Beloning/straf

Geen straf/ beloning

Ik straf en beloon niet, tenminste, niet op die manier. Ik geef het kind de verantwoordelijkheid die hij aankan. Oftewel: door het kind zélf verantwoordelijk te maken, krijg je ander gedrag dan wanneer het kind iets doet of laat voor beloning. Rijd je niet door rood omdat je politie ziet of rijd je niet door rood omdat je dat onverantwoordelijk vindt? Dat is een andere opvoedstijl.
Oftewel: de grenzen kun je ook geven door verantwoordelijkheid te geven. Soms blijkt dat je je kind teveel verantwoordelijk geeft, dan schroef je het terug. Soms te weinig (krijg je opstandig gedrag van), dan moet je meer verantwoordelijkheid geven.
Kun je voorbeeldjes noemen van goed gedrag waarmee hij computertijd kan verdienen?

Stoel

Bij ongeoorloofd gedrag moeten de kinderen bij ons op de "stoel". De stoel is gewoon een stoel waar ze op zitten aan de eettafel, deze wordt omgedraaid, zodat ze naar de muur kijken, hier zitten ze het aantal minuten op die we vooraf hebben ingesteld. Nadat ze hun minuten hebben uitgezeten, moeten ze vertellen wat er fout ging, en hoe ze dit in het vervolg kunnen voorkomen. We hopen dat ze zo leren om in het vervolg beter na te denken over hun acties/ reacties. Soms zit er één kind op de stoel, soms zitten alle kinderen op de stoel en dan nog moeten ze dat één voor één vertellen.
Wij hanteren vooral een beloningssysteem in de vakanties, omdat het dan nog wel eens mis gaat tussen de kinderen. We hebben dan een stickersysteem en bij elke dag dat het goed gaat, dus geen van de kinderen heeft op de stoel gezeten, wordt er een sticker geplakt, en zo kunnen "leuke" dingen worden verdient, bijvoorbeeld een dagje naar een bijzonder zwembad met glijbanen, wildwaterbaan en golfslagbad. Als het meerdere dagen goed mis gaat, wordt het stickersysteem omgekeerd en wordt het dagje zwembad een dagje huishoudelijke klusjes doen in huis. Dat laatste is slechts één keer voorgekomen de afgelopen jaren. Zelfs nu ze ouder (de oudste is 14) worden, werkt het nog steeds.

Verantwoordelijkheid

Tja... hij is gewoon nog niet verantwoordelijk, hij kan dat niet aan.
Wij proberen heel veel uit te leggen en met hem te praten over dingen maar als je hem hoort dan stopt hij nog steeds voor rood voor de politie en niet omdat het gevaarlijk is om door te rijden.
Hij verdient computertijd door in de ochtend zijn taken te doen, zonder mopperen en ruzie. Ik heb hier een lijst met alle dingetjes die hij moet doen, onderverdeeld in kwartiertjes vanaf wakker worden tot naar school. Dat werkt redelijk. Maar vaak is hij tussentijds aan het teuten, waardoor ik hem aanspoor en hij gaat mopperen op mij. Tja... misschien moet ik hem ook te laat laten komen en hem het probleem op school laten oplossen.

