dochter wil niet naar school (lang verhaal)
Mijn dochter (12) heeft een motorische beperking met een neurologische oorzaak. Naast de motorische problemen, kan dit ook gevolgen hebben voor de prikkelverwerking.
Dit is nu waar we tegen een enorm probleem oplopen.
Ze vindt het op school te druk en dan doelt ze met name op auditieve prikkels. Ze vindt het niet te doen en heeft zichzelf volgens mij inmiddels wijsgemaakt dat ze het echt niet trekt, terwijl ik denk dat ze het in haar gedachte veel erger maakt dan het eigenlijk is. Al weken, zo niet maanden, begint ze zo gauw ze 's morgens haar ogen opendoet te klagen dat ze zich niet lekker voelt, in eerste instantie gingen we er vanuit dat ze zich inderdaad niet lekker voelde, wellicht wat oververmoeid was en een dagje moest bijkomen, het is ook niet niks, ze wordt geacht hetzelfde te doen als alle kinderen van haar leeftijd, maar ze heeft wel een lichaam dat niet helemaal lekker meewerkt. Ze is ook nog dit jaar begonnen op de middelbare school, een vrij grote school, terwijl ze op een kleine basisschool zat, dus misschien zijn we in beginsel te meegaand geweest.
En nu is het dus elke ochtend gezeur dat ze zich niet lekker voelt, als we daar niet in mee gaan, dan gaat ze huilen, dat gaat over in krijsen en naar boven vertrekken en dan bestookt ze mij of haar vader dus met whatsapp berichten over hoe rot ze zich voelt, dat ze het echt niet trekt, huilende emojis en als je er tegenin gaat komt er een portie dwarsheid bij die op mij in ieder geval ernstig brutaal overkomt. Gevolg is dus dat nog voor het 7 uur is, iedereen hier boos, verdrietig en overspannen zit te wezen. Vanmorgen heeft mijn man haar ziekgemeld en haar telefoon, muis en afstandsbediening afgepakt, met het idee dat het thuis dan ook niet al te leuk was. Ik weet niet of ik het daarmee eens ben, maar ik begrijp zijn frustratie wel erg goed. Vervolgens krijg ik een berichtje van haar (via de computer die het zonder muis natuurlijk best doet) dat papa haar telefoon en muis heeft afgepakt en ze niet begrijpt waarom hij zo boos is. Terwijl we echt al heel vaak hierover gesproken hebben met haar, op rustige momenten gewoon normale gesprekken.
We hebben gesproken met de mentor, die heeft haar aangemeld bij het zorgteam, daarvan heb ik voor de meivakantie iemand aan de telefoon gehad, ze willen met dochter in gesprek, maar begonnen ook meteen met "misschien is een andere school beter" en over het testen van de oorzaak van die overprikkeling. Dat is leuk, maar ik denk niet dat een andere school per se nut zal hebben, ze heeft er namelijk ook last van in de klas en ik kan me niet voorstellen dat er scholen zijn met significant kleinere klassen, bovendien wil ze eigenlijk niet naar een andere school. En onderzoeken waar de prikkelverwerkingsproblemen vandaag komen lijkt me ook nogal zinloos, want ik weet waar het door komt, school kijkt alleen niet verder dan de motorische problemen en lijkt een label te willen dat ze snappen. Ik heb niet zo'n zin om mijn dochter op bijvoorbeeld autisme te laten testen, wie heeft daar wat aan? Haar beperking kan resulteren in gedrag lijkend op diverse stoornissen, heeft een andere oorzaak, maar dat maakt toch niet uit voor hoe je er mee omgaat?
Ondertussen is mijn dochter hard op weg een thuiszitter te worden en dat wil ik niet, maar we kunnen het gewoon niet meer opbrengen om iedere ochtend dit gevecht aan te gaan en als we "winnen" en ze gaat naar school, dan blijft ze me de hele dag bestoken met berichten, varierend van "ik trek dit niet" tot "en als ik me nou gewoon ziekmeld, wat doe je dan?".
Ik heb ook al met de revalidatiearts gesproken, die heeft op zijn beurt een afspraakverzoek gedaan voor de ergotherapeut. Ik zit het alleen nu even helemaal niet meer zitten. We hebben NU hulp nodig, maar ik weet niet meer waar ik nog aan kan kloppen. Ik weet ook niet of ik er nog meer partijen bij moet halen, of dat ik toch maar moet afwachten waar het zorgteam mee komt. De ergo gaat sowieso nog een paar weken duren.
Voor de volledigheid wil ik nog wel melden dat dochter absoluut niet gepest wordt, haar klas is juist heel lief voor haar. Er zal vast wel eens een opmerking gemaakt worden, maar daar kan ze doorgaans goed tegen en het is zeker niet structureel.
