Elders wonen met 12/13 jaar?
Na een gesprek vandaag met de ouderbegeleider van onze behandelkliniek, is toch wel duidelijk geworden dat onze zoon van 12, in de loop van het jaar waarschijnlijk elders zal gaan wonen en daar dan ook scholing zal volgen. Er is voor hem gewoon geen reguliere middelbare school te vinden, geen praktijkschool, noem maar op. Zijn problematiek is te complex... Hij komt langzaam in de puberteit, is moeilijk te sturen (lees; niet)en met een speelkameraadje hier in de buurt zetten ze elkaar aan tot domme en onveilige dingen.
Ik heb er verschrikkelijke moeite mee. Ik zie wel de voordelen hoor, de rust hier thuis voor ons en de andere 3 kinderen, het met plezier uit kunnen kijken naar de weekenden enzo.
Maar oh, hoe moeilijk is dit, eigenlijk WIL ik dit helemaal niet! Heeft iemand hier ervaring met het 'uithuiswonen' van zo'n jong kind? Hoe ging dat, wende het snel?
Een verdrietige jons
Ach meissie toch...
Wat breekt je hart dan, he... Je weet dat het het beste is, maar het is niet wat je je 12 jaar geleden hebt voorgesteld... Natuurlijk wil je het niet! Al weet je dat het beter is. En zo blijft het malen tussen hoofd en hart...
Mijn jongste zal waarschijnlijk ook nooit zelfstandig kunnen wonen, maar dat ligt toch anders dan bij jou. Hij woont nu voorlopig nog gewoon lekker thuis. Wat ik zo erg vind is dat zijn liefste wens voor later "een lieve vrouw en een kindje" is... 
Maar ik moet daar niet te lang bij stil blijven staan. Dat is het enige dat ons kan redden: er niet te lang bij stil blijven staan.
Mijn lijfspreuken zijn "Komt goed" en "we zien wel". Anders word ik gillend gek.
Lieverd, je hebt weinig aan mijn woorden, ik heb (nog) geen ervaring, maar ik zou je zo graag een dikke knuffel willen geven... Omdat het soms zo verrotte moeilijk is, als je kind zich niet ontwikkelt als andere kinderen, met alle gevolgen van dien...
Belle
thanks 
Niet zelf
Vrienden hadden ook dikke problemen met hun oudste kind. Ze hebben veel en vaak om hulp gevraagd. Soms kregen ze het en ook heel vaak werd er niet naar hen geluisterd. Zo sleepte de thuissituatie zich voort tot er eindelijk een diagnose kwam. Het kind was toen 9. En na veel verdriet en slapeloze nachten hebben ze het moeilijke besluit genomen om erop aan te sturen dat ze elders zou gaan wonen.
Hoeveel ellende en tranen het toen ook veroorzaakte, nu is er toch wel veel rust gekomen voor iedereen van dat gezin. De regelmaat en strengheid (lees: de leiders zijn zeer consequent) doen haar wel goed en ze zien elkaar toch regelmatig, omdat ze niet ver weg woont. Ik zie vooral de brusjes van het gezin. Eentje is het vriendje van een van mijn eigen kinderen. Het is heel verdrietig allemaal en het blijft wringen. Het blijft tegen je oudergevoel in gaan dat je kind zo jong uit huis gaan en dat anderen de opvoeding gaan overnemen. En aan de ene kant is het heerlijk dat je zelf meer rust hebt en dat je je andere kinderen ziet opbloeien, maar aan de andere kant blijft ook dat knagen. Want je oudste is ook een kostbaar en lief kind!! Aan de ene kant went het dus wel snel en aan de andere kant went het nooit.
Lieve Jons, veel sterkte met het nemen van jullie besluit.
Ach jons
Ook hier (nog?) geen ervaring, maar wel de angst die op de loer ligt. De onzekerheid of de praktijkschool hier wel voldoende zal blijken. En de zekerheid dat oudste ook nooit zelfstandig kan wonen.
