Even hart luchten (zoon add)

Maandag ben ik met de klas van zoon (groep 8)meegeweest met een bezoekje aan een museum. Was vooraf nog even in de klas en maakte dus een deel van de les mee. Mèn, wat is het toch confronterend om zoonlief in actie te zien!
Ze deden klassikaal wat rekenwerk, dat ging op zich goed en zoon deed actief mee toen de stagemeester vragen stelde. Maar toen... ze moesten hun rekenboek en schrift pakken. Dat duurde bij zoon al een kwartier, want zijn kastje is een puinhoop. Juf blijkt, ondanks afspraken, niet te sturen hierin. De rest van de klas is dan dus al bijna klaar. Opdracht is van opgave 2, 4 sommen uit te kiezen en die te maken. Maar ja, kiezen kan zoon niet, dus eind van het liedje is dat hij letterlijk niets heeft gedaan!
En dan in het museum. Ze moeten in groepjes opdrachten maken en al doende punten verzamelen om daarmee een poppetje te kunnen aankleden, een achtergrond te maken en accessoires te verzamelen. Tevens moeten er woorden verzameld worden om aan het eind een gedicht mee te maken. Tja, dat is veel info voor zoon om zo snel te verwerken. Ik heb hem dan ook niet kunnen betrappen op enige activiteit zonder dat klasgenoten hem erop hebben moeten wijzen/aansporen/helpen. Verder staat hij erbij en kijkt hij ernaar.
Wat moeten we hier nou mee?? In het dagelijks leven thuis merken we dit natuurlijk ook, maar dan kunnen we subtiel sturen of ruim vooraf de uitleg geven, en dan gaat het wel. Maar op school zijn wij er niet bij, juf heeft nog 27 leerlingen om in de gaten te houden, dus daar hoeven we niet veel van te verwachten. Ach, jullie zullen het ongetwijfeld herkennen en er ook weinig aan kunnen doen. Maar fijn dat ik even mijn hart heb kunnen luchten, ik zit er erg mee (vooral met het vooruitzicht van de middelbare school volgend jaar. Alleen al dat kluisje kan ik nachtmerries van hebben .
Engeltje