderdaad als jouw kind gezien wordt als de dader terwijl hij niet degene is die begon. Bij mijn zoon van ongeveer dezelfde leeftijd merk ik dat ook. Hij is ontzettend eerlijk, zal echt nooit een kind pesten maar hij kan er moeilijk mee omgaan als hij zelf wordt gepest. Hij is heel primitief in zijn reacties en kan dan ook inderdaad een kind wegduwen of slaan. Ik vind dat heel vervelend hoewel ik pesten ook vervelend vind. Misschien stiekem ergens zelfs nog vervelender. Toch vind ik wel dat mijn zoon moet leren dat slaan niet mag. Hij zal nog heel vaak worden geconfronteerd met oneerlijkheid en substiel pesten wat hij gewoon niet goed snapt. Hij moet leren hier niet op te reageren want wat als hij op zijn 16de of zo nog steeds dit doet? Dan gaat het een keer echt mis en dan zal hij misschien iemand echt pijn kunnen doen. Hij is inmiddels wel zover dat hij zelf wegloopt uit de situatie. Het probleem is als hij niet weg kan uit de situatie of de ander hem achterna blijft lopen. Dan geeft hij een duw bijvoorbeeld. Ik vind het echt heel vervelend en ik ben ondanks mijn begrip ook best streng voor hem in dit soort situaties. De rest van de wereld gaat zich niet aan hem aanpassen. Hij moet constructievere methodes ontwikkelen in het omgaan met zijn frustratie.

Overigens ken ik ook de andere kant van het verhaal. Bij mijn oudste dochter in de klas zat een kind (geen autisme maar ADHD) dat regelmatig helemaal door het lint ging en echt gemeen hard kon slaan en schoppen. Daar ging misschien ook wel wat aan vooraf maar omdat het op school zich afspeelde weet ik niet precies hoe en wat. Daarnaast leek het zo te zijn dat als hij eenmaal flipte hij zich gewoon op het eerste en beste kind stortte wat in de buurt was terwijl dat kind misschien helemaal niet de aanzet tot het incident had gegeven. Best onvoorspelbaar dus. De ouders leken nauwelijks te reageren hier op en als ze er op aangesproken werden door andere ouders zeiden ze altijd dat ze er niks aan konden doen want hun zoon had nu eenmaal ADHD en hij snapte het niet dat slaan niet mag en hij flipte soms en daar kon hij niks aan doen. Dat zette bij de rest van de school natuurlijk ook veel kwaad bloed waardoor jongentje nergens meer welkom was. Ik snap ook ergens wel dat die ouders geen zin hadden om weer alles uit te leggen en dat ze zich waarschijnlijk ook aangevallen voelden door de andere ouders maar ik vind dat ze meer begrip hadden moeten hebben voor de bezorgdheid van de andere ouders. Veel kinderen waren ook oprecht bang voor hem. Uiteindelijk is hij naar een andere school gegaan nadat hij meerdere keren een ander kind echt tot bloedens toe had geslagen en geschopt. Ik was daar ook heel boos over want ik wil dat de school een veilige plaats is waar mijn kinderen niet bang hoeven te zijn voor geweld.

Daarom reageer ik bij mij zoon ook anders, zowel naar hem toe als naar de omgeving toe.

Hier

incident met mijn moeder die zoonlief naar school bracht. Zoon stond voor de deur te wachten op de bel. Een ander jongetje duwde hem steeds in zijn rug waarbij hij steeds zijn naam riep….en dat 1,2, 3 keer…iedere keer weer die duw in zijn rug. Mijn moeder wilde net ingrijpen, toen zoonlief zich ineens omdraaide en het ventje een flinke duw terug gaf.
Wat gebeurt er: moeder van het ventje zegt tegen zoon: "jij mag niet duwen?!"
Mijn moeder: "mevrouw, uw zoontje staat continu te duwen", waarop die moeder zei: "ja, maar dat was zacht…".

Nou, ik ben van mening dat mijn zoon gewoon een flinke duw terug mag geven hoor als hij keer op keer geduwd wordt. Leert het andere kind gelijk dat hij dat niet meer moet doen de volgende keer. Kom nou, alsof keer op keer een duw in je rug minder erg is…..

School?

Tja, gedeeltelijk herkenbaar verhaal, hoor Tess. Is overigens geen gedrag wat typisch autistish is, vind ik.
Als ik je goed begrijp gebeurt het vooral op school? Het lijkt mij dat dan ook de leerkracht een bijdrage kan leveren. Heb je het met hem/haar wel eens besproken? Leerkracht kan ook de andere kinderen aanspreken, jouw zoon moet weliswaar leren dat fysiek geweld niet acceptabel is, maar zij moeten leren dat ze moeten stoppen als een ander kind dat zegt.
En als je boze ouders krijgt, vind ik dat je ook best kan zeggen dat hun kinderen ook niet de stop-signalen van je zoon respecteren.
Kan je zoon leren dat hij een volwassene moet aanspreken als hij in een dergelijke situatie komt? Is wel heel moeilijk, dat merk ik bij mijn zoon ook. Ook 8, groot en heel sterk, maar door te belonen als hij dat doet, gaat het heel langzaam beter.

