Bah gisteren weer discussie gehad
Met een paar mensen,
Het onderwerp was een meisje wat hoogbegaafd is, ADHD heeft en concerta slikt.
de mening van de tegenstanders was: haar ouders hebben haar vanaf het begin af aan verpest, het kind kreeg op 5 jarige leeftijd nog 2 zusjes bij, in "ineens" is het een probleemkind en moest ze hulp hebben. Toen hebben ze ontdekt dat ze hoogbegaafd was, en daar dan adhd bij verzonnen en nu krijgt ze medicijnen.
mijn punt: het is door een buro getest, ze krijgt heus niet de diagnose adhd omdat ze zweetvoeten heeft, en als je bij een arts aankomt krijg je echt zonder officele goed diagnose geen medicatie mee.
En als een kind alleen is, valt het niet zo op dat ze "anders" is, dat viel misschien pas echt goed op toen de zusjes kwamen.
argumenten van de tegenpartij: nee hoor, ze ging gewoon iets nieuws zoeken om aandacht te vragen omdat haar ouders geen tijd meer hadden, die waren druk met zusjes.
Dus ineens is ze vreselijk vervelend geworden en ik geloof nooit dat ze ADHD heeft, ze doet alsof...
mijn reaktie: ?!??!?!?!?! ( inwendig aaarhg!!! hoe kun je dat nou zeggen)
Het gaat niet om mijn kind, ik ken het kind in kwestie niet eens, maar ik weet wel hoe dat soort onderzoeken verlopen, en hoe artsen er mee omgaan.
Het stoort me dus vreselijk dat er mensen zijn die denken: ouders vinden kind lastig ( eigen schuld, hebben het verwend toen het klein was) dus zeggen we maar dat ze ADHD heeft en stoppen we haar vol medicatie want dan zijn we er van af.
Dat stoort me echt heel erg, zo makkelijk gaat het echt niet. Ik weet waar ik over praat en probeer duidelijk te vertellen hoe zo;n onderzoek in zijn werk gaat, en wat adhd inhoud, er zijn zoveel verschillende soorten en bij iedereen ziet het er anders uit. Maar het is tegen dovemans oren gezegt. Mensen zijn overtuigd van hun eigen gelijk.
Ik vind het vreselijk voor dat meisje en haar ouders dat er zo over hen word gedacht.
zo dat wilde ik gewoon even kwijt denk ik.
Ja pieper dat blijft bah
dat geoordeel over dingen waar mensen geen verstand van hebben.
Ik heb net aardig de buurvrouw gegroet wier zoon mijn zoon pest en die het etiket van mijn zoon ook maar raar en overbodig vindt... zoals mijn oren heeft bereikt.
Lachen en zwaaien, lachen en zwaaien!
Nee ik niet
Ik neem die mensen niet serieus, maar ze nemen zichzelf dus wel serieus.
En ze zijn daarmee wel een reflectie van de maatschappij! Wat moet er toch gebeuren zodat de maatschappij gaat begrijpen wat een dergelijke stoornis inhoud!?!
Ontkenning
Ik blijf me ook aan dat soort overtuigingen ergeren. Hoezeer ik ook zie dat die mensen totaal niet weten waar ze het over hebben. Het is een ontkenning van een deel van mijn kind. van veel personen. Het is kwetsend. Daar moeten ze gewoon van afblijven.
Misschien is er iets meer tijd nodig. Of misschien komt er een moment dat het aangetoond kan worden. Dat mensen het kunnen zien. Want vaak is bij hen: eerst zien dan geloven. En dan niet in gedrag (want dat ligt aan de ouders tssss) maar in een DNA-elementje o.i.d.
Ja maar
Je kent het meisje niet eens, schrijf je. Hoe weet je nou of het klopt wat er gezegd wordt? Misschien wordt het een en ander overdreven.
Liesje
Ja liesje,
Ik ken idd het meisje niet, maar ik weet wel de feiten. Ik weet bij welk buro ze is getest, je krijgt toch geen diagnose ADHD als je "een verwend nest" bent.
Ik neem een diagnose van een dergelijk buro serieus, zonder dat ik het kind ooit heb gezien.
Waarom doen mensen die haar wel kennen dat niet?
Hoe kan je trouwens als je 8 jaar bent ADHD facken?? zodat een heel onderzoeksteam aan orthopedagogen daar "in trappen"
hmmmmm
zeer bedenkelijk allemaal
Pieper
Zo bedoelde ik het niet. Ik twijfel niet aan de diagnose. Ik heb je posting opnieuw gelezen en zie dat ik hem verkeerd heb gelezen. Ik dacht dat haar ouders haar een verwend nest vonden en dachten dat hun dochter alleen maar aandacht trok. Het zijn buitenstaanders die er zo over denken.