Ik weet het gewoon echt niet meer.
frustratie
"Ik weet niet of ik het daarmee eens ben, maar ik begrijp zijn frustratie wel erg goed."
Ik op zich ook wel, maar het lijkt zo voorbij te gaan aan wat je dochter nodig heeft. Je schrijft dat jullie hulp nodig hebben, maar tussen de regels door lees ik ook (maar misschien is dat een onjuiste interpretatie) dat jullie eigenlijk vinden dat ze nu maar eens 'gewoon' moet doen.
Waarom gaan jullie het gevecht met jullie aan iedere ochtend?
Waarom denk ze dat ze jullie de hele dag bestookt met berichten? Volgens mij schreeuwt ze om aanpassingen, maar die krijgt ze niet. En jullie blijven haar pushen om zich in een situatie te begeven waar ze zich niet kan handhaven.
Zij lijkt heel duidelijk haar grenzen aan te geven, maar jullie lijken die niet te respecteren.
(maar misschien zit ik er helemaal naast, excuses dan)
Overprikkeling
https://www.youtube.com/watch?v=_6ZKvOA3FfI
Als dit is zoals je kind haar school ervaart, dan kan ik me er wel iets bij voorstellen.
Je hebt tegenwoordig prima (op maat gemaakte) oordoppen die misschien een deel van dit probleem oplossen, waardoor het voor haar misschien te handelen is.
Vergis je niet in de heftigheid. Na een CVA heb ik hersenletsel overgehouden en sinds die tijd heb ik heel veel last van overprikkeling. En ik zou er niet aan moeten denken om iedere dag, meerdere uren in de drukte van een middelbare scholierenklas te moeten zijn. Ik zou dat ook absoluut niet kunnen volhouden.
serieus
Eerder vonden we het ook niet nodig, maar later hebben we onze prikkelgevoelige zoon toch laten testen op autisme. Het kon ons niet schelen dat ze hem wilden labelen (alleen autisme is het bij hem niet, het is veel complexer), als hij maar werd geholpen. Hij kreeg uiteindelijk medicatie, die had hij zonder label niet kunnen krijgen.
Ik denk dat je dochter er wel bij is gebaat als jullie haar serieus nemen, zie bericht van Hanne #3. En oordoppen uitproberen (of een geluiddempende koptelefoon)
Zij zal op de een of andere manier toch moeten leren met haar prikkelgevoeligheid om te gaan, dus al weten jullie de oorzaak, er nog eens naar laten kijken lijkt me geen kwaad kunnen. Ze heeft er immers last van en het beperkt haar.
Prikkelgevoeligheid kan ook op zichzelf staan, zonder autisme, maar ze zal daar toch wel hulp bij kunnen gebruiken hoe ermee om te gaan.
ik begrijp haar heus
Lees mijn stukje alstjeblieft als een stuk getikt uit frustratie, ik wil echt in de eerste plaats wat goed is voor haar, ik wil haar niet dwars zitten, maar ik weet niet wat ze nodig heeft en ik weet ook niet hoe ik daar achter moet komen.
Zij praat niet, helemaal niet en alle suggesties die ik doe, oordopjes, vragen om een rustige plek om in de pauze te zitten, buiten gaan zitten in de pauze (daar is het ruimer en persoonlijk ervaar ik geluiden van groepen mensen buiten als minder indringend dan binnen) worden allemaal rigoreus van tafel geveegd.
Wil ze niet, is stom, gaat toch niet helpen, als ze ergens anders gaat zitten ziet ze haar vriendin niet in de pauze, ze zit niet graag buiten.
Als ik haar om suggesties vraag haalt ze haar schouders op.
Het enige dat zij wil is thuisblijven en achter haar computer hangen en ik zie dat hoe vaker ze thuis blijft, hoe hoger de drempel wordt. Dat is waarom we het gevecht met haar aangaan.
Bovendien is dit een kind dat heel goed is in doordrammen, dat maakt het niet makkelijk om in te schatten wanneer het een serieus iets is en wanneer het gewoon gezeur is. Om een voorbeeld te geven: laatst gingen we bij mijn ouders op bezoek en ze wilde daar even gaan slapen, of ik haar knuffel mee wilde brengen, maar ik was al onderweg, dus nee, dus toen zei ze dat ik maar even moest terugrijden, toen ik weer nee zei kreeg ik een huilende emoji en een 'please' en nog een 'please' en een 'of negeer me'. Allemaal in nog geen 2 minuten tijd.
En dat terwijl oma diverse knuffels heeft liggen en ze op vakantie ook nooit die ene meeneemt, want ze is veel te bang dat ze die kwijtraakt, dus dan is een willekeurige andere ook goed.
Ze heeft een enorme sterke wil en dat is heel fijn voor een kind dat net iets harder haar best moet doen dan een gezond kind, maar het is een ramp als ze dingen moet doen die ze niet wil, maar wel moet en eerlijk gezegd kan ik niet inschatten op welke momenten het gewoon een dwarse puber is en wanneer het overmacht is.
