Gedragsproblemen

Winston

Het is op zich wel een interresante discussie, maar het neemt niet weg dat deze mensen tegen problemen aanlopen, hoe je dat dan ook wilt noemen.
Ik heb 2 kinderen met ASS. Ik vind ze niet raar. Ik vind zelfs dat ik 2 prachtige kinderen heb, maar helaas denkt het merendeel van de mensen daar anders over. Ze moeten zich daaraan aanpassen, en dat kunnen ze niet! dus heb ik toch een probleem, met mijn 2 prachtige kinderen. En ik kan nog zo hard brullen dat het een variant op normaal gedrag is... dat accepteerd geen hond! de maatschappij is niet ingericht op dat soort varianten, en de tolerantie drempel van veel mensen is steeds kleiner. Je moet je maar aanpassen aan de meute.
Dus is autisme een beperking... en je kunt kinderen leren leven met die beperking in deze maatschappij.
Tess

Iedereen gek

Je slaat de spijker op zijn kop, dit is het probleem.

Een paar jaar geleden werd discussies over dit onderwerp door de ongelovigen naar voren gebracht dat adhd, autisme etc vroeger niet zo benoemd werd en niet als probleem werd gezien. De samenleving had niet de behoefte om dit gedrag te disciplineren.

De huidige DSM beslaat nu bijna 1000 pagina's. Nog nooit waren er zoveel lijders aan geestesstoornissen, je kunt het zien als wetenschappelijke vooruitgang maar ik heb mijn twijfels.

Afwijking is de norm geworden, een norm die slachtoffercultuur in de hand werkt en door steeds meer mensen wordt geclaimd.

Maar winston

Homoseksualiteit als variatie op normaal gedrag... dat betekent nog steeds wel dat homoseksualiteit BESTAAT. Mammie2 vertelt dat haar vriendin-psycholoog zegt dat ADHD straks NIET meer bestaat. Dat is dus totaal iets anders!
Ook ADHD bestaat dan wel. Dat het als een variatie op normaal gedrag wordt genoemd maakt voor het probleem niets uit!

Pippie

Koentje

Ha ha ha

Jouw vermogen tot relativeren doet mij deugd

Pippie

Scarlet

Goed dat je de stap hebt gezet, wat er ook uit komt. Wij hebben trouwens via een psychiatrische kliniek de diagnose laten doen. Je kan je laten doorverwijzen naar wie jij wilt. BJZ zou mij ook niet zo aanspreken. Zo'n orgaan... nou ja dat is persoonlijk. Informeren naar meer mogelijkheden in je omgeving kan geen kwaad. Ook even bij de verzekeraar natuurlijk. Misschien ook wel handig mbt wachttijden. Heb je een lange wachtlijst of valt het wel mee?

Sterkte met alles!

Pippie

Pippie

Zou dat werkelijk voor het probleem niets uitmaken?Misschien voor het probleem niet, maar misschien voor de persoon wel? Dat je gezien wordt als "normaal", lijkt mij zeker wel helpen. Goed voor je zelfvertrouwen. Kinderen met ADHD, pdd-nos enz. worden nu gezien als anders. Je hebt er hulp en geld bij nodig om ze goed te begeleiden. Dat drukt ook op het kind een stempel. Hij/zij weet dat het anders is en wordt ook zo behandeld. Het gedrag( b.v. ADHD) bestaat dan nog wel, maar wordt als normaal gezien.
Interessante discussie.

Scarlet

Nog even....wij hebben zoon wel via BJZ laten gaan....Nu waren de ervaringen in 1e instantie niet best, heb ik veel moeite moeten doen om verwezen te worden, maar uiteindelijk is dat wel gelukt. Het is echt niet zo dat BJZ nu in de voortuin staat te kijken hoe wij het doen, integendeel, bij doorzetting naar de GGZ en diagnose daar, is het dossier bij BJZ gesloten.....