Geen straf

Ook wij straffen niet op die manier.
Onze zoon ervaart wel de logische consequenties van zijn gedrag.
Als je 's morgens niet op tijd opstaat, dan zul je zonder ontbijt naar school moeten (vanmorgen nog). Ook dat is mijn probleem niet.
Als een probleem dreigt te ontsporen (ratten in zijn kamer , flauwvallen op school van de honger) dan 'grijpen wij in met Collaborative Problem Solving (van het explosieve kind).
Belonen in de vorm van computertijd en zo, doen wij al een aantal jaren niet meer. (onze zoon is net zou oud als die van jou Koentje). De beloningen die hij krijgt zijn ook natuurlijke consequenties. Als je oppast, hoeven het buurmeisje niet te vragen, dus dan krijg jij haar geld. Als je eet, heb je geen honger.
Als het goed gaat met onze zoon, zullen wij dat wel tegen hem uitspreken. Daar heeft hij nog heel veel behoefte aan, maar in feite hebben alle kinderen daar wel behoefte aan. Juist als er iets niet lukt, als er een slecht cijfer is, is het voor hem heel belangrijk, dat hij hoort dat wij trots op hem zijn, dat hij voelt dat wij hem een fijn mens vinden, waar we graag bij in de buurt zijn. En dat wij er altijd zijn, om hem te helpen, als hij iets niet redt, als hij iets vergeet, als het hem allemaal te veel wordt.
Het is wel zo, dat wij heel erg andere normen hebben gekregen, de afgelopen tien jaar. Ik was vroeger echt veel meer rigide. Veel banger dat iets niet zou gaan zoals het hoort. Nu we veel bewuster opvoeden en meer over dingen nadenken, weten we ook wat we echt belangrijk vinden. En de andere dingen hebben we dus meer aan het toeval overgelaten. En dat heeft mij in feite alleen maar tevredener en gelukkiger gemaakt. We zijn gezond, zoon is gezond. We zijn ontspannen en vrolijk, zoon ook. En al onze kinderen ontwikkelen zich prima. Dus die losse manier is prima.

Regels schrijven

is in Duitsland bv. officieel verboden, omdat het een onzinnige straf is die beschouwd wordt als vernederend.
(het is overigens niet zo dat die straf hier dan niet wordt opgelegd, juist wel, en daarom is die regel er natuurlijk ook gekomen.)
Ik zou dus al helemaal niet straffen met regels schrijven. Als je dan iets wilt laten schrijven, laat hem dan bv. schrijven over waarom hij denkt dat iets wel of niet mag. Of praat er met hem over als de boosheid bij alle partijen weer uit de lucht is.

Goed idee

Mirreke, dan wordt het een soort reflectieverslag. Dat is misschien nog veel beter. Ik zal een aantal vragen bedenken die hij moet beantwoorden, zodat hij er wat structuur in krijgt!

Om over na te denken

Kort door de bocht: Zolang jij straft en beloont, zal hij nooit enige verantwoordelijkheidsgevoel krijgen.

Eigenlijk geef je zelf al de oplossing koentje

"Soms denk ik wel eens dat wij op een of andere manier meer als een grotere jongen met hem om moeten gaan. Alsof hij zich dan pas kan doorontwikkelen."

Eens met K. Heksenvet. Je zoon wordt dit jaar 14 jaar. Geen tafellaken maar ook geen servet. Je zoon moet de verantwoordelijkheid dragen voor zijn gedrag en ik denk niet dat dat komt door het schrijven van strafregels. Ik vind dat sowieso meer de straf van een leerkracht als je kind zijn huiswerk niet maakt ofzo.

Strafregels schrijven

is ook iets wat geboren is uit onmacht. Ik kan en wil me niet steeds laten uitschelden of toeschreeuwen, zonder dat daar een gevolg voor hem aan zit. Hoe moet ik daar dan op reageren?

Schelden

Onze zoon scheldt nu niet zo vaak meer. Maar als hij het doet, reageer ik als volgt.
Ik zeg ten eerste dat ik het niet nodig, niet leuk en niet terecht vind, dat hij dat zegt.
En dan ga ik bij hem vandaan en wacht tot hij niet meer boos is. Als hij niet meer boos is, ga ik met hem in gesprek over de situatie waarin hij is gaan schelden. Want die situatie is het probleem, dat opgelost moet worden.
Als hij dus bijvoorbeeld gaat schelden, omdat ik zeg dat hij nog huiswerk moet maken (dat was hier het geval), dan is dat het probleem. 'Hij vindt het moeilijk als ik zeg dat hij nog huiswerk moet maken'. Toen we dat probleem doorspraken, bleek dat hij het heel vervelend vindt, om op een moment dat hij ontspannen is, aan school herinnert te worden. Mijn zorg was, dat het huiswerk wel moet gebeuren en dat hij er ook van baalt, als hij niet alles op orde heeft. Toen hebben we afgesproken dat wij, nogal snel nadat hij thuis is gekomen uit school, samen even in zijn agenda kijken en dan samen doorspreken wanneer hij wat gaat doen. Als ik hem dan op die momenten eraan herinner, zal hij niet meer boos worden.
Het is misschien een ingewikkelde oplossing, maar hij werkt hier wel.
En verder hoeft hij van ons geen straf te krijgen voor het schelden. Hij vindt het zelf ook niet leuk dat ik ervan baal, hij wil mij helemaal niet kwetsen. En dat weet ik ook wel. Dus 'sorry' zeggen is genoeg.

