
sus-anne
29-09-2010 om 07:46
Heb ik een zorgenkind? ervaring gezocht!
dochter 17 ,liegt al vanaf dat ze heel jong was .
ze is nu op een leeftijd dat ze door haar leugens overal in de problemen komt,school werk,thuis ,vrienden.
steeds opnieuw liegt ze over van alles,wat vaak toch uitkomt.
we hebben van alles geprobeerd om haar er van af te helpen,straffen,belonen,meer vrijheid geven,haar vrijheid inperken,niets helpt.
ze verteld leugens zo gemakkelijk,zo natuurlijk,ze geeft aan dat ze al gelogen heeft voordat ze het zelf beseft.
ze zegt ook vaak; ik heb niet gelogen,ik heb gewoon een verhaaltje verzonnen.
het is een hardnekkige gewoonte die in haar dagelijks leven zit.
ze heeft meer *opvallende *gedragingen.
ze is naief,vertrouwd iedereen,kan niet met geld om gaan,neemt nooit de verantwoording voor,school,werk en haar gedrag,zit altijd in de slachtofferrol.
we maken ons zorgen,
we gaan nu een traject in bij jeugdzorg( voor de 2e keer),maar wat ik me afvraag,herkennen jullie dit?
past dit bij een of andere stoornis?of zou dit liegen echt *alleen maar* een gewoonte zijn?
en is de rest *normaal* pubergedrag?

Philou
29-09-2010 om 09:55
Intentie
Goh, ik kan me voorstellen dat je een patroon ziet en je daar ongerust over maakt. Je posting klinkt ook als alle alarmbellen die afgaan.
Uit welke intentie worden de leugens/fantasieverhalen volgens jou geboren. En hebben al die 'verhalen' een soort zelfde doel of motivatie. Kan ze onderscheid maken tussen wat er gebeurt en wat ze zou willen dat er gebeurt.. getoetst aan zichzelf, alleen aan jullie of beiden niet?

Elisa Gemani
29-09-2010 om 12:12
Psychiater
Wat wel of niet "normaal" pubergedrag is en wat veroorzaakt zou kunnen worden door een (persoonlijkheids)stoornis kan alleen een psychiater beoordelen.
Dus is ze al eens door een psychiater onderzocht? Trajecten hebben weinig zin als de oorzaak van haar problematieken niet is bekeken.
Hoe is ze verder qua sociale contacten? Hoe staat ze in de realiteit? Kan ze goed tegen alleen zijn? Denkt ze zwart/wit of is ze in staat om ruimer te denken? Is ze manipulatief of niet? Is ze extreem impulsief? Heeft ze genoeg inlevingsvermogen? Steelt ze ook? Heeft ze ooit een of andere traumatische ervaring meegemaakt?

sus-anne
29-09-2010 om 13:44
Antwoorden judith
de leugens komen vooral voor om er zelf beter van te worden,liegen over waar ze is,liegen over waarom ze te laat thuis is,liegen dat ze bij een vriendin slaapt,terwijl ze stiekem naar een *wildvreemde* (via internet kennende) jongen was.
ze zegt dat ze niet wil liegen,maar dat het *zomaar* gebeurt,ze wil ook zelf in therapie ( zegt ze),maar wij vermoeden dat ze hier ook om liegt,en alleen in therapie gaat om ons gerust te stellen.
di diirt nu al jaren en het wordt alleen maar erger,terwijl wij hoopten dat het beter zou worden naarmate ze ouder werd.

sus-anne
29-09-2010 om 14:16
Elisa.
Ze is al eens getest op pathologisch leugenaar( ze was toen 14).dat is ze dus niet.
ze is heel erg sociaal,volgens ons is ze verslaafd aan sociale contacten,ze komt uit school,zet de laptop aan en zit hele dagen op msn.
zo zit ze soms twee uur nadat ze thuis is met haar jas nog aan! achter die laptop.
we hebben haar regelmatig s,nachts betrapt op msn,en hebben nu( voor de 2e keer al weer ) de regel ingesteld
dat ze s,avonds om 23 uur haar mobiel en haar laptop moet inleveren,zodat ze nog wel aan haar nachtrust komt.
ze is ook heel impulsief,doet eerst en denkt dan pas na( of gaat pas nadenken als wij haar er op wijzen.)
ze steelt niet.
de scheiding van haar ouders is misschien? traumatisch voor haar geweest?ze was toen 7.

