Draadje voor anna

Kari

'Peuters zoeken grenzen. Maar impulsiviteit, attention deficit en hyperactivity hoort ook bij peutergedrag.'
Dat is waar, maar bij een adhd-kleuter is dit gedrag wel tien keer zo hevig. Dus dat zou je toch wel moeten kunnen observeren als hulpverlener. Al is het maar aan de oververmoeide blik in de ogen van de moeder van het kind.
'Terwijl ze toch op die leeftijd al een andere aanpak nodig zouden hebben begrijp ik van jullie. Maar je weet pas dat dat zo is als de standaard peuteropvoedmethodes het niet doen. Daar zit je in een knoop, je moet het eerst “fout” doen om te merken dat het niet lukt op die manier. De wens: had ik het maar eerder geweten, dan had ik het meteen anders gedaan, dat kan dan eigenlijk niet omdat het onderscheid juist ZIT in die niet-werkende standaard peuteraanpak.' Nu, aangezien drie tot vijf procent van de kinderen adhd heeft, zou ik dus maar snel stoppen met het propaganderen van die standaard peuteraanpak. Leg alle ouders uit hoe het werkt: Structuur bieden is belangrijk, time-out kan helpen. Maar het is veel belangrijker om actief te luisteren, empathisch te zijn en met het kind mee te veren. Dat is namelijk beter voor alle kinderen. Ik doe het nu ook bij mijn 'gewone' peuter, het maakt het leven veel leuker, voor iedereen. Vertel ouders, dat ze er rekening mee moeten houden dat hun kind soms niet luistert, omdat er iets anders aan de hand is dan een 'koppigheidsfase' of 'peuterpuberteit'. (wat een kromme tenen woorden zijn dat.) En leg uit dat dwingen en straffen nooit zin hebben. Dat het kind dan vooral behoefte heeft aan veel begrip en geduld.

Kari

Ik denk dat er veel te tackelen valt als er een goed CB in de buurt is. Ze moeten daar dan ook écht willen luisteren naar de zaken waar de ouders tegenaan lopen in de opvoeding. Bepaalde signalen kunnen dan veel eerder opgepikt worden. Je kunt ze er ongetwijfeld nooit allemaal met zekerheid uitvissen, en je vist er ook een aantal uit die het niet hebben. Maar de "softe" aanpak (zoals ik het maar even noem) kan ook voor die andere kinderen geen kwaad.
Zelf hadden wij helemaal niet zo'n slecht CB, de relatie was goed. Maar uit bepaalds signalen hadden ze wel kunnen opmaken dat er "iets" aan de hand was met onze peuter. Bijvoorbeeld de eetproblemen, het niet willen slapen voor 22.30 en zijn oneindige energie. Wat dat "iets" is hoeft dan nog niet nader ingevuld te worden, maar een beter advies in de aanpak van de opvoeding kan m.i. veel kinderen met "iets" de bikkelharde opvoeding die gepropageerd wordt bij "iets" besparen, en de gevolgen ervan ook. Ik kan me voorstellen dat kinderen er faalangstig, onzeker, depressief, teruggetrokken of agressief van kunnen worden.

Wil

Het blijft altijd lastig. Het is een soort wip, met aan de ene kant een aangepaste omgeving en zoveel mogelijk problemen die door de ouders worden voorkomen of opgelost, en aan de andere kant de harde werkelijkheid, steeds weer opnieuw je neus stoten en je alleen en onbegrepen voelen. Wij proberen naar allebei de kanten niet door te slaan.
We laten zoon soms los, zijn neus stoten en in de problemen komen. Maar wel gedoseerd. En soms zijn die problemen zo groot, dan moet je er als ouder wel voor hem zijn om hem op te vangen. Het blijft lasig, het blijft elke keer weer een nieuwe koers uitzetten. Ik verwacht dat we daar de komenende tien jaar nogwel druk mee zullen zijn.

