dochter wil niet naar school (lang verhaal)

Mijn dochter (12) heeft een motorische beperking met een neurologische oorzaak. Naast de motorische problemen, kan dit ook gevolgen hebben voor de prikkelverwerking.

Dit is nu waar we tegen een enorm probleem oplopen.
Ze vindt het op school te druk en dan doelt ze met name op auditieve prikkels. Ze vindt het niet te doen en heeft zichzelf volgens mij inmiddels wijsgemaakt dat ze het echt niet trekt, terwijl ik denk dat ze het in haar gedachte veel erger maakt dan het eigenlijk is. Al weken, zo niet maanden, begint ze zo gauw ze 's morgens haar ogen opendoet te klagen dat ze zich niet lekker voelt, in eerste instantie gingen we er vanuit dat ze zich inderdaad niet lekker voelde, wellicht wat oververmoeid was en een dagje moest bijkomen, het is ook niet niks, ze wordt geacht hetzelfde te doen als alle kinderen van haar leeftijd, maar ze heeft wel een lichaam dat niet helemaal lekker meewerkt. Ze is ook nog dit jaar begonnen op de middelbare school, een vrij grote school, terwijl ze op een kleine basisschool zat, dus misschien zijn we in beginsel te meegaand geweest.

En nu is het dus elke ochtend gezeur dat ze zich niet lekker voelt, als we daar niet in mee gaan, dan gaat ze huilen, dat gaat over in krijsen en naar boven vertrekken en dan bestookt ze mij of haar vader dus met whatsapp berichten over hoe rot ze zich voelt, dat ze het echt niet trekt, huilende emojis en als je er tegenin gaat komt er een portie dwarsheid bij die op mij in ieder geval ernstig brutaal overkomt. Gevolg is dus dat nog voor het 7 uur is, iedereen hier boos, verdrietig en overspannen zit te wezen. Vanmorgen heeft mijn man haar ziekgemeld en haar telefoon, muis en afstandsbediening afgepakt, met het idee dat het thuis dan ook niet al te leuk was. Ik weet niet of ik het daarmee eens ben, maar ik begrijp zijn frustratie wel erg goed. Vervolgens krijg ik een berichtje van haar (via de computer die het zonder muis natuurlijk best doet) dat papa haar telefoon en muis heeft afgepakt en ze niet begrijpt waarom hij zo boos is. Terwijl we echt al heel vaak hierover gesproken hebben met haar, op rustige momenten gewoon normale gesprekken.

We hebben gesproken met de mentor, die heeft haar aangemeld bij het zorgteam, daarvan heb ik voor de meivakantie iemand aan de telefoon gehad, ze willen met dochter in gesprek, maar begonnen ook meteen met "misschien is een andere school beter" en over het testen van de oorzaak van die overprikkeling. Dat is leuk, maar ik denk niet dat een andere school per se nut zal hebben, ze heeft er namelijk ook last van in de klas en ik kan me niet voorstellen dat er scholen zijn met significant kleinere klassen, bovendien wil ze eigenlijk niet naar een andere school. En onderzoeken waar de prikkelverwerkingsproblemen vandaag komen lijkt me ook nogal zinloos, want ik weet waar het door komt, school kijkt alleen niet verder dan de motorische problemen en lijkt een label te willen dat ze snappen. Ik heb niet zo'n zin om mijn dochter op bijvoorbeeld autisme te laten testen, wie heeft daar wat aan? Haar beperking kan resulteren in gedrag lijkend op diverse stoornissen, heeft een andere oorzaak, maar dat maakt toch niet uit voor hoe je er mee omgaat?

Ondertussen is mijn dochter hard op weg een thuiszitter te worden en dat wil ik niet, maar we kunnen het gewoon niet meer opbrengen om iedere ochtend dit gevecht aan te gaan en als we "winnen" en ze gaat naar school, dan blijft ze me de hele dag bestoken met berichten, varierend van "ik trek dit niet" tot "en als ik me nou gewoon ziekmeld, wat doe je dan?".

Ik heb ook al met de revalidatiearts gesproken, die heeft op zijn beurt een afspraakverzoek gedaan voor de ergotherapeut. Ik zit het alleen nu even helemaal niet meer zitten. We hebben NU hulp nodig, maar ik weet niet meer waar ik nog aan kan kloppen. Ik weet ook niet of ik er nog meer partijen bij moet halen, of dat ik toch maar moet afwachten waar het zorgteam mee komt. De ergo gaat sowieso nog een paar weken duren.

Voor de volledigheid wil ik nog wel melden dat dochter absoluut niet gepest wordt, haar klas is juist heel lief voor haar. Er zal vast wel eens een opmerking gemaakt worden, maar daar kan ze doorgaans goed tegen en het is zeker niet structureel.

Ik weet het gewoon echt niet meer.