Dramanachten, wat doe ik eraan

Bij jullie?

Werkt het ook niet om hem bij jullie te laten liggen? Als het maar eens in de zoveel tijd gebeurd, dan kan dat geen kwaad. Ik werd vroeger ook wel eens boos en voelde mij daarna altijd schuldig, want hoe zou ik mij voelen als ik ergens heel bang voor ben, wat anderen niet kunnen zien of voelen en dan ook nog kwade ouders heb, die gaan schreeuwen.
Die van mij gaat nu met 14 jaar nog met licht aan op bed en heeft tv aan, puur voor het geluid en het idee dat ze niet alleen is. Zij verbeeldde zich ook dingen zag schaduwen en hoorde geluiden. Nu komt zij zo goed als nooit meer bij ons en als zij eraan toe is kan het licht en tv uit. Toen zij nog jonger was wisten wij niet dat zij ook nog eens PDD Nos heeft, wij dachten toen dat het ook aanstellerij was.
Ben alleen nooit zo kwaad geworden zoals jij schrijft. Ik had een dun matras onder ons bed liggen en als ze echt bleef zeuren zei ik ga daar maar liggen ik ga verder slapen. Dan vroeg zij of ik even mee zou lopen naar zolder om haar dekbed en kussen te halen en plofte naast mijn bed neer met haar knuffels en een hand van mij vasthoudend. Zij wil troost en dat krijgt zij , ik wil slapen en dan kan zo dus ook.Iedereen blij.

Medeleven

Ik leef met je mee maar heb ook niet echt een advies! Misschien meer melatonine? dus een uur voor het slapen gaan, wat om in te slapen, en net voor het slapengaan, nog wat om door te slapen?
Ik weet dat de gewone opvoedtechnicken heel weinig effect hebben op zo;n fijne adhdér. Misschien met een profecioneel er over hebben? die kan er met een vers licht naar kijken??

groet, pol
enne sterkte!

Herkenning

Ach, wat leef ik met je mee. Mijn nachtrust is mij bijzonder heilig na ruim 7 jaar te korte, verstoorde nachten. Zoonlief heeft dit soort nachten gelukkig nauwelijks meer. Van de hulpverleners heb ik verschillende tips en adviezen gekregen over hoe hiermee om te gaan en in combinatie met de therapie die zoonlief krijgt gaat het allemaal de goede kant op. Ten eerste: zorg voor de goede randvoorwaarden. Dat je kind zich lekker en veilig voelt in zijn kamer/bed. Zorg voor een uitgebreid, rustig en duidelijk avondritueel (dus geen tv, computer, gamen tot vlak voor het slapengaan). Plan een moment in overdag om samen te praten over dingen die hem dwarszitten maar ook over de leuke, fijne dingen van die dag. Geef positieve feedback en maak hem miljoenen keren duidelijk dat hij veilig is, ook 's nachts. Neem zijn angsten serieus maar leg duidelijk uit dat zijn angsten niet reeel zijn en alleen in zijn kop zitten en dat hij de baas is over zijn gedachten, niet andersom. Geef hem een meditatie of mantra of positieve zin/gedachte. Of een foto van een dierbaar iemand bij zijn bed (hier doet een foto van de kat het erg goed. Zet een CD op met lichtklassieke muziek. Lees een leuk, positief verhaaltje voor. Maak duidelijk dat hij zijn slaap hard nodig heeft maar jullie ook! Maak duidelijke afspraken: in principe mag hij zijn bed niet uit 's nachts om jullie wakker te maken tenzij er echt iets aan de hand is. Als hij jullie stoort, schenk er dan zo min mogelijk aandacht aan. Breng hem weer terug in zijn bed na een slokje water en even naar de wc ofzo, praat zo min mogelijk. Herinner hem er nogmaals aan dat hij niet bang hoeft te zijn en laat het daarbij. Ga niet in op verder gejammer, ook niet als hij de hele trucendoos gebruikt en/of smoesjes gaat verzinnen. Vaak is het ook puur aandachttrekkerij alhoewel de grens tussen "echt" en onzin moeilijk te trekken is. Stel een beloningssysteem op. Een sticker voor iedere rustige nacht en na een aantal rustige nachten een kleine beloning. Ga niet bij hem liggen en neem hem niet bij jezelf in bed! Hij moet leren dat zijn eigen bed veilig is en het gaat er ook om dat de ouder(s) ongestoord kunnen slapen. Tot slot: hou vol. Wijk er niet van af. Het kost bergen energie maar het werkt! Het kost tijd maar ik kan die ongestoorde nachten nu zo waarderen en het gaat er vooral om dat je kind om leert gaan met die irreele gedachten en angsten. Dat basisvertrouwen moet van binnenuit komen en dat is een leerproces. Een moeilijk, zwaar, tijdrovend leerproces en jij als ouder moet die tijd en energie erin steken maar op de juiste manier en op de juiste tijd. De nacht is een tijd om te slapen; voor praten en angsten is er overdag. Ik laat mijn zoontje in een schriftje schrijven/tekenen waar hij mee zit en dan bespreken we dat overdag en bij de therapeut. Haal boeken bij de bieb over allerlei kinderangsten en lees samen. Praat samen. Maar word niet boos! Succes meid; ik weet hoe het is als je op je tandvlees loopt en er zelf helemaal doorheen zit. Maar hou vol, het wordt beter. Met vallen en opstaan, maar het werkt!