Schelden en schreeuwen

Schelden en schreeuwen doe je vaak uit een gevoel van onmacht. Mijn zoon scheldt nauwelijks, omdat ik hem ook niet uitscheld. Komt er toch een woord uit wat ik niet accepteer dan mag hij even naar zijn kamer. Even afkoelen en dan kunnen we daarna "normaal overleggen".
Schreeuwen doet hij alleen als ik mijn stem tegen hem verhef. Als ik knorrig met stemverheffing mededeel "dat hij van de bank af moet komen om zijn zooi op te ruimen", dan volgt er meestal een onnodige verhitte discussie.
Als ik zeg;"hoe lang duurt die film nog op t.v.? Ik wil graag dat je je kamer gaat opruimen" volgt er ook gemopper, maar geen gescheldt en geschreeuw.
Het is een puber, de tijd van belonen met een sticker en straffen met vroeg naar bed is echt voorbij, als ik die tijd al gehad heb.
Het is soms best lastig, zelf je kalmte bewaren, want ze kunnen op z`n tijd best dwars zijn, die pubers. En ze nemen steeds minder van je aan, maken zelf keuzes. Ik volg het wel met plezier, dat groter en zelfstandig worden. Maar het is soms wel vermoeiend, die eigen mening, die niet altijd de mijne is.

Dubbel machteloos

Zoon scheldt en schreeuwt vanwege machteloosheid. Jij laat het daarop strafregels regels schrijven uit machteloosheid. Machteloos plus machteloos wordt niks. Ik bedoel: het zal nooit tot verbetering leiden.
De ouder is volwassen, dus daarmee ook de enige die de eerste stap te zetten om wel tot verbetering te komen. Kijk daarvoor achter het gedrag. Houd desnoods een dagboekje bij. Wanneer schreeuwt en scheldt zoon? In welke situatie? Wat ging er aan vooraf? Als je dat weet, dan heb je iets in handen om het anders te gaan doen. Oftewel: dan ben jij niet langer machteloos. En dat zou enorme winst zijn, voor jullie allebei. Het zal ertoe leiden dat zoon ook niet meer machteloos is, en het nare gedrag niet langer nodig heeft. En: hij kan op weg naar volwassenheid.

Mijn zoon scheldt wel

En toch scheld ik hem echt niet uit hoor.
Wel merk ik wat iemand in dit draadje al schreef. Het is een uiting van frustratie. Neem de bron van die ergernis weg, en het schelden stopt.
Dus is het zaak om samen die bron aan te pakken, en je zoon daarin steeds meer z'n eigen verantwoordelijkheid te laten nemen.
Overigens, koentje, zo'n reflectieverslag zou ik pas eerlijk vinden als jij dat ook doet. Schrijf zelf wat jouw bron van ergernis is, leg jullie verslagen naast elkaar. Dan heb je een startpunt.

mirjam

Nee hoor, mirreke

Waarom zou ik een reflectieverslag moeten schrijven?
Ik heb bepaalde regels in huis die ik mijn zoon precies heb uitgelegd in de loop der tijd. We praten er sowieso regelmatig over. Als hij zich niet houdt aan regels en ik leg hem daarom op dat hij moet schrijven, zou ik niet weten waarom ik ook een reflectieverslag zou moeten schrijven.
Ik zie ons ook niet als gelijkwaardig. Ik ben zijn moeder en de baas in huis. Hij krijgt keuzevrijheid voor zover ik vind dat hij dat aankan.
Wat jij schrijft over de bron van ergernis wegnemen daar kan ik ook helemaal niks mee. Mijn zoon gaat uit zijn dak van allerlei onvoorziene zaken zoals apperaten die stuk gaan, de tijd die ineens snelleer voorbij gaat of iets wat hij graag wil maar toch niet mag of kan hebben. Bovendien: het leven zit vol tegenvallers: daar kan en moet je je kind toch niet altijd maar voor willen beschermen?

