Gedragsproblemen
Mijn zoon is zes en is altijd al een heel druk en bewegelijk mannetje geweest. Meer dan een gemiddeld kind. Toch hebben we nooit de behoefte gehad hem ergens op te laten testen. We hebben altijd de insteek gehad: "zolang hij er in het dagelijkse leven geen ernstige hinder van ondervind, laten we hem lekker."
Nu is hij gestart in groep 3 en heeft heel veel moeite zijn draai te vinden. Het vele zitten lijkt hem niet mee te vallen. De eerste week had hij al zijn potloden bijna opgegeten van boven tot onder en zijn stiften stuk gebeten. Gelukkig doet hij dat nu minder.
Woensdag wilde de juf toch een gesprek met me. Ze vertelde mij dat hij ook steeds aan andere zit te friemelen. Prikken, klein beetje duwen, maar steeds aanraken. Dat herken ik, want dat doet hij bij zijn broertje ook. Hij heeft niet door dat hij het doet en daarom is het ons ook nog niet gelukt hem dat af te leren. Hij zit steeds te aaien of te prikken en zijn broertje wordt daar wel eens gek van. Nu doet hij het dus ook bij de medeleerlingen en de juf is bang dat dit uiteindelijk zal leiden tot het buitensluiten van onze zoon. Soms prikt hij namelijk wat te hard en dan doet hij deze kinderen pijn. Ik schrok hier nogal van.
Onze zoon is heel erg slim en heeft behoefte aan informatie, dus wat dat betreft zit hij op de goede plek. Hij kan al lezen en wat rekenen, dus wellicht als de stof wat moeilijker wordt het voor hem ook wat uitdagender wordt. Hij heeft al een wiebelkussen en een stresbal, maar toch lijkt hij nog steeds niet lekker in de klas te zitten.
Gezien we nu toch vinden dat hij er hinder aan gaat krijgen, hebben we een gesprek aangevraagd bij de huisarts. Ik zou het heel fijn vinden als er mensen zijn hier op het forum die dit gedrag herkent en me hun bevindingen zouden kunnen vertellen. Het is echt een heel lief jochie dat heel onzeker is terwijl hij voor zijn leeftijd ook weer heel erg slim is. Ik zou hem zo graag willen helpen, want het lijkt me voor hem ook niet leuk op deze manier. Ik wil er voor zorgen dat hij school wel leuk blijft vinden, anders haalt hij niet alles uit zich wat er wel in zit.
Hoop dat er mensen zijn met ervaringen..
Ja, ik herken het heel erg, Scarlet. Dat enorm beweeglijke, dat gefriemel en moeite met blijven zitten. Alleen is het bij onze zoon vorig jaar in groep 2 al onhoudbaar geworden, dus is er in samenwerking met school een onderzoek gestart. Bij onze zoon speelde ook nog mee dat hij het sociaal steeds slechter ging doen, doordat hij niet op de juiste manier naar de andere kinderen ging reageren (snel boos worden, zich afzonderen). Hij kwam steeds slechter in zijn vel te zitten. Na een tijdje weerstand bieden tegen de gedachte, want we wilden er niet aan, bleek ons kind toch ADHD te hebben. Nu krijgt hij medicatie. Hij zit hiermee veel beter in zijn vel! Gefriemel en overdreven drukdoenerij zijn over, en hij doet echt veel leuker naar andere kinderen. Terwijl hij toch het zelfde, leuke, levendige mannetje is gebleven. Alleen zijn concentratie is nog een zwak punt.
Ik hoop dat ik je niet laat schrikken door met ADHD aan te komen, maar ik vermoed dat je zelf ook al eens in die richting hebt gedacht?? Is je zoon altijd zo beweeglijk geweest, al van heel jong af?
Hier
Het hóeft natuurlijk niet persé ADHD te zijn, maar het gedrag van je zoon lijkt er wel op. Maar dit gedrag kan ook andere oorzaken hebben natuurlijk, ASS-achtige stoornissen of (heu, sorry) een opvoedkundige aanpak die niet bij het kind past.