En om eerlijk te zeggen, je zoon heeft ook wel gelijk. Ze luisteren niet naar hem en dus zoekt hij een andere methode om te zorgen dat ze hem met rust laten. Weliswaar niet de beste en is het voor hem zelf beter om een andere oplossing te kiezen, maar ja, hij is ook nog maar 8. Dat is ook nog wel heel jong, toch?

Strategie

Hoi, Ik weet het natuurlijk ook allemaal niet, maar ik zal toch uitleggen hoe ik vergelijkbare dingen aanpakte. Het is een lastige leeftijd. In groep 3, 4 en 5, zijn die jongens net apen op een apenrots. Ze zijn de hele tijd bezig met bepalen wie het alpha mannetje is. Het hielp wel toen we dat aan onze zoon benoemden. Hij is niet autistisch, maar door zijn adhd, staat hij bij sommige dingen niet stil.
Ten eerste vanuit mijn zoon geredeneerd: Hij moest leren om worden te vinden voor zijn frustratie. Hij wordt gepest, maar de pestkoppen trekken zich er niets van aan. Bij ons lukte het na een paar jaar om zoon te leren om zinnen te uiten als: 'Ga uit mijn buurt, anders word ik heel boos.' 'Juf (mam,pap, etc) ze dagen mij uit.' 'Je zit in mijn persoonlijke ruimte, ga weg.' 'Je daagt mij uit, hou op.'
Zoon heeft een hele tijd op judo gezeten, hierdoor werd hij bij het stoeien en vechten wat de jongens op het schoolplein deden (het is net een apenrots) met ontzag bekeken. Hij staat stevig op zijn benen, je krijgt het niet zo maar om ver, dat maakt indruk.
Zoon heeft alternatieve gedragingen geleerd. Schreeuwen, hulp vragen bij een volwassene, weglopen.
De andere insteek was naar de omgeving toe. Ik heb afgeleerd om zoon op zijn gedrag aan te spreken voor ik precies wist wat er aan de hand was. Mijn eerste vraag is dus altijd, wat is er aan de hand? Als zoon slaat zeg ik heel rustig: 'Je weet dat je niet mag slaan.'
Als ik zag dat andere kinderen in de persoonlijke ruimte van mijn zoon kwamen, en ik was er bij, greep ik altijd in. Op deze manier leerde zoon hoe hij het op kon lossen. Ik zei dan gewoon: 'Je zit in zijn persoonlijke ruimte, dat is vervelend voor zoon, houd eens wat afstand.'
En verder legde ik als ik er zin in had, wel uit aan de omstanders-met-de-priemende-blikken wat er aan de hand was. 'Zoon heeft er erg veel last van, als andere kinderen hem aanraken/duwen/irriteren, dan kan hij zich niet meer beheersen. Hij weet wel dat hij niet mag slaan, maar soms lukt het hem niet om zich te beheersen.' Maar vaak ook niet. Dan dacht ik: 'Zak in de str...'

Judo inderdaad

Zoon heeft hier al jong op judo gezeten. Dat was wel een hele leuke sport voor hem en hij heeft daardoor ook wel goede regels geleerd.
Toch hoopte ik vooral dat hij ook zou leren omgaan met hard en zacht en afstemmen met kracht zetten. En ook probeerde ik het 'jume' en 'matte', stoppen en doorgaan thuis te gebruiken. Maar dat bleek heel moeilijk en bij hem was dat een probleem met generaliseren realiseerde ik me later pas.
Omdat zoon zo gepest werd was hij de enige op een gegeven moment die op de opvang mocht terugslaan, daar werd hij toe aangemoedigd. Maar dat zit er niet in.
Zoon slaat niet. Maar is gewoon onhandig in de omgang en te ruw in zichzelf te hanteren en dat kon op jongere leeftijd brokken maken.
Nu merk ik er eigenlijk niets meer van maar blijf wel de angst houden dat hij een kind pijn doet. Want onhandig is hij nog steeds, maar ik zie het niet meer fout gaan.