En ik snap haar echt wel, overprikkeling is mij niet vreemd, maar wat moeten we dan? Haar thuishouden? In gesprekken met school en de arts vindt ze alles best. De mentor stelt iets voor, dochter zegt dat dat goed is, dat ze dat zo afspreken en de volgende ochtend begint het gewoon weer van voor af aan, maar dat stuk ziet school niet.
onderzoek
En ik heb op school ook aangegeven dat ik niet per se negatief sta tegenover verder onderzoek, maar daar is ze nu niet mee geholpen en ik ben juist bang dat school alles af zal schuiven tot er een diagnose is die ze snappen. Als ik kijk naar mijn zoon, dan heeft het bijna een heel schooljaar geduurd van het moment dat we bij de huisarts zaten om een verwijzing voor onderzoek te vragen tot het moment dat we zijn diagnose op papier hadden. Dat is echt te lang.
begeleiding
Moeilijk, want ze is ook nog eens een puber met een eigen wil. Zouden jullie iets van begeleiding kunnen zoeken (van orthopedagoog/pscholoog) hoe om te gaan met een prikkelgevoelige puber?
sterkte..
Onderwijs, onderwijs, onderwijs
Je dochter is lang niet de enige die het om wat voor reden dan ook niet trekt op school. Het is een hele zorg. Waar ik me vooral zorgen over zou maken is haar welzijn en haar leerlijn. Kan ze thuis aan het werk gezet worden met haar schoolboeken?
Kan er maatwerk geleverd worden op school? Misschien is het wel belangrijk om haar eerst een periode thuis te houden en dan weer naar school op beperkte tijden.
Maar ondertussen wel thuis doorleren en zomogelijk op school toetsen maken?
Mijn dochter heeft een lange periode van frequent schoolverzuim gehad vanaf groep 3. Maar ik heb haar altijd geholpen om thuis haar werk te doen, want daar gaat het om, dat ze een opleiding heeft en een toekomst. Daardoor is ze zonder vertraging op het voortgezet onderwijs overgegaan naar speciaal onderwijs.
Helaas was het daarmee nog niet klaar maar inmiddels gaat ze, wel wat vertraagd maar toch, 4 van de 5 dagen naar school en doet dit jaar en volgend jaar haar HAVO examen. We hebben goede hoop dat het gaat lukken.
Maar naar school dwingen, dat is ons indertijd ook voorgehouden, hielp van geen meter en maakte het alleen maar erger. Onderwijs kan ook thuis, zie die leerlijn overeind te houden als het niet al te laat is. Want door een hekel aan school kunnen ze ook een intense hekel aan leren krijgen en dat is nog moeilijker.
Gelukkig is er tegenwoordig iets meer mogelijk maar zolang naar school dwingen zonder een oplossing voor de problemen lijkt me niet de weg.
Teleurstelling
Ik denk dat ik je frustratie wel snap en dat je probeert er alles aan te doen om uit die thuiszittersellende te blijven. Maar helaas kun je dat niet afdwingen.
Beter is je te verdiepen in het maatschappelijke plaatje er om heen en eens wat te volgen op twitter of over Passend Onderwijs.
Je dochter loopt er tegenaan en het valt echt niet mee. Niet voor de ouders, maar zeker niet voor een kind dat alle vertrouwen in volwassenen verliest en schoolschade oploopt.
Terwijl er aan de kant altijd mensen blijven roepen dat ze, ouders en kinderen, zich aanstellen, eens flinker moeten doen, wij deden.....moesten.......
Ondertussen zijn de tijden wel veranderd en je kunt behoorlijk burnout raken als je dit niet serieus neemt. Je kind maar ook jijzelf. Stapje terug dus.
Eerst zou ik stoppen met het profileren van die consequenties als 'dan ben je een jaar verder'. Ja, het gebeurt. En dan? Het leven is langer dan een jaar en het gaat om de kwaliteit van dat jaar en naar school gaan is daar maar een stukje van.
Je kunt kijjken of de rest wel goed gaat of overeind blijft en ondertussen werk je aan de opleiding van je kind. Er zijn altijd weer opties, en die leer je te zien door je te realiseren dat je geen ijzer met handen kunt breken en dat bij een schoolloopbaan het voor veel kinderen een gewone zaak is om 'af te stromen', te blijven zitten, uit te vallen, van school te veranderen en wat niet al. Dat wordt niet minder door het als een dreigende afgrond voor je te schilderen.
Andere school?
Hoe zou je dochter het vinden als het zorgteam van de school, in kader van passend onderwijs, haar richting speciaal onderwijs dirigeert omdat daar kleine klassen zijn met weinig prikkeling om zo het thuiszitten een halt toe te roepen?