Bij ons op de kamer of met een van ons van plek ruilen zou inderdaad een optie kunnen zijn. Ik ben alleen zo bang dat als we toegeven aan deze dingen, dat hij dan nooit leert om zelf goed met die angsten om te gaan.
De melatonine krijgt hij al vlak voor het slapen gaan, maar die zal rond dat tijdstip wel uitgewerkt zijn. Vandaar dat we hem bij zulke gelegenheden altijd een extra dosering geven. Meestal werkt onze methode prima, behalve af en toe dus! Hij is er dan werkelijk niet toe in staat om "eruit" te stappen. Dit gebeurt trouwens overdag ook wel eens, dan niet met angsten maar met iets dat hij op dat ogenblik persé wil.
Eigenlijk zou mijn vraag dus beter kunnen zijn: hoe krijgen we 'm zover dat hij uit zo'n situatie kan komen?
En over dat boos worden van ons: ik weet het wel, het is niet goed. Maar hij kan dan zoooooo zuigen, ik kan daar echt niet tegen met mijn slaperige kop.
Pfoe, we hebben al zoveel bereikt met hem, alleen dit blijft periodiek weer terugkomen. En belonen werkt ook niet, zeker niet bij een nachtangst. Een beloning haalt die angst tenslotte niet weg.
Geluid (muziek) zou 'm misschien kunnen helpen, dan moet het alleen niet zijn favoriete muziek zijn. Gaat ie lopen zingen en dansen namelijk.... (michael jackson)

Tegelijk

Ah, tegelijk aan het typen, Elisa.
Ik kan me op papier erg vinden in je verhaal. Alleen willen wij juist wél dat hij uit bed komt als er iets is. Anders gaat hij namelijk heel hard lopen roepen, en dan wordt straks zijn broertje nog wakker. Helaas durft hij op zulke momenten zijn bed niet uit. En negeren is dus geen optie vanwege zijn broertje.
Ik zal vanmiddag eens vragen wáár hij nou precies bang voor was. Dan kunnen we die angst misschien gerichter aanpakken.

Geen gewoonte van maken

Als het maar af en toe voorkomt dat jullie echt op zijn en hij dan naast jullie ligt zie ik het probleem niet, je moet er idd geen gewoonte van maken, maar beter dan schreuwen en kwaad worden. Dan is hij misschien stil maar zit hij met zijn angsten alleen en durft het niet te utten omdat hij bang is, voor jullie dan. Dat wil je vast niet bereiken.
Ik heb dat gelukkig achter mij, heb het jaren mee gemaakt en nu is tv voldoende en klein lampje. Muziek idd kan sdat ze dan juist niet gaan slapen of muziek niet leuk vinden.
Sterkte ermee.