De omgeving

ziet het als niet normaal, voor mij is mijn zoon volkomen normaal, maar wel met een extra....en die extra is ADHD met ODD. Voor mij is het behandelen daarvan hetzelfde als een kind met astma behandelen, en dat kan door middel van medicatie, of andere dingen, of een combinatie van beiden. En wij hebben voor die laatste optie gekozen. Dat betekent niet dat zijn ADHD/ODD weg is, maar wel beter leefbaar voor hemzelf (en uiteindelijk ook zijn omgeving)

Anna van anoniemen

Ik vind het jammer dat je kinderen met adhd ziet als etterbakken en rotstralen! (Anna,geintje!!) Dat werd vroeger helemaal niet altijd gedacht. In mijn klas zat een hele teruggetrokken, vreemde, wat warrige knul die nu als volwassene de diagnose ADHD heeft.Het was geen etterbak of rotstraal hoor.We vonden hem eerder een beetje zielig. En er zaten wel etterbakken in de klas, maar dat waren de pestkoppen. Die hebben nooit geen diagnose gekregen....Zelf zou ik ook de diagnose adhd hebben gekregen als ik nu op de basisschool had gezeten. Ik heb geen ADHD, ben wel een kletsmajoor en wiebelkont. Toen en nu nog steeds.Niemand vond mij een etterbak! Het ligt er ook aan waar je grens ligt. Wat de èèn een etterbak vindt, vindt de ander best een spontane knul/meid. En misschien is het best fijn als die grens niet meer altijd zo getrokken wordt. Dat je gezellig een variant op normaal bent. Ik vind het best goed klinken. Het is idd minder etiketterig.En eerlijk gezegd veranderd het stigma niet met een diagnose. Er is wel hulp, maar de omgeving gaat je kind echt niet makkelijkerder vinden. Integendeel soms, je komt niet meer van je stigma af. Maar goed,dat wordt wel lastig in ons hokjes land. Want je moet wel in een hokje passen om hulp te krijgen, en daar is blijkbaar een etiket/diagnose voor nodig. Het zou toch best kunnen dat onze kleinkinderen helemaal geen diagnoses meer krijgen? Afwachten wat de toekomst brengt.Dat er weer een tijd komt dat alleen hele extreme gevallen bij de psycholoog/psychiater terecht komen? Tegenwoordig zit je er soms al voor iets onbenulligs.

Wil40 hokjes

Goh Wil, ik vind het jammer dat jij dat zo ziet. Blijkbaar vind jij de waarde van een diagnose in 'het plaatsen in een hokje'. Ik zie dat anders. Als een kind ADHD heeft is er sprake van een lichaamlijke beperking, het lichaam maakt bepaalde stofjes niet aan. Die beperking veroorzaakt kenmerken. Met de diagnose worden beperkingen erkend die een persoon met de indicatie heeft en op basis daarvan kan de persoon hulp krijgen, indien nodig. Zelf zie ik ADHD als normaal, in die zin dat het een BESTAAND iets is.

Voor mijn zoontje geeft dat ook aan dat er iets met hem is. Ja, hij is anders, nou en? Ontkennen heeft totaal geen zin. Bovendien hoeft het ook niet negatief te zijn. Het geeft aanpassingseisen van mijn zoontje en van zijn omgeving. Daar heeft hij mee te leven. En wij ook. Het is zoeken. Het geeft dat, maar ook heel veel antwoorden en ook berusting.

Onze zoon is totaal geen etterbak. Hij is ontzettend lief en heeft last van prikkels waardoor hij zich niet kan concentreren. hij is er zo een die in zichzelf keert, gaat dromen. Hij beweegt altijd. Vervelend voor hem, vermoeiend voor ons. Hij is ook snel boos. Maar het maakt hem zeker geen etterbak. Dat zijn heel andere hokjes waar jij het over hebt. En dat valt meer in de oordeelhokjes. Ik blijf daar liever weg.

Pippie

Sorry wil40

Ik ben iets te snel geweest met mijn posting. Ik had het gewoon niet goed gelezen (de ironie) en volgens mij delen we meer elkaars mening dan in mijn reactie te lezen is.

Schaam!

Pippie

Vroeger

bestond ADHD en autisme nog niet: nee, toen waren de hele erge de MBD kinderen (minimalbraindamage en later minimal brain dysfunction)en je had ook kinderen die niet wilden deugen.(later noemden we dat ADHD of autisten;dat was noig niet zo'n goed in kaart gebracht verschil.
Vroeger bestonden mensen met het syndroon van Down nog niet; we hadden toen wel Mongooltjes!
Vroeger hadden we zwakzinnigen, tegenwoordig hebben we mensen met een verstandelijke beperking!
Gaat het lichtje al branden?
We kunnen best een andere naam verzinnen voor ADHD en vervolgens zeggen dat ADHD niet meer bestaat. Maar we zitten hier nog steeds met hetzelfde probleem hoor!