En in groep 3 worden de eisen die aan je kind gesteld worden opeens nóg hoger. Je mag niet meer even lekker door de klas rennen en minder buiten spelen. Er wordt verwacht dat je netjes en rustig blijft zitten en dan moet je ook nog de hele tijd opletten wat er verteld wordt! Al met al is het voor alle nieuwe kinderen al een hele overgang, maar voor een "druk" kind helemáál. Dus ik kan begrijpen dat het daardoor voor hem nu even dubbel moeilijk is.
Hoe ging het bij ons: eerst een observatie door de schoolpsycholoog. Van de uitslag werden wij niet blij, mogelijk ADHD en ASS. Vooral dat laatste herkenden wij absoluut niet bij zoon. Inmiddels bleek ook dat zoon overprikkeld raakte door alles in en rondom de klas, dus dat was ook niet bevorderlijk. Dat bleek door een Sensorische integratiestoornis te komen (dan hoor je bijvoorbeeld té goed, dus té veel).
Toen we dat wisten en de juf er rekening mee hield, ging het al iets beter. Alleen niet goed genoeg, hij werd "bedreigd" met doubleren in groep 2. Dus besproken met schoolarts en huisarts, verwijzing gekregen voor ADHD-onderzoek. We hebben toen een relatief snel traject doorlopen bij een particuliere kliniek. Daar bleek inderdaad ADHD...
Wij zijn onmiddelijk met medicatie gestart, omdat ik hem persé door wilde hebben naar groep 3. Doubleren zou enorm slecht voor zijn zelfvertrouwen zijn geweest, bovendien kon hij al lezen. Met medicatie mocht hij toch door. En ja, hij heeft nu een stempel, maar hij kan wel "verder" zonder dat hij complexen krijgt door zijn afwijkende gedrag....Maar jij hoeft je voorlopig nog geen zorgen te maken over medicatie, eerst maar kijken wat de precieze oorzaak is!
Nog even iets voor nu: probeer inderdaad zo min mogelijk tegen hem te zeggen "doe normaal", "niet rennen" e.d. Probeer te zeggen wat hij wél moet doen, bijvoorbeeld: "Wil je even naast mij meewandelen, dat vind ik zo gezellig". Je zoon is leuk en uniek zoals hij is, zijn wilde gedrag kan hij niet zoveel aan doen, dus laat hem voelen hoe speciaal je hem vindt!
Je kunt ook veel lezen op www.balansdigitaal.nl. Kijk ook eens in de bieb voor leesvoer.
Herkenbaar
Bij mijn dochter, die ook in groep 3 zit, is vorig jaar ADHD vastgesteld. Eigenlijk is vanaf het momemt dat ze naar school ging duidelijk gebleken dat er iets was wat haar hinderde in haar functioneren. Ze was erg druk,kon niet stil zitten en ook in de omgang met andere kinderen ging het nog wel eens mis (nog steeds trouwens). Op het kinderdagverblijf was er nooit veel aan de hand. Ze vonden haar wel een pittige meid, maar niet extreem en ook thuis ging het best wel (hoewel ik toch wel blij was toen ze naar school ging, dat gaf ons allebei rust). Blijkbaar kreeg ze zowel thuis als op het KDV voldoende ruimte om uit te razen. Toen ze naar school ging kon dat echter niet meer en liep ze echt tegen de grenzen van het keurslijf, waar ze in moet, aan.
Wij hebben er bewust voor gekozen om haar (nog) geen medicatie te geven. Haar schoolresultaten waren in groep 1 en 2 best aardig en ze kon dus gewoon door naar groep 3. Nu in groep 3 begint wel duidelijk te worden waar het probleem zit. Ze zat al na 2 weken helemaal alleen vooraan in de klas en heeft duidelijk moeite om zich te concentreren. Ze heeft ook een wiebelkussen en we gaan ook kijken voor een stressbal. En medicatie... tja, er zijn nog zoveel andere methoden om haar te helpen. Zolang we het daar nog mee kunnen redden, ze minimaal redelijk functioneert op school en goed in haar vel blijft zitten beginnen we nog niet aan pillen.
Ik ben namelijk ook nooit zo van de pillen. Ik vond het vroeger al moeilijk om een paracetamolletje te geven ... We hebben wel gemerkt dat begrijpen wat er aan de hand is zowel voor haar als voor de omgeving (thuis, school, bso, familie) al heel veel scheelt. Ik zou dus als ik jou was niet te bang zijn voor het eventuele etiketje. Je kind verandert er niet door, maar krijgt er wellicht wel wat meer grip door op de wereld om hem heen.