Guinevere

Ja,gelukkig heeft zoon wel vriendjes. Hele goede zelfs. Degene die zijn creatieve plannen leuk vinden, degene die vaak wat ouder zijn en hem beter kunnen volgen.Degene die zijn wat dominante gedrag aankunnen, soms zelfs nòg dominanter zijn. Zoon is erg trouw in zijn vriendschappen. Zal als een volwassenen zijn excuus aanbieden als iets niet goed liep. Hij is erg selectief in zijn vriendschappen. Oppervlakkigheid kan hij niets mee. Als je vrienden bent, ben je dat door dik en dun.Dat is ook wel eens moeilijk. Vooral in de kleuterleeftijd. Dan wisselen vriendjes nog wel eens af. Daar kon hij moeilijk mee omgaan.
Ook heeft hij concentratieproblemen, net als jou zoon. Maar hij haalt prima resultaten. Degene die hem kan uitdagen en bij de les houden heeft een makkie. Een privèleraar zou een uitkomst zijn. Maar sociaal gezien zou ik dat weer niet willen. Aanpassen aan het tempo in de klas, aanpassen aan de manier van werken en luisteren naar de opdracht. Dat zijn de problemen op school. Zoon heeft dus eigenlijk een selectief concentratieprobleem, alleen op school als het werk saai is. Ondanks een "slechte werkhouding, een laag tempo en dromen" scoort hij bijzonder goed.
Deze kenmerken horen ook allemaal bij een hoogbegaafde overigens. Op mijn nerd kan je vele kenmerken plakken. Soms een ADHDèr, soms "Asperger", vaak alleen maar intelligent en wereldvreemd. Daarom wil ik ook geen diagnose. Ooit was er een arts die zei: "Dit kinderlichaam moet nog groeien in zijn volwassen geest." Hij merkte dat ik als moeder prima met hem overweg kon en dat wij als opvoeders geen problemen hadden. "Zorg ervoor dat anderen geen problemen gaan zien die hij zelf kan overwinnen, dat ondermijnt alleen zijn zelfvertrouwen." Ik vind mijn kind prima zoals hij is. Ja, hij is niet 13 in een dozijn en ik vind dat fantastisch. Een makkelijk, rustig, meegaand kind zou ook niet bij mij passen.
Blijkbaar houd ik van kinderen die wat meer uitdaging in de opvoeding geven. Voor zoon zou ik het leven wel eens wat eenvoudiger wensen.

Pippin

Ja, gedoseerd zijn neus laten stoten en er altijd zijn om hem op te vangen. Ik zit na te denken over deze zin van jou: "Soms zijn de problemen zo groot, dan moet je er als ouder wel zijn om hem op te vangen."
Ik denk dat dat voor een groot gedeelte de reden is dat ik niet zit te wachten op een etiket of diagnose. De problemen zijn hier niet groot. In vele postings van de schrijvers hier herken ik veel. Veel begrip voor de problemen.
Maar òf ik heb samen met zoon al een oplossing gevonden, of het lost op door het ouder worden van mijn kind òf ik vind een goed werkende manier in de opvoeding om problemen op te lossen?
Verschillende kenmerken van een ADHDèr zitten in zoon, maar tè veel kloppen ook niet. Wij worden bestempelt als ouders met een "diagnose angst." Misschien is dat zo, maar een diagnose zou voor ons gevoel niets toevoegen. Misschien doen we zoon daar onrecht mee,ook daar ben ik me van bewust.
Dus ook hier stap voor stap en inderdaad de koers soms wat bijstellen. Ik vind het wel een uitdaging, die ik meestal positief benader. Soms bij problemen zie ik het weer even niet zitten. "Wat nu weer, wat een gezeur." Maar ik raap me zelf weer bij elkaar, ga een nieuw gesprek weer met open vizier tegemoet. We lossen het wel weer op.

Meeveer-leestip

Het boek How2talk2kids is echt van het meeveren en luisteren naar je kind. Hier (voorzover bekend geen adhd-ers in huis, maar wel problemen van het type: straf helpt niet, integendeel) geeft het een enorme verbetering. Mij leek het misschien wat te simpel voor deze rubriek maar nu ik deze draad lees zou dat dus wel eens heel anders kunnen zijn. Behalve dat het misschien allemaal open deuren voor jullie zijn wat er in staat.
En ja, alle ouders zouden geholpen zijn met het propageren van meeveren door het cb in plaats van alleen structuur- en strafverhalen. Daar sluit ik me van harte bij aan. Al vanaf babytijd, neem bijvoorbeeld voeden op verzoek, dat is toch ook al meeveren.