Vreselijk moeilijk, voor jullie allemaal!! Zo zou het niet moeten gaan...
Virtuele arm om je schouders...
Zus
Ook niet zelf, maar het kind van mijn zus met o.a. autismeproblematiek staat op de wachtlijst en gaat begin volgend jaar ook buitenshuis wonen. Ze is dan 7,5 jaar.
Wat lastig!
Zo raar eigenlijk, vroeger zaten tehuizen vol met kinderen waar niet meer naar om gekeken werd, hoe deden die ouders dat? Hoe overleefden die moeders dat? Maar ook: wie heeft er niet gesmuld van 'de dolle tweeling' of 'pitty op kostschool'? Het was ooit de normaalste zaak dat kinderen niet thuis woonden.
En nu, nu je ervoor staat, is het zo ontzettend moeilijk. Toch denk ik ook dat het jullie allemaal wel veel goeds kan opleveren.
Ik heb er geen echte ervaring mee, maar ik heb wel, op kindercentrum, met ouders gesproken van kinderen met meervoudige handicaps. Ook voor hen was de stap naar logeren en wonen heel erg groot. Ook een verdrietige stap. Ze voelden dat ze faalden. Maar het resultaat was wel goed: ouders kregen rust, brusjes bloeiden op en in het weekend konden ze de zorg veel beter aan voor het gehandicapte kind. Al met al konden ze juist veel betere ouders zijn. En het kind in een passende omgeving, waar het niet meer op de tenen hoefde te lopen, waar het veilig is. Het kind kan daardoor ook ontspannen, gelukkiger zijn.
Maar het missen blijft er tussenin staan. Dat zal altijd moeilijk blijven. (Hoe deden de ouders dat van Pitty???)
Niet voor problemen
Oudste ging met 10 jaar elders wonen in verband met een opleiding. Elders was direct aan de andere kant van Nederland. Jongste was net geboren.
Ik had het niet aan zien komen, niet verwacht, was nog aan het ontzwangeren. Het was heel heftig, hoe zeer ik hem ook deze kans gunde.
Ik heb daarna een paar weken staan huilen in de keuken. Ik miste hem verschrikkelijk. Kneep in mijn armen om de pijn wat te verzachten. Ik was jaloers op de mensen waar hij door de week bij woonde. En supergevoelig toen dat niet goed ging. Pijnlijke dingen. In het begin elke dag opbellen tot hij zelf zei: dat moet je niet doen, want dat maakt het alleen maar moeilijker voor mij.
Wat maakte het op den duur draaglijker?
- vooraf al: gesprek met andere ouders die in dezelfde situatie zaten. Veel vragen kunnen stellen, veel van geleerd.
- minder bellen maakte het toch beter mogelijk om afstand te nemen en hem de vrijheid te geven.
- toen er een keer iets mis ging (hij was overvallen) ben ik direkt daar naartoe gereden, alleen maar om hem even te zien en te spreken. Dat maakte het ook gemakkelijker: als het nodig is kan ik altijd naar hem toe.
- goed kontakt en veel vertrouwen in de mensen van school en opleiding die hem begeleidden en later een ander gastgezin waar ik ook veel vertrouwen in had.
- accepteren dat hij andere dingen leerde dan ik hem wilde leren en daar ook de voordelen van leren zien.
- en uiteindelijk, het allerbelangrijkste: zien dat het hem goed deed, hem zien opbloeien op een manier die anders niet mogelijk was geweest.
Wat moeilijk bleef:
- uitzonderingspositie in het weekend, speciale aandacht proberen te vermijden, maar dat was eigenlijk onmogelijk. Moeilijk omdat de andere kinderen natuurlijk 'gewone' aandacht kregen. Balans daarin vinden. Dat is altijd moeilijk gebleven.
- kleine 'alledaagse' gebeurtenissen die het kind niet meemaakt, waardoor toch bepaalde dingen veranderen, zonder dat je het kunt benoemen. Zorg dat het kind thuis geen 'vreemde' wordt. Ook dat bleef moeilijk.