Leren

Koentje, wat leert jouw zoon van de straffen en de beloningen? In hoeverre zie je dat dit hem levert wat hij nodig heeft voor zijn ontwikkeling? Wordt hij er leuker en zelfstandiger van? Voorkomt het strafregels schrijven een volgende uitbarsting?
Je stelde je vraag niet voor niets...ik hoop dat je toch open staat voor een andere benadering.

Bron van ergernis

Koentje,

Jij schrijft dat de je zoon 'uit zijn dak gaat' van allerlei onvoorziene zaken. Dan heb je het over apparaten die kapot gaan, tijd die snel voorbij gaat, of iets wat hij graag wil maar niet mag of kan hebben.

In mijn opinie zijn dat helemaal geen onvoorziene zaken. In jouw drie voorbeelden, lees ik onvermogen bij je zoon. Onvermogen om feit en emotie van elkaar te scheiden, een gebrekkig tijdsbesef, moeite met het begrijpen van de perspectieven van de ander.
Je kunt hem helpen, om de vaardigheden die hij hiervoor nodig heeft, wel aan te leren. Maar dat leert hij niet van strafregels. Dan reageer je alleen maar op het gedrag, dat volgt op het onvermogen. En daar heeft hij helemaal niets aan. Het enige wat hij daarvan kan leren, is dat jij dat gedrag afkeurt. Maar ik ben ervan overtuigd dat hij dat allang weet.
Als ik jou was, zou ik veel meer met hem duiken in de onvermogens. Ik zou bijvoorbeeld met het boos worden over een kapot apparaat, later bij hem terug komen. 'He, ik zag dat je zo boos werd. Wat is er aan de hand?'
En dan zul je door moeten vragen, wat het nu precies is wat er zo moeilijk is, aan het accepteren van een kapot apparaat. Waarschijnlijk zal dat er op neer komen, dat hij iets wil doen. En dat kan op dat moment dus niet. Frustrerend en begrijpelijk. En dan kun je met hem daar oplossingen voor bedenken. Bij ons is bijvoorbeeld lange tijd de regel geweest, dat als de computer het niet doet, dat 'niet van je computertijd afgaat'. Voor onze zoon was het een grote hulp, dat hij zich realiseerde dat hij dan 's avonds, als papa de pc gemaakt heeft, alsnog zijn spel kan doen. En dat betekende dan weleens dat hij een half uur later naar bed ging. Tja, dat vonden wij dan weer niet zo'n probleem.

Snap je hoe het bij ons werkt? Het gaat er steeds maar om dat het gedrag niet het probleem is. Het gedrag is niet meer, dan hetgeen wat je kind doet als hij gefrustreerd raakt. De een gaat schelden, de ander loopt weg, de volgende maakt iets kapot. De kern van de zaak is, dat je kind er niets van leert, als je op dat gedrág reageert. Want het gaat erom dat hij leert om de achterliggende problemen op te lossen.
Dat zijn we blijven oefenen met ons kind. Nu is hij al zover, dat hij de problemen op school (boos geworden tijdens een gymles, of tijdens een wiskunde toets) al helemaal zelfstandig oplost. Dat kan hij nu.

