Boos

Nuanceren

Ik ken je situatie niet goed genoeg. Maar wellicht helpt het om te nuanceren. Hier in het gezin zijn we alle vier behept met meerdere diagnoses. Het loopt echt niet allemaal van een leien dakje. Maar als ik dan hoor van ouders die kinderen moeten missen door de dood, mensen die dodelijk ziek zijn, dan hebben wij het toch maar goed getroffen. Natuurlijk denk ik dat niet iedere dag, maar toch wel heel vaak.
Dus wellicht heb je nu even zo'n sombere dag, en zie je het morgen weer wat beter zitten. Of wellicht na de Kerstvakantie, want voor mensen met autisme zijn deze dagen die anders zijn ook meestal niet zo fijn.
Sterkte met je situatie.

Laila

Tuurlijk ben je boos, want het is veel wat je op je bord krijgt. En 't is ook allemaal niet eerlijk. Maar ik neem mijn pet diep voor je af. Ik heb drie NADH-kinderen en ik vind opvoeden ook een intensieve klus. Dus ik snap heel goed dat jij het even niet meer ziet zitten.

Ik hoop dat je deze dagen een beetje kan uitrusten en nieuwe energie op kunt doen. Bedenk dat je nooit weet hoe het er echt aan toe gaat bij de kinderen die er makkelijk doorheen lijken te rollen, misschien zie jij alleen de positieve kanten bij hun. En wie weet hoeveel mensen tegen elkaar zeggen dat ze bewondering voor je hebben hoe jij het allemaal doet met je gezin.

Liefs van Inge

Het is niet eerlijk!

Dat denk ik ook wel eens, als het tegenzit. Ook hier allerlei zorgen: autisme, hoogbegaafd, ADD, pestproblematiek, kanker, slechthorend, chronische pijnklachten... het houdt maar niet op.

Mijn ervaring is, dat goede en slechte tijden elkaar afwisselen, bij beide kinderen en onszelf. Gaat het met de één (weer) goed, dan heeft de ander weer wat. Over het algemeen probeer ik het toch positief in te zien, al lukt dat zeker niet altijd. Er is altijd wel iemand die problemen heeft, maar er is ook altijd wel iemand met wie het net beter gaat.

Het kan soms lijken dat anderen er gemakkelijk door rollen, maar vaak zie je alleen maar de buitenkant, of zit die ander net in een 'up'-periode.

Maar... als aanhanger van het boeddhisme heb je dat vast allemaal al wel bedacht.
Ik denk dat je ook wel eens wat ruimte mag nemen voor ongegeneerde woede of onredelijke jaloezie. Het vált ook allemaal niet mee, en dat mag je jezelf best toegeven.
En misschien ben je niet echt boos op die mensen zelf, maar op hoe je het maar wilt noemen, het Lot?

Sinds een aantal jaren doe ik met Oudjaar een soort ritueel. Het is een dag om de balans op te maken van het afgelopen jaar. Ik schrijf alle narigheid op briefjes, ook dit soort gevoelens van verdriet, woede, rouw omdat je afscheid hebt moeten nemen van bepaalde verwachtingen, noem maar op. Daar sta ik dan bij stil, en dan gaat de brand er in. Lucht erg op! Overigens doen de kinderen mee, als ze dat willen. Dochter heeft bijvoorbeeld ook zo afscheid genomen van een nare periode.

Daarna is er weer ruimte voor nuance en een positieve instelling. Een schone lei. En dan zien we volgend jaar wel weer verder...

Dank

Wat een aardige woorden, dat maakt mij alleen al een stuk minder bitter! Ook even een moment van: oh ja, ik ben echt niet de enige, zeg! Wat was I thinking?
Struggelend door de Kerst, misschien dat wel maar ik zal proberen om niet boos te zijn. Een goed gesprek met man en wijn staat ook op de planning.
Het vergt gewoon veel energie. En op het moment dat je wilde uitrusten, barst er wel weer ergens een bom.. Dan zou je bijna denken dat uitrusten je niet gegund is! En als iedereen zo in de stress zit, ben ik de enige die de rust terugbrengt, toch nog lol van het boeddhisme. Nu nog een manier om mijzelf toe te staan (gaaf woord) om te voelen en te balen. Robocop is uit.

Fijne kerst!