Mooi voorbeeld

Dat is inderdaad een mooi voorbeeld Asa, voeden op verzoek!
( ik kán het wel, korte postings maken)

Asa

Ik ben gek op open deuren. Geeft me zo'n fijn gevoel, te lezen dat ik het best goed aanpak...
Ik zal het boek aanvragen bij de bieb.

Asa

Ik heb al eens vaker gehoord over het boek, ga het nu toch ook maar eens bij de bieb halen. Bedankt voor de tip.

Kari

"Peuters zoeken grenzen. Maar impulsiviteit, attention deficit en hyperactivity hoort ook bij peutergedrag."

Daar heb je gelijk in. Iedereen heeft impulsen (gelukkig ha). Maar hier zit dus echt iets wat erg verschilt. Bij een peuter heeft opvoeden daarin gewoonlijk effect. Je leert het kind eerst na te denken. Gaat niet eenvoudig en in 1 keer. Maar wat je doet zie je terug. Bij een kind met ADHD is dat dus beslist niet zo. Vanaf die leeftijd lijkt dat zelfs meer te worden. Kind wordt immers ook slimmer en krijgt meer eigen ideetjes. Maar wat er dan ook ontstaat vanaf dat moment is het negatieve zelfbeeld.

Kind voelt heel goed aan dat het hem maar niet lukt om die impulsen niet te beheersen. Mijn zoon zei op die leeftijd altijd dat het hem maar niet lukte om te 'luisteren'. iets later voelde hij zich stout. Op latere leeftijd kon hij beter niet leven. Bovendien was zijn naam niet goed. Tja, die naam werd ook wel vaak geroepen op onbeheersbare impuls-momenten. En dat zijn er echt heel veel.

Alles wat een ADHD'er heeft en doet, heeft een 'gewoon' mens ook. Maar het aanleren van het acceptabele dat is het moeilijke. En het kind voelt ook echt wel zijn eigen mislukkingen.

Het wegpraten, ach dat heeft elke peuter, is iets wat bij mij behoorlijk opvalt. Tot 6 jaar heb ik in mijn omgeving vaak mogen horen dat hij wel ADHD zal hebben. Ik luisterde daar niet naar. Wist niet beter, het deed er niet toe. Tot hij zich rottig voelde op school en last had. Toen begon IK in mijn omgeving aan te geven dat hij misschien wel ADHD had. de reacties verbaasden mij: 'ach dat zeggen zoveel mensen over hun kind' of 'kinderen mogen niet meer druk zijn'(alsof het daarom gaat) of 'alle kinderen hebben tegenwoordig adhd'. Plotseling was het niet zo. Huh?

Het is gewoon niet hetzelfde. Ook die impulsiviteit niet. Misschien moet je het gewoon aannemen.

Pippin

Ik vond jouw lange postings (en die van de anderen) hierboven zeer de moeite waard dus het hoeft niet kort . Ikzelf denk ook wel eens dat ik te soft ben met dat meeveren en hier te lezen dat dat bij jullie allemaal de juiste aanpak is, vind ik een enorme opsteker. En daarnaast vond ik ze heel duidelijk over wat adhd is, ook bij peuters.

De alternatieven van no kidding

En nu weet ik het zeker....Onno heeft een nieuw medium gevonden....:

http://www.no-kidding.nu/no_kidding_klaagt_aan-

Zeg het maar, toeval of?

Bij de vrienden op de Hyves van no kidding is een Onno Noord te vinden die woont in Lelystad. De Stichting no-kidding is via de KVK te vinden en is gevestigd in .... jawel, Lelystad.....Is het nu echt zo, dat Onno een stichting is begonnen, zogenaamd tegen kindermishandeling, om vervolgens de ouders van ADHD als kindermishandelaars neer te gaan zetten....? Ik mag toch hopen van niet....

Nee, ik weet wel zeker van niet

No Kidding doet heel veel meer dan hun anti-ritalinactie van nu. En het zit in Ermelo. De Onno uit Lelystad lijkt me een heel ander type dan de Onno hier. Kijk maar eens van welke hyves hij lid id is en welke opleidingen vermeld staan. Dat heeft niks met 'onze' Onno te maken. Denk ik.