Elisa Gemani
29-09-2010 om 14:39
Liegen etc.
Pathologisch liegen was het eerste waar ik aan dacht maar ligt ook niet zo in de lijn van wat je verder schrijft. Verder herkende ik wat borderline-achtige trekjes maar eea zou ook heel goed verklaard kunnen worden door deels karakter, deels psychische problemen en deels pubergedrag. En/of iets als ADD.
Bepaald gedrag kan zeker te maken hebben met een traumatische gebeurtenis als een scheiding. Ik weet natuurlijk niet of en in hoeverre zij daar bewust danwel onbewust een knauw van heeft gekregen maar ergens zou ze heel bang kunnen zijn om in de steek gelaten te worden gecombineerd met naiviteit, een te goed vertrouwen in mensen, een grote drang naar sociale contacten (ook in negatieve zin). Dat komt op mij over als een soort verlatingsangst/geen-bodem-syndroom/hechtingsstoornis. Veel van die kinderen liegen spontaan, verzinnen verhalen, zijn naief, onzeker, voelen zich minderwaardig, zijn impulsief, te goed van vertrouwen en kunnen zich niet vastleggen op een en hetzelfde ding (school/werk/relaties). Als dat niet onderkend en behandeld wordt gaan deze kinderen steeds verder het verkeerde pad op. Ze gaan om met verkeerde mensen, meisjes vallen in de handen van foute mannen, laten zich gebruiken, gaan roken, drinken, drugs gebruiken etc.
Mijn zoontje had een ernstige reactieve hechtingsstoornis en vandaar dat ik veel herken in jouw verhaal. Hij is er nu dankzij goede therapie en heel veel inzet thuis vanaf.
Vaak speelt ook een rol dat ze zich schuldig voelen over bijv. die scheiding of wat dan ook. Denken dat het hun fout is.
Een deel van de symptomen komt overeen met iets als ADD en deels iets als PDD-NOS. Vandaar het belang van een goede psychiater om de boel te ontrafelen en uit te zoeken wat oorzaak en wat gevolg is.
Wat voor traject is dat wat jullie volgen? Ik heb zelf niet zulke goede ervaringen met het JeugdRiagg. Wel met bijv. De Bascule in Amsterdam. Door het hele land zitten gespecialiseerde behandelcentra waar ze specifiek zijn gericht op kinderen en (jong)volwassenen met emotionele stoornissen en/of gedrags- en ontwikkelingsstoornissen. Ze zijn met name gericht op multi-complexe problematiek en ik zou daar als eerste nu naar op zoek gaan. Of naar een individuele behandelaar met veel kennis van al deze zaken. Het is ook heel nuttig als de ouder(s) bij de behandeling worden betrokken en handvaten en tips krijgen voor thuis en op school.
Met verwijzing van de huisarts wordt eea ook allemaal vergoed; ook niet onbelangrijk.
Hier vast een aantal links. Ik hoop dat je er iets aan hebt en natuurlijk dat jullie snel goede hulp vinden...
http://www.debascule.com/
http://www.redegeld-e.nl/knoop/

sus-anne
29-09-2010 om 17:31
Elisa
ik heb ook gedacht aan verlatingsangst/geen-bodem-syndroom/hechtingsstoornis.
Ze heeft inderdaad ook foute vrienden,comadrinken,winkeldiefstal,in aanraking met de politie,het speelt allemaal onder haar vrienden.
ze is zelf gelukkig nog nooit in aanraking met de politie geweest,maar ze rookt en drinkt wel veel.Komt regelmatig dronken thuis,sluit dan de deur niet af enzenz.
ze heeft regelmatig een vriendje ,maar is hem na zo,n 8 weken weer zat.
wij zijn overigens niet bij het jeugdRiagg,maar bij het triversum, centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie.
er wordt moregn vergaderd over de hele situatie met dochter ,en daarna horen we het behandeltraject.
hoe oud was jouw zoon toen hij de diagnose kreeg?

Elisa Gemani
29-09-2010 om 18:19
Hechtingsstoornis
Mijn zoontje was vier. We zijn eerst in behandeling geweest bij 't Kabouterhuis in Amsterdam. Dus speltherapie, ambulante begeleiding en video-home training thuis. Het is een hele vervelende stoornis en het vereist specifieke deskundigheid alsmede enorm veel inzet van thuis, school etc. Alsook van het kind zelf.
Ik ben niet bekend met Triversum maar ik neem aan dat zowel zij alleen therapie krijgt en jullie als ouders ook begeleid worden.
Ik hoop dat het behandeltraject goed uit de verf komt en dat jullie er iets aan hebben, hechtingsstoornis of niet. Anders zou iets als haptotherapie/hypnotherapie oid naast de reguliere therapie kunnen helpen. Waar het om gaat is basisvertrouwen krijgen. En het kind heel veel liefde geven; laten merken dat het er mag zijn. Maar ondertussen ook streng en heel consequent zijn. Jouw dochter is natuurlijk al 17 en dan is het veel moeilijker te behandelen dan een jong kind. Staat zij zelf ook achter zo'n behandeling? Wil zij zelf ook graag "beter" worden?
Heel veel sterkte en succes morgen!!