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Laila

op het forum van balans is een poll geplaatst door een ouder: Ik vind de decembermaand.... en dan de opties. Er hebben er 14 gestemd en de score is 100% op ..... slopend. Zegt genoeg denk ik?

Rixt

"Sinds een aantal jaren doe ik met Oudjaar een soort ritueel. Het is een dag om de balans op te maken van het afgelopen jaar. Ik schrijf alle narigheid op briefjes, ook dit soort gevoelens van verdriet, woede, rouw omdat je afscheid hebt moeten nemen van bepaalde verwachtingen, noem maar op. Daar sta ik dan bij stil, en dan gaat de brand er in. Lucht erg op! Overigens doen de kinderen mee, als ze dat willen. Dochter heeft bijvoorbeeld ook zo afscheid genomen van een nare periode."

Wat een goed idee! Ik heb ook de nodige "projectjes af te sluiten" en Oudjaar is daar práchtig voor!

Ik ben dan aan zee... Hm... Ga ik eens goed over nadenken!

Boosheid

Voor mij was de sleutel tot het meer tevreden zijn met onze situatie, vooral het accepteren van de boosheid. Booszijn mag. Het is namelijk oneerlijk en zwaar. Er zijn ongetwijfeld ouders die het veel zwaarder hebben getroffen, dan ik. Die gedachte heeft me echter nog nooit geholpen.
De gedachte dat iedereen het recht heeft op de eigen teleurstelling en verdriet, hielp wel. En egoistisch worden. Gewoon lekker in bad gaan zitten, met een boek. Of lekker naar een film met een vriendin. Alles hoeft niet om de kinderen te draaien, goed genoeg is goed genoeg.

Nu ja, dit is ook een rottijd, december. Zorg goed voor jezelf en denk vriendelijke dingen over jezelf, daar heb je recht op. Ook al is er een stemmetje dat het tegendeel beweert, toch tegen jezelf zeggn:' ik ben een goede moeder!'. Dat helpt mij.

1e kerstdag

Weer boos, ik loop er opgesmukt bij, mijn man ligt op bed, mijn auti puber loopt jankend door het huis omdat ze het begrip ' brunch' niet kan plaatsen, mijn jongste vliegt tegen het plafond en de twee middelsten zijn chagrijnig.. Geef mij maar een onbewoond eiland!

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Ha laila

Hier heb ik na 2 minuten de stekker eruit getrokken omdat ze alweer aan het vechten waren om de Märklintrein. Echt met stompen en slaan. Ze keken ook to-taal verbaasd toen ik de stroom eraf had getrokken en zei dat ze pas weer verder mochten rijden als ze een oplossing voor hun ruzie hadden bedacht (en nee, dan gaan mijn kinderen niet rustig onderhandelen maar dan valt het oudste etikettenkind mij aan en moet zich echt bedwingen om mij niet voluit te slaan, 10 is hij nu).
Gisteravond 2 kinderen die doodziek van het wachten waren, door een late gast die nog moest werken was ons hele Kerstavondprogramma de mist in gegaan.
Dusseh, dat eiland van jou, kunnen we daar misschien een archipel van maken ?

Ojee...

wat een stress.... Loslaten Laila, man uit bed trommelen, en laat iedereen iets doen om te kalmeren. (Zingen...? Zingen en chagrijnig zijn gaat niet samen)

Sterkte, ik hoop dat, als duidelijk is wat de bedoeling is van je brunch, de rust weerkeert.

Zeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen

Dat Boeddhisme dat herken ik wel, ook alle boekjes van de Dalai Lama gelezen. Stoicijnen zijn ook nog een ideetje. Vooral Zeno heeft interessante tegeltjeswijsheid. Maar misschien is het handig om af en toe even je eraan te onttrekken. Koffiedrinken en lachen met de buurvrouw heeft me er wel doorgesleept bijvoorbeeld. Iets wat je zelf bedenkt en wat je er even uittrekt.
We hebben hier dit jaar een absoluut nonsociale Kerst. Voor het eerst dit jaar geen cadeautjes, en verplicht met jezelf bezighouden tot het gourmetten vanavond.

Op een klein incidentje voor het opstaan na

gaat het best aardig. De kado's zijn uitgepakt en in de smaak gevallen. Vanavond fondue, morgen gourmet. En dan naar oud en nieuw. Het volgende hindernisje (vuurwerk!) van deze maand...Ik ga mee hoor, naar dat eiland!