Guinevere

Hmm ja, dat maakt het wat lastiger... Probeer idd achter die angsten van hem te komen want daar moet je mee aan de slag. Vraag hem ook wat hij denkt wat zou kunnen helpen; laat ze meedenken zodat ze beseffen dat zij er controle op hebben. Wees creatief. ADHD'ers zijn creatief en maak daar gebruik van. Tussen al die rare hersenspinsels zitten dingen die je kan gebruiken ten goede Hier is zoonlief ook weg van MJ en hij heeft een paar teksten van liedjes waar hij steun uithaalt. Ik heb zo'n zilveren handschoen gekocht en die ligt op zijn nachtkastje. "MJ is dan wel dood maar hij waakt nog steeds over alle kindjes, ook in de nacht". Zoiets.

Guinevere

Mijn dochter had toen ze wat jonger was (ze is nu 13) ook vaak nachtmerries en dat ze dingen 's nachts eng vond. Overdag er over spreken hielp allemaal niks. Overdag was ze het helemaal met me eens dat slapen belangrijk was en dat er natuurlijk niets engs is en dat iedereen moet slapen.... Alleen 's nachts was het dan wel een heel ander verhaal. Dan werd ze rustig 5,6 x per nacht wakker. Ze kwam soms dan naar ons toe maar soms ging ze ook huilen of roepen. En dan kwamen we en dan was er vervolgens niet echt iets aan de hand leek het. Ze was wel duidelijk bang en kon niet meer in slaap komen maar een oorzaak hebben we nooit gevonden.

Ik heb haar toen samen met haar jongere broertje op de kamer gelegd. Dat hielp wel. Het feit dat hij daar ook sliep en dat ze hem kon horen ademen hielp blijkbaar heel erg. Daar werd ze zelf ook rustiger van. CD speler hielp trouwens ook wel (met koptelefoon).

Toen we een paar jaar verder waren was het eigenlijk helemaal over en sinds ze een jaar of 10 is kan ze weer heel goed alleen slapen.

Geen idee of dit voor jullie een optie is natuurlijk. Misschien werkt het juist tegenovergesteld en zal broertje dan ook wakker worden maar allicht valt het te proberen.

Maylise

Tegengesteld van nu

Als ik het goed begrijp, gaat jullie aandacht vooral naar het stil zijn en snel verder slapen. Is het heel misschien een idee om dat tegenovergesteld aan te pakken? Dus naar beneden, licht volop aan, aandacht voor het enge (laat het hem tekenen!), helemaal uit slaapsfeer komen, lekker kopje thee erbij en desnoods een koekje of handje chips. Opnieuw volle dosis melatonine. Gezellig over andere dingen keuvelen, spelletje doen, beetje voorlezen en opnieuw naar bed.
Het kost je dan maximaal een uurtje, dat is niet fijn, maar beter dan een complete dramanacht.

Nou mevrouw heksenvet

ik zou het niet aandurven. Lijkt me wel een erg leuke beloning. Dat doen we vaker!!!

Overwogen

Ik moet zeggen dat ik het vannacht wel heb overwogen, om dan maar beneden met een slaapzak op de bank te gaan hangen en daar een filmpje te kijken. Misschien toch de volgende keer maar eens proberen.
Verder heb ik in mijn achterhoofd ook een vaag idee om 'm met zijn kleine broertje op één kamer te leggen. Dat moet dan echt een rustige slaapkamer worden en dan wordt die andere kamer de speelkamer. Ik vind alleen het leeftijdsverschil nog zo immens om ze samen te leggen (bijna 3 jaar en bijna 8 jaar).
Bedankt zover, ik haal hier al hele nuttige ideeën vandaan!