Actie reactie

Jij ergert je aan iets (gedrag van zoon) en daarop volgt een reactie (zoon straf geven). Neem de oorzaak van je ergernis weg, en jij vertoont die reactie niet meer.
Zoals jij het stelt: ik ben de baas in huis en hij heeft zich maar aan afspraken te houden (die jij voor hem hebt opgesteld?), daar zou ik zelf als kind zeer gefrustreerd van kunnen worden en uit frustratie idd van kunnen uitbarsten. Misschien is dat wel een dieper gelegen bron.
Zoals hij het beschrijft is het heel concreet: je zoon kan er niet tegen als hij ergens geen grip op heeft (iets wat stuk gaat, tijd die te snel gaat of iets dat hij niet mag). Jij zegt, jammer dan, moet hij toch leren.
Maar zo werkt het blijkbaar ook niet, zoals kaatje al zegt, je stelt je vraag hier niet voor niets.
Blijkbaar reageert je zoon zich erg af als hij zich onmachtig voelt. De oplossing lijkt mij de situatie zo om te vormen dat je zoon zich steeds machtiger gaat voelen, oftewel dat de situatie voor hem beter te behappen en te besturen is. Ik zou denk ik niet zozeer boos worden op het schelden, daarmee ga je aan zijn frustratie voorbij, en gaat het alleen nog maar over het schelden.
En soms is het ook nog zo, dat deze frustratie-uiting weliswaar getriggerd wordt door een concrete aanleiding (iets gaat stuk, iets mag niet) maar dat er een heel andere onderliggende reden voor is.
Ik merk bij mijn oudste kinderen (13 en 15) dat zij zich veel gefrustreerder voelen als ik mij opstel als 'de baas' in huis. Kleine ergernissen lopen dan veel hoger op.
Hoewel ik het helemaal met je eens ben dat duidelijkheid voor kinderen heel belangrijk is (gek he, het zijn net mensen, voor mij is duidelijkheid ook belangrijk) denk ik dat het ook erg meespeelt hoe die duidelijkheid wordt geboden. Je zoon wordt groter...

'reflectieverslag'

Wat ik ermee bedoelde: als je hem iets laat schrijven als gevolg van zijn gedrag, schrijf dan zelf ook iets (dus kijk zelf ook naar) over je eigen gedrag in diezelfde situatie.
En anders zou ik alleen maar iets vragen te schrijven uit daadwerkelijke interesse in wat hem beweegt. Dus niet als straf. Maar omdat je bv. rustiger bent als je iets opschrijft, en beter hebt nagedacht.
Vraag het hem eens, op te schrijven wat hem dwars zit, en doe dat zelf ook, vanuit jezelf en niet vanuit je gedachte ik ben de baas in huis en dus... Maar gewoon vanuit jouw gevoel. Uiteindelijk ben je toch gewoon twee mensen die van elkaar houden, die een unieke relatie hebben.
Je zoon is geen personeel met een baas, personeel kan nog ontslag nemen als het hem/haar niet zint, of ziek of overspannen worden.

Verplichte literatuur

Het explosieve kind, door Ross Greene. Het is precies wat je, als opvoeder, nodig hebt. Leer je kind te begrijpen. Echt, zo bij aanvang van de puberteit is het een mooi moment. Beter vandaag nog dan morgen.

Sorry maar

die heb ik gelezen. Ik was het er voor een deel niet mee eens. Het is al een tijd geleden, maar ik had het gevoel dat met plan a,b,c gewoon niet consequent bent en er veel te veel ruimte is.
Voor een gedeelte wel. Het helpt bij zoon ook om met hem mee te denken , hem te laten verwoorden en samen naar oplossingen te zoeken. Dat doen we ook en dat helpt ook. Het goede nieuws is dat hij best in de loop van de tijd leert beter met frustatie om te gaan en bijv. ook al beter aan gaat geven wanneer hij tot een woedeaanval gaat komen.
Maar er blijven dingen die ik perse niet wil hebben zoals schelden, dingen stuk maken of zelfs agressie... en praten helpt dan niet. Ik zie wel soms dat hij zich, vooral nadat hij pas daarvoor straf heeft gehad daarvoor, meer zijn best doet het te beheersen. Dus... helpt het enigzins.

Opvallend

Wat ik opvallend vind, is dat juist het aspect van ruimte, hier de kritische factor was.
Pas toen we zoon ruimte gingen geven, toen we hem de regie over zijn eigen leven gaven, lukte het om de machtsstrijd te staken.
Als wij ergens uitleg moeten geven over wat zoon nodig heeft, is dat ook hetgeen wat wij als belangrijkste benoemen. 'Geef hem ruimte, zowel fysiek als psychisch.'

Koentje

"Maar er blijven dingen die ik perse niet wil hebben zoals schelden, dingen stuk maken of zelfs agressie... en praten helpt dan niet."