Normale adhd-er

Nou, mijn kind is in elk geval een hele normale ADHD-er! Het hebben van ADHD is volgens mij toch al vrij normaal aan het worden, ja, je bent een beetje anders, maar wie is er nu niet "anders"???
En boodschap voor Winston: je haalt er van alles bij om mammie2 te verdedigen, maar ze heeft geen enkele onderbouwing gegeven voor haar opmerking dat ADHD binnenkort niet meer bestaat. Onderbouw je iets niet, dan ben je met losse flodders aan het schieten, dus dan kun je erop wachten om van de tafel geveegd te worden...

Wil40

ik zie ze niet zo, maar ik ken ook genoeg ADHD-ers die door de omgeving wel zo gezien worden En tuurlijk waren en zijn niet alle ADHD-ers etters....maar het gros van de gemeenschap ziet toch eerst een onopgevoed kind(het kind luistert niet....), terwijl dat kind dus heel goed de diagnose ADHD kan hebben....En ik denk dat er vroeger heel veel van dat soort kinderen waren, die nu "het stempel" ADHD of ASS zouden krijgen.....ik kan er in mijn naaste omgeving genoeg aanwijzen ....

Koentje...

mijn neef had inderdaad eerst de diagnose MBD, voordat dat later naar ADHD werd veranderd....

Stofje/ adhd

nu heb ik toch een zeer rechtstreekse vraag. "Het lichaam maakt bepaalde stofjes niet aan" wordt hier gezegd(Pippie). Maar welk stofje/stofjes is/zijn dat?

Koentje

Autisten bestonden vroeger wel, alleen werden ze niet onderverdeeld in asperger, klassiek autist, pdd-nos. De hokjes bleken niet altijd te kloppen om het bij autisme te gieten en toen kwamen er wat varianten bij. Het syndroom van Down bestond wel, dat is een chromosoom afwijking, mongooltje was gewoon volkstaal, door de uiterlijke kenmerken van de afwijking. Zwakzinnig en verstandelijke beperking bestond ook. Verstandelijk gehandicapt was ook een nette variant. Scheldnamen waren idioot en debiel. Allen behelsden ze een laag iq.
ADHD heb ik tijdens mijn lagere schooltijd echt nooit van gehoord. Intussen hebben we daar ook varianten voor, want ook iedereen past niet in het ADHD hokje. Dus hebben we ook add. En om het nog ingewikkelder te maken gaan we ze nu ook combineren. Dan hebben we een ADHD`er/PDD- nosser. Pff, het wordt er niet overzichtelijker op de laatste jaren....zoveel etiketjes, we moeten ze maar een kleurtje gaan geven! Ik wil een grijze. Ik leef graag in het grijze middengebied.

@anna

je negeert bewust of onbewust mijn laatste zin: "De samenleving had niet de behoefte om dit gedrag te disciplineren."

Met je reactie maak je een denkfout (deze opmerking is waarschijnlijk een rode lap voor je gemoed, ik zie niet uit naar je heftige reacties maar leef je uit)

De categorie mag je er zelf bij bedenken:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Denkfout

@pippie

Je mist mijn punt, misschien wat ik niet duidelijk genoeg: waarom moet dit gedrag geproblematiseerd worden?

Ik ontken niet niet dat er gedrag is dat onder de zeer brede noemer adhd wordt geschaard. Ik stel ter discussie of het een "probleem" is dat geproblematiseerd moet worden.

*proest*

Winston is niet nieuw....dacht ik al....laat maar, ik weet genoeg, op mijn heftige reactie mag je wachten hoor .... LOL.... tot je een ons weegt!

2+2=5 (@wil40)

Ik kreeg kriebels om te reageren toen ik las dat de -naïeve, maar ook door mammie2 al zo gestelde- reactie van mammie2 werd afgebrand.

Er zijn ouders, een minderheid, voor wie geldt dat het erkennen dat hun kind autistisch/adhd/mcdd/pddnos is, vergelijkbaar is als het verraad van mij, Winston Smith , dat ik pleegde door te accepteren dat 2+2=5 is. Een ethische en morele knieval door mijn kind in een hoek van ongefundeerde lulkoek te laten "behandelen".

Psychiatrie heult mee op de mode van "evidence based medicine" en "evidence based practise" terwijl "evidence" in de praktijk van de psychiatrie weinig te maken heeft met wetenschappelijk bewijs.

Ik moest denken aan aan het werk van Michel Foucault die de psychiatrie omschreef als de gedragspolitie van de maatschappij.

Ik zie op dit forum zorgafnemers die zich opwerpen als hoeders van de ware wetenschap en lak hebben aan alle mitsen en maren van deze ontwikkeling omdat het in hun slachtofferrol heel goed uitkomt. Dit baart mij zorgen.

