Eigen verantwoording 14 jarige op school
Onze oudste zoon 14 jaar, ADHD met ASS kenmerken heeft veel moeite met plannen en organiseren van zijn huiswerk. Hij zit in Havo 3 en over 4 weken komt de eerste repetitie week er aan. Met veel pijn en moeite heeft hij 5 van zijn 7 onvoldoendes weg gewerkt. Als voorbereiding op havo 4 en de daarin alleen maar aanwezige repetitie weken wordt er vanaf nu gewerkt met huiswerkplanners. Dit alles betekent veranderingen en ook daar heeft hij veel moeite mee. Omdat wij als ouders hiermee problemen verwachten hebben wij samen met de ambulant begeleider gevraagd om extra begeleiding bij het plannen en organiseren. School zou hiervoor contact zoeken met een oud leerling. Dit alles is besproken half december. Tot voor de vakantie hadden wij hier niets mee over gehoord en hebben hier over vragen gesteld.
Vandaag wordt hij geheel onverwacht uit de les gehaald en krijgt een briefje met een telefoonnummer en de opdracht om vandaag telefonisch een afspraak te maken met zijn toekomstige begeleider die hij niet kent. Met als gevolg een kind dat flipt vanwege de onduidelijkheid en absoluut niet van plan is mee te werken.
Wij vinden dit een rare gang van zaken en vinden dat de verantwoording wel erg op zijn schouders gelegd wordt.
Hoe zien jullie dat? Zijn wij te betrokken en moet een 14 jarige havo 3 scholier zoiets ook zelf kunnen.
Zonnetje
Zo dan
Hier een 17-jarige zoon zonder diagnose (alleen een verbaal-performaal-kloof is vroeger wel eens uit een test gekomen), die zou ook flippen en de kont tegen de krib gooien. Tijd voor een serie goede (en sturende) gesprekken op school.
Sterkte!
Meedenken?
Ik kan uit je hele verhaal niet opmaken of je zoon op de hoogte was dat er een gesprek heeft plaatsgevonden tussen ouders en ambulant begeleider.
"Vandaag wordt hij geheel onverwacht uit de les gehaald enz." Waarom onverwacht? Was het onverwacht dat hij vandaag zelf kon bellen of was het onverwacht omdat je zoon niet op de hoogte was van het overleg tussen ouders en school? Je zoon flipte door de onduidelijkheid? Welke onduidelijkheid? Hij kon het briefje toch mee naar huis nemen en samen met èèn der ouders contact opnemen?
Als je zoon goed op de hoogte was van het feit dat er hulp voor hem wordt ingeschakeld, dan is er toch geen reden om te flippen? En waarom weigert hij nu mee te werken? Vond hij het eerder wel een goed idee dat hij hulp zou krijgen bij planning en organiseren?
Tsja
Op de school van mijn 14-jarigen ben ik ook gewend dat er veel rechtstreeks met de 'kinderen' zelf gecommuniceerd wordt. Toch is dat voor hen geen enkele reden om dan maar niet meer te willen, integendeel, ze zijn blij met de geboden hulp.
Meedenken altijd prettig
Het gesprek met school en de ambulant begeleider heeft half december plaatsgevonden in het kader van preventieve ambulante begeleiding. Onze zoon weet van deze gesprekken en de afspraken die gemaakt zijn. Er is half januari een afspraak geweest tussen intern begeleider van school en hem. Dit gesprek is niet door gegaan omdat de begeleider niet op tijd was en zoon mee moest met een excursie. Hij heeft daarna een aantal keer contact gezocht met de intern begeleider voor een nieuwe afspraak die nooit van de grond is gekomen. Het onverwachtse zit hem in het feit dat hij zelf contact moet zoeken met zijn begeleidster en dat de begeleidingsuren op 1 dag zo gepland zijn dat hij zijn voetbal training moet gaan missen. Is voor ons geen probleem want wat moet dat moet en school gaat voor.
Waar het omgaat is dat hij en wij ook altijd gedacht hebben dat school het contact tussen zoon en begeleidster tot stand zou brengen en dat hij dit nu zelf moet doen.
Ja hij weet dus allang van de begeleidingsplannen en ziet hier vreselijk tegenop. Is bang voor het onbekende.
Verder is het voor hem onduidelijk wat de begeleidster precies met hem gaat doen. Ook wij als ouders zijn hier niet volledig van op de hoogte alleen de hoofdpunten begeleiden bij planning en organisatie als voorbereiding op het volgend jaar waarin veel meer zelfstandigheid wordt verwacht. En juist die zelfstandigheid is een probleem.
Voor ons als ouder is dit alles ook een leerproces en wij vragen ons af zeuren wij te veel of mag je van een 14 jarige verwachten dat hij zelf zijn begeleiding regelt
Ja maar
"en de opdracht om vandaag telefonisch een afspraak te maken met zijn toekomstige begeleider die hij niet kent."
Wat is er vervolgens op tegen dat jij even belt? Dat is een oplossing die je zoon ook direct had kunnen bedenken. Ik leer mijn kinderen (stoornis of niet) altijd in oplossingen te denken. Dat is ook een zelfstandigheid, en haast nog belangrijker dan zelfstandig kunnen tandenpoetsen of de schooltas inpakken. Altijd jezelf de vraag kunnen stellen: 'wat heb ik nodig om het wel te kunnen?', in plaats van in de paniek te schieten. Hulp vragen is vervolgens een adequate oplossing, zeker voor een veertienjarige.