Begrijpend lezen blijft lastig zo af en toe.
Precies
daarom vind ik het gewoon zo erg voor de ouders, die staan nu te boek als "slechte opvoeders" terwijl ze gewoon hun best doen.
Ik vind het zo erg, die veroordelende mening van mensen, die ADHD alleen globaal kennen als : alle dagen heel druk. En niet weten dat het vooral een concentratie probleem is, wat gewoon ontstaat door een "foutje" in de hersens.
Scarlet
Ik denk dat je behoorlijk moet oppassen met de herkenbaarheid van je berichten. Ik denk namelijk dat jij familie van mij bent.......ik herken gewoon te veel.
Scarlet
Ja, maar op zo'n lage toon te praten over wat ik je heb verteld over de Judo-leraar van mijn zoon....Sorry hoor, maar ik vind het niet leuk dat je dit soort dingen op een forum deponeert.
Groeten,
JE ZUS!!
Even zo
Ik vind het jammer dat je zo reageert op het verhaal van Scarlet. En ook dat je dat hier op zo'n toon ventileert. Misschien is het beter om te proberen de boodschap achter het verhaal van Scarlet te zien. Ik heb zelf een zoon met ADHD en ik begrijp maar al te goed waar ze op doelt! Steun je zus, daar heeft ze meer aan.
Overigens zie ik niet in wat het probleem is als Scarlet het verhaal van de zg. goede judoleraar hier neer zet. Het toont perfect het onbegrip van de buitenwereld mbt ADHD-kinderen. Waarschijnlijk heb je het goed bedoeld, maar daar zit 't 'm niet in bij ADHD. Hoewel een goede aanpak van een leraar natuurlijk wel het verschil kan maken.
Pfff deels off topic
Ik ben opgelucht dat even zo niet de zus blijkt te zijn van scarlet. Bizar hoor, zo'n virtuele ontmoetingsplek....
Maar Scarlet ik begrijp je heel erg. Ik ervaar het ook, nog steeds, weleens als kwetsend, als juist bij naaste familie, blijkt dat ze toch niet helemaal begrijpen hoe zwaar het allemaal is voor onze zoon.
Ik zeg altijd maar, dat wat je ziet van adhd, dat is maar een schilletje. Dat 'alle dagen heel druk', daar gaat het niet om.
De moeilijkheid zit (hier in ieder geval) bij die inwendige onrust. In het steeds weer opnieuw afgewezen worden. In het zo erg je best doen, dat je bijna knapt en dat de hele buitenwereld (inclusief je naaste familie) niet snapt, hoeveel moeite het je kost. 'Mam, dan doe ik zo mijn best om me in te houden, dan lijkt het net of ik ga ontploffen en dan vindt iedereen dat normáál!'
Herkenbaar
Zelf ook een zoon met ADHD. Kennis? Aanwezig..Opvoedvaardigheden? Aanwezig Geduld? Soms erg weg ! Mij iets aantrekken van de buitenwereld? Zo weinig mogelijk. Maar men...wat is het lastig soms...
Het enige dat de 'buitenwacht' ziet is een moeilijk vervelend jongetje, terwijl je zo ongelooflijk je best doet...
Scarlet
"De zus waar ik het over heb heeft meerdere kinderen, 3 jongens om precies te zijn en jij geeft aan in een andere posting dat mensen je aanvallan omdat je maar 1 kind hebt. Ergens klopt er dus iets niet".
??? nee, dan klopt er dus inderdaad iets niet want van die andere posting is mij totaal niets bekend??? Zijn er meerdere 'even zo's'??? Ik heb 2 kinderen en niet 1.
Sorry dat mijn toon wat fel was. Kennelijk heb ik inderdaad de verkeerde voor me, dus mijn oprechte excuses hiervoor.
Je verhaal klopte namelijk precies met de situatie van mijn zus en dan die opmerking over die judo-leraar....dat was wel heel erg herkenbaar, want dat was namelijk een hele discussie geweest binnen onze familie. Toen ik daarna dit berichtje las op Ouders Online...dacht ik: "Nee, ze begint niet wéééér he..en dan ook nog op een forum"...