Winston

"De samenleving had niet de behoefte om dit gedrag te disciplineren."
Discipline in de vorm van corrigeren/heropvoeden/orde/rust/reinheid en regelmaat?
Als je het op die manier bedoeld, dan was vroeger die behoefte er natuurlijk wel met de etterbakjes uit de klas.Discipline. Ze kregen een lel met een rietje in oma`s tijd en in mijn tijd stonden ze de hele middag op de gang.Ook toen waren er al probleemgevallen. Maar maak ik nu ook een denkfout? Kan best, het schiet met braintraining ook al niet zo op....

Slachtofferrol

Gedeeltelijk ben ik het wel met je eens. Ook ik denk dat er tegenwoordig te snel diagnoses gesteld worden en hulp geboden. ( Geld en begeleiding) Deze tendens is al langzamerhand aan het terug draaien.De geldstroom wordt dichtgedraaid en dan zullen diagnoses verdwijnen. De psychiater kost geld.En de rugzakjes ook.
Maar ook zie ik ouders die werkelijk met de handen in het haar zitten en het gewoon niet redden zonder hulp. Is dat een schande? Doet de oorzaak ertoe? Daar is het kind niet mee geholpen. Of het nu het etterbakje is van vroeger of de adhd`er van nu.Ook ik vraag me wel eens af hoeveel stoornissen er nog over blijven als we de rugzak voor school weghalen. Dan biedt een diagnose geen directe hulp en zijn scholen dan minder geneigd problemen te zien/onderzoeken? Miriam Lavell heeft al eens aangegeven dat steeds meer kinderen naar speciaal onderwijs gaan. Ik dacht dat dat niet de bedoeling was van "samen weer naar school". De bedoeling van de rugzak was om probleemgevallen in het reguliere onderwijs te houden. Dat schijnt dus niet zo te werken.
Alleen geef jij het gevoel aan ouders die wel een diagnose willen voor hun kind/hulp enz.dat zij slechte ouders zijn. Die mening deel ik niet. De ene mens is van nature sterker dan de ander. De èèn behoeft eerder hulp dan een ander. Zelf ben ik ook nogal nuchter en ik hoef geen etiket en al helemaal geen psychiatrische hulp. En ik laat me ook niet snel beïnvloeden door mijn omgeving. Maar de maatschappij bestaat uit meer mensen dan pa en moe. En als ik wel hulp zoek is die terecht en voel ik me geen slachtoffer. Ja, dan ben ik ook een zorgafnemer. Laten we blij zijn dat die hulp er dan ook is. Ik denk dat veel ouders hier dat hele stadium ook door gemaakt hebben. En als je dan je besluit genomen hebt, om hulp te zoeken, ben je overtuigd van je gelijk. Wat moet je anders? Dat doen wij, zonder hulp, toch ook? Het is geen kwestie van gelijk hebben, ieder zijn/haar keuze. Of het de juiste is, geen idee. Ik heb geen garantiebewijs bij mijn kind, jij wel?

Nee

Tuchtiging met het rietje was niet exclusief voor hen die niet wilde deugen (en heden misschien een stempel krijgen). Tuchtiging gold voor elk vergrijp tegen regels. Maar we dwalen af.

De beste bedoelingen

Het is niet mijn intentie ouders die hulp zoeken af te schilderen als slechte ouders. Het ligt niet zo normatief. Ze zijn het product van een samenleving die dit gedrag vereist én mogelijk maakt.

Het is niet zwart/wit te stellen, het één grijpt in het ander.

Maar: de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen. Waar zijn we (met zijn allen) mee bezig?

Ik ga nu slapen en misschien dat ik morgen of overmorgen een zinnige reactie je vraag heb. Of een onzinnige...

Het probleem

Er wordt hier heel veel gezegd dat de indicatie van ADHD bedoeld is om het kind in een bepaalde norm te proppen. Het zou voor de ouders zijn om de diagnose te halen. Maar ik herken dit voor mijn situatie helemaal niet. Ik zat niet te wachten op die diagnose. Ik wist van binnen dat mijn zoontje ADHD had, dat was okee. Waarom bevestiging bij een 'deskundige' halen. Totdat mijn zoontje het echt heel zwaar kreeg.

Het is bij ons niet zo dat wij een probleem hebben in de opvoeding van mijn zoontje. Sommige dingen zijn misschien heftiger dan een 'gemiddeld' kind. Maar we weten er goed mee om te gaan.