- vragen van je omgeving die zelf allerlei ideeën hebben, niets vragen, maar wel oordelen en jou lastig vallen met hun supergekleurde mening die nergens op gebaseerd is, ook dat blijft moeilijk.
- je kind missen. Dat bleef, daar verandert weinig aan, al slijt het in de loop van de tijd en al helpt het om te zien dat het met je kind beter gaat. Dat laatste is slechts een pleister op een wond die open blijft.
- uiteindelijk lukt het dan wel om te leven met wonden die open blijven en die ook nooit meer dicht gaan. Net als na de dood van een kindje of een geliefde. Het besef dat je kinderen niet gekregen hebt om te houden, een soort dankbaarheid voor de jaren dat je zelf hebt kunnen zorgen, realistisch besef over wat er voor dit kind nodig is en trots dat je de stap durft te zetten om het hem te geven, voorbij je eigen gevoelens en belangen. Ik denk dat zulke dingen helpen. En een dagboek bijhouden in de eerste tijd, waarin je je eigen gevoelens en emoties kunt opschrijven.
Er komt een dag dat je weet dat het goed was om dit te doen.
Tsjor
Bedankt
de lieve woorden en ervaringen (Kendra, Tsjor) helpen wel, ook al brengen ze de tranen ook meteen weer boven.
Het stomme is dat we eigenlijk pas sinds een half jaar ofzo beseffen dat dat elders wonen wel eens eerder zou kunnen plaatsvinden dan gedacht. Wel altijd in ons achterhoofd dat het zelfstandig wonen een stap te ver is, maar dan begeleid wonen ofzo vanaf een jaar of 16/18? Maar nu al... De stoornissen van ons jochie zijn blijkbaar (zo hebben we dat zelf dus nooit echt ervaren) behoorlijk zwaar en veelvragend.
Ik moet dus een sprong maken naar de realisatie van de ernst van de beperkingen en ook naar het uithuisgaan.
Meiden, ik vind het heftig, hoor. Ik erger me regelmatig kapot aan de impact van zijn aanwezigheid op de rest van het gezin, maar ik wil hem ook niet kwijt. Ben bang wat dat voor hem gaat doen.
Zal hij bedenken dat wij hem niet meer willen? Als straf zien? Gelukkig zullen we ook in het vertellen worden begeleid, want dat soort dingen wil ik hem niet in het hoofd zetten. In hoeverre voelt hij dat soort dingen, zelfs dat weet ik eigenlijk niet. Het is zo'n gesloten boek, dat knulletje.
Nou ja, nogmaals dank voor de berichten, meer ervaringen is welkom!
liefs,
Jons
Kind van vriendin
Lieve Jons
Mijn vriendin zei ongeveer hetzelfde als jij toen hun kind op 12 a 13 jarige leeftijd uit huis geplaatst moest worden. Het kind (zeer laag iq en autistisch)verhuisde naar een nieuw geopende woonvoorziening op fietsafstand.
Hoe lang het duurde voor het wende? Het ging met stapjes, soms wat beter, dan weer minder goed.Heel geleidelijk aan zag mijn vriendin steeds meer niet alleen met haar verstand, maar ook met haar gevoel, de positieve kanten van het wonen in de woonvoorziening in. Haar kind had denk ik minder moeite met wennen dan de ouders.Je zag en ziet het kind genieten van de omgang met nu volwassenen die ongeveer hetzelfde leuk vinden als zij. De ouders werden en worden heel nauw bij alles wat hun kind betreft betrokken, Ze hebben bijvoorbeeld een soort heen en weer schrift, waar de dagopvan,g woonvoorziening en ouders omde beurt in schrijven, zo weten ze precies wat hun kind meemaakt op een dag. Mijn vriendin zegt wel eens het was de moeilijkste beslissing die we ooit hebben moeten nemen, maar spijt nee beslist niet. Ondanks al het verdriet dat die beslissing met zich mee bracht zouden ze het weer doen. Groeten Henriette
