Heb ik een zorgenkind? ervaring gezocht!

Loslaten

Ik was al benieuwd hoe het verder was gegaan. Tja, dit klinkt mij niet onbekend in de oren. Heel, heel moeilijk voor ouders want het is idd je kind loslaten met een hele grote "L". Loslaten uit liefde. Maar het is de enige manier om met dit soort zeer moeilijke stoornissen om te gaan en om je dochter zelf in te laten zien wat ze doet en wat de consequenties van haar gedrag zijn. De verantwoordelijkheid bij haar zelf leggen ipv haar vanalles uit handen te nemen.
Mijn moeder heeft dit de harde manier moeten doen bij mijn zus. Letterlijk en figuurlijk in een klap de handen van haar af moeten trekken toen mijn zus 16 was. Het kon twee kanten uitgaan: of zus zou er aan onderdoor gaan, of ze zou heel diep vallen en toch zich vastklampen aan dat laatste strohalmpje zelfbesef. Mijn zus was er uiteindelijk bijna niet meer geweest door haar ziekte/stoornis en de gevolgen daarvan maar uiteindelijk is ze heel erg goed terechtgekomen.
Mijn moeder vond het heel zwaar. Ze had het gevoel dat ze mijn zus in de steek liet maar ze wist dat het de enige manier was om nog tot haar door te kunnen dringen. Om zus tot zichzelf door te laten dringen.
Wel heeft ze altijd laten merken en voelen dat zij het gedrag van mijn zus afkeurde; nooit haar als persoon.
En dat consequent zijn is ook verschrikkelijk moeilijk. Je mag nooit; maar dan ook nooit toegeven en terugkomen op de gemaakte afspraken. Een keer en je hebt het verknald. Voorgoed. Mensen met dit soort stoornissen zijn verschrikkelijk gehaaid en manipulatief. Het kost veel energie om met zo iemand om te gaan en zo iemand te behandelen. Om zo hard te kunnen zijn maar toch liefde te blijven geven en dat ook duidelijk te kunnen maken zonder dat je als ouders de boel voor hun opknapt. Lastig hoor. Het zal een zware weg worden voor jullie allemaal maar er is hoop! Ik wens jullie heel veel kracht, moed en wijsheid toe.

Loslaten in liefde

Ja, het zal zoeken worden naar die gulden middenweg. Maar samen redden jullie het wel! Hier een gedicht over loslaten wat mij veel steun heeft gegeven toen ik mijn zoontje al heel vroeg moest loslaten. Sterkte!

Om los te laten is liefde nodig.

Loslaten: betekent niet dat het je niets meer uitmaakt, het betekent dat je iets niet meer voor iemand kunt opbrengen.

Loslaten: betekent niet dat je hem smeert, maar dat je het een en ander niet meer beheerst.

Loslaten: betekent niet het onmogelijk te maken, maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.

Loslaten: betekent niet machteloos toegeven, want dat zou betekenen dat dat men het resultaat niet meer in de hand heeft.

Loslaten: betekent niet proberen om 'n ander te veranderen of de schuld te geven, het is jezelf 't zo goed mogelijk maken.

Loslaten: betekent niet zorgen voor, maar geven om.

Loslaten: betekent niet even regelen, maar ondersteunend zijn.

Loslaten: betekent niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.

Loslaten: betekent niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar het de ander mogelijk maken zijn eigen lot te bepalen.

Loslaten: betekent niet de ander tegen zichzelf beschermen, maar is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien.

Loslaten: betekent niet ontkennen, maar accepteren.

Loslaten: betekent niet treiteren schelden of ruzie maken, maar juist zoeken naar eigen tekortkomingen en die verbeteren.

Loslaten: betekent niet alles naar eigen hand te zetten, maar elke dag nemen zoals hij komt en er jezelf gelukkig mee prijzen.

Loslaten: betekent niet anderen bekritiseren of reguleren, maar proberen te worden wat jij droomde te kunnen zijn.

Loslaten: betekent geen spijt te hebben van het verleden, maar groeien en leven voor de toekomst.