sus-anne
29-09-2010 om 20:16
Elisa,dank je wel.
ja,dochter wil graag veranderen,ze lijkt te beseffen dat haar gedrag voor problemen zorgt.( al twijfelen we daar soms ook aan,of ze het wel echt beseft.)
De ene keer denken we,ze manipuleert,ze trekt zich gewoon niets van ons aan,en de andere keer denken we,het lijkt wel of ze totaal niet beseft dat het verkeerd is wat ze doet.
De bedoeling is inderdaad individuele therapie ,met ouderbegeleiding voor ons.
wat wij ook heel sterk merken( en dat is altijd zo geweest)en iets wat onze andere drie kinderen niet hebben,is dat zij heel veel structuur nodig heeft,dat we haar heel consequent en streng moeten aanpakken,dan functioneert zij het beste,zodra ze maar iets meer ruimte krijgt gaat het mis.
en we twijfelen of dit een karaktertrekje is of dat ze het gewoon echt niet kan.
ik ken haar nu tien jaar ,(ik ben haar stiefmoeder en zij woont bij mij en haar vader),en zij is altijd wat *moeilijker* in gedrag geweest dan haar (stief)broer en zusjes.
Het was echter nooit zorgelijk,de laatste 6 jaar is haar gedrag verergerd en ontstaan er veel problemen.
ik ben heel blij met jouw antwoorden,ik wil ons kind geen stoornis aanpraten,maar ik wil zo graag dat het goed met haar gaat.
We zullen ook zeker met het trivesrum bespreken of ze haar willen testen of een eventuele stoornis.

Elisa Gemani
30-09-2010 om 14:06
Sus-anne
De problemen die jij noemt danwel GBS/hechtingsstoornis zijn niet zo ongewoon; zeker niet bij stiefkinderen, pleeg- en adoptiekinderen. En het is te behandelen maar dat kost veel tijd, energie en inzet. Je moet eerst heel veel in die kinderen stoppen want ze missen basisvertrouwen. Om dat vertrouwen weer terug te krijgen (als ze dat al ooit hebben gehad) is een enorme klus. Want je moet uitgaan van heel veel positiviteit maar aan de andere kant ook gigantisch consequent zijn en de touwtjes strak in handen houden. Het niet op de persoon spelen maar op het negatieve gedrag.
Ik ben benieuwd wat Triversum voor behandelingstraject kan bieden. En nogmaals, ik kan voor je dochter ook iets aanraden als haptotherapie, hypnotherapie, dramatherapie of iets dergelijks. Ze moet ahw zichzelf weer zien te vinden en heeft daar veel hulp en ondersteuning bij nodig. Naast veel liefde en postitiviteit.
Testen lijkt me toch ook alsnog wel zin hebben. Dan kan de behandeling en ondersteuning daar verder op aangepast worden.
En mocht het daadwerkelijk GBS/hechtingsstoornis blijken te zijn, kan ik je de site van "De Knoop" alsook het forum aldaar van harte aanraden.
Succes!

Nikus
01-10-2010 om 10:30
Sus-anne
Als jij je zorgen m,aakt heb je per definitie een zorgen kind.
Sterkte!

sus-anne
01-10-2010 om 12:44
Klopt nikus
in onze ogen hebben wij een *zorgenkind*.
waarvan we nu even niet meer weten wat we er mee aan moeten,onze opvoed*trucjes* zijn op,wij zijn moe,en zijn blij dat er proffesionele hulp komt.

even zo
01-10-2010 om 13:10
Mijn zus
Je omschrijft mijn zus. Bijna precies zo. We hebben heel wat te stellen gehad met haar. Helaas wilde zij nooit hulp (er was toch niks mis met haar, lag altijd aan de ander). Ze is nu volwassen, heeft meerdere relaties en huwelijken achter de rug, kan geen baan houden, vriendschappen zijn tijdelijk.
Ik vermoed ook het geen bodem syndroom bij haar. Heel zielig voor haar natuurlijk. Maar zij wil niet geholpen worden.
Ik zou zeggen, goed dat je professionele hulp zoekt voor je dochter! Sterkte er mee.

Philou
01-10-2010 om 14:31
Zorgenkind
En je zorgen zijn terecht, wat de reden of achtergrond ook is. Ik heb geen pasklaar antwoord voor je maar wens je veel sterkte en succes.

sus-anne
01-10-2010 om 18:25
Evenzo?
als je zus boven de 18 is ,kun je haar niet dwingen hulp te zoeken.
Daarom hebben ook het gevoel dat het vijf voor twaalf is,dat er nú iets moet gebeuren.
Is jouw zus vroeger als kind nooit *behandeld * voor haar extreme gedrag?
of is dit gedrag pas op latere leeftijd ontstaan?