Jawel hier ook
Je hebt het gewoon over mijn zoontje 
Op het friemelen aan andere kinderen na. En ook mijn zoontje heeft onlangs de indicatie van ADHD gekregen. Even wat verwerking voor ons maar ik geloof dat hij er echt mee geholpen is.
Wij gaan trouwens ook zijn intelligentie laten testen. Want ook bij onze zoon zit de uitdaging in moeilijkere sommen. Zolang dat er nog niet is, is hij enorm geholpen met een tijdsbeperking voor de taakjes. Onlangs via OOL'er een mooi kleurenklokje op de kop getikt waarop de juf jaloers is. ha. Misschien ook al/nog iets voor jouw zoontje?
Ja, herkenning dus.
Pippie
Ik hoop dat ik niemand beledig ...
maar, ik heb een vriendin die psychologe is die zegt dat over een paar jaar de diagnose "ADHD" helemaal niet meer zal bestaan, omdat het niet bestaat.
Ik weet verder het fijne er niet vanaf, maar ik zou me eerst heel goed zelf verdiepen in de laatste stand der wetenschap, voordat ik mijn kind aan medicijnen bloot zou stellen.
Ik kan me voorstellen dat het heel vermoeiend als ouder / leerkracht kan zijn om met drukke kinderen om te gaan, maar misschien zijn er ook andere oplossingen, zonder chemische middelen. Misschien zijn er bijvoorbeeld wel bepaalde trainingen.
Stempel
Kinderen, en vooral jongetjes zijn nu eenmaal druk. Maar omdat het de ouders (beiden werken) en de docent (veel te grote klassen) niet uitkomt geven we de kinderen een stempel adhd zodat ze lekker aan de pillen kunnen wat ze rustig houdt.............
Juno, aub uit dit draadje blijven.
Mammie2, wat een ongelooflijk dom geklets van die vriendin van je. En dat je dat zomaar hier op het forum napraat zonder enige onderbouwing, snap ik ook niet.
Bovendien vraagt Scarlet niet om reacties zoals die van jullie volgens mij.
Ha ha ha
Ik moet erg lachen om de 'deskundigheid' van die genen die er totaal geen aanraking mee hebben. Helemaal komisch dat er al meteen over medicatie wordt gesproken. Scarlet vraagt om herkenning.
Scarlet, weet gelijk dat je probeert alleen de opbouwende informatie te krijgen. Aan oordelen heb je heel weinig als je naar een oplossing VOOR JE KIND zoekt.
Pippie
Mammie2
Mammie2: "maar, ik heb een vriendin die psychologe is die zegt dat over een paar jaar de diagnose "ADHD" helemaal niet meer zal bestaan, omdat het niet bestaat". Ik ben blij dat jouw vriendin niet de psychologe is van mijn zoon, ik vind deze uitspraken erg ongenuanceerd en knuppel in het hoenderhok gooierig.
Onze zoon heeft ruim een jaar de diagnose adhd en is inderdaad zoals de kinderen hier beschreven wiebelig, onrustig, zit niet stil, kan zich moeilijk concentreren, is wat achterdochtig, maakt de ene helft van zijn toets foutloos om in de 2e helft van de toets de meest rare fouten te maken (bv in is pv), is gefrustreerd omdat ie zich steeds meer realiseert dat hij zich anders gedraagt, is bozig, is altijd bezig en in beweging. Hij presteert veel slechter dan op basis van zijn iq verwacht mag worden. Tijdens een voetbalwedstrijd krijgt hij op zijn kop van teamgenoten omdat hij niet op staat te letten etc etc.
Ik heb ook altijd gezegd, geen medicatie, mijn man ook. We hebben allerlei alternatieven geprobeerd van visolie tot bachbloesems, een intensieve concentratietraining, uitsluiten van bepaalde voeding, maar het helpt hem niet (genoeg).