Koentje

Ik denk nooit zo in termen van straffen en belonen. Ik kijk liever naar wat het kind nodig heeft. Als een kind serieus bang is, dan moet je het kind daaruit helpen. Begrip en afleiding kan beter helpen boos worden. Natuurlijk is dat bij Guinevere wat genuanceerder, maar als dramanachten vaker dan eens voorkomen, dan weet je dat die aanpak faalt, voor alle betrokkenen.
Bij nachtmerries van mijn kinderen heb ik eigenlijk altijd gehandeld zoals ik hierboven beschreef, toch hebben ze er nooit méér nachtmerries om gekregen. Ik denk dat je angst van een kind serieus moet nemen, al lijkt de angst nog zo'n onzin en nergens op gebaseerd. Het gevoel is serieus te nemen. En als zo'n gevoel heel groot is, kun je sussen wat je wilt of geïrriteerd raken, maar daarmee verdwijnt dat gevoel duidelijk niet. Dan moet je op liefdevolle manier het kind er echt uit halen. Ik begrijp dat heel erg boos worden net zo goed helpt, want dat overstemt de angst helemaal, maar of kind daar nou gelukkig van wordt? De ouders in elk geval niet.

Ikzelf

Soms heb ik zelf ook verschrikkelijke nachtmerries. Heel realistisch, geliefden die dood gaan, echtscheidingen, verdronken neefjes en nichtjes, mijn ouders die iets overkomt. Alles in kleur en alsof het echt gebeurd, met de emotisch en wanhoop meegeleverd. Ik kan dan echt niet omdraaien en weer gaan slapen. De nachtmerrie komt dan gewoon weer terug. Dat is een afschuwelijk gevoel. Alsof je gevangen zit in een doolhof.
Ik doe dan wat Kaatje zegt. Ik ga naar beneden, drink wat, luister naar mijn favoriete muziek, schrijf wat. En dan kan ik weer slapen. Mijn hersenen moeten dan echt even resetten.
Misschien een goed idee om het uit te proberen?

Realistische nachtmerrie

Ik heb gevraagd wat er aan de hand was. Eerst wilde hij het niet vertellen, omdat hij dan bang was dat hij hetzelfde opnieuw zou gaan dromen. Hij droomde dus van een situatie in ons eigen huis, waarbij ik een spook-dubbelganger had (waar je ook doorheen kon steken met je been). In elk geval, de nachtmerrie speelde zich in en rond zijn eigen kamer af. Wel heftig inderdaad.
Ik weet wel zeker dat zijn ADHD meespeelt in het "niet uit de situatie" kunnen komen. Hij is op dit vlak gewoon (nog) niet flexibel genoeg in zijn denken. Van ouders van NADH-kinderen krijg ik in elk geval niet het gevoel dat ze volledig begrijpen hoe heftig het er op zo'n moment aan toe kan gaan.

Hier

een NADH-kind, die wel verschrikkelijke nachtmerries kan hebben. Ze wil er dan ook niet over praten. We hebben het geprobeerd met tussen ons in leggen, maar ze bleef dan draaien en niet slapen. Daardoor sliepen wij dan ook niet meer. Sinds een paar jaar is de oplossing simpeler. We gaan naar beneden, licht aan, dekbed mee, drinken en een koekje en een filmpje aan. Ik ga dan weer terug naar bed. Dochter raakt afgeleid door het filmpje en valt uiteindelijk weer in slaap.

Ook al lijkt het een mooie beloning: het gebeurt er niet vaker door.