Ik denk zeker dat op het moment dat je zoon zo`n woedeuitbarsting heeft praten niet helpt. Hij voelt zich gefrustreerd en is niet voor rede vatbaar. Maar je zegt dat straf (vaak) toch wat helpt. Maar roep je dan op zo`n moment:"Zo, en nu ben ik het zat en ga maar 100x opschrijven dat je het woord ....niet mag gebruiken?"
Of laat je hem eerst uitrazen en volgt op een rustig moment de straf?
Als mijn zoon in zijn woede iets zou kapotmaken mag hij dit vervangen met zijn zakgeld. Dus de straf is een logisch gevolg van de woede. Dit zou hij dan te horen krijgen als hij is afgekoeld en de troep die hij gemaakt heeft, heeft opgeruimd.

Je zoon probeert zijn woede te beheersen. Dat is natuurlijk al fantastisch. Hij wordt niet boos uit onwil of met opzet, hij heeft het niet onder controle. Vooral als hij ook agressief wordt lijkt me dat heel moeilijk. Een kleine kleuter houd je nog wel in bedwang, maar een puber wordt groot en sterk. Is hij alleen thuis wel eens agressief of ook bijvoorbeeld op school?

Hier 9-jarige

Hier een 9-jarige waarbij ik het straffen/belonen ook steeds minder toepas. Hoewel ik hem nog wel eens naar buiten of naar zijn kamer stuur als hij het te bont maakt, maar dat is dan onder het motto: "Als je je zo lastig gedraagt, kun je niet bij ons in de woonkamer blijven, want je stoort ons met je gedrag.".
Gisteren nog een akkefietje meegemaakt dat helemaal uit de hand had kunnen lopen. Klein broertje mocht met het lego-vliegtuig van oudste spelen, maar het neuswiel viel er steeds af. Het gepruts van jongste met het wieltje veroorzaakte een boze aanval bij oudste. Dus poppen aan het dansen. Man greep er op in door heeeel boos op oudste te worden en hem heel heftig te willen corrigeren. Natuurlijk werkte dat niet. Ik loste het op door jongste het vliegtuig aan de oudste te laten geven ter reparatie. Oudste had nu de controle terug, hup, weg boosheid, weg woedemoment. Kennelijk werd zijn boze aanval ingegeven doordat hij de controle kwijt was over zijn eigen vliegtuig (onmacht dus).
En over dat schelden en die woedeuitbarstingen, aggressief gedrag: bovenstaand voorbeeld uit eigen stal had daar gemakkelijk in kunnen uitmonden. Maar door de situatie vanuit oudste zoon te beschouwen, werd het in de kiem gesmoord.
Jammer trouwens dat mijn man anders in deze dingen staat dan ik. Daardoor moet ik hem helaas nog wel eens overrulen. Wat opvoedkundig heel slecht is, maar ik kies dan toch voor de passende oplossing. En leg het achteraf uit.

Hij is thuis

wel eens agressief op zijn spullen, niet op ons. Vroeger overigens wel. Soms is hij wel agressief naar de leiding van het logeren en heel soms naar andere kinderen.
We hebben hem ook wel eens dingen laten vervangen van zijn eigen geld. Soms laten we hem een periode klusjes doen, waar hij zijn kapotgemaakte zaken in natura terugbetaalt.

Quin

Maar hoe overrule je de vader dan? Hier loopt de situatie soms ook uit de hand met zoon. Ik heb zelf het idee dat hard tegen hard op dat moment helemaal niet werkt en ik heb de overtuiging dat mijn technieken beter werken bij zoon. Mijn ervaring is ook dat als ik een akkefietje heb met zoon de situatie veel minder escaleert.
Echter als ik man zou gaan overrulen dan loopt de situatie nog veel meer aan de hand want dat zou man dus weer niet nemen van mij. Vervolgens krijgen wij ruzie en daar wordt zoon ook niet vrolijker van want die kan er absoluut niet tegen als wij ruzie hebben.
Ik laat ze het dus altijd maar min of meer uitvechten hoewel ik soms zou graag iets wil zeggen want ik zie gewoon de opening om zoon te kalmeren.
Hoe reageert jouw man dan? Of maakt het hem niet zo veel uit?