Overgang

Sus-anne, je beginposting is van 29 september. Op 21 oktober heb je zowel een diagnose als een advies.
Er is dus in een korte tijd veel gebeurt. In het begin vroeg je je nog af of jullie een zorgenkind hadden, of dat er opvoedkundige tips waren waardoor je een 'normaal, maar heftig' probleem de baas kon worden.
Je hebt in drie weken tijd een enorme omslag moeten maken in de benadering van je kind. Die heb je ook met sneltreinvaart gemaakt, maar dat is wel een heel heftig proces, want het vraagt om een heel andere visie op je kind.
Neem er de tijd voor om dat dadelijk in langzamer tempo nog eens goed te laten doordringen, door er wat meer over te lezen, over te praten en vragen nog eens te stellen. Oriënteer jezelf nog eens goed op het landschap dat voor je ligt, het is zo anders dan je dacht. Geen wonder dat je niet een-twee-drie de knop krijgt omgezet.
Daar komt nog een tweede reden bij: de benadering van je kind die nu geadviseerd wordt is zo anders dan je uit jezelf zou willen doen en dan je waarschijnlijk ook met andere kinderen wil doen. Ik heb het altijd ervaren als lastig, twee verschillende opvoedstijlen (om het zo maar eens te noemen) die eigenlijk radikaal tegenover gesteld zijn aan elkaar en waarvan er een radikaal tegenovergesteld is aan wat je zelf zou willen doen. En dat in één gezin. Lastig, voor jezelf, maar ook voor de kinderen: waarom corrigeer je het ene kind wel nog en het andere niet, waarom praat je met het ene kind wel nog uitgebreid en ben je bij het andere kind heel erg kort, waarom is vijf minuten te laat komen bij het ene kind geen probleem en bij het andere kind wel. Daar moet je een balans in vinden. En dat kost tijd.
Het 'op haar bek gaan' zal zeker gebeuren. het verschil is nu alleen dat je dochter de kans krijgt om echt op haar bek te gaan, zodat ze zelf de kans krijgt om ander gedrag aan te leren. Wanneer het liegen niet meer effectief blijkt te zijn, maar zelfs grote problemen met zich meebrengt die niet meer door de ouders worden opgelost is de kans iets groter dat het kind ander gedrag gaat 'oefenen'. Ik zou zelf voor ogen houden, dat je dochter waarschijnlijk superafhankelijk is van sociale signalen, waar ze direct op reageert om het voor haar op korte termijn meest gewenste resultaat te bereiken. Die signalen moeten heel erg eenduidig zijn, geen enkele dubbele boodschap bevatten. Bijvoorbeeld: dit is je zakgeld en daar moet je het mee doen. en niet: maar als je in de problemen komt en je hebt goede redenen dan springen wij wel bij. Eigenlijk gedijen kinderen het beste met die eenduidige signalen, al verzetten ze zich er natuurlijk ook tegen. Maar als het dan eenduidig blijft levert dat uiteindelijk de houvast op die het kind keihard nodig heeft.
Ik vind zelf het verhaal over de oorsprong van haar problematische gedrag wel heel erg simpel: 'er is geconstateerd dat zij een persoonlijkheidstoornis heeft,waarschijnlijk ontstaan na de problematische echtscheiding van haar ouders'. De problematiek van je dochter komt bij meerdere mensen voor, in verschillende situaties. Stel dat de ouders niet gescheiden waren, dan zou de oorzaak niet gezocht zijn in het huwelijk van de ouders maar in een andere problematische ervaring. Het is dus scoren voor open doel. Bovendien veroorzaken problematische kinderen nogal eens een echtscheiding, omdat beide ouders met elkaar strijden over de wijze van benadering van het kind, soms elkaar direct of indirect de schuld toespelen van het probleemgedrag en juist uit betrokkenheid bij het kind dat met veel passie doen, daar zelfs een relatiebreuk voor over hebben. Allemaal in het door beiden ervaren belang van het kind. Ik weet niet of dat zo is geweest bij de ouders van je stiefdochter, maar ik zou de oorzaak naast me neerleggen als een gemakzuchtige, onbewezen hypothese, en voorkomen dat je van de moeder van het kind een heks maakt die haar kind dit heeft aangedaan. Waarschijnlijk is de interne antenne van het kind zelf niet sterk geweest en is zij daardoor problematisch gedrag gaan ontwikkelen in moeilijkere situaties. Die moeilijkere situaties horen een beetje bij het leven, dus de kans dat ze soortgelijk gedrag ontwikkeld had naar aanleiding van school, vriendschappen, de hyves, rond seksualiteit etc. zijn groot. Eigenlijk alles waarbij het kind voor de vraag komt te staan hoe ze de wereld naar haar hand kan zetten. Kinderen met een sterk innerlijk kompas varen daarop, denken: dit ben ik, en dealen met de gevolgen daarvan. Kinderen met een zwak innerlijk kompas speuren in hun omgeving naar succesvolle strategieën en copiëren die zonder ze echt te beheersen, waardoor ze steeds weer door de mand vallen.
Je wordt als het ware de echo van je kind, waardoor de zwakte van het innerlijke kompas steeds weer terug komt bij het kind, zodat ze de kans krijgt haar eigen innerlijke kompas te ontwikkelen. Dat zal met vallen en opstaan gebeuren, maar het is wel het allerbeste wat je voor haar kunt doen.
Overigens: als je kind 18 jaar is is ze wel zelfstandig, maar is er ook nog zorg mogelijk, alleen heet het dan 'borderline'. Ze krijgt dan wel meer ruimte om zelf zorg te weigeren. Ook dan kun je haar echo zijn: als je geen hulp wil krijg je geen hulp.
Het gat er dus vooral om heel erg eenduidig te zijn. en waar mogelijk dat ook af te spreken met anderen waarmee je dochter te maken heeft. School bijvoorbeeld. Of ouders van vriendinnen. Ik heb er velen over de vloer gehad die mij kwamen vertellen hoe fijn het was dat mijn dochter hen zo vertrouwde; vervolgens bleek dat dochter hen een of ander kletsverhaal op de mouw had gespeld waar ze helemaal in meegegaan waren. Dochter had weer voor een tijdje een eigen leefwereld gecreëerd, maar als ze door de mand was gevallen waren de ouders van vriendinnen vertrokken, boos en teleurgesteld, terwijl ik erop voorbereid was en er nog gewoon was voor haar. Zonder besmet te zijn met het kletsverhaal. Die fundamentele betrouwbaarheid kun je je dochter bieden en dat is van zeer groot belang.
Daarom laat je haar niet in de steek, al doet het pijn om te in hoe ze zichzelf steeds weer vast draait in verhalen.
Maar voor nu: neem vooral even de tijd om het allemaal te laten bezinken, heroriënteer je even, het is snel en heftig gegaan de laatste weken.