Dit lijkt mij niet zo'n ondenkbare gang van zaken. Het zorgteam is aan zet. Het hangt af van hun visie; houden we haar binnen of niet?
Ik denk dat je dochter zich op glad ijs begeeft. Pas zodoende ook een beetje op met welke informatie je met de mentor deelt. Zoals je haar beschrijft, zal de school het idee kunnen krijgen veel begeleiding in haar te moeten steken. De vraag is of ze daar wel heil in zien.
Ik wil je niet bang maken, maar passend onderwijs houdt ook in dat een school met een oplossing kan komen die je niet bevalt. Alleen is er sprake van een samenwerkingsverband waar andere vo-scholen mee in gaan.
Als je uit die molen wilt blijven, zal je zelf op zoek moeten gaan naar een school die anders is van opzet.
Aanpassingen op school
(Tijdelijke Nick wegens herkenbaarheid, sorry)
Ik heb twee kinderen, de ene is doof en de andere heeft ASS. Mijn dove kind zit ook in de eerste klas van de middelbare school. Dankzij allerlei apparatuur kan ze horen, maar ze blijft slechthorend. Als je dan weet dat de apparatuur werkelijk alles heel hard versterkt (ook elk snufje, kuchje en penneklikje) en dat ze dat niet zoals gewoon horende mensen naar de achtergrond kan duwen, dan begrijp je ook dat ze soms stapelgek wordt van al het lawaai op school. De speelplaats is een hel. Tegelijkertijd zijn er allerlei aanpassingen mogelijk. Zo mag ze in de pauze, al dan niet samen met een vriendin, een rustig plekje opzoeken. Ze zit gelukkig in een redelijk kleine gymnasiumklas, met leerlingen die begrijpen wat er aan de hand is en die meestal wel rekening met haar houden. De school doet ook allerlei aanpassingen. De leraren proberen de klas stil te houden. Toetsen kunnen anders en/of apart afgenomen worden. Dat helpt, maar desondanks is ze aan het einde van de dag hondsmoe. Ze moet eigenlijk 11 uur per nacht slapen. En dat eerste jaar is voor gezonde kinderen al zo vermoeiend. Ze moet zich nu echt door de laatste maanden heen slepen. Dus ik snap heel goed dat je dochter het (te) zwaar heeft.
Dan heb ik nog een zoon die al jaren compleet overprikkeld uit school komt. Ook zijn school doet aanpassingen voor hem en deed dat ook al voor de diagnose. Maar met diagnose kwam er meer hulp beschikbaar. Ook voor ons als ouders werd er meer duidelijk over hoe we met hem kunnen omgaan.
Mijn advies is dus toch: blijf praten met de school. Vraag wat ze doen voor kinderen met autisme en slechthorende kinderen (die ook heel prikkelgevoelig zijn). Vraag of dergelijke maatregelen ook voor je dochter genomen kunnen worden. Elk kind heeft recht op onderwijs!
Tegelijkertijd zou ik toch een diagnosetraject starten. Het ene hoeft het andere niet uit te sluiten. Ik snap dat het onderzoeken van je dochter een moeizaam traject zal zijn, omdat je vertelt dat sommige symptomen verkeer geïnterpreteerd kunnen worden, maar er zijn wel degelijk goede onderzoekers die meedenken. Je kunt NU alvast op zoek gaan. Vraag advies bij het revalidatiecentrum, bijvoorbeeld.
Klassegrootte
Ik weet niet welk schoolniveau je dochter heeft, maar hier maakt het op VMBO niveau voor de klassegroote wel uit op welke school je zit. Er zijn scholen met klassen voor b/k/t van 26 leerlingen, maar ook scholen met klassen voor b van 12, b/k van 15 en k/g/t van 20 leerlingen.
En, inderdaad, op het speciaal onderwijs zijn de klassen kleiner.
bedankt allemaal
Ik heb alles gelezen en ben jullie input nu aan het verwerken.
Met mijn dochter valt niet erg te praten op het moment, ze komt niet verder dan "het is te druk, ik krijg er hoofdpijn van" en "ik wil niet over school praten, dat voelt gewoon niet prettig". We hebben wel contact gehad met de mevrouw van het zorgteam en hebben kort uitgelegd hoe de zaken er momenteel voorstaan, ze wil volgende week woensdag met onze dochter in gesprek. Dat wilde ze eigenlijk vandaag, maar dochter is niet op school. Momenteel slaapt ze wel erg veel, ze zegt dat ze misselijk is.
Ik heb op internet gekeken naar alle scholen in onze stad en er zijn er maar een paar waarbij de gemiddelde brugklas klein is en dat zijn scholen die of buiten de stad zijn of die een lager niveau hebben (ze doet nu tl/havo, volgend jaar gaat ze tl doen) of inderdaad speciaal onderwijs, de rest is allemaal 26-30 leerlingen in de brugklas (hogere jaren kan ik niet vinden)
Ze wil niet naar een andere school, zegt ze. Het enige dat ze lijkt te willen overwegen is de mytylschool, maar of ze daar überhaupt voor in aanmerking komt weet ik niet.