En wat doe je dan als een jongetje van 9 huilend om 1/2 12 naar beneden komt en zegt: "Mama, ik wil rust in mijn hoofd, ik kan niet slapen van de onrust, ik kan niet denken als ik onrustig ben en dan doe ik rare dingen." Dan ga je toch de medicatie overwegen. Je zoekt van alles op, je praat met ervaringsdeskundigen, je praat met school, met een psychologe, kinderpsychiater om een afgewogen keuze te maken. Na de herfstvakantie gaat ie beginnen met medicatie. Ik ben er niet blij mee, man ook niet, maar het is een weloverwogen keuze, we hebben er ruim een jaar over gedaan die keuze te maken, het kind geeft zelf aan dat ie rust wil, we hebben voldoende alternatieven geprobeerd. Ik wil hem niet langer zo ongelukkig zien. Ik zal de medicatie huilend ophalen van de qapotheek, we hadden het allemaal anders gewild, maar onze zoon geeft aan het nodig te hebben.
Daarom vind ik het heel vervelend dat er soms maar geddaan wordt alsof je je kind zomaar volplempt met medicijnen. Van de kinderen die ik ken die medicatie voor ad(h)d hebben, is er geen een ouder geweest die gedacht heeft: "Goh, ik ga mijn kind eens lekker medicijnen geven om hem rustig te krijgen."
Mammie2: "misschien zijn er ook andere oplossingen, zonder chemische middelen. Misschien zijn er bijvoorbeeld wel bepaalde trainingen."
Dat hebben we dus gedaan, maar dat was niet voldoende. Ik heb verder weinig aan dergelijke meningen als je niet goed weet waar je het (schijnbaar) over hebt.
Mammie2: "Ik weet verder het fijne er niet vanaf, maar ik zou me eerst heel goed zelf verdiepen in de laatste stand der wetenschap, voordat ik mijn kind aan medicijnen bloot zou stellen."
Dat hebben wij gedaan, bedankt.
Scarlet
Je verhaal is erg herkenbaar. Het enige wat ik je mee wil geven is: kijk goed naar je zoon en luister naar hem. Naarmate hij verder komt op school, wordt het ingewikkelder voor hem en onoverzichtelijker. Goed dat je naar de huisarts gaat. Onze zoon is ook slim, maar helaas komt het er niet uit. Wees alert, luister naar signalen die je zoon afgeeft.
Correctie
"Goh, ik ga mijn kind eens lekker medicijnen geven om hem rustig te krijgen." moet zijn: "Goh, ik ga mijn kind eens lekker medcijnen gevn, dan heb ik geen last van hem"
Wie de schoen past.....
Iedere ouder weet van zichzelf wel of de keuze voor medicijnen wel of niet weloverwogen was. Daar hebben we van die "goeddoordachte" postings als van zelfbenoemde deskundigen als Juno of "wel de klok hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt" mensen als Mammie2 echt niet voor nodig....
Enne Bikkel: mocht het mijn kind net zo vergaan als dat van jou, dan zal ik denk ik geen moment twijfelen over het geven van medicijnen, hoeveel moeite ik er ook mee zou hebben. Er kan een moment komen dat de kwaal erger wordt dan het middel en dan kies je toch wat het beste is voor je kind. Ik hoop echter dat dat moment nog ver weg ligt voor ons of misschien wel nooit komt, maar uiteindelijk gaat het om het belang van je kind toch! Waar komt toch dat rare idee vandaan dat er mensen zouden bestaan die hun kinderen met plezier medicijnen geven....
En...
het is ook nog eens erg simpel om direct te concluderen dat iemand (zomaar) medicijnen geeft als het kind ADHD heeft. Er zijn heel wat ouders die dat om eigen redenen niet doen. Wij staan nu voor de beslissing en ik ga echt wel ergens doorheen. Wakkere nachten 
Als we het geven is het voor zoon beslist niet voor ons.
Pippie
Ja en hier dus ook....
Wij hebben ons uitgebreid verdiept in de voor- en nadelen van het geven van medicijnen aan een ADHD-er en daarbij ook alle hulp gekregen van degenen die ons begeleiden.
Wij zijn tot de conclusie gekomen dat Ritalin echt geen wondermiddel is en dat we eerst eens wilden bekijken hoever we zouden komen zonder medicijnen. Dit werd van harte ondersteunt door de hulpverlener, dus vanuit die kant ook geen druk en alle hulp en begrip.