Miischien maak ik het probleem te groot
Daarom vraag ik ook op deze manier hulp. Reageer ik overbezorgd?
Onze relatie met school is niet optimaal door het regelmatig niet na komen van afspraken die met school gemaakt zijn. Dit maakt ook dat wij er misschien veel te dicht bovenop zitten en het misschien wat luchtiger moeten op pakken
De opdracht aan hem is: "zelf telefonisch contact opnemen." Die opdracht neemt hij heel letterlijk. "Ik moet zelf bellen. Maar dat durf ik niet." Is ook iets wat hij moet leren. Hij heeft samen met mij de oplossing bedacht om te mailen naar de intern begeleidster dat hij het niet prettig vind om telefonisch contact te zoeken met iemand die hij niet kent en dat hij liever per mail contact zoekt maar geen mail adres heeft.
Wat ik graag had willen weten is dat school verwacht dat hij dit zelf regelt en dat hij dus thuis zou komen met een telefoon nummer. School verwacht dus eigenlijk een bepaalde zelfstandigheid die hij duidelijk niet heeft en aan ons de schone taak hier meer aandacht aan te schenken.
Zonnetje
Letterlijk
Zo'n opmerking hoef je niet letterlijk te nemen. Het zal school geen aardappel schelen wie er uiteindelijk belt naar die begeleider. Als er maar een afspraak gemaakt wordt. School verwacht helemaal geen bepaalde zelfstandigheid, school verwacht daarin niets en heeft alleen maar een bepaalde manier van communiceren: rechtstreeks met de leerling. Want dat waarderen de meeste pubers wel.
Re; letterlijk
Dat je zo'n opmerking niet letterlijk hoeft te nemen snappen wij wel maar hij niet.
De rechtstreekse communicatie met hem waardeert hij dus niet.
Nogmaals
als jij dat begrijpt, had je dat je zoon ook duidelijk kunnen maken. "Oh, dan bel ik wel even." Waarom laat je hem dan vragen om een e-mailadres, zo omslachtig!
Zoon moet snel leren: 1) check of het wel letterlijk bedoeld wordt, 2)denk in oplossingen = hulp vragen.
Nog even verder
Het zal veel vaker (gaan) gebeuren dat zoon wordt aangesproken op iets waar hij (nog) niet mee om kan gaan. Daar moet hij mee leren omgaan. Want je kan niet de hele wereld leren met hem om te gaan. VO is al lastig, laat staan in het vervolgonderwijs. Dus hem leren: niet in paniek raken, ik bespreek dit straks met mijn moeder.
Goeie tip kaatje
die ga ik zoon meegeven....hij gaat volgend schooljaar ook naar het VO (regulier) en zou ook van dat soort dingen in paniek kunnen raken (= in zijn geval, woedeuitbarsting).....Niet in paniek raken, bespreek straks met mama.....we gaan er een mantra van maken!
Bedankt kaatje
Dat hij moet leren omgaan met de wereld en de wereld niet met hem daar zijn we het over eens. En dat is tevens onze valkuil.
Jou advies niet in paniek raken maar aangeven dat zaken je overvallen en dat je ergens over na wil denken daar gaan we mee aan de slag.
Uitbreiding tip kaatje, speciaal voor jonge kinderen
Hier een 7-jarige (geen zorgenkind) die zo ongeveer tijdens vakantie tot dezelfde conclusie kwam als Kaatje: hoe los ik dit op (na eerst een tijd gehuild te hebben maar onze bijstand kwam niet zo snel als we wilden). Ik heb hem de oplossing van Kaatje verteld en die past helemaal in zijn gekozen strategie. Ik heb wel één toevoeging gedaan. Als je dan een oplossing bedacht hebt, bedenk dan eerst: wat zou Mama daar van vinden?
Ik heb het voorbeeld gegeven van: ik heb het koud, ik weet niet hoe de verwarming werkt, ik steek het huis in brand dan heb ik het toch lekker warm. Vraag: wat vindt Mama daarvan? Oja, dat vindt Mama toch niet zo'n goed idee.
Zoon vond het voorbeeld hilarisch maar de boodschap is doorgedrongen.
Hahaha annet
Moet er weer erg om lachen.
Alleen
vrees ik dat mijn kinderen dit grapje niet gaan begrijpen.....
De toevoeging op zich is geen grapje
Als een kind zelf een oplossing bedenkt, kan het nadenken over: Vindt mijn moeder dit ook een goed idee? Dat is niet grappig bedoeld.
Het gekozen voorbeeld naar mijn zoon is wel grappig bedoeld. Het overdrijven past bij mijn 7-jarige om de boodschap te begrijpen. Juist door de overdrijving gaat hij de boodschap ook beter onthouden. Bij een ander kind zou ik een ander voorbeeld gebruiken of misschien helemaal geen voorbeeld.
Te hoog gegrepen
Annet: "Als een kind zelf een oplossing bedenkt, kan het nadenken over: Vindt mijn moeder dit ook een goed idee?"
Dat vind ik voor een kind met ASS echt veel te hoog gegrepen. Inlevingsvermogen, je verplaatsen in de gedachten van je moeder, dat kan een kind met ASS simpelweg niet. (jaja, ik scheer ze ff over een kam, sorry). Als je het voor elkaar krijgt om de mantra ('help wat moet ik doen, ik vraag het straks aan mama') in het hoofd te krijgen, zodanig dat deze ook praktisch wordt uitgevoerd, heb je al een heel belangrijke stap gezet.
