En dan is het even slikken...
Zoon van 9 is al door de malle molen gegaan kwam angststoornis uit waarvoor hij therapie krijgt.Tijdens de therapie lopen we met zijn allen tegen dingen aan.
Gesprek gehad en het vermoeden is pdd-nos waarin we veel herkennen.
Tsja aan een kant veranderd er natuurlijk niets hij blijft hoe hij is maar aan de andere kant merk ik toch dat het mij veel doet.Ik hoopte altijd dat de dingen die hij heeft wel over zou waaien maar nee dat zijn dingen die bij hem horen en waar hij en wij mee moeten leren omgaan.Misschien een definitief hij is toch anders .En dan een hele hoop vragen maar niet weten welke te stellen.
Merk ook dat ik behoefte eraan heb over te praten maar je waarover dan en met wie ? We krijgen wel ouderbegeleiding en dat is erg prettig.Man gaat er anders mee om die ziet het wel maakt zich niet zo druk en ik maak mij gauwer druk 
Misschien hier iemand die het herkent al deze dingen ?
Hoe zet ik de dingen op een rijtje ?
Ik ken de site van Balans al.
Vast bedankt!
Dank je voor je reactie!
ja het is inderdaad een rouwproces en dat heeft ook tijd nodig.
Wat ik wel blij mee ben dat het nu een naam heeft en dat we nu kunnen leren hoe met hem om te gaan en hoe er mee om kan gaan.Dat opent wel weer deuren omdat je voorheen voor de deur stond en niet wist hoe ie open moest.
Ik heb inderdaad een titel van een boek gekregen wat ik zeker ga lezen om dingen te begrijpen en het een plaatsje te geven.
Hoe heb jij het in de omgeving verteld.ik heb het nu alleen aan mensen verteld die ik echt vertrouw en waarvan ik denk dat ze het snappen maar hoe ga je ermee verder om ? aan ouders van vriendjes vertellen ? of andere kennissen ??
Je ziet de vragen komen vanzelf wel
groetjes
Sabine
Herkennen
Ik herken het. Als je kind opgroeit en gedragsproblemen heeft, dan blijf je lang bezig in de optimistische gedachte dat het uiteindelijk beter zal gaan. Dat je uiteindelijk de problemen opgelost zult zien als hij maar ouder wordt en je maar bezig blijft.
Wij kregen de diagnose Asperger eind vorig jaar. Onze zoon was toen 11. Mijn eerste woorden tegen de psychiater waren: “Dit wil ik eigenlijk helemaal niet horen”. Het was zo dubbel. Aan de ene kant hielp de diagnose om puzzelstukjes op zijn plek te laten vallen, aan de andere kant was ook in 1 klap duidelijk dat het nooit over zou gaan. Dat de problemen zouden blijven. Ondanks al onze en zijn inspanningen. We moesten afscheid nemen van een beeld. Het beeld dat je kind opgroeit tot een volwassene die past in de normale wereld.
Ik betrapte mezelf erop dat ik in de eerste weken opeens vooral mijn kind als De Asperger ging zien. Alsof hij niet zichzelf meer was, maar zijn Diagnose. Het kostte tijd voor ik het weer teruggevonden had. Dat hij nog steeds zichzelf is. Dat zijn karakter niet veranderd is. Dat de problemen ook niet groter zijn geworden nu er een diagnose is, hoewel dat soms wel bijna zo lijkt.
Het is de periode van acceptatie waar je nu in zit. Iedereen die met zoiets geconfronteerd wordt moet daar doorheen. Ik denk dat er geen duidelijke richtlijn is hoe je dat kunt doen, behalve heel veel praten en lezen. Met mensen die er meer van weten. Het typische is dat je eerst op zoek bent naar de overeenkomsten met anderen, maar je gaat al snel alle verschillen zien. En door die verschillen neig je er weer naar om te denken dat misschien de diagnose niet klopt. Maar het is het heen en weer zwiepen van een klapdeur die uiteindelijk op zijn eindpunt stilkomt. Als je daar bent, dan heb je het geaccepteerd.
Er is geen regel die vertelt hoe dit moet doorlopen. Je moet er gewoon doorheen.
We zijn nu ruim een half jaar verder. Het lezen hielp mij enorm. Het was wel vaak zoeken naar de juiste boeken, want veel van de ‘algemene’ informatie paste totaal niet op onze zoon. Wat mij ook hielp was het lezen van autobiografieën van mensen met Asperger. Op die manier kon ik het toekomstbeeld weer wat positiever kleuren. Dat zorgt er bij mij voor dat ik de energie vind om weer door te gaan. Negatief denken zorgt bij mij voor verlamming.
Ik vond het praten met anderen vaak lastig, want ook al hebben mensen een kind met dezelfde diagnose: dan nog kunnen de verschillen enorm zijn. Je zoekt steun en herkenning, maar hoewel de steun meestal wel gevonden kan worden is de herkenning lang niet zo groot als je zou verwachten. De onderlinge verschillen in het autistisch spectrum zijn namelijk bijna net zo groot als de verschillen tussen een ‘gezond’ persoon en iemand met autisme.
Het enige advies dat ik je kan geven is om te gaan lezen en te praten. Langzaamaan zul je dan vermoedelijk voor jezelf alles helderder krijgen en beter kunnen accepteren.
Autobiografie
Wat dat vertellen betreft. Wij waren eerst eigenlijk niet van plan het te vertellen. We waren bang voor een stigma.
Of ontkenningen. Of wat dan ook.
Uiteindelijk hebben we het onze zoon wel verteld. Nog dezelfde middag hoorde ik het hem uitleggen aan de jongens in de straat.
We hebben het inmiddels opengegooid. Onze zoon kan het zelf nu ook goed benoemen.
Hij geeft zelf aan wat zijn problemen zijn en hoe mensen hem daarmee kunnen helpen.
Ik zie wel dat mensen dat soms heel vreemd vinden. Een overduidelijk zeer intelligente jongen van 11 die zijn eigen psychiatrische stoornis kan benoemen. Het lijkt een tegenstelling.
Ik ken je zoon niet, maar ik denk dat je het hem misschien ook zelf kunt vertellen. Op zijn beurt zou hij dan misschien meer kunnen vertellen van wat er in hem om gaat. Ik merk dat ik in autobiografieën van mensen met Asperger veel dingen tegenkom, waarvan ik opeens begrijp waarom mijn zoon met bepaalde dingen moeite heeft. Bijv. tandenpoetsen. Hij heeft daar een enorme weerstand tegen. Ik snapte absoluut niet waarom, tot ik in een boek las dat die man dat ook had, vanwege het akelige geluid dat er dan in zijn hoofd ontstond. Die man had er vervolgens voor gekozen om zijn tanden te poetsen met een koptelefoon op. Intrigerend, maar wel heel waardevol.
Veel volwassenen met autisme kunnen goed uitleggen wat hen beweegt en ook waar ze in hun jeugd moeite mee hadden. Die informatie kun jij gebruiken om je kind te helpen.