even zo
01-10-2010 om 19:42
Sus-anne
Nee, tuurlijk kunnen we haar nu niet dwingen, dat bedoelde ik ook niet. Wat ik bedoel is dat mijn zus vroeger niet behandeld is, omdat ze alle hulp weigerde. Zij was niet fout, maar haar omgeving. Ze vertoonde dit extreme gedrag al van jongs af aan. Overigens kun je een kind ook heel moeilijk dwingen hoor. Mijn moeder kreeg haar op een gegeven moment niet meer mee naar de psychiater of psycholoog. En ze is begonnen met hulp zoeken toen min zus een jaar of 7 was.
Wat ook meespeelt is dat vroeger allerlei stoornissen misschien wat minder snel (h)erkend werden. Mijn zus kon haar gedrag meesterlijk voor de buiten wereld verborgen houden. Niemand zag wat aan haar, dus mijn moeder was overbezorgd en zag dingen die er niet waren. Heel jammer hoor! Er was haar (en ons) misschien heel wat leed bespaard gebleven.
Dus als het kan, doe er nu iets mee! Sterkte!

tsjor
01-10-2010 om 23:41
Elisa
Of eigenlijk eerst suzanne: heb je al gegoogled en rondgesnuffeld op de website van De Knoop? Als het om hechtingsstoornis gaat dan staat daar een heel ander verhaal dan wat Elisa beschrijft. Semantisch gezien klopt het verhaal van Elisa wel (hechtingsstoornis, dus je moet ervoor zorgen dat kinderen zich weer veilig hechten met liefde, warmte en basisvertrouwen)wel.
Maar voor zover ik er iets van gezien heb en meegemaakt heb klopt het advies van de Knoop beter. Dat is dan voor hulpverleners (maar eigenlijk ook voor ouders):
'Hulpverleners moeten getraind worden in deze vorm van omgang met deze jongeren, juist omdat het zo onnatuurlijk is. Het gaat om het leren van een zakelijke aanpak waarbij je niet in de valkuil mag trappen van met extra aandacht, beloning of andere zaken te reageren op 'nestel gedrag' van de jongeren.
Men mag als begeleider niets terug verwachten, je moet leren om met de jongeren om te gaan, zonder hen warmte te geven. Ze moeten leren dat het beeld dat de jongeren van zichzelf ophangen, niet overeenstemt met de werkelijkheid.'
Ik heb een eigen visie op hechtingsstoornis/geen-bodem-syndroom en dat is dat kinderen, mensen, om een of andere reden (waarom het ene kind in een gezin wel en het andere niet?) vanuit zichzelf eigenlijk niet weten hoe zij zich sociaal moeten gedragen. Ze hebben daar van binnenuit geen antenne voor. en dus gaan ze rondkijken en opletten hoe anderen zich gedragen. en ze kijken simpel naar oorzaak en gevolg: dit gedrag levert dat effect op, op korte termijn. Dat doen ze dan ook. Een verhaal is niet waar omdat het waar is, maar omdat het een bepaald effect bewerkstelligt. Dat andere mensen dat dan weer als liegen opvatten snappen ze niet, omdat ze die interne antenne niet hebben en du ook niet herkennen bij anderen.
Het omgaan daarmee is inderdaad heel vermoeiend, zeker als je steeds weer poogt en hoopt dat het daarna beter zal gaan. Bovendien kun je als ouders wel een bepaalde route kiezen, maar er is ook nog een buitenwereld en die doet vaak precies het verkeerde, namelijk het verkeerde 'belonen' met extra aandacht etc. Zeer vermoeiend dus.
Ik denk wel dat behandeling mogelijk is. Ik hoorde een keer dat een hulpverleenster tegen een kind naar aanleiding van een bepaalde situatie (schrijven in vriendenboek) zei: ik ben je vriendin niet. Dat soort helderheid, pure helderheid in signalen hebben kinderen/mensen nodig om hun eigen antenne niet in de war te laten lopen. Als het lukt om een omgeving te creëren die die helderheid schept kan iemand de kans krijgen om die interne antenne te ontwikkelen of in elk geval door de signalen van buitenaf een beter kompas te ontwikkelen.
Dat vergt veel discipline en inderdaad een heel andere manier van opvoeden dan je zelf zou willen en een andere manier van omgaan dan je met je andere gezinsleden wil.
Dat is heel erg zwaar en soms ook niet goed mogelijk binnen de gezinssituatie, omdat je niet twee treinen tegelijk naast elkaar kunt laten rijden.
Suzanne, ik hoop dat je een goede analyse krijgt van wat er aan de hand is en goede hulp krijgt. Het vermoeiende komt met name, doordat je zelf steeds aan het zoeken blijft en ook blijft hopen, dat er ergens iets is waardoor het kwartje valt en het kind anders gaat doen. Als je dochter een probleem heeft dat valt binnen de categorie hechtingsstoornis, dan hoop ik dat je ook enige rust kunt vinden in de gedachte, dat er helaas geen kwartje is, dus dat je de bakens kunt gaan verzetten naar: hoe houden wij het met elkaar vol, gegeven dat onze dochter zo is. Op een bepaalde manier zul je dan harder worden naar haar toe, maar vreemd genoeg zal dat geen nadelen opleveren. Ze zal het accepteren zoals iemand accepteert dat vandaag de zon schijnt en het morgen kan regenen. Je zou dan meer 'voor jezelf' en voor je gezinsleden moeten kiezen en een sfeer scheppen, waarin de problematiek van je dochter niet de hoofdmoot is, maar een gegeven, waarin jullie met elkaar het gezin vormen dat je eigenlijk wil zijn. Als je dochter daar even npast is dat moi, als ze er weer uitvliegt is dat jammer voor haar, maar het zou jullie niet meer echt moeten raken. Die kracht wens ik je toe.
Tsjor
Noot voor Elisa: het kan zijn dat het met hele jonge kinderen anders is, dat weet ik niet.