Tihama

Net als izar en tihama

Mijn twee jongste broertjes zijn allebei meer dan tien weken te vroeg geboren en zijn in de baarmoeder behoorlijk ziek geweest door rhesusfactorellende. Beide jochies waren NADH-kinderen tot ze naar bed gingen. En beide jongens hebben tot zeker hun tiende (!) begeleiding gekregen bij het in- en doorslapen. Elke avond weer. Mijn vader of mijn moeder bracht ze naar bed (op een matras op hun slaapkamer) en wachtte tot ze in slaap waren. Sliepen ze rustig, dan werden ze als mijn ouders naar bed gingen op hun eigen bed gelegd. Hadden ze een spookavond/nacht, dan verhuisden ze weer naar de ouderslaapkamer. Mijn broertjes (inmiddels allebei langer dan ik) zijn nog altijd dankbaar.
Ik herinner me zelf ook nog nachtmerries uit de basisschooltijd waarvan ik nog rillingen langs mijn ruggengraat krijg. De kinderfantasie is vrijwel grenzenloos. Ik zou dus een beetje meeveren.
Groetjes
Massi

Doorgesproken

Ik heb voor het slapengaan nog even doorgesproken wat de opties zijn als hij vannacht weer bang wakker wordt. Dat was wel nodig want hij zei zelf heel nerveus te zijn, en hij was bang dat hij weer hetzelfde ging dromen.
In elk geval gezegd dat hij niet mag roepen! maar zachtjes naar ons bed moet komen. Eén van ons ruilt dan met hem van plaats. Maar waarschijnlijk is het allemaal niet nodig, want hij zal wel KO zijn na zo weinig slaap.

Welterusten!

Ik hoop/duim voor je dat je een niet doorbroken en goede nachtrust krijgt!
Karin

Jullie

De oplossing ligt (helaas!) voornamelijk bij jullie. Zolang hij het gevoel heeft dat jullie er op gericht zijn hem zo snel mogelijk 'van je bordje af te krijgen' (om prima redenen, want natúúrlijk wil je graag slapen 's nachts) raakt hij in de stress. En daar kan hij 's nachts, bang en 'alleen' en moe, alleen maar verder in doordraaien.
Dus probeer voor alles je eigen instelling te wijzigen naar 'we hebben alle tijd voor jou, wat zou jou kunnen helpen'. Ga er gewoon vanuit dat het een uur kost en dat je dán pas weer je bed in kunt (dan kan het alleen maar meevallen). Muziekje aan, bij z'n bed zitten, verhaaltje voorlezen. Zoiets. Heb je in elk geval een voor iedereen stressloos uur gehad.
En vraag even bij de huisarts naar melatonine met een langzame afgifte, als het vaak gebeurt. Dat kan een boel verschil maken.

Guinevere

Hier een zoon met Asperger die ook 'snachts heel bang kan worden. Strategie is heir dat hij dan bij mij in bed mag verder slapen. Manlief gaat dan in zijn bed. Zo hebben we allemaal gewoon rust. Het is de enige manier waarop hij (onderhand 11) zich zo weer omdraait en verder slaapt. Binnen 10 minuten is de rust weergekeerd.

We doen het bij hem ook als hij écht niet kan inslapen. Komt nog maar zelden voor, maar soms wil het echt niet lukken. Ik heb niet het idee dat hij er nu gebruik van maakt om maar bij hem teliggen. Meer het idee dat hij het erg fijn vindt dat we hem serieus nemen en dat deze mogelijkheid er altijd is. Het stelt hem gerust.

Sterkte!

Guinevere

Ik ben zo benieuwd hoe het gaat....

Vannacht weer

Afgelopen nacht werd hij weer wakker en kon met geen mogelijkheid meer slapen. Het verschil was dat hij deze keer niet bang was, dus veel aanspreekbaarder. Mijn man is toen met hem van plek geruild en zoon kwam op de plek van papa met een stapel boekjes. Het heeft nog wel een uur geduurd voordat hij weer in slaap viel (en ik ook). Toen werkte de melatonine pas weer. In elk geval, er was geen drama en weinig gebler deze keer. Wel jammer dat ik hem vanmorgen uit bed moest sleuren om op tijd op school te zijn.
Wat wel jammer is, is dat zijn droom van onlangs zo realistisch was, dat hij nu eigenlijk niet meer alleen boven durft te zijn. Het spook dat we indertijd in zijn kamer hadden opgehangen om andere spoken te verjagen werkt kennelijk niet meer op deze leeftijd.