Niet erover praten, wel laten vertellen
Met mijn dochter valt niet erg te praten op het moment, ze komt niet verder dan "het is te druk, ik krijg er hoofdpijn van" en "ik wil niet over school praten, dat voelt gewoon niet prettig".
Dit zijn duidelijke uitingen van dat het haar te veel is en boven het hoofd gegroeid is. Wat nu als je haar zegt dat het niet erg is, dat ze volgend jaar de brugklas gewoon mag overdoen, op deze school of een andere, maar dat jullie dan wel moeten uitzoeken wat er nu misloopt en hoe dat volgend jaar beter kan? Dat ze recht heeft op hulp, op passend onderwijs. Dan is de eerste druk van de ketel. Dan snapt ze hopelijk ook dat ze wel moet vertellen wat er goed en slecht gaat/ging op school. Helemaal niet naar school is helaas geen optie.
Probeer haar toch te laten vertellen, open vragen te stellen, te luisteren, te knikken en niet meteen te antwoorden of oplossingen te verzinnen. Alleen doorvragen. Wat is er te druk? Wat betekent het voor haar, dat het te druk is? Wat gebeurt er dan in de klas? Wat gebeurt er dan in haar hoofd? Wat gebeurt er dan in haar lijf? Waar heeft ze precies last van? Zijn er nog andere dingen? Welke momenten zijn wel te doen of misschien zelfs leuk? Wat is er dan anders? Dat soort vragen.
Zo krijg je hopelijk een beetje een beeld van of oorzaken van de problemen op te lossen zijn en of een andere school zin heeft.
Als ze thuis echt niet kan/wil praten, kan ze het misschien wel tijdens het gesprek met de dame van het zorgteam. Vreemde ogen dwingen...
Conditie
Klinkt ook alsof ze niet in een conditie is om met instanties in gesprek te gaan. Ze is er zo klaar mee dat ze overal ja op zegt om van het gedoe af te zijn.
Mytylschool
http://www.mytylschooldebrug.nl/aanmelding-en-toelating
Als dat een voorkeur van je dochter is zou ik dat uitzoeken voor haar. Vraag de dichtsbijzijnde mytylschool om informatie, laat je niet afremmen (er zijn altijd wachtlijsten, de vakjes zijn steeds vierkanter) en legt dat voor aan het samenwerkingsverband.
Het is helemaal niet zo raar dat je dochter niet meer de uitzondering wil zijn en de wens heeft dat er meer rekening met haar gehouden wordt.
Ook al is haar lichamelijke handicap misschien wel beperkt, een mentale handicap als prikkelgevoeligheid, zeker door een neurologisch probleem, is ook een reden, en hoort bij vermelding bij aanmelding.
Verder zou ik goed opletten, een gewone speciale school kan misschien kleinere klasjes hebben maar ook veel kinderen met externaliserend gedrag.
Opletten dus, want dan kun je van de regen in de drup komen. Hangt van het samenwerkingsverband af, hier zijn ze de autismeschool aan het verprutsen doordat er alle soorten kinderen daar nu de rust verstoren, in inmiddels klasjes met meer aantallen in dezelfde kleine ruimte. Die details wil je weten. Maar ook wat de school er mee kan.
Deze opmerking, bedoeld om de categorie kinderen buiten te houden, kun je in je voordeel aanwenden: "NB: Onze leerlingen zijn kwetsbaar, om die reden worden leerlingen met externaliserende gedragsproblematiek niet toegelaten."
Dus
Je wil niet dat je kind naar, als is het een kleine klas, gaat als het betekent dat ze dan weer in de drukte zit. Scholen zijn daar zeer makkelijk in, valt het uit in het samenwerkingsverband dan hebben ze een dumpklasje. Tijdelijk of permanent.
Maatregelen en motivatie
Bij mijn dochter kon je ook niet onderhandelen. School boodt van alles aan, maar eerlijk gezegd zag ik zelf ook wel dat die dingen niet pasten bij dochter.
Er viel dan ook geen 'compromis' te maken. Het is dan ook vaak, al kan het tijdelijk zijn van de stress, een kwestie van vierkante eisen. Zonder compromis.
Je kunt niet onderhandelen over een halve rolstoel. En dat kunnen sommige scholen toch proberen. Een soort alsof oplossing zodat ze 'iets' gedaan hebben. Als je er zelf niet uit bent, stel dan in elk geval voor dat je dochter er een nachtje over slaapt zodat ze niet op het moment zelf een afhoudende reactie hoeft te geven.