Tess

Ach lieve stoere verdrietige Tess. Ken je het boekje verborgen regels? Ik had hier een draadje over. Daar staat een dergelijke situatie in omschreven. Je kan het boekje bestellen bij Pica maar als je wil dan kan ik ook een paar foto's maken van de betreffende pagina's

Hoi t

Ik heb zelf geen kind met autisme, maar mijn vriendin wel.
Ze verteld me, dat alles wat wij voor "normaal" aannemen voor haar dochter niet normaal is, maar als ze het presenteerd als "een belangrijke regel" dat haar dochter dan heel goed kan onthouden wat de bedoeling is.
Vooral omdat ze alles erg letterlijk en serieus neemt. De regel "als je wakker word en opstaat maak je je eigen bed op" is één keer uitgelegt en zit er nu waarschijnlijke voor het leven in.
Werkt het bij jou zoon ook zo? zou je de regel "als iemand nare dingen zegt, loop je weg" er in kunnen brengen??

Ik heb zelf kinderen met ADHD, en die hebben nogal moeite met impulzen onder drukken, dus JA ze slaan en schoppen mensen en elkaar, maar ze kussen en knuffelen ook spontaan mensen. Gedragen zich naar gevoel!
Dus ik weet hoe de blikken van andere ouders voelen als je kind weer eens mept.

groet, pol

Bij mijn zoon

werkt het niet zo om hem te vertellen dat het niet mag. Inmiddels is hij wel zo ver dat hij wegloopt uit de situatie als dat kan maar soms lopen kinderen hem achterna en dan gaat het mis. Er zijn bij hem twee problemen:
1) hij kan subtiel sociaal gedrag moeilijk begrijpen. Hij begrijpt primaire reacties (aardig, boos, lief, verdrietig) heel goed maar bijvoorbeeld iemand die heel lief doet maar ondertussen iets heel gemeens zegt vind hij heel moeilijk. Daarvan raakt hij in de war, weet niet meer wat de bedoeling is. Ik zie heel erg het verschil tussen hem en zijn zusje van 6 die enorm sociaal gevoelig is, alle menselijke omgangsvormen haarfijn begrijpt en nu al heel goed mensen kan manipuleren en tegen elkaar uit kan spelen. Mijn zoon beheerst dat gewoon niet en hij raakt in de war als mensen dat wel doen.
2) als het te druk is om hem heen kan hij niet meer goed nadenken. Incidenten gebeuren vaak in een drukke ongecontroleerde omgeving (tijdens een druk verjaardagsfeestje, op een schoolreisje, op een schoolfeest...)

Hij moet leren om hier mee om te gaan. Dat kan hij ook best maar het kost alleen veel meer tijd. Hij is natuurlijk ook nog jong maar hij moet gewoon leren dat slaan niet acceptabel is. Ook niet als je wordt gepest of als je moe bent of als je anderen niet begrijpt of welke reden dan ook.

Wat ik nu doe is na afloop samen met hem het incident door te nemen. Wat is er gebeurd, Wat had je anders kunnen doen, waarom is het misgegaan, wat ga je de volgende keer doen. Het gedrag van het andere kind maakt me in feite niet zo uit. Je kan gewoon niet doorslaan alleen maar omdat de maatschappij oneerlijk is; hij zal dat nog heel vaak tegenkomen.

Weglopen uit de situatie is wel de beste methode. Hij zegt ook altijd netjes sorry na afloop. Ik ben ook heel open naar andere ouders toe, zeker omdat ik nog goed weet hoe vervelend de situatie met dat andere jongetje een paar jaar geleden was. Het is heel belangrijk dat de andere ouders zich serieus genomen voelen.

Ik wil trouwens geen onaardig beeld van mijn zoon verder schetsen. Het komt gelukkig allemaal niet zo vaak (meer) voor. Hij leert beter met dingen omgaan. Het is ook normaal echt een hele lieve jongen. Goud eerlijk, oprecht, liegt nooit en hij is gewoon echt heel aardig.

Ja, duidelijke regels!

Hij weet de regels! niet slaan, niet schoppen niet duwen! Eerst weglopen, zeggen dat je dit niet wilt, zeggen dat de ander moet stoppen. Het zielige is dat het daar ook vaak mis gaat, hij moet zich aan de regels houden, dat doet hij in principe ook hij is erg gesteld op duidelijke regels (zou een geweldige politie agent worden ) maar anderen wijken daar van af, en dan snapt hij het niet meer.
Als hij wegloopt, maar een kind blijft achter hem aanlopen. Of als hij stop zegt maar die ander stopt niet, en dan gaat het keer op keer mis, en krijgt hij de schuld. Omdat hij te hard is, omdat hij degene is die slaat. Hij is ook doodeerlijk, "heb je hem geslagen?" -nee! ik heb hem geschopt!- Sorry zeggen lukt ook heel vaak niet, waarom? hij deed toch ook irritant? tja, wat moet ik dan zeggen, dat een ander wel mag pesten maar dat hij niet mag slaan?
De grootste blunder kwam hiermee ooit op een feestje, hij had een kind geslagen, komt het kind huilend bij de volwassenen aan tafel. Ja het slaan had een reden, dat had ik gezien, en ik zag ook manneke zitten met zijn armen over elkaar, zeeeeer boos. Zegt een van die moeders aan tafel "dan sla je hem maar terug!" ik zie het misgaan, maar ben natuurlijk te laat want het kind loopt op manneke af en slaat hem.... tja wat denk je dat er gebeurd???? direct daarbovenop krijgt ze een enorme peer terug van mijn zoon! (die helaas toch echt de sterkste was in dit geval) resultaat: een kind nog steeds aan het huilen, nu iets harder, en een kind totaal over zijn toeren bij mij in de houdgreep, en allemaal boze blikken in onze richting.
Vandaag ging het weer mis, en ging er weer een kind brullend de tuin uit. Ik weet echt niet wat er is gebeurd, was er niet bij, zoon wil er nu echt niet over praten... diepe zucht... ik denk dat we maar in een hutje op de hei gaan wonen...
Tess