Uiteindelijk

Misschien gaat het wel over het bijstellen van verwachtingen. Ik kan er niet voor zorgen dat alles constant gezellig is, dat moet ook gewoon gebeuren. Het is toch best apart dat moeders hier hopen dat de kerst weer voorbij is? Gisteren fantaseerde ik over een berghutje, gluhwijn en haardvuur. Voorlopig zit dat er niet in. De kinderen zullen altijd onze zorg nodig blijven hebben. Maar als ik alleen maar denk aan dingen die niet kunnen, wordt het ook niet beter.

Toch hoop ik ook een moment met mijn man samen te hebben zonder dat ik afgepeigerd ben.

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Anna van noniemen

Fijn dat het redelijk goed gaat maar wat erg dat je dan praat over hobbels in relatie tot de feestdagen, eigenlijk! Als ik het eiland heb gevonden en een bataljon aan gespecialiseerde mensen om voor onze kids te zorgen, mag je mee! Gaan we lekker aan de cocktails..

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Verwachtingen, blergh

Door veel schade en schande geleerd dat Het Ideaalplaatje van opgeprikte kinderen achter een perfect verzorgde kersttafel niet haalbaar is. Zo simpel is het.
Lees het forum er maar op na, ook mensen (vrouwen) zonder kinderen als die van ons moeten al op de tenen lopen. Voor ons is het niet beter, helaas...
Hier godzijdank een ex die kort voor kerst een ingelaste extra co-ouderschap wilde draaien omdat ik er volkomen doorheen zat. Ik denk dat dat ook voor degenen die nog wel een partner hebben heel belangrijk is: draai diensten.
Verder: verwachtingen omlaag trekken. In de gang staat een megamand met wasvouwgoed met zó'n kop erop, bijvoorbeeld. Ben er simpelweg niet aan toegekomen afgelopen week en ik heb tegen de jongens gezegd dat ze hun schone onderbroek daar maar even moeten uitvissen. Heb mijn stinkende best gedaan om in ieder geval de woonkamer een béétje leefbaar te houden. Probeer niet te niften als oudste weer die verdomde Xbox aan wil slingeren, heb wel zéér streng gezegd dat die op kerstavond uit bleef: ik wilde Serious Request zien en sowieso de kerstavond niet bederven door CoD .
Gisteren bij mijn ouders, waar jongste zich niet kon gedragen vanwege alle decemberspanning, veel verbale tics had (het herhalen van onzinwoorden) en op de familiefoto zwaar in de muitstand ging. Godzijdank wist de cameratimer nog één redelijk aanvaardbare foto te maken waarin hij net even niet een v-teken achter iemands hoofd maakte, waarin hij niet obstinaat op de vloer ging liggen of waarin hij niet net een rare bek trok.
Het kerstdiner was een succes. Niet voor jongste, die natuurlijk weer niks lustte. Ik heb al een tijd geleden besloten me daar helemaal niks meer van aan te trekken; jongste is gewoon een enorme prins op de erwt wat het eten betreft (ken je die reclame van Robert Kranenborg: "Nee, vlókken"? Zoiets) en dat ging me gelukkig goed af. Oudste heeft me zelfs nog een knuffel gegeven omdat het zo lekker was Kijk, en dan is mijn dag weer goed!
De komende dagen even wat rust vanwege co-ouderschap. Nou ja, rust... "Even" drie complete kledingkasten aan was vouwen. Poging tot opruimen hier, terwijl mijn kop suist en ik amper nog herinner waar de koffie staat (fijn, hoor, zo'n naschok van een burnout).
Oud en nieuw vier ik met jongste elders (oudste wilde liever naar vader). Ik weet nu al hoe dat gaat verlopen. Met yours truly 24/7 in de animatieteam-rol. Ik ben er op voorbereid. Ook het grote feest dat zal worden gevierd zullen we misschien grotendeels op onze kamer omdat het te lawaaierig is, omdat het eten niet lekker is, omdat er teveel mensen zijn of omdat er gepest wordt door de kinderen van de andere gasten. Ik ben er op voorbereid, ben allang blij dat we even de deur uit zijn.
Verwachtingen heb ik allang niet meer, en mocht ik toch nog iets van het oudjaarsfeest mee kunnen pikken, mocht jongste toch niet zoveel commentaar op het eten daar hebben, mocht er toch nog een gelijkgestemd autistisch kind rondlopen met dezelfde interesses, dan valt het allemaal extra mee
En ook al gebeuren die meevallertjes niet, dan nog weet ik zeker dat jongste op de terugweg zal zeggen: "Ik heb zó'n plezier gehad!" (leuk, alleen jammer dat je daar op het moment zelf niet altijd wat van merkt).