Speciaal onderwijs
Ik heb een nagenoeg dove vriendin die heel lang naar regulier onderwijs is gegaan maar toch strandde op de middelbare school. Toen is ze alsnog naar een dovenschool gegaan en daar heeft ze haar HAVO gehaald en bovendien geleerd hoe ze zichzelf creatiever kan redden. Ze functioneert dan ook verder prima en heeft banen op haar niveau en weet alles van nodige technische aanpassingen of weet waar ze die kennis kan halen.
En tijdelijk speciaal onderwijs hoeft niet te betekenen dat een vervolgopleiding niet kan of dat ze niet alsnog dan regulier verder kan. Als ze het niveau heeft zou ik daar op in zetten, dat ze voor zichzelf een goed niveau haalt. En als dat via een alternatieve route beter kan, dan doe je dat. Al is het soms tijdrovend of puzzelen.
De knuffel
Realiseer je je dat de toch al aanwezige koppige karaktertrek onder stress nog moeilijker kan worden. Ze heeft geen reserve meer over om flexibel te zijn of even af te wachten of zichzelf gerust te stellen. Ze loopt al op haar tandvlees en als je niet lekker bent dan wordt een mens sacherijnig en is het snel te veel.
Dat kun je wel aanstelleritis vinden, maar het helpt jou niet en je dochter niet.
Idem met het afpakken van de pc en de telefoon. Een kind straffen voor onvermogen en daarmee het gevecht aan gaan helpt de relatie niet die je met haar hebt en gooit haar kont nog meer tegen de krib.
Uiteindelijk kun je een kind misschien naar school dwingen, en ja er zijn er nog steeds die dat adviseren, maar je kunt een kind niet dwingen om onder stress te leren. Dus je schiet er niets mee op.
Je kunt haar beter thuis laten doorleren en daar heeft ze haar pc en smartphone gewoon bij nodig.
Het lijkt me moeilijk om die knop om te zetten, ook bij je man, en toch is dat nodig. Uit de strijd en samen rustig oplossingen zoeken met behoud van de rust en de eigenwaarde van iedereen. Het is een frustrerend proces, maar het gaat beter als je er samen je schouders onder zet en accepteert dat het nu eenmaal zo is. Ze is niet de enige en dwang helpt echt niet, integendeel.
reactie
Het niet praten is ook wel iets dat bij mijn dochter hoort, al van heel klein af aan.
Dat deed ze als kleuter al bij een woordenschattest, ze heeft het serieus gepresteerd om geen enkel antwoord te geven, zelfs niet bij de makkelijkste woorden, die ze echt wel kende. Dat deden we toen nog af als koppig en eigenzinnig en we namen aan dat dit haar karakter gewoon was. Pas veel later kwamen we er achter dat emotionele en gedragsproblemen en over/ongevoeligheid ook in het beeld van haar beperking passen. Dit hoorden we pas 2 of 3 jaar geleden en dan nog met name in gesprekken met andere ouders, bij de professionals lijkt er nog steeds weinig oog voor te zijn, hoewel dit gelukkig langzaam lijkt te veranderen.
Ik heb de manier van gesprek voeren zoals Tijdelijke Nick voorstelt meerdere keren geprobeerd, maar er komt echt niks uit, ook in gesprekken met de mentor en de revalidatiearts niet, dan gaat ze mij zitten aankijken in de hoop dat ik antwoord geef. Daarom hebben we besloten dat er een gesprek met het zorgteam moet komen zonder ons en met ons, het stukje alleen met haar in de hoop dat ze meer los zal laten in een 1 op 1 gesprek met een vreemde en het stukje met ons, zodat wij aanvullingen kunnen geven en er voor kunnen waken dat school niet met schijnoplossingen komt.
Het is voor buitenstaanders ook moeilijk te rijmen, ze gaat met heel veel plezier naar pretparken, daar zijn natuurlijk best veel prikkels, maar dat dat heel anders is dan op school, waar ze ook niet weg kan lopen van de prikkels, dat lijken ze niet te snappen.
Maar ik neem haar serieus en mijn man ook wel, al lijkt dat misschien niet zo op basis van de dingen die ik hier plaats. Hij is degene die vandaag tegen de dame van het zorgteam heeft gezegd dat het prima is als ze een gesprek wil en dat hij denkt dat dochter maandag naar school gaat, maar dat hij dat niet kan beloven. Die heeft gezegd dat hij niet langer van plan is om te boel te laten escaleren 's morgens omdat hij denkt dat naar school gaan op die manier alleen maar negatiever wordt voor haar. Hij heeft alleen wat moeite zich in haar te verplaatsen, hij heeft geen enkel idee hoe het voelt om overprikkeld te zijn en het is echt moeilijk uit te leggen aan iemand die het niet kent. Ik heb hem het filmpje laten zien, maar als ik heel eerlijk ben is dat totaal niet hoe ik overprikkeling ervaar, dus mogelijk ook niet hoe zij het ervaart.