Even zo
Ik ben blij dat het misverstand de wereld uit is. Zat er toch wel mee in mijn maag. Dat wat ik had geschreven over mijn zus was zeker geen boosheid, maar gaf gewoon mijn frustratie goed weer. Ik heb ook helemaal geen discussie met haar of wie dan ook hierover gehad, omdat ik helemaal niet boos was, maar gewoon gefrustreerd. Zeker als je die dag al de zoveelste bent die zo'n goed bedoelde opmerking geeft. Ik voelde me gekwetst en heb dit voorbeeld gebruikt om te verduidelijken hoe dit is voor een moeder die een ADHD-er rond heeft lopen. Zoals de vorige posting al zegt, de meeste zien gewoon een ettertje dat niet luisterd en dat doet pijn, want daar wordt jij als ouder toch op afgerekend.
Ben blij dat mijn eigen zus deze posting niet heeft gelezen, want het was echt niet mijn bedoeling om haar hiermee te kwetsen. Schijnbaar moet ik zelf ook beter opletten met wat ik schrijf. Alleen soms moet je ook je verhaal en je frustratie kwijt en gezien mijn zus toch nooit op internet zit leek het me verantwoord.
Als jij zegt dat er al een discussie is geweest binnen de familie kan ik wel begrijpen dat je zo fel reageert.
excuses aanvaard! Bij mij is er helemaal niet over gesproken. Misschien had ik dat wel moeten doen, maar ik heb het altijd gewoon gehouden op gebrek aan kennis. Ook dat neem ik haar niet kwalijk, want zij heeft zelf drie kinderen en een druk leven. De kennis is voor mij van belang, maar voor haar niet. Ik heb het wel eens in een gesprek tegen mijn broer gezegd. Gewoon dat dit soort opmerkingen mij erg kwetsen. Mijn broer zei dat ik dit dan moest zeggen, maar ik vind het niet de moeite waard om hier ruzie of een zware discussie over te hebben.
Ik hoop dat jij en je zus er toch goed uitkomen samen, want uit ervaring weet ik dat het fijn is als je naaste omgeving je steunt.
Veel geluk met je zus
Gewoon negeren dat soort mensen
Ne hebt ze er altijd tussen. Mensen die het beter weten. Mensen die gaan invullen hoe het zal zijn en daar heilig in geloven. Ik roep dan altijd, Succes met je mening!!!
Negeren helaas niet altijd mogelijk
In mijn geval was het mijn ex, de vader van mijn zoon, die vond dat ADD (niet druk dus) niet bestond, dat hij deed alsof (blijkbaar al vanaf zijn vijfde dan toch), dat hij lui was en zich maar beter moest concentreren. Hij denkt er geloof ik nog altijd zo over maar we hebben het er niet meer over.
Ooh heerlijk draadje
Ik heb me altijd voorgenomen om gewoon mijn eigen lijn te volgen en me niets aan te trekken van onwetende (onnozele) buitenstaanders. En op zich lukt me dat best aardig omdat ik gemerkt heb dat het vaak ook met onbekendheid van de "ziekte" maken heeft.
Dus goed bedoelde opmerkingen als: ik zie helemaal niets aan haar, volgens mij heeft ze dat echt niet hoor. En aan pillen moet je echt niet beginnen hoor, laatst was weer een programma bij Rondom 10/Zembla/vul maar in, waarin verteld werd hoe slecht die pillen wel niet zijn, etc. kan ik meestal wel redelijk makkelijk van me af laten glijden. Het raakt me even en dan bedenk ik me dat ze gewoon niet beter weter (lucky ones) en dat ze het goed bedoelen.
Maar waar ik echt dus echt niet tegen kan zijn van die kwaadaardige opmerkingen als: jullie kunnen gewoon niet opvoeden, en ik ken heel veel kinderen met ADHD en die doen allemaal echt niet zoals jouw dochter doet hoor, en van die Tsssk geluiden (nog net hoorbaar) als ze weer eens een buitje heeft. Ja hoor het ligt helemaal ons.... en het helpt ook zo lekker als je dat soort opmerkingen naar je hoofd geslingerd krijgt. Zo lekker positief en opbouwend hè! Een aantal weken geleden zo'n akkefietje gehad en ik kook nog steeds inwendig. Van mij mogen dat soort mensen echt even lekker diep in de blubber zakken. Schiet natuurlijk ook niet op, maar voor nu kan ik het zelfs niet opbrengen om ze te groeten als ik ze op straat tegen kom. Zo boos ben ik.... @%$&%$%!
Nou ja
Zwaar irri, hoor, dat soort mensen. Gisteren was ik bij een bijeenkomst met alleen maar speciale kinderen. Als er es één uit zijn dak gaat, kijkt niemand op, heerlijk.