Wij zijn begonnen met mediatietherapie (is gedragstherapie via de ouders) en zolang we het daar nog mee kunnen redden (en dat lukt tot nu toe best aardig) gaan we op dezelfde voet verder. Ook wordt er aandacht besteed aan wat school kan doen om het onze dochter wat makkelijker te maken. Mocht dochterlief echter in de toekomst toch vastlopen, dan is het tijd om de zaak opnieuw te overwegen.
Wij hebben er trouwens, ook in overleg met de begeleiders, wel voor gekozen om onze dochter melatonine te geven om beter in te slapen. En het feit dat ze tegenwoordig beter (= langer, dwz gewoon 11 uur) slaapt geeft haar zoveel rust overdag dat ze de wereld ook beter aankan.
Pippie
Pippie: "Wij staan nu voor de beslissing en ik ga echt wel ergens doorheen. Wakkere nachten Als we het geven is het voor zoon beslist niet voor ons."
Sinds wij de beslissing genomen hebben, slaap ik weer, voel ik me weer wakker als ik opsta 
) Dus zo'n zware beslissing is het geweest. Maar nu sta ik er ook volledig achter.
Om te friemelen
is een poppetje of iets dergelijks niet iets om zijn friemelhanden 'stil' te houden?
Wij kennen een wiebelkind en zijn moeder heeft samen met hem een poppetje gemaakt (doekje, watten, touwtje eromheen, gezichtje getekend en naam gegeven) en die helpt hem. Daar speelt hij mee als hij luistert of tv kijkt etc. En als hij toch weer per ongeluk aan anderen zit dan wordt alleen de naam van zijn knuffel genoemd om hem eraan te herinneren. Dat vindt hij zelf ook fijner omdat daardoor minder de aandacht komt te liggen op hem en het feit dat hij iets doet wat niet goed is. Misschien dat zo iets ook voor jouw zoontje wat is?
Goed
Dat is een hele goede stap, Scarlet! Je huisarts heeft trouwens gelijk, voor een diagnose ADHD "verwachten" ze zowel thuis als op school problematische situaties.
Zelf zijn wij trouwens NIET bij jeugdzorg in traject geweest, die kennen onze zoon niet eens. Wij zijn (versneld, maar niet helemaal betaald door verzekering) geholpen bij het ADHD-behandelcentrum in R'dam. http://www.adhdbehandelcentrum.nl/ Wie weet woon je ook in deze buurt.
Scarlet
Ik kan niet anders dan aansluiten bij de rest, het is goed om te laten testen, dn weet je het zeker. Friemelen kan zowel een ADHD als een ASS kenmerk zijn, dat is dus moeilijk. Wat je misschien wel kan doen, een beloningssysteem instellen, friemel je niet aan een ander, krijg je een sticker. Hou het overzichtelijk, dus per dagdeel bijvoorbeeld.....
Juno, eigenlijk wil ik niet reageren
op zo'n ongenuanceerde opmerking, maar bij deze toch:
Allebei mijn zussen hebben een ADHD-kind.....En zijn beide heel braaf thuisgebleven voor de kinderen toen ze klein waren.....dat is toch gek he? Overigens hebben beiden ook een behoorlijk traject moeten afleggen voor ze eindelijk een diagnose hadden en hun kind konden helpen!
Thuis blijven
Thuis blijven (in elk geval na school er zijn) voor een kind met ADHD kan natuurlijk wel de rustige situatie geven die voor veel kinderen met ADHD belangrijk is. Beter dan mijn gesleep met Pipo naar de NSO en allerlei sporten wellicht.
Maar ja, dat neemt natuurlijk niet weg dat die ADHD er gewoon "in" zit.
Klopt...
helaas kan ik niet anders, heb ik geen andere mogelijkheid dan werken en BSO voor de kinderen, beperk ik het tot 3 dagen, probeer ik om met BSO goede en duidelijke afspraken over structuur en duidelijkheid te maken (*Twinkel* niet gaan lachen ) om het voor onze ADHD-zoon zo makkelijk mogelijk te maken daar....In mijn ideale wereld zou ik dichtbij huis werken, tijdens de schooluren van de kinderen....dus mocht iemand die baan voor me hebben, dan hoor ik het graag )
Waarom ageren
jullie toch tegen iemand die zegt dat ADHD over een paar jaar niet meer bestaat?
Lijkt me heerlijk!Heb ik geen kind die veel problemen heeft met leren, hoef ik niet meer steeds na te denken over hoe ik hem aan zal pakken als er problemen zijn, want die zijn er dan niet meer!