Ik heb het losgelaten. De ideale vakantie met kinderen die gewoon lekker hun gangetje gaan, de feestdagen, al die andere dingen die je in gezinsverband Perfect hoort te doen. Ik weet dat NADH-gezinnen er ook moeite mee hebben, dus wat verwacht je van een gezin met twee aspergerkinderen? En dan heb ik nog de luxe van een ex die af en toe extra wil co-ouderen.

Nee, het is niet wat ik verwachtte toen dat streepje op de zwangerschapstest blauw kleurde. Toen had ik ook dromen van glunderen aan het kerstontbijt, Liefde En Geluk, mooie opgeprikte kindertjes keurig in de plooi. Ik heb geleerd dat dat überhaupt niet haalbaar is, en ach, zelf voldoe ik ook niet bepaald aan het ideaalbeeld van de Ideale Moeder

Zodadelijk de jongens naar hun vader brengen, oh nee, eerst nog een puber uit zijn nest praten (godstamebij).

Daarna mag ik van mezelf even kortstondig crashen (misschien even een borrelglaasje wijn erbij, hihihi!) en daarna even flink er tegenaan om het huis weer een beetje in orde te krijgen.

Ik wens jullie allemaal een loslaterig laatste weekje met een meewerkende echtgenoot of ex (echt, in shifts werken in elk een eigen huis is zo gek nog niet, hahaha!) en een groot schouderophalend vermogen als die stomme stoornis weer eens opspeelt

(maar het blijft heftig )

Geweldig blog!

Echt een heerlijke spraakwaterval aan realistisch perspectief. Ik zou bijna scheiden Hahaha.... We krijgen onze auti dochter het huis niet uit, dus toen we daarnet uitdroegen dat we naar het bos wilden, barstte de bom (weer) man wil niet zonder kind, dus het wordt weer niks.. Ga ik ook de was maar doen in m'n glittertop..

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Man

"We krijgen onze auti dochter het huis niet uit, dus toen we daarnet uitdroegen dat we naar het bos wilden, barstte de bom (weer) man wil niet zonder kind, dus het wordt weer niks.."

Laat je man mijn stukje eens lezen, en dit, waarin ik zeg: "Lieve man... LOSLATEN. Aan een dood paard kan je niet trekken en aan een autist al helemaal niet. Ga zonder kind wandelen, en laat daarna Laila zonder kind wandelen. Even luchten, zo nodig...! Enne... Werk in ploegendiensten qua opvoeden."

Verwachtingen

Ik verbaas me er altijd over, hoe laag je je verwachtingen moet stellen bij mijn zorgenkind.

Het moeilijkste vind ik dat nog, als het best goed lijkt te gaan. Op school gaat het prima, boven verwachting goed zelf.
De verleiding is dan groot, om in de privesfeer ook meer te verwachten: 'Want je kan het op school toch ook?' Fout, fout, fout, fout.
Juist omdat hij het op school zo goed doet, kan hij het thuis niet meer, want de koek is dan op.

En echt, ik heb liever dat die koek naar de school gaat. Want daar is hij kwetsbaar en staat zijn toekomst op het spel. Thuis is hij veilig, daar worden boze buien weer vergeten en vergeven.

Met deze dagen, hebben wij altijd een verwachting per dag. Met kerst is dat dus altijd: probeer mee te gaan naar opa en oma en probeer daar een beetje gezellig te zijn.
Meer niet.
Thuis hoeft het niet gezellig. Naar opa en oma meegaan is al zoveel voor hem, thuis mag hij heel lang uitslapen en achter de pc.

Geen gezellig kerstontbijt of brunch, niet met het hele gezin gepoetst en gestreken in het bos wandelen. Als er in het bos gewandeld gaat worden door ons, dan gaat dat gebeuren en als zoon niet mee wil, dan blijft hij thuis achter de pc...