Jammer,

want een dromenvanger heeft hier erg goed gewerkt. Maar kennelijk blijft dat effect niet.

Toch was hier laatst ook opeens weer paniek. Ik zou hem normaal gesproken terug naar zijn bed gebracht hebben en erbij zijn gaan zitten tot hij weer rustig was of alweer sliep, maar ik was daar nu te moe voor. Hij kroop totaal in paniek naast me, bibberde nog even en viel toen in een heerlijk rustige slaap (en ik dus ook). En het is daarna niet weer gebeurd.

Maar het hangt natuurlijk van het kind af, mijn oudste dochter zou het zeker de volgende nacht wee rgeprobeerd hebben maar dan nep.

Ritueel

Vervelend dat het nu weer zo was, maar gelukkig lukte het nu om het zonder ruzie op te lossen.
Misschien nog een ideetje? Ook als kind had ik al veel nachtmerries. Het hielp mij om voor het slapengaan een soort ritueel uit te voeren. (schrik niet, het had niets met geslachte kippen te maken ))))
Ik bedacht dan alle dingen waar ik een nachtmerrie over zou kunnen krijgen. Dat hielp mij echt. Ik was bijvoorbeeld erg bang dat er een kernoorlog zou komen (ha, koude oorlogtijd). Dan zei ik tegen mezelf voor het slapengaan: 'Het is geen oorlog, het wordt geen oorlog en ik ga er niet van dromen.' Dat hielp echt.
Wat mij achteraf ook helpt, is het ontrafelen van de droom. Dan zoek ik het element wat echt nooit zou kunnen en daardoor wordt de droom minder bedreigend.

Guinevere

Ik heb niet het hele draadje meegelezen. Ik zie wel je berichtje over zijn angst over een spook.

Wat kan helpen is om hem overdag juist te laten vertellen over het spook, maar vanuit daar ook over zijn angst. Probeer het voor hem los te maken: zijn gedachten, zijn gevoelens en dat wat hij doet. Dat wat hij doet kan hij veranderen, zijn gedachten waarschijnlijk ook al wat. Zijn gevoel blijft dan nog over. Dat is de angst. Daar kan je ook veel dieper met hem over praten. Hoe voel je dat in je lichaam (zweten, hartklopping, verstarren etc) en voel je het ook bijvoorbeeld in je benen? Hij kan het aanwijzen. Dat is dan eigenlijk de angst verkennen, maar wel op een moment waarop hij sterk genoeg is om het te bespreken (en zich er dus in in te kunnen leven). En als je je eigen gevoelens eerder herkent en kent kan je ze ook beter beheersen.
Niet dat het in een keer over is. Maar zoals je zegt. Als je wat groter bent, werken de sprookjesachtige oplossingen niet echt meer.

sterkte, angst voeeln is heel naar (en kan ook nog eens versterkt worden door methylfenidaat)

Ret

Nou, wij gaan nu RET (Rationeel Emotieve Therapie) proberen. RET kan kinderen, jongeren en volwassenen helpen om emoties of gevoelens, die een bedreiging kunnen zijn voor welzijn en geluk, te voorkomen of op te lossen. Een belangrijke stap in rationeel denken is dat je niet van streek raakt door de gebeurtenis of situatie zelf. Het doel van rationeel denken is leren onnauwkeurigheden of onjuistheden in denken in te zien en tot een meer realistische kijk op jezelf en de omgeving te komen. Het doel van RET is om kinderen, jongeren en volwassenen via een simpel ABC-model inzicht te verschaffen in het onderscheid tussen rationele en irrationele gedachten. Rationele gedachten worden versterkt en de irrationele gedachten uitgedaagd. Mensen wordt daarbij geleerd deze irrationele gedachten te onderzoeken, uit te dagen en te veranderen. Op deze manier worden zij hun eigen begeleider/therapeut en hebben zij zelf de controle over het ombuigen van negatieve gedachten tot positieve gedachten. RET werkt goed bij mensen die veel in hun hoofd bezig zijn, veel denken, piekeren en bij klachten zoals onzekerheid, onrust, angst, machteloosheid, schuldgevoel, slapeloosheid enz.
Als boekentip kreeg ik "RET je kind" door Dr. J. Verhulst. Lijkt mij de moeite waard om te proberen!