Tsjor

Gelukkig

Dat je daar doorheen prikt.
'Vandaag voel ik me heel erg moe,huilerig en een beetje lamgeslagen.' Het is een beetje vergelijkbaar met rouw: iets dierbaars ben je kwijt, namelijk je eigen inzet die je tot nu toe gedaan hebt en je hoopvolle beeld van je stiefdochter. Er komt iets anders voor in de plaats, dus je pakt de draad wel weer op. Maar je mag best even tijd nemen om afscheid te nemen van alles wat je in het verleden hebt gedaan voor je dochter, alle inzet, alle moeheid, alle hoop, alle liefde.
Het komt allemaal op een andere manier terug, dus in die zin ben je niets definitief kwijt. Maar ik kan me goed voorstellen dat het nu even wel zo voelt.
Neem er gewoon even de tijd voor, dan ben je straks des te sterker.

Tsjor

Hoe gaat het nu, een week later bijna?

Ik lees net het vervolg. Wat een snelle ontwikkeling. Hoe ervaar je het nu, de 'diagnose'. Ik weet nog dat ik vooral opgelucht was: gelukkig, er is iets.
Wat mij ook nog heel erg goed bijstaat is hoeveel het hielp: consequent zijn. Ik ben me (omdat het anders emotioneel veel te zwaar was) als het ware gaan opstellen als een hulpverlener, waardoor je ook consequenter (ik ervoer het toen als 'harder') kunt zijn. En gek genoeg werkte het wel! Misschien ervaar jij dat nu ook zo?

Consequent

Misschien helpt het een beetje als je bedenkt dat het belangrijk is dat je vooral eenduidige signalen afgeeft. Dat helpt je dochter echt, hoezeer ze zich misschien ook zal verweren.
Bijvoorbeeld: eenduidig signaal is; één bedrag aan zakgeld of kleedgeld met duidelijke afspraken wat daarvan betaald moet worden. Daar niets bovenop doen, zelfs niet al is er het meest gave feestje op school, dringend beltegoed nodig juist om jou op te bellen als ze te laat is etc. Als je daar wel in meegaat geef je namelijk verschillende signalen tegelijk af: zakgeld is één ding, maar als ik... en als ik .... en als ik... en daarna is je dochter helemaal verdwaald en begrijpt ze niet waarom je niet direkt die honderd euro op tafel legt voor de vette broek die ze net gezien heeft (allemaal bij wijze van spreken).
In eerste instantie zal de dochter gaan stijgeren, omdat ze al haar ruimte kwijt lijkt te zijn, maar uiteindelijk zal ze zichzelf hervinden en er beter mee om kunnen gaan, zelfs plezier in krijgen als bepaalde dingen lukken.

Mijn probleem was dat er altijd mensen waren die andere signalen afgaven en mijn dochter bevestigden in de effectiviteit van de verhalen die ze ophing. Dat zette alles dan weer maanden terug, helaas. De beste tijd hadden we toen ze op speciaal onderwijs zat en er een goede juf voor stond die haar op dezelfde wijze aanpakte als wij. Van twee kanten dezelfde signalen krijgen, dat is eigenlijk wel het mooiste wat je dan kan overkomen als kind.

Heeft je man dit draadje of andere info op internet gelezen, zodat hij een beetje meer begrijpt wat er speelt en waarom het van belang is?