Regels

Tess, je schrijft dat je kind de regels kent, maar als ik het zo lees, kent hij alleen de officiele regels. 'Hoe het eigenlijk hoort.' Het woord eigenlijk zegt al genoeg. Niemand doet het zo.
'Je mag niet slaan.' is een regel. Alleen niemand houdt zich eraan. Iedereen slaat weleens. Kinderen slaan erg veel. 'Je mag elkaar geen pijn doen.' Dat is er ook zo eentje.
Ik dacht (hoop) dat het boek van Nikus daar over gaat. Dat je een kind leert dat er officiele, openlijke regels zijn, en verborgen regels. Die verborgen sociale regels zijn ontzettend ingewikkeld, maar de meeste mensen pikken ze zonder zich er bewust van te zijn op. Ik vermoed (ben geen expert, niet eens een ervaringsdeskundige) dat sommige mensen met autisme, deze regels niet vanzelf waarnemen. Juist omdat ze verborgen zijn. En dan wordt de wereld een onbegrijpelijke aaneenschakeling van vreemde gebeurtenissen.
Ik denk dat de sleutel erin ligt, je erin te verdiepen wat nu die verborgen regels zijn, en die je kind bestuderen en aanleren. Net alsof hij een gedragsbioloog is, die een apengroep bestudeerd.
Slaan mag bijvoorbeekd best, als je het maar niet te hard doet en als je ermaar voor zorgt dat het een passende reactie is op een actie van een ander en als je er maar gelijk een sociaal geaccepteerde vergoeilijking bij uit. ('sorry hoor, maar je zat zo hard in mijn oor te schreeuwen').
Nou ja, ik hoop dat bovenstaande ergens op slaat (haha) Maar ik bedoel: 'Slaan mag niet' werkt niet. Want er wordt de hele dag door mensen geslagen en die komen er allemaal mee weg. Het gaat om de manier waarop. Die 'manier waarop', kun je misschien (?) met je kind onderzoeken en aanleren. Dat is dan wel een langdurig voortschrijdend proces, maar mijn ervaring is dat langdurige voortschrijdende processen bij mijn adhd-er tot verbluffende resultaten kunnen leiden.

Tess

Ik las mijn vorige post nog even door en iemand zou hem aanvallend kunnen vinden. Dat is niet mijn bedoeling, ik wil dat nog een keer duidelijk benadrukken.
Ik probeer alleen maar mee te denken, want ik voel mee met je zoon. Het klinkt alsof het allemaal erg oneerlijk gaat om hem heen en dat vind ik naar voor hem.
OK?

Kobalt

Zo gaat het dus ook bij mijn zoon. Hij kan zich heel goed aan sociale omgangsregels houden, hij zegt altijd op het juiste moment dank je wel en sorry en hij weet dat slaat niet de juiste manier is om te reageren als je boos bent. Het vervelende is alleen dat andere kinderen zich niet altijd aan de sociale omgangsregels houden of dat het lijkt alsof ze zich er aanhouden maar het eigenlijk niet doen. Op dat soort moment is het lastiger voor mijn zoon.
Sowieso functioneert hij niet heel goed in een grote groep, 1 op 1 gaat altijd goed. Dan is er nooit gedoe. Het probleem onstaat pas in een grote groep en als de andere kinderen in de grote groep dingen doen die eigenlijk niet mogen. Dat vind mijn zoon lastig.
Nu zal hij niet de rest van zijn leven in een groep hoeven te functioneren gelukkig maar hij zal er wel aan moeten wennen dat andere mensen niet altijd reageren zoals het hoort. Dat is echter een lastig concept. Alsnog zal hij inderdaad toch moeten leren om op de juiste manier te reageren op mensen die dat niet doen.

Kobalt

Inderdaadm het boekje gaat over verborgen regels en er staan hele heldere tips in.

Oke oke, nikus

ik heb het nu zo vaak van je gelezen: ik heb hem besteld!