Elisa Gemani
02-10-2010 om 00:30
Gbs
Tsjor, je hebt het uitstekend verwoord. Maar het is zo lastig omdat hechtingsstoornis/GBS nog niet zo heel erg (lang) als zodanig bekend is, herkend wordt en goed behandeld wordt.
Er zijn veel verschillende vormen van hechtingsstoornissen en GBS is eigenlijk ook weer iets heel anders dan "hechtingsstoornis".
De behandeling en benadering van hele jonge kinderen is voor zover ik heb begrepen inderdaad heel anders dan die van jong-volwassenen en volwassenen alhoewel het basisprincipe hetzelfde is. Om de redenen die jij beschrijft.
En juist daarom zijn jong-volwassenen en volwassenen zo veel moeilijker te behandelen en moet je als ouder en hulpverlener er zo verschrikkelijk veel tijd en energie in steken. En vooral zelf heel goed weten waar je staat. Het kind bijna koud en heel streng benaderen met als uitgangspunt onvoorwaardelijke liefde. Wat een taak!
Op tv was ooit een documentaire te zien over een gespecialiseerd behandelhuis voor pubers met GBS. Al deze kinderen kwamen uit een jeugdinrichting (waar helaas veel van dit soort kinderen terechtkomt als de stoornis niet tijdig herkend, erkend en behandeld wordt). Op mij kwam het ontzettend hard over; "tough love". Bijna onmenselijk af en toe. Zo totaal tegengesteld dan ik heb geleerd in de behandeling van mijn zoontje, maar nu begrijp ik waarom.
Ik heb overigens heel veel gehad aan De Knoop; via hun kwam ik ook in contact met een goede behandelaar. Maar allemachtig wat heeft die behandeling van bijna drie jaar erin gehakt bij mij. Hoe geef je een kind basisvertrouwen als hij dat niet heeft en niemand, zelfs zijn eigen moeder, niet vertrouwt? En dan dat eindeloze positieve bekrachtigen van hemzelf als persoon maar wel ontzettend en dan ook echt extreem consequent zijn. Een bijna onmogelijke opgave vond ik het vaak. Niet toegeven, nooit. Zelfs geen vinger.
Ja, het heeft gewerkt en ik ben daar erg trots op. Op mezelf en ook vooral op zoonlief. Hij heeft geen hechtingsstoornis meer en ik ben daar heel blij mee. Want ik weet dat de behandeling van oudere kinderen en pubers nog veel, veel meer inzet, tijd en energie vreet en dat de resultaten in het algemeen minder goed zijn dan bij hele jonge kinderen.
Maar Susanne, het is beslist de moeite waard om dat gevecht en dat traject aan te gaan. Want iedereen heeft recht op basisvertrouwen en een veilige hechting. Verlies daarbij jezelf alleen niet uit het oog. En verwacht niet het onmogelijke. Ik wens jullie heel veel kalmte, kracht, moed en wijsheid toe de komende periode. Blijf optimistisch, blijf hoop hebben maar verwacht niet te veel.

sus-anne
02-10-2010 om 09:32
Heftig
wat ik nu allemaal lees,komt me zo bekend voor.
ook wij hebben een tijdje geprobeerd om alles nuchter en zakelijk te benaderen,zonder troost en knuffels voor dochter,gewoon afstandelijk,alsof we haar werkgever zijn.
Dat is ons niet gelukt,want het is wel ons kind,en ze zit in ons hart.
en ook deze opmerking: *en ook blijft hopen, dat er ergens iets is waardoor het kwartje valt en het kind anders gaat doen*.
Hoe vaak we dát al niet tegen elkaar hebben gezegd?
en het kwartje lijkt inderdaad nooit te gaan vallen.
en ja,het is enorm vermoeiend,de antennes staan hier op scherp,want hoewel we elke dag hopen,vandaag even niet,het is er gewoon élke dag.
er is nu een therapeut gevonden voor dochter,binnenkort heeft ze een kennismakingsgesprek.
ik ga nog eens op de site van de knoop kijken.
bedankt voor al jullie verhalen ,bemoedigende woorden en tips.
en nee,we geven natuurlijk niet op,dat zou voelen alsof we onze kind opgeven,maar moeilijk en vermoeiend is het wél.

sus-anne
02-10-2010 om 16:51
De knoop
heb een tijdje rondgekeken op de site van de knoop.
ik moet toegeven,ik ben geschrokken.
er zijn veel dingen die ik herken.
er zijn(gelukkig) ook dingen die hier totaal niet spelen,maar het is al met al behoorlijk confronterend.