Tsjor

Sus-anne

Ik wil je even sterkte wensen. Wij moesten ook onze manier van omgaan met onze zoon veranderen. Ik vond het waanzinnig moeilijk. Het voelt onnatuurlijk en inderdaad, de buitenwereld. (Bij ons was het alleen andersom. Onze zoon kwam helemaal niet over als een perfecte jongen met sociaal wenselijk gedrag, dus de mensen begrepen niet dat we: 'die jongen niet eens flink aanpakken en het eens goed lieten voelen)

Succes, vooral met doorzetten.

Jij bent de baas

ook over die buitenwereld, dat heb ik in elk geval op een gegeven moment geleerd, nadat ik me maanden vervelend, slachtoffer, onrechtvaardig, gekwetst heb gevoeld. Ik ben gaan schiften: wie is belangrijk voor haar in de buitenwereld? Met die mensen heb ik meer afspraken etc. gemaakt, bijvoorbeeld: controleer een verhaal altijd eerst bij mij voordat je erin gelooft, korte lijntjes, direct bellen als er iets is etc. Dan is er nog een categorie die weigert om te geloven dat het perfecte meisje hen erin luist. Als die mensen verder niet van belang zijn is dat jammer, in die zin dat dat voor het meisje weer een valkuil wordt met teleurstelling, maar dat is haar leerproces helaas. En dan is er nog de kring van leeftijdsgenootjes om het meisje heen. Zij kunnen even hard 'slachtoffer' worden van haar. Daar was ik bezorgd om. Het beste was het als ik goed kontakt had met de ouders van die leeftijdsgenootjes, zodat we samen eventuele drama's konden opvangen. Maar je hebt er nooit een totaal overzicht over, helaas.
Met alle respect voor jou en je man, en alles waar jullie mee bezig zijn. Nogmaals: je hebt in een korte tijd heel veel omslagen moeten maken, dat vreet energie en vraagt veel aanpassingen.

Tsjor

Sus-anne

Ach, bij onze zoon speelde hele andere dingen hoor. Hij was toen 8 jaar en had adhd. Onze zoon had een ontzettend negatief zelfbeeld, zat helemaal met zichzelf in de knoop en was suicidaal. Maar in eerste instantie realiseerden wij ons dat helemaal niet. Wij (en de meeste mensen om ons heen) vonden hem vooral opstandig, grenzen testend en ondeugend.
Wij voerden de geijkte riedel die bij adhd wordt geadviseerd uit: consequent zijn, structuur bieden, duidelijk zijn. Geen ruimte geven, regels handhaven. Deze aanpak leidde alleen maar tot meer agressie, suicidaliteit en depressie bij hem.
Wij hebben onze manier van hem benaderen helemaal om moeten gooien. In plaats van strak en streng zijn, flexibel worden, in discussie gaan en meeveren met zijn grilligheid.
Dat hielp. Het gaat nu goed met hem. Maar ik heb het als loodzwaar ervaren, om tegen je gevoel in te gaan. Niet vanuit je emotie te reageren op de agressie, woede en kwetsende opmerkingen. Om rustig en rationeel te blijven. Het ging allemaal erg tegen mijn aard in.
Maar het werkte uiteindelijk wel. En dat wilde ik tegen je zeggen. Het is moeilijk om te veranderen in je aanpak, en jullie zijn nog maar net begonnen. Het is moeilijk om vol te houden. Als het weer even beter gaat, ben je snel geneigd om te denken: 'O, wat gaat het lekker. En dan ga je automatisch terug naar je oorspronkelijke reactiepatroon. Om later tot de conclusie te komen dat we (bijna) weer terug bij af waren. Ik vond het vooral moeilijk om door te blijven zetten. Ik wilde je een hart onder de riem steken.
Het is zo raar om je kind te benaderen alsof je een afstandelijke hulpverlener bent. Om leerdoelen te maken voor je eigen kind. Om bij elk probleem en elke woede aanval te denken: 'Okee, dit is k*t, maar wat kunnen we er met z'n allen van leren.' Zo ben ik niet opgevoed en eerlijk gezegd ken ik in real life geen enkele andere ouder die zo opvoed. Maar het hielp wel en, zoals ik al schreef, met onze zoon gaat het nu goed. In extreme situaties komen de depressie en de negativiteit nog weleens boven, maar 97% van de tijd is hij ontspannen en positief. Dat is meer dan ik ooit had durven hopen, vier jaar terug.

Sus-anne (hart onder de riem)

het gaat beter worden, écht! Wat ik me wel zit af te vragen, je dochter is achttien. Zou het een mogelijkheid zijn dat ze aan een begeleid kamerwoontraject deelneemt? Bij ons is het vooral heel erg veel beter gegaan toen dochterlief niet meer thuis woonde. Was heel erg, (ze was 12 of 13 jaar oud) maar wat heeft dat ons allen goed gedaan!