Als je kind dan begint aan te geven dat hij misselijk is in zijn hele lijf op school (ondanks de flexibele instelling van de juf, rondlopen etc mocht als dat voor hem nodig was.) dat hij gek in zijn hoofdje wordt. Dat je wekelijks twee keer een heel dikke, blauwe bult op zijn hoofd treft omdat hij weer liep te dromen (en met hersenschudding), dat hij zijn nagels tot bloedens en ontstekingen zit af te knagen, dat hij met zijn schrijfkant zijn oor dichthoudt met zijn schouder en aan de andere kant met zijn vinger, Dat hij maar niet toekomt aan zijn taakjes in de klas terwijl hij die zo leuk vindt om te doen etc etc.

En dan zijn omgeving. Een zwemjuf die hem aan zijn haren begint te trekken omdat hij haar niet hoort in zwembadherrie, moeders die zeggen dat hij geen oren heeft etc etc. Ja, in de omgeving tellen de normen toch weer wel, daar heeft iedereen mee te maken dus hij ook.

Ik kan echt doorgaan met opsommen. Nee, het is voor mijn zoontje dat wij de diagnose hebben gehaald. En het irriteert mij dan ook zeer dat we het hier hebben over problematiseren voor de ouders en het 'jezelf neer kunnen zetten in een slachtofferrol'. Dat lopen wij beslist niet te doen. Ik ben altijd heel positief en optimistisch gebleven. En ik geloof best dat ze bestaan, dat soort ouders, maar daar heb je dan weer geen ADHD voor nodig. Dat kan ook anders.

In deze hele discussie komt maar weer naar voren dat er zeer snel geoordeeld wordt als het maar over ADHD gaat. Mij raakt dat best. Als je kind een bril nodig heeft omdat het niet goed kan zien dan ben je een goede ouder als je er voor zorgt dat je naar de oogarts gaat en een bril aanschaft. Maar voor ADHD ben je blijkbaar een slechte ouder of een met een slachtoffersyndroom of weet ik veel wat. Dank u. Wij vertellen het ook bewust niet aan de hele wereld. Hierom.

Dan het stofje. Dat vind ik moeilijk te vertellen, ik ben niet medisch opgeleid maar heb me laten voorlichten: De neurotransmittors (werking zenuwen) worden geremd mbv een stofje (of meer weet ik het). Iets met dopamine en noradrenaline. Iemand met ADHD maakt minder van die remmende stofjes aan. Dat wordt dus met Methylfenidaat (ritalin) gereguleerd. Als iemand dus dat stofje al zelf aanmaakt zal ritalin geen effect hebben op dat deel. Dat kan misschien wat half half klinken. Klopt, ik geef toe ik ben geen psychiater. Maar ik weet zeker dat als je even naar google gaat dat je daar een goed duidelijk verhaal zult vinden.

Pippie

Zotte

Zotte: "Als het van levensbelang is dat je kind meeloopt met de rest en voldoet aan de norm, dan is medicatie een uitkomst."
Zotte, jij gaat voorbij aan het feit dat een adhd'er heel ongelukkig kan zijn van de drukte en chaos in hoofd en leven. De keuze om medicatie te gaan krijgen is in ons geval gekomen vanuit zoon, hij wordt zo moe van die eeuwige chaos en doet dan dingen die hij niet wil doen, maar toch de impuls niet kan onderdrukken het wel te doen. En dat kan veel frustratie en ongelukkig voelen opleveren.

Scarlet, kleurenklok

Scarlet met de kleurenklok kan je kind leren binnen een tijdsgrens te werken. Dat werkt natuurlijk niet bij alle kinderen maar mijn zoontje heeft er veel baat bij. dingen die hij doet kan hij dan bijvoorbeeld in hapjes van tijd doen. Voor hem enorm stimulerend. Bij het aankleden bijvoorbeeld. Op school helpt het hem ook omdat hij door de tijdsdruk blijkbaar beter kan focussen. Hij voelt dan meer uitdaging maar door de kleine 'hapjes' is er ook meer rust in hem. De kleuren op de klok geven verschillende tijdsmarges aan. Misschien ook op www.kleurenklok.nl meer info te vinden.

Pippie

Stofje, pippie

Met het stofje werkt het net andersom. Er is te weinig dopamine en dat andere aanwezig. Door Ritalin gaat het lijf er meer van aanmaken, worden prikkels in de hersenen beter doorgegeven en reageert het kind beter.