Ze is net trouwens met een vriendje buiten gaan spelen, ze vroeg of dat mocht en dat leek me een heel goed idee. Net kwam ze thuis en vroeg ze of ze morgen bij hem mag logeren. Dit is hoe mijn dochter ook is, vrolijk en sociaal. Ze kwam helemaal bezweet en moe thuis, maar wel vrolijk.
Ik wil haar zo graag helpen, de eerste stap is gezet door te beginnen met de rust hier in huis te herstellen en verder gaan man en ik het er eens uitgebreid over hebben de komende dagen.
Zelfgekozen prikkels
Mogelijk dat je dat ook wel herkent maar zelfgekozen prikkels, vooral als je zelf kunt kiezen wanneer je de situatie aangaat en wanneer het je teveel wordt of je nog even door kunt zetten omdat je het zo leuk vind, is echt anders.
Dat een kind ook plezier heeft, dat gun je haar ook, zo laad ze zich weer op, het pretparkverhaal is zo'n smoes om te ontkennen dat het op school niet houdbaar is. Daar is het hel, ze kan er niet zelf voor kiezen om het aan te gaan of om er aan te ontsnappen, het is repetitief, vooraf geeft het al een dalend gevoel.
Met dezelfde motivatie kan een kind dat wel gemotiveerd is voor een bepaalde moeilijke opdracht, ook school, eventuele moeilijkheden beter verdragen, het is dan even doorzetten omdat je de beloning wacht.
Dit is doorzetten terwijl je er aan onderdoor gaat. Dat is anders.
Uhh,
Hebben jullie misschien meer aan en gezinstherapeut die op dit vlak gespecialiseerd is, met name met het oog op de komende puberteit. Misschien leert je dochter ook trucjes om er zelf beter mee om te gaan.
Denk hierbij bij voorbeeld aan afleiding in de vorm van muziek spelen, om zo prikkels te beheersen.
(Ook docenten op regulier zijn niet gespecialiseerd In de omgang van leerlingen die overgevoelig zijn.)
Je informeren
https://onderwijsconsulenten.nl/
Je kunt je vast informeren bij het Ziezon en/of bij onderwijsconsulenten. Vaak kennen ze de scholen in de omgeving en kunnen je beter adviseren over de route of welke school geschikt zou kunnen zijn. Wat de voor- en nadelen zijn en wat er voor nodig is. Of desnoods wat de eigen school zou kunnen doen, hoewel ik daar niet veel van zou verwachten. Ze kunnen de klas niet minder druk maken en hebben bovendien weinig inzicht en begrip, laat staan tips voor je dochter.
Ook
Tegenwoordig heb je in veel gemeenten ook een plaatselijk aanjaagteam om thuiszitten te voorkomen. Daar zitten vaak ook mensen die de praktijk van de diverse scholen in de omgeving goed kennen. En ze kunnen je soms ook helpen doorzetten om te komen waar je wil.
Tekst
Consulenten, of de mytylschool zelf nog beter, kunnen vaak ook jou goed helpen om tekst te vinden waar je dochter nu precies last van heeft. Dat kan je dochter waarschijnlijk ook niet spontaan aangeven, daar heeft ze jou hulp bij nodig om precies woorden te vinden waar het over gaat, en niet alleen een signaal. Samen woorden vinden is hier wel een nog regelmatig voorkomend gesprek.
Maar de consulenten en in ons geval de directrice van het speciaal onderwijs kon wel helpen aangeven hoe het in elkaar steekt en wat er dan mis gaat. Daar heb ik zelf veel aan gehad.
Vergelijkbaar
Met mijn middelste zitten we in een vergelijkbare situatie. Zoon is 13 en zit in de tweede van de middelbare school. Sowieso een gevoelig kind, motorisch heel slecht, klein visueel probleem en een paar jaar geleden de diagnose lichte hersenbeschadiging, maar een andere neuroloog een jaar later zag die beschadiging op dezelfde scan weer niet.
Sinds de start op het vo is het drama. Begeleiding kwam maar niet op gang en zoon trok veel dingen op school niet. Ook hier vaak in de ochtenden die strijd gehad. Als het echt niet ging, liet ik hem thuis, anders moest hij het proberen. Vrienden genoeg en toch ging het niet.
Dit jaar al minimaal 3 keer compleet overstuur van school weggelopen. Laatste keer een paar weken voor de meivakantie. Vervolgens heb ik zoon ziek gemeld en sindsdien is hij nog niet weer naar school geweest.
Als ouder zat ik met mijn handen in het haar. Viel het niet allemaal gewoon mee, moest ik hem niet naar school sturen, maar hij gaf maar aan dat het echt niet ging. Vroeg me ook of hij geen thuiszitter mocht worden en of hij geen thuisonderwijs kon krijgen, dan had hij geen last van die drukte.