Philou
02-10-2010 om 19:39
Gelezen
In de Bem van september staan een paar stukken over liegen met referenties naar onderzoeken. Misschien handig om te lezen en verder te komen ?

Philou
03-10-2010 om 08:45
Bem is maandblad... stond iets aardigs in over hardnekkig liegen vanuit psychologische en psychiatrisch punt en werd een onderzoek genoemd. Wie weet is dat een handvat op een of andere manier.

mirreke
06-10-2010 om 14:39
Susanne, lees je draad nu pas
Ik heb ook een stiefdochter, die ik al van baby af aan ken (zoals je volgens mij weet ). Inmiddels gaat het heel erg goed met haar en tussen ons.
Maar het is met haar heel erg geweest. Ik ben ooit op deze site gekomen toen wij vreselijk omhoog zaten met haar, en ik wanhopig op zoek was naar inzage in wat haar scheelde. Ik kwam toen in de rubriek zorgenkinderen (heette dat toen niet anders?) terecht, en daar ben ik een draad tegengekomen waar ik zoveel uitleg, herkenning, kennis enzovoorts tegenkwam, ik heb gewoon zitten janken achter/voor de computer. Het was heerlijk en afschuwelijk tegelijk. Deze draad is de basisreden geweest waarom we het hebben kunnen uithouden met dochter, waarom we van alles in gang hebben gezet, waarom er van alles is gebeurd (zij kon bv. niet thuis blijven wonen, en is op haar 12/13e op vrijwillige basis uit huis geplaatst. Wel wat jonger dan jouw (stief)dochter. Maar gelukkig heb je wel nu een kennismakingsgesprek, en hopelijk daarna een goede begeleider. En vergeet jezelf niet, dat is ook belangrijk.
Een persoon in die draad aan wie ik ook veel heb gehad, om allerlei redenen, is tsjor. Nog altijd denk ik dankbaar aan haar bijdragen en steunende berichten terug, zowel de herkenning alsook het hart onder de riem waren onvervangbaar.
Onze dochter is nooit officieel gediagnosticeerd geweest met een hechtingstoornis, maar ik weet wel zeker dat ze die destijds had. Ik denk ook dat het bij haar nu 'over' is, als dat kan. Ze heeft nog steeds wel heel erg het goedkeuren van anderen nodig maar is toch echt een zelfbewuste jonge vrouw geworden die, zeker als je het vergelijkt met vroeger, ongelooflijk zeker en trots in haar schoenen staat. Ik ben beretrots op haar.
Ik heb destijds ongelooflijk veel uit de kast gehaald voor haar, zowel in ons persoonlijk leven alsook in alle kennis, contacten met instellingen ed, de str*nt van haar moeder die ik toen met bakken over me heen kreeg, nou ja, noem maar op. Het is heel erg zwaar geweest, maar nu gaat het zo goed, is de band zo hecht. Het is het allemaal waard geweest.
Ik hoop voor jullie dat er ook perspectief is, dat er openingen komen en dat je gaat merken dat het langzamerhand beter gaat. Ik zou nog willen benadrukken om nog eens te gaan proberen haar wat zakelijker en afstandelijker te gaan benaderen. Sterk jezelf door eraan te denken dat dat voor haar niet alleen beter is, maar denk ik ook beter voelt. Je schept duidelijkheid voor haar. Probeer streng doch rechtvaardig te zijn, en laat je dan niet emotioneel raken door haar. Ik ben het allemaal beter gaan trekken toen ik een soort positie had aangenomen van hulpverlener. Daardoor liet ik me (veel) minder raken, want dochter kon enorm kwetsend tekeer gaan. Sinds ik dat soort kwetsingen als het ware van me af kon laten glijden, want overigens pas lukte toen ik voor mezelf duidelijk had wat haar mankeerde, toen pas kreeg ik weer wat energie terug, en veel belangrijker nog, merkte ik ook dat er vooruitgang was bij haar.
Ik weet niet of je de draad nog tevoorschijn kunt halen via het archief, volgens mij zat de term gbs in de titel van het draadje.
NOgmaals, inmiddels gaat het goed, vertrouw ik haar voor de volle 100%, is de band tussen haar en onze andere kinderen heel erg goed (dat is namelijk wel eens anders geweest, ik vertrouwde haar ook niet met onze kinderen), en gaat het ook tussen ons 2en erg goed. Echt, de aanhouder wint. Ik ben zo blij dat ik toen niet heb opgegeven en weggegaan, af en toe was ik zo moe, maar het was het allemaal waard.
Ik sluit me ook aan bij tsjor, in de zin dat het soort gedrag niet komt vanuit kwaadaardigheid, slechtigheid, maar eerder een uiting van onvermogen is. Het lijkt geslepen, komt over als geslepen, maar is in feite telkens weer een intrieste poging om aan te sluiten bij anderen. Ook daardoor kon ik mij vroeger sterken. Goddank, het was niet tegen míj als persoon gericht. Daardoor kon ik veel loslaten en haar veel adequater benaderen.
Enfin, sterkte joh, als het ook maar ten dele iets weg heeft van gbs is het heel zwaar.