De kvk

geeft toch echt Lelystad aan Kaatje....ik kan het profiel van die Onno verder niet bekijken, maar het viel me gewoon op. Wellicht is het een ander hoor, dat hoop ik dan maar....maar op dit moment wordt ik heel naar van No-kidding.....en lees ook Zielenknijper.nl maar eens.....

Hyves van die onno

Ik kan alles lezen, ook de krabbels, echt, deze Onno is 'm niet. En nu op naar zielenknijper...
maar een tipje: doe jezelf niet pijn, en lees mss maar liever niet op dat soort sites Anna. Waarom zou je?

Dubbel

Zielenknijper is kritisch op de héle psychiatrie, waaronder ook álle psychofarmaca. Dat heeft goede kanten, er gebeurt namelijk nog veel verkeerds binnen de psychiatrie. Maar vooral: het kan áltijd beter.
Maar ze slaan natuurlijk gigantisch door, en dat maakt alles wat ze uitkramen erg ongeloofwaardig. Ik zou er maar geen nacht minder om slapen, Anna. Trek je het niet persoonlijk aan.

? uit de lucht

De hyves van No Kidding is uit de lucht omdat meerdere mensen een melding hebben gedaan dat de site niet oke is.

Ja...

dat zat er in, teveel mensen voelen zich gekrenkt omdat ze nu als kindermishandelaar neergezet worden door no-kidding vanwege het geven van medicatie aan kinderen die ADHD hebben....

Kaatje...

je zegt, laat je niet gekmaken en slaap er niet minder om....maar no kidding zegt nu letterlijk, ADHD medicatie is kindermishandeling....op zielenknijper.nl staat hun logo met deze tekst eronder....en ja, dat maakt mij misselijk....want als ik er iets is wat ik niet doe dan is het wel kindermishandeling...en waar gaat dit stoppen? Medicatie voor astma? Voor epilepsie? Of nog erger.....chemo?

Stuitend

Het is inderdaad stuitend, dat gedoe bij No kidding. Werkelijk walgelijk, zelden van die nonsens gezien. Gevaarlijk ook omdat veel mensen zo'n organisatie serieus zullen nemen, en dan opeens zo'n stuk over Ritalin ertussen, vol met kort-door-de-bocht aannames en schreeuwerij. Yeegh. Kan die organisatie niet ook uit de lucht worden gehaald?

"kort door de bocht aannames?"

Zijn de genoemde psychiaters, neurologen en orthopedagogen dan geen erkende doktoren? Zijn dit geen goede onderzoeken? En waar moet ik dat uit herleiden?
Ik heb het artikel net gelezen en op zich heb ik niets gelezen wat ik niet al eerder had gelezen. Maar waarom moet ik dit artikel aan de kant schuiven als "nonsens"?
Dat het op de site staat van no-kidding vind ik ook nogal heftig. Kindermishandeling en Ritalin geven in èèn noemer. Straks komt het ook in zo`n spotje op t.v.
Maar ik heb geen moeite met uitslagen van onderzoeken die de voor-en nadelen geven van het gebruik van medicijnen. Vooral niet als het om kinderen gaat en wat het kan betekenen op de lange duur.
Als het inderdaad kort door de bocht aannames zijn volgen er vast wel tegenargumenten van andere doktoren. En zo husselen we alle voors-en tegens weer door elkaar en maken we gewoon weer onze eigen keuzes toch?

Wil

het zijn ook niet zozeer de berichten zelf....die heb ik ook al 100 keer gelezen en ach, dat neem ik mee in de rugzak zeg maar. De link met kindermishandeling echter vind ik veel kwalijker....op de zielenknijper site staat het nu onder het logo van no-kidding....en je kan veel van mij zeggen, maar niet dat ik mijn kind(eren) mishandel....en zoals gezegd, waar ligt dan de grens, bij welke medicatie?