Veel herkenning dus en nog weinig antwoorden, vandaar dat ik ook even mee blijf lezen.
Hier zijn we deze week naar de schoolarts geweest. Die stelde vast dat zoon flink overspannen was en waarschijnlijk ook een trauma ha opgelopen door school. Mijn zoon wil inmiddels wel van school wisselen, maar scholen willen daar op dit moment in het jaar niet aan mee werken. Terug naar de huidige school is geen optie. Wachten tot september is ook wel heel lang en lijkt me ook niet wenselijk.
Schoolarts stelde een breed overleg voor, waarschijnlijk komt dat na de vakantie ergens. Als ik ideeen krijg, laat ik het je weten, maar ook hier zijn adviezen welkom, zonder je topic te willen kapen.
afspraak ergo
We hebben nu een afspraak met de ergotherapeut op 31 mei, wat sneller is dan de revalidatiearts verwachtte. Deze ergo staat op een adressenlijst van therapeuten die de cursus sensomotorische integratie of een vergelijkbare cursus hebben gevolgd, zo zag ik op internet. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren.
Oh en kaap vooral mijn draadje hoor, juist fijn als er meer mensen meedenken en als jullie een tip opdoen die jullie verder kan helpen is dat alleen maar mooi.
Groot overleg
Ik zou vooral nu zelf contact opnemen met onderwijsconsulenten of andere mensen in jou woonplaats die je kunnen informeren en adviseren over scholing voor je zoon en hoe je weg hier nu te vervolgen.
Ik heb het niet zo op die grote overleggen. Het levert niet per definitie iets op waar je wat aan hebt. Iedereen doet daar gewoon zijn eigen ding en als er eentje zorgen heeft gaan ze elkaar zitten versterken. Zoek de kortste weg.
@AnneJ
Ik ben het voor een groot deel met je eens en ik ben zelf ook geen voorstander van (te) brede overleggen. De situatie die hier nu is, is echter ook niet wenselijk, daar is iedereen het over eens. Mijn ervaring is als ik op dat soort momenten die zogenaamde hulptroepen buiten de deur probeer te houden, dat ze dan juist in actie schieten. We hebben een hulpweigeraar te pakken, dat idee.
Ook als je als ouder radeloos bent, heeft de een een nog betere oplossing dan de ander, zelfs voor problemen die er niet eens zijn en waag het dan niet om daar iets over te zeggen.
Wat hier tot nu toe het beste werkte, was on zelf een plan te hebben en dat probeer ik dus ook. Als ik het even echt niet weet, probeer ik bijvoorbeeld op forums als deze ideeen op te doen, zodat ik in een gesprek helder heb wat ik zelf wil.
Nu heb ik mijn zoon al aangemeld op de school waar hij graag heen zou willen. Liefst had ik hem daar per nu heen laten gaan, maar ‘in principe’ is dit niet mogelijk. Dat het niet wenselijk is dat hij maanden niets doet aan school, besef ik ook. Daarom werken we momenteel thuis wel af en toe aan school. Natuurlijk moet hij ook niet in een sociaal isolement komen, dus daar zorg ik ook wel voor en hij moet genoeg bewegen. Sport of iets dergelijks. Schoolarts stond echt achter ons.
Als ouder alleen krijg ik het echter niet voor elkaar om voor deze periode iets te bereiken en daar heb ik dus echt andere partijen voor nodig. Samenwerkingsverband had ik zelf al ingeschakeld en daar heb ik goed contact mee. Schoolarts ging ook goed en die staat volledig achter mijn oplossing. Te breed hoeft het overleg wat mij betreft niet te worden. Hoop dat het samenwerkingsverband met het verhaal van de schoolarts kan bereiken dat zoon vast kan gaan wennen/opbouwen op die nieuwe school, dan heb ik dat bredere overleg niet eens meer nodig.
Onderwijsconsulent heb ik nog geen contact mee gehad. Keek woensdag op hun site en twijfelde een beetje of die iets konden betekenen. Wilde ze eigenlijk gewoon eens bellen om te informeren, maar ze zaten tussen de middag dicht. In de middag kwam het er niet van en daarna waren ze 2 dagen dicht. Heb jij daar wel goede ervaringen mee?
Geef haar inspraak
Ik zou goed naar haar luisteren en kijken of je samen een tussenoplossing kunt vinden.
Van haar uit bekeken, de school is te druk voor haar. Kan het zijn dat ze niet door heeft dat jullie haar probleem serieus nemen?
Zou je met haar kunnen overleggen om bijvoorbeeld een of twee uur per dag naar school te blijven gaan, zodat de drempel om naar school te gaan niet al te hoog wordt. Maak een voor haar op dit moment haalbaar plan.
Dit geeft je tijd om een betere oplossing voor haar probleem te vinden, zonder dat ze helemaal niet meer naar school wil/kan.