mirreke
06-10-2010 om 15:32
Heel veel ervaring in het archief
Susanne, er ligt hier een schat aan ervaring verborgen in het archief. Ik heb net even gezocht, de eerste draad waarbij ik mijn a-ha erlebnis kreeg, heb ik niet kunnen vinden. Zoek eens op bodemloos, of hechtingsstoornis (volgens mij met 2 ssen), of bodemloze kinderen, in de rubriek puberteit (dus niet zorgenkinderen). Daar staat heel veel.

tsjor
06-10-2010 om 21:15
Mirreke, we worden oud
Bedoelde jij soms het draadje Geen bodemsyndroom van Queeny? Dat vond ik terug in het archief en het was van 15 april 2002! Ik dacht ik moet toch eens even gaan zoeken naar. Voor mij is dat draadje ook heel erg belangrijk geweest, omdat het heeft geholpen om op een rijtje te krijgen wat er nou allemaal gebeurde. Zoveel herkenning en samen zoeken, heel bijzonder draadje, waardoor jij me ook heel dierbaar bent geworden. Heel bijzonder om terug te lezen wat je er mee gedaan hebt en hoe het nu gaat. Dit vind ik de allerkrachtigste superkorte omschrijving die ik ooit gelezen heb: '.... is in feite telkens weer een intrieste poging om aan te sluiten bij anderen.'
Tsjor

mirreke
06-10-2010 om 21:52
Inderdaad, oud)
Maar ik dacht zelfs dat het nog een eerder draadje is, dat dit draadje van Queeny een vervolg was op dat draadje waar ik zo ontzettend veel aan heb gehad. Wel komt er weer heel erg veel in naar voren. GEwoon al die draadjes waren heel bijzonder destijds.
Idd, van 2002! Ongelooflijk he? Dochter was toen 13 of net 14, en volgens mij was ze toen al uit huis. of iig was het allemaal in gang gezet, dus er moet een eerder draadje zijn geweest... Dacht ik...
Het was idd een heel bijzondere tijd, zeer heftig en emotioneel, en ik heb zo ongelooflijk veel aan die draadjes gehad, en zeer zeker juist aan jouw bijdragen, omdat jij altijd zo goed een soort stappenplan kon uitzetten en tot de kern kon komen, en dat allemaal ook nog eens heel liefdevol. Enfin, ik lees nog wel eens jouw bijdragen in relaties, en ik vind je nog altijd heel wijs, en alsmaar wijzer wordend. Mediator, is dat niets voor jou, of doe je dat al?
Het grappige is dat door die vreselijke tijd met (stief)dochter, ik eigenlijk redelijk relaxed met het gepuber van de jongere kinderen omga. Een van onze kinderen heeft pdd-nos, en een van de anderen kan daar bij vlagen enorm slecht tegen, maar jongens, het is echt peanuts vergeleken bij toen.
En het allerleukste is nog dat de bedoelde dochter mijn trouwste bondgenoot is als ik af en toe wat te preken heb tegen de huidige pubergeneratie. Eigenlijk hoef ik helemaal niet te preken, zij is veel duidelijker en strenger dan ik (ook nogal wat conventioneler trouwens), waardoor mijn kinderen dan weer blij zijn met ons als ouder...
Vanmiddag nog even dochter aan de telefoon; ze zat een beetje in de stress omdat ze een functie op hbo-niveau aangeboden heeft gekregen en daar een toets voor moet doen, en ze zit nu een beetje in de piepzak omdat zij zelf mbo-niveau heeft en zich afvraagt of die toets wel gaat lukken. Niet slecht voor een meisje dat ooit een iq van rond de 80 kreeg opgeplakt, en van wie de hulpverlening zich afvroeg of ze ooit wel zou kunnen pinnen. Stelletje idioten...
Sus-anne: kern van mijn verhaal, er is hoop!