De grens anna

De grens van de media is ver te zoeken op allerlei gebieden toch? En dingen doen altijd pijn als je het op jezelf betrekt of op je kinderen.
"Dikke kinderen is kindermishandeling" "Kinderen moeten minimaal een half uur per dag bewegen, zo niet, dan is er sprake van kindermishandeling." "Je kind langer dan een uur achter de computer is kindermishandeling." "Minimaal 2 stuks groente en 2 ons fruit, zo niet, dan is er sprake van kindermishandeling." "Kinderen in de naschoolse opvang is kindermishandeling."
En nu zijn er onderzoeken geplaatst over het geven van Ritalin. Die moeten wel gelezen worden natuurlijk! De kop is nogal schokkerend, blijkbaar is dat de bedoeling. Is vaak zo, met de media....No-kidding staat er blijkbaar helemaal achter.
Ga je morgen wel 20 min. wandelen met je zoon in het park? En denk erom: Niet in een woonwijk of stad hoor! Zoon en ik fietsen veel, maar dat telt zeker niet mee....Ik maar denken dat hij daar ook zijn energie mee kwijt raakt, nee dus, wandelen moeten we, in het park!

Toch ontaard dus...

ik heb werkelijk waar geen tijd om 20 minuten in het park te gaan wandelen.... zoon ziet me aankomen overigens....

Tja

Tja, als ik alles wat mij tegenstaat in dat artikel hier moet gaan opsommen, wordt mijn bericht langer dan dat artikel vrees ik. Toch een paar dingen:
""Ik geef mijn 14-jarige zoon Jake niet langer medicijnen voor zijn ADHD en gedragsproblemen. Zijn diagnose werd gesteld toen hij 4 jaar oud was. Psychiaters vertelden dat Jake naar een speciale school zou moeten gaan en voor de rest van zijn leven hulp nodig zou hebben. Hij kreeg eerst een ander verwant medicijn, daarna schakelde de psychiater over op Ritalin. Sinds ik gewoon traditionele discipline toepas, in plaats van medicijnen, gaat het veel beter met hem." ". Dit suggereert voor de zóveelste keer dat ADHD veroorzaakt wordt door een gebrek aan discipline (en dat hadden we hier een stuk hoger in de draad al getackeld).
Dan de verwijzing naar het zwaar ter discussie staande Pelsser-dieet, neurofeedback waar nog niet genoeg onderzoek naar is gedaan.
Vervolgens wordt over "natuurlijke" middelen gesproken alsof die altijd veilig zijn: "Het voordeel van deze middelen is dat er geen schadelijke bijwerkingen zijn en dat de hersenfuncties niet alleen veranderd maar ook gesteund en gevoed worden". Euh? Gevoed? Hersenfuncties veranderd met Ritalin???
Daarna nog een stukje over slaap waarin verteld wordt dat baby's tegenwoordig minder dan 13 uur per dag slapen, en zo door over oudere kinderen, wordt met aantallen slaapuren gegooid die volledig uit de lucht zijn gegrepen.
Moet ik nog doorgaan en alle andere kletskoek hier ook opnoemen?
Anna, in jouw geval is het duidelijk: de ADHD van je kind wordt veroorzaakt doordat je niet met 'm in het bos wandelt. Shame on you!

En hier.

Hier is zoon een druktemaker door het gebrek aan discipline. Wel voldoende slaapuren, voldoende beweging, genoeg ontspanning, niet te veel eisen van pa en moe( wel van school overigens).
Dus òf school is de veroorzaker ( ligt het lekker niet aan ons als ouders) òf het gebrek aan discipline. Ik ben redelijk consequent, redelijk dus hè? Maar ik ben niet zo`n sergeant-majoor die haar zoon eens flink gaat disciplineren. Misschien is hier een strenge Engelse kostschool een optie? Valt dat ook onder feedback? Zoon heeft geen diagnose èn geen rugzak, het moet overigens wel betaalbaar blijven.....Zò groot zijn de problemen nou ook weer niet....

Jammer anna

Dat je geen tijd hebt om met je zoon in het park te gaan wandelen. De rustgevende omgeving en mooie natuur zal hem "genezen"....Tja, en of zoonlief nu wel of geen zin heeft in een wandeling, jammer dan. Hij moet, kom op met je discipline!
"Links, rechts, links, rechts..."

Snik...

dus toch boehoehoehoe....ik had veel meer boswandelingen moeten maken.....boehoehoe....

Ach ja....