't Is niet anders.

Verwachtingen

ja, dat opgeprikte kerstdiner, daar ben ik allang vanaf gestapt! Als we de Kerstdagen zonder al te veel gemok en geruzie doorkomen zijn ze al geslaagd, in die zin mag ik dus nog echt niet mopperen (al zijn ze nog niet helemaal om).
Ja, het is triest dat je in hindernisjes moet denken, maar daardoor kom ik er wel makkelijker doorheen. Hoe kleiner het hindernisje, hoe beter...

Nou het valt hier best mee

Na al deze geluiden over stroef verlopende kerstfeesten etc., wil ik toch een duitje in het zakje doen. Hier verloopt het helemaal niet stroef. Het enige is dat ik mezelf uit de naad heb gelopen omdat ik natuurlijk 5 personen bij ons thuis wilde uitnodigen, wat sowieso het nodige werk met zich meebrengt. Verder natuurlijk de laatste eindjes op het werk aan elkaar knopen en de kerstbedoeningen op school, dus druk, ja, dat was het zeker. En zoon heeft beslíst meer gestuiterd dan anders, maar alles nog binnen het behapbare. Momenteel zit ik me stiekum te verkneukelen terwijl man een (lastig) bordspel met de kinderen probeert te spelen, een hels kabaal maken ze en de kinderen luisteren helemaal niet naar wat papa uitlegt, dus de stress wordt steeds groter.
Verder heeft zoon goed meegedaan met de kerstdiners, vrijwel alles geproefd (zelfs aspergesoep, eendenborst en ook japanse noedelsoep). Het was maar een heel klein beetje een pokkeherrie met overspannen kinderen. Moet wel zeggen dat de decembermaand hier sowieso altijd goed verloopt, itt tot bij vele anderen. Misschien toch een kwestie van verwachtingen en de lat niet ál te hoog leggen, ruimte laten voor ontspanning en eigen inbreng van "zo'n" kind.

En hier

hebben de oudste twee de lego weer eens herontdekt en daar hun hyperfocus op gelegd... kei rustig hier in huis dus... alleen rammelen van bakken lego.
Jongste is een heel ander verhaal... gelukkig kon ik gewoon gaan werken deze kerst.

Hier

is de bol ontploft met kerst. Gisterenmiddag waren we bij vrienden en moesten zelfs eerder weg omdat oudste zich zo misdroeg. We likken momenteel onze wonden van ruim aan maand stress en ik haal opgelucht adem dat het weer voor bij is. Het was dit jaar echt een rotkerst en de hele periode er voor was ook niet mals.

sterkte laila, je hebt het gewoon zwaar, mag je ook best soms boos om zijn!

Onberekenbare gasten

Hier hadden we vooral last van gasten die eerst willen zwemmen en vervolgens besluiten toch te gaan schaatsen en zo. Op een paar zeer begrijpelijke woede-uitbarstingen na (ik ging bijna meedoen) ging het goed.

Toch een beetje verdrietig

Het was toch verdrietig, man was van slag; nooit meer ' met zijn allen' weg. Auti kind had natuurlijk geen last van dat verdriet, wat het even nog moeilijker maakte.. Zo weinig inzicht, het is echt schokkend.
Gisteren naar de Ikea geweest wat er dan weer wel voor zorgde dat het kleine 'McDD kind' de hele nacht wakker was met nare gedachten, Maar ik heb weer wat zooi mijn hol ingesleept en bereid mij voor op een lange ' interne' winter. Ondertussen mijn dromen over walvis sightseeings en de blokhut in Zweden maar even vergeten.
Het is wel jammerig, maar toch vind ik het fijn om te horen dat er nog meer mensen hun verwachtingen drastisch bij moeten stellen. Gedeelde smart....

Verstuurd met de Ouders Online iPad app

Mol

"..nooit meer ' met zijn allen' weg.."
heel herkenbaar! Hier voel ik me ook een mol, zeker in de vakantie. Daarbij kunnen we jongste zoontje niet meer op de fiets vervoeren, dus we kunnen deur niet uit totdat daar een oplosssing is. Maar volgende week gaat hij naar het kdc en heb ik een paar dagen dat ik er weer wel uit kan gaan.
Vakanties zijn ook anders dan we zouden willen, eigenlijk kunnen we dan niks, thuis blijven zou rustiger zijn. Ik heb gisteren een grotere loopfiets besteld wat hopelijk helpt jongste beter mee te laten wandelen.
Kan jij misschien oppas regelen voor dit soort ikea-uitjes?