Tot dan toe blijf ik mijn zoon nog even volproppen met ritalin. Issie lekker rustig en bovendien groeit hij niet zo best: dan kan ik hem makkelijker mannen!!!
Koentje
Verrek, koentje
Je hebt nog gelijk ook! En als je een PGB hebt kun je daar nu ook nog even van genieten!
Over het friemelen
Ik weet niet of het bij jouw zoon ook zo is, maar die van ons heeft steeds weer 'gewoontes', die klein beginnen en dan een probleem worden. Dat friemelen aan anderen zou daar ook een voorbeeld van kunnen zijn.
Wij bespreken dat dan met hem op een rustig moment. Leggen aan hem uit wat de nadelen van die gewoonte zijn, dat hij zelf ook last van die nadelen zal gaan krijgen. (bv: veel snoepen = gaatjes) Meestal is dat al voldoende. Als hij het dan toch doet, zeggen we niet: 'Hou op!', maar iets als : 'Weet je nog?' Dat klinkt veel aardiger en dan maak je gelijk duidelijk dat hij het niet met opzet doet, maar uit ondoordachtzaamheid. (want dat is negen van de tien keer het geval)
Pippin
Juno houdt gewoon niet van etiketjes...
Ook niet als die iemand verder kunnen helpen.
Juno je blijft maar de knuppel in het hoenderhok gooien zo snel het over een psychiatrisch probleem gaat. ASS en nu dus ook ADHD. Mag ik je er even op wijzen dat je een "gewoon" druk kind NIET kunt volstoppen met ritalin om hem rustig te krijgen ! bij niet-adhd-ers werkt het nl precies verkeerd om.
Ik ben zo'n moeder die grotendeels thuis is voor de kinderen, helaas heeft dat ze niet genezen. Sterker nog, volgens onze lieve (ex) kleuterjuf heb ik mijn zoon daarmee zo lekker niet flexibel gemaakt, hij had thuis teveel rust en structuur en daarom kon hij op school niet wennen aan een gezonde portie chaos!
(Je begrijpt vast dat hij daar niet meer op school zit) groetjes Tess
Natuurlijk
en ik ben zo'n moeder met EEN kind en ADHD, en natuurlijk omdat ik hem altijd alle aandacht onmiddelijk geef, heb ik hem nooit geleerd om op zijn beurt te wachten!!!
Heerlijk als alles zo simpel zou zijn!
In de bres voor mammie2
In de DSM II (bijbel der psychiatrische stoornissen) was homoseksualiteit een psychiatrische afwijking. We zijn nu bij de DSM IV en homoseksualiteit is een variatie op normaal gedrag.
Waarom zou dat niet de toekomst van adhd, pdd-nos, autisme kunnen zijn?
Ik mag aannemen dat de psychologe die Mammie2 citeert zich tijdens haar studie heeft verdiept met de wetenschapsfilosofie van haar vakgebied.
Ik vind dit een moedige én noodzakelijke discussie maar gezien de militante reacties van ouders op de bijdrage van mammie2 is dit forum blijkbaar niet de plaats om inhoudelijke discussie hierover te voeren.
Ouders willen Waarheid en Zekerheden en die zitten niet te wachten op een discussie die hún Waarheid en Zekerheid ter discussie stelt.
Goh winston....
hebben we een nieuwe erbij. Gezellig hoor....
Maar goed, zelfs al zou het een variatie op normaal gedrag zijn, waarom zou je die variatie dan niet ook met medicatie behandelen?
Nobelprijs voor uitvinder verfijnde lobotomie
Anna, om zo'n discussie gezellig te houden is zelfrelativering nodig.
Wat wil je nou, gelijk hebben of gelijk krijgen? Waarom is het voor jou belangrijk dat je van Winston Smith gelijk krijgt?
Doe wat je niet laten kan. Geef je kind medicijnen als jou dat het beste lijkt.
De uitvinder van de verfijnde lobotomie (Moniz) heeft voor zijn vinding de Nobelprijs gekregen...
Die heeft waardering en het gelijk aan zijn zijde gekend voor een psychiatrische behandeling die nu als barbaars wordt gezien.
Wat je wil geloven en voor waar aan wilt zien is aan jou.