Interessant

Nou, er speelt wel mee dat het een jongen is met innerlijke angsten. Niet dat hij bang over komt, helemaal niet, maar het uit zich wel in bepaalde gedragingen. Hij durft bijvoorbeeld vaak zijn mening niet te zeggen of onderneemt bepaalde acties niet omdat hij zich dan laat belemmeren door eventuele negatieve gevolgen. Dat kan wel handig zijn (zeker bij een impulsief kind), maar je moet je natuurlijk niet teveel door dergelijke gedachten laten beperken.
Ik zal dat boek over RET eens opzoeken, lijkt me interessant.

Angsten

Mijn zoontje is ook geen bang kind (integendeel) maar die wezenlijke angsten en negatieve gedachten staan hem ontzettend in de weg. De therapeut zei dat als dit soort negatieve gedachten en angsten niet aangepakt worden je wel aan de gang kan blijven met avondrituelen, melatonine, je kind bij je in bed nemen etc. maar de oorzaak wordt niet weggenomen dus zal het nooit het juiste, gewenste effect hebben. Het piekeren, de onzekerheid en de angst blijven immers bestaan en zullen waarschijnlijk ook alleen maar erger worden naarmate ze ouder worden. Bij ADHD kinderen speelt dan ook nog mee dat ze al overprikkeld zijn en dat zodra ze uit de prikkels worden gehaald, als ze 's avonds in een rustige, stille kamer liggen ze alles herbeleven en moeite hebben om die knop om te zetten. Dan gaan ze piekeren en komt alles naar boven. Heb je ook nog een kind dat zich soweiso al dingen afvraagt, veel doordenkt of hoogsensitief is wordt alles versterkt. Het kind moet zelf leren om te gaan met die gedachten en het liefst ook leren om zichzelf te beschermen tegen overprikkeling. We gaan ook kindermeditatie proberen en zelfhypnose. Niks ingewikkelds, maar simpele handvaten en trucjes zodat zoonlief als het ware een soort "beschermend schild" om zich heen kan trekken zodat hij overmatige negatieve prikkels kan weren. In combinatie met de RET leert hij zo zelf om te gaan met de overprikkeling en de negatieve gedachten. Hij heeft en houdt zelf de regie in handen en dat is ook het fijne eraan. Ik vind het zelf allemaal heel logisch klinken en denk eraan zelf ook iets met RET te doen. Deze therapeut is een breed opgeleid maatschappelijk werkster en werkt vnl. met mensen met PTSS. Zij heeft zelf een zoontje met autisme dus ik vind veel herkenning en erkenning bij haar. Zij zegt ook dat iedereen anders is en wat voor de een werkt, hoeft voor de ander helemaal niet te werken. Gebruik wat je kan gebruiken en vergeet de rest maar probeer het wel eerst.

Niet in bed wel erbij

wat hier helpt in dergelijke situaties (al heeft mijn kind geen adhd, weet niet of dat uitmaakt) is dat ik er wel bij ga liggen op een matrs, maar niet in bed. In bed erbij liggen dan hou je elkaar echt wakker. Het is te krap, het is te dichtbij. Ik leg een matrasje naast het bed, ga liggen, zeg: kop dicht. Je hoeft niet bang te zijn, mama is er nu. En slapen
Soms hoor ik na 20 min, nog wel wat gemurmel omdat hij blijkbaar niet in 1 keer meer in slaap valt, maar meestal vallen we beiden vrij snel weer in slaap.
Kan dat een optie zijn?
Ik zou het niet op kunnen brengen om naar beneden te gaan. Zoon zou dat echt als beloning gaan zien
suk6