Laila

Ik weet niet wat je dromen over die blokhut in Zweden zijn, maar ik heb een heel goede autistische vriend, die geëmigreerd is naar het Zweedse platteland. Hij geniet daar van een rust die hier niet te vinden is. Zo nu en dan zoeken we hem op in de zomervakantie en voor mijn auti-zoon is dat één van de meest geliefde manieren om de vakantie door te brengen.
Dus nog is alle hoop niet vervlogen, zou ik zeggen.

Mijn zoon heeft overigens ook 'trekken van McDD', en zijn angsten zijn een heel eind bijgetrokken. Toen hij jonger was, heeft hij episodes gehad die grensden aan het psychotische, heel verontrustend. Nu niet meer (hij is 14). Ik vind het heel dapper dat je je in deze tijd van het jaar in de Ikea waagt met hem. Dat vinden ze hier veel te druk. (teveel prikkels)

Irreële gedachte

'nooit meer \' met zijn allen\' weg'
Die gedachte is een irreële. Zulke gedachten kunnen je bestaan veel zwaarder maken dan nodig is. Nú lukte het niet, om met zijn allen weg te gaan. Het is namelijk een stresstijd en je dochter heeft daar veel last van. In een andere periode, is dat misschien wel weer heel anders. Zeg en denk nooit nooit.

Als je je door dat soort gedachten laat leiden, maak je beslissingen loodzwaar. Ik weet dat, want ik ken dat. Irreele gedachten zijn vaak de gedachten die begeleid worden door: 'nooit', 'altijd', 'ook nog' , 'wat een ramp', 'hoe moet dat nu later', 'als we zo doorgaan dan...'.

Kinderen zijn veranderlijke wezens. Bij onze zoon, maar ik weet zeker dat dit voor meer ouders geldt hier, zie ik nu soms dingen, die ik in mijn stoutste dromen niet had durven hopen.

Deze kerstgedachte, wil ik je graag meegeven. ☺

Hier een relaxte december...

Sinds 2 jaar hebben wij een relaxte december. Hoe dat komt? We hebben voor zoon (McDD) het programma drastisch uitgedund. Een kalender opgehangen met zijn programma, elke dag streept hij af en ziet zo wat er komen gaat.

Sint bestaat niet, kadootjes kopt hij zelf en mag ik inpakken. Uitpakken is zo voorspelbaar geworden en dat geeft rust. Kerst vieren we uitsluitend met naaste familie met de DS/iPad onder de arm, liefst in zachte kleren (joggingpak). We eten geen extreem afwijkende dingen en zeker niet op afwijkende tijden.

We staan elke ochtend bijtijds op, kijken lekker tv, daarna spelen en aanrommelen.

En inderdaad we slaan alle andere activiteiten af, geen sint op welke club dan ook. Niet bij oma, niet op het werk. Geen feestjes op onbekende/onvoorspelbare plekken etc.

Hier werkt het prima

Ja, ? ikea (beetje ot)

Ikea zou het hier ook niet worden. Ik shop zo veel mogelijk zonder kinderen. Dwz dat ik heel weinig shop maar als ik dat doe liefst alleen. Soms moeten ze mee, om een of andere stomme reden als "schoenen moet je passen" dat gaat nogal met gemopper en geklier, vooral van dochter! Heb ik een dochter, kan ze niet winkelen. Nu ze wat groter wordt verwoord ze ook perfect waarom niet; "mama ik wil niet naar de stad! het is er druk, je moet in de rij staan, en het stinkt!" na ons noodzakelijke winkeluurtje van 45 minuten moest ik het kind nog gelijk geven ook
Kerstkleren dus maar besteld via internet, de perfecte uitvinding volgens onze auti's. Dat nichtje wel van winkelen houd lokt dan ook de reactie uit van ons meiske (10): "nee, daar doen wij niet meer aan, daar heb je een computer voor, dan kun je uitzoeken wat je wilt, en ook het kleurtje, en dan komen ze dat gewoon thuis brengen." ))
Mijn vakantieplannen blijven klein, Tess.