Straf

Ik geef ook wel straf maar niet op het moment dat zoon woedend is want dan komt dat echt niet aan. Hij is er namelijk altijd van overtuigd dat hij gelijk heeft en hem onrecht wordt aangedaan. Om hem te kalmeren is straf geven dus niet echt iets wat helpt. Ik heb met hem afgesproken dat als hij heel boos is hij gewoon even naar buiten gaat een rondje fietsen en daarna gaan we praten. Tijdens een woede bui veer ik altijd wat mee met met hem. Ik blijf neutraal (geef hem geen gelijk) maar ik ga ook niet tegen hem in. Ik ga meestal gewoon iets in het huishouden doen en ik laat hem uitrazen.
Als hij rustiger is dan is het tijd voor een goed gesprek.
Zowel hij als ik krijgen ook steeds meer inzicht in hoe we woede buien kunnen voorkomen. Hij wordt er steeds beter in om zelf te herkennen wanneer hij boos is en ik weet ook steeds beter wat hem boos maakt.
Straf krijgt hij ook wel maar dat is meer als hij gewoon de regels overtreedt (te laat thuiskomen, zich niet aan afspraken houden)
Als hij in een woede bui iets van een ander kapot heeft gemaakt moet hij dat terug betalen van zijn zakgeld en door het doen van klusjes.
Tegen mensen is hij gelukkig niet agressief.
Strafregels schrijven vind ik ook geen slechte straf. Ik laat hem dat niet doen omdat hij veel moeite heeft met schrijven. Mijn jongere kinderen (geen diagnose) laat ik wel eens strafregels schrijven. Vinden ze heel saai en vervelend maar straf hoort ook vervelend te zijn. Niet zo vaak hoor. Ik vind het meer een schoolse straf maar ik heb het wel eens gedaan.

Jillian

Eigenlijk meer voer voor een nieuw draadje, dit, het lijkt me dat er wel meer ouders tegen aan lopen.
Ik geloof dat ik meestal hard "stop!" roep. En dan regel ik het. Mijn man vindt dat dus echt niet leuk, dat begrijp ik ook, want feitelijk is het een ondermijning van zijn gezag. Maar helaas is er op zo'n ogenblik niet veel tijd om het anders te doen, want de situatie dreigt dan al uit de hand te lopen. Mijn man heeft regelmatig overspannenheidsneigingen door de situatie thuis, maar dat komt meer doordat "zo'n" kind je energie helemaal kan opvreten, en dat je steeds het gevoel hebt om op eieren te lopen. Tenminste, dat heeft hij sterker dan ik. Nu ik meer in de schoenen van zoon heb leren staan, loopt het minder vaak uit de hand. Dat is voor iedereen natuurlijk prettig maar soms laat het mijn man wel met een rotgevoel achter. Hij kan dus ook niet zo gemakkelijk omgaan met zoon als ik, helaas. Al veel over gepraat maar dat leidt natuurlijk niet direct tot het volledig op één lijn zitten qua aanpak.
Ik zal de volgende keer eens: "Mag ik even?" proberen te zeggen ipv "Stop!". Ik begrijp zijn frustratie over het overrulen, maar ik wil ook niet dat het weer bal is in huis vanwege een stompzinnigheidje.

Echtgenoot

Nou, hier kostte het ook wel wat moeite om mijn man te overtuigen dat schreeuwen en kwaad worden het alleen maar erger maakt. Maar ook dan kom ik er later weer op terug, bij mijn man. Als hij ook weer rustig is.
Als het nu nog eens mis gaat, als een van ons zijn geduld verliest, dan spreekt de ander hem of haar daar op aan. Gewoon waar de kinderen bij zijn. Want het is toch juist goed als ze merken dat ouders ook weleens een keer te emotioneel reageren? Dat wij het niet altijd eens zijn en dat wij gewoon mensen zijn die hun best doen, maar soms ook weleens fout zitten?
Ik houd niet van toneelstukjes en ben ervan overtuigd dat kinderen heel snel doorhebben als je niet oprecht bent.
Ik zeg ook weleens tegen mijn zoon: 'Dit maakt me zo woedend, ik zou eigenlijk wel willen schreeuwen tegen je. Ik loop nu weg.' En dan doe ik dat ook. Dat maakt dan veel indruk op hem.