sus-anne
06-10-2010 om 22:19
Mirreke
*er is hoop*.
ik zou willen dat ik dát kan geloven,ik wil het wel geloven,maar momenteel kán ik het niet,er gebeurt teveel.
ik heb ook heel sterk het gevoel dat er een stuk onvermogen in onze (stief)dochter zit,alsof ze wel wil,maar gewoon niet kan.
Maar ook dat is weer heel dubbel,want op het moment dat dochter weer eens ernstig is toegesproken gaat het zomaar een week goed,gebeuren er geen rare dingen,
wordt er niet gelogen...............en na die week begint het weer op nieuw.
Ik ga het draadje uit het archief eens lezen.
ik ben heel blij voor je Mirreke dat alle energie die jij in je stiefdochter hebt gestoken,zoveel goeds heeft opgeleverd.
ik zal mijn stiefdochter ook nooit loslaten,ik blijf haar steunen,zij is een lieve meid met een groot hart,alleen haar gedrag is zo verkeerd.
wie weet kan ik over een aantal jaren net zo,n positief bericht hier plaatsen als jij nu doet.
bedankt,Mirreke!

mirreke
07-10-2010 om 12:00
(ot) tsjor, je hebt gelijk
Het is het bewuste draadje. Ik ben vannacht aan het lezen geslagen, jeetje wat was dat een tijd...
En on topic, sus-anne, probeer je er aan vast te klampen. Er ís hoop!! Neem kleine stappen, hou je doelen klein. En je ziet het goed, het is onvermogen, puur onvermogen. Soms kan ze het even, maar dat komt dan omdat jíj de teugels net wat strakker hebt gehouden. Blijf ze strak houden. Dochter doet dit niet expres, dochter kan niet anders. Als je daar bent, heb je al wat minder frustratie. Dat scheelt weer energie die je goed kunt gebruiken. Het kind (want dat is ze nog) heeft een kader nodig, en dat moet jij haar bieden. Dat is goed voor haar, maar levert waarschijnlijk tegelijkertijd veel weerstand op. Zwaar hoor...
Ik hoop dat de hulp snel op touw gezet wordt. En dat eea wat duidelijker voor jullie wordt. Heb je al wat gelezen? Heb je er wat aan? Sterkte met alles!

sus-anne
21-10-2010 om 18:30
Hoe het verder ging
(stief)Dochter is momenteel in therapie .er is geconstateerd dat zij een persoonlijkheidstoornis heeft,waarschijnlijk ontstaan na de problematische echtscheiding van haar ouders.
Haar biomoeder wilde geen contact met haar exman,en heeft heel erg gestookt richting haar ex.
(stief)dochter is daardoor gaan liegen uit loyaliteit naar haar beide ouders,om ze allebei tevreden te houden.Dit is inmiddels zo een gewoonte geworden,en heeft zich zo ver uitgebreid,dat het liegen een gewoonte is geworden.
We hebben het advies om zo veel mogelijk bij (stief)dochter zelf te laten.haar niet meer te helpen om leugens *goed te praten*,haar geen geld meer te lenen,haar niet meer constant te herrinneren aan dingen die nog moeten,haar schoolwerk los te laten enzenz.
Wel kunnen haar zeggen dat als zij ergens hulp bij nodig heeft,zij dat altijd aan ons kan vragen.Maar het initiatief van hulp vragen moet bij (stief)dochter zelf vandaan komen.
eigenlijk komt het er op neer dat we haar *gewoon op haar bek* moeten laten gaan ,zodat zij ook zelf de consequenties van haar gedrag gaat ondervinden.
Verder hebben we (weer)duidelijke regels opgesteld,met daarbij de consequenties als zij zich daar niet aan houdt.Niet meer steeds ellenlange gesprekken voeren om dingen uit te leggen.( deze*negatieve *gesprekken betekenen ook heel veel aandacht)
Gewoon zeggen; oke,je hebt je niet aan de afspraak gehouden,dit is dus de consequentie,punt.
de verwachting van haar therapeut is dat (stief)dochter inderdaad *op haar bek* zal gaan.
Maar wij zijn er nu nog om haar op te vangen ,mocht dat zo zijn.Bovendien kan zij met haar problemen terecht bij haar therapeut die haar gaat begeleiden om van het liegen af te komen en haar tips gaat geven hoe zij met dingen om kan gaan.Als (stief)dochter over 10 maanden 18 is,en besluit zelfstandig te gaan wonen,kunnen we niets meer doen,dan is zij voor de *wet*volwassen.
We moeten dus proberen haar nu klaar te stomen voor het grote volwassen leven( zijn we al jaaaaaaaaaaaaaaren mee bezig).
het wordt dus voor ons loslaten met een hoofdletter.
moeilijk,maar als het werkt,Graag!
Wat vinden jullie hier nu van?